คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : จุดเริ่มต้น และการพบกัน
"หลัง จากระเบิดนิวเครียร์ ที่ทำลายทุกอย่างในโลกไปเสียสิ้น
แต่ก่อนที่ ทุกอย่างจะ โดนทำลายไป มนุษย์ส่วนใหญ่
ได้ค้นพบ ประตูที่เชื่อม ระหว่างมิติ จึงได้เริ่ม อพยพ ย้ายถิ่น มายังมิติใหม่
แต่ไร้ซึ้งพวกที่ ประดิษย์ คิดค้น ต่างๆ
ก่อนจะผนึก ประตู มิติ ที่เชื่อม โลกกับ โลกใหม่ ไว้ ไม่ให้ใครเปิดมันขึ้นมาอีกครั้ง
โดยไร้ซึ่งสิ่งอำนวยความ สดวก ต่างๆ
มนุษย์ได้พบ ประตูเชื่อมมิติ อีก 3 บาน เป็นทางเข้าไปยัง มิติที่แตกต่างกันไปโดยสิ้นเชิง
ป้ายสลักชื่อบนบานประตูด้วย ภาษา แปลกประหลาดทั้งสามบาน
ทำให้ไม่มีใครกล้าเปิด
จึงตั้งถิ่นฐานนะทุ่งหญ้าโล่งๆไกลสุดตา นั้น
และจากการที่ไร้ สิ่งอำนวยความสดวก มนุษย์จึงต้องหันมา พึ่ง จิตใจ และ พัฒนา จนนำมาใช้ ต่อสู้ได้ใน ปัจจุบันนี้
และบุกเบิกประตูทั้งสาม บานนั้น หลังจากที่ ค้นพบ การนำ พลังจิตมาใช้ต่อสู้ได้
พร้อมกับเจอมอนร์เตอร์ที่ร้ายกาจ ต่างๆ จนไม่สามารถเข้าไปตั้งถิ่นฐานในเขตที่ลึกเกินกว่าประตูมิติได้
เพียงแต่ สร้างที่อยู่อาศัยใกล้ๆ ทางเข้าประตูมิติ
ที่เหล่ามอนร์เตอร์ไม่กล้าเข้าใกล้ นั้น
และยึดเป็นที่มั่น เรื่อยมา"
เสียง บรรยาย เอื่อยๆ อย่างไม่สนใจ คน ฟังที่เริ่มสัปหงก หลับ ทีละคนสองคน
ดังมาจากปากเด็กสาว ผมยาว สลวย สีน้ำตาลเข้ม ดวงตาสี ม่วงอเมทิสย์ ริมฝีปากสีแดงราวกลีบกุหราบ
ทั้งที่ไร้การแต่งแต้ม คิ้วเรียวม้วนเข้าหากันเมื่อพบว่าคนทั้งห้องที่นั้งฟังเธอพูดหลับกันหมดแล้ว
แก้มป่องๆ ขึ้นอย่างอารมณ์เสียดูน่ารักชวนหลงใหล
หากแต่ใครรู้จักนิสัย ที่สุดกู่ของเธอแล้วละก็ คงต้องส่ายหน้าหนีแทบไม่ทัน
คำบรรยายหยุดลง เมื่อจบบทว่าแล้วเจ้าตัวก็เดิน สาวเท้าฉับๆออก นอกห้องไปด้วยอารมณ์ที่เริ่มขุ่นมัว
"ชิ พวกเด็กบ้า อุส่าตั้งใจสอนดันนั้งหลับ คอยดูเหอะจะไม่รับงานเฮงซวยแบบนี้อีกแล้ว"
