Dreamerfall ไว้เจอกันใหม่ในความฝัน(Undertale fanfic)

ลำดับตอนที่ #4 : ตอนที่3 จริงๆแล้วไม่ได้เจอกันในฝัน

     เรย์อาร์นึกฉุนคนมาช่วยเล็กน้อย "เฮ้! ฉันยังไม่ได้เข้าไปอยู่ในปากมันซะ...หน่อย..." แต่แล้วก็ต้องชะงักไปอีกครั้ง เมื่อลืมตาขึ้นมาแล้วพบว่าปากของปีศาจหรือสัตว์ประหลาดเมือกอะไรสักอย่างตัวนี้เข้าใกล้เธอมากจนแทบจะอมร่างของเธอเข้าไปแล้วจริงๆ

เธอสูดหายใจเข้าลึกๆเพื่อเพิ่มพลังกายให้กับตัวเองอย่างมีความหวัง 'มีคนมาช่วยฉันแล้ว' เธอคิดก่อนที่จะกระโจนกลิ้งตัวหลบหลีกออกมา โชคดีที่เจ้าปีศาจก็ชะงักไปนิดหน่อยเหมือนกันตอนที่ได้ยินเสียงตะโกนว่า 'คายออกมาซะ' ของคนคนนั้น เธอเลยหนีออกมาได้โดยแค่มีคราบเหนียวๆติดออกมาด้วยไม่มากนัก

     "ออกมาได้แล้วก็ดี ทีนี้ไปหลบห่างๆตรงไหนก็ได้ที่ยังอยู่ในสายตาฉันถ้าเธออยากรอด" คนที่มาช่วยร้องบอก โทนเสียงฟังดูกลางๆ แยกไม่ออกว่าเป็นเสียงของผู้ชายหรือผู้หญิง เรย์อาร์วิ่งออกไปจากจุดเดิมที่เคยอยู่ได้พอสมควรแล้วจึงหันไปมองตามเสียงอีกฝ่ายด้วยความอยากรู้อยากเห็น

     "อย่าเข้าไปซ่อนในอาคารเด็ดขาด มันอาจจะมีตัวอื่นแอบรออยู่ในนั้น" เจ้าของเสียงตะโกนสำทับ ในขณะที่ถูกเด็กสาวผู้ได้รับความช่วยเหลือจ้องมองกลับไปอย่างไม่ปิดบัง

     เขา หรือเธอ...หรืออะไรสักอย่าง แต่อย่างน้อยก็ดูเหมือนว่าจะเป็นคน(มั้ง) กำลังกระโดดลอยตัวกลางอากาศพุ่งเข้าใส่สัตว์ประหลาดเมือกตัวนั้น คนคนนี้สวมเสื้อคลุมแจ็คเก็ตมีฮู้ดสีดำตัวยาวกับถุงมือ ท่อนล่างสวมกางเกงถุงน่องและรองเท้าบู๊ตที่มีโทนสีออกไปทางเดียวกันหมด รูปร่างค่อนข้างสูง ลมแรงในยามดึกพัดชายเสื้อของเขาหรือเธอคนนี้โบกสะบัดใต้แสงจันทร์ ให้ความรู้สึกเข้มแข็งและสง่างามผ่าเผยไปพร้อมๆกัน ความสง่างามนี้เล่นเอาสมองของเรย์อาร์แปรภาพที่เห็นตรงหน้าออกมาเป็นภาพช้าสโลว์โมชัน เธอคิดว่าอีกฝ่ายคงจะต้องหน้าตาดีแน่ๆ เลยพยายามเขม้นมองหาจมูกโด่งๆกับใบหน้าที่น่าจะถูกซ่อนเอาไว้ใต้ฮู้ด แต่กลับมองไม่เห็นอะไรเลย

