: high&low : หนูกำหมัดแล้วนะ!

ลำดับตอนที่ #4 : กำหมัด 3

        " คะ...คอบบร้าจัง " 

สองขายาวก้าวเดินด้วยความเร็วมาทางเด็กสาว ร่างเล็กเด้งตัวลุกขึ้น 

" อ้ะ! "

มือซ้ายและขวากุมอกแน่น เด็กสาวซีดปาก ด้วยความที่เจ็บหัวใจสุดขีด

สโมคกี้ที่นั่งอยู่ข้างๆเธอลุกพรวด ดวงตาเบิกโตด้วยความตกใจ สองแขนแกร่งหวังจะพยุงเด็กสาว

คอบบร้าปัดมือชายอีกคนออกก่อนที่จะแตะตัวเด็กสาว สายตานิ่งหันมองสโมคกี้

ก่อนที่จะขว้าตัวร่างเล็กขึ้นมาอุ้มในท่าเจ้าสาว ดวงตาสวยถลึ่งตาใส่คอบบร้า สึกิโนะใช้มือซ้ายตบหัวอีกคน

" ปล่อย " สึกิโนะเอ่ยด้วยเสียงเรียบนิ่ง

คอบบร้าเมินคำพูดของเด็กสาว ร่างหนาค่อยๆหันหลัง สองเท้าก้าวเดินตรงไปที่ทางออก โดยไม่สนใจอะไร

" เดี๋ยวสิ "

สโมคกี้เอ่ยเสียงเรียบ มือขวาจับไหล่อีกคนหวังให้หยุด

สองเท้าของคอบบร้าหยุดเดิน ก่อนที่จะใช้หางทางคมมองสโมคกี้

เด็กสาวได้จังหว่ะ ฟันเรียงสวยมีเคี้ยวเล็กน้อย ใช้งับคอคอบร้า

" อ้ะ! " 

คอบบร้าสดุ้งเฮือก! สองแขนที่อุ้มร่างเล็กไว้เสียการทรงตัว จึงทำให้ร่างเล็กอยู่ในอ้อมแขนล่นลงพื้น

ร่างเล็กกลิ้งล่นพื้น สองแขนเรียวค่อยๆยันตัวเองขึ้น สองมือปัดเศษฝุ่นตามเสื้อผ้าออก

" ไอชี่ว~~~ ถ้าจะมาก็โทรบอกกันก่อนสิย่ะ "

เด็กสาวหันขวับ สบถถ่อยคำออกมาเป็นภาษาเกาหลี ส่งสายตาบ่งบอกถึงความไม่พอใจชายหนุ่ม

" โทรไปทำไมเธอไม่รับสาย "

" ถ้าฉันไม่มาตามที่จิฮารุบอก "

" ฉันก็คงไม่รู้ว่าเธอจะมาตายที่นี้เลยสินะ! "

คอบบร้าจ่องมองเด็กสาวด้วยความหงุดหงิด แต่ลึกๆในดวงตานั้นกับฉายแววด้วยความเป็นห่วง

" เอาหน่า~~~คอบบร้าจัง "

" นี้ฉันก็ผ่าตัดมาแล้ว อีกสักอาทิตย์ก็หายแล้วหล่ะ "

เด็กสาวฉีกยิ้นอ่อนหวาน ก้าวเดือนไปหาคอบบร้า สองเท้าเขย่งตัวขึ้น มือบางค่อยๆลูบหัวปลอบโยนชายหนุ่ม

" ชิ " คอบบร้าสบถแล้วหันหน้าหนีไปทางอื่น

" แต่เอ้ะ!จิฮะ--- "

" เดี๋ยวก่อนสิพวกนายนะ "

ชายหนุ่มที่ถูกลืมเอ่ยพูดขึ้น สโมคกี้จับไหล่คอบร้าอีกครั้ง

" คอบบร้านายรู้จักกับเธอหรอ "

" หึ "

คอบบร้าแสยะยิ้มมุมปาก ร่างหนาค่อยๆหันไปเผชิญหน้าชายหนุ่มอีกคน

" ยัยนี้นะ "

" เป็นคนของฉัน "

สโมคกี้นิ่ง ใบหน้าก็คงยังเรียบนิ่งเช่นเคย

" สโมคกี้! ฉันว่าแล้วยัยนั้นนะไม่หน้าไว้ใจ "

