เวอเกลเมอรี่ ~โรงเรียนไม่ธรรมดาของเด็กไม่ธรรมดา~

ลำดับตอนที่ #4 : บทที่ :: 2

บทที่ :: 2

“ทิศไหนมันทิศเหนือกันฟะเนี้ย !!”เพทายพูดด้วยสีหน้าตึงเครียด“ทิศเหนือก็ต้องอยู่ข้างบนอืมๆๆ”  “................”

มืดมนจริงๆชีวิตเรา  น่าจะตั้งใจเรียนว้า เขาคิดอย่างหมดหวัง

-----------------------------------

“เพทาย ตื่น !!ถึงแล้ว” ดังเคิลตะโกนอย่างสุดเสียง  เมื่อรถที่ตนขับอยู่ได้มาจอดเกยตื้นอยู่หน้าโรงเรียนของเพทาย

“เฮือก”เด็กชายสะดุ้งตื่นขึ้นมา เขามองไปรอบๆซึ่งตอนนี้เขาได้กลับมาอยู่ในรถเรียบร้อยแล้ว

“ปลุกตั้งนานไม่ตื่น เมื่อคืนนอนยังไม่พอรึไงฮะ”ดังเคิลพูดเสียงขุ่น

“พี่...”เพทายยังสลึมสลือ เขารู้สึกมึนหัวมาก

“นี้นายเป็นอะไรป่าวเนี้ย”ดังเคิลขับเข้าไปในโรงเรียนเพื่อที่จะไปยังที่จอดรถของโรงเรียน

เมื่อจอดรถเรียบร้อยดังเคิลจึงรีบถอดเข็มขัดนิรภัย

“ผมไม่เป็นไร”เด็กชายพูดสั้นๆ

“ไม่เป็นบ้าอะไรวะ” ชายยหนุ่มจับหน้าผากน้องชายสีหน้าเขาไม่สู้ดีนัก “ตัวก็ไม่ร้อน”

“ก็ถึงบอกไงว่าไม่เป็นไรโถ่พี่ผมโตแล้วนะ ไปล่ะ”เพทายดันดังเคิลออกห่าง เขาสะพายกระเป๋าเป้สีดำ   แล้ววิ่งออกจากรถไป “เดี๋ยวเจอกันฮะ” เด็กชายหันมาโบกมือแล้ววิ่งเข้าอาคารเรียนสีขาวสะอาดไป

-----------------------------------

ครืด~ด

เสียงลากประตูดังขึ้นในดังขึ้นในห้องม.2-3 ของ โรงเรียนสหะในเครือเอกชนที่มีชื่อเสียงแห่งหนึ่งในประเทศไทย เด็กๆในห้องกำลังเรียนวิชาสังคมเสริมอย่างสนุกสนาน แต่บางคนก็คุยกับเพื่อน ยิ่งการจัดโต๊ะของนักเรียน  ม.ต้นที่นั่งกันเป็นกลุ่ม กลุ่มละ 5 คนในโต๊ะเดียวกันแล้ว ก็ยิ่งสะดวกในการที่จะคุยกันโดยไม่ให้อาจารย์ที่สอนอยู่รู้ได้

“อ้าว เพทายมาแล้วหรอ” อ.อรุณ อาจาร์สุดหล่อประจำวิชานี้กล่าวทักทายกับผู้มาเยือน “ทำไมมาช้านักล่ะ”

“คือพี่ผมอยู่ดีๆก็อาการกำเริบอ่ะฮะ” เด็กชายยื่นใบมาสายให้อ.อรุณที่หน้าห้อง “เป็นลมบ้าหมู”

“หรอ อาการเป็นยังไงบ้างหล่ะ”อาจารย์เซ็นรับทราบลงใบมาสายของเด็กชาย

“ก็บ้าหมูอ่ะฮะ เอาแต่กินหมู” เด็กๆในห้องหัวเราะคิกคัก อ.อรุณเงยหน้าขึ้นมามองเพทาย

“ดูแลพี่เค้าดีดีหล่ะ เป็นอย่างนี้แย่เลย”เขายิ้มให้เพทายแล้วยื่นใบมาสายให้

เพทายไหว้อาจารย์แล้วเดินไปยังโต๊ะของเขา  ที่ตั้งอยู่ตรงกลางห้อง    เมื่อถึงแล้วเด็กชายก็เขาก็ถอดเป้ออกจากหลัง แล้วพาดลงไปยังพนักเก้าอี้ของตน

