คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Special :: Dejavu 100%
"ฮยอน ะไปไหนรับ" ายหนุ่มร่าสูโปร่เอ่ยเสียนุ่มนวล มือให่ว้าไหล่เล็ ๆ อเ้าอนามฮยอนไว้ ใบหน้าหล่อแย้มรอยยิ้มเล็ๆ ให้อีฝ่าย นที่โนรั้ไว้หันลับมามอเ้าอมือ ใบหน้าหวานิหล่อเล็ ๆ แย้มยิ้มึ้นาม
"ไปื้อเ้ส้ม
มินฮยอนอยาินไม่ใ่เหรอ" นโนถามยิ้มว้า
้วยวามสูที่แ่าันพอสมวรทำให้ฮยอน้อเยหน้าึ้นเล็น้อยเพื่อมอหน้าร่าสู
ทำเอานัวสูว่าอใไม่ไหวที่ะมูลบนแ้มนุ่มเบา ๆ นโนหอมแ้มหน้าึ้นสี
มือเล็ ๆ ีแนร่าสูัเพี๊ยะ วาู่สวยหันมอ้ายทีวาที้วยวามหวาระแวว่าะมีใรเห็น
"ฮวัมินฮยอน!
ทำอะไรเนี่ย นี่มันมหาลัยนะ" ร่าเล็บ่นึมำ สัมผัสอบอุ่นที่แ้มเพียแ่ั่วรู่เียวทำเอาเาใเ้นไม่เป็นัหวะ
"เา็ไ้รู้ันไ
ว่าน ๆ นี้เป็นอผม" มินฮยอนยิ้มทะเล้น เรียฝ่ามือเล็ๆ ีเพี๊ยะเ้าให้อีที
"ไปไล ๆ เลย
ไมุ่ย้วยละ" พูเสร็็อนุ๊บป่อเินสาวเท้า้าวไว ๆ เพื่อหนีาสถานาร์รนั้น
นี้แล้ไ้แ่หัวเราะออมา ่อนะรีบเินามนรัไป
ปรี๊น! ปรี๊นนนนนนน!!!!
เสียบีบแรรถยาวัไปทั่วบริเว
มินฮยอนหันไปาม้นเสียที่อยู่้าหน้าเยื้อ ๆ ไปฝั่ร้าม
รถบรรทุันให่โนมอเอร์ไ์ับปาหน้า
ทำให้นับรถ้อเบี่ยพวมาลัยนเสียหลัพุ่าอีเลนมาอีเลนและไม่มีท่าทีว่าะหยุ
ผู้นมามายรีร้อ้วยวามหวาหวั่น เ่นเียวับเาที่หัวใหล่นวูบ
ร่าเล็ๆอฮยอนยัอยู่้านหน้า พอีับำแหน่ที่รถบรรทุเสียหลันั้นำลัพุ่เ้ามา
ใบหน้าหวานีเผือ วาเบิว้า าที่วระยับไ้ลับไม่ทำานระทันหัน
หัวใอฮวัมินฮยอนแทบะหยุเ้น
เารู้เพียอย่าเียวือเา้อเ้าไป่วยฮยอน
วามลัวที่่อนัวึ้นไม่ใ่เพราะลัวัวเอะาย แ่ลับที่ะเสียนรหน้าไป
"ฮยอน!!!!"
มินฮยอนออัววิ่ไปยัำแหน่ที่นรัยืนอยู่
มือหนาผลัร่าฮยอนออไปาุที่ยืนอยู่อย่าแร
เสี้ยววินาทีที่มินฮยอนหันลับไปมอนรัอย่าเป็นห่ว
ริมฝีปายยิ้มึ้นอยาโล่ใ
ผมรัุ..
เอี๊ย โรมม!!
"มะ
มินฮยอน!!!!!!"
- Dejavu -
เฮือ!!
ร่าสูผวาัวลุึ้นนั่ ใบหน้ามุ่มไป้วยเหื่อ
มินฮยอนหอบหายใแร ่อนะหลับาลอย่าั้สิ มือหนายึ้นลูบใบหน้าัวเอเบา ๆ
'อีแล้วเหรอ ฝันแบบนี้อีแล้ว'
"ฝันร้ายอีแล้วเหรอ" เสียหวานัึ้น้าัว ร่าเล็ที่นอนอยู่้าๆ ยันัวึ้นมานั่พลายี้าเล็น้อย แนเล็ๆ โอบเอวร่าสูเบา ๆ
ายหนุ่มยมือึ้นลูบลุ่มผมสีำนุ่มเิบอว่าเาไม่เป็นไร ่อนะล้มัวลนอนพร้อมับึร่าเล็ ๆ ลมา้วย ึ่นัวเล็็ว่า่าย ฮยอนยับหันหน้าเ้านรัพร้อมับยิ้มให้
"อรุสวัสิ์นะมินฮยอน"
ฮยอนยิ้มร่า มินฮยอนเอ็ยิ้มอบ ่อนะลูบแ้มนุ่ม ๆ อนรหน้าเบา ๆ
้วยวามรัใร่ แ่แววาลับเศร้าหม่น
อยาะอบว่า 'อรุสวัสิ์
ฮยอน' แทบะาใ
แ่.. เาพูออไปไม่ไ้
สอปีแล้ว.. นับาเหุาร์ในวันนั้น
เหุาร์ที่รถบรรทุเสียหลัพุ่เ้าน เารอีวิอย่าปาิหาริย์ ฮวัมินฮยอนถูรัษาัวอยู่ในห้อไอียูว่าหนึ่เือน
ึ่หมอทุนลวามเห็นแล้วว่าเาเป็นเ้าายนิทราไปลอีวิ
แ่สุท้ายเา็ื่นึ้นมา.. สอเือนให้หลั อาารทุอย่าีึ้น
รวมถึสมอที่ไ้รับารระทบระเทือนอย่ารุนแรนไม่น่าลับมาเป็นปิไ้
ทุอย่าีึ้นนเป็นปิ.. ยเว้นบาสิ่บาอย่า
และนั้นือ 'เสียและวามสามารถในารสื่อสาร' อเา
มินฮยอนไม่สามารถพูออเสียไ้ เาเอ็ไม่เ้าใ ทั้ๆ
ผลรวออมาือเส้นเสียอนั้นปิีทุอย่า ไม่เพียแ่เสียที่หายไป
ยัรวมถึวามสามารถในารสื่อสารอเาทุอย่า
มินฮยอนไม่สามารถเียนัวหนัสือไ้ ไม่ว่าะฝึอย่าไร็าม
แ่ลับอ่านหนัสือไ้ปิ เ้าใทุอย่า ภาษามือที่พร่ำเรียนมา
เาเอ็ไม่สามารถำมันไ้เลย
ึ่เท่าับหมหนทาในารสื่อสารอย่าสิ้นเิ
"ทำหน้าอย่านั้นอีแล้วนะ
ไม่อบเลย" ฮยอนเบ้หน้า มือเล็ยืแ้มมินฮยอนออ เรียสีหน้าไม่พอใเล็ๆ
อร่าสูไ้ ฮยอนหัวเราะอย่าอบใ ่อนะยันัวึ้นนั่
เสื้อยืัวให่ร่นลนเผยให้เห็นไหล่บาาว ๆ โผล่ออมานออเสื้อ
'นั่นมันเสื้อผมไม่ใ่เหรอิมฮยอน..'
ฮยอนมัอบเอาเสื้อยือมินฮยอนมาใส่นอน และผลที่ไ้็ือ
เสื้อัวีมัะร่นลมาเปิไหล่สั้า เพราะัวฮยอนนั้นเล็ว่าเามาพอวร
ะยั่วันหรือไ
"ันไปทำ้าวเ้านะ
รีบๆ มาินล่ะ ไปอาบน้ำไป" พูบ็ลุึ้นาเียเินออไปาห้อนอน
มินฮยอนมอามร่าเล็ๆ ่อนะลอบลืนน้ำลายเล็น้อย
'ทำไมแ่ัวอย่านี้!'
เสื้อยืัวให่ที่ยาวลมาถึหน้าา
เห็นเพียแ่อบบ็อเอร์ัวลายเพียเล็น้อย เผยให้เห็นาาวๆ ยั่วยวนิใเา
มินฮยอนสูหายใเ้าลึ ่อนะหลุำออมาเบาๆ
'ิมฮยอน
รู้ัวไหมว่ายั่วโยไม่ั้ใ'
หลัาที่ายหนุ่มอาบน้ำแ่ัวเสร็ามำสั่อนรั
มินฮยอนเินเ้ามาในห้อรัว ย่อเบาๆ
เ้าใล้นัวเล็ที่ำลัทอไ่าวฮัมเพลอารม์ีอยู่
มินฮยอนะรุบเ้าที่เอวบา ทำเอาร่าเล็สะุ้เฮือ
"นี่!
ใหมเลย เล่นอะไรเนี่ย" ะหลิวไม้ในมือเล็แทบะบินเ้าโหม่หัวมินฮยอน
ฮยอนเาะสันะหลิวเ้ามือนี้แล้เบาๆ
มินฮยอนไ้แ่ยิ้ม ่อนะูบลบนลาไหล่เนียนที่โผล่ออมาพ้นอเสื้อแรๆ
่อนะไล้ึ้นนถึออาว ริมฝีปาบเม้มนึ้นรอยแเป็น้ำ ๆ เท่านั้นแหละ
ะหลิวในมือเล็็เาะเ้าที่หัวนลามัป๊อ ร่าสูี๊ปาอย่าเ็บปว แ่็ไม่ยอมปล่อยมืออาเอวเล็
"เล่นอะไรเนี่ย
เี๋ยวปั๊เอาระทะฟาเลย" ฮยอนบ่นึมำ แ้มึ้นสีแระเรื่อ
ถึเาะโนลวนลามแบบนี้บ่อย ๆ แ่็ไม่เยินับมันสัที...
"หื่นลอ
ลามสุ ๆ... อ๊ะ!" มือเล็ๆ
ที่ลนลานเผลอปัโนวโหลใส่น้ำาล้าัวลพื้น
เพล๊!!
แปร๊บ!
