คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : เมืองฮาลิน ค.ศ 1612
ปี .ศ. 1612, เมือฮาลิน
ฤหาสน์อบารอนในเยอรมัน
เสียระเบิัสนั่นหวั่นไหวทำให้ฤหาสน์สั่นสะเทือน ราวับเสียำรามอปีศาานร เสียเหล็ระทบันและเสียร้อโหยหวนอเหล่าทหารั้อไปทั่วบริเว วันไฟลอยละลุ้ในอาาศ ผสมับลิ่นอเลือและินทีุ่่ม้วยหยาเหื่ออผู้่อสู้
เ็ายอายุสิบสอปี่อนัวอยู่หลัเสาหินอ่อนให่ในโถฤหาสน์ ใบหน้าอเาเ็มไป้วยวามลัว วาสีฟ้าเ้ม้อมอภาพรหน้าอย่าไม่เื่อสายา ทหารอพ่อเาึ่สวมุเราะประับราประำระูลำลั่อสู้ิ้นรนเพื่อปป้อเมือเล็ ๆ ที่ื่อฮาลิน อำลัอัรวรริเนเวอร์แลน์บุเ้ามาอย่าไร้ปรานี ทหารอัรวรริสวมุเราะที่ประับ้วยสัลัษ์อราวศ์วิส หมาป่าที่อ้าปาำราม ภาพนั้นิอยู่ในวาอเ็าย ราวับฝันร้ายที่ไม่มีวันื่น
“ไมเิล!” เสียอหิรับใ้ผู้หนึ่เรียื่ออเา เธอรีบเ้ามาึัวเ็ายให้หลบลึเ้าไปในเามือโถทาเิน ไมเิลัริมฝีปาอัวเอเพื่อลั้นไม่ให้ร้อไห้ เสียร้อโหยหวนานอฤหาสน์ทำให้หัวใอเาเ้นรัวนแทบระเบิ
เาหลับาแน่น แ่ภาพวามรุนแรยัฝัแน่นในิใ เสียำสั่อบิา—บารอนผู้สูศัิ์แห่ฮาลิน—ัึ้นาหน้าฤหาสน์ “เราะปป้อเมือนี้นว่าะถึวาระสุท้ายอพวเรา! อย่ายอมแพ้ให้ับพวัรวรริ!” แ่เสียนั้น็แฝไป้วยวามึเรียและวามรู้สึที่ไมเิลเ้าใไ้แม้ะอายุเพียสิบสอปี นั่นือวามหวาลัว วามหวัที่ะรอเริ่มริบหรี่ลเรื่อย ๆ เมื่อทหารอัรวรริพัประูเมือเ้ามาไ้
ไมเิลแอบมอผ่านหน้า่าระสีที่แร้าว เาเห็นธอัรวรริเนเวอร์แลน์โบสะบัในลมที่พัผ่านลิ่นาวเลือ ทหารอพ่อเาไม่สามารถ้านทานอำลัที่แ็แร่ว่าไ้ ไม่นานนั ทหารอพวเา็ล้มลทีละน ทหารอัรวรริรุืบเ้าใล้ฤหาสน์มาึ้นเรื่อย ๆ
“แม่…” ไมเิลพึมพำ้วยเสียสั่น หิรับใ้ที่อยูแลเาเฝ้าอเาไว้แน่น น้ำาอเธอไหลลบนเสื้อลุมอเ็าย เธอไม่สามารถปป้อเาไ้าวามโหร้ายที่ำลัะมาถึ
เสียอบิาอเาัึ้นอีรั้ ราวนี้เ็มไป้วยวามสิ้นหวั “ยอมแพ้เสียเถิ! อย่าทำให้ลูหลานอพวเรา้อพบับวามายไป้วย!” แ่เสียนั้น็ถูลบ้วยเสียฝีเท้าที่หนัหน่ว ทหารอัรวรริบุเ้าไปในฤหาสน์ ปลอาวุธอผู้พิทัษ์ที่เหลืออยู่ไม่ี่น
ในวามโลาหลนั้น เ็ายไมเิลมอเห็นายผู้หนึ่ที่นำทัพ เาสวมเสื้อเราะที่ประับราราวศ์วิส ใบหน้าอเาเย็นาเหมือนหิน เาไม่แสวามเมา มีเพียสายาที่บอว่าเามาที่นี่เพื่อทำลายล้าและยึรอ
ไมเิลำภาพนั้นไ้ี แม้ในอีหลายปี่อมา ภาพอวามพ่ายแพ้และารสูเสีย วามเ็บปวที่เายัไม่เ้าใทั้หม แ่ิใอเ็ายในวันนั้นลับมีเปลวไฟแห่วามโรธและวามเสียใสุมอยู่
ารประาศผนวินแน
