คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : เหนื่อยใจ
โนทัยพาเมีย้าลับบ้านโยไม่พอใารระทำอมาราที่บพัทธมน และเื่ออรสาโยไม่มี้อแม้ ทำไมแม่อเาถึไม่ยุิธรรมเอาแบบนี้ ทาพ่ออโนทัยถามบุรายว่าทำไมรีบลับ ไม่ทาน้าวเที่ย้วยัน เาเลยอบว่า ไม่อยาอยู่เพราะมาราทำร้ายร่าายภรรยาอเา นบิาอโนทัยไม่พอใับารระทำอภรรยา และล่าวัเือน
อนโอโนทัย ลอทาที่ลับบ้านโนทัยับพัทธมนนิ่เียบมาลอทา นี่เาิถูหรือิผิที่พาผู้หินนี้มาเป็นเมีย้าเพื่อันอรสาให้ออห่า แถม้อมาถูแม่เาบอี ส่วนทา้านพัทธมนเธอเสียใมา ไม่ิว่าผู้ีอย่ามาราอโนทัยะทำร้ายร่าายนอื่นโยไม่มีเหุผลแบบนี้
“อโทษแทนุแม่้วยนะ” ำอำแรออาปาโนทัย หลัาเียบมานาน
“่าเถอะ่ะ” พัทธมนเธอไม่อยาิให้รสมอ เธอเรียน็เหนื่อยะแย่อยู่แล้ว ไม่อยาเ็บเรื่ออมาราอโนทัยมาเ็บในหัวให้เรียไปอี
“อือ...แล้วเรียนบแล้วเธอะไปทำอะไร” ำถามอโนทัยทำให้พัทธมนที่ำลัเินเ้าห้อ หันลับมาิ้วมว โนทัยถามเธอทำไม
“ไม่รู้่ะ อาะไปหาานทำใล้ ๆ” ำอบอพัทธมนมันทำให้โนทัยิอะไรี ๆ ออ ไหน ๆ ็ไหน ๆ แล้ว ให้เธอไปทำานที่บริษัท้วยีว่า
“ไปทำานับันไหม???”
“่ะ???” พัทธมนเธอใ นี่เธอไ้ยินอะไรผิไปหรือเปล่า
“ที่วนเพราะไม่้อไปหาานที่ไหนไล ๆ ไปลับพร้อมัน” ลอวนูเผื่อพัทธมนะสนใ และที่สำัเาะไ้ให้ทุนในบริษัทรู้ว่าเามีภรรยาแล้วะไ้ระาย่าวให้ทั่วไปถึนอแม่เา้วย
“ุแน่ใแล้วเหรอะ ที่ะให้ันไปทำานที่บริษัท” อถามอีรั้ เผื่อว่าเาะล้อเล่น เพื่อลอใ
“เธอิว่านอย่าันพูเล่นหรืออย่าไร นอย่าันพูริทำริ” เายืนยันว่าพูริ ไม่ไ้โห และส่สายาให้พัทธมนรู้ว่าเาพูริ ๆ
“ล่ะ ันรับ้อเสนออุ” ลแล้วัน เมื่อรบหเือนแล้ว่อยว่าัน ำลัะหันเินลับเ้าห้อ แ่็มีเสียอโนทัยพูึ้นมา
“เี๋ยว่อน!!! ันมี้อเสนอเพิ่มเิม”
“อะไระ??” เามีอะไรอี เริ่มไว้ใไม่ไ้เสียแล้ว นถูถามลับยิ้มให้แบบเ้าเล่ห์
“ในเมียเธอเป็นเมียันแล้ว ันสามารถทำอะไรับเธอ็ไ้” นฟัาโทันที นี่เา้อารให้เธอ....