เธอบ่นอย่างหงุดหงิด พลางเดินกระแทกเท้าตึงๆ
ไปตาม อาคาร ไม้ เนื้อแข็ง สีดำ สนิท
อาคารสองชั้นหลังใหญ่ สีดำสนิท จะดูโดดเด่นไม่น้อย
หากมันไม่ได้ตั้งอยู่ในเขตทะเลทรายอันเวิ้งว้างที่ ถูก ขนานนามว่า เดส เสิร์ท สกรีมแล้วละก็
เนื้อที่ ของอาคาร กินพื้นที่ ติด ประตู สีดำ ทมึน บานโต ไปมากโข
ชั้นล่างดูกว้างขวาง ขนาดมีห้องถึง 17 ห้องแถมแต่ละห้องกว้างพอจะเอาคนร้อยคนนั้งในนั้นได้โดยไม่เบียดเสียด
ชั้นบนมีหรือจะเหลือ กว้าง พอๆกับด้านล่าง หรืออาจจะเท่ากันซะอีก
ด้านซ้ายของอาคารเป็นพื้นที่โล่งๆ กว้าง เท่า สนามฟุตบอล
ส่วนด้าน ขวา ที่โล่ง พอกันนั้น มีเกราะ เหล็กที่ยัดฟางไว้ด้านใน เสียบอยู่กับเสา 6-7 ตัว
ไว้ให้ พวก เด็กที่เธอไปสอนมาเมื่อครู่ได้ลองฝึก
ซึ่งมันกลายเป็นที่ ประจำของเธอซะแล้ว
หลังจากที่รับงาน จากสมาคม นักล่า แห่ง เดสเสิร์ท สกรีม
เนื่องจากอาจารย์ที่สอน เด็กที่คิดอยากจะเป็นนักล่าที่มา ฝึกที่ สมาคม ท้องใกล้คลอด จึงต้องหาผู้สอนแทน
เนื่องจาก สมาคม กำลังมองหาคนที่จะมาทำหน้าที่
พอคนจัดหา ภาระกิจเห็นเธอเดิน เข้าไป รับงานก็ยื้นงานนี้มาให้ทันที
โดยไม่ถามความสมัคใจ
พร้อมกับให้หาเพื่อนมาช่วยอีก 1 คน เผื่อ อาจารย์ สาว น้อยคนนี้จะรับมือนักเรียนตัวเองไม่ไหว
ซึ่งตัวเธอดึงเพื่อนสนิทมาช่วยอีก 1 เพื่อแก้เซ็ง ในเวลางานเท่านั้น
ซึ่งจะพูดให้ถูก ทาง สมาคมได้ยอมรับให้เธอเป็นนักล่าเต็มตัวตั้ง แต่ที่เธอทำ ภาชกิจครั้งแรก
ซึ่งทำให้ทางสมาคมทึ่งในความสามารถไม่น้อย
ก็จะไม่ให้ทึ่งได้ยังไงก็ในเมื่อเธอและเพื่อน
บุกเข้าไปถึงรัง ไลแคน ซอมบี้ ที่ อยู่ รวมกันเป็นฝูงใหญ่ที่ ทางเข้าเหมืองทิศเหนือใน เมืองน้ำแข็ง บลัดไอซ์
เพียงเพื่อล่า เอา หนัง ไลแคน ซอมบี้ มาส่งให้ทาง สมาคม 20 ผืน หลังจากรับ ภาระกิจไปเพียง 2 ชั่วโมง
เธอกลับมาพร้อมเพื่อนอีกหนึ่งคน พร้อมกับหนัง ไลแคน 69 ผืน!!!
ก็เท่ากับ แทบทั้งฝูง โดนเธอคนนี้ ถลกหนังมาหมด ไม่เหลือ!!!
