คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : หลังเรียนจบ ทำงานเป็นสถาปนิกแล้วกลับบ้าน
เพลลาสสิอChopin บรรเลแสวามพริ้วไหวออารม์ ผมะอ่านวรรรรมสมัยเ่า ผมนั่ที่เ้าอี้ บนโ๊ะมีอมพิวเอร์โน๊บุ๊ ผมเปิวินโว์ในโน๊บุ๊ แล้วผมลิ๊เปิแฟ้มาน เียนเพื่อมาีนิ้วพิมพ์วรรรรมที่เียน้าไว้มานาน ผมมัาแฟร้อนๆ รสหวานมัน มีวามสุในารทำานที่ะไ้วรรรรมั้นยอ ผมอ่านวรรรรมสมัยเ่าบไปหลายเล่ม เป็นวามรู้สึในห้วอศิลปะและีวิ หลัาที่ผมใ้ีวิเป็นนัเียน ผมเริ่มเียนเรื่อสั้นเป็นเรื่อแร ือ ฝันับฝน เป็นเรื่อราวอีวินนบทที่ผูพันับประเพีบุบั้ไฟ แสวิถีีวิและแนวิอนราห้าประเภทหนึ่ ที่มีีวิอยู่ท่ามลาารรออย วามหวัในีวิทั้หมอพวเา ึ้นอยู่ับฝนฟ้าและเินเยียวยาารับาล ใน่ววันเวลาที่เริ่มเียนเรื่อสั้น ผมั้หน้าั้าเียนอย่าหนัหน่ว
ผมสามารถเียนเรื่อสั้นไ้ 11 เรื่อ ในเวลา1 เือน มีบาเรื่อที่ผมเียนถึสัมและารเมือ เศรษิ เ่น นุภาพ เพื่อน่าำบล บะหมี่ที่พึ่ ผม้อารสะท้อนภาพีวิที่ผมเยประสบมาใน่วีวิ และในำนวนเรื่อสั้นทั้หมที่ผมใน่วนั้น ไ้นำมาเรียบเรียเป็นนวนิยายเรื่อหนึ่
ผมทำารเผยแพร่เป็นหนัสืออิเลโทรนิส์รั้แรในเว็บไ์ เมพ โมบาย อีบุ๊ แม้ะเป็นารเผยแพร่ในรูปแบบแฟรีในปีแร ็มีนให้วามสนใาวน์โหลำนวนมา ยอ 5 พันาวน์โหลใน่วสามเือนแร ไ้รับระแสอบรับเป็นอย่าี ทำให้ผมมีำลัใที่ะเียนนิยายและเรื่อสั้น เรื่อ่อๆมา นัวผมไ้ลายเป็นนัเียนแล้วในีวิริที่บ้านเิ
อนที่ 2
โอ้ะา่ายะถามาบรรบ ให้ไ้พบนบ้านเียวันวันหรรษา
เพลยััในใอ้ายทุวันนานมา วามเียสาอบ้านเรารอวันืน
ฝาไว้หนึ่ะาที่บัเิเาผู้เทิานศิลป์สามารถามวิถี
ใพอเพียอบเ้าผู้อยู่แห่นี้ สุพอีที่บ้านเรารอเธอลับมา
ผมึ่อยู่ในสภาพเบื่อารสัมเมือ หลัาวามวุ่นวายอารุมนุมยืเยื้อใน่วที่ผมศึษาที่ศิลปาร แ่อนนี้มีวามสำเร็ทาารศึษาแล้ว ึ่ยัอรู้สึผิหวัที่แล้วลาวามรัับพลอย ผมแบรับวามทุ์ใเรื่อพลอย หิสาวและเพื่อนร่วมรุ่นในมหาวิทยาลัย และเริ่ม้นีวินัเียนในราวปลายปี 2557 ที่บ้านเิ ผมลับมาอยู่ที่นี่ไ้สอปีแล้ว
แลาวันสว่าในเือนสิหามหน้าฝน อปี 2558 เห็นวามแห้แล้ ท่ามลาระแสื่นัวเี่ยวับารระเวนับโปเม่อน อวัยรุ่นและเ็ๆในหมู่บ้าน รถมอเอร์ไ์อวัยรุ่นสวนทาับผม ผมเพิ่ลับเ้าบ้านหลัาออไปื้อาแฟนิอ ที่้อวบมอเอร์ไ์ออไปื้อที่ร้านายอำในหมู่บ้าน ึ่อยู่ห่าาัวบ้านผม ผม้อเลี้ยวรถไปในถนนฝั่ใ้หมู่บ้านประมาแปสิบเมร ผมิถึเธอ เพราะวันนี้เธอไม่อยู่ร้านเหมือนเิม ผมไม่เห็นเธอมาเป็นแรมเือน