คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Missing [Kihyun]
ว่าผมะปลอมัวออมานอวัไ้ ้อให้อรัษ์นสนิท่วยพาออมา
ภายในวัับ้านอ่าันลิบลับอย่าสิ้นเิ เหล่าประาน็ใ้ีวิแบบธรรมา
นี่แหละรับ โลอันแท้ริที่ผมรู้ั
แ่ผมลับอบีวินแบบนี้มาว่านะรับมันเห็นเป็นรูปธรรม ินแนแห่วามสุ
พ่อผมไม่เยเอารัเอาเปรียบประานแม้แ่น้อย ผมยืนมบรรยาาศอยู่หน้าประูวั
พร้อมับอรัษ์ที่ยืนอยู่้าๆผม ที่พลาัวใส่ผ้าลุมหัวสีน้ำาลมาทัู้่
“ทำัวให้เหมือนเป็นเพื่อนัน
ไม่ใ่ทำัวให้เหมือนทหาร”
“พะยะ่ะ…เฮ้ย! เพื่อน!” อรัษ์เมื่อไ้รับสั่็เปลี่ยนท่าทาายืนนิ่เป็นหุ่นลายมาออผมแทน
“เยอะไปแล้ว”
“อประทานอภัยหม่อมัน้วยเถิ”
“นี่อรัษ์หรืออะไร
เอาล่ะ ันไม่ถือ เอาให้ลมลืนอย่าทุรั้ นี่้อให้ันบอทุรั้เลยใ่ไหม”
“เพื่อวามปลอภัยอพระอ์
หม่อมันไม่อาีเทียบับพระอ์ไ้”
“แ่นี่ันอยู่นอวั
วามปลอภัยัน็ูแลัวเอไ้
เสียเวลามามาพอแล้ว” ผมไม่รอ้า รีบออัวเินไปามทาเิน มันมีที่เียวที่ทำให้ผมออมานอวัทุอาทิย์
อาทิย์ละสอวันไ้แบบนี้็ะเป็น บ้านสอนนรี…. ะเรียว่าบ้านไหม็ไม่ใ่ เรียโรเรียน็ไม่เิ
ผมริ่ไปามทาอวันแรที่ผมแอบลัลอบออมา แล้วบัเอิไปเอเ้าะทันหัน
“ทุน ันอยาออไปนอวั! ันอยาออไปเปิหูเปิา ่วยพาออไปหน่อยไ้ไหม?” ผมที่หยุาารเล่นเปียโนหันไป หาพวหนที่ มารวมัวันอยู่ในห้อมินฮยอ
“อยู่ในวัแบบนี้็ีแล้วนี่รับพี่
ั้แ่เรียนบที่เมือนอพี่็เห็นนอวัมาเยอะแล้ว
พี่อยาะออไปทำไมอี”เสียูฮอนที่นอนอยู่บนโฟาัออมา
พร้อมับโยนลูเบสบอลเล่น
“อยู่ในวัสันสอนพ่อไม่ว่าอะไรหรอรับ” ายุน็แทรึ้นมาอีน
“็อยาะอยู่หรอ
แ่ในนี้มันน่าเบื่อเินไป ัน็อยาออไปทำานเหมือนนอื่นนอวับ้า
ทำไมฮัน้อมาสอนเปียโนพว้าหลว้วย ันอยาออไปสอนนอวั”
“บ่นริเลยนายนี่
มัน็ีแล้วไม่ใ่หรือยัไ?”
