[IdentityV] Naib x Jack

ลำดับตอนที่ #4 : อึดอัด(แก้คำผิด1)

[มีดของนาอิบค่ะ]

"นายนอนก็ได้นะ"

"กลางคืนน่ะอันตรายสุดแล้ว อีกอย่างฉันหลับไม่ลงแล้วล่ะ"

แจ๊คกำลังจะขึ้นไปนอนแต่ผมดึงชายเสื้อเขาไว้แล้วยื่นมีดพกติดตัวให้

"ถ้ามันมาแล้วฆ่าฉัน นายใช้ไอ้นี่นะ"

"อย่าพูดแบบนั้นสิ ว่าแต่นายมีมีดสองเล่มเหรอ?

บางทีความติ๋มของหมอนี่ก็ทำให้ผมโกหกได้ง่ายขึ้นนะ

"....ใช่"

ผมดึงฮูดขึ้นมาสวมแล้วโกหกออกไป แต่ดูเหมือนแจ๊คจะเชื่อ เขาถือมีดขึ้นไปนอนด้วย ผมนั่งประจำที่ตรงบันไดเพื่อให้มั่นใจว่าจะไม่มีใครขึ้นไปหาเขาได้มีทั้งกาแฟ ตะเกียงและ...ไม่มีอาวุธแล้ว....ใช่ มีดเอาให้แจ๊คไปแล้ว...

หวังว่าเขาจะปลดภัยนะ

1ชั่วโมงต่อมา

ผมไม่หลับ ดูเหมือนตัวเองจะพัฒนาขึ้น นั่นเป็นเรื่องที่ดีกาแฟอีกครึ่งแก้วถูกกะดกลงคอจนหมดเพื่อให้ตัวเองตาสว่างอีกครั้ง 

"....!"

เสียงฝีเท้าทำให้ผมเริ่มระวังตัวแต่พอได้ยินเสียงเพลงสากลที่ถูกฮัมเบาๆออกมาผมก็รู้ว่าเป็นเสียงฝีเท้าของใคร

"....แจ๊ค?"

เขาลงมาในชุดคลุมอาบน้ำ เดาว่าตอนที่นอนเขาคงจะถอดเสื้อนอนถึงได้สวมชุดคลุมอาบน้ำตอนออกมาจากห้อง รอยยิ้มถูกส่งมาทันทีเมื่อเขาสบตาผม

"นอนไม่หลับน่ะ^^"

"อยากให้ฉันเล่านิทานให้ฟังรึไง"

ผมแซวแจ๊คเบาๆด้วยรอยยิ้ม ร่างสูงส่ายหัวก่อนจะเข้าไปในห้องนั่งเล่น แน่นอนผมต้องตามเขาไปอยู่แล้ว เขาเอนหลังลงบนโซฟาเดี่ยวแล้วมองผม

"เวลานอนไม่หลับ นายทำยังไงเหรอ?"

"ยานอนหลับ"

ผมตอบพลางยักไหล่ก่อนจะนั่งลงบนโซฟาคนละตัวกับเขา

"อันตรายนะ"

ก็ใช่นะ ถ้ากินมากเกินไปมีโอกาสตายได้แต่...

"มันง่ายที่สุดแล้วนี่"

แจ๊คลุกขึ้นแล้วเปลี่ยนมานั่งข้างๆผม

"จริงด้วยฉันลืมถามอายุนายไปเลย"

"30 ว่าแต่นายล่ะ?"

คนตัวใหญ่ระบายยิ้มอย่างซุกซนแล้วมองมาที่ผม

"ลองทายดูสิ:)"

"42"

เขาหน้ามุ้ยเหมือนไม่พอใจ แย่ละ....

"ฉันดูแก่ขนาดนั้นเลยรึไง?"

"เอ่อ...ก็ใช่ ฉันหมายถึงนายก็ดูดีในแบบของคนมีอายุนะ"

"หึ...ฉันแค่39น่า"

"ก็ใกล้จะ40แล้วไม่ใช่รึไง(-_- )"

"นายบอกว่าฉัน42นั่นมันเกินไปแล้ว (*=_=)"

"ฮะๆ"

ผมหัวเราะกับหน้ามุ้ยๆของเจ้าตัว แจ๊คเองก็ค่อยๆระบายยิ้มออกมาตาม

"นายแต่งงานรึยัง?"

