FIC boku no hero academia X kimetsu no yaiba |Different world| #ฟิคเด๋อกับเด๋อมาเจอกัน

ลำดับตอนที่ #4 : เด๋อกับเด๋อมาเจอกัน : CHAPTER 04 (100/100)

คำเตือน

แฟนฟิคเรื่องนี้เป็นเพียงจินตนาการของผู้แต่ง มีการอ้างอิงจากอนิเมะเรื่อง kimetsu no yaiba 

เป็นแนวข้ามโลก ตัวละครหลักคือ โทโดโรกิ โชโตะ

อยากเห็นโมเม้นคุณชายจอมเด๋อกับคุณกิยูผู้เด๋อกว่า ติดตามกันเยอะๆนะ♥

EP.04

           

*ยังไม่ได้แก้คำผิด

หลังจากเกิดเหตุการณ์นองเลือดระหว่างสองพี่น้องต่างโลก ทั้งสองก็ถูกนายเหนือหัวลงโทษให้ทำความสะอาดรวมถึงเก็บกวาดเศษซากที่ถูกทั้งคู่ซัดพลังใส่กันให้เรียบร้อยก่อนพระอาทิตย์ขึ้น และบทลงโทษที่สร้างความหงุดหงิดให้กับโชโตะมากที่สุดคงหนีไม่พ้นการนอนหลับห้องเดียวกับไอ้บ้าฮาโอริสองสีนั่น

ใช่แล้ว...โทโดโรกิ โชโตะถูกบังคับให้นอนห้องเดียวกับโทมิโอกะ กิยูอย่างไม่มีข้อโต้แย้งใดๆทั้งสิ้น ซึ่งไอ้คนที่ถูกบังคับร่วมด้วยมันดันเอออออย่างง่ายดายไร้การขัดขืน

 แถมยังรู้ทันอีกว่าเขาจะหนีไปนอนอีกห้องถึงขนาดใช้ปรานวารีอะไรของเจ้านั่นก็ไม่รู้มาคล้องแขนเขาเอาไว้เหมือนกับนักโทษที่โดนคล้องกุญแจมือก่อนเข้าเรือนจำ พอแช่แข็งจนมันแตกละเอียดเจ้าสายน้ำสีฟ้ามันก็โผล่ขึ้นมารัดข้อมือเขาใหม่ ซ้ำแล้วซ้ำเล่าจนอยากจะเข้าไปย่างสดเจ้าหน้าปลาตานั่นให้หายหงุดหงิดสุดๆ

หมอนี่เป็นคนแรกที่ทำให้เขาเสียความเยือกเย็นได้เร็วยิ่งกว่าเจ้าพ่อบ้า แถมยังเป็นคนแรกที่เขาอยากจะใช้ซีกซ้ายเผาให้แหลกเป็นเถ้าธุลี

ท้ายที่สุดโทโดโรกิ โชโตะต้องฝืนทนข่มตาหลับอยู่ข้างกายเสาหลักวารีเป็นเวลา 3 วันในการลงโทษที่ดูจะเบาที่สุดในองค์กรนักล่าอสูรแล้ว

มองจากบนก้อนเมฆรู้เลยว่านายท่านเอ็นดูสองพี่น้องนี่มากขนาดไหน และตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป เหล่าเสาหลักทั้งแปดสาบานเลยว่าหากโทมิโอกะ กิยูเผลอเมื่อไหร่....

โทโดโรกิ โชโตะได้ถูกลักพาตัวไปอยู่ ณ ตำหนักใดตำหนักหนึ่งแน่ๆ

Different world

โชโตะอยู่ที่ตำหนักวาทีมาได้ 3 วันแล้ว และแต่ละวันเขาต้องคอยนั่งทำสมาธิสงบสติอารมณ์ของตัวเองให้เงียบขรึมดังเช่นทุกวัน แต่มันช่างยากเสียเหลือเกินเมื่อต้องมาเจอสายตาของเจ้าของตำหนักที่พักนี้ไม่ค่อยได้ออกไปไหนบ่อยนัก

ส่วนเหตุผลน่ะเหรอ?

