ปริศนารัก อัจฉริยะ

ลำดับตอนที่ #4 : เดินกลับบ้านด้วยกันนะ?

     "ใช่เวลามาถามไหมเนี่ย!? ไอ้บ้า!! แบบนี้นายก็ต้องโดนไล่ออกน่ะสิ ทำบ้าอะไรของนายห้ะ!?" นิลรีบเดินตรงเข้ามาริทย์แล่วบ่นเขาชุดใหญ่ "ไม่สนหรอก จริง ๆ ฉันก็ไม่จำเป็นต้องมาเรียนด้วยซ้ำ ได้ออกไปก็ดีเหมือนกัน" ริทย์ที่ดูไม่สนโลกตอบด้วยน้ำเสียงเฉื่อยชา "นายจะไม่สนไม่ได้ อย่างน้อยก็สนเพื่อน ๆ ของนายมั่งสิ!! ทั้งสามคนนั้นพวกเขาแคร์นายมากเลยนะ!!" นิลเริ่มโมโหและขึ้นเสียงใส่ริทย์ คำพูดนั้นช่วยดึงสติของริทย์ไว้ได้เขาทำหน้าสำนึกผิด "ชั้นขอโทษ ฉันรู้แล้วล่ะว่าเจ้าพวกนั้นเป็นห่วงชั้นมาก เพราะฉันเอาแต่เศร้าและไม่สนใจอะไรเลยทำให้เพื่อนต้องเป็นห่วง" ริทย์พูดไปพลางก้มหน้า แต่ในตอนที่ริทย์และนิลยืนคุยกันอยู่นั้น เสียงหัวเราะจากด้านหลังของพวกเขาก็ดังขึ้น "ฮึฮึฮะฮ่าฮาาา ไอ้ริทย์ แกไม่รอดแน่ ถึงจะเป็นนักเรียนผลการเรียนดีเด่นก็ไม่รอดแน่ ฮ่าฮ่าาา ชั้นจะให้พ่อชั้นจัดการแกซะ เตรียมตัวไว้เลย" พูดจบมิตรลูกผอ. ก็วิ่งจากไป "ริทย์ ทำยังไงดีล่ะ นายจะโดนไล่ออกไม่ได้นะ!!" นิลพูดด้วยท่าทีร้อนรน "ไม่มีอะไรน่าห่วงหรอก ชั้นจัดการได้" ริทย์พูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง "นาย แน่ใจนะ?" นิลถามย้ำอีกครั้ง "เออ ๆ แน่ใจ ทีนี้เราก็ . . ." ริทย์พูดยังไม่ทันจบประโยค เขามีท่าทีเขินอายเล็กน้อย นิลยืนหน้างงรอให้ริทย์พูดต่อให้จบ "เรา. . . เดินกลับบ้านด้วยกันนะ?" พอฟังริทย์พูดจบประโยคนิลก็ยืนเขินหน้าแดงอยู่ตรงนั้น ตอนแรกเธอมีแผนว่าจะเป็นคนชวนริทย์แต่ตอนนี้เธอกลับถูกชวนซะเอง นิลพยักหน้าตอบรับเบา ๆ

