คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : บทที่ ๓ พญานาค
บทที่ ๓
พานา
หมอเลือนราปลุมหนทาเบื้อหน้า แสไฟสลัวนวลาส่อให้เห็นเพียร่าบิเบือนไม่ัเน
บนพื้นหินแร่แลล้ายะอยผามีร่าายผู้หนึ่ยืนอยู่ ริยาเหมือนเรียใรบานอยู่
ายที่ร้อเรียห่มผ้าาว นุ่โระเบนาว มวยผม่ำอย่าพราหม์ เมื่อพยายามฟัเสียยานาสั่นเรือเหมือนนร้อไห้
ร่าาย็พลันาวาบ
“อาารย์.. อาารย์.. ้าไม่ผิ
ไ้โปรยโทษให้้า้วย อาารย์”
นฟัราวับอยู่ในภวั์
สอาพลัน้าวามเสียร้อนำนั้น หาแ่ยามเ้าใล้ร่าในุาวนั้นยิ่พร่าเลือนและูไลออไป
ร่าที่นะเป็นนบิม้วนระายหายไปราวับละออน้ำในอาาศ หนทาที่เป็นะ่อนผาลับเปลี่ยนเป็นพื้นน้ำสีรามเ้มน่าหวาลัว
ผิวน้ำลึสั่นเป็นวระลอให่
สอาที่เหยียบอยู่บนผิวน้ำรีบถอยออ สัหร์ใเหมือนมีบาอย่าำลัะโผล่ึ้นมาาห้วน้ำ
“มะ..ไม่นะ อย่า!”
ู่!
ผืนน้ำลุ่มให่ถูยลอยึ้น
ับพลันร่านามหึมาอพานายัษ์สามเศียร็โผล่ึ้นมารหน้า
พานาายเียวั่มรำรามร้อ สะบัหัวทั้สามไปมาอย่าลุ้มลั่
้อร่ามนุษย์บนพื้นน้ำ้วยวาสีแ่ำ เปล่เสียร้ออย่าอาาแ้น
(้าะ่าเ้า! โษีมาศ!)
..........................................
“อย่า!!”
เสียะโนร้อลั่นัออมาาำหนั
เหล่านาำนัลรีบุลีุรเ้าไปภายในห้อบรรทมอพระอรรพ ่าเห็นพระวรายผอมบาุ่มโไป้วยพระเสโทราวับเพิ่ึ้นาสระสรน้ำ็มิปาน
วพระพัร์ทรสิริแลูอิโรย ใ้พระเนรหมอล้ำเหมือนนอมโร เพราะพระอ์ไม่สามารถบรรทมให้สนิทไ้
“พระโอรส! พระโอรสมีพระสุบินเห็นพานานนั้นอีแล้วหรือเพะ!”
นาำนัลในวัใรบ้าไม่รู้ว่าพระอรรพมีวเป็นอริับพานา
อย่าว่าแ่ในวัเลยแม้แ่าวบ้านทั่วไป่า็รู้ันทั่ว ปีนี้พระอรรพะมีพระมน์ ๑๗
พรรษาแล้ว ใล้ับปีที่โหรทำนายว่าีวิะแวนอยู่บนเส้น้าย
ถ้าไม่าย็ะพาบ้านเมือเริ แ่ยามนี้แม้แ่บรรทมยัไม่ล้าะบรรทม
พาลให้พระวรายูบผอมน่าสัเว
“่าเถิ เ้าไปเรียมน้ำให้เรา เราอยาอาบน้ำ”
พระอรรพสะบัพระเศียรไล่วามวิัวล
ภาพูให่มีหอนลาหัว อ้าปาแยเี้ยวยัฝัอยู่ในพระเศียร
เหุใ้อามอล้าอผลาันถึในฝันหนอ พระอ์ทรทราบว่าพระอ์ือหัวหน้าพราหม์นามว่าโษีมาศลับาิมาเิ
ในอีโษีมาศไ้่านาีนหนึ่แล้วนำเนื้อถวายให้ษัริย์เสวยึถูนาที่เป็นสามีอนานาีึ้นมาแ้แ้นพ่นน้ำถล่มเมือ
สุท้ายโษีมาศึัธนูออมายินาัวนั้นนบาเ็บสาหัสมอยู่้นทะเล
..เหุเ้า้อมาเอาวามับเราที่เิใหม่แล้วไม่รู้อีโหน่อีเหน่ับเรื่อนั้น้วยเล่า..
พระอรรพทรอยาะย้อนถามลับพานานนั้นในพระสุบินนั
..โษีมาศ็ือโษีมาศ เราหาไ้ใ่พราหม์ผู้นั้นไม่..