ก็คือการมานั่งจับตามองเด็กในการปกครองของตนว่าจะถูกเสาหลักคนอื่นจ้องจะลักพาตัวไปเมื่อไหร่ โดยเฉพาะเสาหลักลมที่พักนี้มาด้อมๆมองๆที่ตำหนักของเขาบ่อยยิ่งกว่าชิโนบุที่มักจะมากวนประสาทเขาเล่นเสียอีก

โทมิโอกะไม่มีทางยอมให้เสาหลักคนอื่นมาหยามถึงที่ เห็นแบบนี้เขาก็หวงอาณาเขตของตัวเองเหมือนกันนะ

“เด็กคนนั้นไปไหน”เมื่อกวาดสายตาแล้วไม่เห็นกลุ่มผมสองสีสุดแปลกประหลาด เสียงทุ้มราบเรียบก็เอ่ยถามลูกน้องในสังกัดทันที

ไม่ใช่ว่าโดนลักพาตัวไปแล้วหรอกนะ

ครั้งนี้จะไปโผล่ที่ตำหนักของใครอีกล่ะ

ตำหนักเพลิงหรือตำหนักหินผา?

“คุณชายอยู่ที่ตำหนักผีเสื้อครับ”

“….”

Different world

“นายกำลังทำอะไรอยู่งั้นเหรอทันจิโร่?”

“วะ...หวา!!!”

ทันจิโร่ที่กำลังฝึกฝนตัวเองหลังจากหายอาการบาดเจ็บเป็นคนแรกถึงกับส่งเสียงร้องออกมาอย่างตกใจกับการปรากฏตัวของเด็กหนุ่มผมสีขาวแดงและดวงตาสองสีที่กำลังจ้องมองการะทำของบุคคลที่น่าคบหาในโลกแห่งนี้อย่างสงสัย

“ผมกำลังฝึกอยู่น่ะ”

“ฝึก?”โชโตะเอียงคอก่อนจะใช้สายตาอึนๆมองการกระทำของเพื่อนใหม่ที่กำลังใช้เชือกที่รัดไหล่กับแขนดึงก้อนหินขึ้นเหนือพื้น

อ่า...ฝึกสร้างกล้ามเนื้องั้นเหรอ?

“โชโตะคุงสนใจมาฝึกด้วยกันไหม?”ทันจิโร่เอ่ยชวนคนตรงหน้าอย่างเป็นมิตร แต่อีกฝ่ายเอาแต่จ้องมองหน้าเขานิ่งๆจนเป็นคามาโดะคนพี่เสียเองที่เกิดอาการประหม่าขึ้นมา

โครงหน้าของโชโตะคุงดูดีจะตายไป ต่อให้เป็นผู้ชายเหมือนกันมันต้องมีเขินอายบ้างแหล่ะ

“ไม่ดีกว่า การฝึกของฉันมันต้องใช้ที่กว้างๆน่ะ”เกือบห้านาทีกว่าน้ำเสียงเรียบจะเอ่ยตอบกลับมา ทำเอาทันจิโร่น้ำตาตกกับนิสัยเอื่อยๆของเพื่อนใหม่คนนี้

เหมือนกับคุณโทมิโอกะเกินไปแล้วนะโชโตะคุง

เป็นพี่น้องกันจริงๆหรือเปล่าเนี่ย?

“อาระ...วันนี้โชโตะคุงมาเที่ยวที่ตำหนักของฉันงั้นเหรอคะเนี่ย ว่าแต่คุณโทมิโอกะรู้หรือเปล่าคะว่าโชโตะคุงหนีมา?”

ยืนดูคามาโดะคนพี่ฝึกไปได้สักพัก น้ำเสียงหวานของเสาหลักแมลงพ่วงตำแหน่งเจ้าของตำหนักก็เอ่ยขึ้นจากด้านหลัง รอยยิ้มที่เหมือนกับสร้างขึ้นเอาไว้หลอกล่อเหยื่อให้มาติดกับดักยาพิษในคราบผีเสื้อแสนสวย ถ้าเป็นมิเนตะคงวิ่งพุ่งเข้าใส่เสาหลักแมลงคนนี้และคงโดนยาพิษจับกรอกใส่ปากไปแล้ว