"....."

อยู่ๆคนข้างๆก็ถามเรื่องนี้ออกมา เอาจริงๆผมไม่ว่างคิดเรื่องนั้นเลย...แม้ว่าอายุตัวเองจะปาเข้าไปสามสิบแล้วแต่แจ๊คที่แก่กว่ายังอยู่คนเดียวเลยนี่

"ไม่หรอก ขนาดนายยังอยู่คนเดียวเลย"

"ฮะๆ ไม่เอาน่าฉันก็ป๊อปปูลาร์อยู่นะ"

"ดูจากงานนายก็พอจะรู้อยู่"

เขาเป็นจิตกรนี่ไม่แปลกถ้าจะป๊อปปูลาร์รูปที่เขาวาดเองก็สวยด้วยแถมยังเป็นสุภาพบุรุษแล้วทำไมถึงยังไม่แต่งงานนะหรือเมียเขาตายแล้วก็เป็นพ่อหม้าย ก็เป็นไปได้...

"แล้วทำไมนายถึงยังไม่แต่งงานล่ะ?"

ผมถามโดยที่ไม่ได้มองเขา

"เพราะว่าฉันประหลาดล่ะมั้ง:)"

ทันทีที่ได้ยินผมหันไปสบตาแจ๊คที่กำลังยิ้มอยู่แล้วทวนในสิ่งที่เขาพูดอย่างไม่เข้าใจ

"ประหลาด?"

"....."

แจ๊คดึงฮูดสีชาเขียวลง มือเย็นๆนี่รวบท้ายทอยผมแล้วเคลื่อนใบหน้าเข้ามาใกล้ๆ ทันใดนั้นริมฝีปากสวยก็ประกบลงมาอย่างแผ่วเขา โดยที่ผมไม่ทันได้ตั้งตัว

"....!!"

แน่นอนครับ แน่นอนผมช็อก...นี่สินะที่บอกว่าประหลาด ก็ไม่คิดว่าติ๋มๆอย่างหมอนี่มันจะรุกใครเป็นนี่หว่า ในตอนนี้ผมไม่แน่ใจว่าควรจะขัดขืนหรือปล่อยให้เขาทำอย่างนั้นต่อ...ร่างกายผมกระตุกขึ้นมาเมื่อมืออุณหภูมิต่ำล่วงเข้ามาในเสื้อo_Oพลางกดผมลงนอน เดี๋ยวสิ!

"อะ...อือ"

เสียงครางในลำคอผมหลุดออกมาเมื่อลิ้นอุ่นๆเริ่มรุกล่ำเข้ามามากกว่าที่ตั้งตัวไว้ ดูเหมือนว่าเขาจะชำนาญเอามากๆในการทำผมรู้สึกดีกับจูบนี้และเขาทำสำเร็จซะด้วยผมหลับตาลงแล้วตอบรับริมฝีปากอุ่นจากคนตรงหน้าร่างสูงถอนจูบแล้วหรี่ตามองผม น่าแปลกที่การสบตาครั้งนี้มันเปลี่ยนไป เขาดูไม่เหมือนผู้ชายติ๋มๆคนเดิมเลย

แจ๊คฝังจมูกลงบนคอผมก่อนจรดริมฝีปากฝากรอยจูบไว้ ผมค่อยผลักเขาออกก่อนที่หมอนี่จะทำอะไรไปมากกว่านี้ รอยยิ้มอย่างมั่นใจปรากฏขึ้นเมื่อเราสบตา

"นี่แหละที่บอกว่าประหลาด:)"

"....."

"นาอิบ...นายล่ะ...ขยะแขยงฉันรึเปล่า?"

ถ้าพูดแบบนี้แสดงเคยโดนขยะแขยงมาก่อนสินะ....ยอมรับว่าจูบเมื่อกี้มันทำให้ผมรู้สึกแปลกๆแต่จะไปบอกว่า นายมันน่าขยะแขยงก็คงจะทำไม่ได้

อีกอย่างแบบนี้มัน....สารภาพรักชัดๆเลยนี่หว่าในตอนนี้ผมควรจะตอบอะไรล่ะ ถ้าผมปฏิเสธเขาไปแจ๊คต้องเสียใจแน่ๆ แต่ผมไม่เคยคิดกับเขาในทางนี้เลยนะ(._.)