ทันใดนั้นร่างสูงก็กระชากเสื้อคลุมออก หัวใจของเด็กสาวที่กำลังมองดูถึงกับเต้นผิดไปจังหวะหนึ่งด้วยความตื่นเต้น เธอตั้งใจเพ่งมองร่างของผู้ให้ความช่วยเหลือจนตาแทบถลน แต่ก็ไม่ทัน...มันเหมือนกับว่าในพริบตาที่เสื้อคลุมถูกถอด ภาพตรงหน้าที่ช้าสโลว์โมชันก็เปลี่ยนกลับมาเล่นด้วยความเร็วปกติ และด้วยความเร็วเสี้ยววินาทีที่เธอไม่มีทางมองทัน ร่างของคนปริศนาที่เรย์อาร์คาดไว้ว่าจะต้องสวยหล่อกลับเปลี่ยนรูปกลายเป็นสัตว์ประหลาดหน้าตาคล้ายหมาป่าตัวใหญ่ เรย์อาร์เห็นแล้วก็ได้แต่อ้าปากค้าง หมาป่ายักษ์ที่เคยเป็นคนสวมเสื้อคลุมแจ็คเกตก็อ้าปากเหมือนกัน...มันอ้าปากงับหัวสัตว์ประหลาดเมือกแล้วสะบัดๆสองสามที สัตว์ประหลาดเมือกก็กระจุยเละเหมือนแยมบลูเบอรี่กระจายเต็มพื้นถนนและหลังคาร้านค้าบ้านเรือนแถวนั้น ส่วนแม่ตัวปลอมของเธอก็ส่งเสียงกรีดร้องแสบแก้วหูแล้ววิ่งหนีไปตั้งแต่เห็นเพื่อนโดนงับหัวแล้ว

     'ระ...เร็วเป็นบ้า' เด็กสาวที่คาดหวังว่าจะได้เห็นฉากต่อสู้อันสุดมันส์(ที่อย่างน้อยควรจะมันส์และยืดเยื้อให้ได้ถึงสักครึ่งของตอนที่เธอวิ่งหนีพวกมันมา)แต่คนที่มาช่วยเธอกลับฆ่าสัตว์ประหลาดได้ง่ายดายยังกับบี้มด เลยได้แต่พึมพำในใจอย่างผิดหวังแกมประหลาดใจ

จากนั้นร่างของหมาป่ายักษ์ใต้แสงจันทร์ก็หดตัวลงอย่างรวดเร็วจนกลับมาเป็นคน(?)ในเสื้อคลุมมีฮู้ดปิดหน้าปิดตาดังเดิม เรย์อาร์เดินเข้าไปหาอีกฝ่ายโดยไม่กลัวเลยแม้แต่น้อย เพราะเธอย่อมจะไม่กลัวใครก็ตามที่มาช่วยเหลือเธอ แม้ว่าใครคนนั้นจะเป็นคนที่น่ากลัวก็ตาม ฝ่ายนั้นก็หันมามองเธอเช่นกัน

     "ขอบคุณที่มาช่วย" เธอค่อยๆกล่าวกับอีกฝ่าย...ถึงจะบอกว่าไม่กลัว แต่ลึกๆลงไปแล้วก็ยังแอบระแวดระวังอยู่บ้าง แต่แล้วอากัปกิริยาของเธอก็เปลี่ยนไปเมื่อนึกถึงเรื่องสำคัญขึ้นมาได้ "แล้วก็อย่าได้คิดจะทำตัวเป็นฮีโร่ผู้ลึกลับที่จะช่วยฉันแล้วทิ้งฉันไว้ตามลำพังในสถานที่ที่ฉันไม่รู้ว่าคือที่ไหนและไม่รู้วิธีกลับบ้าน คุณต้องตอบคำถามฉันก่อนที่จะไป ห้ามหนี!" เธอคว้าหมับไปที่ไหล่ทั้งสองข้างของผู้ให้ความช่วยเหลือที่ 'น่ากลัว' 'ยังไม่รู้ว่าเป็นคนหรือเป็นตัวอะไรกันแน่' และ 'เพิ่งแปลงร่างเป็นสัตว์ประหลาดไปขย้ำสัตว์ประหลาดอีกตัวให้เห็นต่อหน้าต่อตา' เด็กสาวยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆ พลางถลึงตาออกคำสั่งอย่างดุดัน

สิ่งมีชีวิตปริศนาในเสื้อคลุมแจ็คเก็ตดูคล้ายจะอ้ำอึ้งเหมือนเพิ่งเคยเจออะไรแบบนี้เป็นครั้งแรกในรอบหลายร้อยปี  

     "ฉันไม่ทำอย่างนั้นหรอก ถ้าฉันไปพวกมันก็จะมาหาเธออีก" มันกล่าว น้ำเสียงประหลาดใจเจือความขบขันฟังดูสบายๆขัดกับความทะมึนมืดดำของสีเสื้อคลุมอย่างสิ้นเชิง 