“ดีดีดี เพทาย”ฝาแฝดคู่หนึ่งที่นั่งอยู่ในโต๊ะเอ่ยขึ้นมาพร้อมกัน “พวกเราไปซื้อคอนแท็กเลนส์มาใส่

หล่ะ ทุกคนจะได้เลิกทักผิดกันซะที”

เพทายยิ้มกว้าง “ไหนดูดิ๊ 555 เออไม่เหมือนกันเลย”เขามองไปยังสองพี่น้องอย่างสนใจ นัยน์ตาสีแดงของเขาเป็นประกาย “เจ๋งอ่ะ ไอ้ฟิว ไอ้ฟัง เดี๋ยวไปซื้อมาใส่บ้างดีก่า”

                    นัยน์ตาของแฝดสยาม ฟังชั่น และ ฟิวชั่น เป็นสีฟ้า กับ สีเขียว ตามลำดับ เนื่องจากทั้งนิสัย หน้าตาเสื้อผ้า ทุกอย่างของทั้งสองจะเหมือนกันหมด  และแฝดคู่นี้จะอยู่ด้วยกันตลอดเวลา จึงทำให้หลายคนมักทักผิดอยู่เสมอๆ ทั้งสองเป็นเด็กที่หน้าตาน่ารัก แต่ด้วยนิสัยที่ชอบแกล้งคน และ

ขี้เล่น ทุกคนเลยลงมติให้เรียกสองคนนี้ว่า   แฝดนรก

“นายไม่ต้องซื้อใหม่หรอกยังไงตานายเป็นสีแดงอยู่แล้วอ่ะ” ฟิวชั่นพูดด้วยเสียงน่าเบื่อ “น่าอิจฉา” ฟังชั่นพูดแบบลากเสียงยาววววววววววว

“จริงแฮะ อิอิ”เพทายยิ่มน้อยยิ้มใหญ่ เขาละจากคู่แฝดแล้วหันมายังเพื่อนอีกสองคนที่เหลือ “นกแก้ว  ปิง อาจาร์สอนไปถึงไหนแล้วหล่ะ”

“ปิงมันไม่ได้ฟังหรอก”แฝดนรกเอ่ย

“เอาแต่สวีทกะนกแก้วอ่ะดิ”เพทายพูดด้วยน้ำเสียงที่กำลังกลั้นหัวเราะอยู่

“ห๊ะ เพทายนายรู้ได้ไงอ่ะ”ฟิวชั่นทำสีหน้าตกใจสุดขีด “มหัศจรรย์ม๊ากกก”ฟังชั่นเอามือขึ้นมาทาบแก้มทั้งสองของตนเอง

“ช่าย เพราะฉันมีตาทิพย์ หุ หุ”เด็กชายนัยน์ตาสีแดงหัวเราะร่วน

“บ้า”นกแก้วเด็กสาวคนเดียวในกลุ่มหน้าร้อนผ่าว สาวน้อยรีบเปลี่ยนเรื่องพูด“เมื่อกี้อาจารย์สอนเรื่องจระเข้แล้วนอกเรื่องไปถึงม้าน้ำหน่ะ ไม่มีอะไรมากหรอก”

“555 บวก อืมรู้แระหล่ะน่า แท๊งกิ้วๆ” หวืด~ด เพทายรู้สึกมึนหัวประหลาดเหมือนตอนที่อยู่ในรถ เมื่อตอนเช้า เขาจับขมับตนเอง

“เพทายนายเป็นอะไรรึเปล่า” ปิงถามเพื่อนสนิทเขา หลังจากที่เงียบมานาน

 “อ้อ เราหรอ ไม่เป็นไรมากหรอกก็แค่มึนหัวนิ....”หวืด~ด เพทายล้มโครมลงไปบนพื้น

“เฮ้ย ! เพทาย” ปิงลุกพรวดไปยังร่างที่ไร้สติของเพทาย ทำให้เกิดเสียงดังขึ้นในห้อง อ.อรุณหยุดสอน แล้ววิ่งไปยังร่างของเพทาย เมือเห็นว่าเด็กนักเรียนในโต๊ะกลางหายไปทั้งโต๊ะ