"ฉันไม่แน่ใจ"

"....."

แจ๊คดูหมองลงไปเล็กน้อยผมรู้สึกไม่ดีเลยที่เขากลายเป็นแบบนั้น

"ไม่ได้...รังเกียจหรอกนะ!....ฉันแค่ไม่ได้คิดเรื่องนี้กับนายมาก่อนมัน...มันก็เลย..."

เขาเริ่มยิ้มดูเหมือนจะต้องการแค่นั้นสินะ แค่ผมไม่รังเกียจเขา

"ไม่ต้องรีบคิดหรอก ฉันจะรอนะ:)"

แบบนี้มันก็ให้ความหวังไม่ใช่เหรอ!? คนตรงหน้าจุมพิตบนหน้าผากผมแล้วส่งยิ้มมาให้....ใจเต้นแรงหน่อยๆแฮะเมื่อผมได้มองรอยยิ้มที่ทรงเสน่ห์ของเขา

"เจอกันพรุ่งนี้"

"....อืม ฝันดี"

ผมจับหน้าผากตัวเองที่โดนเขาจุมพิตมาเมื่อกี้...ความจริงมันก็ไม่ได้น่าขยะแขยงนี่นา....

07:54

แจ๊คตื่นแล้วเสียงฮัมเพลงเบาๆบอกว่าเขากำลังเดินลงมาข้างล่าง ในขณะเดียวกันผมก็จะขึ้นไปนอนควรจะทำหน้ายังไงตอนที่เดินสวนกับเขาล่ะ....ทักทาย? ใช่ ต้องทักทายแบบปกติ

"......"

การทักทายยากขึ้นเป็นเท่าตัวเมื่อได้สบตากับเขา

สุดท้ายผมก็ไม่ได้พูดอะไรเลยตอนที่เดินสวนกับแจ๊คแถมความรู้สึกรู้สึกอึดอัดมันเพิ่มขึ้นมาทันทีเมื่อต้องมองเขาตรงๆเลยเลือกที่จะไม่มองน่าจะดีกว่า ที่แย่ก็คือเขาหยุดฮัมเพลงทันทีที่โดนเมินแบบนั้น แต่ผมไม่ได้ตั้งใจเมินนี่นา แค่ยังไม่กล้ามองแจ๊คในตอนนี้ แล้วตอนที่ตื่นผมจะมองหน้าผมยังไงดี ต้องทำงานร่วมกันอีกนานนะ

แย่ชะมัดเลย...ควรจะขอโทษ....รึเปล่านะ นั่นเป็นสิ่งที่ผมคิดระหว่างที่เดินผ่านห้องของแจ๊คเพื่อไปห้องตัวเอง

".....?"

กลิ่นคาว....

...ทำไมถึงมีกลิ่นคาวแปลกๆออกมาจากห้องเขานะ มันเหมือนกับกลิ่น...กลิ่นเลือด

แทนที่ผมจะเดินผ่านไปแต่ความอยากรู้อยากเห็นก็ทำให้มือไปจับที่ลูกบิดประตูห้องเขา....

หมับ!!

"....!!?"

ยังไม่ทันที่ผมจะหมุนลูกบิดประตูเข้าไปมือที่เย็นเฉียบก็บีบข้อมือผมแน่น มันทั้งเจ็บและตกใจในเวลาเดียวกัน เขามาอยู่ข้างหลังตั้งแต่เมื่อไหร่?

"จะ....แจ๊ค!?"

"คิดจะทำอะไร?"

"....."

"...."

เขาดู....โมโหนะ

"....ห้องนายมีกลิ่นแปลกๆน่ะ"

"อ่อ....ก็ตั้งใจว่าจะทำความสะอาดอยู่:)"

หมอนี่เปลี่ยนไปยิ้มแล้วปล่อยมือออกจากข้อมือผมเมื่อผมยอมถอยออกจากประตูห้องเขา

"...."