ฮยอนวอนทิ่เปิหนัสือแฟั่นอยู่เหลือบึ้นมา
“เฮ้อ
ไม่รู้ล่ะ สัวันเถอะ”
“เล่นเปียโน่อไปเถอะอาารย์”
วอนโฮพูยิ้มๆให้ับผม ผ่านไปไ้อาทิย์นึ
เมื่อนในวัไม่มีใรอยู่และเป็นวันที่ผมไม่มีสอนเปียโน ผมเลยมีวามิอยาะออไปนอวัั้แ่วันนี้
ผมเรียอรัษ์ ที่ผมเล่น้วยอนเ็ๆพาออไป ูอนแร็ไม่เ็มใหรอรับ
แ่พอผมู่เ้า็้อพาออมา มัน็ลำบาที่้อพลาัวนะรับ แ่ผม็ไม่ไ้ใส่ใ
ผมเินมาเรื่อยๆนมาอยหนึ่ ผมไ้ยินเสียเปียโนาที่ไหนสัที่
พอะเินเ้าใล้เสียนั้น ็ไ้ยินเสียร้อเพลามมา เป็นเสียเ็ๆหลายน
นเท้าผมมาหยุับที่บ้านหลัหนึ่ พร้อมับเสียเปียโนที่ัออมา…เพราะมา เพราะับใ นผมเผลอัว
เลื่อนบานประูนั่นออ แล้วเสียเปียโนพลันหยุล
“ุรูรับ
มีนมาหา!” เสียเ็ผู้ายนหนึ่ ทำให้ผมื่นาภวั์
พลันสายาผมมอไปยันที่เล่นเปียโน และภาพทุอย่าลับ้าล
ลมพัอ่อนๆที่มาาทาหน้า่าพัผมอเธอ ปลิวแบบเอื่อยๆ
ผมไม่ล้าแม้แ่ะระพริบาแม้แ่นิเียว เธอ่าูอ่อนโยน สใส บริสุทธิ์
“เ้าาย…”
เธอพูออมาแ่นั้นแล้วรีบเ้ามานัุ่เ่าลรหน้า
ผมที่ทำอะไรไม่ถูไ้แ่ยืนนิ่ๆ ผมลืนน้ำลายลอนี่ผมเป็นอะไร
ผมรู้สึยับร่าายไม่ไ้เลย
“ุรู!” พวเ็ๆวิ่เ้ามาอ ผู้หิที่พวเ้ารั
“ละ…ลุ ึ้นมาไ้แล้ว” ผมรู้สึประหม่ามาๆ
นอรัษ์สะิผม สิผมึลับืนมา
“ผมไม่ใ่เ้าาย”
ผม้มละเ้าไปับัวให้ลุึ้น แ่อรัษ์ลับเอามือมาป้อ ผมรีบหันไปมอ “อย่าไ้พูแบบนั้นออมาอี
ผมออมานอวั็ถือว่าเป็นนปิธรรมาเหมือนุ” ผมับัวเธอลุึ้นยืน
“หม่อมันมิบัอา”
เธอะ้มลอีรั้แ่รั้นี้ผมับแนเอไว้แน่น
“ไ้โปรเถิ
ให้ผมเป็นนสามัธรรมา ไม่้อพูแบบพิธีารมาหรอ
ันไม่ถือ ทำัวามสบาย เพื่อวามปลอภัยอทุๆน”
ไ้โปรอย่าทำอ่อนโยนแบบนี้ับผมเลย เหมือนเธอะเ้าใ เธอเยหน้ามอผม เธอสวย
สวยแบบธรรมาิที่ผมิว่าแผ่นินนี้ไม่น่าะมีใรเหมือนเธออีแล้ว
ผม้อหน้าเธออยู่นาน
“ผมอประทานโทษ้วยริๆรับ
ผมื่อ ีฮยอน รับ”
“ิันทราบแล้ว่ะ
พระอ์…อ่า ุเป็นรูสอนเปียโนที่มีื่อเสียโ่ัมา” เธออบและยิ้มออมา
ราวนี้ใผมลับเ้นแรึ้น และเธอ็บอื่ออเธอลับ
“อย่าเรียว่าโ่ัเลยรับ แ่สอนให้ับนในวั ถ้าไม่เป็นารรบวน ให้ผมไ้สอนเ็ๆพวนี้บ้าไ้ไหมรับ” ผมหันไปหาเ้าพวัวน้อย ัวเล็ที่ยืนมอผมาใส
“้วยวามยินี่ะ”
เธอสำรวมในท่าทีอเธอ่อนะให้ผมเินไปที่เปียโน ที่เธอเล่น่อนหน้านี้….
ความคิดเห็น