เรื่องสั้นคั่นเวลา

ลำดับตอนที่ #4 : Bitter & Sweet - Bitter 2

ผมนั่งมองฝนเม็ดเล็กๆที่ตกลงมาโปรยปราย...บรรยากาศร้อนชื้นทำเอาตัวเหนียวเหนอะหนะ...ฝนแบบนี้ถือเป็นอุปสรรคสำคัญสำหรับผม...มันแทบจะเป็นโชคร้ายเอามากๆในเมื่อโต๊ะถัดไปอีกสองตัวมีผู้หญิงคนหนึ่งนั่งรอฝนหยุดตกเหมือนกับผม...ผู้หญิงคนนั้นเป็นคนที่แตกต่างกับผมมากเหลือเกิน...เธอชื่อว่า “โม”...ผมกับโมเรียนอยู่ร่วมแอลเดียวกัน...แต่นั้นแหละเราเรียนคนละคณะกัน...อ้อ...พอพูดถึงตรงนี้ผมก็นึกได้ว่าผมเสียมารยาทเอามากๆที่ยังไม่ได้แนะนำตัวเอง...ผมชื่อจริงชื่อ กีรติ แต่เพื่อนๆและใครต่อใครมักเรียกผมด้วยชื่อเล่นว่า “กี” ซึ่งมันจะย่อมาจาก“กีรติ”ชื่อจริงของผม...ซึ่งผมก็ไม่ค่อยสนใจมันสักเท่าไหร่...ผมกล้าบอกว่าตัวเองเป็นคนหน้าตาดี...ผมภูมิใจในหน้าตาของตัวเอง...และยิ่งความสูง 172 เซนติเมตรกับน้ำหนัก 57 กิโลอีก...ก็ทำให้หลายคนปฏิเสธไม่ได้ว่าผมหล่อและดูดี...นอกจากหน้าตาและหุ่นของผมแล้วสิ่งที่ผมชอบเกี่ยวกับตัวเองมากที่สุดก็คงจะเป็นรอยยิ้ม...รอยยิ้มที่ดูจริงใจเสมอถึงแม้ว่าความจริงในใจผมอาจจะรู้สึกแย่มากๆหรือกำลังขยะแขยงอะไรมากๆอยู่ก็ตาม

ชีวิตทั้งชีวิตของผมมีแต่คำว่าดีกับดีมาก...แต่ที่ผมรู้สึกเป็นโชคร้ายที่สุดคือการที่มีผู้หญิงคนนึงมาแอบชอบผม...และผู้หญิงคนนั้นคือ“โม”...ตั้งแต่ผมเรียนจบปีหนึ่งมาผมไม่เคยสนใจและคิดที่จะทำความรู้จักกับโม...โมเป็นผู้หญิงที่ผมจะเก็บไว้เป็นคนสุดท้ายบนโลกถ้าผมจำเป็นต้องจีบ...ผมคงไม่จำเป็นต้องบรรยายลักษณะของเธอ...เพราะผมไม่อยากจะพูดถึงสักเท่าไหร่...

แต่...โอ้...พระผู้เป็นเจ้าคงคิดลงโทษผมป็นแน่แท้...จึงได้ทำร้ายจิตใจผมโดยส่งยัยแตงโมผลยักษ์นี้มาอยู่พีบีแอลเดียวกับผม...แถมคอนเฟอเรนซ์อีก...เซ็งเป็ด!!...ผมต้องตายแน่ๆ...แค่คิดว่าผมจะต้องเจอหน้าเธอตลอดทั้งปี...ขนแขนของผมก็ตั้งชันด้วยความกลัว...วันแรกของพีบีแอลผมพยายามมองไปทางอื่น...แต่นั่นแหละ...ผมรู้ว่าโมมองผมตลอดเวลา...ผมยิ้มแล้วมองคนอื่นเหมือนไม่รู้สึกตัวว่าถูกมอง...แต่บางครั้งผมก็หันมาเห็นว่าเธอมองผมอยู่...ผมทำอะไรไม่ได้นอกจากส่งยิ้มจอมปลอมของผมตอบกลับไป...แย่สุดๆ...โมทำหน้าเคลิบเคลิ้มกับรอยยิ้มของผมเสียจนผมแทบจะทนไม่ไหว

