คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Prologue
23 : 10 น. ณ ลาสเวกัส
เมืองที่ไม่มีวันหลับไหล เมืองที่ส่องสว่างแม้จะเป็นยามค่ำคืน ไฟจากสถานที่ต่างๆยังคงส่องสว่างแม้จะดึกมากแล้วก็ตาม สถานที่หลายแห่งยังคงเปิดให้ผู้คนเข้ามาใช้บริการอยู่ ผู้คนมากมายก็ยังคงเดินขวั่กไขว่ไปมาภายในเมืองที่สวยงามแห่งนี้ เมืองลาสเวกัสนั้นเป็นเมืองที่นักท่องเที่ยวหลากหลายมากมายต้องการจะมาเพื่อพักผ่อนและชมความสวยงามของเมือง มาเพื่อสังสรรค์และมอมเมาไปกับแอลกอฮอล์และเหล่าสหายที่ได้มารู้จักกันโดยบังเอิญ หรือมาเพื่อเสี่ยงโชคกับสถานที่การพนันที่ถูกกฎหมายชื่อดังของลาสเวกัส ผู้คนมากมายต่างก็มีความความคิดแตกต่างกันในการมายังเมืองที่ไม่หลับไหลแห่งนี้
ผมก็เช่นกัน ผมเป็นชายนักรักที่พึ่งอกหักมาเมื่อไม่กี่สัปดาห์ก่อน หลังจากนอนเฉาตายในห้องมานานสุดท้ายผมก็ได้ออกมาท่องเที่ยวเพื่อย้อมใจเสียหน่อย จะให้ทำยังไงได้ละครับก็ผมคบกับเธอคนนั้นมาได้จะเกือบปีแล้ว แถมผมกำลังวางแผนที่จะขอเธอแต่งงานอยู่แล้วด้วย จะให้ตัดใจง่ายๆก็คงยาก แต่พูดถึงแล้วผมก็อยากจะร้องไห้ออกมาอีกแล้วนะเนี่ย
ตอนนี้ผมอยู่ในผับกึ่งบาร์ชื่อดังแห่งหนึ่งในลาสเวกัส ร้านนี้ผมได้รับการแนะนำมาจากเพื่อนที่พึ่งเจอกันเมื่อวานก่อนตอนที่ผมไปดื่มเพื่อเสริมสร้างโรคร้าย ซึ่งร้านแห่งนี้ก็สมคำเล่าลื่อทั้งบริการก็ดี เครื่องดื่มก็ดี เพลงที่เปิดก็ยังดีอีก ชั่งเป็นร้านในอุดมคติเสียจริงเลย วันนี้ผมมาที่ร้านนี้ไม่ใช่แค่เพื่อนคนนั้นแนะนำมา แต่ผมมีนัดสาวสวยคนหนึ่งจากแอปหาคู่ชื่อดังแอปหนึ่งด้วย อีกไม่นานเธอคนนั้นก็คงจะมาถึงแล้วละ ตอนนี้ผมก็คงทำได้เพียงดื่มรอเวลาไปก็เท่านั้นแหละ แก้วใสที่บรรจุเครื่องดื่มสีอำพันถูกยกขึ้นมาจิบเพียงเล็กน้อยและว่างมันลงบนเคาเตอร์หน้าบาร์อีกครั้ง ก็รอมันช่างน่าเบื่อจริงๆนั้นแหละตอนแรกผมว่าจะกลับแล้วละ แต่นัดไว้แล้วรอสักหน่อยก็คงไม่มีปัญหาอะไร แถมคนๆนั้นก็ยังสวยมากๆด้วย ถึงจะไม่ได้คาดหวังมากเท่าไหร่ก็เถอะ
ตอนนี้เป็นเวลา 5 ทุ่ม 30 นาทีแล้ว และเสียงแจ้งเตือนของโทรศัพท์ของผมก็บอกว่าเธอคนนั้นได้ทักมาบอกว่ามาถึงแล้วเช่นกัน ผมเห็นดังนั้นก็รีบกดส่งข้อความบอกเธอไปว่าผมนั่งอยู่ตรงไหนของผับแห่งนี้ รอยยิ้มแห่งความคาดหวังปรากฎขึ้นบนใบหน้าที่ตอนแรกมีแต่ความเบื่อหน่าย ทั้งที่คิดว่าจะไม่คาดหวังแล้วนะแต่ใจมันอดไม่ได้นี้หน่า