เรย์อาร์ยอมปล่อยมือจากไหล่ของอีกฝ่าย "ขอโทษที่วู่วามไปหน่อย" เธอกล่าวขอโทษ แขนตกลู่ข้างลำตัว "ฉันแค่อยากกลับบ้าน...และฉันเชื่อว่าหมู่บ้านแปลกๆที่หน้าตาเหมือนหมู่บ้านฉันนี่ไม่ใช่บ้านจริงๆของฉัน"

     

     "เรื่องนั้นง่ายมาก เธอก็แค่ต้องกลับไปที่ความฝันของตัวเอง...ถ้ามันยังไม่หายไปน่ะนะ" 

     

     "ความฝัน?" เด็กสาวนิ่งไป ก่อนที่จะออกอาการหน้ายุ่งในทันทีทันใด "ทำไมที่ผ่านๆมาฉันถึงได้นึกไม่ออกว่าทั้งหมดนี่เป็นแค่ความฝัน!" เธอกุมหัวตัวเอง

     "เรื่องปกติน่ะ มนุษย์ธรรมดาที่มาที่นี่ส่วนใหญ่ไม่ค่อยรู้ตัวกันหรอก" ฝ่ายนั้นตอบมาเหมือนกำลังเล่าข้อเท็จจริงธรรมดาๆที่ใครๆก็รู้อย่างน้ำตาลมีรสหวาน และกระต่ายมีขนปุยให้เด็กฟัง "แล้วก็มักจะลืมแทบจะทุกอย่างตอนที่ตื่น ว่าแต่เธอออกมาอยู่ข้างนอกความฝันตัวเองนานแค่ไหนแล้ว?"

      "เดี๋ยวนะ นี่คุณจะบอกว่านี่ไม่ใช่ความฝันของฉันงั้นเหรอ?" เรย์อาร์รู้สึกงง "งั้นตกลงว่าที่นี่มันคืออะไรกันแน่? แล้วที่คุณบอกว่า'หายไป'นั่นมันหมายความว่ายังไง?"

     "ทีละข้อนะ หนึ่ง ฉันไม่รู้จริงๆหรอกว่าที่นี่คืออะไร ฉันรู้แค่ว่าฉันอยู่ที่นี่มานานแล้ว นานจนฉันจำไม่ได้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่ว่าฉันเคยได้ยินมนุษย์คนอื่นที่เคยมาที่นี่เรียกมันว่าพิภพมายา(unreal dimention) ซึ่งนั่นแปลว่ามันเป็นดินแดนที่ไม่ใช่ทั้งโลกจริงของมนุษย์อย่างเธอ แต่ก็ไม่ได้เป็นสถานที่ที่อยู่ในห้วงความฝันของเธอด้วยเช่นกัน และสอง ถ้าเธอออกจากความฝันตัวเองมายังพิภพมายา เธอจะมีเวลา24ชั่วโมงก่อนที่ความฝันของเธอจะสลายหายไป" แล้วเจ้าของเสียงจากใต้ฮู้ดคลุมก็กล่าวต่อไปด้วยท่าทีสงสารว่า "ถ้าความฝันหายไปแล้วก็จะกลับไม่ได้ เธอจะไม่ได้ตื่นอีกเลยตลอดกาล...ฉันเคยเห็นมาแล้ว" 

ในขณะที่คุยกัน เศษซากของเจ้าสัตว์ประหลาดเมือกที่กองเละเทะอยู่ตามพื้นถนนและหลังคาบ้านก็ค่อยๆแห้งกลายเป็นฝุ่นละอองปลิวไปกับสายลม