     "งี้นี่เอง นายแว่นเล่าเรื่องแผนให้นายฟังหมดแลล้วสินะ ชั้นก็นึกว่านายเป็นคนอยากชวนเองซะอีก" นิลพูดขึ้นขณะที่เธอกับริทย์เดินมาด้วยกันบริเวณถนนเส้นหนึ่ง "ชั้นก็แค่เห็นด้วยกับมัน มันอาจจะพูดถูกก็ได้เรื่องความทรงจำที่หายไป และเสียงของเธอก็อาจเป็นตัวกระตุ้น ขอโทษด้วยนะที่ต้องให้เธอมามีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่องแปลก ๆ ของพวกชั้น" ริทย์อธิบายสิ่งที่คิดให้นิลฟังและกล่าวขอโทษเธอ "ไม่เป็นไรหรอก ชั้นยินดีช่วยนะ ก็พวกนายเป็นเพื่อนกลุ่มแรกของชั้นในโรงเรียนนี้เลยนะ แล้วก็. . ." นิลพูดถึงตอนท้ายประโยค เธอหน้าแดงเล็กน้อย "แล้วก็ นายก็ช่วยชั้นจากไอ้บ้านั่นไว้ด้วย ขอบคุณนะ" เธอพูดแล้วหันไปยิ้มให้ริทย์ "อื้อ ไม่เป็นไร" ริทย์มองดูรอยยิ้มอันสดใสของเธอและตอบกลับไป "จริงสิ เรามาคุยทำความรู้จักกันให้มากขึ้นเถอะ ชั้นยังไม่รู้เกี่ยวกับตัวนายมากเท่าไหร่เลย?" นิลเสนอไอเดียพูดคุยทำความรู้จักขึ้นมา ยังไม่ทันที่ริทย์จะตอบรับหรือปฏิเสธ นิลถามต่อทันที "นาย นายแว่น วี และก็ยู เป็นเพื่อนกันมานานแค่ไหนแล้วเหรอ?" แววตานิลลุกวาว เธอดูสนใจในคำถามนี้มาก เธอรอคำตอบจากริทย์อย่างใจจดใจจ่อ "10 ปีแล้วล่ะ ปีนี้ปีที่11" ริทย์ตอบได้ทันทีโดยแทบไม่ต้องคิด นิลรู้ทันทีว่าริทย์คงจะมีความจำดีมากจริง ๆ จากนั้นเธอก็ถามต่อ "นานขนาดนั้นก็ต้องสนิทกันมากสิ แล้วทำไมในห้องเรียนพวกนายนั่งห่างกันมากล่ะ แถมนายยังนั่งคนเดียวอีก?" นิลถามคำถามที่เธอสงสัยยิ่งกว่า "ที่นั่งเป็นแบบสุ่มน่ะ ไม่มีใครได้เลือกหรอก" ริทย์รีบตอบทันทีเพื่อให้สาวน้อยขี้สงสัยคนนี้ได้รู้คำตอบ "น่าเสียดายเนอะ น่าจะให้เลือกเองมากกว่า" นิลบ่นพึมพัม "ไม่หรอก ดีแล้ว บางทีไอ้อินมันก็น่ารำคาญชะมัดเลย" ริทย์ตอบด้วยสีหน้าที่บ่งบอกว่าเขารำคาญอินจริง ๆ

     ทั้งสองคนเดินไปด้วยกันพลางคุยกันไปเรื่อย ๆ พวกเขาเดินมาจนถึงแยกถนนใหญ่แยกหนึ่งที่ทำให้ริทย์ต้องหยุดชะงักและเหงื่อตกทันที แยกที่มีทางม้าลาย สัญญาณไฟจราจรที่ติด ๆ ดับ เหมือนว่าพังไปแล้ว รวมถึงตึกรามบ้านช่องและร้านค้าต่าง ๆ บริเวณโดยรอบนี้ ไม่ต้องคิดให้เสียเวลา ริทย์รู้ได้ทันทีว่าที่นี่คือที่ที่เขาเห็นในความฝันนั้นอย่างแน่นอน ริทย์ยืนนิ่งเหงื่อตกทำอะไรไม่ถูก นิลที่สังเกตเห็นว่าริทย์ดูแปลกไปเธอจึงถาม "ริทย์!! มีอะไรเหรอ?"

ริทย์ที่ไม่รูจะอธิบายให้เธอฟังยังไงเขาจึงปิดเรื่องนี้กับเธอเอาไว้ก่อน "ม- ไม่มีอะไร ว่าแต่บ้านเธอไปทางนี้เหรอ?" ริทย์ถามเธอกลับ "อื้ม ข้ามทางม้าลายนี้ไป แล้วก็เดินไปอีก 2-3 ซอย ไปกันเถอะ นายจะไปส่งชั้นไม่ใช่รึไง? เราคุยกันแล้วนี่" นิลพูดจบเธอก็เดินไปที่หน้าทางม้าลาย เธอมองซ้าย-ขวา ดูให้แน่ใจว่าถนนโล่งแล้วเธอจึงค่อย ๆ ก้าวเท้าออกไป ริทย์ยืนมองดูภาพของเธอที่ค่อย ๆ ก้าวเท้าข้ามถนนไป ภาพในความฝันของเขาก็ลอยเขามาในหัว สถานที่เดียวกัน มีผู้หญิงกำลังข้ามถนนเหมือนกัน เสี้ยววินาทีนั้นเขาตัดสินใจได้แล้วว่ามีอย่างนึงที่เขาไม่อยากให้มันเหมือนกันอีก นั่นก็คือตอนจบ

