[WANNAONE/winkdeep] Ring My Heart #ปังกะแยม

ลำดับตอนที่ #4 : สายที่ 3

วันนี้ก็ปกติเหมือนทุกวันของผม ผมชอบไปโรงเรียนเช้า ๆ  แต่สงสัยว่าวันนี้จะมาเช้าไปนิดหน่อย…   ผมมาถึงตอนลุงยามเพิ่งจะเปิดประตูโรงเรียน 

“ขยันแบบนี้ไปทุกวันนะไอ้หนู”  รอดูไม่ก่อนนะลุง ฮ่าๆๆๆ ผมยิ้มอ่อน ๆ ให้ลุงยาม  สาเหตุที่ทำให้ผมมาเช้ากว่าปกติ   เพราะเมื่อคืนผมนอนไม่หลับ มัวแต่คิดหลาย ๆ  จนทนไม่ไหวลุกขึ้นมาเล่นเกมเพื่อให้เลิกคิดมาก   จนถึงตี  5  ผมก็ลุกมาอาบน้ำ  แต่งตัว  กินข้าว แล้วก็มาโรงเรียนตอนที่ประตูโรงเรียนกำลังจะเปิดนี่แหละ  แต่ในหัวผมก็ยังคิดมากอยู่ดี   อย่างที่วันนี้ผมตื่นเต้นมาก  ที่จะได้ลองสานสัมพันธ์กับเพื่อน ๆ แบบที่แยมบอกผมเมื่อคืน  เพราะผมไม่มีเพื่อนเลย  ผมประหม่าสุดๆ  จะทำพลาดแล้วโดนเกลียดมากกว่าเดิมมั้ยนะ  แล้วก็เรื่องที่อยู่ดี ๆ ก็ไปตอบรับไอ้เจมส์  เรื่องที่จะติวให้มันตอนเลิกเรียน  ปกติผมกับมันก็ตีกันแล้วก็ก่อสงครามประสาทกันแทบทุกครั้ง  โอ้ยยยย งง ตัวเองไปหมดแล้ว แม่ช่วยปังด้วยยย T T

เช้าๆแบบนี้ ทั้งอาคารก็เลยมีผมอยู่คนเดียว  ผมเดินเข้าไปในห้องเรียน  เอากระเป๋าวางไว้กับโต๊ะตัวเอง  แล้วผมก็ไม่ได้ลืมนำสิ่งนี้มาด้วย  เอกสารสรุปหลาย ๆ วิชา  ที่ผมตั้งใจทำมาให้เพื่อน ๆ ทุกคน   ในนั้นมีบันทึกเพิ่มเติมจากเนื้อหา แล้วก็ทริคต่าง ๆ ในเนื้อหาทุกวิชาที่ผมจดไว้เยอะแยะ ผมหยิบมันออกมาจากกระเป๋านำมาวางไว้บนโต๊ะ ของตัวเอง  ผมคิดว่าจะเอามันไปวางไว้ที่โต๊ะของทุกคนดีมั้ย  แต่ผมคิดว่าตอนนี้ทุกคน  คนยังไม่เปิดใจกับผมซักเท่าไหร่สินะ  ผมจะเก็บมันไว้ก่อน   แล้วค่อยหาจังหวะให้ใครก็ได้ซักคนดีกว่า

แกร็ก

เสียงเปิดลูกบิดดังขึ้น  ผมหันไปที่ประตูก็เจอหัวหน้าห้อง  เดินเข้ามา ปกติเธอจะมาก่อนผม แต่วันนี้ผมมาก่อนเธอ เราหยุดมองหน้ากันซักพัก  แล้วก็เรียกสติของตัวเองหันกลับมา   เราทั้งคู่ต่างคนต่างไม่พูดอะไรกัน   อีกอย่างเธอเป็นคนเงียบ ๆ ไม่ค่อยพูดไม่ค่อยจา นอกจากจะเป็นเพื่อนสนิทของเธอเอง   แล้วผมก็ไม่ใช่เพื่อนสนิทของเธอ  เราเลยไม่ได้คุยกันมากนักนอกจากเรื่องงาน  แล้วเธอก็มีความเป็นผู้นำมาก ๆ บวกกับหน้าตาน่ารัก ๆ ของเธอ ทำให้ใคร ๆ ก็เชื่อฟังเธอ  ผมหันไปข้างหลังตรงที่เธอนั่งอยู่  หัวหน้าห้องทำหน้าเคร่งเครียด เปิดหน้าหนังสือไปมา ๆ  จริงด้วยวันนี้มีสอบพรีมิดเทอมของวิชาสังคมนี่  ผมหยิบเจ้าเอกสารสรุปของผมขึ้นมา ผมกำมันแน่น ผมนับถึง 1 ถึง 10 กับตัวเอง แล้วลุกออกจากที่  เดินไปหาโต๊ะของหัวหน้าห้อง

“ปังมีไรป่ะ” เธอมองหน้าผม

“เอ่อ…เครียดเรื่องสอบวันนี้เหรอ”  ผมมองไปทางอื่นด้วยเพื่อแก้อาการประหม่าของตัวเอง 