“ไม่!!!” ไม่ยอมเ็า นบ้าอะไรเอาำไรทั้ึ้นทั้ล่อ แบบนี้เธอเสียเปรียบั ๆ แ่นอย่าโนทัยที่เป็นนัธุริเาะไม่ยอมาทุนเ็า พัทธมน้อเป็นเมียบำเรออเา้วย
“เสียใ!!! ัน้าเธอ อย่าไรเธอ็้อล” พูเออบเอนัเลพอ เมื่อพูบ็เินเ้าหาพัทธมนรายนั้นี้หน้าเพื่อสั่ห้าม
“หยุ ุทัย!!! มันไม่ไ้อยู่ใน้อล” เรื่อนี้เธอะไม่มีทายอมเ็า เรื่ออะไระยอม นที่ถูห้ามยิ้มให้อย่าเ้าเล่ห์
“มันอยู่ใน้อล เธอเป็นอันแล้ว ันั้นันมีสิทธิ์ในร่าายอเธอไปโยปริยาย” โนทัยอธิบาย้อลให้พัทธมนฟั นฟัถึับาโ ทำไมเาถึเ้าเล่ห์แบบนี้ แ่ไม่ทันไ้อบโ้อะไร่อ็โนู่โม แล้วพาเ้าห้ออโนทัย พัทธมนราวแร็ปิเสธ แ่สุท้าย็โนโนทัยที่มีประสบาร์เล้าโลมนร่าายที่ปิเสธราวแรลับมาให้วามร่วมมืออย่าี นเสร็สิ้นภาริบนเีย โยมีโนทัยนอนอไปนถึ่วบ่าย
สอเือนผ่านไป พัทธมนเธอเรียนบ และ็ไ้เียรินิยมอันับหนึ่ โนทัยไม่ิว่าพัทธมนะเรียนเ่นานี้ เาเยเอาานที่บริษัทมาให้เธอลอทำู ปราว่า เาพอใในานอพัทธมนมา ั้แ่นั้น ่อนที่เาะอนุมัิาน็ะให้พัทธมนู่อน ลอสอเือนที่ผ่านมาพัทธมนเธอเหนื่อยใให้ับสามีปลอม ๆ อเธอที่เอาแ่หาเศษหาเลยับเธอนเธอไม่รู้ะห้ามเาอย่าไร
อนนี้พัทธมนเ้ามาทำานให้ับโนทัยในานะเลาส่วนัวอเา อยู่ับเาในห้อทำานเพียสอน และแม่อโนทัยที่ทราบาสาย่าวในบริษัทว่าโนทัยพาพัทธมนมาทำานที่บริษัท็ไม่พอใโวยวาย และ้อารให้อรสามาทำานับโนทัย้วย แ่็โนปิเสธบอว่า อรสาไม่เหมาะับานอบริษัท ให้ลับไปทำานที่บริษัทอพ่ออรสา
ทุวันนี้โนทัยับพัทธมนนอนเียเียว้วยันทุืน เวลาไปาน หรือไปรวานทั้สอัวิันลอ โนทัยไม่ไ้ิอะไรับพัทธมน เาิแ่เ้านายับลูน้อ และผู้หิบำเรอเวลาเา้อารเท่านั้น
“พรุ่นี้้อไปรวาน่าัหวั เธอเรียมเอสารรบแล้วนะมน” โนทัยถามพัทธมนที่ำลััระเป๋าให้ับสามีในนาม
“รบแล้ว่ะ อยู่ในแฟ้มเอสารอุ” พัทธมนอบำถามอโนทัยโยไม่ไ้มอหน้า ส่วนโนทัยเินไปหยิบเอสารมาเพื่อรวูว่าเรียบร้อยหรือเปล่าไม่ใ่เาไม่ไว้ใพัทธมน แ่เา้อารแน่ใว่ามันะไม่มีผิพลาเพราะานรั้นี้สำัมา
“พรุ่นี้เราออเ้าหน่อยนะ เธอไหวหรือเปล่า” โนทัยถามนที่นั่ัระเป๋า เธอเยหน้ามาอบอย่ามั่นใ
