คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Lovely Farm (Kuanlin x Seonho) : Rival
นี่มันอะไรัน
ทั้ที่ผมอยู่เยๆแล้วแท้ๆ
แ่ลับถูเาลวนลามทาสายา
มาที่ฟาร์มวันแรผม็โนเ้าม้าในอรับน้อะแล้ว
ในะที่ผมำลัเ็บอึอพวมันใส่ในถั
เ้าม้านั้นเิีัวอผมนัวอผมล้มหายหลัไปบนออึอันมหึมาอพวมัน ลิ่นอันไม่พึประส์ิัวผมนแทบะอ้ว
“ อี๋ นี่มันอะไรเนี่ย ” ผมสบถออมา
เมื่อเยหน้าึ้นวานลินวิ่หน้าั้เ้ามาหาผม
เ้ายืนหอบแ่เมื่อเาเห็นสภาพอผมในอนนี้เาลับหัวเราะเยาะผมออมา
ทำให้ผมรู้สึอยาะแทรแผ่นินหนีแล้ว็โมโหนรหน้ามา
“ ำอะไรอนาย ไอ้บ้าวานลิน ” ผมถามลับอย่าไม่สบอารม์
“ ัน็ำนายไ มาัน่วย ” ผมเบิาึ้นเมื่อวานลินยื่นมืออเาออมา
สายาอเาูอบอุ่นนผมรู้สึหลใหล?
ผมึับมืออเาและพยุัวเอึ้นมาาออึม้า
“ มือนายนี่็นุ่มเหมือนันนะ
ไม่สิ ิอะไรอนายอีแล้ว ”
“ นายไปล้าัวที่น้ำ้าๆนี่่อน็ไ้ เินไปไม่ไลารนี้
” เสียอวานลินทำให้ผมสะุ้ัวื่นาวามิอันหื่นามอผม
ผมเินามทาที่เาบอ ทาที่เ็มไป้วย้นไม้ให่ที่เียวอุ่ม
ฝูแมลัวเล็ๆและผีเสื้อที่มีปีสีสันสใสบินลอยล่อามอไม้ที่เิบโบนพื้นิน
เสียน้ำเบื้อหน้าทำให้ผมาลุวาว
“ โห สวยั อาาศ็เย็นสบาย ” ผมอ้าแนรับไอเย็นาน้ำที่ระทบน้ำเป็นไอ
แล้ว่อยๆเินลไป้าล่าผ่านโหินน้อยให่เพื่อที่ะไปถึน้ำใสๆเบื้อหน้า
“ แอบอู้านสัพัไม่เป็นไรหรอ ” ผมพูนเียวแล้วหัวเราะิั
านั้นึ่อยๆถอเสื้อที่เปื้อนอึม้าับาเออแล้วพาไว้ที่โหิน
อนนี้ผมมีเพียาเั้นในัวเียวที่ปปิร่าาย ผม่อยๆใ้เท้าุ่มลไปในน้ำ
น้ำเย็นๆทำเอานผมลุู่ ผมึ่อยๆหย่อนัวลไปเพื่อปรับอุหภูมิในร่าาย
“ อ้า เย็นสบายริๆเลย ”
ผมใ้มือลูบน้ำไปบนร่าาย น้ำเย็นๆไหลผ่านัวอผม ฝูปลาัวเล็ๆว่ายวนไปรอบๆบ้า็มาอามัวอผมทำให้รู้สึั๊ื้
ับพลันะที่ผมำลัมีวามสุในารอาบน้ำ
สายาอผมเหลือบึ้นไปมอบนโหินที่มีเสื้อผ้าอผมวาอยู่ ผู้ายัวสูนัยน์าโำลั้อมอผมอยู่
ไม่ผิแน่ นายวานลินศัรูัวาอผม
อ้า