วันนึงผมก็ได้ยินเพื่อนคนนึงตั้งคำถามว่าชื่อ“โม”ของเธอย่อมาจากอะไร...ตอนนั้นผมอดปากที่จะตอบออกไปไม่ได้...แตงโมหรือป่าว?...ยังดีที่พูดไปแค่นั้นไม่ได้พูดต่อในสิ่งที่คิดว่า...ดูหุ่นก็น่าจะรู้...แต่โมก็หันมามองหน้าผมด้วยความแปลกใจ...เธอรู้?...ผมเห็นดังนั้นเลยต้องยิ้มเขินๆเหมือนกับว่ารู้สึกผิดที่ไปแย่งเธอตอบเพราะความกลัวว่าภาพพจน์ผู้ชายแสนดีของผมจะเสียไป...โมส่งยิ้มคืนผมมาทั้งๆที่ผมไม่ได้อยากจะรับสักนิดแล้วตอบว่าใช่...แล้วถามผมกลับมาบ้างว่าชื่อของผมย่อมาจากอะไร...ผมรู้ว่าเธอคิดอะไร...ผมเลยตอบไปว่ามันอาจจะย่อมามาจาก“กีวี่”แต่ตวผมเองคิดว่าน่าจะมาจาก“กีรติ”ชื่อจริงของผมมากกว่า...เธอยิ้ม...ไม่อยากบอกเลยว่าผมคิดเอาไว้แล้วเชียวว่าแค่การโกหกว่าชื่อผมอาจจะมาจาก“กีวี่”จะทำให้เธอเก็บไปมีความสุขได้....น่าขำ!!...กีวี่กับแตงโม...ผมอดที่จะยิ้มตอบเธอไม่ได้...

ผมเริ่มรู้สึกว่านี่คงจะเป็นผลกรรมที่ผมเคยทำไว้...เพราะโมตามผมไปทุกทีจนผมรู้สึกรำคาญสายตา...ถ้าเธอสวยกว่านี้สักนิด...ผอมกว่านี้สักหน่อย...ไอการที่เธอจะมาเดินตามผมมันก็คงไม่เป็นปัญหาอะไรมากมายนัก..แต่นี่...เดินตามแล้วยังส่งสายตาหวานเยิ้มมองผมตลอดเวลา...มันทำให้ผมเข้าใจว่าการถูกมองจนรู้สึกขยะแขยงมันเป็นยังไง...ถึงแม้ว่าผมพยายามจะไม่สนใจเธอก็ตาม...แต่ผมก็รู้สึกได้ถึงสายตาที่จ้องมองมาอยู่เสมอ...โดยเฉพาะอย่างยิ่งในช่วงที่ผมเล่นฟุตบอลอยู่ตอนพักกลางวันที่ผมจะเหลือบเห็นโมนั่งมองผมอยู่ที่หน้าร้านซีรอกซ์ทุกครั้ง...จนกระทั่งถึงวันวาเลนไทน์ที่ผมแสนจะชอบ...ซึ่งปีนี้ผมก็ยังหาเหตุผลให้ตัวเองไม่ชอบวันนี้ไม่ได้...ผมเตะฟุตบอลจนเหนื่อยเลยมารื้อหาขวดน้ำในกระเป๋า...แล้วผมก็ต้องพบกับช็อกโกแลตปริมาณมหาศาล...พูดอย่างนี้คงดูเหมือนผมจะแปลกใจ...แต่จริงๆแล้วนี่เป็นสิ่งที่เกิดขึ้นประจำทุกๆปีอยู่แล้ว...ช็อกโกแลตบางอันก็มีชื่อคนให้บางอันก็ไม่มี...บางคนก็แอบเอามาให้...บางคนกล้าๆหน่อยก็เดินมาให้กับมือผมเองเลยก็มี...แถมบางคนที่ให้ผมยังเป็นผู้ชายด้วยซ้ำ...แต่ช่างเถอะ...ขอแค่ได้กินของอร่อยๆก็ดีแล้ว

