เป็นอีหนูของเสี่ยวัย22 (omegavrese)

ลำดับตอนที่ #4 : ใจ๋อั้ม 3

บทที่3.



"ปิดเทอมนี้จะไปไหนกันบ้าง?" แฟ้มเพื่อนสาวถามใจ๋หลังจากถามเพื่อนคนอื่นจนครบหมดแล้วที่ถามอีกฝ่ายเป็นคนสุดท้ายเพราะใจ๋ดูเศร้าและเงียบกว่าปกติทั้งที่ทุกทีจะร่าเริงเป็นอย่างมากเวลาเพื่อนๆมานั่งจับเข่าชนกันเม้าท์เรื่องชาวบ้าวแถมยิ่งใกล้ช่วงปิดเทอมในอีก 2 วันอีกฝ่ายต้องยิ่งอยากพูดมากกว่าปกติสิตอนนี้ใจ๋ต้องเป็นอะไรแน่ๆ

"นอนอยู่บ้านขายพัก" ใจ๋บอกทุกคนก่อนที่จะกลับมาสนใจโทรศัพท์ในมือที่โชว์รายชื่อเบอร์โทรของ อั้ม 

ตั้งแต่วันนั้นที่เสร็จกิจกับอั้มก็ผ่านมาอาทิตย์หนึ่งอีกแล้วที่อีกฝ่ายหายและไม่ติดต่อกลับมา ทำให้ใจ๋รู้สึกแปลกๆในใจมันปวดใจเล็กๆน้อยๆทุกวัน เลยเอาแต่จ้องเบอร์โทรศัพท์ของอีกฝ่ายและเอาแต่คิดว่าจะโทรหาหรือบล็อคเบอร์ดี

"มีความรักหรอ?" แฟ้มถามออกมาโอเมก้าหนุ่มผู้เข้มแข็งและไม่เคยโศกเศร้าแต่วันนี้กลับเหมือนคนตายที่หายใจได้ซึ่งคงจะมีแค่เหตุผลเดียวเท่านั้นแหละและยิ่งเอาแต่มองโทรศัพท์ยิ่งเป็นการบอก กลายๆที่ชัดเจน

"ไม่ใช่!!ใครบ้าจะไปมีความรัก" ใจ๋ปฏิเสธตนจะรักคนมีเจ้าของแบบนั้นได้ไง

"ถ้าไม่ใช่ก็ต้องเลิกสนใจไอเครื่องสี่เหลี่ยมเครื่องนั้นสักทีและเงยหน้ามาคุยกับพวกกู"  แฟ้มบอกผู้เป็นเพื่อน

"แน่นอนเลิกสนใจได้อยู่แล้ว..ไม่สนหรอกก็แค่โทรศัพท์เครื่องเล็กเครื่องเดียว" ใจ๋บอกพร้อมเก็บมันลง

"ดีมากตัวแม่จะไม่ทำหน้าเศร้า...ยิ้มฉีกปากยิ้ม" แฟ้มพูด

"ตัวแม่เขาไม่ยิ้มหรอกเขาต้องทำหน้าตึงถ้ายิ้มนะคนบ้า" ใจ๋บอก

"เคหายแล้ว" หายเร็วเหลือเกินฟังจากความปากหมาได้

"มึง..หล่อ!!!!" แฟ้มชี้มือไปให้เพื่อนทุกคนได้เห็นทำให้ใจ๋หันไปมองตามจนได้พบกับชายคนหนึ่งที่กำลังนั่งหล่ออยู่เพียงคนเดียว

"เอาเปล่าตัวแม่?" แฟ้มถามเธออยากให้ใจ๋ได้ลองบ้าง

"ไม่เอาอ่ะ" 

"งั้นก็ตามใจอุตส่าห์จะยกของดีให้ไม่เอา" แฟ้มบอกก่อนที่จะลุกขึ้นไปหาเป้าหมายปล่อยใจ๋ทิ้งไว้เหมือนเดิม

"...." ใจ๋มองเพื่อนที่เดินไปไกลแล้วก่อนที่จะหยิบโทรศัพท์ตัวเองขึ้นมาดูต่อด้วยความครุ่นคิดว่าจะเอาไงดี









