เสียงกระซิบจากปิศาจ

ลำดับตอนที่ #4 : ปิศาจ.....แอบนินทา

สงสัยอยู่บนโลกมนุษย์นานเกินไป..............
              ทำให้ปิศาจอย่างเรา   จิตใจมันอ่อนแอหวั่นไหวไปกับสิ่งต่าง ๆ  รอบตัวเสียมากมาย  ให้ตายเถอะ!            .........
                            ทำไม  ?   มนุษย์ผู้หญิงถึงได้ใจอ่อนอยู่เรื่อยเลยนะ    
                            สืบเนื่องจากวาโยนะแหล่ะ     เมื่อวานร้องห่มร้องไห้บอกว่าจะตัด   จะตัดใจให้ได้  สุดท้ายเป็นไงหล่ะ    5 5 5 5 5 5 5  เข้าอีหลอบเดิมทุกที    ยอมทนเจ็บซ้ำอยู่ รำไป.........
                             เรื่องนี้  เอาไว้ก่อนดดีกว่านะ   มนุษย์จ๋า........
                             เดี๋ยวเรามาคุยกันเรื่อง   มนุษย์ไม่เข้าภาษามนุษย์  ด้วยกันเองดีกว่านะ.........
พระพุทธศาสนา   ถือเป็นศาสนา  1   ใน   3   ที่มนุษย์นับถือมากที่สุดในโลก    พระพุทธเจ้าท่านสอนเอาไว้ว่า   กิเลส   เป็นตัวทำให้เกิดทุกข์  ท่านสอนให้ละเสีย    หากปราศจากกิเลสก็ปราศจากทุกข์ 
                           ตัวกิเลสตัณหา ตัวเป้ง ๆ    ก็ คือ  รัก    โลภ   โกรธ    หลง
คำสอนนี้  สอนกรอกหูมนุษย์โลก  มาตั้งแต่ประถม  ที่พอเริ่มจะสั่งจะสอนได้    จนกระทั้งตาย...... แต่คนเรากลับไม่ทำตามที่พระท่านสอน     กลับเอาใจเอากายไปยึดติดกลับกิเลสเสียนี่..........
                         โดยเฉพาะ  ไอ้ตัวรักนี่  แหล่ะหนักสุด   คนเราเห็นว่ามันเป็นสิ่งที่มีค่ามากมาย  แม้เงินมากมายมหาศาลก็ไม่อาจซื้อมันได้       (คิดดูสิคนเรา  เป็นกันได้มากมายถึงขนาดนั้น)
                                     
                         บางคน..........เที่ยวตามหามัน  แม้ว่าจะนานสักเพียงใด
                         บางคน..........ทำทุกอย่างเพื่อที่จะได้มันมาครอบครอง  แม้จะเหนื่อยแสนเหนื่อย
                        บางคน..........ยอมมอบกายถวายชีวิต เพียงเพื่อคำว่ารัก
                                                      ฯลฯ
                         ทำไม    ทำไม   มนุษย์ถึงไม่เคยตระหนักบางเลย   ว่า   มันเป็นตัวทุกข์ ทนยาก  ทำไมมนุษย์ถึงไม่เข้าใจภาษามนุษย์เอาเสียเลย   (พระท่านอุตส่าห์บนปากเปียกปากแฉะว่ามันไม่ดี  มันไม่ดี  นะโยม     แต่โยม  เยิมทั้งหลายก็ฟังหูซ้ายทะลุหูขวาทกทีให้มันได้อย่างนี้สิ!)
                           เฮ่อ!.......ปิศาจกลุ้มใจแทน  
มีบทความเน่า ๆ  ของคนที่เป็นทุกข์อย่างเต็มใจเพราะรักจะให้อ่านแหล่ะ.......
                        ".........เธอเปรียบดัง  ผีเสื้อที่แสนงาม
                                บินผ่านมา........แล้วผ่านไป.......................
                         เหลือทิ้งไว้เพียงแค่ความทรงจำที่แสนดี
                 .........แต่มันกลับทิ่มแทงใจ      ให้ร้าวรานทุกทิวาราตรี..............
                                    กี่ทิวาแล้วที่ฉันมิอาจลืมเธอ...........
                    ..........จนกว่าลมหายใจ  ของฉันจะเลือนหายไปกับสายลม........."