     "อ้อ...งั้นแค่รีบกลับไปให้ทันก็พอสินะ" เรย์อาร์ยิ้มบาง ถ้านับตั้งแต่ตอนที่เจ้าปีศาจตัวแรกทักว่าเธอกำลังจะ 'ออกไปเองเฉยเลย'  เธอก็เพิ่งจะวิ่งหนีปีศาจออกมาอยู่นอกห้วงความฝันของตัวเองได้แป๊ปเดียวเองนี่นา "ฉันมีเวลาเหลือเฟือเลยล่ะ ว่าแต่คุณชื่ออะไรเหรอ หรือว่าไม่มีเพราะคุณไม่ใช่คน? แล้วเป็นผู้หญิงหรือผู้ชาย? หน้าตาดีมั้ย? ฉันดูไม่ออก" เด็กสาวยังคงแอบหวังว่าอีกฝ่ายจะเป็นสิ่งมีชีวิตหน้าตาดี ไม่ว่าจะเป็นหนุ่มหล่อหรือสาวสวยก็ตามที...สาวน้อยคนไหนๆก็มีความฝันอยากจะมีประสบการณ์ถูกฮีโร่ที่หน้าตาดีและเท่สุดๆมาช่วยเอาไว้เหมือนในนิยายกันทั้งนั้นแหละ แล้วคนตรงหน้า(ที่จริงๆแล้วอาจจะไม่ใช่คนก็ได้)ก็ดูเท่เอาการอยู่(...เท่แบบลึกลับๆปนน่ากลัวหน่อยๆ) ถ้าหน้าตาดีด้วยอีกอย่างนี่คงจะฟินฟินาเล่กันไปเลย!

     "มีคนตั้งชื่อให้ฉัน อะไรสักอย่างคล้ายๆL??VI แต่มันนานจนฉันจำแทบไม่ได้แล้ว ตอนนี้ฉันเลยเรียกตัวเองว่าVI" สิ่งมีชีวิตใส่เสื้อคลุมที่ในที่สุดก็มีคำไว้ใช้เรียกแทนตัวหลากหลายขึ้นอีกหนึ่งอย่างตอบ "เคยมีมนุษย์ถามฉันว่าเพศอะไรเหมือนกัน แต่ว่าฉันไม่รู้ สิ่งเดียวที่ฉันรู้ก็คือฉันสามารถเป็นอะไรก็ได้ที่ฉันต้องการ บางครั้งฉันก็เป็นสัตว์ บางครั้งก็เป็นนักรบตัวใหญ่บึกบึน บางครั้งก็เป็นเจ้าหญิงหน้าตาใจดีเพื่อไม่ให้เด็กเล็กๆที่หลงมาตกใจกลัว บางครั้งก็เป็นอย่างอื่น ฉันไม่รู้ด้วยซ้ำว่าจริงๆแล้วตัวเองเป็นตัวอะไรกันแน่" ไวยักไหล่

     เรย์อาร์ยิ้มกว้างอย่างเจ้าเล่ห์ ก้าวรุกเข้าหาไวซึ่งพอโดนมนุษย์ยิ้มสยองใส่แบบนี้ก็ถอยกรูดไปหลายก้าว "งั้นช่วยแปลงร่างเป็นคริส อีแวนส์ให้ดูหน่อยสิ เอาแบบตอนที่ไม่ได้ใส่หน้ากากนะ" เจ้าของรอยยิ้มน่ากลัวขอด้วยท่าทีที่เหมือนจะกึ่งๆออกคำสั่ง

     "เดี๋ยวสิ...นี่กล้าขอกันอย่างนี้เลยเรอะ แล้วคริส อีแวนส์เขาเป็นใคร ฉันไม่รู้จัก" คนถูกขอทำอะไรไม่ถูกไปเล็กน้อยที่อยู่ๆก็มีคนมาขออะไรอย่างนี้กับสิ่งมีชีวิตประหลาดต่างมิติที่ตัวเองไม่รู้จัก

     "โหย เซ็งเลย แต่ก็ไม่น่าแปลกใจเท่าไหร่ จะไปคาดหวังให้ตัวอะไรไม่รู้อย่างคุณรู้จักดาราได้ยังไง" เรย์อาร์กอดอกถอนหายใจ "แล้วถ้าฉันดึงฮู้ดของคุณออกตอนนี้เลยมันจะเป็นยังไงกันนะ!"