หลัสรน้ำเสร็พระอรรพไ้เส็ไปยัพระำหนัอพระมาราเพื่อเ้าเฝ้าเหมือนเ่นทุวัน
พระมาราทอพระเนรพระพัร์อ่อนล้าอลูยาแล้ว็อสสารไม่ไ้ พระนาทรลัวพระโอรสะไม่ไ้สิ้นพระนม์เพราะถูสัหารอ..เระสิ้นเพราะพระวรายอ่อนแอเินไป
“ิน้าวปลาให้เยอะ ๆ นะลู
เ้าูบผอมถึเพียนี้ แม่เป็นัวลยิ่นั”
“เส็แม่อย่าทรัวล
อีหน่อยหม่อมัน็ะไม่ไ้อยู่ให้เส็แม่้อทุ์พระทัยแล้ว..”
“ายแล้ว! ูพูเ้า
เี๋ยวแม่ะีปาเ้าให้!”
พระอรรพมีพระสรวลำันทว่า่อมา็รัส้วยพระสุรเสียริั
“เส็แม่.. ”
พระมเหสีทรรอสับฟัอย่าั้ใ หาแ่เป็นพระอรรพเอที่ไม่ล้ารัส้อวามถัไปว่าพระอ์มีพระประส์ะเผิหน้าับพานาผู้นั้น
หาไ้พบันริอีฝ่ายะสัหารพระอ์ทันทีเลยหรือไม่
หลัานั้นเส็พ่อและเส็แม่ะรรแสันมาเพียใ
พระอ์ไม่อยาทำร้ายพระทัยอท่านทั้สอเลย
“หม่อมันะไปี่ม้ารับแที่หาเสียหน่อย
ึมาอพระราอนุาเส็แม่่อนพะย่ะ่ะ”
พระมเหสีทรไม่้อารัพระทัยบุรรั
อีทั้ทรอยาให้พระโอรสผ่อนลายเสียบ้า
ออไปทรม้า็มิใ่เรื่อเสียหายอันใแ่พึระวัไว้หน่อยเป็นี
“ไ้ แ่ระวัอย่าเ้าใล้ทะเลเ็า”
พระอรรพถูสั่ห้ามมาั้แ่ทรพระเยาว์ว่าห้ามให้พระายาสะท้อนลแหล่น้ำที่เื่อมับทะเลเ็า
ไม่เ่นนั้นพานาะรู้ว่าโษีมาศมาเิใหม่แล้ว
“พะย่ะ่ะ เส็แม่อย่าทรัวลไป
่อนเที่ยหม่อมันะมาเสวยพระายาหารเป็นเพื่อนเส็แม่พะย่ะ่ะ
หม่อมันทูลลาพะย่ะ่ะ”
พระอรรพทูลลา่อนะออาพระำหนัอพระมารา
พระอ์ผินพระพัร์ไปสั่ารให้ทหารอารัษ์าทั้สี่เรียมม้าให้ แล้วทอพระเนรไปยัทะเลสีรามที่ทอยาวออไป้วยวามแน่วแน่
..........................................
หาทรายสีาวสบายา
ประอบับสายลมเย็นที่หอบวามุ่ม่ำอน้ำทำให้อาาศโยรอบเหมาะแ่ารพัผ่อน
พระวรายผอมแนทรอาาสีาว้วยท่วท่าส่าผ่าเผย พระอรรพทรลอพระอ์้วยเสื้อแนุสีใบอ
ปปิพระอัสามนทั้สอ้า้วยผ้าลุมเนื้อเรียบลื่นสีเหลือแสและลัเ็มประับบริเวพระอุระ
แม้พระพัร์ะอิโรยแ่ยัวามามเเ่นัวพระในวรรี
“วันนี้ลื่นลมแรีริ”
พระอรรพรัสพลาทัศนาเ็ ๆ ที่ออมาเล่นที่ทะเลอย่าสนุสนาน
พระอ์เอ็อยาเอาพระบาทสัมผัสลื่นทะเลูบ้า
“ฝนเริ่มั้เ้าแล้ว
อพระโอรสเส็ลับวัเถอะพะย่ะ่ะ”
ทหารอารัษ์าหนึ่ในสี่ทูล่อพระอรรพ
ท้อฟ้าสใสเมื่อรู่มีเมำเ้ามาแย่ิพื้นที่ไปเสียแล้ว เ็ ๆ
็พาันึ้นาทะเลันแล้ว้วย
“อืม”
พระอรรพทรระุบัเหียนพาม้าหันลับะเียวัน็มีเสียโหวเหวโวยวายอเ็
ๆ ัผ่านเ้ามาในพระรรพร้อมับหยาฝนที่โปรยลมาาฟาฟ้า
“ไอ้ศิลป์ล่ะ! เฮ้ย! ทำไมมันยัอยู่ในทะเลเล่า!”
