My Hero Academia [ MHA/BNHA x OC/You ] SF/OS

ลำดับตอนที่ #4 : Bakugo Katsuki : I'm back. 100%

Genre : Fluff

Story : I'm back.

Adult!Bakugo

กลับมาแล้ว

     ในยุคสมัยที่โลกมนุษย์มีอัตลักษณ์ ย่อมเกิดฮีโร่ขึ้นมามากมาย แต่เมื่อเกิดฮีโร่ก็ต้องเหล่าวายร้ายขึ้นมา ครั้งหนึ่งเคยมีสัญลักษณ์แห่งความสันติภาพ ผู้เป็นฮีโร่ช่วยเหลือโลกให้พ้นจากเงื้อมือของวิลเลิน ชื่อของฮีโร่คนนั้นคือ ออลไมท์  แต่เมื่อเกิดเหตุการณ์บางอย่างระหว่างที่ออลไมท์กำลังทำหน้าที่เป็นอาจารย์ของโรงเรียนยูเอย์เมื่อหลายปีก่อน ออลไมท์ค่อยๆอ่อนแอลง พลังที่มีเริ่มหดหาย จนเมื่อพลังหมดเขาได้เปิดเผยตัวตนบนหน้าจอโทรทัศน์ยักษ์หลังจากบาดเจ็บเพราะสู้กับออลฟอร์วันในร่างผอมซูบ ใบหน้าตอบและร่างกายที่เล็กลง และได้ส่งสารให้ความหวังกับฮีโร่ที่จะเกิดขึ้นมาในอนาคตต่อไป 

     เหตุการเหล่านั้นเกิดขึ้นเมื่อหลายปีก่อนที่เธอ ฮานาคาว่า อิบูกิ ยังเป็นนักเรียนฮีโร่ห้อง 1-A โดยเธอมีอัตลักษณ์ควบคุมดินและเป็นปีที่เธอได้รับการสอนจากออลไมท์ในปีนั้นแบบพอดี หลังจากเหตุการณ์นั้น ฮีโร่นาม เอ็นเดเวอร์ ฮีโร่อัตลักษ์ไฟ พ่อของเพื่อนร่วมห้องโทโดโรกิ โชโตะ ได้ขึ้นเป็นฮีโร่อันดับหนึ่งแทนออลไมท์ 

     หลายปีถัดไป เพื่อนหนุ่มของเธออีกคน มิโดริยะ อิซูกุ ได้ขึ้นมาเป็นสัญญลักษณ์แห่งสันติภาพคนใหม่ ต่อสู้ด้วยรอยยิ้มเหมือนกับออลไมท์ตามที่เขาใฝ่ฝัน ส่วนเธอก็ได้คบกับบาคุโก คัตสึกิ โดยเขาเป็นฝ่ายมาขอเธอคบตอนช่วงปีสอง เขาสารภาพรักพร้อมกับข่มขู่ให้เธอคบกับเขา พวกเธอจึงคบกันไปโดยปริยาย หลังจากพวกเธอทุกคนได้เรียนจบมา พวกเราก็ได้ขึ้นเป็นโปรฮีโร่แบบเต็มตัว ส่วนเธอและคัตสึกิได้แต่งงานกันเมื่อปีก่อนเรียบร้อย

     ตอนนี้เวลาผ่านมาหลายปี อิบูกิได้เข้าทำงานเป็นอาจารย์ของโรงเรียนยูเอย์ ส่วนคัตสึกิได้เปิดเอเจนซี่ฮีโร่ของตัวเอง ทำงานทุกวัน ทั้งยังรับฮีโร่หน้าใหม่มาฝึกเรื่อยๆ นานๆทีถึงจะมีวันหยุด และวันนี้ก็เป็นอีกวันทีคาดว่าเขาจะกลับบ้านดึก 

     

    

House | 17.39 น.

     อิบูกิกลับมาบ้านช่วงเวลาประมาณนี้ทุกครั้งที่ต้องออกไปสอน เธอถอดรองเท้าเพื่อเปลี่ยนไปใส่สลิปเปอร์สำหรับเดินในบ้านพร้อมเอาของไปเก็บและอาบน้ำล้างตัว 

     จัดการธุระเสร็จ เธอรวบผมสีน้ำตาลของเธอขึ้นเป็นมวย สวมเสื้อยืดสีขาวที่เป็นของใครไม่ได้นอกจากของคัตสึกิ เธอเดินมาเปิดทีวีเพื่อฟังข่าวไปพลางและเตรียมอาหารสำหรับตอนเย็นและทำไว้เผื่อสามีตัวเอง 