“เพทาย”เพื่อนๆในโต๊ะลงไปนั่งคุกเข่ากับร่างของเพทายแล้วเขย่าตัวเขา

“เพทายตื่นซิหลับในชั่วโมงไม่ได้นะ เดี๋ยวถูกจดลงใบความประพฤติ” สองพี่น้องพูดพร้อมกันอย่างตื่นตระหนก

กว่าอาจารย์อรุณจะฝ่าฝูงนักเรียนมุงเข้ามาใกล้ตัวเพทายได้ก็เล่นเอาซะอาจารย์เกือบจะล้มลงไปอีกคน    เมื่อถึงร่างของเด็กชาย เขาก็รีบตรวจสอบร่างกายของเพทายทันที

“ไม่มีอะไรมาก แค่เป็นลม”อ.อรุณหิ้วปีกเพทายขึ้นมา “ปิงมาช่วยครูหิ้วปีกเพทายที”

 
“หิ้วไปที่ไหนฮะ” ปิงรีบหิ้วปีกอีกข้างของเพทายขึ้นมา

“ไปห้องน้ำมั้ง ไปห้องพยาบาลซิ” ทั้งสองหิ้วปีกเพทายออกไปจากห้องอย่างรวดเร็ว

ทุกคนในห้องมองทั้งสามที่เดินออกไปจากห้อง เมื่อมองไม่เห็นพวกเขาแล้วทุกคนจึงกลับไปนั่งที่ของตนเองเหมือนเดิม รวมทั้งกลุ่มของพวกเพทายที่เหลือด้วย

“นี้ฟังนายว่าเพทายมันเป็นอะไรอ่ะ” ฟิวชั่นเอ่ยถามพี่ชายที่เกิดก่อนเขาไม่กี่นาที

“ลมบ้าหมูมั๊ง คงติดมาจากพี่ชายมัน”

“แกว่ามันจะรอดไม๊อ่า” เขายังถามฟังชั่นไม่หยุดด้วยความเป็นห่วงเพื่อนรัก

“คงไม่ว่ะ”ฟังชั่นพูดเบาราวกับเสียงกระซิบ

“ทำไมนายพูดงี้อ่ะ แช่งมันรึไงวะ”

“ปล่าว ก็ที่โรงเรียนเราอ่ะไม่ขายหมูนะแล้วมันจะกินหมูได้ไงล่ะ ถ้าไม่มีหมูถึงปากมันก็ช๊อคดิ”

“อืม หยั่งงั้นเองหรอนายนี้ฉลาดจัง ข้าขอคาราวะ”ฟิวชั่นคาราวะแบบพวกจอมยุทย์ในหนังจีน

“  555 เล็กน้อยน่าท่าน มามามา ดื่มให้แก่ความฉลาดของข้า”ฟังชั่นทำท่าเทน้ำใส่แก้วสองใบแล้วหยิบแก้วใบนึงขึ้นมา  ฟิวชั่นจึงหยิบแก้วลมอีกแก้วขึ้นมาบ้าง ทั้งสองชนแก้วกัน แล้วทำท่าดื่ม

สักพักทั้งสองก็ฟุบลงไปกับโต๊ะ

“เฮ้ย ฟังชั่น ฟิวชั่น พวกนายเป็นอะไรกันหน่ะ” นกแก้วถามทั้งสองอย่างตกใจ “ไปห้องพยาบาลไม๊”

“เอื๊อก ! ม่ายต้อง” ฟิวชั่นเงยหน้าขึ้นมาตอบ “เราก็แค่ เอื๊อก ! เมานิ๊ดหน่อย”ฟังชั่นตอบต่อ

“......”   >> ไม่มีเสียงตอบรับที่ท่านเรียกในขณะนี้ <<

“เฮ้อ !! พวกนายเนี๊ยมุขฝืดสุดๆเลยพอเหอะ”

“นกแก้วอ่ะใจร้าย” แฝดนรกเงยหน้าขึ้นมาแล้วทำแก้มป่องใสเพื่อนสาว “ไม่รับมุขเค้าเลย”

-----------------------------------------