     สัมผัสมืออุ่น ๆ ของริทย์ เขาจูงมือเธอเดินข้ามถนนไปโดยที่เขาไม่ทันรู้ตัว นิลที่จู่ ๆ ก็ถูกริทย์มาจูงมือพาเธอข้ามถนนก็เขินอาย หน้าแดงก่ำ เธอทำอะไรไม่ถูกจึงได้ปล่อยให้เขาจับมือและเดินตามไป "ท ท- ทำอะไร ข- ของนาย จ จ-จู่ ๆ ก็ม-า จ-ับมื-อ ผู้้หญ-ิง แ-บบนี้ ม-ไม่ไ-ด้นะ" นิลพูดแบบตะกุกตะกักด้วยความเขินอาย "ขอโทษนะ ตอนนีีรีบข้ามมากับชั้นก่อน ไว้เดี๋ยวจะอธิบายให้ฟัง" น้ำเสียงที่ฟังดูจริงจังของริทย์ทำให้นิลปล่อยเลยตามเลย พอข้ามพ้นมาอีกฝั่งนึง ริทย์ก็อธิบายสิ่งที่เขาเห็นในฝันให้เธอฟัง เขากลัวว่าเรื่องที่เขาเห็นในฝันมันจะเกิดขึ้นกับเธอ "เข้าใจล่ะ แ-บบนี้นี่เอง" เมื่อเข้าใจทุกอย่างนิลก็ตอบกลับไป เธอมองดูริทย์แล้วเธอก็รีบก้มหน้าหลบสายตา "ง-งั้นก็ หมายความว่านายเป้นห่วงชั้นใช่ไหม?" นิลถามด้วยเสียงเบาสุด ๆ "ห้ะ? เมื่อกี้เธอพูดอะไรรึเปล่า? มันเบาไปน่ะ ชั้นไม่ได้ยิน" ริทย์ถามเธอด้วยความสงสัย "ม-ไม่มีอะไร!! คือ ชั้นนึกได้ว่ามีธุระน่ะ ร-เราแยกกันตรงนี้นะ ขอบคุณที่มาส่งนะ บ-าย ริทย์"

นิลพูดด้วยความร้อนรน พอพูดจบเธอก็วิ่งเขินอายออกไปทันที ปล่อยให้ริทย์ยืนงงว่าเกิดอะไรขึ้นอยู่ตรงนั้น "เราทำอะไรผิดรึเปล่าวะ?" ริทย์บ่นกับตัวเองด้วยความงุนงง "เธอจะเป็นอะไรรึเปล่านะ? ไปคนเดียวแบบนั้น แต่ก็ข้ามถนนมาแล้วนี่ ไม่มีอะไรหรอกมั้ง" ริทย์คิดทบทวนในใจแล้วเขา็ตัดสินใจเดินกลับบ้านไป

     ในซอยที่เงียบสงบและไม่ค่อยมีผู้คน ริทย์เดินตรงไปทีหน้าประตูบ้านของเขา ริทย์หยิบลูกกุญแจขึ้นมากำลังจะไขกลอนลูกบิดประตู ทันใดนั้นเองเสียงกริ๊กของลูกบิดก็ดังขึ้น ประตูเปิดออกพร้อมเสียงผู้หญิงวัยทำงานดังขึ้นมา "คุณแม่กลับมาแล้วจ้าาาาา คุณลูกชายยยย!!" ริทย์ยังไม่ทันตั้งตัวถูกหญิงสาวเจ้าของเสียงโผเข้ากอดเขาอย่างแนบแน่น "ม-แม่!? แม่มาได้ยังเนี่ย!?" ริทย์พูดด้วยความตกตะลึงในขณะที่ถูกกอดรัดอยู่

------------------------------------------------------------รอติดตามตอนต่อไปกันด้วยนะครับ--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------ขอบคุณมากครับ--------------------------------------------------------------------------------