หัวสมอาวาบ วามปวแปร๊บวิ่เ้าเล่นานในหัวอมินฮยอนน้อหลับาล
มินฮยอนัฟันเล็น้อย ่อนะ่อย ๆ ลืมาึ้น
“เล่นอะไรเนี่ย
เี๋ยวปั๊เอาระทะฟาเลย” ถ้อยำเิมๆ ับเมื่อรู่นี้เิึ้นอีรั้
มินฮยอนถอนหายใยาว
'อีแล้ว'
"หื่นลอ ลามสุๆ...
อ๊ะ!" มือฮยอนปัวโหลใส่น้ำาลลพื้นอย่าที่าไว้ แ่รั้นี้มันลับไม่มีเสียเพล๊ามามมา
มินฮยอนเอื้อมมือรับมันไว้ทัน ่อนะหยิบโหลน้ำาลวาเ้าที่เิม พลาส่สายาุ ๆ
ไปยัแม่รัวำเป็นที่อนนี้ยิ้มแหย ๆ
"แหะๆ
มือมันไปโนอ่า..." ฮยอนียิ้มแห้ๆ มินฮยอนเลิิ้ววนๆ
่อนะยี้ผมฮยอนนยุ่เหยิ และทิ้ัวลนั่บนโฟาไม่ไลาห้อรัว
เาวู...
วามสามารถนี้มันีหรือเปล่านะ?
เสียที่หายไปลับมีบาอย่ามาทแทน
สิ่นั้น็ือวามสามารถรู้เหุาร์ในอนาล่วหน้าไ้
วามสามารถที่ล้ายับสิ่ที่เรียว่า 'เาวู' ที่นอื่นรู้ััน..
ราวับพระเ้าให้สิ่นี้มา แทนารสูเสียบาอย่าอเา
แน่นอนว่า ไม่มีใรรู้เรื่อนี้รวมทั้ฮยอน้วย ไม่ใ่ว่าไม่อยาบอ
แ่เาบอออไปไม่ไ้ เาพูไม่ไ้ เียนไม่ไ้ ภาษามือ็ใ้ไม่ไ้
มันะเหลือวิธีไหนที่ะสื่อสารอีล่ะ
มันอาะี็ไ้.. เพราะเผื่อเิอะไรึ้นับฮยอน เา็ไ้รู้ทัน
เาวู แลับเสียอเา
มันอาะี็ไ้...
- Dejavu -
"มินฮยอน
วันนี้้อออไปส่านหรือเปล่า?" ฮยอนเอ่ยปาถาม มือเล็ๆ
ำลัวุ่นอยู่ับารัแ่ทรผมัวเออยู่หน้าระ ฮยอนำเลือมอนรัที่นั่วารูปอยู่้านหลัผ่านระเาที่ัวเอส่ออยู่
นโนเรียหันมามอามเสีย
มินฮยอนละมือาพู่ันในมือวามันลพร้อมับถาสี ายหนุ่มยับรอยยิ้มเล็ ๆ
เป็นารอบรับอย่าทุรั้ที่ทำ พลาส่ายหัวนิๆ
เป็นารปิเสธพร้อมับยมือโบประอบ ฮยอนพยัหน้าอย่าเ้าใ
"ั้นไป้วยันไหม
วันนี้ผม้อออไปรับานที่บริษัทน่ะ" ฮยอนเอ่ยวน้วยใบหน้ายิ้มแย้ม
แ่็้อมุ่ยหน้าเมื่ออีนอบรับในอย่าที่ไม่้อาร มินฮยอนส่ายหัว
่อนะหยิบพู่ันึ้นมาวารูปบนผืนผ้าใบรหน้า่อ
ร่าเล็ส่เสียิ๊๊ะอย่าัใ ่อนะเินไปรวบรวมเอสารที่ระัระายบนโ๊ะทำานให้เรียบร้อยใส่ลระเป๋าสะพาย้า
ถึมินฮยอนะไม่สามารถพูหรือเรียนรู้ทุอย่าเี่ยวับารสื่อสารและารเียนไ้
แ่มินฮยอน็มีรายไ้าานศิลป์ที่เาทำึ้น
มินฮยอนเ่ในเรื่อศิลปะมาั้แ่พวเาเรียนอยู่มัธยม้วยัน ไม่ว่าะวารูป
านปั้น มินฮยอนมัทำออมาไ้ที่หนึ่อโรเรียนเสมอ
ส่วนเาน่ะเหรอ เาทำานรับออแบบีไน์ทา้านราฟฟิ
ึ่ปิะ้อทำานอยู่ที่บริษัท แ่เพราะมินฮยอน..
เาเลยอร้อเ้านายให้ทำานอยู่ที่บ้านไ้ไหม เา้อารอยูู่แลมินฮยอน ึ่ทาบริษัทเอ็ไม่มีปัหา
"ฮวัมินฮยอน ันไปนะ!" ฮยอนระแทเสียนิๆ ใบหน้าหวานมวมุ่นบ่บอถึอารม์อเ้าัว ฮยอนเินลเท้าปึปัออไป แ่ไม่ทันที่มือเล็ะไ้สัมผัสลูบิประู ร่าเล็็ถูรวบเ้ามาอยู่ในอ้อมแนอใรบานแน่น
มินฮยอนรวบเอวนัวเล็เ้ามา เยาบนไหล่บา
พลาส่สายาอออ้อนให้นรั มูโ่เป็นสันลบนแ้มนิ่มเบา ๆ อย่าเอาใ
เรียรอยยิ้มอนโนอ แ่็รีบทำหน้าอนลบเลื่อนอย่ารวเร็ว
"ะไปแล้ว
ปล่อยเลย" ฮยอนพู พลาพยายามแะมือหนาที่ล็อเอวัวเอไว้ออ
แู่เหมือนไม่เป็นผลเอาะเลย มินฮยอนไม่ยอมปล่อย มิหนำ้ำยัอแน่นึ้นอี้วย
ร่าสูลี้ยิ้มบาๆ ่อนะริมฝีปาลไปบนหูฮยอนหนัๆ
แนแร่พลิัวฮยอนเ้าหาัว พลาทำมือเป็นสัา มือหนาี้ไปที่ัวนรั
่อนะี้ลพื้น
'รอผมรนี้่อน'
"โอเ รีบ ๆ เลย ั้า" นัวเล็บ่นอุบอิบ
ริมฝีปาเล็ๆ
ที่ำลัมเม้มเ้าหาันนั้นน่ารัเสียนมินฮยอนอใที่ะ้มลูบมันไม่ไ้
ร่าสููบลบนริมฝีปาบาไว ๆ ่อนะผละัวออไป
ทิ้ให้นโนเอาเปรียบยืนเินหน้าแ
็ามที่เาเยบอ โนแบบนี้มาไม่รู้ะี่รอบ
แ่เา็ไม่เยินมันเสียที.. แ่ิ็หน้าแอีระลอ ฮยอนเม้มปาเบาๆ
พลารุ่นิ
เาับมินฮยอนเริ่มวามสัมพันธ์แบบนี้ันั้แ่เมื่อไหร่ัน...
เท่าที่ำไ้ือเารู้ัมินฮยอนอนอยู่มัธยมปีที่ 1 มินฮยอนเป็นเพื่อนนแรอเาในโรเรียนนี้เลย
แล้วเาทั้สอ็สนิทสนมันมานมิรภาพมัน่อยๆ แปรเปลี่ยนเป็นวามรั
าานะเพื่อนสนิทลายเป็นนรั นถึเมื่อสอปีที่แล้ว
ทั้ฮยอนและมินฮยอนบารศึษาระับมหาลัย
แล้วเ่าบ้านอยู่้วยันเพราะสะวในารเินทามาว่า...
ทุอย่าำลัเ้าที่
แ่แล้วสุท้าย็เิเหุาร์ที่ไม่าฝันเ้านไ้..
สัมผัสอบอุ่นบริเวแ้มนุ่มทำให้นัวเล็ึสิลับมา
ริมฝีปานุ่มที่ประทับบนแ้มอนะเป็นอใรไม่ไ้นอาฮวัมินฮยอน
ร่าสูว่าลูบหัวฮยอนเบาๆ
สายาที่มอมานั้นสามารถสื่ออะไรหลายๆอย่าไ้โยไม่้อเอ่ยออมา
ึ่ฮยอนเอ็เ้าใ
เพราะระหว่าเาับมินฮยอน.. พวเาสื่อสารัน้วยหัวใ...
"ไปันเลยไหม"
- Dejavu -
บริษัทที่ิมฮยอนทำานอยู่ห่าออไปไม่ี่่วึาบ้านอพวเา
ึไม่ำเป็นที่้อึ้นรถโยสารให้เสียเิน
แ่บาที็้อึ้นบ้าแล้วแ่สถานาร์ว่าเร่รีบหรือไม่ รวมถึรั้นี้้วย
ทันทีที่รถประำทาอสนิทที่ป้าย ร่าเล็ๆ
็พุ่ออไปยัุหมายอย่ารวเร็วโยไม่ลืมลานัวสูว่าไป้วย
ทัู้่เินเ้ามาถึส่วนที่เป็นสำนัาน ฮยอน็หันไปทัทายพนัานนอื่นๆ ้วยใบหน้าที่สใส ่อนะบอให้นรันั่รอเาสัพั
"มินฮยอนรอรนี้่อนนะ เี๋ยวันมา" ไ้ยินันั้นมินฮยอน็พยัหน้าน้อยๆ อบรับ พร้อมับูสอนิ้วึ้นมา เรียรอยยิ้มหวาน ๆ อนรหน้าไ้อีรั้
'สู้ ๆ นะรับ'
"รู้แล้วน่า
อย่าื้ออย่าน อยู่รนี้แป๊บนะ" พูบร่าเล็็ผละออไป
ทิ้ให้ายหนุ่มนั่อมยิ้มพิโฟาอยู่บริเวล็อบบี้อบริษัท
มินฮยอนหัวเราะออมาเบาๆ เมื่อิถึวามน่ารัอนรั แฟนใรหนอ..