“ก็นิดหน่อยนะ  มันเก็บคะแนนด้วยนี่”

“เอ่อ นี่นะ ชีทนี้เราทำสรุปไว้นะ ในนี้เราสรุปทุกอย่างเลย ลองอ่านดูนะ” ผมยิ้มให้เธอ เป็นยิ้มที่ผมกลั่นออกมาจากหัวใจ  แล้วเดินออกมาจากเธอ  โดยที่เธอยังมองผมอยู่ปริบ ๆ และยังไม่ได้พูดซักคำว่าต้องการมันไหม แต่ผมเต็มใจที่จะให้มันนะ  วันนี้มี

พรีมิดเทอมของวิชาสังคม  และแน่นอน ผมก็ได้คะแนนเยอะที่สุดในห้อง  แต่ก็เหมือนเดิม  ทุกคนก็มองผมเหมือนเดิม  แต่ผมเลือกที่จะไม่สนใจมัน  สิ่งที่ผมสนใจตอนนี้คือหัวหน้าห้อง  เธอได้คะแนนที่ใกล้เคียงผม  ผมเห็นหน้าของเธอยิ้มแย้มขึ้น  จากที่เธอจะไม่ค่อยยิ้มจนถึงไม่ยิ้มเลย  แล้วเพื่อน ๆ ก็ชมว่าเธอเก่งมาก  ผมยิ้มอ่อน ๆ ให้กับตัวเอง วันนี้เราทำดีแล้วดีสินะ

[ เปิดหน้าแอพแชท]

ปัง :  วันนี้เราทำให้เพื่อนคนหนึ่งยิ้มได้ด้วยแหละ  เราเอาชีทที่เราเคยเล่าให้ฟังไปให้เพื่อนคนนั้น  ตอนนี้เพื่อนได้คะแนนดีมากเลย  เราดีใจมากเลยแยม

แยม : จริงเหรอ ๆๆๆ  ดีใจด้วยนะปัง  สู้ ๆ นะ ทุกอย่างมันจะดีถ้าเราดีกับมันก่อน

ปัง : ขอบใจนะแยม

แยม : แล้วเย็นนี้ว่างมั้ยปัง  อยากชวนคอลด้วย

ปัง : วันนี้ไม่ว่าง  มีนัดกับติวกับเพื่อน  แล้วเพื่อนคนนี้นะ  ตั้งแต่เจอหน้ากันก็ทำสงครามประสาทใส่กัน เห็นแก่ตัว นิสัยก็ไม่ดี  ชอบดูถูกคนอื่น  แต่ก็อะไรไม่รู้ที่มันทำให้เราไปตอบรับว่าจะติวให้มัน  หงุดหงิดตัวเองโคตร ๆ   แล้วมันก็นึกยังไงมาขอเราติวก็ไม่รู้

แยม : read

10 minute letter

ปัง :  ไม่ว่างเหรอแยม  เราขอโทษที่รบกวนนะ

แยม :  ไม่เป็นไร ๆ เมื่อกี้ครูจะยึดมือถือเราอ่ะ  เราเลยไมได้ตอบ 55555

ปัง : อ๋อ  อย่าเล่นเยอะล่ะ  เราไปก่อนนะ  เรานัดกับมันไว้แล้ว  เดี๋ยวโดนมันด่าอีก  รำคาญมัน 5555555

[ ล็อคโทรศัพท์ ]

เลิกเรียนแล้ว  ผมก็ทำทุกอย่างเหมือนเดิม เก็บกวาด  จัดโต๊ะ  ในห้องเรียน  แล้วอยู่ ๆ หัวหน้าห้องก็เดินมาช่วยผมเก็บห้อง 

เราไม่พูดกัน  แต่ผมยิ้มให้เธอ 

“ขอบใจมากนะปัง” เธอเริ่มต้นบทสนทนาก่อน ผมหยุดการกระทำ ที่กำลังทำอยู่  ผมค่อย ๆ เหงยหน้ามองเธอ

“เรื่องอะไรเหรอหัวหน้าห้อง”

“เรื่องชีทอ่ะ ขอใจจริง ๆ นะ   ถ้าไม่มีชีทของปังเราสอบไม่ผ่านหรอก”

“ไม่เป็นไรหรอกหัวหน้าห้อง   เราเต็มใจ”

“เรียกเราว่าต่ายเถอะ เรียกชื่อเราเต็ม ๆ เราจะได้สนิทกันไว ๆ” เธอยิ้มออกมา รอยยิ้มนั้นทำให้เธอดูสวยมาก  ในสายตาของผม และผมเชื่อว่ารอยยิ้มนั้นเป็นรอยยิ้มที่จริงใจ   เป็นครั้งแรกที่ผมได้รับมันมา

“ขอบใจนะต่าย  เราไม่รู้ว่าเราจะพูดยังไง”

