เรื่องวุ่นๆของฝาแฝดจอมยุ่งกับยัยตุ้งติ้ง

ลำดับตอนที่ #4 : ช๊อปปิ้ง .......อาหารเย็นที่ต้องฝืนกิน

ผักคะน้า  กระเทียม สับปะรด เนื้อไก่ หมู เห็ด หอม น้ำปลา  ซอสมะเขือเทศ   น้อปลา น้ำตาล  .....

          "นี่เธอจะซื้ออะไรนักเนี่ย เยอะแยะไปหมด   >^<   มาช๊อปปิ้งนะ ไม่ได้มา ซื้อซุปเปอร์มาเกต"

 ปิ๊ก บ่น มองไปในรถเข็นที่พูนไปด้วยของมากมายที่ยัยตัวดี หยิบใส่ หยิบใส่ 

           "ทั้งหมด 5,000 บาทค่ะ"เสียงพนักงานแคชเชีย บอกจำนวนราคาของที่ซื้อ

           "คุณคะ ผู้ชายคนนี้เป็นคนจ่ายนะคะ"

            "เฮ้ย! =O="

         "ฉันจะรอนายที่รถนะ บาย ^ ^"

         "นี่เธอหยุดเด๋วนี้นะ เธอหยิบของใส่แล้ว ให้ฉันจ่ายตังหมายความว่าไงเนี่ย"ผมจ่ายเงินแล้ววิ่งตามยัยนั่นไป  เงินค่าขนม ของผม T_T   กระเป๋าแฟบ เลย

            "ก็หมายความว่า ฉันไม่ต้องจ่ายไงหล่ะ ^ ^"

        " เงินของช้านนนนนนนน >0<"

        "ไม่ต้องหงุดหงิดไปน่า เด๋วฉันจะโชว์ฝีมืออาหารแสนเลิศให้นายได้กิน โหะๆ ^0^"

         ตอนเย็น

          "'  สเต๊ก  ไก่อบซอส    พาสต้าซอสมะเขือเทศ  เค้กช็อกโกแลต  พั้น."O_o!

        "เป็นไงน่ากินใช่มะ  ^0^"

        "= _=  -_-"

           "นี่นาย! ทำน่าให้มันเหมือนอยากกินหน่อยสิ  ทำงี้คนทำเสียกำลังใจนะ ออกจะน่ากิน"

        ".ใช่มันน่ากิน แต่ว่าเงินช้าน หมดเกลี้ยงT T" อาหารที่ยัยนั่นทำมาอ่ะเพอร์เฟ็ค (หน้าตา) แต่เงินผมอ่ะสิหมดเกลี้ยง  บ้านยัยนั่นเป็นคุนหนู เจ้าหญิงหรือไง  กินแต่ละอย่าง   แค่กินจะเอาไรมากมาย กินๆแล้วก็ อิ่ม ทำยังกับพระราชวัง

            "โธ่ ไม่ต้องเสียใจไปหรอก เงินทองของนอกกาย" มันเงินของช้าน นะ เธอไม่ใช่เงินเธอก็พูดได้สิ

 อาหารมื้อเย็นมือนี้เป็นอาหารที่ผมฝืนกินมากที่สุด เพราะเสียดายเงินที่เอาไปทำอาหารเนี่สิมันใช่น้อยๆซะที่ไหน ถ้าเป็นงี้นะ ผมยอมซื้อส้มตำร้าน ปากซอยกินดีกว่า อร่อย อิ่ม20 บาท

           "นี่นาย จะให้ฉันนอนที่ไหนอ่ะ"แป้ง เดินเข้ามาในห้องนอนผม

              "ข้างนอก  โซฟาก็มีตัวใหญ่ จะตาย แหกตาดูหน่อยสิแม่คุณ.!"