ทาเคชิที่ดูเหตุการมาตั้งนานเอ่ยขึ้น ใบหน้าหล่อเกรี้ยวกราด นิ้วก็ชี้เด็กสาว

" ฉันขอเตือน "

" ถ้ายัยนั้นร่างกายยังพร้อม "

" นายคงไม่ได้มายืนด่ายัยนั้นฟรีๆหรอกนะ "

เด็กสาวยิ้มหวานกับคำพูดของคอบบร้า แต่ดวงตาสวยกลับมองด้วยห่างตาชายหนุ่มที่แขวะเธอ 

" เห้อ~~~เอาเถอะๆ "

" กลับกันดีกว่าคอบบร้า "

เด็กสาวถอนหายใจ มือบางจับปลายเสื้ออีกคน ร่างหนาของคอบบร้าก็ค่อยๆหันมาหาเด็กสาว

" อืมๆแล้วก็ขอบคุณที่ช่วยนะคะ "

" ถึงแม้ว่าจะ.... "

ปากสวยยิ้มแหยะๆ คิ้วบางสวยย้นลง สายตาที่แลดูกลัวๆของเด็กสาว บ่งบอกได้ว่าเธอไม่ถูกกับคนกลุ่มนี้

" หึ "

มุมปากได้รูปยกยิ้มขึ้น สโมคกี้หัวเหราะดังหึ ก่อนจะเดินออกไป

เมื่อพีและทาเคชิเห็นดังนั้น จึงเดินตามออกไป ไม่วายทาเคชิก็หันมามองจิกใส่เธอไปหนึ่งรอบก่อนเดินจากไป

" คนกลุ่มนี้เค้าแลดูแปลกๆเหน่าะ " 

เด็กสาวกลับมาทำหน้าเรียบนิ่ง ดวงตาที่มักจะแวววับอยู่เสมอ กลับหม่นแสงลง กลายเป็นดวงตาที่ดูลึกลับ ปากที่ยกยิ้มหุบลงทันที

" ฉันว่า "

" คนที่แปลกนะนั้นคือเธอ/คนที่แปลกนะนั้นคือเธอ "

ชายหนุ่มกุมขมับส่ายหัวไปมา ทำไมมาดเข้มขรึมที่เค้าสะสมมา มักจะมาแตกตอนที่อยู่กับยัยนี้กันนะ

สองแขนกอดอก ลูกตากลอกไปมา เด็กสาวถอนหายใจดังเฮือก

ณ ร้านอิโตะ

ร่างเล็กค่อยๆเคลื่อนตัวลงจากรถคู่ใจของคอบบร้า มือบางถอดหมวกกันน็อคออก ก่อนจะยื่นไปให้อีกคน

" ทำไมในร้านดูเงียบๆจังแหะ "

ดวงตาเข้มสอดส่องตามที่เด็กสาวเอ่ย คิ้มเข้มขมวดเข้าหากัน ก่อนจะพุ่งไปเข้าไปในร้าน

" เอ้ะ!!เดี๋ยวก่อนสิย่ะ! "

สองเท้าก้าวเดินตามไปอย่างรวดเรียว มือเรียวเปิดประตู ดวงตาเบิกพ่าง มือกำลูกบิดแน่น

" นะ...นี้มัน..นาโอมิจัง "

ดวงตาสวยสั่นเคลือ ฟัดขบปากแน่น ใบหน้าที่สวยงามดั่งเทพธิดา บัดนี้ได้กลายเป็นนางมารไปเสียแล้ว

" ไวท์ราสคราวหรอคะ? "

เด็กสาวเอ่ยพูดด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง สายตาเฉียบจ้องตราสัญลักษณ์ไวท์ราสคราวบนกำแพง

นาโอมิเงียบนิ่งไม่เอ่ยตอบใดๆ แต่หัวก็พงกลงนิดๆ น้ำตาของนาโอมิที่คลอเบ้า ทำให้เด็กสาวขบปากแน่นกว่าเดิม

ท่างด้านฝ่ายคอบบร้าไม่น้อยหน้า ใบหน้าหล่อเกร็งจนเส้นเลือดหัวปูดนูน หมัดทั้งสองก็กำแน่นไม่แพ้เด็กสาว

" ฉันว่าฉันคงอยู่เฉยๆไม่ได้แล้วหล่ะค่ะ "