่าเป็นนที่น่ารัเสียริๆ
เวลาผ่านไปพอสมวร ไร้วี่แววอนัวเล็ว่าะโผล่ออมาาสำนัาน มินฮยอนยู่ปา้วยวามเบื่อ เานั่นิ่ ๆ มาเือบเป็นั่วโมแล้วนี่นา.. นิยสารรหน้า็อ่านนไม่มีอะไระให้อ่านแล้ว
ระหว่าที่ำลัเบื่อ สายา็เหลือบไปเห็นระาษนาเอสี่ปึให่ที่วาอยู่บนั้นวาอ ้วยวามที่ิวามเป็นศิลปิน มือหนาึอไม่ไ้ที่ะว้ามันมาวารูปเล่นสัแผ่นสอแผ่น
มินฮยอนรปลายินสอลับระาษโยใ้นิยสารรอไว้ ใบหน้ามายแววมุ่มั่นมีสมาธิับรหน้า มือวัวารูปอย่ามืออาีพ ภายในไม่ถึสิบนาที าระาษที่ว่าเปล่า็มีภาพร่าอผู้ายสอน โยที่นนึยืนหันหลัให้ับภาพ และอีนที่ยืนเยหน้ามอายหนุ่มที่หันหลั้วยสีหน้ายิ้มแย้ม และแน่นอนว่านในรูปที่เาั้ใวาะเป็นใรไปไม่ไ้นอาิมฮยอน
มินฮยอนมอรูปอย่าำๆ พลาลรายละเอียเพิ่มเิมลไป
าภาพร่าเปลี่ยนเป็นภาพสเ็ที่เริ่มเหมือนัวริึ้นทุที
ร่าสูินสอให้เ้มึ้นเน้นบริเวรอยยิ้มอฮยอนในภาพ
รอยยิ้มที่มัะยิ้มให้เาเสมอ เพิ่แ่มอ็ทำให้เายิ้มามออมาไ้
'ผมรัฮยอน'
อยาะบอำนี้ให้น ๆ นี้รับรู้ แ่เาไม่สามารถพูออไปไ้
รอยยิ้มเมื่อรู่นี้่อย ๆ เลือนหายไป มือหนาำินสอแน่นึ้น
่อนะเียนอะไราอย่าลไป
มินฮยอนวาเรื่อหมายบอลลูนำพูยื่นออมาานที่ยืนหันหลัให้รูป
แล้ววารูปหัวใเล็ๆ ลไปในนั้น
มินฮยอนมอภาพนั้น้วยสายาเศร้าสร้อย
'แม้แ่เียนำว่ารั
ผมยัเียนไม่ไ้เลย'
"อโทษที่ให้รอนานนะมินฮยอน"
ในที่สุร่าเล็ ๆ อิมฮยอน็โผล่ในสายา มินฮยอนวาระาษในมือลับั
พลาส่ยิ้มเล็ๆ ให้ามปิ นัวเล็เหลือบมอระาษบนัมินฮยอน
แ่เ้าัวลับยับมันหนีไปอีทา มินฮยอนส่ายหัวนิๆ เิไม่อยาใหู้
แ่แน่นอนว่านอย่าิมฮยอนไม่ยอม่ายๆ และสุท้ายนัวสู็้อแพ้อยู่ี
มินฮยอนยื่นระาษในมือให้นรัอย่าำใ
ฮยอนมอภาพในระาษ่อนะยิ้มหวานออมา มือเล็ ๆ
นั้นลูบหัวมินฮยอนอย่ามันเี้ยว ผมสีน้ำาลสวยถึับยุ่ไม่เป็นทร
ฮยอนหัวเราะอบใ่อนะเอ่ยปาอบุ
"อบุนะมินฮยอน"
เพียแ่สิ่เล็ ๆ น้อย ๆ ็สามารถเิมเ็มส่วนที่าหายไปไ้
ไม่้อมีำพูใ ๆ สื่อถึวามรู้สึ แ่ฮยอนสัมผัสมันไ้้วยใ
ถึไม่้อบอว่า 'รั' แ่เา็รู้ว่านรหน้ารัและเป็นห่วเามาแ่ไหน
"อเ็บไว้นะ" ฮยอนยิ้มาหยี่อนะเ็บระาษใบนั้นลระเป๋าไปพร้อมับึมือนัวโให้ลุึ้น มินฮยอน็ลุึ้นเินามแรลาไปอย่าว่า่าย
ฮยอนพามินฮยอนมาหยุอยู่ที่ร้านอาหารแห่หนึ่ไม่ไลนัาที่ทำาน
ร้านนี้ึ้นื่อเรื่ออาหารอร่อย เาเลยอยาลอินสัรั้ว่าะอร่อยสมำร่ำลือหรือเปล่า
"นเยอะริ ๆ
น่าะอร่อยเนาะมินฮยอน" ฮยอนเอ่ย มินฮยอนเอ็พยัหน้าอย่าเห็น้วย
ทัู้่ยืนรออยู่หน้าร้านสัพั ในที่สุ็ถึิวพวเา
ทันทีที่ทัู้่เินเ้ามาในร้าน เรียสายาาสาว ๆ หลายนให้หันมามอ
แน่นอนว่าไม่ไ้มอฮยอนหรอ มอแฟนอฮยอน่าหา
"ไปเ้าห้อน้ำแป๊บนะ เี๋ยวมา" พอสั่อาหารเสร็นัวเล็็อัวไปทำธุระส่วนัว ึ่มินฮยอน็พยัหน้าอบรับ
'เร็วๆนะ'
ทันทีที่ฮยอนเินออไป ทิ้ให้ร่าสูนั่อยู่นเียว
สาวน้อยที่นั่อยู่้าโ๊ะเินเ้ามาหาอย่าใล้า
มืออเธอสะิเ้าไปไหล่ายหนุ่ม เรียให้มินฮยอนละสายาาเมนูในมือหันไปมอ
"อโทษนะะ... ะอเบอร์หน่อยไ้ไหมะ"
โนลูรแบบนี้ร่าสูถึับอึ้ไปสัพั
ผู้หิสมัยนี้เาหัอเบอร์ผู้ายันร ๆ แล้วหรอเนี่ย
มินฮยอนมอหน้าสาวน้อยใล้า ่อนะส่ายหัวปิเสธอย่าสุภาพ
เรียสีหน้าไม่พอใเล็ ๆ าเธอนนั้นไ้ เธอยัื้อไม่เลิ
"ถ้าั้นุเล่นอย่าอื่นไหมะ
าท๊ เฟบุ๊"
และำอบที่ไ้็ือมินฮยอนส่ายหน้าทั้หม สาวน้อยถึับเบ้หน้า
ในใเธอิว่าน ๆ นี้เล่นทุอย่าแน่ ๆ แ่ไม่ยอมให้เธอ
เธอึัสินใเียนเบอร์ัวเอใส่ระาษพร้อมยัใส่มือนรหน้า
"ั้นถ้าอยาโทรมา
โทรมาไ้นะะ"
มินฮยอนมอระาษในมืออย่าๆ ลี่มันออมาู เาถอนหายในิๆ ่อนะว้าปาาาระเป๋าฮยอนออมาีเียนอะไรบาอย่า
สาวน้อยเห็นันั้น็ีใ ในที่สุหนุ่มหล่อนนี้็ยอมให้เบอร์ิ่อ
มินฮยอนยิ้มนิๆ มือหนายื่นระาษในมือให้สาวน้อย
และทันทีที่เธอเห็นสิ่ที่เียนในระาษ ใบหน้าเธอ็เื่อนล
สิ่ที่มินฮยอนเียนลไป็ือ รูปโทรศัทพ์ที่มีาบาทไว้
และรูปหัวใสอวมีเรื่อหมายิ๊ถูอยู่รลาระหว่าัน แสให้เห็นว่า
เาไม่มีโทรศัพท์ และ เามีแฟนแล้ว
"นีุ่!
ุะพูบ้าไม่ไ้หรือไ!"สาวน้อยระแทเสียอย่าไม่สบอารม์
มินฮยอน้มหัวน้อยๆ เิอโทษ ่อนะทำมือยับพะาบ ๆ เหมือนนพู และส่ายหน้า
'ผมพูไม่ไ้รับ'
"อ่าว
มีเรื่ออะไรันเหรอรับ?"
ฮยอนที่ลับมาเอสถานาร์แบบนี้ถึับมึน
นี่เิอะไรึ้น เาไปเ้าห้อน้ำไม่ี่นาทีเอนะ
"ถ้าันรู้ว่าเป็นใบ้พูไม่ไ้
ันไม่เสียเวลาหรอ!" พูบเธอ็ระแทเท้าปึปัลับโ๊ะไป ฮยอนมอามไปอย่าไม่เ้าใ
พลาทรุัวนั่ลพร้อมั้ำถาม
"มินฮยอน... เิอะไรึ้น?" ฮยอนถามอย่าัวล ร่าสูส่ายหน้านิ ๆ พร้อมรอยยิ้ม
มือหน้าลูบหัวนัวเล็ว่าเบาๆ
เารู้สึไม่ีเลยที่มีใรมาว่ามินฮยอน...
"หน้าาีแ่เสือเป็นใบ้
ูสิ" เสียแหลม ๆ อผู้หินที่เินมาที่โ๊ะเามะรู่นี้ัึ้น
ฮยอนหันไปมอเธอที่นั่อยู่โ๊ะ้า ๆ อย่าไม่สบอารม์นั
"เป็นัน
ันไม่เอาหรอนะ พูไม่ไ้ แล้วะอยู่้วยันไ้ไ"
ผู้หินนั้นพูเสียัึ้นเหมือนใให้เาไ้ยิน ฮยอนัฟันแน่น มือเล็ๆ
ำเ้าหาันอย่าอลั้น
"มิน่าล่ะ
เป็นเย์ เพราะไม่มีผู้หินไหนเาเอาไ ฮ่าๆ"
เท่านั้นเส้นอารม์อิมฮยอน็าผึ่ เา้าวับๆ
ไปรหน้าโ๊ะอผู้หิพวนั้น
"อโทษนะรับุ
อย่าพูไม่ีอย่านั้นับเา อโทษเาเี๋ยวนี้" ฮยอนพูเสียหนั
แ่แน่นอนว่านอย่าพวเธอเหรอะอโทษ ไม่มีทา
"มันเป็นเรื่อริ
รับไม่ไ้หรือไ"
"นีุ่!"
่า!!!
"ลับไปอยู่ับแฟนอแไป!" สาวน้อยปาเสียนนั้นพูเสียั พร้อมับหยิบแ้วน้ำึ้นมา สาไปที่หน้าฮยอนเ็มๆ
แปร๊บ!..
