ลำดับตอนที่ #4
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Chapter 3
Jimin Part
แสงแดดยามเช้าสาดส่องผ่านทางหน้าต่างมายังร่างบางที่นอนหลับไหลอยู่ ร่างบางค่อยๆลืมตาตื่นก่อนจะค่อยๆดันตัวเองขึ้น แววตาเศร้าหมองกวาดไปยังรอบๆห้องที่แสนจะเงียบเหงา ไร้คนขี้เซา ไร้เสียงกรนของใครบางคน ไร้คนที่จะให้บ่น ไร้คนที่จะให้กระโดดทับ ไร้แทฮยอง….
“เกิดอะไรขึ้นกับนายกันนะ” เสียงแผ่วเบาของจีมินเอ่ยขึ้น
ชีวิตที่ไม่มีแทฮยองนี่มันเหงาจังแฮะ ฉันรู้สึกผิดจริงๆที่คอยเอาแต่ใจ คอยแต่จะด่านายโดยที่ไม่รู้เลยว่านายจะรู้สึกยังไง ฉันคงจะแย่สำหรับนายใช่มั้ยแทฮยอง? นายถึงหนีฉันไป......
ปกติจีมินก็เดินเส้นทางนี้ไปทำงานอยู่แล้ว แต่วันนี้ทำไมมันกลับเป็นทางที่เงียบเหงาและยาวไกลเช่นนี้นะ
“จีมินเอ้ย มาสายจังนะวันนี้” ลุงชเวเอ่ยทักจีมิน
“หงอยแบบนี้ ไอ้แทยังไม่กลับมาใช่มั้ยวะ?” ลุงชเวถาม
“อืม”
“ข้าก็ไม่รู้ว่ะ เดี๋ยวมันก็คงจะกลับมาเองมั้ง”
“มันรวยแล้ว มันคงไม่กลับมาให้ผมบ่นหรอก ผมอ่ะ ชอบตีมัน ชอบบ่นนู่นบ่นนี่ ใช้มันทำอะไรต่อมิอะไรสารพัด มันคงไม่กลับมาหาคนอย่างผมหรอก มันน่าจะไปมีชีวิตที่ดีกว่า” ว่าแล้วจีมินก็เดินเข้าไปในร้านขายของชำเพื่อทำงานปกติ
“เฮ้อ~ จีมินเอ๊ย” ลุงชเวถอนหายใจเบาๆ
“ข้าก็เข้าใจจีมินมันนะเว่ย เป็นเพื่อนกันมาตั้งนาน ไม่น่าเล๊ย” เพื่อนลุงชเวที่อยู่ใกล้พูดขึ้น
“แต่จีมินมันไม่ได้คิดเป็นแค่เพื่อนอ่ะดิ ข้าดูออกว่ามันชอบไอ้แท” ลุงชเวพูดพลางมองไปยังจีมินด้วยความสงสาร
.
.
.
“จีมินจ๊ะ ช่วยอะไรอย่างสิ” ซ้อเจ้าของร้านเรียกจีมินที่กำลังจัดแผงลอตเตอร์รี่อยู่
“ครับ?”
“นี่เป็นรายชื่อและที่อยู่ของคนที่โดนหวยกินน่ะ ไปตามเก็บเงินให้เจ๊หน่อยสิ”
“อ่อ ได้ครับ”
จีมินเดินเก็บค่าหวยมาจนถึงเย็น จีมินมองรายชื่อสุดท้ายที่ต้องไปเก็บก่อนจะเดินมุ่งตรงไปยังที่หมาย และแล้วจีมินก็เจอเข้ากับแก๊งวัยรุ่นที่สุมหัวกันสูบบุหรี่อยู่ที่ซอยเปลี่ยวๆซึ่งเป็นแก๊งเด็กแว้นที่จีมินกับแทฮยองไม่ค่อยชอบขี้หน้าเท่าไหร่นัก
“นี่พวกนาย”
“หืม? นี่มึงเรียกกูหรอ?” ชายร่างสูงทรงผมเด็กแว้น สักเต็มแขนมองไปยังจีมิน
“เออ”
“มีไรวะ ไอ้เด็กกำพร้าฮ่าๆๆๆ” ทั้งแก๊งต่างพากันขำจีมิน
นี่เป็นเหตุผลที่จีมินและแทฮยองไม่ชอบไอ้พวกนี้ ถ้าแทฮยองอยู่คงของขึ้นซัดไอ้พวกนี้ไปแล้ว แต่ตอนนี้กลับไม่มีแทฮยอง
“กูมาเก็บค่าหวย” จีมินพูดดีๆเพราะไม่อยากจะมีเรื่องด้วย เสียเวล่ำเวลา
“กูไม่มีตังว่ะ” ชายร่างสูงยักไหล่และทิ้งก้นบุหรี่ลงพื้นก่อนจะใช้เท้าขยี้บุหรี่ตาม
“แต่มึงต้องจ่าย มึงเล่นมึงก็น่าจะรู้หนิว่าวันนี้มึงต้องจ่ายอ่ะ” จีมินเริ่มขึ้นเสียง
“ก็กูไม่จ่าย มึงจะทำไม มึงตามหาพ่อแม่มึงเจอเมื่อไหร่ เดี๋ยวกูจ่ายให้เลย ไอ้เด็กกำพร้า ฮ่าๆๆๆ”
จีมินกำหมัดแน่นก่อนจะพุ่งตัวไปผลักคนตรงหน้า
“ถึงกูจะกำพล้า กูก็เป็นคนดีมีจิตสำนึก ไม่เหมือนพวกมึง มีพ่อแม่แต่เหมือนไม่มีคนสั่งสอนถึงได้สันดานเหี้ยแบบเนี้ย!”