“ วานลิน นายแอบูันอาบน้ำั้นหรอ ไอ้บ้าาม ” ผมะโนสุเสียแล้วรีบเอารีบมาปปิท่อนบนอผมที่ไม่เยมีใรไ้เห็นมา่อน
แ่ไอ้นรหน้ามันเห็นไปแล้ว
“ นายนี่็าวใ่ย่อยเลยนะอนโฮ ” ประโยที่วนให้ิในสอแ่สาม่ามทำให้ผมระแวนรหน้า
ถึแม้ว่าะห่าันแ่ผม็ไม่ไว้ในแบบวานลินแน่
“ าวบ้าบออะไรัน ไอ้โริ ” ผมร่น่าแล้วสาน้ำึ้นไปใส่นายนั่น
นายนั่นเอ็ร้อโวยวายึ้น
“ ทำบ้าอะไรอนาย ันเปียไปหมแล้ว หยุสัที ” วามลินเริ่มหัวเสียับารระทำอผม
แ่ผมไม่มีทาหยุหรอ เรื่ออะไร
“ สมน้ำหน้า ไอ้บ้าา.. อ๊ะ โอ๊ยยย ”
อยู่ีๆอาารปวที่น่ออผม็เิึ้น มันรู้สึเร็ะเ็บเมื่อผมยับัว
ผมไม่สามารถีาใ้น้ำไ้ ัวอผมเริ่มมลไปเรื่อยๆ
ู้มมมมมมมมมมม
น้ำาระเ็นเป็นวว้า ัวอผมถูลาึ้นมาบนฝั่โนวานลิน
เาับผมให้นั่พิโหินแล้วยืาอผมให้เหยียยาว
วานลิน่อยๆบีบลายอาารเร็ที่น่อาอผม ผมเ็บมาน้อิมือับพื้นิน
วานลินนวไปไม่นานผม็รู้สึผ่อนลายมาึ้น
“ เล่นอะไรไม่เ้าเรื่อ ถ้าันไม่อยู่แล้วนายมน้ำไปะเิอะไรึ้น ”
วานลินพู้วยสีหน้าริัใส่ผม
มันทำให้ผมหน้าเื่อนลทันที
“ ็ันไม่รู้นี่ว่ามันะเป็นะริวน่ะ ” ผมอบลับ้วยเสียเรียบ
“ นายนี่มันริๆเลย ” วานลินพูแล้วส่ายหัว
“ แล้วนายะทำไม ทีนายมาแอบูันอาบน้ำล่ะ ไอ้บ้าาม ” ผมพูเสียัลับไป
“ หายแล้วทำเป็นเ่รู้อย่านี้ันไม่่วยนายหรอ แ่ว่านะ.. ” วานลินพูบ็เลื่อนสายามอ่ำไปาสายาผม
พระเ้าผมลืมไปว่าผมใส่าเั้นในเพียแ่ัวเียว
มัน่าับว่าผมำลัเปลือยเปล่า่อหน้าเา
“ ไอ้โริ ออไปเลยนะ ” ผมรีบนั่ันาึ้นเพื่อผปิส่วนสำัในร่าายทันที
“ นายอ่อยันหรออนโฮ หืมม ” ไม่วาย
นายวานลินเยิบัวเ้ามาใล้ผมแ่ผมไม่สามารถหนีออไปไ้เลยเพราะโหินที่ผมพิอยู่้านหลั
“ ออไปนะ ไอ้โริ ” ผมหลับาแล้วร่น่านายวานลิน
“ โถ่ ันนึว่าะแน่ รีบแ่ัวันเอาเสื้อผ้ามาให้ใหม่แล้ว
แล้ว็ไปทำาน่อเ้าใไหม ”
อ๊ะ
วานลินโยนเสื้อผ้าุใหม่อผมใส่หน้าอผมเ็มๆ
ผมทำไ้แ่มอ้วยสายาอาาลับไป
นายนั่นหันมายิ้มมุมปาและเินฮัมเพลออไปาที่รนั้น
ฝาไว้่อนเถอะไอ้หน้าสล๊อ
.
.
.
.