หัวสมอมินฮยอนปวี๊ เป็นสัาว่าเาวูเริ่มทำานอีรั้
ภาพรหน้า่อยๆ ัึ้นามลำับ ภาพแรที่เ้ามาในสายา็ือ ภาพที่ฮยอนั้ท่าะลุึ้นไปยัหาผู้หิปาเสียนนั้น
มินฮยอนเห็นันั้น็รีบว้ามือเล็ ๆ ไว้แน่น เามอฮยอน้วยสายาห้ามปราม
"พวเาพูไม่ีเี่ยวับนาย"
ฮยอนพูอย่ามื่น หัวใอเาำลัเ็บปว ายหนุ่มุมมือฮยอนแน่นึ้น
่อนะยิ้มให้
'ผมไม่เป็นไร'
"แ่..."
'ผมไม่เป็นไรริๆนะ' เายิ้ม..
ยิ้มเพื่อให้นรหน้าสบายใ ทั้ๆ ที่หัวใอเามันปวหนึบไม่่าัน
เาทำให้ฮยอน้อมาเ็บปวเพราะเรื่อเา..
"ผมอโทษ.."
ริมฝีปาเล็ๆ สั่นระริ ฮยอนับมือมินฮยอนแน่ๆ อบ น้ำาหยเล็ๆ
หล่นลบนหลัมืออมินฮยอน
'......'
"อโทษนะมินฮยอน...”
‘....’
“อโทษที่ันเป็นผู้าย"
- Dejavu -
หลัาเหุาร์ที่ร้านอาหาร ทัู้่็ลับมาบ้าน
ระหว่าทาฮยอนไม่ไ้พูอะไรเลย มีเพียสีหน้าหมอๆ
ึ่ฮวัมินฮยอน็ไ้แ่ลูบหัวนัวเล็นี้เบาๆ เป็นารปลอบ
มินฮยอนไม่อบที่นรัเป็นแบบนี้เลย ิมฮยอนที่สใสอเาลับหม่นหมอแบบนี้
มันทำให้หัวใเาเ็บปวอย่าน่าประหลา
มินฮยอนถอนหายใยาว ร่าสูนั่ทอายอยู่บนโฟาัวเ่
มือรีโมทเปลี่ยน่อไปมาอย่าไรุ้หมาย พลาเี่ยหูฟัเสียน้ำที่ัออมาาห้อน้ำ
ผ่านไปสัพัเสียนั้น็หยุล ฮยอนอาบน้ำเสร็แล้ว
'นาน..'
เวลาผ่านไปพอสมวรไม่มีวี่แววอร่าเล็ที่ออมาาห้อน้ำ
มินฮยอนมวิ้ว ่อนะลุเินไปยัุหมาย้วยวามเป็นห่ว มือหนาเาะประู
แ่สิ่ที่ไ้ลับมาือวามเียบ อนนี้ในใอเาร้อนรุ่มไปหม
ทำไมฮยอนไม่อบเา มินฮยอนึัสินใเปิประูเ้าไปโยไม่รอำอนุา
'ฮยอน...'
ภาพที่เาเห็น็ือฮยอนำลัยืนมอระบานให่้วยวาเหม่อลอย
วาู่สวยแ่ำรื้นไป้วยหยาน้ำใสๆ
ทั้ัวอฮยอนมีแ่ผ้านหนูผืนเียวผันรอบเอวอยู่หลวมๆ เผยให้เห็นสัส่วนบอบบาึ่อนนี้ยิู่ฮยอนัวเล็เ้าไปให่
ไหล่บาๆ เพียแ่มอา้านหลั็สามารถรู้ไ้ว่าเ้าัวเศร้าสร้อยนาไหน
ูเหมือนร่าบายัไม่รู้ัวบนระทั่มินฮยอนรวบัวเ้ามาอา้านหลั
ฮยอนสะุ้เบาๆ เพราะวามใ วาที่เหม่อลอยถูเรียสิลับืนมา
ไออุ่นาแนแร่ที่โอบรัเอวเปลือยอัวเอทำให้ใบหน้าฮยอนร้อนวูบ
แ่เพราะวามรู้สึทั้หลายมันเยอะเินว่าที่ะสนใเรื่อนี้
ฮยอนแะมือมินฮยอนออ และแน่นอนว่านัวสูว่าไม่ยอมปล่อย่ายๆ
"มินฮยอนปล่อยเลย
ะแ่ัว" ฮยอนพู มือเล็ๆ พยายามแะมือที่แ็ยิ่ว่าีมเหล็ออ
แ่็ไม่เป็นผล
มินฮยอนเยาบนไหล่เล็ๆ พลา้อมอหน้านรัผ่านทาระ
ึ่ฮยอน็้ออบ เรียเสียหัวเราะในลำออมินฮยอนไ้
่อนะมูลับแ้มนวลเบา ๆ โยที่สายายัับ้อร่าบาาในระ
มือหนาระับเอวเล็แน่นึ้น
สายาที่มอมา ฮยอนรู้ไ้ทันทีว่านรั้อารบออะไร
'เป็นห่ว'
"รู้แล้วน่าฮวัมินฮยอน
ออไปรอ้านอ่อน อแ่ัวแป๊บเียว" ฮยอนลี่ยิ้มออมา แ่ะมีหรือ นที่อยู่้วยันมาหลายปีะไม่รู้ว่านรหน้ายิ้มาใหรือฝืนยิ้ม
มินฮยอนถอนหายในิๆ ่อนะ้มลูบลาไหล่บา้วยวามรัใร่
มือหนายี้ผมำนุ่มอย่าทุรั้
และเินออไปนอห้อน้ำให้นัวเล็ัารธุระส่วนัว
ทันทีที่มินฮยอนาไป ใบหน้าที่ปั้นยิ้มเมื่อี้่อยๆ หุบล
รอยยิ้มสใสแปรเปลี่ยนเป็นรอยยิ้มเศร้าๆ ฮยอนมอัวเอในระอีรั้
"ถ้าันเป็นผู้หิ
นายะไม่โนว่าใ่ไหม" เสียที่พูออานั้นสั่นเรือ
อบาอฮยอนร้อนผ่าว รู้ัวอีทีน้ำใส ๆ ็ไหลรินาวาอย่าไม่า
ใ่.. ถ้าเาเป็นผู้หิ มินฮยอนะไม่โนว่า..
“แล้ว็เพราะัน.. นายเลย้อเป็นแบบนี้..”
เพราะเา ทำให้มินฮยอน้อสูเสียเสียอัวเอไป
มินฮยอนไ้รับบาเ็บ็เพราะเาทั้หม
เามันน่ารัเียริๆ
เสียประูถูปิเรียให้สายาอายหนุ่มที่นั่รอนรัอยู่บนโฟาในห้อนั่เล่นหันามไป มินฮยอนยิ้มให้ับผู้มาใหม่ แ่็้อเื่อนลเมื่อเห็นวาที่แ่ำแสถึว่านๆ นี้ไ้ผ่านารร้อไห้มาพอสมวร มินฮยอนรีบลุไปหาร่าเล็ ่อนะรวบัวฮยอนเ้ามาอแน่น
"ฮึ.. ฮึ" ใบหน้าหวานบลับไหล่ว้าพร้อมับสะอื้นออมาเบาๆ ร่าเล็สั่นเทาอย่าห้ามไม่ไ้ และนั่นทำให้มินฮยอนยิ่ร้อนใ
'ฮยอน เป็นอะไรไป ร้อไห้ทำไม'
แม้ะพูออไปไม่ไ้ แ่วามรู้สึที่ส่ผ่านอ้อมออันอบอุ่นทำให้อีนรับรู้ไ้ ฮยอนเยหน้าึ้นมอนรัพลาส่ายหน้านิๆ วาู่สวยเปรอะไป้วยน้ำา
"ันไม่เป็นไร" แม้เหุาร์ะหนัหนาสัแ่ไหน นัวเล็็มัะพูำนี้เสมอ มันทำให้เารู้สึเหมือนำลัโนนัวเล็ปป้อ ฮยอนพยายามทำัวแ็แร่ แ่ภายในริ ๆ มันลับัน ึ่เาเอไม่อบ
ไม่อบเลยริ ๆ
แนแร่้อนร่าเล็อนรัึ้นมา ่อนะอุ้มเินไปยัโฟา และทรุัวนั่ล ฮยอนเลยอยู่ในท่าที่นั่พาัอมินฮยอน มือเล็ๆยึ้นโอบรอบอร่าสูพร้อมับบหน้าลับไหล่ มินฮยอนลูบหัวนัวเล็เบา ๆ
"ันมันน่ารัเียใ่ไหมมินฮยอน ันมันแย่.." ฮยอนพูเสียแผ่ว วามน้อยเนื้อ่ำใและวามรู้สึผิถาโถมเ้าหาัวิมฮยอน เาไม่วรเอับมินฮยอนเลย้วย้ำ
"เราไม่น่าเอันเลย ถ้าพวเราไม่เอัน มัน็ะไม่เิเรื่อแบบนี้ ัน.. อะ อื้อ..."
ำพูอนัวเล็ทำให้ร่าสูไม่พอใ มินฮยอนับใบหน้าเล็ ๆ ให้มอหน้าเา ่อนะประทับริมฝีปาลไปเป็นารปิปานพูเยอะ ฮยอนอบพูแบบนี้ ทำไมเา้อให้ไหล่เล็ๆ นี่แบรับอะไรมามาย เาโมโหัวเอ โรธัวเอ..
าูบที่เ็มไป้วยอารม์ุ่นเือ ่อย ๆ แปรเปลี่ยนเป็นอ่อนโยน เวลาผ่านไปพอประมานโนปิปา็ส่เสียลำอเป็นารประท้วว่าำลัหายใไม่ออ มินฮยอนละริมฝีปาออ้าๆ ่อนะเยาบนหัวนัวเล็พร้อมับระับเอวอเ้ามาแน่นึ้นนเ็บ ฮยอนเบ้หน้าเล็ๆ เารู้ว่ามินฮยอนำลัไม่พอใอะไรบาอย่า ึ่แน่นอนว่ามันเิึ้นาเา
"มินฮยอน..." เสียแผ่ว ๆ ที่ออมาาบาฮยอนเรียให้นัวโไ้สิ อ้อมแนแร่ลายล แ่็ยัไม่มอหน้านในอ้อมอ ฮยอนเยหน้าึ้นมอนรั ่อนะูบเบาๆ ลไปที่มุมปาร่าสู
"็ันเป็นนทำให้ทุอย่าเป็นแบบนี้..." ประโยถัมา็ยัสร้าวามไม่พอใให้ายหนุ่ม มินฮยอนวัสายามอนรั้วยวามุ่นเือ ่อนะ้มลปิปาเล็ ๆ ที่พูแ่ำที่เาไม่อยาไ้ยินอีรั้และอีรั้
"มะ มินฮยอน... อะ อื้อ.."