น้ำเสียงหวานจริงจัง มือก็กดโทรศัพท์ไปมา ใบหน้าเริ่มสงบลง แต่ก็ยังแลดูเรียบนิ่งเยือกเย็น

" เธอจะทำอะไรสึกิโนะ "

ชายหนุ่มก้าวเดือนมาหาเด็กสาว มือขวาจับแขนเธอแน่น สายตาที่มองดุ น้ำเสียงที่พยายามจะสงบสติอารมณ์ 

" เธอยังไม่หายป่วยนะ เมย์ ริน "

เด็กสาวมองชายหนุ่มด้วยใบหน้าที่เรียบนิ่งจนดูหน้ากลัว มือเรียวยกขึ้นแล้วไปบีบมืออีกคน

" เอาหน่า~~~ "

" คอบบร้าจัง "

น้ำเสียงติดขี้เล่น มุมปากทั้งสองที่ยกยิ้มขึ้น สายตามืดมัว ตอนนี้สึกิโนะกลายร่างไปแล้ว

" ทั้งสองคนพอเถอะ! "

หญิงสาวที่กำลังซึมอยู่เอ่ยขัดขึ้น นาโอมิมองทั้งสองด้วยความเศร้าและโกรธ โกรธที่ตัวเองทำอะไรไม่ได้ เศร้าที่สิ่งสำคัญที่พี่ชายหลงเหลือให้ถูกทำราย ตอนนี้นาโอมิสับสนไปหมด

มือบางปัดมือชายหนุ่มออก ก่อนจะวิ่งพรวดออกไปจากร้าน โดยที่คอบบร้าห้ามไม่ทัน

" อ่ะ..นั้นสึกิโนะจะไปไหน "

" ไม่สิ!!! ร้านเกิดอะไรขึ้น! "

ชายหนุ่มที่มาใหม่ทำหน้าตกใจเมื่อเห็นว่าเด็กสาววิ่งพรวดออกไปด้วยความเร็ว ก่อนจะกลับมาทำท่าทีตกใจแล้วถามว่าเกิดอะไรขึ้น

" ดูนั้นสิ! "

คอบบร้าพเยิดหน้าที่บึ่งตึง ไปทางตราสัญลักษณ์บนกำแพงร้าน 

ยามะโตะหันหน้าไปตามที่คอบบร้าบอก มือกำหมัดแน่น สีหน้าก็เริ่มบึ่งตึงด้วยความโกรธ

เขต ไวท์ราสคราว

แสงอาทิตย์ดับมืด เหลือเพียงแต่แสงไฟนีออนจากตึกราบ้านช่องทั้งสองข้างทาง 

เสื้อซูคาจังที่ถอดออกแล้วมัดไว้กับเอวเหลือให้เผยให้เห็นบาร์สปอต์สีดำ 

ร่างกายที่ดูบอบบางแต่จริงๆแล้วนั้นแอบซ้อนรูป กล้ามหน้าที่โผล่ออกมานิดๆพองาม ผมถูกปล่อยได้มัดรวบเป็นหางม้าตึง โดยรวมคือเพอร์เฟคเอามากๆ

ร่างเล็กค่อยๆย้างกายเข้าไปในเขตไวท์ราสคราวเลื่อยๆ ตอนนี้ก็ค่ำแล้ว สายตาก็สอดส่องมองหากลุ่มคนกลุ่มหนึ่ง

เด็กสาวเดินสอดส่องไปเลื่อยๆ จนต้องมาหยุดชะงักบริเวณที่จอดรถ

เหล่าชายฉกรรจ์ที่พากันเสียงดังเอะอะโวยวาย ในสายตาเธอเห็นเป็นกลุ่มชายพากันล้อมวงหมาหมู่กับชายหนุ่มจากซังโนะ

" อ่า~~~~อยู่นี้กันนี้เองสินะคะ "

ใบหน้าสวยยิ้มร่า สวยตาที่ดูมืดมน แขนขวากอดเอวตัวเองไว้ ส่วนมือซ้ายใช้นิ้วชี้ปิดริมฝีปาก

" กำลังบ้ากันอยู่เลยนิ "

" จะไปดีไหมหน่า~~~~ "

เด็กสาวพึมพัมคนเดียว คิดอยู่ว่าจะออกหน้าไปช่วยดันหรือไม่ หรือจะให้ไปเป็นตามเนื้อเรื่องดี ถ้าเข้าไปตอนนี้มันจะยิ่งวุ่นวายหรือป่าว