      'ถ่ายทอดรายงานข่าวล่าสุดเวลาปัจจุบัน ตอนนี้มีวิลเลินบุกเข้ามาที่ห้างใหญ่ในจังหวัดโตเกียวค่ะ! ในตอนนี้มีวิลเลินดูท่าจะมีอัตลักษณ์น้ำแข็งตัวใหญ่--'

     ทันใดทีที่เธอได้ยินรายงานข่าว เธอรีบวางอุปกรณ์ทำครัวทุกอย่างในมือลง แล้วรีบวิ่งไปยืนดูทีวีทันที 

     

     'โอ๊ะ! ดูนั่นสิคะ! ฮีโร่คนแรกกำลังมาแล้วค่ะ ใครมากันล่ะ อะ! นั่นกราวน์ซีโร่ค่ะ!! ฮีโร่พลังระเบิดมาช่วยแล้วค่ะ! ฮีโร่ที่ตามมานั้นคือ---'

     ทันทีที่นักข่าวสาวชี้ขึ้นไปบนฟ้ากล้องที่ถ่ายอยู่ก็แพนไปหาฮีโร่ที่กำลังบินมาด้วยอัตลักษณ์ระเบิดที่คุ้นเคย พร้อมกับที่นักข่าวกำลังจะรายงานรายชื่อฮีโร่ที่กำลังตามมา ฮีโร่ที่บินอยู่ก็ดันตะโกนขึ้นมาด้วยหน้าตาน่ากลัวว่า

     'ทำไมไอ้เวรเดกุยังไม่มา!!!!!!!'

     เธอที่กำลังดูหน้าจอทีวีอยู่ถึงกับเหงื่อตก ก็เล่นทำหน้าตาวายร้ายอย่างกับจะมาทำร้ายคนซะเองขนาดนั้น เป็นอย่างงี้เดี๋ยวประชาชนก็คิดว่าเป็นวิลเลินอีกตัวซะหรอก เมื่อเธอมั่นใจว่างานนี้ไม่ใช่งานยาก เธอจึงกลับไปทำอาหารที่ครัวตามเดิม 

     เมื่อทำอาหารเสร็จเรียบร้อย เธอจึงนำอาหารแล้วข้าวของตัวเองมาทานทันที โดยมีแบ่งไว้ให้กับคัตสึกิด้วย

     ถามว่าทำไมเธอไม่รอกินพร้อมเขาเหรอ?

     เพราะถ้าเกิดเธอมารอกินพร้อมเขา แล้วตอนเขากลับมาเห็นว่าเธอยังไม่กิน เขาก็จะมาบ่นเธอ บ่นๆๆๆๆๆๆ บ่นจนเธอหูชาไปสองวัน...

21.48 น. 

     ทำไมยังไม่กลับมาอีกนะ? 

     เธอคิดพร้อมเทตัวนั่งลงบนโซฟาสีขาว พร้อมหยิบผ่าห่มขึ้นมาห่มที่ขาเอาไว้ ก่อนจะปิดทีวีและหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาไถเพื่อดูว่ามีอะไรเกิดขึ้นบ้างหลังจากที่เขาจัดการวิลเลินตัวนั้นเรียบร้อย 

     'เลขหมายที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้ขณะ--'

     เมื่อได้ยินเสียงรอสายขึ้นมา เธอจึงวางสายลง หลังจากนั้นเวลาจึงล่วงเลยไปอีกครั้ง

23.31 น.

     ชั่วโมงกว่าๆผ่านไปอีกครั้ง อิบูกิก็ยังคงนั่งอยู่ที่เดิม ส่วนผ้าห่มที่คลุมขาอยู่ในทีแรกก็นำมาห่มตัวจนปิดไปทั้งร่างเรียบร้อย ในยังถือโทรศัพท์ไว้เพื่อรอการแจ้งเตือนการโทรของใครบางคน เธอนั่งเหม่อจนไม่ได้ยินเสียงรอบข้าง แม้แต่เสียงของประตูหน้าบ้านที่ดังขึ้น 

     

แกร๊ก

     เสียงประตูดังขึ้นพร้อมกับการปรากฎตัวของชายหนุ่มในเสื้อเชิ้ตดำ สิ่งแรกที่เขาเห็นคือก้อนผ้าบนโซฟา เจ้าตัวก็รู้ทันทีว่านั่นคือภรรยาเขาเอง เดินเข้ามาและเธอที่งอยู่ก็ยังไม่รู้ตัว รู้ตัวอีกเธอก็เห็นเขามายืนอยู่ข้างโซฟาที่เจ้าก้อนผ้านั่งอยู่แล้ว

