คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : No.3
“ เธอตายซะเถอะ!! ”
“นายเป็นใคร แล้วทำไมฉันต้องตายล่ะ” ฉันถามเจ้าของเสียงนั้น
“....” เงียบ… เขาไม่ตอบคำถามของฉัน แต่เขาเดินเข้ามาใกล้ฉันเรื่อยๆ อุ้ย...น่ากลัวจัง! ฉันจึงค่อยๆก้าวถอยหลังไปทีละก้าวอย่างช้าๆ
“หยุด !! ” คำพูดที่สั้นๆ น้ำเสียงที่เย็นชา อ่ะ...เหมือนใครนะ เหมือนใครกัน...
“ นายมีสิทธิ์อะไรมาสั่งคนอื่น ประสาทรึเปล่า ฮะ!” คุ้นจังคำพูดแบบนี้
“สิทธิ์...” เขาไม่ทันพูดจบ...ก็รีบวิ่งเข้ามาหาฉัน
“อ๊าาาา !!! ...” ฉันตกใจเลยก้าวถอยหลังอย่างรวดเร็ว ขะ...ข้างหลังฉันเป็นเหวหรอเนี้ย ฉันตกใจมาก ฉันกำลังจะตาย ฉันกำลังจะตกลงไปในเหวมืดนั้น... ฮือๆๆๆ
“อุ๊ย ดาวเต็มหัวฉันเลยอ่ะ...ฉันตายแล้วใช่ไหม ? ” [ คนแต่ง : นี่ยัยนิดนึง ฉันจะแต่งให้เธอตายตั้งแต่ NO.3 งั้นหรอ บ้าอ้ะป่าว ? ] ฉันหลับตาอยู่อย่างนั้นจนกระทั่ง...
“นี่เธอ ลดน้ำหนักซะบ้างนะ” สะ... เสียงพระเจ้าหรอ!? แหม ท่านรู้ได้ไงค่ะว่าฉันน่ะหนัก...อุ๊บส์ {ความลับราชการค่ะ} +_+ ” ฉันอยากเห็นพระเจ้า เลยตัดสินใจลืมตาขึ้น O…O หะ หาาาา!!!!!!
“นาย !” ฉันอึ้งเพราะคนที่จับมือฉันอยู่ตอนนี้คือ ตานั่น ตาจอมงก ที่ให้ฉันเลี้ยงข้าว 1 อาทิตย์
“…” เขาไม่พูดอะไรแต่เขายิ้มให้ฉัน...ยิ้มเท่จังเลยยยย ! ฉันแพ้รอยยิ้มแบบนั้นนะ จะบอกให้ !
“ลาก่อน...” ฮะ...หาาา วะ ว่าไงนะ
“ลาก่อน? ” ฉันทวนคำพูดเขาอย่าง งง ๆ แล้วรอยยิ้มนั่นก็หายไป คงเหลือแต่สีหน้าเฉยชาของเขา
“....” แล้วทันใดนั้นเขาก็ปล่อยมือฉัน ....
“อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก”
“ตื่นได้แล้วคนขี้เซา ตื่นได้แล้ว ตื่นได้แล้ว ตื่นได้แล้ว!!” ทำไมคราวนี้พระเจ้าพูดแบบนี้ล่ะ +_+”
ฉันตกใจตื่นเพราะเสียงนาฬิกาดังขึ้น เหงื่อออกเต็มเลยอ่ะ นี่ฉันฝันไปหรอเนี้ย เฮ้อ... ทำไมมันเหมือนจริงจังเลย น่ากลัวชะมัด!!