แถมยังได้ ผลึก คลิสตัล ที่ ผนึก พลังเวทมนย์ สีเหลืองนวล แถมมาอีก 2 ก้อน
จนทาง สมาคม เบิกเงินมารับซื้อคลิสตัล นั้นไว้แทบไม่ทัน เนื่องจากกำลังหายาก
ผมสีน้ำตาล ไหว วูบอย่างหงุดหงิด
เสื้อ แขนสั้น คอกลม สีฟ้า เรียบๆ ไร้ลวดลาย
กางเกง ขาสามส่วน สีน้ำเงินเข้ม และมี กระเป๋า คาดเอว สีฟ้า ที่ด้านซ้าย
ด้านขวา พก ดาบสั้น เสียบไว้ที่เข็มขัดหนังสี ดำสนิท
ส่วนที่หลัง ห้อย ธนู สีฟ้า ที่แผ่ ไอเย็นออกมา ชวนให้หนาวๆ ร้อนๆ
แต่ไร้ซึ่ง ลูก ธนู
นัยตาสีม่วง ไหว วูบวาบ อย่างหงุดหงิด แต่หากดู ในสายตาคน
กลับดู น่ารัก น่าหลงใหล
เธอเดินไป หยุดหน้า ชุดเกราะเหล็ก ก่อนจะถอยห่างออกมา
ประมาณ 50 เมตร
คัน ธนู สีฟ้าใส ถูก ยกออกมาตั้งสาย
แล้วตั้งท่า เล็งด้วยมือซ้าย
มือ ขวา แบออกมาด้านข้าง
เกิด ลูก ธนู สีฟ้าใส ราวน้ำแข็งบนฝ่ามือ
เธอจับมา ขึ้นสาย พร้อมกับยิงใส่ ชุดเกราะ ตรงหน้า ทันที
เสียงลูกธนู แหวกอากาศ ก่อนจะ กระกับ เกราะเหล็กกล้า
แต่ไม่ทะลุเข้าไป
แต่แทนที่ลูกจะกระเด้งออก มันกลับ กลายเป็นน้ำแล้วซึม เข้าไปในชุดเกราะ
"ชิ จะยิงกี่ครั้ง ก็ไม่เคยทะลุ เกราะเสริมคลิสตัล นี้ได้เซะทีสิให้ตายเหอะ"
เธอบ่นอย่างหัวเสีย ก่อนจะ เก็บ ธนู อย่างหัวเสีย
แล้วเดินออกมา
ถัดจากลานฝึก เป็น อาคารไม้ สี น้ำตาล กลมกลืน กับทะเล ทรายโดยรอบ
ประตูเหล็กกล้า สีดำ ดู แข็งแกร่ง
เธอเดินไปเปิดประตู อย่างเซ็งๆ
ด้วยสีหน้าเบื่อหน่าย
ภายใน ห้อง ตกแต่งด้วยสีขาว สอาดตา
มีเพียง โต๊ะ ไม้ สีน้ำตาล ตั้งอยู่กลางห้องพร้อมกอง เอกสาร บนโต๊ะ จนแทบหาที่ว่างไม่เจอ
มีเก้าอี้เพียงตัวเดียวให้นั้ง และ มีชายผม ดำ นั้งพุบหน้าอยู่กับ โต๊ะเพียงคนเดียวในห้อง
"คุณอาเรส ค่ะ ชั้นมารับค่าจ้าง ของงานหน่ะค่ะ"
หญิงสาวผม สีน้ำตาล ตะโกนเรียก ชายหนุ่มให้เงยหน้าขึ้นมา
เขา ผงกหัวขึ้นมาจากโต๊ะแล้วมองหน้าหญิงสาว
นัยตาสีดำไหววูบราวคนง่วงนอน
"อ่า โทด ที ราจ ฉันมัวแต่หางานให้พวกฮันเตอร์ แล้วก็ งานล่าของที่ขาดแคลน ในตลาดตอนนี้หน่ะเลยไม่ค่อยได้พัก"
เขาตอบแบบขอไปที พลางยกมือขอโทดขอโพย
"เรื่องนั้นช่างมันเถอะค่ะ ช่วยจ่ายค้าจ้างให้ชั้นก่อนเถอะ ชั้นเบื่องาน สอนแบบนี้เต็มที่แล้ว"