แต่แล้วสายตาของผมก็ไปสะดุดอยู่กับถุงสีเขียวลายผลแตงโมเล็กๆ...ไม่อยากจะคิดเลย...เดาได้ไม่ยากเลยจริงๆ...ผมถือถุงช็อกโกแลตไว้ในมืออย่างลังเลใจ...กลัวทั้งยาพิษกลัวทั้งยาสเน่ห์...ไม่รู้ว่าโมจะคิดทำอะไรกับผมไว้บ้าง...ผมเริ่มคิดมาก...แต่แล้วผมก็ตัดใจรูดถุงผ้าเปิดออก...แล้วพบกับช็อกโกแลตทำเองหลายชิ้น...เอานะ...ไม่ถึงตายหรอก...ผมลองหยิบช็อกโกแลตชิ้นนึงเข้าปาก...อืม...ไม่หวานแหะ...อร่อยดี...ถือว่ายัยนั่นทำได้ไม่แล้ว...แต่ๆๆๆๆๆๆ....ยังไงๆผมก็ชอบที่จะกินช็อกโกแลตมียี่ห้อมากกว่า...เพราะฉะนั้นทันทีที่เพื่อนของผมเดินมาสมทบผมเลยจัดแจงแบ่งช็อกโกแลตที่โมทำให้ผมไปให้เพื่อนๆทันที...แล้วผมก็นั่งละเลียด Ferrero Rocher แล้วตามด้วย Godiva caramel collection กล่องใหญ่ (โดยมีเพื่อนที่ตายอดตายอยากหลายคนแย่งกินด้วย) ก่อนที่จะปิดท้ายด้วย Ethel's ชุดคอกเทล...เอาเป็นว่าผมกินช็อกโกแลตราคาแพงพวกนี้โดยไม่คิดจะสนใจกับช็อกโกแลตทำเองของโมเลยสักนิดซึ่งมันหมดไปด้วยฝีมือใครก็ไม่รู้...เพราะว่ายังไงก็ตามรสชาติมันก็เทียบกันไม่ได้อยู่ดี

             หลังจากนั้นไม่นานพีบีแอลของผมก็คิดสนุกเล่นบัดดี้กัน...ผมรู้สึกเฉยๆนะตอนที่โดนชวนเพราะในใจคิดว่าโอกาส 1 ใน 12 ที่ผมจะดวงซวยจับได้ชื่อโม...(พีบีแอลผมมีทั้งหมด13คน)...แต่นั่นแหละ...ผมดวงซวยจริงๆ...พอจับได้ชื่อโมผมก็คิดไว้ในใจทันทีเลยว่า...ผมจะไม่เทคเธอเด็ดขาด...เพราะถือสะว่าผมไม่อยากให้เธออ้วนไปกว่านี้ก็แล้วกัน...ซึ่งผมก็รู้สึกโชคดีขึ้นบ้างเมื่อบัดเดอร์ของผมขยันเทคสุดๆ...ผมไม่อยากจะเดาว่าเป็นใครเพราะไม่อยากจะคิดถึงความบังเอิญอะไรทั้งสิ้น...แต่...ผมก็หนีความจริงไม่พ้น...เพราะว่าวันที่เฉลยบัดดี้ผมก็ได้พบว่าบัดเดอร์ของผมคือโม...แถมเธอยังให้ลาสต์เทคเป็นนาฬิกาข้อมือที่ดูเหมือนจะราคาแพง...นั่นเป็นครั้งแรกที่ผมยิ้มด้วยความดีใจแล้วกล่าวขอบคุณโมด้วยความจริงใจ...ซึ่งผมไม่อยากจะบอกต่อเลยว่าตอนนั้นผมตอบแทนเธอด้วยการให้ลาสต์เทคเธอเป็นเพียงถุงขนมห่อใหญ่ที่ซื้อมาจากเซเว่นอีเลเว่นเมื่อตอนกลางวันเท่านั้นเอง...