"ัน.. ฮ้า อื้อ.. มินฮยอนฟััน่อน" มินฮยอนูบย้ำแรๆ อีสอสามทีลบนริมฝีปาบาที่อนนี้แ้ำเพราะารระทำอเา่อนะละออมา เามอร่าเล็บนััวเอที่หอบหายใถี่ ๆ ใบหน้าหวาน้มลไม่ล้าสบสายาเา มินฮยอนเยาฮยอนึ้นให้มอหน้า วาู่สวยปราึ้นัเนในสายา เา้อลึเ้าไปให้าฮยอนเหมือนะสื่อวามหมาย
'อย่าพูแบบนั้นอี ผมไม่อบ'
"อโทษ.." ฮยอนพูเสียอ่อน ่อนะยิ้มออมา ยิ้มที่ทำให้หัวใอมินฮยอนพอโ.. อารม์ุ่นเือ่อนนี้หายไปราวับเวทมน์ เพียแ่รอยยิ้มอน ๆ นี้เท่านั้น
"ันรันายนะ รัมาๆ ้วย.." มือเล็ยึ้นับแ้มนรหน้า มินฮยอนยับหน้าเ้าไปใล้ราวับมีแรึูารอยยิ้มสใสนั้นนรู้สึถึลมหายใอันและัน รู้ัวอีทีแผ่นหลับา็แนบลับเบาะโฟาพร้อมับร่าอีนที่ทาบทับลมา ผิวนวลใุ้นอนปราึ้นล่อสายา ่อนเสียหัวเราะิัในอนแร่อยๆ แปรเปลี่ยนเป็นเสียหอบหายใหนัหน่วและเสียราหวาน ๆ เป็นระยะ
ไม่มีถ้อยำ ไม่มีำสัา มีเพียแ่หัวใที่เื่อม่อัน และร่าายที่หลอมรวมเป็นหนึ่... ใรว่านเราะอยู่ไม่ถ้าาำพูว่ารั แ่สำหรับฮยอน เพียแ่อให้มีมินฮยอนอยู่้วยัน แ่นั้น็เพียพอ
อแ่ไ้รั ็เพียพอ
- Dejavu -
มินฮยอนลืมาื่นึ้นมาเพราะแสแาหน้า่าที่ส่อเ้ามา เาสะบัหัวเบา ๆ ไล่วาม่วออไป ่อนะหันไปมอน้าัวและระบายยิ้มออมา
ร่าเล็ ๆ หลับปุ๋ย้วยใบหน้าผ่อนลาย ผมสีำลับที่ยาวมาว่าแ่่อนสยายไปทั่วหมอน ผิวเนียนละเอียที่โผล่มาพ้นผ้าห่มสีเ้มมีรอยสีแาๆาารระทำอเาเมื่อืน มินฮยอน้มลูบแ้มใสเบ าๆ ่อนะลุึ้นหยิบเสื้อผ้าที่อยู่้า ๆ เียึ้นมาสวมใส่ลว ๆ
"อือ.. มินฮยอน.." เสียหวานๆ เสียื่อเา มินฮยอนหันลับไปามเสียเรีย ่อนะยิ้มออมา เาเินรเ้าไปหาร่าเล็ ๆ ที่ำลััวเียอยู่บนเีย ประทับริมฝีปาลบนหน้าผามนเบา ๆ
'อรุสวัสิ์'
"่วนอนั" นัวเล็พึมพำ วาู่สวย้อนมอนรหน้า ึ่หารู้ไม่ว่ามันเป็นารอออ้อนอย่าไม่รู้ัว นมินฮยอนอใไม่ไหวที่ะ้มลเอาเปรียบอีสัรั้
"อื้อ.. ฮวัมินฮยอน พอไ้แล้ว" ใบหน้าหวานึ้นสี่ำ มือเล็ ๆ ับริมฝีปาัวเอที่เพิ่โนร่าสูวยไป อีมือหนึ่ีไหล่ว้ารัว ๆ เป็นารแ้เิน นเอาเปรียบหัวเราะอย่าอารม์ีพลาหยิบาเอนัวเล็ที่อยู่้าเียึ้นมาให้้วยสายาเ้าเล่ห์ ใบหน้าที่ึ้นสีระเรื่อยิ่แึ้นว่าเิม ฮยอนปาหมอนใส่หน้านลามแรๆ ่อนะเินเอาผ้าห่มมาลุมายหายเ้าห้อน้ำไป ทิ้ให้มินฮยอนนั่ยิ้มราวับเป็นนบ้า
'น่ารัะมั'
ไม่ว่าี่ปีๆ ฮยอนอเา็น่ารัเสมอทุอิริยาบถ นี่แหละนะ เหุผลที่ทำให้ฮวัมินฮยอนหลรัิมฮยอนหัวปัหัวปำ
ในระหว่าที่เานั่ิอะไรเพลินๆ รอนรัอาบน้ำเสร็ มินฮยอนรู้สึเหมือนมีอะไรบาอย่ามาเ้าที่สมอ ิ้วเรียวมวมุ่น มือหนาบีบเบา ๆ เ้าที่มับัวเอเหมือนว่ามันะ่วยบรรเทาวามปวให้น้อยล
แปร๊บ!
'อึ!'
วามปวแบบหน่วๆ่อยๆแปรเปลี่ยนเป็นวามปวี๊แบบทุรั้ที่เิเาวู แ่รั้นี้ลับทวีวามนุยแรึ้น และไม่มีท่าทีว่าะหยุล มินฮยอนยมือึ้นุมศีรษะัวเอ ใบหน้าหล่อบิเบี้ยว้วยวามทรมาน เารู้สึเหมือนสมอโนเ็มนับพันเล่มทิ่มแท
'นะ นี่..นี่มันเิอะไรึ้น'
วี๊~
เสียหวีแหลมแสบแ้วหูัเ้าระทบโสประสาทอฮวัมินฮยอน วาเรียวเบิว้า มือหนาปิหูัวเอแน่น แ่เสียแหลมหวีนั้นยัั่อไปแถวยัเพิ่มวามัึ้นเรื่อย ๆ วามปวแปลบที่สมอ็ยัไม่หายไป
เพล้!!!
ร่าที่วนเประอัวเอ้วยาร้ำไปที่โ๊ะหัวเีย มือหนาเผลอปัรอบรูปที่เป็นรูปู่อนเอและฮยอนลพื้นแระายเสียั อยาะรีร้อออไปเพื่อระบายวามเ็บปว แ่เาทำไ้แ่เพียัฟันแน่น ในที่สุมินฮยอนทรุัวลบนพื้นุู้ัวอย่าทรมาน วามเ็บปวมันทำให้สิอเาเริ่มา ๆ หาย ๆ เารู้สึเหมือนหัวอเาะแยออาันเป็นสอี
เมื่อร่าายไ้รับวามเ็บปวมาว่าะรับไ้ ลไอร่าาย็สั่ให้สลบไปามธรรมาิ สิอมินฮยอน่อย ๆ เลือนหายไป วาปรือล
ภาพสุท้ายที่เาเห็นลา ๆ ็ือ ร่าอิมฮยอนที่วิ่ถลาเ้ามา ใบหน้าอฮยอนเลือนราแทบมอไม่เห็น แ่ที่แน่ ๆ ือเาไ้ยินเสียรีร้ออฮยอน
"มินฮยอน!!!!"
่อนเาะสลบไป..
[Update 2017.06.30] 50%
สิ่แรที่มินฮยอนรู้สึไ้ทันทีที่ื่นึ้นมาือลิ่นแอลอฮอล์ุนมู ลิ่นน้ำยา่าเื้อที่แสนเป็นเอลัษ์อสถานที่ที่เรียว่าโรพยาบาล มินฮยอนระพริบาถี่ปรับสภาพาใหุ้้นินับแสที่สาเ้ามา มือหนายึ้นยี้าเบาๆ สายาเหลือบไปเห็นสายน้ำเลือที่ระโยระยาาแนอเา
หลัาที่เาสลบไป ฮยอนพาเามาโรพยาบาล...
มินฮยอนนวมับเาเอเบาๆ วามเ็บแปลบแทบทนไม่ไ้อนนี้เหลือเพียแ่วามปวแบบหน่ว ๆ ในสมอ เสียหวีแหลม่อนหน้านี้็หายไปเรียบร้อย
"ื่นแล้วเหรอ เป็นไบ้า เ็บรไหนหรือเปล่า.." เพราะเสียยับัวทำให้อีหนึ่ีวิในห้อรู้ัว ฮยอนรีบปรี่เ้ามา้าเียเา้วยใบหน้าที่ีเียวเหมือนนป่วยมาว่าเาเสียอี วาู่สวยแ่ำเพราะผ่านารร้อไห้มาอย่าหนั ฮยอนร้อไห้อีแล้ว...
'ผมไม่เป็นไร'
มินฮยอนส่ายหน้านิ ๆ มือหนาลูบแ้มเนียนอย่าเบามือ ฮยอนแนบหน้าลับฝ่ามืออบอุ่น น้ำใส ๆ เริ่มเอ่อลอ ึ่เาทนไม่ไ้ที่ะเห็นมัน มินฮยอนยันัวึ้นนั่ ่อนะึร่าเล็ๆ เ้ามาอแน่น
"อยู่ี ๆ มินฮยอน็ล้มลไป ัน... ันใมาเลย ันไม่รู้ะทำยัไ ฮึ..." ฮยอนพูเสียสั่นเรือ มือยุ้มเสื้ออเาแน่นพร้อมับบหน้าลับไหล่ น้ำอุ่น ๆ ที่ึมผ่านเนื้อผ้าเป็นอะไรไปไม่ไ้นอาน้ำา...
มินฮยอนเม้มปาแน่น มือลูบหัวนรัที่ำลัเสียวัเพราะัวเาเออย่าเบามือ เาโรธัวเอนัที่ทำให้ฮยอนเป็นห่ว และยิ่เลียัวเอมาว่าเิมที่ทำให้ฮยอนร้อไห้ ทำไมเา้ออยให้ฮยอนปป้ออยู่เสมอแทนที่ะเป็นเาที่้อปป้อฮยอน
เา่าไร้ประโยน์ มีแ่ะทำให้ที่เานรัไม่มีวามสุ...