ใบหน้าสวยกลับมาทำหน้านิ่งเรียบ แขนกอดอกยืนพิงผนัง อยู่อย่างเงียบๆ

" เอาเข้าไป "

เด็กสาวตัดสินจะมองดูเหตุการณ์อย่างเงียบ ก่อนที่ชายจากซังโนะจะหนีไป

ใบหน้าสวยหวานแสยะยิ้มร้ายน้อยๆ สองขาก้าวเดินไปตรงที่ชายชุดขาวกลุ่มใหญ่อยู่

แน่นอนว่าการปรากฏตัวต่อหน้ากลุ่มแก็งที่สุภาพบุรุษที่สุดแล้วนั้น มันทำให้เธอแลดูสวยสง่ามากยิ่งขึ้น จนทำให้ชายเหล่านั้นต้องพากันอึ้ง

ร่างเล็กค่อยเดินไปตรงของชายหนุ่มที่แลดูบุคคิลเหมือนพ่อบ้าน เด็กสาวก้มโค้งทักทายไปหนึ่งที

" สวัสดีค่ะคุณ คู " สึกิโนะยิ้มหวาน

" ไม่ทราบว่าคุณหนู------- "

ก่อนที่ชายหนุ่มนามว่าคูจะได้เอ่ยถามเด็กสาว ร่างกายของเค้าก็นอนแนบกับพื้นเสียแล้ว

แรงฟ้าดจากขาเรียวและเท้าเล็ก แรงกดทับของเท้าที่กำลังเหยียบเค้าอยู่ และร่างเล็กแลดูบอบบางนั้นมันกลับสวนทางของศักยภาพในตัวเด็กสาว

สายตาสวยที่เรียบนิ่งหน้าดูและเหมือนมนต์สกดให้เค้าอยากมองมันตลอด 

ใบหน้าสวยเรียบนิ่งเยือกเย็น บุคลิกที่แลดูเป็นคนหนู ยังไงๆเค้าก็คิดว่าคุณหนูคนนี้ไม่ใช่คุณหนูธรรมดาแน่ๆ

ขาเรียวสวยด้าขวายกขึ้นสูงจนเป็นแนวตรง ลำตัวด้านบนแอ่นหลังเล็กน้อย ไหล่ทั้งสองก็ย้นลงผ่อนคลาย

แขนทั้งสองข้างปล่อยวางไม่เกร็งและควบคุม ก่อนที่ขาด้านขวาจะฟ้าดลงบนไหล่ใกล้ๆชายหนุ่มตรงหน้า

เหล่าตัวกระจอกของฝั่งนั้นต่างพากันอึ้งและงงหัวเหราะแบบบ้าคลั่งไม่ออก 

ความเร็วและแรงขนาดนั้น เด็กสาวคนนี้ไม่ธรรมดาแน่ๆหล่ะ

" ไม่ทราบว่าพอจะมีเวลาพาดิฉันไปเจอหัวหน้าคุณไหมคะ "

 

สึกิโนะเอ่ยพูดเสียงเรียบนิ่งเยือกเย็น แต่ใบหน้ากลับยิ้มแย้ม

คุยอะไร(ไรท์)

โมชิโมยยย~~~~มาแล้วนะคะทุกคนนนนต้องขอโทษที่ให้รอนาน เพราะช่วงนี้ไรท์กำลังจะสอบปลายภาคแล้วก็งานค้างงานดองเยอะมากกกกก จึงทำให้มาช้าแล้วก็เนื้อหาของตอนน้อยลง ส่วนในเนื่องเรื่องก็อาจจะเปบี่ยนไปหน่อยนิดหนึ่ง เพราะน้อทะลุมิติเข้ามาในเรื่องนี้ใน ' ฐานะตัวหลัก ' ใช่ค่ะน้องเข้ามาในฐานะตัวหลัก(แอบสาปอยนะเนี้ย)จึงทำให้เนื้อเรื่องผิดแปบกไปเล็กน้อย แถมอนาคตในฐานะน้องเป็นตัวหลักที่รวยแต่ฉลาดน้อย?(กะน้องพึ่ง16!)อาจะทำให้ใครหลายๆคนแอบดีใจกับตัวละครหลักชายในเริ่องนะคะหุๆๆๆๆๆ