“แย่แล้ว! ไอ้ศิลป์มน้ำ!”
ลุ่มเ็ะโนเสียั เ็ลุ่มนี้รีบึ้นาทะเลึไม่ทันไ้ึเพื่อนลับึ้นฝั่มา้วย
ลื่นลมแรเริ่มทวีวามน่าลัวึ้น
ลื่นนั้นราวับะโหมัเม็ทรายให้แหลละเอียเป็นเถ้าธุลี
“รีบลไป่วยมันเร็ว!”
พวเ็ ๆ สี่ห้านวิ่รูลับไปในทะเล
พระอรรพที่ทรเห็นเหุาร์พระทัยหายวาบเมื่อลื่นสูไ้ลืนินเ็สอนในนั้นลไป
“ลับึ้นมา! ทหาร! ลไปพาพวเาึ้นฝั่มาเี๋ยวนี้!”
พระอรรพมีรับสั่ ทหารอารัษ์าึปลเือาม้ามาพันรอบัวทหารนหนึ่
แล้ว่อยให้นนั้นเินลทะเลไปแล้วเหลือหนึ่นไว้เป็นเสาหลัอยู่บนฝั่
ที่เหลืออีสอนามลไปในทะเล เหล่าทหารไล่เ็ที่ว่ายออไปให้ลับึ้นฝั่แ่พวนยั้นหาเ็ที่หายไปสามนในทะเล
พระอรรพทรัวลพระทัยนัลื่นยัษ์นั้นินายหาเ้ามาเรื่อย ๆ นทหารบนฝั่มลไปทั้เ่าแล้ว
ผลุบ!
ทหารที่อยู่บนฝั่ล้มลไปในน้ำเนื่อ้วยทหารที่ลไปในทะเลถูลื่นัออไปอย่าแร
เือที่ผูินทั้สอึทำให้ทหารบนบถูึลไป้วย
“แย่แล้ว!”
พระอรรพทรระโเ้าไป่วยพยุทหารบนฝั่ึ้น ทหารผู้นั้นาลีาเหลือเมื่อพบพระทรโม
“พระโอรส! รีบถอยออไปพะย่ะ่ะ!”
น้ำทะเลไ้สาระเ็นเปียพระวรายอพระโอรสแล้ว
พระอรรพไม่ไ้สนำล่าวอทหารผู้นั้น ที่ปลายเืออีสายในทะเล
พระอ์ทรแลเห็นทหารทั้สามพาเ็สามนลับึ้นฝั่มาไ้็ทรปิิยินีเร่ให้ลับันเสีย
“ไป! รีบลับเ้าเมือเถิ!”
ทหารทั้สามอุ้มเ็ึ้นาน้ำอย่าทุลัทุเล
ทหารอีนที่เพิ่แ้เือเส็้อรีบเ้าไป่วยประอ
พระอรรพเมื่อไ้พระสิลับมา ทร้มลมอมวลน้ำที่ัผ่านปลีพระ์าวนุ่มทั้สอ้า
พระวราย็สั่นสะท้าน้วยวามะหนลัว
..นี่มัน..่าเหมือนับในวามฝัน..
พระอรรพอยาะ้าวพระบาทออไปาทะเล
พระวรายเ้ารรมลับเรแ็ไม่อายับัวไ้
น้ำที่เอ่อท่วมายหาพลันหวนลับออไป เผยให้เห็นผืนทรายละเอีย
พระอรรพผ่อนพระปัสสาสะยาว พอฝนะหยุน้ำึย้อนลับไปที่ทะเลหรือ
ู่!
เสียผืนน้ำแหวออัลั่น ผืนทรายที่าวลับล้ายมีเาำมหึมาเ้ามารอบำนแลไม่เห็นแม้แ่พระายาอพระอ์เอ
“พระโอรส! พระโอรส!
รีบหนีเร็วพะย่ะ่ะ!”
ทหารและเ็ ๆ บนฝั่ที่อยู่ไลออไปะโนร้อ
สีหน้าื่นใ เบิาโลูาแทบล้นออมานอเบ้า
พระอรรพึหมุนอ์ไปเบื้อหลัามสัาา
“เฮือ!”
