ลำดับตอนที่ #4
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Happy Grand-Mother (1) : อยากเป็นมากกว่าครอบครัว [ Sans Past ] [ 10% ]
Happy Grand-Mother (1) : อยาเป็นมาว่ารอบรัว [ Sans Past ]
[ Sans Past ]
สวัสี ันแนส์ แนส์เอะสเลลิัน ที่พวุรู้ั อนนี้ผมอยู่ในห้อนอนอผม และผม็นอนอยู่บนเีย ในหัวอผมอนนี้มันเ็มไป้วยภาพใบหน้าอผู้หินนั้น...
ุยายมอร์ริแน...
ั้แ่เมื่อไหร่ันนะที่ผมรู้สึแบบนี้? ั้แ่เมื่อไหร่ันนะที่ันเริ่มมีใให้ับเธอ...
[ ่อ ]
ในอนเ็ๆ...ผมยัำไ้ี ่อนทีุ่ยายะออไป...
"พัพ! พัพ!"ร่าอมอนสเอร์โรระูที่เป็นเ็ายที่น่าะอายุราวๆ 4 วบ ับเสื้อยืสีาวัวให่ที่อนนี้เาำลัวิ่วุ่นภายในบ้านเพื่อามหาน้อายอเา
"เิอะไรึ้นหรอ้ะหนูแนส์!?"เสียหวานใสั่ระิ่สวรร์ับร่าอหิสาวผู้แสนาม
"ุยาย ฮ-ฮึ พัพ ฮึ พ-พัพหาย ฮึ หายัวไป ฮืออ"แนส์น้อยเอ่ยพร้อมับร้อให้ออมา หิราวัยสาว(?)เินเ้าไปสวมอหลานายอเธอเหมือนเป็นารปลอบ
"ไม่เป็นไร้ะแนส์น้อยอยาย เี๋ยวยายะ่วยหนูามหาน้อพัพนะ้ะ"หิราวัยสาวล่าวับหลานาย้วยนํ้าเสียที่แสนอ่อนโยนและอบอุ่น
"ฮ-ฮึ -อบุฮะุยาย ฮือออ"
ึ่ในอนเ็ๆ ผมับยาย็่วยันออามหาน้อายอผม โยมียายอผม่วยออามหา้วย อนนั้นผมับยายามหาันแทบะทุที่ นมาเอพาไพรัสน้อายอผมที่ถูัอยู่ในู้ นผมไ้รู้ว่ามีนบัอามาแล้น้อายอผม อนนั้นผมโรธมาๆแุ่ยายอัน็สอนผมว่า 'เราวรรู้ัารให้อภัยและารให้โอาสนอื่นนะหลานรั แ่เมื่อใที่พวมันยัไม่รู้ัสำนึ็อย่าไปยอมพวมันนะหลาน' ผมึทำามทีุ่ยายบอ...
แ่ว่ายาย..ยายรู้อะไรมั้ยว่าารให้อภัยมัน็ไม่ไ้่วยอะไรให้ีเสมอไป...
ุยายอผมเป็นผู้หิที่ออื่อๆบื้อๆ แ่เป็นนใี อ่อนโยน อบอุ่น น่ารั และเป็นนที่มอโลในแ่ีมาๆ แ่เพราะารมอโลในแ่ีอุยายนั่นทำให้ผมเป็นห่ว...
ุยายรับ...ุยายรู้อะไรรึเปล่าว่าสิ่ทีุ่ยายสอนผม็ไม่ไ้หมายวามว่ามันะีเสมอไป...
และเมื่อใที่มีนบัอามาทำร้ายุยายอผม...
ผมะ 'ำั' มัน
"มาแล้ว้าเ็ๆ~ รอนานมั้ย้ะหลานรั~"นํ้าเสียทีู่ไพเราะั่ระิ่สวรร์ เป็นเสียที่ผมอบมาๆ ผมอยาะฟัเสียนั้นไปลอเลย...
เพื่อเป็นสิ่ยืนยันว่าเธอยัอยู่ับผม...
"เย้! ุยายลับมาแล้ว~~!!"เสียอน้อายผู้ใสื่ออผมพู ผมมอน้อายที่วิ่พุ่เ้าสวมอหิราวัยสาวนนั้น เสียหัวเราะและรอยยิ้มอเธอมันทำให้หัวใอผมเ้นไม่เป็นัหวะ ร่าายอผม็หยุอยู่ับที่ ฟัเสียหัวเราะั่เสียับร้ออเหล่านไนิเล ไม่สิ...เสียอเธอมันั่ไพเราะยิ่ว่านไนิเลเสียอี...
ูเหมือนว่าเธอะรู้ัวว่าผมำลัยืนอยู่ เธอหันมามอผมที่ยืนอยู่รระเบียพร้อมับยิ้มให้ผม...
มันเป็นรอยยิ้มที่เ็มไป้วยวามอบอุ่น..และอ่อนโยน...ผมอบมันมาๆ..มันทำให้ผมรู้สึผ่อนลาย..และสบเสมอ...
"แนส์หลานรั หนูหิวหรือยั้ะ เี๋ยวยายะทำฮ็อท็อออบให้หลานทานมั้ย้ะ และ็เี๋ยวยายะทำสปาเี้ออบอหนู้วยนะ้ะ"
"เย้~! พาไพรัสผู้ยิ่ให่รัยายที่สุเลย~~!!"
นํ้าเสียอันไพเราะที่เอื้อนเอ่ยออมา วามเอาใใส่และวามรัที่ส่มอบมาให้ผมับน้อาย อา...รู้สึีั..ไม่อยา...ใหุ้ยาย...ไปาผมเลย...
"หนูพัพ้ะ หนูแนส์้ะ ไปนั่รอัน่อนเลยนะ้ะ เี๋ยวืนนี้ยายะทำสุฝีมือเอาให้พวหลานไ้ินันนะ้ะ!"
"เย้ๆ ไปันเถอะพี่าย! เราะไ้ินอาหารฝีมือุยายแล้ว! เนี๊ยะเฮะๆ!!"
"ฮะๆ นั่นสินะพัพ ั้นเราไปันเถอะ"
ผมรัุยาย...ผมรัุยายมาๆ...
ผมไม่เยรั 'ฟริส์' ...
แ่ผม 'รั' ุยายเพียนเียวมาลอ...
เพราะะนั้น...
ใรหน้าไหนที่ิะมาทำร้ายุยายหรือแยุ่ยายไปาัน...
พวมันะ้อมี่วเวลา 'B A D T I M E'
[ END SANS ]
หลัาที่หิสาวทำอาหารที่นในรอบรัวอบเสร็แล้ว ทั้สามน็ร่วมโ๊ะันนั่ทานอาหาร้วยันอย่ามีวามสุ และพูุยันโยมีแนส์ที่ยิมุแป้เสมอนพัพแทบะับระาพี่ายัวเอ มอร์ริแน็ยิ้มหัวเราะับภาพรหน้า...
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น