"นายจะนอนแล้วสินะ"

"ใช่"

ผมตอบโดยไม่ได้สบตาคนข้างหลัง

"ฝันดี"

หลังพูดจบริมฝีปากแจ๊คก็จรดบนใบหูผมจนแอบขนลุกอย่างช่วยไม่ได้ ในตอนนั้นผมรีบตรงเข้าห้องตัวเองไปทันที 

เยี่ยมเลย...ต่อจากนี้ผมจะมองหน้านายจ้างตัวเองยังไงล่ะ

.

.

.

.

ตื่นตอนบ่ายสอง แจ๊คจะทำอะไรอยู่นะตอนนี้ ถ้าผมเจอเขาแล้วควรจะทำหน้ายังไงดี

....เยี่ยมไปเลย มันไม่ควรจะอึดอัดขนาดนี้ตอนที่อยู่กับเขานะ เอ่อ....ไม่ทักอะไรเลยก็ได้นี่แล้วก็บอกว่าไม่อยากกวนตอนวาดรูป

แต่ถ้าตอนนั้นเขาไม่ได้วาดรูปอยู่ล่ะ!?

สุดท้ายผมก็ตั้งใจจะไปหาอะไรกินข้างนอก...คนเดียว

"ไง"

เขากล่าวทักในเวลาเดียวกันผมก็เปิดประตูเพื่อออกไปด้านนอก

แกรก!

โอเคแจ๊คล็อกประตูไว้ เวร...ผมดึงฮูดขึ้นมาสวมทันทีเมื่อเขาเดินเข้ามาใกล้เพราะมันช่วยให้ผมไม่ต้องมองเขาตรงๆได้

"นายเมินฉัน?"

"...เปล่า"

อกหนาแนบกับแผนหลังของผม จนรู้สึกใจเต้นรัวเพราะกำลังกดดัน มือหนาจับแขนผมให้หันไปประจันหน้ากับเขาแต่ผมยังไม่พร้อมนี่! ยังไม่กล้ามองเขาในตอนนี้

"ทำไมถึงไม่ยอมมองฉันล่ะ"

"....."

"ฉันทำนายอึดอัดรึเปล่า?"

แจ๊คถามออกมาด้วยน้ำเสียงวิตก และใช่เขาทำผมอึดอัด....มันยากมากๆที่มองจะเขาแบบเดิมหลังจากจูบเมื่อคืนนี้

"...."

"จะไม่คุยกับฉันเลยเหรอ?"

"....เปล่า ฉันแค่ไม่พร้อม...ตอนนี้"

"ขอโทษนะ....ที่เข้าหานายแบบนั้น....จะไม่ล่วงเกินนายอีกแล้วล่ะ"

สิ้นคำพูดแจ๊คก็ปล่อยมือด้วยใบหน้าวิตกพร้อมกับไขกุญแจบ้านให้ หมอนี่แม่งโคตรติ๋มเลย แต่แทนจะเดินหนีเขาไปเหมือนที่ตั้งใจจะทำ ผมกลับจับมือเย็นๆนี่ไว้ทำให้เขาหันมาสนใจ

"นายกินมื้อเย็นตอนบ่ายสองได้ไหม.....ฉันหิวแล้วล่ะ"

เขาหันมาสบตาผม รอยยิ้มของเจ้าตัวทำให้ผมยิ้มตามถึงจะยากหน่อยแต่ไม่ว่ายังไงผมก็ต้องกลับเข้าสู่สถานการณ์ปกติให้ได้ 

"ดีเลย:)"

มันเป็นร้านเดิมผมก็กินเสร็จก่อนเขาเหมือนเดิมแต่วันนี้แจ๊คดูอารมณ์ดีขึ้นก็เท่านั้น เขาหยิบอะไรบางอย่างจากกระเป๋าเสื้อโค้ทแล้วยื่นให้ผม มันเป็นจดหมายที่ดูเก่าๆฉบับนึง แต่ผมจำตราประทับสีแดงหน้าซองได้แม่น 

...oh my god....are you fu*king kidding me? 