แต่นี่มันโทโดโรกิ โชโตะผู้ที่ไม่ค่อยเข้าใจเสน่ห์ของเพศตรงข้ามเลยสักนิด เพื่อนผู้หญิงในห้องเขาก็เฉยๆไม่ได้มีความเสน่ห์หาอะไรทั้งสิ้น เพราะฉะนั้นเสน่ห์ของโคโจ ชิโนบุก็ไม่สามารถทำลายกำแพงน้ำแข็งของเขาได้เช่นกัน

“หมอนั่นไม่ใช่ผู้ปกครองของผม”

“เอ๋~~~ฉันนึกว่าคุณโทมิโอกะกำลังทำตัวเป็นพี่ชายติดหนึบน้องชายคนใหม่ไม่ให้คลาดสายตาซะอีก”

ผู้หญิงคนนี้กวนประสาทเก่งชะมัด

โทโดโรกิ โชโตะเริ่มเข้าใจแล้วล่ะว่าทำไมเจ้าบ้าฮาโอริสองสีถึงไม่คิดเฉียดใกล้ตำหนักผีเสื้อเมื่อรู้ว่าเขาหนีมาที่นี่ แตกต่างจากตำหนักอื่นที่ใช้หน้าปลาตายกับสายตามึนๆบุกมาหิ้วตัวเขากลับตำหนักได้ทุกวี่ทุกวัน

และถ้าไม่อยากประสาทเสียไปมากกว่านี้ก็มีแต่ต้องเดินหนีออกจากหญิงสาวตรงหน้าลูกเดียว ส่วนการทำความสนิทสนมกับพี่น้องคามาโดะค่อยมาวันหลังที่เจ้าของตำหนักไม่อยู่ก็ได้ ทว่ายังไม่ได้ทันเดินหนีออกไปจนพ้นสายตาทีประโยคแบบเดียวกับที่ทันจิโร่เอ่ยถามเมื่อกี๊กลับลอยเข้าหูของเขาอีกครั้ง

“โชโตะคุงไม่สนใจฝึกมั่งเหรอคะ”ดวงตาสองสีเหลือบมองเจ้าของคำถามเล็กน้อย ก่อนจะก้าวขาเดินออกไปพร้อมกับคำพูดทิ้งท้ายให้กับคนทั้งสอง

“ไว้จะกลับมาเยี่ยมใหม่”

เดินออกมาไม่เท่าไหร่ก็ต้องหยุดนิ่งอยู่กับที่ โชโตะยกมือทั้งสองข้างของตัวเองขึ้นมามองพร้อมกับความคิดที่มีเพียงแค่เจ้าตัวเท่านั้นที่รู้ ภาพการฝึกใช้อัตลักษณ์ของอาจารย์ไอซาวะในตอนเข้าค่ายสุดโหดลอยเข้ามาในหัวอย่างไม่บอกกล่าว

“สงสัยคงต้องใช้วิธีนั้นอีกแล้วสินะ”มือทั้งสองข้างกำแน่นก่อนจะคลายลงพร้อมกับร่างสมส่วนของเด็กหนุ่มวัย 16 ปีจะเปลี่ยนทิศทางจากตำหนักวารีไปยังคฤหาสน์หลังโตที่มีนายเหนือหัวแห่งองค์กรนักล่าอสูรอาศัยอยู่

โทโดโรกิ โชโตะตัดสินใจแล้วว่าเวลาว่างที่อยู่ในโลกนี้เขาจะฝึกฝนตัวเองให้เก่งกาจมากยิ่งขึ้นเพื่อกลับไปเขาจะได้ไม่ล้าหลังอยู่คนเดียว

“ป่านี้พวกนั้นจะเป็นยังไงกันบ้างนะ?”

ดวงตาสองสีจ้องมองก้อนเมฆบนฟ้าที่ลอยจับตัวเป็นกลุ่มใหญ่เหมือนยืนมองเพื่อนๆห้อง A ที่ไม่รู้ว่าตอนนี้กำลังออกตามหาเขากันอยู่หรือเปล่า โดยเฉพาะเจ้าพ่อบ้านั่นคงได้ระเบิดห้องวิจัยของยัยฮัตสึเมะทิ้งแทนเขาไปแล้วแน่ๆ คิดมากไปก็ไม่ได้ช่วยอะไรให้มันดีขึ้น ไปฝึกฝนอัตลักษณ์ของตัวเองแทนการไปนั่งทำสงครามประสาทกับเจ้าบ้าฮาโอริสองสีดีกว่าเป็นไหนๆ โดยที่โทโดโรกิ ไม่รู้เลยว่าชายหนุ่มที่เจ้าตัวไม่อยากกลับไปเจอหน้านั้น...