- Kuanlin -
ผมเินออมาามอนโฮที่หายออไปไ้สัพั และนึึ้นไ้ว่าเสื้อผ้าอเาเปื้อนมาผมึเินลับไปเอาเสื้อผ้าใหม่ให้เาที่บ้านอลุแฮวาน
ผมเินมาามทาเรื่อเรื่อยๆ เสียหัวเราะิััลั่น
มันทำให้ผมรู้แล้วว่านายนั่นแอบมาเล่นน้ำแน่นอน และ็เป็นริามา
แ่ภาพเบื้อหน้าทำให้ผมหน้าร้อนเห่อึ้นมา
“ ทำไมาวนานี้ น่ารัอี่าหา ” ผมพึมพำับัวเอเบาๆที่ะลึับร่าายออนโฮที่ผิวผุผ่อเหมือนับผิอเ็ผู้หิ
ใบหน้าที่น่ารันั่นอีบวับรอยยิ้ม มันเหมือนทำให้ผมเอับเทพธิาที่อยู่ในป่า
แ่ผม้อรีบเปลี่ยนวามิทันทีเพราะเาับผมเป็นผู้ายเหมือนัน
วามวย็บัเิเมื่อิว่าผมมาแอบยืนูเาอาบน้ำ
ผม็ไม่รู้ะปิเสธยัไ เลยิแล้นรหน้า
แ่็เิเรื่อะ่อนอนโฮเล่นแผลๆนะริวินาทำให้ผม้อรีบเ้าไป่วยเาทันที
ทำให้ผมเห็นเรือนร่าอเามาึ้น มันทำให้เลือำเาอผมเือบะไหลออมา
“ โถ่ ันนึว่าะแน่ รีบแ่ัวันเอาเสื้อผ้ามาให้ใหม่แล้ว
แล้ว็ไปทำาน่อเ้าใไหม ” ประโยสุท้ายที่ผมพูับเา่อนที่ะเินไปรอเาที่อม้า
เพราะผม็ไม่แน่ใว่าถ้าอยู่รนี้นานๆผมะเลือไหลหมัวเพราะวามาวอนายนั่นแน่ๆ
“ ันมาแล้ว ” ผมยืนรอไ้สัพั อนโฮ็เินมาพร้อมับเสื้อผ้าใหม่ในเสื้อสีฟ้าอ่อน
นายนั่นหน้าบูบึ้อย่าับูลิ
“ ่อไปนาย็ไปให้อาหารหมู่อรโน้น ” ผมี้นิ้วไปยัอหมูที่อยู่ไม่ไลาอม้านั
อนโฮมอามนิ้วอผมไป ทำให้ผมลอบมอใบหน้าอเาไ้ ผมยิ้มอย่าเล็ๆ
“ ็รีบไปสิันพร้อมะทำานะแย่แล้ว ” อนโฮเอ่ยึ้นและเินนำหน้าผมไป
โรเลี้ยหมูที่นี่มีนาให่ มีหลัาเป็นแบบหน้าั่ว และมุหลัา้วยระเบื้อสีเหลืออ่อน
พื้นอปู้วยพื้นอนรี ผนัออเป็นอิบล็อ ผมเินเ้ามาเปิประูเสียหมูร้อัเหมือนเสียเ็หิวนม
ผมรู้สึอบพวมันมาๆเพราะมูอพวมันผมว่าน่ารัมาๆ
“ นั่นอนโฮหรือเปล่าน่ะ ” เ็ผู้ายรุ่นราวราวเียวับผมเอ่ยึ้นและโบมือา้านหลัอโรเรือนเลี้ยหมู
ุนั้นมีป้ายิว่า อนุบาลลูหมู ผม็ยัไม่เยเห็นหน้าเาเหมือนันึเินามอนโฮไป
“ ันอนโฮ แล้วนายเป็นใรหรอรู้ััน้วย ” เ็ผู้ายาี่หน้าี๋
ยยิ้มอย่าสใสที่วนให้สาวๆใละลายให้ับอนโฮ แ่ยัไผม็หล่อว่า เาสวมุเอี๊ยมยีนส์ายาวับเสื้อ้าในสีเหลือูีเลยทีเียว แ่ผม็ูีว่า
“ ันฮันยอนไ ที่เยพานายมาเล่นับลูหมูอนเ็ๆ ” เาบอว่าัวเอื่อ
ฮันยอน ผม็ไม่รู้ัเาเหมือนันแู่เหมือนว่าไอ้นรหน้าผมเนี่ยะสนิทไม่เบา
หุหิะมั
“ ฮันยอนนี่เอ ันเือบลืมนายแหนะ นายหล่อั ” พระเ้าอนโฮมนายนั่นว่าแล้วเห็นแล้วผมอยาะอ้ว
“ อะแฮ่ม ะยืนุยันอีนานไหม ” ผมระแอ่มในลำอทำให้ทั้สอนหยุบทสนทนาแล้วหันมามอที่ผม