เธอพูดอย่างไม่สนใจพลางเอามือท้าวสะเอว
"อ่า ได้ๆ ชั้นก็ กะจะให้ ทีมของเธอเลิกสอน ซะทีเหมือนกันเพราะมี งานใหม่เข้ามาหน่ะ"
เขาพูดพร้อมกับยิ้มให้แล้วยื่นซองสีน้ำตาลให้สองซอง
"ซองแรก คือเงินรางวัลส่วนอีกซองคือภาระกิจใหม่นะ"
เขายิ้มจนตาหยีมองแทบไม่เห็นนัยตา
หญิงสาว ส่ายหน้าอย่างหัวเสีย
พลางดูเงินในซอง
"แค่ 4000 เวสเรส แค่เนี้ยนะ ให้สอนเด็กหัวดื้อ ตั้งสามวัน แถมต้องหารสองอีก คุณ อาเรสแบบนี้มันหมายความว่าไงห๊า"
เธอพูดใส่อย่างเริ่มฉุนจัด
ถอนหายใจด้วยความหงุดหงิด
แก้มป่องๆ แสดงความไม่พอใจเต็มที่
ชายหนุ่มผมดำยกมือขึ้นห้ามไว้อย่างเสียไม่ได้
"เอาน่าอย่าเพิ่งเบรกแตกสิ ราจ ชั้นถึงหางานอื่นไว้รอไงเล๊าา งานง่ายๆแถมได้เงินดีด้วยนะ"
เขาพูดพลาง ยกมือ ห้าม ด้วยหน้าตา หวาดๆ
หญิงสาวเริ่ม สงบสติอารมณ์แล้วกอดอก
ด้วยสีหน้าเรียบๆ
ถ้ามองจากภายนอกคงคิดว่า เธอสงบลงบ้างแล้ว
แต่ใครจะรู้หละ ว่าความจริง มันก็แค่ ฟ้า ใส ก่อนพายุจะมา
หากเหตุผล หรือเงินรางวัลของงานฟังไม่ขึ้น
"ว่ามาสิ คุณอาเรส ให้เงินรางวัล มัน มากแบบที่คุณพูดเถอะ"
เธอพูด เรียบๆลอดไรฟัน
อาเรส ใช้มือซ้ายปาดเหงื่ออย่างหวาดๆ
พลางคุ้ยกองเอกสารตรงหน้า
"อ่าเจอแล้ว นี้งานใหม่ แค่ เธอล่า คลิสตัล อะนาไลส์ มาให้ทางเราก้อนเดียว ส่วนเงินรางวัล ก็ สองแสน เวสเรส"
เขาพูดแล้วยื้นเอกสารให้
เธอรับมาเปิดอ่านก่อนจะยิ้ม
เรียบๆให้
"คุณอาเวสค่ะ"
เธอพูดเบาๆก่อนจะชัก ดาบสั้น ข้างเอวออกมา
อาเวส กลืนน้ำลายอย่างยากลำบาก
"เฮ้ยๆ ราจใจเย็นๆๆๆๆ อย่าเพิ่งใจร้อนเซ่ๆๆ งานนี้หลังจากรับทำแล้ว มีวันหยุดให้ด้วยน๊าาาา แถมเงินค่าเดินทางในช่วงทำงานฟรีไม่ต้องเสียอะไรเลยด้วยน๊าาา"
อาเวส ตะโกนโหวกเหวก ให้ ราจหยุด
เธอหยุดลงก่อนจะ เก็บดาบสั้นไว้ ข้างเอว
ก่อนจะยิ้มอย่างมีเลศนัย
"หึ ชั้นจะใช้ให้คุ้มเลย เงินค่าเดินทางหน่ะ"
ราจหัวเราะออกมาก่อนจะกระโดดหยองแหยง ออกจากห้องไป
ทิ้งให้อาเวส นั้งปาดเหงื่ออยู่คนเดียวในห้อง
แล้วพูดเบาๆ
"ซวยแล้วไง ขืนยัยนั้นไปล่านาน มีหวัง สมาคมเรากำไร หดหาย เหี้ยนเต้ แหงๆเลย"
เขาพูดแล้วก้มหน้าลงกับโต๊ะ
-------------------------------------------------------------
ความคิดเห็น