ทหารรับจ้างประวัติไม่ดีอย่างผม มันยากมากที่จะมีคนส่งจดหมายมาแต่หลังจากเข้าร่วมเกมนั่นประวัติผมก็ใสสะอาด มันก็ดี...แต่ผมไม่ได้แปลว่าผมอยากจะเข้าร่วมเกมนั่นอีก

"มันจ่าหน้าซองถึงนายน่ะ หืม...นายดูหน้าซีดนะ"

เมื่อแจ๊คพูดจบเขาก็กินอาหารตรงหน้าต่อส่วนผมรีบแกะจดหมายเวรนี่อ่านให้ไวเลย

"...."

[ถึงคุณ สุบีดาร์ที่รัก เราเป็นเกียรติอย่างมากที่จะเชิญคุณเข้าร่วมเกมสุดวิเศษอีกครั้งหากคุณยังต้องการลบล้างบาปของตัวเอง ในวันที่XX XX XXเวลา01:00 ไปที่หลุมศพของพวกเธอสิ พวกเธอรอให้คุณช่วยอยู่นะ]

อีกสองวัน....บาปของผม..... 

พวกเธอที่ว่าหมายถึงเฮเลน่ากับเทรซี่? ....ผมเก็บจดหมายนี่เข้ากระเป๋า ผมไม่คิดจะไปร่วมเกมนรกนั่นหรอก ให้ตายสิจะให้ผมเชื่อจริงๆน่ะเหรอว่าการดึงคนตายขึ้นจากหลุมมันทำได้น่ะ

พอไม่มีอะไรทำผมเท้าคางมองแจ๊คแต่เมื่อเขาเงยหน้าขึ้นมาสบตาคนตรงหน้าก็ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่

"ยิ้มอะไรล่ะนั่น"

"แค่ดีใจที่นายเป็นคนออกปากชวนน่ะ:)"

....บางทีการหันไปมองทางอื่นอาจจะดีกว่าเพราะเขาเริ่มทำผมประหม่า=\\\=

".....?"

อยู่ๆเจ้าของร้านก็ตรงเข้ามากหาผม ก่อนจะรินเหล้าให้ซะอย่างนั้น

"ไม่ได้สั่งนะครับ"

"แม่ทหารเรือสาวตรงนั้นเขาบอกจะเลี้ยงคุณน่ะ^^"

"...."

ทหารเรือสาว? 

ผมได้สบตากับผู้หญิงอีกคนนึงที่เธอกำลังจ้องผมอยู่ด้วยสายตาอึ้งๆซึ่งไม่ต่างจากผมนัก เธอยกแก้วเหล้าขึ้นเล็กน้อยเพื่อบอกว่าคุยกับผมอยู่ สาวสวยเรือนผมสีน้ำตาลอ่อนถูกม้วนเก็บเรียบร้อยชุดที่ใส่เป็นชุดทหารเรือที่ดูแล้วยศสูงพอตัว

มาร์ธ่า...

"ผู้หญิงคนนั้นใครเหรอ?"

"ฉันจะไปห้องน้ำนะ"

"อือ"

ผมเข้าห้องน้ำไปก่อนและเดาว่าเธอคงจะตามมาเพราะมันเป็นห้องน้ำรวม ยัยนั่นน่ะหัวไวอยู่แล้ว

"....."

มาจริงๆด้วย....

"เธอมาทำอะไรที่ลอนดอน"

ผมกอดอกยืนพิงผนังข้างซิ้งล้างมือออกปากถามเธอที่พึ่งเข้ามา

"ฉันก็อยากจะถามนายแบบเดียวกันเลย"

"มาทำงานเป็นบอดี้การ์ดให้นายจ้าง"

ผมตอบตามตรงเธอขมวดคิ้วเป็นโบว์เมื่อได้ฟังคำตอบผม

"อะไร?"

"นายได้จดหมายเชิญรึเปล่า?"

"....."

แสดงว่าเธอก็ได้มันสินะ ที่เธอมาลอนดอนย่านwhitechapelก็เพื่อไปที่โบสถ์นั่นและเข้าร่วมเกมนี้ ยัยนี่ต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ....