เธอไม่พูดเปล่า มือคว้าไปที่ผ้าสีดำอย่างรวดเร็วก่อนที่เฟธจะไหวตัวทัน แล้วก็ต้องตกใจสุดๆเมื่อพบว่าอีกฝ่ายไม่มีใบหน้า...คือหมายถึง ตรงส่วนที่ควรจะเป็นหน้ามันมีแต่ผิวหนังสีขาวเทาโล่งโจ้งยังกับผีไร้หน้าหรือสเลนเดอร์แมนยังไงอย่างนั้น เรย์เห็นแล้วก็ร้องออกมาด้วยความช็อคแล้วถอยกรูด

"ฉันทำให้เธอกลัวสินะ ขอโทษด้วย" 

จากนั้นก็มีแสงสว่างวาบออกมาแวบหนึ่ง แต่ก็สว่างจ้ามากพอที่จะทำให้ตัวก่อเรื่องต้องหลับตาปี๋

     "อ๊า! หนูขอโทษ!" เธอร้องเสียงหลง แต่เมื่อแสงสว่างจางลง เธอก็รีบเงยหน้าขึ้นมองแทบจะในทันที 

 และคราวนี้เธอสามารถมองเห็นใบหน้าของอีกฝ่ายได้อย่างชัดเจน 

ที่โรงเรียนเก่าของเรย์อาร์ เธอได้รู้จักเพื่อนๆที่สวยหล่อหน้าตาดีถึงดีมากจนมีคนอิจฉาอยู่หลายคน และในบรรดาคนรู้จักเหล่านั้น เธอคิดว่าเพื่อนร่วมชั้นที่ชื่อว่ามินตราเป็นคนที่สวยที่สุดในโรงเรียน ทั้งสุภาพเรียบร้อย ผมกับตาเป็นสีดำขลับอย่างคนจากดินแดนอื่น ขนตางอนยาว แถมยังมีรอยยิ้มกว้างฟันพราวที่สว่างสดใสกว่าใคร แต่ในคืนนี้เธอได้เห็นความสวยงามในอีกรูปแบบที่ตรงกันข้ามกับความสว่างไสวของเพื่อนเก่า เส้นผมสีอ่อนเป็นประกายสลัวรางท่ามกลางบรรยากาศสีน้ำเงินใต้แสงอันซีดจางของยามค่ำคืน จมูกโด่งรับกับใบหน้ายาวเรียว ผิวขาวซีด ดวงตายาวรีสีเหลืองเหมือนพระจันทร์ดูลึกลับ เครื่องหน้าค่อนข้างคมสำหรับผู้หญิง...

     "นั่นมันหน้าฉันนี่!" เธอร้องเสียงดัง 

...ก็ไม่เชิง แม้จะมีเรือนผมสีน้ำตาลแดงสนิมยาวระต้นคอเหมือนกัน แต่ผมของเฟธจะสีอ่อนกว่า รูปหน้ายาวกว่า ตาเป็นสีเหลืองอย่างชัดเจนมากกว่า เครื่องหน้าโดยรวมๆก็คมกว่านิดหน่อย ประกอบกับรูปร่างสูงเพรียวที่ไม่ได้ลดส่วนสูงลงตามร่างเด็กสาวต้นแบบ กับไหล่กว้าง เลยดูเหมือนเรย์อาร์เวอร์ชันที่ถูกนำไปยืดให้สูงขึ้นแล้วนำไปล้างด้วยแสงจันทร์จนซีด เรย์อาร์ไม่เคยนึกจินตนาการว่าตัวเองจะสามารถดูทั้งเท่ทั้งลึกลับถึงขนาดนี้ได้มาก่อน

 ตอนนี้เด็กสาวช่างฝันเลยไม่รู้จะรู้สึกยังไงดีกับความฝันว่าจะมีฮีโร่ที่เท่และหน้าตาดีมาช่วยเหมือนในนิยายที่กลายเป็นจริง แต่ฮีโร่ที่มาช่วยดันหน้าตาเหมือนตัวเธอเองเวอร์ชันอัพเกรดซะนี่ตรงหน้า

ส่วนทางด้านฮีโร่ของเธอนั้นก็ส่งยิ้มให้บางๆกลับมาให้

     "ฉันเห็นเธอกลัว ก็เลยแปลงร่างเป็นอะไรที่ดูหน้าตาคล้ายกับเธอมากขึ้นน่ะ...น่ากลัวน้อยลงรึยัง" นิ้วเรียวยาวของไวชี้ไปที่หน้าของตัวเองอย่างภาคภูมิใจ

     "สุดยอด!" ดูเหมือนว่าเด็กสาวจะหายช็อคแล้ว

     "ฉันบอกแล้วว่าฉันเป็นอะไรก็ได้...อันที่จริงแล้วถ้าฉันรู้ว่าคริสอีแวนส์หน้าตาเป็นยังไง ฉันก็สามารถแปลงร่างเป็นเขาได้เหมือนกันนะถ้าเธอต้องการ"

