ให้ความทรงจำ..ตามหาหัวใจที่หายไป

ลำดับตอนที่ #4 : ~~ตอนที่4 สวนสนุกกับความทรงจำ2~~

  
       เท้าเล็กๆ เกือบจะจ้ำเดินผ่านสถานที่ที่ทางสวนสนุกจัดไว้ให้ถ่ายรูปอย่างไม่สนใจ หากเสียงเรียกจากข้างตัวก็หยุดเอาไว้เสียก่อน

      
        คุณครับ...ขอโทษนะครับ  ช่วยถ่ายรูปให้เราทีได้มั้ยครับ ผมจะตั้งถ่ายอัตโนมัติ  แต่หามุมดีๆ ไม่ได้เลย

        ศศิการหันกลับไปยิ้ม  ได้ค่ะ แล้วมือเล็กๆก็รับกล้องมา ในขณะที่ผู้ชายคนที่เรียกหล่อนรีบวิ่งกลับไปที่รถสีชมพูใน

สวน  Love Garden  ใกล้ๆ ซึ่งตลอดทั้งคันรถปล่อยให้ต้นไม้ขึ้นปกคลุมทั้งคันน่าเอ็นดู  ทั้งสองเอนตัวเข้าหากัน ส่งยิ้มให้กล้องอย่างสดชื่น  ในขณะที่หล่อนเริ่มนับหนึ่งสองสาม...

       หลังจากได้รูปที่ต้องการแล้ว  ทั้งสองคนก็ขอบคุณแล้วเดินคล้องแขนกันจากไป  ในขณะที่คนถ่ายทอดสายตามองตาม

  
    ....เมื่อก่อน  หล่อนก็เคยมีคนตัวสูงเดินอยู่ข้างๆ แบบนี้ มีแขนแข็งแรงให้ยึดไว้อย่างมั่นคงแบบนี้  และมีรอยยิ้มอย่างมีความสุขแบบนี้เหมือนกัน...

       
        ศศิการก้าวเดินต่อไป วันนี้หล่อนตั้งใจจะทำทุกอย่างให้

“ทับรอย” ของความทรงจำในวันนั้น กระเป๋าเป้ถูกจัดให้สะพายกระชับ  ในขณะที่หล่อนหยุดอยู่ที่หน้าเครื่องเล่นที่ต้องการ

    
                  .... ก่อนจะตะลุยเล่นโดยไม่มีหยุดพัก....