ไม่รู้เธอไปอยู่ไหนแล้ว ผมิว่าเธออาะเ้าไปทำานหาเินเือนในรุเทพแล้ว ถ้าเป็นอย่านั้น็ไม่ผิ ที่เธอัสินใเลือแหล่ทำินที่พอหวัไ้ ในะที่บ้านเิอเธอแห่นี้ ให้เธอไ้เพียเป็นนเฝ้าร้านายอำอน้าสาว เธอเลือะมีีวิในเมือ ผู้หิที่เาิถึนนี้นั้น เธอสวยว่าใรในหมู่บ้านามวามิอผมนเียว รูปร่าหน้าาอเธอถ้าเอาไปแ่อ์ทรเรื่อนั้น ็เ้าั้นึ้นเวทีประวสาวามในัหวัไ้เลย ผมิันั้น แ่นานแล้วที่ผมไม่ไ้เห็นเธอออมาายาแฟ มีเพียน้าสาวเฝ้าร้านนั้นอยู่นเียว แ่่าเถอะเพราะอนนี้ผมไม่ไ้หวัะแ่านับเธอแล้วไม่เหมือนวันแรๆที่เห็น ผมสรุปเอาเอว่าเาไม่ไ้รัเธอหรอ ผมเพียอบรูปร่าหน้าาอเธอ
วันนี้ที่ร้านายอำอน้าวิภา มีสิน้าอุปโภบริโภที่ำเป็นอนในหมู่บ้าน บนแผายในร้านและแร่ไม้ไผ่ที่ทำึ้นวารหน้าร้าน แายอาหารปรุสำเร็่ายๆที่น้าวิภาเป็นแม่รัวทำายเอและที่แไปหาื้อมาาลาลาหมู่บ้าน เ่น ปลาุทอ ไ่ย่า ไส้รออีสานิ้นโทอเสียบไม้ มีแหนมห่อใบอล้วยแวนรวมอยู่ับนานาเรื่อปรุนิอ ให้ผมมแพ็เ่าๆามยี่ห้อที่น้าวิภานำมาาย ผมมอภายในบ้านไม้สอั้นที่น้าวิภาและน้ามั่นผู้เป็นสามี ่วยันสร้าึ้นมา ในบรรยาาศำเนินเป็นปิสุแบบเรียบ่ายันเออหมู่บ้านนบทที่ผมุ้นเย
ผมวัเินาระเป๋าาเยี่สิบบาทพอี่าาแฟสามอ และ่าแปหมูอีหนึ่ถุ ่ายให้น้าวิภา รวมเป็นยี่สิบบาทพอี ผมไม่ล้าเอ่ยปาถามน้าวิภาถึหลานนสวยอน้าวิภานนั้น แม้ในใอยารู้เหลือเินอนนี้เธอไปทำอะไรที่ไหนอยู่ แม้ไม่ไ้เยิะแ่านับเธอ แ่้วยวามสนใในัวเธอเล็น้อย ึทำให้เารู้สึผิสัเและเอะใ ที่ไม่ไ้เห็นหน้าเธอมานานแรมเือน
“ื้อาแฟุปเปอร์หน่อยน้าภา” ผมเอียวเท้าถีบาั้มอเอร์ไ์อทันทีที่ับไปถึร้านน้าวิภา พร้อมับเรียน้าที่เป็นเรือาิห่าๆันเอในหมู่บ้านนี้ ออมาายอให้ผม
“เอาี่บาท สิบหรือยี่สิบบาท” น้าวิภาเินเ้าไปหยิบาแฟุปเปอร์ในถุให่ หันมาถามผมที่ำลัลามอเอร์ไ์
“เอาสิบบาทน้า” ผมเอ่ยอบ พร้อมทั้หยิบแปหมูห่อหนึ่ รับาแฟุปเปอร์สามอ แล้ว่ายเินให้น้าวิภา
พอลับมาถึบ้าน ผมนั่ที่โ๊ะทำานเหมือนเิมในวามรู้สึิถึเธอนนั้น แม้ผมะอบเธออยู่บ้าแ่็ไม่ล้าะเอ่ยถามน้าวิภาและรู้สึเอะใที่ไม่ไ้เห็นเธอนานเหลือเิน แ่่วนี้เธอไปไหนนะ แม้ผมะเป็นหนุ่มาวรุมา่อนเมื่อรั้นสมัยไปเรียนที่มหาวิทยาลัยย่านสนามหลว แ่อนนี้เธออาะไปเป็นสาวาวรุในะที่ผมเป็นายบ่าวบ้านนอ ีวิอผมและเธอสลับถิ่นานที่อยู่ันเสียแล้ว