           "นายจะให้ฉันนอนโซฟาหรอ หนาวจะตาย ที่ก็แคบ"

           "นี่คุณหญิงครับ คุณคงยังไม่ลืมหรอกนะว่าอยู่ที่นี่ฐานะอะไร   คนอาศัยนะครับ ผมไม่เฉดคุณไปนอนกลางสนามหน้าบ้านก็ดีแล้ว จะเรื่องมากอะไรอีก ผมไม่ใช่พระเอกในนิยาย(ก็เป็นอยู่นี่ไง) ที่จะเสียสละเป็นสุภาพบุรุษให้คุณนอนเตียงนุ่มๆแล้วผมนอนพื้นหน่ะ ออกไปได้แล้ว ผมจะนอน ขอให้หลับสบายนะ ^ ^"

                "ย่ะ ฉันไม่ง้อก็ได้"

            "เอาวะโซฟาก็โซฟา ตาบ้าเอ้ย นายมันเป็นผู้ชายที่ไร้น้ำใจ  สุดๆ จำไว้เลยอย่าให้ฉันเอาคืนบ้างและกัน"

แป้งล้มตัวงนอน บนโซฟาที่อยู่ในห้องรับแขก  พยามจะข่มตาหลับก็หลับไม่ลง ถึงจะพูดอย่างนั้นก็เถอะ ฉันนอนไม่หลับอ่า=_= ทำไงดี เห็นแม่เล่าให้ฟังตอนเด็กๆว่าถ้านอนไม่หลับก็นับหนึ่งถึงร้อย

  1 .............2..............3.............4............5......................................................................................

               10............11.............12..................13....................14.................15............16.....................................20..............21.
...22...............30.............40....................50.................60...............80...............90.............100...............110..............
200........

  “ ว้าก ว้ากกกกกกกกกก!  หน้าฉันโทรม ขนาดนี้เลยหรอเนี่ย” เมื่อวานนี้นอนโซฟานอนไม่หลับทั้งคืนเลย  พยายามหลับแล้วก็ไม่หลับ  นับหนึ่งถึงร้อยก็ไม่หลับ  นับถึงสว่าง เป็นล้าน  =_= ง่วงชะมัดเลย 

 แป้งเดินออกจากห้องน้ำขึ้นไป ชั้นสอง  หยุด อยู่ที่หน้าห้อง ห้องหนึ่ง หน้าห้องมี ป้าย สี่เหลี่ยม ลายดอกไม้น่ารัก เขียนว่า Welcome    ป้ายน่ารักดีหรอกนะ ไม่เหมาะกับเจ้าของห้องซักนิด 

      ก๊อก  ก๊อก  

      “…………..”

   ก๊อก  ก๊อก ก๊อก แป้งเคาะประตู อีกครั้ง

      “………………………”คำตอบที่ได้กลับมาก็คือ เงียบ

     ก๊อก  ก๊อก ก๊อก

    “………………”  อะไรกันเนี่ย  นายนี่จะนอนไปถึงไหน จะ10โมงแล้วนะ ในเมื่อไม่ตื่นใช่ไหม + = +

  ก๊อก ก๊อก  ก๊อก ก๊อก  ก๊อก ก๊อก ก๊อก  ก๊อกๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ  ให้มันรู้ไปว่านายจะยังนอนหลับได้  โอ้ย เจ็บมือไปหมดแล้วนะ  อีตาบ้า ชาติที่แล้วเป็นค้างคาวรึไง   

    แป้งยื่นมือไป จับที่ลูกบิด  แก๊ก ไม่ได้ล็อกหรอเนี่ย =_= แล้วเราจะเคาะให้เจ็บมือทำไมเนี่ย T^T ประตูค่อยๆถูกเปิดออกเผยให้เห็นห้องนอน สีฟ้าสดใส  มีเตียงขนาด กลางตั้งอยู่กลางห้อง  ข้างเตียงมีโต๊ะ วางโคมไฟ  มุมห้องมุมหนึ่งมีโต๊ะสำหรับเขียนหนังสือ  บนโต๊ะถูกจัดอย่างมีระเบียบ  โน้ตบุ๊คเครื่องเล็ก ถูกเปิดไว้