     "นี่เธอมานั่งรอตรงนี้ตั้งแต่กี่โมง" เสียงทุ้มแหบของคัตสึกิดัง จนเธอหันมาหาเขาด้วยความตกใจนิดหน่อย เขาที่เห็นว่าเธอไม่ตอบสักทีจึงพูดคั้นเอาคำตอบอีกครา

     "ตอบฉันสิ" เสียงนั่งขยับเข้ามานั่งใกล้ๆบนโซฟาตัวเดียวกันทำให้เธอกลับมาตั้งสติได้อีกครั้ง จึงตอบเขาไปพร้อมกับสบตาสีแดงทับทิมนั้นไปด้วย 

     "ก็ตั้งแต่กลับมาบ้านแล้ว" ครั้งนี้เธอตอบ แต่ก็หลบเลี่ยงสายตาที่ปริอลงเนื่องด้วยโดนความง่วงเล่นงาน

     "ตาปรือตั้งขนาดนี้แล้ว ทำไมไม่นอน คิดจะรอจนเช้าเลยหรือไง" เขาถามเหมือนจะดุ แต่ฝ่ามือของเขาดันเอามาวางไว้บนหัวสีครามของเธอแล้ว 

     ปากไม่ตรงกับใจอีกแล้วนะนาย..

     "ก็มันเป็นห่วงนี่ กลัวว่าจะไม่กลับ นี่อีกนิดนิดนึงฉันจะออกไปตามหาเองแล้ว" เธอว่าพร้อมทำปากมุ่ยใส่เขา เขาที่เห็นเธอทำหน้าแบบนั้นจึงใช้นิ้วดีดปากเข้าให้

     "โอ๊ย! นี่มันเจ็บนะ! ปากคนไม่ใช่ลูกข่าง" พูดพร้อมลูบปากตัวเองป้อยๆ

     "ยัยโง่" เขาพึมพำว่าเธอ แต่เธอก็ยังได้ยิน จังหันไปจะแหวใส่เขาอีกครั้ง

     "นี่นา--" 

     ยังไม่ทันที่เธอจะได้พูดจบ เสียงของเธอก็ถูกเขากลืนหายไปพร้อมๆกัยริมฝีปากบางของคัตสึกิแนบเข้าไปหา แนบกันอยู่อย่างนั้นสักพักเขาจึงผละออก อิบูกิจึงทำหน้างงงวยใส่เขาอย่างคนไม่เข้าใจในการกระทำนี้

     "ฉันจะกลับมา ไม่ว่าฉันจะอยู่ไกลแค่ไหน ฉันจะกลับมาหาเธอเสมอ ยัยบื้อของฉัน" เสียงทุ้มบอกออกมาอย่างอ่อนโยนต่างจากตอนสู้กับวิลเลินอย่างสิ้นเชิง เมื่อเขาเห็นน้ำตาที่คลอหน่อยจึงเอานิ้วเรียวมาปาดมันออก ประคองหน้าอีกฝ่ายอย่างอ่อนโยน พร้อมแนบริมฝีปากเข้าหาอีกครั้ง 

     เธอรู้ว่าคำพูดนั้นไม่ใช่คำบอกเล่า ไม่ใช่คำปลอบใจ แต่นั่นคือคำสัญญา ไม่ต้องมีคำว่ารักเธอก็สามารถรู้สึกได้ว่าเขารักเธอจริงๆ 

\

The End.

Talk With Writer :

จบแล้วนะคะกับตอนของเจ้าเม่นหัวร้อน ตอนนี้จะเป็นตอนที่บาคุโกเป็นผู้ใหญ่นะคะ แอบเมนชั่นถึงเดกุด้วยนิดนึง แหะ

ส่วนเรื่องชื่อฮีโร่ของบาคุโก ไรท์อิงจากทางต่างชาตินะคะ เนื่องจากในอนิเมะยังไม่ปรากฎชื่อฮีโร่ของนางเลย ฮา

ฝากคอมเมนต์ กดให้กำลังใจกันนิดหน่อยๆ เพื่อเป็นแรงผลักดันให้เราแต่งต่อไปนะคะ! สามารถติชมกันได้ตามสบายแต่อย่าโหดกับนุนะ (ಥ _ ಥ)

ไว้เจอกันตอนหน้าค่ะรีดเดอร์ที่รักทุกคน! บายบี 

TB