PART อั้ม

"ก็บอกว่าไม่แต่งไงครับแม่..พ่อช่วยอธิบายให้แม่เข้าใจผมหน่อยสิ" อั้มโอดครวญออกมาอย่างไม่รู้จะทำไงต่อกลับผู้เป็นแม่เขาก็บอกไปตั้งแต่สองอาทิตย์ก่อนแล้วที่เอาโอเมก้าคนเก่ามาให้ว่าไม่แต่งแต่อาทิตย์นี้กลับหาโอเมก้าคนอื่นมาต่อ

"แม่จะให้แต่ง..แม่อยากอุ้มหลาน!" จิมชายหนุ่มโอเมก้าผู้เป็นแม่ของอั้มพูดออกมาอย่างเอาแต่ใจ

"แม่ครับแม่พึ่ง 45 แม่ยังทันอยู่ดูหลานของอั้มอยู่แล้วในอนาคต" เป็นคำขอที่ตลกมากแม่เขาก็อายุยังไม่ถึงครึ่งคนเลยจะรีบทำไม

"ลูกมันพึ่ง 22 เองนะคุณจะรีบอะไรขนาดนั้น"   ฟรอดผู้เป็นพ่อได้บอกภรรยาตนเองเขาเองก็ไม่ค่อยเห็นด้วยกับการรีบบังคับลูกเร็วขนาดนี้ทั้งทีอั้ม อายุยังน้อย

​​​​"นี้รุมแม่กันหรอ!!!" จิมโมโหขั้นสุดเมื่อสองชายในบ้านบังคับเธอไม่หยุด

"......"

"......."

"พอเถอะครับแม่เดี๋ยวเควินแต่งเอง" เสียงสวรรค์ที่ช่วยหยุดทุกอย่างดังขึ้น

โอเมก้าหนุ่มที่มาดูตัวถึงกับดีใจเพราะมีความสุขกับการที่จะได้แต่งงานกับชายใหญ่ภายในบ้านแห่งนี้

"แต่..ไม่ใช่กับคนนี้ผมเลือกไว้แล้ว" เควินตัดอนาคตของโอเมก้าที่กำลังฝันหวานอย่างไร้เยื้อใย

"ใครคนไหนก็ได้หมดจะรวยจะจนแม่ขอแค่มีลูกให้ได้แม่โอเค" จิมพูดอย่างอารมณ์ดี

"พร้อมรักลูกของคุณหญิงพิม" แม้การแต่งงานนี้ที่เควินต้องการไม่ใช่เพราะอยากมีลูกแต่ก็ยอมตามน้ำผู้เป็นแม่ไปก่อน

"โอเคได้ส่วนอั้มยังไงลูกก็แต่งงานอยู่ดีแต่แม่จะจัดงานแต่งให้พี่ลูกก่อน!" 

"......" แม้จะไม่ได้ดีขึ้นเลยสักนิดแต่อย่างน้อยก็ยื้อเวลาได้แหละ อั้มคิดก่อนที่จะเดินจากบ้านไปโดยไม่ลืมที่จะหยิบมือถือขึ้นมาดูแต่ก็ไม่มีสายเรียกเข้าหรือข้อความจากใครบางคนที่เขารอเลย...

​​​​​







อั้มขับรถมาจอดที่หน้ามหาลัยก่อนที่จะเดินเข้าไปตึกคณะนิเทศศาสตร์เพื่อไปหาอีหนูของเขา

"อยู่ไหนนะ?!" อั้มบ่นกับตัวเองอย่างโมโหตอนนี้เขามีอารมณ์มากและต้องการปลดปล่อยอย่างที่สุด



"นายชื่อตะวันหรอ? ชื่อเข้ากับหน้ามากเลยนะหน้านายสดใสเป็นประกายเป็นที่สุดเลยฮ่าๆ" เสียงที่คุ้นเคยดังขึ้นทำให้อั้มหันไปมองจนได้พบกับใจ๋ที่กำลังมีความสุขกับผู้ชายคนหนึ่งและแฟ้มที่นั่งอยู่ข้างผู้ชายคนนั้น 

"!!!!!" อั้มโมโหจนเดือดดาลเขาอุตส่าห์ไปยกเลิกงานแต่งบ้าบอเพราะต้องการอยู่กับอีกฝ่ายแต่ไหนกลับมามีความสุขกับไอหน้าจืดคนนี้ ถ้าเขามีพลังอ่านใจออกเหมือนพี่เขาเขาคงจะได้รู้แล้วว่าที่ผ่านใจ๋คิดยังไงกับเขา