"ได้ แต่ฉันไม่คิดจะกลับไปร่วมเกมนรกนั่นอีกหรอกนะ เธอเองก็ด้วยคน"

"ขอบคุณนายที่ช่วยชีวิตฉันเอาไว้นะ แต่ยังไงฉันก็ต้องไป"

ยัยนี่....

"เธอนี่สวยแต่โง่รึไง ตอนนั้นเราเกือบไม่รอดแล้วนะ" 

"เรียกฉันโง่อีก เท้าฉันจะไปอยู่ที่ปากนาย"

แม่ทหารเรือสาวกำลังจะเดินหนีแต่ผมไม่ยอมง่ายๆหรอก 

หมับ!

แขนของร่างบางถูกจับไว้ก่อนที่ผมจะพูดอะไรเพื่อเรียกสติเธอ

"ฉันไม่ได้เลือกช่วยเธอเพื่อให้เธอไปตายอีกรอบหรอกนะ"

มาร์ธ่าสบัดมือผมทิ้งก่อนจะตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงที่ไม่พอใจสุดๆ

"นายไม่รู้หรอกว่าฉันฝันร้ายแทบทุกคืน! เฮเลน่าตายเพราะฉัน!เพราะนายเลือกช่วยฉัน! ทหารเรือฝีมือดีอย่างฉันปกป้องเทรซี่กับเฮเลน่าไม่ได้ แปลว่าฉันไม่คู่ควรกับยศนี้และฉันจะแก้ไขมัน นายเองก็ไม่มีสิทธิ์มาห้าม!"

"ฉันรู้สิ! ฉันรู้สึกผิดมาตลอดที่ต้องปล่อยให้เฮเลน่าตาย แล้วถ้าเธอตายไปอีกคนล่ะก็--"

"งั้นก็มากับฉัน และทำให้แน่ใจว่าฉันจะไม่ตาย"

"นี่เธอเชื่อจริงๆน่ะเหรอ ว่ามันจะดึงคนตายขึ้นจากหลุมมาได้?"

"ก็ใช่น่ะสิ! มันก็ดีกว่าไม่ทำอะไรเลยไม่ใช่รึไง?'

ผมเงียบไป เธอถอนหายใจก่อนจะขยับเน็กไทตัวเองราวกับว่าพยายามสงบสติอารมณ์ 

"ฉันจะช่วยเฮเลน่ากับเทรซี่เอง นายไม่ช่วยก็เรื่องของนายแต่อย่ามาขวางฉัน!"

ผลัก!

"....."

เชื่อเขาเลย พูดไม่ออกจริงๆกับความเด็ดเดี่ยวของมาร์ธ่า เธอออกไปพร้อมกับกระแทกไหล่ผมอย่างไม่สบอารมณ์ ให้มันได้อย่างนี่สิ!

"ฉันจะไป"

ผมบอกก่อนที่มาร์ธ่าจะเดินออกไปเธอเองก็หยุดเพื่อฟังในสิ่งผมพูด

"แล้วถ้าฉันตายก็อย่าโทษตัวเอง"

เมื่อพูดจบผมเปิดประตูให้ร่างบางออกไปก่อนเราแยกกันตรงนั้น

"....."

มาร์ธ่าออกไปจากร้านโดยไม่พูดอะไรส่วนผมกลับไปนั่งกับแจ๊คเหมือนเดิมพลางกระดกเหล้าที่มาร์ธ่าสั่งมาให้ทีเดียวหมด หึ ยัยนี่เล่นสั่งวิสกี้ให้เลยเหรอ? ไม่เบา...

"...."

"ขอโทษทีให้รอ"

"....นายดูอารมณ์เสีย"

"ดูออกง่ายขนาดนั้นเลยเหรอ?"

เขาเท้าคางเอียงคอมองผมก่อนจะผงกหัวแทนคำตอบ

"ผู้หญิงที่เลี้ยงเหล้านาย...เป็นใครเหรอ?" 

"ไม่ต้องใส่ใจหรอก"

".....เรื่องส่วนตัวสินะ"

"...."