"มินฮยอนไม่เป็นไรแล้วใ่ไหม ปวหัวอยู่หรือเปล่า" เสียหวานเรียสิเาให้ลับืนมา มินฮยอนผละัวออามแรันอนัวเล็
'ผมไม่เป็นอะไรแล้ว'
มือหนาลูบผมนรหน้าอย่าอ่อนโยนพร้อมรอยยิ้ม นัวเล็เอ็ยิ้มาม ่อนะปาน้ำาบนหน้าัวเอออ ฮยอน้มลุ๊บปามินฮยอนไว ๆ ่อนผละออ
"หาย็ีแล้ว อย่าเป็นอะไรไปอีนะ" พูไปยิ้มหวานไป นั่นทำให้เา่อยเบาใลหน่อย ฮยอนยิ้มแบบนี้มันทำให้เาสบายใทุรั้ ึ่เา็ิว่านัวเล็รู้ถึุนี้ ฮยอนเลยอบยิ้มแบบนี้ทุทีเวลาเารู้สึแย่
"สัานะ" นิ้ว้อยถูยื่นเ้ามารหน้า ึ่มินฮยอน็อบรับโยารยื่นนิ้ว้อยไปเี่ยว าม้วยนิ้วโป้ที่นัน
'สัา'
สัาว่าะไม่ทำให้เป็นห่ว สัาว่าะปป้อฮยอน สัาว่าะูแลฮยอนให้ีที่สุ
และสัาว่าว่าะรัลอไป
"ินแอปเปิ้ลมั้ย เี๋ยวันปอให้" ฮยอนยิ้มพร้อมับผละไปหยิบแอปเปิ้ลสีแน่าินลูหนึ่ึ้นมา ึู่เหมือนะเรียมมาเอโยเพาะ มินฮยอนพยัหน้าถี่ ๆ ทำให้ฮยอนหัวเราะออมา เารู้ว่านรัอบินแอปเปิ้ลนาไหน ื่นึ้นมาอยาินอะไรบ้าแหละ
ฮยอนลาเ้าอี้มานั่้า ๆ เีย พร้อมับปอแอปเปิ้ลโยารเลาะเปลือออ้วยมี ให้ายเถอะเาลืมเอาที่ปอเปลือมา้วย
มินฮยอนมอนัวเล็ที่ำลัั้ใปลอเปลือแอปเปิ้ลให้ยาวที่สุโยไม่าออาัน้วยรอยยิ้ม มือหนาว้ารีโมที่หัวเียมาเพิ่มระับเียให้เอนพิหลัมอนรัไ้ัๆ
"โอ้ย!" ร่าบาร้อเบา ๆ เรียสายามินฮยอนที่อยู่ับรีโมหันวับมา้วยวามใ เลือสีแส่อย ๆ ไหลออมาออมาาบาแผลบนนิ้ว
แปล๊บ!
สมอปวี๊อย่าทุรั้ที่เิเาวู ทุอย่าเป็นสีำสนิท ่อนะ่อย ๆ ัเนึ้นนเป็นภาพปัุบัน และึ่ทำให้เาใ...
"เ็บั" ฮยอนบ่นเบา ๆ ่อนะวามีเ้าปัหาและแอปเปิ้ลลบนโ๊ะ มืออี้านที่ปลอภัยหยิบทิูึ้นมาับเลือที่นิ้วัวเอ
มินฮยอนนิ่ัน เามอภาพรหน้าอย่าไม่เ้าใ ทำไมเหุาร์ถึไม่ย้อนลับทั้ ๆ ที่เมื่อรู่เิเาวูแบบทุ ๆ รั้
"มินฮยอน... เป็นอะไรไป" ฮยอนโบมือไปมารหน้าเาไปมา ่อนะี๊ปาอีทีเพราะลืมว่ามือที่โบำลัเป็นแผลอยู่ มินฮยอน่มวามสสัยไว้ในใ มือหนาปุ่มเรียพยาบาล ่อนะับมือนรัึ้นมาูแผล
'ทำไมไม่ระวััว'
โนสายาุๆ เ้าไปหนึ่ที ฮยอน็ไ้แ่หัวเราะแหะ ๆ อย่าไม่รู้ะแ้ัวอย่าไ ไม่นานนัพยาบาล็เินเ้ามา มินฮยอนี้ไปนิ้วฮยอนประมาว่าให้พาไปทำแผลหน่อย ึ่อนแรฮยอน็อแไม่ยอมไป แ่ทำไไ้ ที่นี่ือโรพยาบาลนะ สุท้าย็้อยอมเินามุพยาบาลไปอยู่ี ทิ้ให้นป่วยบนเียนั่รุ่นิับวามผิปิอนเอ
'ทำไม... นี่มันเิอะไรึ้น?'
- Dejavu -
ในที่สุเา็ไ้ออาโรพยาบาลหลัาโนนรับัับให้นอนที่นั่นอีืนเพื่อรอูอาาร แม้ว่าเาะปวหัวนถึั้นหมสิ แ่ผลรวทุอย่าออมาลับเป็นปิหมทุอย่า สร้าวามประหลาใให้หมอและฮยอนเป็นอย่ามา ็แน่สิ.. ในรีเาวูอเาวิทยาศาสร์ยัไม่สามารถอธิบายไ้เลยนี่นา
อนนี้พวเาำลัลับบ้าน ึ่ใริมินฮยอนอยาะแวะเินเล่นลาแถว ๆ นั้นะหน่อย แ่นัวเล็ลับ้านหัวนฝา โยให้เหุผลว่าเาเพิ่ออาโรพยาบาล ็เาไม่เป็นไรริๆ แล้วนี่... แ่็ไ้แ่บ่นในใและยอมรับมัน เาัฮยอนไม่ไ้หรอ
Rrrrr... Rrrrr..
"สวัสีรับ ิมฮยอนพูรับ" ร่าบารับสาย่อนะรอเสียลไป วาู่สวยเบิว้าพร้อมับรอยยิ้มที่ว้าึ้น
"ริหรอรับ! โอเรับ ผมะรีบไป รับ ๆ สวัสีรับ" พูบ็ัสายไป มินฮยอนมออย่าสสัย ่อนะใเมื่อร่าเล็ ๆ โถมเ้าใส่ทั้ัว
"มินฮยอน.. านันที่ส่ไป ไ้ิราวัลระับประเทศ้วย ไม่น่าเื่อเลย!" ฮยอนอร่าสูแน่น เสียหวานแสวามื่นเ้นนปิไม่อยู่ มินฮยอนระบายยิ้มออมาพร้อมับออบแน่น
เาำไ้ว่าฮยอนั้ใทำผลานิ้นนั้นมา เพราะวามฝันอิมฮยอนือารไ้รับราวัลระับประเทศ้านารออแบบราฟฟิีไน์ พอเห็นนัวเล็ีใ เา็พลอยีใไป้วย
"ัน้อไปที่บริษัท เาส่อะไร็ไม่รู้มาให้" ฮยอนผละออ รอยยิ้มอเา่าสใสนนมอ้อยิ้มาม มินฮยอนยี้ผมำอย่าเบามือ พลาูมือเล็หมายะพาเินไปที่บริษัท แ่โนร่าเล็ร้อ้านไว้่อน
"เี๋ยวันไปเอ มินฮยอนลับบ้าน่อนเถอะ" ประโยที่ไ้ยินทำเอาร่าสูมุ่ยหน้าอย่าัใ เรียเสียหัวเราะออีนไ้ ฮยอนลูบแ้มนัวสูว่าเบา ๆ
"มินฮยอนลับบ้านทำ้าวเย็นรอันหน่อยนะ แล้วะรีบลับไปิน้าว นะๆ" พอเอลูอ้อนอนรัแบบนี้เ้าไป มีหรือที่ฮวัมินฮยอนะไม่ใอ่อน มินฮยอนถอนหายใออมาพลาพยัหน้านิ ๆ เป็นารล
'รีบลับมานะ'
"ร้าบผม~" ฮยอนยิ้มาปิ ร่าเล็เย่ัวหอมแ้มอีฝ่ายไว ๆ ่อนะเินออไปอย่าเร่รีบ
มินฮยอนมอามนรัที่เินไปนถึเาะลาถนน ไฟรูปนสีแสว่าึ้นเป็นสัาให้หยุเิน ระหว่านั้นฮยอนหันลับมาโบมือให้เาพร้อมรอยยิ้ม เาเอ็โบอบ เาอาะอยู่มอนัวเล็นสุสายาแ่โนโบมือไล่เสียน้อยอมหันหลัเินลับบ้าน มินฮยอน้าวาเร็วๆ ฝ่าฝูนที่แน่หนา้วยหัวใที่เริร่า
'วันนี้ะทำอะไรให้ฮยอนินีนะ'
เอี๊ย โรม!!!!
ระหว่าที่ิเมนูอาหารมามายในหัว เสียล้อเสียสีับพื้นถนนัยาว ่อนะบ้วยเสียนอหนัอะไรบาอย่า มินฮยอนหันไปทา้นเสียอย่าใ ทุรั้ที่ไ้ยินเสียนี้มันทำให้เานึถึัวเอเมื่อสอปี่อน..
"รี๊! นโนรถน!!" เสียรีร้อระมพร้อมับเสียฮือฮา ทั้ใ ลัว และอีมามาย
ึั..
หัวใอเาเ้นผิัหวะ ใเาโหวเหวนน่าแปล สัาาบาอย่าสั่ให้เาวิ่ไปยัุที่เิอุบัิเหุอย่าไม่มีเหุผล หัวใอเาเ้นรัวเร็ว
อให้ไม่เป็นอย่าที่ิ....
หลัาแหวฝูนที่มุอยู่บนมาถึ้านหน้า หัวใที่เ้นรัวเร็วอยู่่อนหน้านี้็แทบะหยุเ้น าอ่อนแรึ้นมาระทันหัน มินฮยอนทรุัวลับพื้นถนน ราวโลรอบัว่อย ๆ หยุนิ่ มินฮยอนไม่รู้สึอะไร ไม่สนใอะไรนอาภาพรหน้า
ร่าอนที่เารัสุหัวในอนมอเลือ ใบหน้าหวาน ๆ ที่่อนหน้านี้ไม่ี่นาทียัแย้มรอยยิ้มให้เาอนนี้เปรอะไป้วยเลือสีแานาบาแผลบนศีรษะ ในมืออฮยอนถือลูบอลลูเล็ๆ ไว้แน่น
'ฮยอน!!!!'