“ไอ้จีมิน!”
ผลัวะ!
จีมินกระเด็นไปตามแรงต่อยจนล้มไปกองอยู่ที่พื้น เลือดซิบที่มุมปากทำจีมินเจ็บไม่น้อย
“ไม่มีไอ้แทแล้วหนิ ได้ข่าวว่ามันหนีมึงไปแล้ว หึ คราวนี้มึงได้ตายคาตีนกูแน่”
ปั่ก!
“อั่ก”
จีมินงอตัวพร้อมเอามือกุมท้องด้วยความเจ็บเพราะโดนเตะเข้าที่ท้องอย่างจัง เพื่อนมันอีกคนจับจีมินแล้วล๊อคตัวเอาไว้จากนั้นเพื่อนมันก็ต่อยจีมินไปที่ใบหน้าอีกทีนึง จังหวะที่มันจะพุ่งมาต่อยจีมินอีก จีมินก็ได้ถีบไปที่ท้องมันหนึ่งทีก่อนจะสบัดตัวจนหลุดจากการล๊อคตัวและผลักไปที่พวกของมันจนมันเสียการทรงตัว จีมินใช้จังหวะนี่เพื่อวิ่งหนี แต่ก็โดนพวกที่เหลือกักไว้ไม่ให้ออก
“โอ๊ย!!”
จีมินโดนกระชากหัวและถูกต่อยจนล้มไปอยู่ที่พื้นอีกครั้ง
“มึงคิดว่าจะหนีไปได้ง่ายๆหรอวะ หึ คิดตื้นไป”
ว่าแล้วพวกมันก็พากันรุมตื้บจีมินจนพวกมันพอใจแล้วจากไป ร่างบางนอนนิ่งอย่างไร้เรี่ยวแรง ไปหน้าฟกช้ำกับเลือดกลบปากนอนหายใจแผ่วๆอยู่กลางถนนในซอยเปลี่ยวๆไร้ผู้คน ยิ่งมืดๆแบบนี้แทบไม่มีใครผ่านมาเลย จีมินใช้เรี่ยวแรงของตัวเองที่มีอยู่ พยุงตัวเองขึ้น ชีวิตที่ไม่มีแทฮยองแล้ว เขาจะพึ่งใครไม่ได้นอกจากตัวเองเท่านั้น
.
.
.
“เห้ยๆ จีมิน!!!”
ลุงชเวที่นั่งกินเหล้าอยู่รีบวิ่งไปประคองจีมินที่เดินมาในสภาพสะบักสะบอม ทั้งเนื้อทั้งตัวมีแต่เลือดและรอยฟกช้ำ ทุกคนระแวกนั้นต่างพากันแตกตื่นกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น
“เกิดอะไรขึ้นกับเองวะจีมิน?”
“....”
“เห่ยๆ จีมิน” ลุงชเวตบหน้าจีมินเบาๆเพื่อเรียกสติ
“ผะ ผม...เจ็บ ไม่ไหวแล...”
พูดยังไม่ทันจบประโยค ร่างบางก็สลบไปเพราะทนกับความเจ็บปวดไม่ไหว บางทีการหลับไปอย่างนี้ก็คงจะดีกว่าการตื่นมาแล้วพบกับความเจ็บปวด และโลกที่โหดร้ายแบบนี้….
Talk with writer
งืออออ แทแทหายไปไหน ทำไมทิ้งจีมินไว้คนเดียวแบบนี้นะ มันน่าจับอิแทมาตีก้นจริงๆเลย
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น