“ทำไมนายต้องมากวนใจฉันอยู่เรื่อย ” ฉันบ่นทันทีที่ฝันบ้าๆแบบนั้น
************************************************************************************
“ ทำไมมาช้าจังอ่ะ ตื่นสายหรอ” นาวทักขณะที่ฉันเดินเข้ามาในห้อง
“อือ คงงั้น” ฉันตอบส่งๆไป เพราะไม่อยากคิดว่าการฝันถึงตานั่นทำให้ฉันมาสาย
“เอ่อ...เธอรู้รึเปล่าว่าเด็กใหม่เมื่อวานชื่ออะไรหรอ” ฉันตัดสินใจถาม
“ทำไม ? ” ขึ้นเสียงทำไมกันเนี้ย ชิชะ
“อือ ก็สงสัยเฉยๆ แค่นี้บอกกันไม่ได้ใช่ม่ะ ใช่ม่ะ ” ฉันต้องใช้ไม้งอนซะแล้วล่ะ อิอิ
“ชาตะ” นาวตอบแบบขอไปทีมากๆ
“ชาตะ?” ฉันพัมพำชื่อเขาออกมาเบาๆ ไม่ให้นาวได้ยิน
ฉันกับนาวเดินเข้าห้องเรียนด้วยกัน เรานั่งโต๊ะริมหน้าต่างเหมือนทุกๆครั้ง ฉันชอบนั่งมองสิ่งต่างๆที่อยู่นอกหน้าต่างนั่น มันเหมือนเป็นอีกโลกนึงที่ฉันไม่ค่อยได้สัมผัสเท่าไหร่...ตอนฉันเดินเข้ามานั่ง ฉันก็เห็นนายชาตะอะไรนั่นนั่งอยู่ริมหน้าต่างเหมือนกัน แต่เขานั่งอยู่ข้างหลังห้อง คงไม่ใช่เด็กเรียนหรอกมั้ง ฉันคิดพลางหมุนดินสอเล่น...
“นิดรดา!! ออกมาทำโจทย์ข้อนี้ซิ ”
“ค่ะ ?...” ฉันเหม่อเลยไม่ได้ฟังที่อาจารย์สอนเลย แต่ฉันก็เดินออกไปอย่าง... กล้าหาญ โหะๆๆ ฉันยืนเขียนยืนทดมั่วๆ อยู่หน้ากระดานสักพักนึง ( ดีกว่าไม่ทำอะไรเลยนะ ) =_=’
“ผมช่วยเธอได้ไหมครับ อาจารย์” อุ้ยๆ ทำไมเพื่อนของฉันถึงดีแบบนี้ มันจะเสียงใครก็ช่างเถอะ แต่มาช่วยฉันแบบนี้เห็นทีฉันต้องตอบแทนแล้วล่ะ …ฉันได้ยินเสียงฝีเท้าเข้ามาใกล้เรื่อยๆ และเขาคนนั้นก็หยุดอยู่ข้างฉัน...
“หนะ...นาย” โอ้...จอร์ด ซาร่า [ เอาใครสักคนดิ ] ฉันไม่อยากเชื่อว่าจะเป็นนายชาตะที่ออกตัวช่วยฉัน
“….” เขามองฉันพริบตาเดียว แล้วหันมาเขียนๆๆไรก็ไม่รู้ บนกระดาน ใช่ซี้... ฉันมันอ่อนนี่นา แง่ๆๆ ฉันเจ็บใจจังเลยอ่ะ
“ใช้ได้ไหมครับ” เขาหันไปถามอาจารย์ อาจารย์ยิ้มพอใจใหญ่เลยอ่ะ...แล้วเขาก็เดินกลับไปนั่งที่ ฉันก็เดินตามหลังเขาไปเหมือนกัน
เพื่อนๆต่างปรบมือให้ตานั่นกันยกใหญ่...โดยเฉพาะพวกผู้หญิงมองเขาตาเยิ้มเลยอ้ะ ...ก็คนเหมือนกันล่ะว้า...
ทำไมกัน...นายชาตะนี่ถึง...อ่อ เขาคงอยากหักหน้าฉัน ใช่ไหม ใช่ไหม คนบ้า บ้า บ้า บ้า บ้า เอ่อ...ค่อยยังชั่วหน่อย ได้ระบาย โหะๆ
เวลาพักกลางวัน...มือถือฉันยังคงเงียบอยู่ ตานั่นไม่ได้โทรมาจิก เอ่อ...ฉันหมายถึงโทรมาตามให้ฉันเลี้ยงข้าวเขาหรอ !?