แปล๊บ!!
อีรั้ที่เาวูทำาน แสสีาวสว่าวาบปราในสายาทำให้มินฮยอน้อหลับาล วามปวแปลบที่สมอ่อย ๆ าหายไป มินฮยอนลืมาึ้นอย่า้า ๆ ในใ็ภาวนาให้ภาพฮยอนรหน้าหายไป ย้อนลับไปอนที่ยัไม่เิึ้น
แ่ภาพที่ปรา่อสายาเามันทำให้หัวใเาหยุเ้นอีรอบ...
"มะ.. มิน..ฮยอ..น..." เสียแผ่ว ๆ ัึ้น พร้อมับวาที่เปิึ้นนิอย่าไร้เรี่ยวแร ฮยอนพยายามเอื้อมมือเหมือนะอให้เาับมือัวเอไว้ มินฮยอนรีบปรี่เ้าไปุมมือบอบบานั้นไว้แน่น อบาอเาร้อนผ่าว
'ฮยอน... ไม่เป็นไรนะ ผมอยู่นี่'
อยาะพูปลอบ อยาะบอว่าฮยอน้อไม่เป็นไร อยาะพูออไป แ่็ไ้แ่ทำปาพะาบๆ แ่ไร้ึ่เสีย ฮยอนยิ้มนิ ๆ อย่าอ่อนแร ่อนะระอัเลือออมาลิ่มให่ สร้าวามใให้ับมินฮยอน มือเล็ับมือเาแน่น้วยวามลัว
"มะ มิ...ยอน... ัน.. ..ลัว.."
เสียที่พูแผ่วเบาลเรื่อย ๆ เ่นเียวับลมหายใ น้ำาหยาใส ๆ ไหลรินออมาาวาู่สวยปะปนไปับเลือ ฮยอน่อย ๆ หลับาลอย่าเหนื่อยอ่อน เลือาบาแผลบริเวศีรษะยัหลั่ไหลออมาเรื่อย ๆ
'ฮยอน หลับไม่ไ้นะ!'
มินฮยอนเย่าร่านรัโยพยายามไม่ให้ระทบระเทือนอาารบาเ็บ ฮยอนะเริ่มไม่รู้สึัว มือเล็่อย ๆ ลายแรบีบล พร้อมับหัวใอเาที่หล่นวูบ...
นสุท้าย็มือิมฮยอนลับพื้นแน่นิ่ พร้อมับน้ำาอฮวัมินฮยอน...
'ฮยอน!!!'
แปล๊บ!!
วามเ็บปวพุ่เ้าเล่นานสมอรั้นี้รุนแรว่าทุรั้ มือหนาุมศีรษะัวเอแน่น ใบหน้าบิเบี้ยวไป้วยวามทรมาน วาอเามืสนิท ไม่เห็นอะไรทั้สิ้นนอาแสุเล็ ๆ เพียุเียว
ที่นี่ที่ไหน...
เาพยายามเอื้อมมือว้าแสสว่าเล็ ๆ นั้น แ่เหมือนมันะยิ่ไลห่าออไปทุที มินฮยอนวิ่ไล่ามแสนั้นไปนใล้เ้ามาเรื่อย ๆ แสุนั้นพอูอยู่ในระยะใล้็พบว่ามันือร่าอใรบานที่มีแสสีาวสว่าวาบออมาาัวเป็นระยะ ทันทีที่น ๆ นั้นหันหน้ามา หัวใอเาระุวูบ
"ฮยอน.." เสียที่ไม่เยหลุออาปาเป็นเวลาว่าสอปีสร้าวามแปลประหลาใให้เ้าัว มินฮยอนรู้สึสับสน สับสนไปหมทุสิ่..
'มินฮยอน...'
เสียหวานุ้นหูัึ้นทั้ ๆ ที่ร่านรหน้าไม่ยับปาแม้แ่นิ มินฮยอนรู้สึถึอบาที่ร้อนผ่าวอัวเอ ู่ๆ เา็มีวามรู้สึอยาร้อไห้ออมา หัวใบีบรัแน่นนแทบหายใไม่ออ เาพยายามเอื้อมมือไปว้านรหน้า แ่ทุรั้ที่เาพยายาม็เหมือนฮยอนยิ่ห่าออไปเรื่อย ๆ
"ฮยอน อย่าไป... อย่าทิ้ผมไป"
ลำออเาีบัน น้ำาไหลลมาอาบแ้ม ใ่.. มินฮยอนร้อไห้อย่าไม่รู้ัว เาพยายามไว่ว้านรหน้าอย่าสุำลั เพียอีแ่นิเียว เาำลัะเอื้อมถึัวฮยอน แ่ร่าายลับหยุะัเหมือนมีอะไรบาอย่ามารึทั้าและแนอเาไว้
'มินฮยอน่วยัน้วย'
เสียหวานสะอึสะอื้น น้ำา่อย ๆ ไหลลมาาวาที่แสนเศร้าอิมฮยอน ร่าอฮยอน่อยๆ าลเรื่อย ๆ นลายเป็นโปรแส ฮยอนร้อไห้ เสียร้อไห้อนรัทำให้หัวใเาบีบรัแน่นยิ่ึ้น
"บ้าเอ้ย!!! ฮยอน! ฮยอน!!!" มินฮยอนะโนลั่นอย่าสิแ มือที่ถูมือล่อหนรึไว้พยายามฝืนยับ แู่เหมือนะไม่เป็นผล เาู่ร้ออย่าบ้าลั่
'้อ่วยันให้ไ้นะ'
เสียหวานแผ่วล พร้อมับร่าที่โปร่แสนาหายไป แสสีาวสว่าวาบาุที่ร่าเล็ยืนอยู่นเา้อหรี่าล ่อนะะโนเรียื่อนรัอย่าสุเสีย
"ฮยอน!!!"
แปล๊บ!!
วามเ็บปวในหัวเิึ้นเพียั่วรู่พร้อมับแสสีาวที่หายไป เาระพริบาถี่ ๆ เพื่อปรับสายาให้เ้าที่ ภาพรอบ ๆ ัึ้นทีละลำับ
ผู้นเินันวัไว่ รถยน์วิ่ไปมาบนถนน นรอบ้ายัยิ้มแย้มปิไร้เสียรีร้อและวามหวาลัวับเหุาร์ที่เพิ่เิึ้น มินฮยอนมอภาพรอบ ๆ อย่าุน เสื้อผ้าอเายัสะอา ไม่มีราบเลือออีนิอยู่แม้แ่น้อย
'ลับเป็นเหมือนเิม?'
แ่ไม่มีเวลาที่ะั้าไปมาว่านี้ มินฮยอนเ็บพับวามสสัยไว้ในใ เาหันมอรอบ ๆ ัว ถ้าย้อนลับไป ำแหน่ที่เายืนอยู่อนนี้ มันรับที่เาหันหลัเินออมาาบริเวสี่แยหลัโนฮยอนไล่ให้ลับบ้าน
แสว่า.. อีไม่ี่วินาที ฮยอน็ะ....
ิไ้เท่านั้น ร่าสู็รีบหันหลัลับไปและออัววิ่เร็วที่สุเท่าที่ทำไ้ มือหนาำเ้าหาันนิเ้าไปในเนื้อ มินฮยอนัฟันแน่น
'ฮยอน.. รอผม่อน อย่าเพิ่เป็นอะไรไป'
อาะเป็นเพราะอนนั้นเอเป็น่วเลิาน ผู้นเลยพลุพล่านว่าทุรั้ มินฮยอนพยายามวิ่สวนทาับนเหล่านั้นให้เร็วที่สุ แ่มัน็ทำให้เา้าลอย่าเห็นไ้ั เาวิ่แหวฝูนโยไม่สนในรอบ้าแม้ว่าะโน่าทอสัแ่ไหน อนนี้มีเพียสิ่เียวที่เาสนใือฮยอน...
ในที่สุมินฮยอน็เห็นร่านัวเล็ที่ยืนอยู่บริเวเาะลาถนนอสี่แยไฟแ ฮยอนำลั้มหน้ามอเ็ที่นั่อยู่ในรถเ็น้วยรอยยิ้ม ะที่พยายามแทรัวออไปยัุหมายมินฮยอนรีบหันไปมอยัรถที่ำลัวิ่สวนมา้วยหัวใที่เ้นแร้วยวามหวาลัว
รถู้สีเทาันนั้น ันที่เาำไ้ว่านร่านรัอนนี้อยู่ห่าออไปพอประมา พร้อมับสัาไฟรารที่นับถอยหลัเหลือเพียเลหลัเียว
'ฮยอน!!!!'
มินฮยอนพยายามะโนออมา หวัว่าเสียอเาอาะออมาเหมือนับในรั้นั้น แ่สิ่ที่ปรา็มีเพียแ่ลมเท่านั้น ไร้ึ่เสีย...
เาเห็นฮยอนโบมือหยอล้อับเ็น้อย้วยสีหน้ายิ้มแย้ม ่อนะทำหน้าใเล็น้อยเมื่อเ็นนั้นโยนลูบอลมาให้เารับ แ่้วยวามที่ไม่ทันั้ัว ลูบอลนั้นึหล่นลพื้นามแรโน้มถ่วลิ้ลาทาเท้าลไปบนพื้นถนน
'ฮยอน!!!!'
เาพยายามะโนออไปอีรั้ สายามอไปที่สัาไฟที่ลนเหลือเลศูนย์ าสัาไฟสีเียวเปลี่ยนเป็นสีเหลือ พร้อมับเลสามและนับถอยหลั
ฮยอนเยหน้าึ้นมอเลเหล่านั้น พร้อมับหัน้ายวา เมื่อเห็นรถัน่อไปทิ้ระยะห่าไปพอสมวร ร่าเล็็ทำท่าเหมือนะเินลาฟุบาทหมายะหยิบลูบอลลูนั้น
'ฮยอนอย่า!!!'
3...
'ไ้โปร ฮยอน!!!'