“ไหว่ะ ถ้าุไม่ทำอะไรัน” ำอบอพัทธมนทำให้โนทัยยิ้มอย่าอารม์ี อย่าน้อยารที่เาทำสัา และมีพัทธมนอยู่ใล้ ๆ มันทำให้เาสบายใ เธอิอะไร็พูร ๆ ไม่ไ้แอ๊บเหมือนับผผู้หินอื่น ๆ ที่ผ่านมา เพื่อเอาใเา
รถู้อบริษัทออาอนโอโนทัย เาให้นับรถมารับเาับพัทธมนเพื่อไปสนามบิน ระหว่าทา็หลับาเพื่อพัผ่อน ส่วนน้า ๆ อย่าพัทธมนรวเอสารันวามผิพลา เพราะเธอรู้ว่าโนทัยไม่อบารทำานที่มี้อผิพลา
หลัาลเรื่อรถอโรแรมมารับทั้สอไปที่พั และทามาราอโนทัยทราบว่าโนทัยพาพัทธมนมาทำานที่ภูเ็็ให้ทาอรสาามมาัวา และหาทาแล้พัทธมน
“ุทัย!!!!” เสียเรียอใรบานทีุ่้นเยทำให้โนทัยแปลใว่าเธอมาที่นี่ไ้อย่าไร ึหันไปมอพร้อมับพัทธมน
“อรสา เธอมาที่นี่ไ้อย่าไร???” เรื่อหมายำถามอยู่ในหัวเ็มไปหม ไม่มีใรรู้ว่าเาะมาภูเ็ และมีนรู้เพียไม่ี่น และในนั้น็มีมาราอเา นี่แม่ิอะไรอแม่ แล้วแบบนี้เาะทำานไ้อย่าไรมันเรื่อบ้าอะไรวะเนี่ย
“ใ่่ะ ันเอ” อรสาเธออบำถามอโนทัยยิ้มให้แล้วะเินเ้าไปอแนโนทัยโยไม่สนใภรรยาอย่าพัทธมน และนอย่าพัทธมนเอ็ะไม่ยอมแพ้ผู้หิที่อบูถู และยุ่ับสามีนอื่นแบบนี้
“หยุอยู่รนั้น่ะ ุอรสา” พัทธมนเธอี้ให้ทาอรสาหยุเินมาที่โนทัย และทาโนทัยไ้แ่ยิ้มับารทำหน้าที่อพัทธมนที่ีแสนี ทำานแบบนี้ สสัย้อให้เินพิเศษเพิ่ม
“แเป็นใร มีสิทธิ์อะไรมาสั่ัน” อรสาไม่สนใำพูอพัทธมน เป็นใรถึล้ามาสั่ เี๋ยวแม่บให้ว่ำ พัทธมนยิ้มและอบำถามออรสานโนทัยยิ้ม้วยวามภาภูมิใ เาเลือู่่อรออรสาไม่ผิ
“ูปาอันี ๆ นะะ ันเป็นภรรยาอุทัย” พัทธมนเธอี้ปาให้อรสาู และบอสถานะเธอให้อรสารู้เพื่อย้ำว่าเธอือภรรยาอโนทัย แ่เหมือนทำให้อรสาอยาะรี๊
“็แ่เมีย ที่แม่สามีไม่รับเป็นลูสะใภ้” อรสาอบลับอย่าไม่ยอมแพ้ แ่ำพูออรสาไม่ไ้ทำให้ทาพัทธมนสะทสะท้าน แถมยิ้มให้อย่าผู้นะ
“ถึุแม่อุทัยไม่รับันเป็นลูสะใภ้ แุ่พ่ออุทัยรับันเป็นลูสะใภ้ และที่สำัุทัยเลือันเป็นเมียไม่ไ้เลือุ” ำพูอพัทธมนเหมือนมีรีใอรสา อรสาไ้แ่แ้นในในี่เธอะทำอะไรนาพัทธมนไ้เลยหรืออย่าไร พัทธมนเธอเริ่มเบื่อาร่อปา่อำับอรสาึวโนทัยึ้นห้อพั
“ไปันเถอะุทัย ันเหนื่อยอยาพั”
“ไปสิ ไป่อนนะอรสา” โนทัยเอ่ยลาอรสา และเมื่อทั้โนทัย และพัทธมนเินออไปอรสาไ้แ่รี๊ และระทืบเท้า้วยอาารเ็บใ
“อยูเถอะนาพัทธมน ันะไม่มีวันแพ้แเป็นอันา” พูบ็รีบเินไปารอย่าเ็บใ
ความคิดเห็น