ายหนุ่มอย่าผม าเมือแมนรุเทพมหานร ัสินใลับมาอยู่บ้านเิหลายปีแล้ว เนื่อาสภาพวามแออัและมลพิษในเมือที่ทำให้สุภาพอผมรับไม่ไหว แ่ผมยัสับสนในเส้นทาอาีพอยู่ แม้เมื่อ่อนผมะเิและโเป็นวัยรุ่นที่หมู่บ้านนี้มา่อน แ่้วยวามที่ระบบารศึษาและามวามสามารถอผม ทำให้ผม้อาบ้านไปพันาัวเอใหม่ในลารุเทพในวิาที่เาสนใ ือานศิลปะแน่าๆ ทั้านแ่เพล านเียนวรรรรม แ่ลอน านออแบบอาารสถาปัยรรม านวาเียนิรรรม และสารพัที่ผมิว่าเป็นานศิลปะ และามวามสามารถที่ผมะทำมันไ้ ผมรู้สึเหมือนเพิ่ลับถึบ้านเิ ทั้ๆที่็เรียนบและมาอยู่ที่นี่หลายปีแล้ว เือบสิบปีไ้ระมัั้แ่ผมลาออาานบริษัทที่รุเทพ ่วที่ระแสารเมือร้อนระอุมาที่สุ
เมื่อ่อนสมัยที่ผมมาอยู่ที่บ้านเิใหม่ๆ ผมเยไปทำานเป็นสถาปนิออแบบให้แ่นในัวัหวั ึ่ผมรานั้นไ้รับารว่า้าให้ออแบบอาาราย้นไม้นานาพรรและอแ่สวนานัธุริสาวาวบ้านในัวเมือ แ่พอเสร็าน่อสร้าร้านาย้นไม้ ผม็เลิสนใที่ะรับ้าออแบบสถาปัยรรมอี เนื่อมาาที่ผมมัถูผู้ว่า้าให้ไปูแลโราร่อสร้าท่ามลาแลม ที่ะทำให้เาเหนื่อยเพลีย่าย ามสุภาพที่ไม่สู้ะทำานเป็นนั้นรรมาีพไ้ มีหลายรั้ที่รรมาีพบานพยายามัูให้ผมทำานเป็นผู้รับเหมา่อสร้า ้วยเพราะเาเหล่านั้นหวัพึ่ผลประโยน์าวามรู้วามสามารถอผม อันะทำให้มีรายไ้มาสู่่ารรมาีพนอื่นๆในหมู่บ้าน แ่ผม็ไม่เป็นผู้รับเหมา่อสร้าอย่าที่ใรๆอยาให้ทำนั้น ้วยศัิ์ศรีในารัสินใอัวเอ และเพื่อลวามเสี่ยในารปัหาาทุนาพิษเศรษิยุาร่อสร้าบเา เพราะทุนที่อยาทำาน่อสร้าับผม ่ามุ่้อะหาผลประโยน์าวามรู้วามสามารถที่ผมเรียนมา และหวัเพียรายไ้าารหาานที่เหนื่อยยาอผม โยไม่เห็นแ่วามเหนื่อยยาทั้หลาย ที่เริ่มมาั้แ่เริ่มไปศึษาและารหารับ้าทำานออแบบ่อสร้าอาาร ที่้ออาศัยล้ามเนื้อสมอที่แ็แรอย่ามา ในอนที่ผมเหนื่อยาานออแบบ่อสร้านี้ และไม่่ายเลยในสภาพเศรษิสมัยใหม่และระแสารเมือที่เยวุ่นวายมามา ผมิว่าถ้าานรับ้าออแบบอาาร ในท้อถิ่นแถบัหวัในนบทหาไ้่าย ผม็ไม่เลิที่ะทำมันหรอ เพราะผม่า้อเสียเปรียบแ่เ้าออาารที่ให้ทำานับ่า้าแสนถูหรือฟรีๆเป็นส่วนมา ีวิในเส้นทาสาย่อสร้าอผมึย่ำแย่
“็แ่ทำานในระาษมันะไปยาอะไร ห้าร้อย็ถือว่าแพแล้วสำหรับารเียนแบบในระาษเอสี่แผ่นเียว “ ่าผู้ไ้านาอ์ารบริหารส่วนำบลรายหนึ่ เยพูถึารทำานอผม อนที่มา้าให้ผมเียนแบบให้ ทำให้ผมเริ่มเห็นอนาในารเป็นสถาปนิอิสระในท้อถิ่นอัวเอ ลำบาที่ะมีเศรษีให่พอะทำาร่อสร้าอาารสวยๆ ที่้ออาศัยพึ่แบบ่อสร้าประอบารออนุาปลูสร้าับเทศบาลในนบทนี้ ทำให้ผมหมหวัับารรับ้าออแบบเียนแบบอาารในารลับมาใ้ีวิที่บ้านเิ ประสบาร์ทำให้ผมรู้ว่าเา้อเลืออาีพใหม่ามใ
ความคิดเห็น