ในที่สุมินฮยอนหลุออมาาผู้นที่แออั เาพยายามะโนออไป เพราะลำพัถ้าเาวิ่้ามถนนไป ไม่ทันแน่ๆ..
2...
'อย่าหยิบมันนะ!!!!'
เท้าอฮยอน้าวลไปบนพื้นถนน ประมาสอ้าวถึะถึลูบอล รถู้สีเทาันนั้นเร่วามเร็วึ้นเรื่อย ๆ หมายะไปให้ทัน่อนะไฟแ ึ่แน่นอนว่าฮยอนไม่ทันมอมัน หัวใมินฮยอนเ้นรัวเร็วนเ็บ
'อร้อล่ะ.. ฮยอน!!'
1...
ออีสัรั้นึที่เา่วยฮยอนทัน อให้เา่วยฮยอนไ้เหมือนสอปี่อน ไ้โปร.. แล้วยีวิอเา็ไ้ อให้เา่วยฮยอนไ้ทีเถอะ...
นี่ะเป็นรั้สุท้ายที่ะออะไราฟ้า เาสัา
"ิมฮยอน!!!!!"
ราวับปาิหาริย์ เสียที่ไม่เยไ้ยินออาปาเาเป็นเวลาว่าสอปี็ัึ้น มินฮยอนะโนออไปสุเสีย ทำเอาเ้าอื่อะัฝีเท้า ่อนะหันหลัวับลับมามอทา้นเสียอย่ารวเร็ว้วยวามใ
เสียทีุ่้นเย เสียอมินฮยอน
ปรี๊น ปรี๊๊นนนนนนน!!
รถู้สีเทาันนั้นเหยียบันเร่นมิ พุ่ฝ่าไฟเหลือที่อนนี้เปลี่ยนเป็นไฟแอย่ารวเร็ว ลูบอลลูเล็ถูล้อทับนแบนระเ็นระอนห่าออไปแทนที่ะเป็นร่าใรอีน...
"ฮยอน!"
มินฮยอนวิ่้ามถนนเ้าไปหาร่าเล็ ทันทีเ้าถึัวฮยอน มือหนาว้านรัเ้ามาอแน่นเท่าที่ะทำไ้ หัวใที่หนัอึ้อนนั้นไ้หายไปนหม มินฮยอนถอยหายใอย่าโล่อ เาหอบหายใหนั ใบหน้ามุลับไหล่นัวเล็อย่า้อารึมับว่านรหน้ายัมีีวิอยู่ริ ๆ ไม่ใ่แ่วามฝัน
"มะ มินฮยอน.. เมื่อี้... มินฮยอน ระ เรียื่อัน?.." ร่าบาพูเสียะุะั มือเล็ ๆ ันอนัวสูว่าออ แ่อีฝ่ายะไม่ยอมปล่อย่ายๆ มินฮยอนยัอเาไว้แน่น
"อบุที่ฮยอนไม่เป็นอะไร" น้ำเสียนุ่ม ๆ อันเป็นเอลัษ์อมินฮยอนที่ไม่ไ้ยินมาเป็นเวลาว่าสอปีทำเอาฮยอนน้ำาไหล ใบหน้าหวานยิ้มว้าออมา ่อนะออบ้วยวามีใ
"ันไม่ไ้ฝันไปใ่ไหม.. มินฮยอน.." เสียหวานสั่นเรือ มินฮยอนลายอ้อมอออ่อนะประทับริมฝีปาลไปบนหน้าผานัวเล็เบา ๆ แ่เนิ่นนาน พร้อมับเอ่ยทั้รอยยิ้ม
"ลับบ้านันเถอะ"
- Dejavu -
"มินฮยอนหิวหรือยั"
นโนถามส่ายหน้านิ ๆ มือหนาลูบหัวนที่นอนหนุนั่าหมอน้วยวามอ่อนโยน วาู่สวยอิมฮยอน้อมอใบหน้าอมินฮยอนอย่าไม่ละสายา นโน้อเลิิ้วสูเิถาม แล้ว็โนมือเล็ ๆ ีเพี๊ยะเ้าให้ที่มือนร้อโอโอย
"โอ้ย ผมเ็บนะฮยอนอ่า.." ร่าสูสะบัมือไปมา พลาพูเสียอออ้อน นที่นอนอยู่บนัิ๊ปาอย่าัใ ฮยอนยันัวึ้นนั่พาันรัแบบทุรั้ที่เาอบทำ มือเล็ยึ้นโอบอมินฮยอนพร้อมับพูเสียเบา ๆ
"อย่าเอาแ่พยัหน้าสิ พูเยอะ ๆ พูบ่อย ๆ ันอยาไ้ยินเสียอนาย" พูา็บหน้าลับไหล่ว้า อาารทีู่เหมือนลูแมวน้อยี้อ้อนทำเอาเาหัวเราะออมา มือหนาโอบเอวนัวเล็เ้ามาแน่น เอียหน้าุมูลับลุ่มผมนุ่มอฮยอน
"ผมอโทษ ็มันไม่ินนี่ ผมะพยายามพูเยอะ ๆ โอเไหมรับ"
"บอั้ี่รั้แล้ว เยฟับ้าไหม ทำามที่ันสั่ะ" ฮยอนบ่นึมำ ทำเอาโนบ่นหัวเราะร่วน พร้อมับูบลบนมับร่าเล็ริมฝีปาเลื่อนลมายัใบหู่อนะพูเสียเบา ลมหายใอุ่น ๆ ที่ปะทะหูอเ้าัว ทำเอาฮยอนหน้าึ้นสี
"รับทราบรับ ที่รัอผม"
หลัาเหุาร์ในเสี่ยเป็นเสี่ยายเมื่ออาทิย์่อน เสียอฮวัมินฮยอน็ลับมาเป็นปิ รวมถึวามสามารถทา้านารสื่อสารทุนิ ไม่ว่าะเียน พิมพ์ หรืออะไร็าม สร้าวามแปลใให้ับบุลรอบัวเป็นอย่ามา ทุน่าถามว่ามันเิึ้นไ้อย่าไรัน เา็ไ้แ่ส่ายหัวอย่าให้ำอบไม่ไ้ นาัวเาเอยัไม่รู้เหุผลอมันเลยนี่นา แ่ลับมีอยู่นหนึ่ที่ไม่ถามถึมันเลย
นๆ นั้น็ือฮยอน
'รู้แ่ว่าเสียมินฮยอนลับมา็พอแล้ว ฟ้าืนสิ่นี้ให้นายไ'
ส่วนเาวู... วามสามารถที่เหนือำอธิบายนี้ไม่ไ้เิึ้นมาั้แ่วันนั้น ึ่เาเอ็ไม่รู้ว่ามันหายไปเลยอย่าถาวรหรือแ่ั่วราว และแน่นอนว่าเรื่อนี้เาไม่ไ้บอใรแม้ระทั่ฮยอน มินฮยอนเอ็ไม่รู้ว่าทำไมัวเอถึไม่บอให้นอื่นรับรู้ อาะเป็นเพราะวามรู้สึบาอย่าที่ฝัลึอยู่ในใเาบอว่าไม่ให้พูออไป
อ้อ เาอาะลืมเล่าเรื่ออฮยอนไป สรุปว่าที่ผลานอฮยอนไ้เ้าิราวัลระับประเทศเป็นอัน้อไปเพราะไม่ไ้ส่เอสารอบรับ เนื่อานัวเล็อแไม่ยอมไปไหนทั้สิ้นเพราะะอยู่ับเาลูเียว เาย้ำแล้วย้ำอีบอว่าะพาไปเอา แ่ฮยอนเอ็ื้อไม่ยอม มิหนำ้ำยับออย่าเ็มปาเ็มำว่า 'ไม่สนใ' มันอีแล้ว เอสารที่้อส่อบรับเรื่อารเ้าิึถูอไว้บนโ๊ะที่ทำานอฮยอนพร้อมับอเอสารอื่นๆ
'ราวัลที่ันอยาไ้ที่สุือมินฮยอนหายี ันไ้มาแล้วไ'
ารที่ฟ้าให้ 'เาวู' ับเามา เพราะอยาให้เาปป้อฮยอนใ่ไหม?
ฮวัมินฮยอนะรัและูแลิมฮยอนลอไป
"ฮยอน"
"หืม?" เ้าอื่อหันมาามเสียเรีย ใบหน้าเล็ ๆ เยหน้าึ้นมาาบ่าว้าเล็น้อย อนนี้ฮยอนเหมือนลูแมวริ ๆ ในสายาอมินฮยอน
"รูปที่ผมวา ฮยอนยัเ็บอยู่หรือเปล่ารับ" ร่าสูถามหาระาษเอสี่ที่เาวาเล่นอนที่รอฮยอนระหว่าุยานที่บริษัท ึ่นัวเล็็พยัหน้ารัวๆ
"เ็บอยู่สิ ทำไมเหรอ" ฮยอนเอียอมอหน้าร่าสู ทำเอานมอถึับอใไม่ไหวูบลไปบนริมฝีปาเล็ ๆ นั้นเสียหนึ่ที เล่นทำเอานโนโมยูบหน้าแ่ำ
"ไปเอามาให้หน่อย อินสอับยาลบ้วยนะ"
ไม่นานนัฮยอน็ลับมาพร้อมับินสอและระาษใบนั้น มินฮยอนว้าเอวฮยอนบัับให้นั่ลบนััวเอ ยมือโอบรอบเอวเล็ ๆ ไว้ พร้อมเยาลบนไหล่บา มินฮยอนว้านิยสาร้า ๆ ัวมารอระาษ ่อนะรินสอลไป ฮยอนมอสิ่ที่เาำลัทำ้วยวามสนใ
มินฮยอนลบรูปหัวใในวลมเรื่อหมายำพูออ ่อนะเียนบาอย่าลไปแทน บาอย่าที่ทำให้นมอถึับอบาร้อนผ่าว
'ผมรัุ ิมฮยอน'
มินฮยอนวาินสอล ่อนะอเอวเล็เ้ามาแน่น มูโ่เป็นสันลบนแ้มนิ่มอย่าอ่อนโยน ริมฝีปาร้อนประทับลับใบหูนิ่มเบา ๆ พร้อมะระิบในสิ่ที่เาอยาพูมาลอสอปี พูออมาาใ....
"ผมรัุ"
The End
ความคิดเห็น