     "ไม่ต้องหรอก ฉันชอบร่างนี้ คุณอยู่ในร่างนี้ไปตลอดเลยได้รึเปล่า"

ไวได้ฟังดังนั้นก็ถอนหายใจ

     "มีมนุษย์กลุ่มนึงไม่ค่อยชอบฉันสักเท่าไหร่ คงไม่ค่อยดีที่พวกเขาจะเห็นฉันในสภาพที่มีหน้าตาเหมือนเธอ"

แล้วถ้ามนุษย์คนอื่นที่ไม่ชอบไวเห็นไวหน้าเหมือนเธอแล้วมันจะทำไมล่ะ? จึงพูดออกมาด้วยท่าทีโอหังซะไม่มีว่า

     "แล้วไง สุดท้ายถ้าทุกคนตื่นขึ้นมาในตอนเช้าก็คงจะนึกว่าเรื่องที่เจอคุณที่นี่เป็นแค่ความฝันกันทั้งนั้นแหละ"

     "ปัญหาคือพวกเขาไม่ใช่คนธรรมดาน่ะสิ"...ถ้ามนุษย์พวกนั้นเป็นคนธรรมดาเหมือนเรย์อาร์ไปซะทุกคนไวก็คงจะไม่กังวลหรอก

     "แล้วคนพวกนั้นจะตามมาฆ่าฉันรึเปล่า หลังจากเห็นว่าคุณหน้าตาเหมือนฉันน่ะ" เด็กสาวถามด้วยสีหน้าที่ยากจะคาดเดาอารมณ์

     "ฉันเองก็ไม่แน่ใจนัก" ไวขมวดคิ้ว ตรงกันข้ามกับอีกคนที่ดวงตาเบิกกว้างขึ้นเรื่อยๆด้วยความตื่นเต้น

     "คนพวกนั้นมีเวทมนต์ใช่มั้ย" ดวงตาสีอำพันเป็นประกายวิ้งวับดุจอัญมณีเกรดสูง

     "แน่นอนอยู่แล้ว" คนตัวสูงพยักหน้า

     "พวกเขามีกันหลายคน แล้วแต่ละคนก็มีสีประจำพลังของตัวเองด้วยใช่มั้ย" ดวงตาคู่เดิมเปล่งประกายมากขึ้นจนเหมือนจะระเบิดได้

     "ใช่" ไวเริ่มเลิกคิ้วทำสีหน้าพิกลๆ

     "แล้วพวกเขาหน้าตาดีกันรึเปล่า" คนตัวเล็กยิ้มกว้างถามด้วยสีหน้าตื่นเต้นสุดขีด

     "ก็ไม่ทุกคนหรอก…"

     "สุดยอด!!! ไม่น่าเชื่อเลย ฉันกำลังจะถูกฮีโร่จอมเวทย์เหมือนในการ์ตูนตามลา ชีวิตฉันกำลังจะมีเรื่องเหนือธรรมชาติที่น่าตื่นเต้นเกิดขึ้น!" เรย์อาร์กระโดดโลดเต้นชูไม้ชูมืออย่างเริงร่าสุดขีด

     "ฉัน...ไม่คิดว่าเธอจะสนุกลงหรอกนะถ้ามันเกิดขึ้นจริง" ไวว่าด้วยสีหน้าอึ้งๆ มองคนตัวเล็กที่กำลังเด้งดึ๋งขึ้นลงอย่างน่าเวียนหัวตรงหน้า

    "ถ้าคุณกังวลนักก็แปลงร่างเป็นอย่างอื่นตลอดเวลาซะก็สิ้นเรื่อง" เธอเสนอทางเลือกให้อย่างไม่สะทกสะท้าน "อย่างเช่นทำให้หน้าของคุณมีแต่เกล็ดหรือขนคลุมไว้ตลอดเวลา"

     "ร่างกายฉันก็มีขีดจำกัดเหมือนกันนะ แปลงเป็นอย่างอื่นตลอดเวลาไม่ได้หรอก"

ซูเปอร์ฮีโร่ผู้ช่วยชีวิตสาวน้อยเริ่มรู้สึกปวดหัวขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก

T
B