“ สวัสดี คุณใช่เครึป่าวคะ ” เสียงหวานใสสำเนียงอังกฤษแบบอเมริกาของหญิงสาวดังขึ้นด้านหลังของผม เมื่อได้ยินดังนั้นผมก็รีบพูดตอบไปด้วยความดีใจพร้อมหันไปมองด้านหลัง
“ ใช่แล้ว ผมคะ.. ” เสียงผมขาดช่วงเมื่อผมหันไปมองหญิงสาวตรงหน้า ไม่ใช่ว่าเธอสวยสะพรั่ง รูปร่างสวยงามตรงสเปกผมนะ แต่เธอไม่ตรงปก ไม่ตรงปกอย่างแรงเลยละ
คนที่ควรอยู่ตรงหน้าผมควรเป็นหญิงสาวสูงประมาณ 170 กว่าๆได้ ผิวสีแทนเซ็กซี่ขยี้ใจ รูปร่างสัดส่วนค่อนข้างเหมือนนางแบบอกโตและสะโพกผาย และหน้าที่เหมือนสาวละติน
แต่! แต่!! หญิงตรงหน้าผมไม่เหมือนที่อยู่ในรูปเลยถึงสีผิวจะคล้ายแต่ไม่ใช่ ส่วนสูงที่ควรจะสูง170กว่า กับหดเหลือเพียง 160กว่าๆเท่านั้น อกแบนและตัวอวบอัน หน้าตาที่เอเชียจ๋าแบบนี้ ไม่ตรงปกเลยเถอะ ไม่ใช่ว่าผมเหยียดหรืออะไรนะผมแค่ไม่ถูกโฉลกกับคนแบบนี้ ทำไมนะเหลือ ก็แฟนเก่าผมหน้าตาแบบนี้ไง ให้ตายสิ
“ มีอะไรรึเปล่าคะ ” หญิงสาวตรงหน้าถามขึ้นเมื่อผมนิ่งเงียบไป มีสิมี!เธอไปตรงปกไงละ
“ ไม่มีอะไรครับ จะดื่มอะไรไหมครับผมเลี้ยง ” ผมพูดออกไปแม้ในใจจะร่ำร้องมากเพียงใดก็ตาม เธอยิ้มให้ผมน้อยๆก่อนจะหันไปสั่งเครื่องดื่มกับบาร์เทนเดอร์แล้วนั่งลงข้างๆผม
เรานั่งคุยกันไปได้สักพัก เอาจริงๆอย่าเรียกว่าคุยเลยดีกว่าเพราะฝ่ายเธอถามและผมก็ทำเพียงแค่ตอบอย่างเดียว จะให้ทำไงอะ ผมช็อคนะเนี่ยไม่คิดเลยว่าที่นี้จะมีอะไรแบบนี้ด้วย แต่การไม่ตรงปกก็คงมีมากในหลายๆที่ละนะ ให้ทำไงได้ เมื่อเห็นว่าเวลาผ่านไปสักพักผมก็ขอตัวกลับก่อน ทั้งที่ตอนแรกผมคิดไว้ว่าจะพาไปเที่ยวต่อและจบที่ห้องในโรงแรมที่ผมจองไว้เสียอีก
“ เห้อ ” ผมถอนหายใจอย่างปลงๆเมื่อเดินออกมาจากผับแห่งนั้นแล้ว ไม่ใช่ว่าผมไม่ชอบเธอนะ ตอนคุยในแอปนั้นผมถูกใจมากที่เดียวเลยละ แต่ทำไมต้องโกหกกันด้วยนะ รูปร่างยังไงก็บอกกันมาตรงๆเลยไม่ได้รึไง แบบนี้มันเสียความรู้สึกมากๆเลยนะครับ ผมเดินหมดอะไรตายอยากไปตามทางเดินที่มีผู้คนจับกลุ่มเดิน(?) อย่าเรียกว่าเดินเลยดีกว่าต้องเรียกว่าลากกันไปก็ได้ นี้พึ่ง5ทุ่มจะเที่ยงคืนเองนะ ทำไมเมาเป็นหมากันได้ขนาดนี้เนี้ย ผมรู้สึกระอากับคนกลุ่มนั้นนิดหน่อยก่อนจะเดินมุ่งหน้ากับโรงแรม แต่ก่อนจะกลับผมได้แวะไปที่ แหล่งน้ำใจกลางเมืองที่ไม่ใกล้ไม่ไกลจากโรงแรมที่ผมอยู่นัก
ผมยืนอยู่ข้างราวกั่นข้างถนนแห่งหนึ่งที่ผมจำชื่อมันไม่ได้ พร้อมกับถอนหายใจอย่างเบื่อหนายอีกครั้ง ผมเท้าแขนทั้งสองกับราวกันหันหน้าไปทางถนนที่มีรถยนต์ขับไปมา อยู่ ฝั่งตรงข้ามก็มีร้านต่างๆมากมายตั้งอยู่ และระหว่างร้านๆอาหารกับร้านอะไรสักอย่างที่ปิดไปแล้วมีช่องว่างพอสมควร พอมองๆไปมันก็เป็นภาพที่สวยไม่น้อย ผมจึงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเพื่อจะถ่ายรูป