   “อีตาบ้า! ตื่นเดี๋ยวนี้นะ”แป้งตะโกนอยู่ข้างๆเตียงของปิ๊ก

   “…………”

  “ตื่นสิ ทำไมตื่นยากตื่นเย็นนัก”  แป้งกระชากผ้าห่มขึ้นพบกับร่างชายหนุ่ม ไม่ใส่เสื้อ หลับตาพริ้ม   

   อ๋องี้นี่เอง ปลุกยังไงก็ไม่ตื่น ใส่ที่อุดหูหรอ  หนอย นายนี่มัน  เล่นอย่างนี้ต้องเจอกันหน่อย - * -

 ตูม~ ~

 “ เจี๊ยกกกกกกกกกกกกก!   ฝนตกหรอเนี่ย”

 “ ไม่ใช่ฝนหรอก ย่ะ จากนี่จากต่างหาก” 55555555+ เป็นไงหล่ะ จ๊ะ คุณชายนิทรา โดนน้ำเย็น สาดโครมเข้าไป

 “เล่นอะไรของเธอเนี่ย  =o=  มันหนาวนะเนี่ย   บรื๋อ ~~” ปิ๊ก เบ้ปาก

“ไม่ได้เล่นจ้ะ ฉันเอาจริง^^”

“ฮัดชิ้ว  ได้ ชอบน้ำก็ไม่บอก” นายจะลากชั้นไป ไหนเนี่ย  ว้าก  นั่นมันห้องน้องน้ำหนิ จะข่มขืน ฉันหรอ อีตาบ้า ว้าก ท่านพ่อ ท่านแม่ ช่วยแป้งด้วยด้วยคร่า>=<

ซ่า ซ่า  

“ชอบน้ำก็ ต้องนี่เลย” ผมไม่ได้โรคจิตนะครับ   คิดดูสิ ผมนอนสบายๆอยู่ดีๆ ก็มียัยโรคจิต เอาน้ำเย็นมาสาดตูมใหญ่  ผมก็ต้องเอาคืนเป็นเรื่องธรรมดา อิอิ ดูยัยนั่นสิ ตัวเปียกยังกับลูกหมา  เหอๆสมน้ำหน้า

“O=O บรื๋อ..........หนาว หนาว”เอาเป็นว่างานนี้เปียกกันทั้งคู่ เหอๆ.

“พอได้แล้วจ้า ยอมแล้ว  ยอมแล้ว ยอมแพ้ หนาว >/\<”

“โอเค gameover” อีตาบ้า ฝากไว้ก่อนเหอะ

“อ้ะ  เสื้อ กางเกง” นายปิ๊กส่งเสื้อกับกางเกง มาให้ฉัน 

“?”

“ถอดเสื้อผ้าซะ!”

“หา!O_o”.ให้ฉันถอดเสื้อ หรอ อีตาลามก

“ไม่ต้องมาถลึงตาใส่ฉันเลย ฉันรู้ว่าเธอคิดอะไร นะ  ฉันไม่คิดบ้าๆอย่างที่เธอคิดหรอก ฉันหมายถึงให้เธอ ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าต่างหาก” เฮ้อ .........  จะไม่ให้คิดได้ไง ถ้าอยู่ๆ คุณเจอเหตุการณ์ แบบว่า มีผุ้ชาย ที่ใส่แต่กางเกงนอน ถอดเสื้อ  แล้วบอกให้ ถอดเสื้อ เป็นใครก็คิดอย่างชั้นทั้งน้านแหล่ะ

“ยืนให้พระเยซูมาโปรดหรอครับ  ไปเปลี่ยนซะสิ  เดี๋ยวจะก็เป็นหวัดหรอก”

“อื้ม (_ _)( -  - )(_ _ )”

.