“ไปกินข้าวกันเถอะ นิด ” จะใครอีกล่ะที่ชวน นาวเพื่อนของฉันเอง
“ อ่ะ อื้อๆจ๊ะ ” ฉันตอบรับเพื่อนและเดินไปที่โรงอาหารอย่างกังวลนิดๆ
“ป้าค่ะ... ผัดซีอิ้ว 1 จานค่า” นาวบอกป้าที่เป็นแม่ครัวด้วยอารมณ์หิวโหย ( ฉันคิดว่างั้นนะ )
“จะกินไรอ่ะ เดี๋ยวตะโกนสั่งให้เลย ” =_=’
“เอ่อ...เอาๆๆ... อุ๊ย!!!! ” อยู่ๆก็มีมือใครไม่รู้ดึง ไม่มั้ง... กระชากมากกว่า จะอะไรก็ช่าง ตอนนี้ฉันไม่ได้อยู่ในแถวและถูกพาวิ่งมาที่ส่วนใดส่วนหนึ่งของโรงเรียนแล้ววว มันเกิดอะไรกันเนี้ย!!!
“แฮ่กๆๆ” ฉันหอบเลยอ่ะ คนมันไม่ได้หุ่นพริ้วปลิวลมนี่ ย่อมเหนื่อยง่ายเป็นธรรมดา >o<
“แค่นี้เหนื่อย เธอเคยออกกำลังกายมั้งรึเปล่าน่ะ” คนที่พาฉันวิ่งมาถามขึ้น อ่ะโด่ เขาก็หอบเหมือนกันอ่ะแหละ
ฉันยืนสงบสติอารมณ์สักพัก ก็เตรียมจะเริ่มทำการปวารณา = ด่า คนคนนั้นนั่นเอง
“นี่ นาย เรื่องอะไรพาฉะ...” นายชาตะนี่นา ผมเขาเปียกนิดๆนะ ดูเซ็กซี่ไปเลย ...กำ ฉันคิดอะไรเนี้ย !?
“เอ่า กินซะ ” เขาโยนขนมปังสอดไส้มาให้ฉัน พร้อมกับนมอีก 1 กล่อง
“…” ฉันไม่เข้าใจเลย ... ฉันไม่ใช่หรอที่ต้องเลี้ยงข้าวนายนี่ ฉันรับของมาทำหน้า งง ๆ เขามองหน้าฉันแล้วรีบหันกลับไปอีกทาง
.......
.......
“นายต้องการอะไรกันแน่” หลังจากเงียบอยู่สักพัก ฉันก็ถามเขาขึ้น
“….” เงียบอีกแล้ว
“ นี่ๆ ” ฉันเรียกเขาอีกครั้ง
“เฮ้...” ฉันเริ่มพูดเสียงดังขึ้น
“นาย !” ฉันเริ่มหมดความอดทนแล้วอ่ะ
“ชาตะ” ฉันจะเรียกเขาเป็นครั้งสุดท้าย ถ้าเขาไม่พูดอะไร ฉันก็จะไปทันที ( เด็ดขาดมั่กๆ )
“ขอบคุณ ” เขาพูดเบาๆทั้งๆที่ก้มหน้าลงพื้น
“อะ...อะไรนะ !! ” ฉันว่าฉันหูฝาดแน่ๆ หรือไม่ก็นอนไม่พอ ตานี่บอกขอบคุณฉัน...หรอ เรื่องอะไรน่ะ
“เธอได้ยิน ทำไมต้องถามอีก ” แน่ะ ...รู้ที่ฉันคิดด้วย นายชักจะไม่ธรรมดาซะแล้ว
“แล้วนายมาขอบคุณฉันทำไม” ฉันทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ และถามเขาในสิ่งที่สงสัย
“เธอ....เรียกชื่อฉันครั้งแรก” -_-‘’
“แค่เนี้ย!!! ” ฉัน งง มากๆ แค่เรียกชื่อถึงกับต้องขอบคุณกันด้วย นายคนนี้ประสาทเสียแหงๆ
“อืม” เขาตอบแค่นั้น แล้วเดินไปขึ้นเรียนทันที
ฉันไม่ตามเขาไป เพราะฉันยังกินไม่หมดเลยอ่ะ (บอกแล้วเรื่องกินสำคัญมาก) ฉันรีบๆจัดการกับขนมปังไส้ช็อคโกแลต ตานี่รู้ได้ไงว่าฉันชอบช็อคโกแลตที่สุด บังเอิญมั้ง...พอกินเสร็จฉันก็รีบขึ้นไปเรียนทันที
หลังเลิกเรียน ยัยนาวถามฉันเป็นชุดๆ เลยอ่ะว่าไปไหนมา ฉันจึงเล่าให้นาวฟัง เธอทำหน้าหงิกงอมาก ฉันไม่เข้าใจจริงๆเลย เพราะถึงฉันจะมีใครเข้ามาในชีวิต มันก็เรื่องของฉันนะ... ยัยนี่มาเดือดร้อนแทนทำไมกัน??