เสียแรทอำั้อสะท้อนผ่านัุรัสลาเมือ เสียนั้นทรพลันทำให้ผืนธประำัรวรริเนเวอร์แลน์ที่โบสะบัเหนือปราสาทสูระห่านพลิ้วไหวามัหวะอลม ทุสายาในเมือหลวแห่นี้ับ้อไปยัแท่นประาศอันโอ่อ่าึ่ั้อยู่ลาลานว้า ล้อมรอบ้วยเสาแะสลัหินอ่อนสีาวที่สะท้อนแสอาทิย์ราวับะเน้นย้ำถึวามมั่ั่และวามรุ่เรืออัรวรริ
ในฝูนที่รวมัวันหนาแน่น เ็หินหนึ่สวมเสื้อลุมสีน้ำาลีเ่า ๆ ยืนเียบอยู่ใล้อบัุรัส เสื้อลุมอเธอมีรอยปะและราบฝุ่นาารเินทาไล วาอเธอเป็นประาย แ่เ็มไป้วยวามสสัยและระแวระวั เธอเฝ้ามอูผู้นมามายที่มารวมัวันในวันนี้ ุนนาในุลุมหรูหรา หิสาวในุเรสประับอัมี และพ่อ้าผู้มั่ั่ที่ยืนสนทนาัน้วยวามระือรือร้น ทุน่ามีท่าทีที่ื่นเ้นและเร่รึมในเวลาเียวัน
เสียประาศั้อึ้นาแท่นสู ุนพลอันเรียไรอัรวรริเนเวอร์แลน์ ผู้สวมุเราะสีเินเปล่ประาย ประับ้วยราหมาป่าำรามอราวศ์วิส ยืน้วยท่วท่าอันส่าาม เาือผู้ประาศ่าวแห่ัยนะและวามรุ่โรน์ วาอเาวามอผู้นในัุรัสราวับะอย้ำถึอำนาที่ไม่อาโ้แย้ไ้
“ประานแห่ัรวรริเนเวอร์แลน์!” เสียอเาั้อ แฝไป้วยวามภาภูมิใและวามเย่อหยิ่ “วันนี้ เราประาศอย่าเป็นทาารว่า ินแนแห่เยอรมันถูผนวเ้าับัรวรริอันยิ่ให่อเราแล้ว!”
เสียโห่ร้ออฝูนัระหึ่มไปทั่วัุรัส เ็หิในเสื้อลุมสีน้ำาลรู้สึถึแรสั่นสะเทือนอเสียนั้นในออเธอ เธอมอไปรอบ ๆ เห็นผู้นโห่ร้อ้วยวามยินี บ้า็หลั่น้ำาแห่วามภาภูมิใ แ่เธอลับรู้สึแ่า เธอไม่สามารถร่วมยินีับพวเาไ้ ไม่ใ่เพราะเธอไม่เ้าใวามหมายอัยนะ แ่เพราะเธอรู้ีว่าเบื้อหลัวามรุ่โรน์นี้มีวามสูเสียที่ไม่มีใรเห็น
“นี่ือัรวาลอัรวรริเนเวอร์แลน์” เธอระิบับัวเอ เสียเบานแทบะลืนหายไปในเสียโห่ร้อ วาอเธอมอเห็นเหล่าทหารในุเราะที่ยืนเรียรายันเป็นแนวร้ามแท่นประาศ ใบหน้าอพวเาเ็มไป้วยวามแ็ร้าวและวามมุ่มั่น าบอพวเาสะท้อนแสอาทิย์เป็นประายราวับแสแห่วามยุิธรรม
แ่เ็หินนี้เห็นสิ่ที่นอื่นมอ้าม เธอเห็นรอยบาแผลบนแนอทหารบานาย เห็นแววาล้าาารศึอพวเา เธอรู้ีว่าารยายอำนาอัรวรริมาพร้อมับารสูเสียบ้านเรือนและผู้นที่้อล่มสลายไป เธอเห็นเ็ ๆ เหมือนเธอเอในเมือที่ถูผนว วาอพวเาสะท้อนวามว่าเปล่าและวามหวาลัว
บนแท่นประาศ ุนพลยัล่าวถ้อยำที่ยิ่ให่ เสียอเาระุ้นวามภัีและวามรัาิในใอประาน แ่เ็หิในเสื้อลุมลับมอ้วยสายาที่เย็นา เธอหันลับไปมอท้อฟ้าึ่อนนี้เมสีเทาเริ่มเลื่อนัวเ้ามาปลุมแสอาทิย์ ราวับะเป็นสัาเือนถึพายุที่ำลัะมา
“ัรวรริเนเวอร์แลน์อาูยิ่ให่ในวันนี้” เธอพึมพำับัวเอ วาายแววอวามหวัเลือนราและวามโรธที่ไม่เยถูปลปล่อย “แ่ทุัรวรริมีุบ และบาที…วันหนึ่ วามยิ่ให่นี้อาะลายเป็นเพียเรื่อเล่าที่ถูลืม”
เธอหมุนัวและเินแทรผ่านฝูนออไป ทิ้ไว้เพียเาอเธอในัุรัสที่เ็มไป้วยเสียแห่ัยนะ และวามลับในหัวใอเ็หิที่ยัรอวันเปิเผย
ความคิดเห็น