โยสายาออนโฮมออย่าไม่พอใ
“ แล้วเี่ยวอะไรับนาย ” อนโฮเอ่ยึ้น
“ นี่ใรหรออนโฮ ” ฮันยอนเอ่ยถามอนโฮว่าผมือใร
“ ันื่อวานลิน มาาไ้หวัน เป็นหลานอลุแฮวาน ” ไม่ทันที่อนโฮะปริปาพูผม็อบลับไป่อนที่นายนั่นะพูอะไรที่ทำให้ผมเสียหน้าอี
“ ยินีที่ไ้รู้ัวานลิน ันฮันยอนเพื่อนสนิทมาๆอนโฮอนเ็ ” หมอนั่นเอ่ยเน้นำว่ามาใส่ผม แล้วเอามือมาโอบไหล่ออนโฮ
อนโฮเอ็ไม่มีท่าทีัืนใๆแล้วยัยิ้มประสานาันอี ผมนี่แทบะอ้วออมาไม่ทัน
“ ทำานเถอะ ะไ้รีบลับ ” ผมเอ่ยับทเาทั้สอนึเินไปให้อาหารหมู้วยัน
โยมีผมที่ยืนแห้ๆอยู่นเียว
หมูที่นี่มีทั้พ่อพันธุ์และแม่พันธุ์รวมถึลูหมูัวเล็ๆน่ารั
ผม่อยเทอาหารลบนราอาหารอหมูแ่เสียเื้อยแ้วออนโฮับฮันยอนทำให้ผมรู้สึรำา
“ อนโฮนายมาูลูหมูพวนี้สิน่ารัใ่ไหมล่ะ ” ฮันยอนเอ่ยับอนโฮแ่สายาลับมอมาที่ผมอย่ามีเลศนัย
“ ใ่ๆันอบมันมาๆเลยแหละ ” ในะที่อนโฮพูและมอูลูหมูฮันยอนลับใ้มืออัวเอโอบไหล่ออนโฮอีรั้โนหันมาระุยิ้มอย่าเ้าเล่ห์ให้ับผม
แ่นี้ผม็รู้แล้วว่าฮันยอนิยัไับอนโฮ
“ ไหนันอยาูบ้า ” ผมใแทรไปรลาทำให้ฮันยอนับอนโฮเออไป
“ นายะเบียันทำไมเนี่ย ” อนโฮหันมาพูับผมอย่าหุหิ
“ ็ันอยาะูบ้า นายะทำไม ” ผมเอ่ยลับไป
“ ั้น็ูไป ฮันยอนเราไปให้อาหารหมูันเถอะ รำานแถวนี้ ” อนโฮพูบ็ึมือฮันยอนออไปารนั้น่อหน้า่อาผม
เาสอนเินไปหยิบถัอาหารและเินไปให้อาหารหมู่อ
โยที่ฮันยอน็ยัหันมาระุยิ้มับผมอย่าผู้นะ
มันทำให้ผมอยาเ้าไปัหน้านายนั่นริๆ
เสียพูุยอทั้สอนัลั่นว่าเสียร้ออหมูะอี
ทั้เสียหัวเราะแบบมีวามสุแบบนั้น มันทำให้ผมโรที่ะไม่พอใเลย มันัใแลัหูัาผมมาๆ
แล้วผม็หมวามอทนผมเินไปึัวอนโฮแล้วลาเาลับบ้านทันที
“ นี่มันะเย็นแล้วลับบ้านสัที ” ผมพูอย่าหัวร้อนใส่เา
“ อะไรอนายเนี่ย ันไม่ลับ ปล่อย ” อนโฮสะบัมืออผมทิ้และมอหน้าอย่าไม่พอใเ่นัน
“ ไ้! ไม่ลับใ่ไหม ”
“ อ๊ะ ปล่อยันลนะ ” ผมแบอนโฮึ้นไปบนบ่า นายนี่ัวหนัใ่เล่น
อนโฮทุบีหลัผมอย่าบ้าลั่แ่ผม็ไม่หยุ รีบเินออไปาที่นั่น
โยมีฮันยอนที่ยืนมออย่าไม่พอใ
แล้วผมเป็นอะไรอผม ที่หุหิเวลานายนั่นเ้าใล้นอื่น
ไม่เ้าใัวเอริๆเลย
เ็เลี้ยหมูะมาป่วนวามสัมพันธ์อหลินับเี๊ยบไ้หรือเปล่า ?
ลับมาอัพเแล้วววว มีน้อูฮันยอนมา้วยน่ารั
แล้วพี่หลินะทำยัเมื่อมีู่แ่ัวาออมาแล้ว
ฝาิาม้วยนะ
1 เมนท์ 1 ำลัใ
ฝาฟิ Blossom Bloom อีเรื่อ้วยนะรับ
ความคิดเห็น