กำลังใช้ความหน้ามึนปลาตายบุกตำหนักผีเสื้อเพื่อพาตัวน้องชาย(?)กลับไปอย่างสุดความสามารถ

ดูเหมือนคุณเสาหลักวารีจะติดน้องชายโดยไม่รู้สึกตัวซะแล้วสิ

Different world

“อ่า...เมฆก้อนนั้นทำไมมันใหญ่จัง แล้วทำไมถึงได้กลายเป็นเมฆไปได้ล่ะ?”เจ้าของน้ำเสียงเอื่อยเฉื่อยเอ่ยพึมพำกับตัวเอง โดยที่ขาทั้งสองข้างกำลังเดินไปเรื่อยๆอย่างไม่มีจุดหมาย

เพราะวันนี้ไม่มีภารกิจให้ไปปราบอสูรเลยทำให้เสาหลักที่อายุน้อยที่สุดอย่างโทคิโตะ มุอิจิโร่ต้องออกมาเดินเล่นมองดูเมฆอย่างที่เห็น และไม่รู้ว่าตอนนี้เจ้าตัวเดินมานั้นคือที่ไหน พอทำท่าจะเดินกลับไปทางเดิมก็รู้สึกถึงอุณหภูมิเย็นยะเยือกเหมือนกำลังยืนเหยียบอยู่บนภูเขาน้ำแข็งและต่อมาก็กลายเป็นความร้อนเหมือนกับทะเลทราย

ด้วยความสงสัยปนสนใจว่าสถานที่มี่อุณหภูมิสลับขั้วนั่นมันมีสาเหตุมาจากอะไรกัน สองขาของเสาหลักอายุน้อยย่างกายเข้าใกล้พื้นที่โล่งกว้างอย่างช้าๆก่อนจะหยุดนิ่งเมื่อภาพตรงหน้ามันช่างสวยงามและน่าดูชมเสียเหลือเกิน

เคร้ง!!

น้ำแข็งที่แผ่กระจายเป็นวงกว้างเหมือนดอกไม้ขนาดใหญ่ก่อนจะแปรเปลี่ยนเป็นทะเลเพลิงสี่แฉกและกลับมาเป็นดอกไม้น้ำแข็งอีกครั้ง ดวงตาสีมิ้นท์มองจุดศูนย์กลางของภาพงดงามก็เจอกับเด็กหนุ่มผมสองสีในสภาพเปลือยท่อนบน เหงื่อมากมายไหลอาบทั่วร่างจนกลุ่มผมสีขาวแดงเปียกชุ่มแนบไปกับโครงหน้าสมบูรณ์แบบ เสียงหอบหายใจเหมือนคนออกกำลังกายมาอย่างหนักหน่วงกับมือทั้งสองข้างสลับแตะลงบนถังไม้ที่มีน้ำอยู่ข้างใน

มุอิจิโร่ยืนมองเด็กหนุ่มต่างโลกอยู่ตรงนั้นจนไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ และต่อให้รู้สึกตัวเสาหลักหมอกก็ไม่สนใจจะกลับตำหนักตัวเองหรอกเพราะภาพตรงหน้ามันดึงดูดความคิดของเขาเอาไว้หมดแล้วน่ะสิ

ถ้าไปแตะมันจะเป็นยังไงนะ?

ยืนคิดกับตัวเองไปได้สักพักก็รู้สึกถึงการมาของใครอีกคนที่พอหันกลับไป ก็เจอใบหน้าตายด้านของเสาหลักวารีที่สภาพดูเละเทะเหมือนไปทะเลาะกับใครมาอย่างนั้นแหล่ะ และดูเหมือนว่าดวงตาสีครามหม่นเอาแต่สนใจพี่ชายผมสองสีมากกว่าสังเกตสิ่งแปลกปลอมบนพื้นที่กำลังถูกทำให้เปลี่ยนเป็นน้ำแข็งด้วยมือข้างขวาที่กำลังแตะลงบนถังไม้ในกี่วินาทีข้างหน้า

ตอนแรกจะเอ่ยปากห้ามไม่ให้เสาหลักวารีเดินเข้าไปใกล้คนที่แช่น้ำอยู่ในถังไม้ แต่บังเอิญมีนกตัวหนึ่งกำลังบินผ่านหน้าเขาไปแถมนกตัวนั้นมีสีขนสวยแปลกตาด้วยก็เลยยืนดูมันบนวนรอบหัวจนลืมห้ามชายหนุ่มผมดำไปเสียสนิท

เพล้ง!!!