"ฉันต้องวาดให้รูปนั้นให้เสร็จในอีกสองอาทิตย์ คงต้องรีบกลับบ้านไปวาดต่อแล้วนายต้องเบื่อตอนที่ฉันวาดรูปอยู่แน่ๆเลย"

แจ๊คยิ้มหวานพลางหยิบหมวกขึ้นสวมก่อนที่เราจะออกจากร้านไป และก็เป็นแบบนี้เสมอเขามักจะฮัมเพลงระหว่างที่เดินอยู่ 

อีกสองวัน...มันยากที่จะเชื่อเรื่องการเอาคนตายขึ้นจากหลุมแต่มาร์ธ่าพูดถูกมันดีกว่าที่จะไม่ทำอะไรเลย อย่างน้อยๆก็ได้ก็ถือว่าได้ลอง

"....."

ผมเอื้อมไปจับมือที่เย็นเฉียบของคนข้างๆเป็นการให้คำตอบเรื่องที่เขาสารภาพรักผมเมื่อคืน เขาก้มลงมองผมที่ตัวเล็กกว่าแล้วจับมือแน่นขึ้น ก็รู้อยู่หรอกว่าผมตัดสินใจเรื่องแจ๊คเร็วเกินไปแต่อีกสองวันผมจะต้องเข้าร่วมเกมอันตรายนั่นและไม่แน่ใจด้วยว่าตัวเองจะรอดกลับมา ถ้าทำให้แจ๊คมีความสุขในระหว่างสองวันนี้ได้ผมก็อยากจะทำนะ

ทันทีที่ถึงบ้านแจ๊คถอดเสื้อโค้ทออกแล้วโอวเอวผมเข้าประกบริมฝีปากทันทีโดยไม่รอผมตั้งตัว ลิ้นอุ่นที่ตวัดในปากมันหนักหน่วงกว่าเมื่อคืนมาก เขาถอนจูบก่อนร่างของผมจะถูกช้อนขึ้นและวางลงบนโซฟาในห้องนั่งเล่นอย่างอ่อนโยน ผมถูกหมอนี่คร่อมไว้ก่อนกดจุมพิตบนเปลือกตาอย่างแผ่วเบา เขาปลดเน็กไทสีดำของตัวเองออกแล้วกล่าวเตือนผมเสียงเรียบ

"ฉันจะไม่หยุดแล้วนะ"

"ก็ไม่ได้ขอให้หยุด"

ผมกระชากคอเสื้อเขาเข้ามากดจูบเพื่อปลุาเร้าอารมณ์คนตรงหน้าโดยไม่สนที่คำเตือนนั่น

=≠=========≠===

* ความสัมพันธ์ของมาร์ธ่าและนาอิบ *

คือในครั้งแรกที่เข้าร่วมเกม ในทีมจะมีเฮเลน่าที่ตาบอดแต่ก็ถอดรหัสเก่ง ส่วนเทรซี่นางก็เป็นช่างกลที่ถอดระหัสเก่งเหมือนกัน แต่นาอิบกับมาร์ธ่าสองคนนี้ด้วยความที่เป็นทหารเหมือนกันก็จะไหวพริบดีกันทั้งคู่ เวลาคุยกันก็จะเหมือนปุ้บปั้บรับโชคกันเลย ยกตัวอย่างตอนที่1เลย ตอนนั้นเทรซี่เดือดร้อน นาอิบบอกให้มาร์ธ่าอยู่กับเฮเลน่าซึ่งนางก็ทำตามเหมือนรับคำสั่งแบบทหาร แต่มาร์ธ่าก็ไม่ใช่แค่รับคำสั่งมาแล้วทำตามอย่างเดียวนะ ในจังหวะที่แจ๊คละสายตาจากเทรซี่มาร์ธ่าก็ไปช่วยเทรซี่ให้กลับมาลุกได้เพราะรู้ว่าแจ๊คตามนาอิบอยู่โดยที่นาอิบไม่ต้องสั่งเลย เธอรู้ว่าควรทำอะไรก่อนอะไรหลัง ตอนที่นาอิบทำท่าจะเข้าห้องน้ำมาร์ธ่าก็ตามมาโดนที่นาอิบไม่ต้องส่งซิกอะไรอย่างกะอ่านใจกันได้ ไม่ใช่เพราะสองคนนั้นรู้จักกันดีแต่สองคนนั้นแค่ไหวพริบเหมือนกัน