“เธอกลับไปคนเดียวนะวันนี้”
“อ้าว ทำไมอ่ะ ลืมของหรอ ไปเอามาซิ ฉันรอได้” ฉันบอกแบบนั้น เพราะฉันก็ไม่ได้รีบร้อนกลับไปทำอะไรที่บ้านอยู่แล้ว
“เปล่าๆ มีธุระ กลับไปก่อนนะ...กลับบ้านดีๆล่ะ ” นาวบอกพลางวิ่งกลับไปที่โรงเรียน
ฉันต้องกลับบ้านคนเดียว แง่ๆๆ เดินคนเดียว...เหงาจังเลย ! ปกตินาวจะกลับกันฉันนี่ มันเป็นเรื่องที่ชินไปแล้วน่ะ ฉันเบื่อๆเลยตัดสินใจไปเดินเล่นที่สวนแห่งหนึ่ง โอ้ว...อากาศวันนี้ดีมากๆเลย อารมณ์ฉันดีขึ้นมากเชียวแหละ ฉันหยุดนั่งตรงริมแม่น้ำ ปาก้อนหิน ก้อนกรวดแถวนั้นเล่น อุ๊ย... เพลินดีจัง ! ปาไปปามา ก้อนหินแถวนั้นหมดเลยอ่ะ โหะๆ ไม่เป็นไรหรอก มันแค่ก้อนหินนี่นา...
พอฉันไม่ได้ปาก้อนหิน น้ำในสระก็นิ่งมาก บรรยากาศเงียบน่านอน และแล้ว...
“ตุ๊บ ๆ ๆ ๆ” ว้าวววว ฉันตาฝาดไปรึเปล่า ใครนะปาทีก้อนหิวเด้งไปตั้ง 4 ตุ๊บ พอฉันหันไปดูต้นทางของหินนั้น...)))O_O((((
“ชาตะ” เขาหันมามองตามที่ฉันเรียก...แต่สีหน้าเขาไม่ได้แสดงความรุ้สึกอะไร เขาเดินมายืนที่ฉันนั่งและโยนใบอะไรก็ไม่รู้ลงบนหัวฉัน…นี่มันเงิน บะ...แบงค์ 500 นี่ เขาให้ฉันทำไมกัน
“เงินซื้อไม่ได้ทุกอย่างหรอกนะ” เขาบอกฉันด้วยน้ำเสียงเย็นชา
“แล้วไง นายมาบอกฉันทำไมอะ” ฉันลุกขึ้นยืน...แล้วถามเขากลับไป
“ไม่ใช่เธอเหรอไงที่ให้เพื่อนเอาเงินนี่มาให้ฉันน่ะ” เขาพูดเสียงดุดัน น่ากลัว แต่หน้าเขา...ไม่เปลี่ยนไปจากอารมณ์เดิมเลย
“….” ฉันเงียบ พูดไม่ออกเลย
“เอาเงินคืนไปซะ” เขาบอกพลางวิ่งจากฉันไป
“ขะ...ขอโทษ!!” ฉันตะโกนบอกเขาทั้งๆที่เขากำลังวิ่งอยู่ ฉันไม่สนว่าเขาจะได้ยินหรือเปล่า ฉันไม่รู้ว่าตัวเองทำไมถึงรู้สึกผิด ทั้งๆที่ฉันไม่ได้เป็นคนทำ แต่ตอนนี้...น้ำตาฉันมันไหลไม่หยุด ฉันก็แค่สงสัยเท่านั้น...ฉันร้องไห้ทำไม ?
อัพวันละตอนสองตอน อิอิ
ขอมอบรอยยิ้มและความสุขให้คุณ
-โลมาน้อย-
ความคิดเห็น