“มา เดี๋ยวเราช่วยเก็บห้องเรียนนะ  แตมทำแบบนี้ทุกวันเลยเหรอ”  ผมรู้สึกดีใจอย่างบอกไม่ถูก  หัวหน้าห้อง  ไม่สิ  ต่ายเปิดใจกับผม เธอบอกว่าเราจะสนิทกัน   เราสองคนพูดคุยกันอย่างไม่ติดขัด   เหมือนว่าตอนนี้ผมกำลังทลายกำแพงชั้นหนึ่งได้แล้วสินะ

James’s Part

ตอนนี้ผมมารอปังอยู่ที่หน้าโรงเรียน    ผมนัดกับปังไปติวหนังสือกันที่คาเฟ่แห่งหนึ่งใกล้ ๆ กับโรงเรียน   ตอนนี้เลยมา  15 นาทีแล้ว   ผมก็ยังไม่เห็นเงาของปัง   ผมเริ่มหงุดหงิด   ผมจึงตามไปดูที่ห้องเรียนเผื่อจะเก็บห้องเพลินไปจนลืมผมอยู่ก็ได้   ไปถึงพ่อจะด่าให้ดู  แต่พอไปถึงห้อง   ผมต้องชะงักแล้วมาหลบที่ประตูหลังห้อง   ผมเห็นปังกับต่ายหัวหน้าห้อง   กำลังคุยกันถูกคอ  ความรู้สึกที่ผมรู้สึกได้มันเป็นความรู้แปล๊บ ๆ ขึ้นมาในใจ  ผมรู้สึกหึงหวงรอยยิ้มนั้น  รอยยิ้มที่ผมอยากให้มันเกิดขึ้นกับผมคนเดียว   รอยยิ้มที่กลั่นออกมาจากหัวใจของเขา   รอยยิ้มที่ทำให้โลกของผมมีสีสันจากที่มันเป็นสีขาวดำมาตลอด    แต่ตอนนี้เขายิ้มให้กับคนอื่นที่ไม่ใช่ผม   ผมอิจฉาเขา

“ไปก่อนนะปัง  เจอกันพรุ่งนี้นะ” 

“อื้ม  เจอกันนะ มีอะไรก็ถามเราได้นะ”

ทั้งสองคนร่ำลากัน   ผมก็ได้แต่ยืนจ้องตามเขาอย่างเงียบๆ   “อ้าว มายืนอะไรตรงนี้    ไม่ได้ไปรอที่ร้านเหรอ  หรือว่าทนรอไม่ได้  จะมาดักด่าคนอื่นล่ะสิ”

“…” ผมไม่ได้พูดอะไรออกไป   อีกฝ่ายก็ทำน่างงใส่ผม รู้มั้ยว่าตอนนี้ กูกำลังหงุดหงิดมึงอยู่นะ มึงรู้ตัวมั้ยว่ากำลังทำให้กูหงุดหงิด

“เอ้า   รู้นะว่าไม่พอใจว่าที่ไปสาย  ขอโทษละกัน จะไปอยู่มั้ยล่ะ” ปังเริ่มใส่อารมณ์กับผมหน่อย ๆ   ผมก็เริ่มจะหงุดหงิด  ผมเลยปล่อยคำพูดที่มีในใจออกไป

“มาก็ช้า!  ไม่ติวแล้ว  รำคาญ เลี้ยงเคเอฟซีเลยนะ”

“ห้ะ…?!”

แลแล้ววันนี้ก็ไม่ได้ติว  ตอนนี้ผมกำลังนั่งแทะไก่อยู่ในร้าน    โดยมีปังนั่งทำท่ากอดอกและทำหน้างอใส่ผมอยู่ข้าง ๆ  แล้วมือก็ถือแก้วแก้วโค้กอยู่

ตอนแรกปังก็ทำท่าจะไม่เลี้ยง  จะพาไปติวอยู่ลูกเดียว รู้เลยว่าขี้งกมาก ๆ สุดท้ายก็แพ้ลูกตื๊อแกมบังคับของผม    

“เป็นอะไร มองหน้าแล้วหงุดหงิดทำไม”  ปังเริ่มค้อนใส่ผมที่ผมมองหน้า

“ก็ไม่มีอะไร  แค่เห็นแกกับต่าย  อยู่ด้วยกันละหงุดหงิดว่ะ”

“อะไร  ชอบต่ายหรือไง”

“กะ  ก็ใช่ไง  ต่ายเค้าน่ารัก ยิ้มสวย  ไม่เหมือนแกหรอก”

“…”

ใช่ที่ไหนกันล่ะ   ตอนนี้ผมคิดว่าผมกำลังป๊อด  คนที่ไอ้เจมส์อย่างผมชอบอยู่ตอนนี้ก็คือ ปัง  ต่างหาก

แหลวๆๆๆๆๆๆๆ  เจมส์ทำไมพูดแบบนี้ก็ไม่รู้เนอะ  หรือว่าซึนอยู่ก็ต้องรอดูว่าเจ้าเจมส์จะทำยังไงกันต่อไป  ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะคะ  ช่วยกันเม้น + กด fav เป็นกำลังใจให้เราด้วยน้า ขอตัวปั่นตอน 4 ก่อนค่า