พอหันกลับมามองอีกทีก็เจอกับประติมากรรมฉบับรูปปั้นครึ่งมนุษย์ครึ่งน้ำแข็งที่กำลังยืนนิ่งอยู่กับที่ ส่วนคนที่เอาแต่ฝึกเพิ่มอัตลักษณ์ตนเองอย่างเอาเป็นเอาตายโดยไม่ได้สนใจสิ่งรอบข้างว่ามีใครแอบดูการฝึกของเขาอยู่ พอเงยหน้าขึ้นมาเท่านั้นแหล่ะ

“….”

“….”

“….”

“….”

“หึJ”

รอยยิ้มแสยะร้ายกาจกับดวงตาสองสีเปล่งประกายเต็มไปด้วยความแค้นที่ถูกคนตรงหน้ายัดเหยียดตำแหน่งพี่ชายจนถูกเสาหลักคนอื่นล้อเลียนทุกวัน มือซ้ายยกขึ้นกลางอากาศเล็กน้อยก่อนที่จะส่งเสียงทักทายคุณพี่ชายจำเป็นที่ยืนนิ่งเป็นรูปปั้นน้ำแข็งเพราะไม่สามารถขยับร่างกายไปไหนได้

วันนี้แหล่ะที่โทโดโรกิ โชโตะจะได้แก้แค้นคนที่บังอาจมาตามจับเขากลับตำหนักทุกครั้งที่เดินเที่ยว

“ไหม้ไปซะ”

และแล้วทะเลเพลิงลูกใหญ่ที่ลุกโชนยิ่งกว่าครั้งไหนในสายตาของมุอิจิโร่ที่ยืนปรบมือให้กับความสวยงามตรงหน้า ส่วนคนที่ถูกย่างสดอย่างโทมิโอกะ กิยูน่ะเหรอ?

ก็ยังคงยืนนิ่งอยู่ที่เดิมแม้เสื้อผ้าจะขาดรุ่งริ่งก็ตาม

โชคดีที่ไม่ได้สวมฮาโอริตัวโปรดในวันนี้ ไม่อย่างงั้นคงได้มีบทลงโทษกระชับมิตรฉบับพี่น้องที่พลัดพรากจากกันอีกครั้งแน่ๆ

[100/100]

#ฟิคเด๋อกับเด๋อมาเจอกัน

คนพี่เริ่มติดหนึบคนน้องแล้วนะคะ (ถึงจะไม่รู้ตัวก็เถอะ)

น้องหมอกเราเริ่มมีบทแล้ว แค่นี้นางก็เด๋อไม่แพ้คู่พี่น้องแล้วล่ะค่ะ

เรื่องนี้อาจจะเป็น Y แต่คุณชายไม่มีคู่นะคะ น้องแค่หลงมาอยู่ในโลกนี้เดี๋ยวก็ได้กลับไปยังโลกเดิม

ส่วนคู่ Y จะเป็นคู่ไหนขึ้นอยู่กับคุณชายโชโตะว่าจะให้ใครคู่กับใครเนอะ 5555

งานพายเรือฉบับคุณชายจอมเด๋อก็มาค่ะ 

เลือกทีมรอกันได้เลยค่ะ

#ทีมคุณชายจอมเด๋อที่ไบเอสมาตั้งแต่ต้นเรื่อง

#ทีมคุณเสาหลักวารีที่เด๋อจนถูกเกลียดไม่รู้ตัว

หรือ...

#ทีมน้องหมอกเด๋อมองแต่เมฆไปวันๆ (ยังไม่เปิดโหมดเด๋อกับคุณชาย)

ชอบก็เม้น ถูกใจก็ติดตามจ้า