“จะเที่ยงคืนแล้วเหรอวะ” ผมพูดกับตัวเองเมื่อเวลาบนหน้าจอบ่งบอกว่า ตอนนี้เป็นเวลา 5 ทุ่ม 59 นาทีแล้ว อีก 60 วินาทีก็จะเข้าสู่วันใหม่แล้ว ผมจัดมุมกล้องของตัวเองให้ดีก่อนจะกดถ่ายรูปแรกไป ผมขยับหน้าจออีกครั้งเพื่อเตรียมถ่ายรูป ในใจก็คิดไปว่า ชีวิตนี้คงจะไร้คู่เสียแล้ว เมื่อจะกดถ่ายรูปอีกครั้ง อยู่ๆก็เกิดเสียงคล้ายเสียงของนาฬิกาเรือนยักษ์ที่มักจะบอกเวลาว่าครบ 12 ชั่วโมงแล้ว
เลขบนหน้าจอโทรศัพท์เครื่องหรูในเมือง เปลี่ยนเป็นเลข 00 : 00 บ่งบอกว่าเที่ยงคืนแล้ว อยู่ๆรอบข้างก็เหมือนจะช้าลง ทุกอย่างขยับไปอย่างเชื่องช้าราวเต่าอืด ก่อนช่องว่างของร้านเล็กๆสองร้านตรงหน้าผมจะเกิดแสงสะฟ้าอ่อนปนขาวสว่างวาบขึ้นมา พร้อมกับร้านๆหนึ่งที่ปรากฎขึ้นมาบนช่องว่างนั้น มือของผมสั่นด้วยความแปลกใจจนไปกดชัตเตอร์ถ่ายรูปเข้าจนได้
ร้านที่อยู่หน้าผมตรงนี้มันชักแปลกตา แต่เพียงแวบเดียวเมื่อมีเสียงกระดิ่งดังขึ้นร้านตรงหน้าก็หายไปเสียแล้ว ผมทำได้เพียงเบิกตาโพง อ้าปากค้าง คุณอาจจะคิดว่าผมตาฝาดหรือดื่มจนเห็นภาพหลอน แต่บอกเลยว่าไม่ใช่ ถึงตอนแรกผมจะคิดแบบนั้นเหมือนกันแต่เมื่อผมกลับมาดูรูปก็พบว่ามันคือเรื่องจริง มันมีร้านตรงนั้นจริงๆ ด้วยความตื่นเต้นและได้เจอเรื่องแปลกใหม่ จากที่เศร้าซึมกับความรักอยู่ก็ลืมเลื่อนเรื่องนั้นไปชั่วขณะ ก่อนที่มือเรียวกดเข้าแอปนกฟ้าและได้ทวิตข้อความพร้อมรูปที่ถ่ายทั้งสองภาพนั้นลงไปพร้อมแท็กที่ผมคิด
ตอนแรกก็คิดว่าคงมีคนหาว่าผมบ้าแน่ๆ แต่ไม่ใช่กับมีคนอื่นๆที่เคยเห็นเหมือนกัน ต่างออกมาเล่าไปๆมาๆร้านนี้ก็มีแท็กเป็นของตัวเองและมีหลายคนที่อยากพิสูจน์จนมีการนัดกันไป และช่วงหนึ่งแท็กนี้ก็ทะยานไปติด 1 ใน 10 ท็อปแท็กยอดนิยมเลยทีเดียว
“ # คาเฟ่เที่ยงคืน ” เป็นแท็กที่ไม่เลวเลยละผมคิดในใจ
.
.
.
.
.
.
.
.
.
to be continued
เป็นยังไงบ้างกับตอนแรก ติชมได้นะครับ ส่วนตัวละครที่มีแล้วเดี๋ยวใจใส่ชื่อไว้นะครับจะได้รูป ตอนนี้ตัวละครหลักใกล้ครบแล้ว เหลือเพียงปีศาจแมวคนพี่นะครับ ตอนนี้ยังเปิดรับตัวละครเรื่อยๆ จนครบจำนวนนะครับหากจะรับอีกจะมีการแจ้งให้ทราบนะครับ
คิดว่าตอนแรกเป็นไงบ้างแต่แบบนี้ดีไหมหรือจะแต่งแนวที่บรรยายแบบมุมมองที่สามดี สามารถบอกได้นะครับ
ความคิดเห็น