พระวรายอ่อนแอสั่นรัวัิ่ไม้ไหว
พระอรรพทรทรุอ์ลอย่าไรเรี่ยวแร พระเนรามล้ำแว่ไปมาอย่าะหนใ
ไม่เื่อสายพระเนรอพระอ์ว่าร่ามหึมา้านหน้าือศัรูผู้อาาแ้นพระอ์...หรือ็ือผู้ที่ะมาเอาีวิพระอ์
วามน่าลัวอูให่รหน้าทำให้พระอรรพลืมระทั่หายใ
ลำัวให่ยัษ์ปาน้นะเียนปลุมไป้วยเล็สีเียวมรเรียัวแน่นนั หน้าท้อสีาวมีรอยวาเรียันลอทั้ัวเหมือนั้นบันไ
ส่วนบนอลำัวมีอแแยออไปสามทา รอรับเศียรูที่มีหอนเปลวนทั้สาม
เี้ยวเรียวยาวเหมือนา้ายื่นออมาาเพานปา้านบน อีทั้ฟันูี่เล็ ๆ
แหลมมที่สามารถีระาร่าให้ระุยเป็นเศษเนื้อไ้ในพริบา
วเนรลมสีแเลี้ยเลาุอัมีับ้อมนุษย์ไร้สามารถ้วยวามพิโรธ่อนำรามร้อัลั่นนโหินพัทลาย
(เ้าพราหม์ั่ว! ในที่สุ้า็พบเ้า!)
พระอรรพทรลานถอยหลัไปามพื้นทราย
เหล่าทหารที่ไ้สิ็รีบเ้ามาพาอ์ภูมินทร์หนี
พานาษิหรือะยอมให้ผู้ใมาพาอริแ้นไปไ้่าย
ร่าให่ยัษ์ยปลายหาวาายทหารทั้สี่ลอยระเ็นอย่าไม่ใยี
ร่าทั้สี่ึลอยละลิ่วไประแทเ้าับ้นไม้อาารสาหัส
“หยุนะ!”
พระอรรพทระโนออไป้วยแ้นพระทัยที่นอพระอ์ถูทำร้าย
พานาัวให่ไ้ยินราวับเสียนั่นเป็นำประาศิ ร่าายไม่อาเลื่อนไหวไ้ั่ใหมาย
ิแล้วว่า้อเป็นเพราะลูศรบนร่าอนที่พราหม์ั่วนั่นยิใส่
ไม่ว่าะผ่านไปร้อยปีศรนี้็ไม่อาถอนออไ้
พานาษิโมโหยิ่สถบ่าพระอรรพเสียหาย
(ที่แท้เ้า็วาแผนร้าย่อ้า! ั่ว้านั! แ่เ้าิหรือว่าศรแ่นี้ะบัับ้าไ้!)
พานาษิ่อ้านศรอามที่ร่าเอาไว้
ศรนั้นึรีลึลส่ผลให้เลือสีเียวุ่นพรั่พรูออมาาบาแผล
ไม่่าาราวที่ถูฤทธิ์ศรนี้รั้แรเลย
(ถ้า้าเ็บ! ้าะให้เ้าเ็บยิ่ว่า!)
เี้ยวยาวแหลมมปัลหมายะแททะลุร่าเ้ามนุษย์ี้ลา
โีที่พระอรรพทรพลิหลบไ้ทันอย่าหวุหวิ
พานาษิำรามลั่นยิ่แ้นเือพระอรรพยิ่
ทว่าเมื่อฝืนำสั่เลือที่หลั่ริน็เริ่มย้อมผืนสมุทร และ้วยอำนาแห่ศรอามน้ำทะเลึเริ่มหมุนวน
ูลืนร่าอพานาลไป
(้าไม่ยอม! เ้าอย่าหวัว่าะหนี้าพ้น!)
พาูยัษ์รวบรวมำลั่อ้านระแสน้ำวน
วัลำัวเ้าโอบรัมนุษย์ผู้อ่อนแอ ึลสู่ห้วน้ำวนหายไปพร้อมับลื่นทะเลโหมระหน่ำยามฝนพรำ
..........................................
พระสุบิน = ฝัน
พระายา = เา
พระอัสา = บ่า,ไหล่
พระ์ = น่อ
พระปัสสาสะ = หายใออ
มุมุยัน
เสียเวลาับารหาำว่า ะ่อนผา ือเราำเป็นะแ้ผามาลอเลย่ะ (หาเ้าไปสิว่าทำไมถึไม่มีเว็บไหนใ้ะแู้่ับหน้าผา ฮ่าๆ) พระ-นายออมารบสอู่ละ สบายใ ฝาิาม้วยนะะ อบุที่ให้ำลัในะะอนแร็ท้อแล้วล่ะ ฮ่าๆ ปล. ริๆเราลัวพานา่ะ(แล้วมาแ่เรื่อเี่ยวับพานาทำไมันนะ55)
ความคิดเห็น