อั้มรีบเดินไปหาอีกฝ่ายในทันที

"ลุกขึ้น!" อั้มบอกใจ๋โอเมก้าหนุ่มที่เห็นเขามีสีหน้าตกใจเล็กน้อยแต่ก็หันไปคุยกับไอหนุ่มหล่อนั้นต่อเหมือนเดิม

"บอกให้ลุกขึ้นไงใจ๋!" อั้มตะโกนพูดพร้อมปล่อยฟีโรโมนข่มทุกคนในทันที

"หยุดเลยนะอั้ม!" แม้ใจ๋จะโดนหนักกว่าใครเพื่อนแต่โอเมก้าหนุ่มก็ต้องรีบบอกเพื่อให้อั้มเลิกทำ

"ลุกขึ้น!!" อั้มดึงร่างบางให้ตามตัวเองมาก่อนที่จะพาอีกฝ่ายออกไป

"....." ใจ๋ได้แต่ตามร่างสูงไปอย่างว่าง่ายเพราะฟีโรโมนที่อีกฝ่ายปล่อยนั้นกำลังกดตนอยู่ไม่ยอมหายไปสักที

ดูจากท่าตนคงต้องตอบคำถามนี้กับทุกคนในคณะแล้วแหละ





"ทำแบบนี้ทำไม?!" อั้มถามอย่างโมโห

"ทำอะไรใจ๋ยังไม่ทำอะไรเลย" 

"ไหนบอกไม่อยากปล่อยฉันไปแล้วทำไมวันนี้ถึงมาคุยมีความสุขกับไอหนุ่มนั้น?" อั้มพูดอย่างโมโหจนไม่ได้สนใจนาฬิกาที่ดังขึ้นบ่งบอกเวลาในการกินยาแก้รัต

"ก็นายบอกเองนะว่าตกลงจะแต่งงานกับโอเมก้าหนุ่มที่แม่นายหามาให้จะให้ฉันอยู่เป็นเมียน้อยหรือไง!!!" 

"ฉันหลอกเล่นฉันไม่ได้ตกลงแต่งอะไรทั้งน้้น" 

"....." 

"ฉันจะเอาแค่กับนายเท่านั้นใจ๋" 

"....." ใจ๋ที่ได้คำนี้ถึงกับรู้สึกดีขึ้นมาแม้คำพูดหวานๆเหล่านี้จะแปลกๆ ไปซะหน่อย

"แต่นายหายไปอีกแล้วหายไปตลอดช่วงพักหลังนายหายไปเสมอปล่อยฉันนอนอยู่คนเดียวตลอด"  ณ ตอนนี้ใจ๋เลิกสนสถานะเสี่ยกับอีหนูแล้วตนน้อยใจอีกฝ่ายอยู่ไม่สนสถานะอะไรทั้งสิ้น

"นายคงไม่รู้สินะว่าการปฏิเสธแม่ตัวเองมันยากขนาดไหนกว่าฉันจะได้เจอนายฉันก็ต้องไปเคลียร์กับแม่ที่เอาแต่หาโอเมก้ามาให้พอเคลียร์คนหนึ่งจบก็หามาใหม่อีกในวันต่อไปอาทิตย์ต่อไป" 

"....." ใครจะไปรู้ก็ไม่บอก

"เข้าใจแล้วใช่ไหม?" 

"ไม่!" 

"ใจ๋" 

"เข้าใจแล้วก็ได้" โอเมก้าหนุ่มบอกแม้จะยังงอนอยู่ ใจ๋เริ่มรู้ตัวแล้วว่าตัวเองหลงรักเสี่ยตัวเองเข้าจนได้

"ถ้าเข้าใจก็ช่วยเสี่ยหน่อยเสี่ยไม่ไหวแล้ว" อั้มที่คิดว่าอารมณ์ตอนนี้เป็นแค่ความอยากที่เก็บมาหลายวันจึงไม่ได้สนใจอะไร....แต่หารู้ไหมว่ามันเป็นอาการรัตที่กำลังเริ่มออกฤทธิ์ที่ละน้อย

"ที่คอนโดไม่ทำตรงนี้"

"ทำไม?"

"แค่นี้ชาวบ้านเขาก็รู้เรื่องเราไม่หมดแล้วอีกไม่นานคงเดินมาดู"

"ก็ดีจะได้รู้ว่านี้เด็กเสี่ยอั้ม" 

"ไปคอนโด!"

"เดี๋ยวนี้สั่ง?" อั้มบอกแต่ก็ยอมขับรถมุ่งหน้าไปคอนโดตามคำสั่งอีกฝ่าย