[ Produce101DaeJin ] Love at first sight ❤ #แดจิน

ลำดับตอนที่ #4 : chapter 04 -------- ʕ·ᴥ·˵ ʔ ʕ ˵·ᴥ·ʔ ( 100 per)

B
E
R
L
I
N
?

✐ #It’s anyone’s guess ♡

“ ก็ได้เป็นแฟนพี่ไง ”

แฟน

แฟน

แฟน

คนตัวเล็กนึกถึงคำนั้นเป็นล้านรอบได้ ตั้งแต่ได้ยินประโยคนี้ก็เล่นเอาเขาทำตัวไม่ถูกเลย ได้แต่ก้มหน้าก้มตากินอย่างเดียว แอบเหลือบตามองหน่อยก็เห็นอีกคนนั่งเท้าคางยิ้มจนตาจะปิดอยู่แล้ว เล่นเอายิ่งเขินไปกว่าเดิม อูจินไม่ได้รู้เลยว่าตอนนี้หน้าและหูของเขาแดงขนาดไหน แต่คนที่เห็นมันคือคังแดเนียล ยิ่งเมื่อเห็นคนตัวเล็กเป็นอย่างงั้นก็ยิ่งเอ็นดู ยิ่งอยากแกล้งแม้จะโดนด่ากลับมาทุกครั้งก็เอาเถอะ

‘ คนอะไรน่ารักจังเลยครับ ’ 

               กว่าอูจินจะไล่แดเนียลกลับห้องไปได้ก็ปาไปเกือบ4ทุ่ม กินข้าวเสร็จแล้วก็ยังจะมาดูทีวีที่ห้องเขาอีก อูจินไม่เข้าใจ ทำไมไล่ยังไงก็ไม่ไปสักที แม้จะไม่ได้ตั้งใจไล่ก็เถอะ แต่การที่ต้องมาอยู่ด้วยกันสองต่อสองเป็นเวลานานขนาดนี้ก็ทำเอาเขาอดสับสนไม่ได้ ทั้งที่ไม่เคยมีท่าทีว่าจะชอบผู้ชายเดียวกันมาก่อน แต่กับคนนี้ทำไมรู้สึกแปลก ตั้งแต่ได้ยินเสียงทุ้มๆกระซิบข้างหูเมื่อคราวแรกพบกัน ยิ่งคนตัวโตเขาเข้ามาหยอด เข้ามาแกล้งทุกวัน ยิ่งได้เห็นหน้าก็รู้สึกใจสั่นมากกว่าเดิม ครั้นพอเขาไม่มายุ่งวุ่นวายด้วยก็รู้สึกหงุดหงิด ถึงแม้จะแอบชอบเพื่อนผู้หญิงคนนึงในรุ่นแต่ก็ไม่วายนึกถึงหน้าคนหน้าหมีซะได้ ร่างเล็กได้แต่นอนพลิกไปพลิกมา คืนนี้คงนอนไม่หลับอีกแล้วสินะ...

‘ หรือเราจะชอบพี่แดเนียลจริงๆ ’

คิดแล้วก็สับสน ได้แต่เขกหัวตัวเองแล้วดิ้นไปดิ้นมาที่เตียงอยู่ลำพัง ก่อนจะหลับไปด้วยความเพลียจากวันนี้ แต่กว่าจะหลับก็เล่นเอาดึกพอสมควร 

แต่คังแดเนียลน่ะเหรอ ตั้งแต่กลับมาห้องก็เอาแต่ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่เดินชนนู่นชนนี่จนตัวเขียวช้ำหมดแล้ว ก็หลังจากเห็นปฏิกิริยาของคนตัวเล็กวันนี้แล้วมันก็อดฟินไม่ได้ ก็รีบต่อสายคอลไลน์ไปหาเพื่อนในกลุ่มเพื่อแจ้งข่าวทันที อันที่จริงจะเรียกว่าอวดก็ได้ แต่ซังกยุนเพื่อนจอมวางแผนกลับไม่เห็นด้วยที่เขารุกน้องหนักขนาดนี้ให้เขาทำตามแผนต่อไป เอาแต่สั่งๆว่าห้ามสนิทกับน้อง ให้ตายสิ!!! แค่วันนี้วันเดียวก็เล่นเอาซะเขาทนไม่ไหวแล้ว ใครจะไปทำตามอีก

ส่วนดงโฮก็รู้สึกเสียดายถ้าเขาไม่เป็นพี่ว้ากล่ะก็คงได้ใกล้ชิดน้องแดฮวีมากกว่านี้ นี่ต้องเก็บตัว แถมยังต้องรอเวลาอีกเป็นเดือนสองเดือนจนกว่าจะปลดระเบียบ ถึงจะได้คุยกับน้องสักที กว่าจะถึงวันนั้นก็คงโดนหมาคาบไปแดกพอดี

ฝ่ายมินฮยอนพี่สวัสดิการใจดี ก็มาเล่าให้เพื่อนฟังว่าเหมือนจะโดนเด็กคุกคาม ชอบเดินเข้ามาใกล้ ชอบกระโดดกอด ชอบมาตีสนิทหยอดเช้าหยอดเย็น  เพราะเจ้าตัวกำลังคุยอยู่กับพี่ปี3 ควอนฮยอนบินได้พักนึงแล้ว พอมีน้องคนนี้เข้ามาก็เลยเรื่องมาปรึกษาเพื่อนสักหน่อยว่าไม่ได้คิดไปเองว่าโดนเด็กจีบเข้าให้ กว่าจะคุยกันเสร็จก็เล่นเอาดึก ดังแดเนียลรีบปิดไฟนอน เพราะพรุ่งนี้มีงานใหญ่เป็นงานรับน้องมหาลัยรออยู่

เช้าวันรุ่งขึ้น แดเนียลรีบตื่นมาแต่งตัวไปมหาลัย ไม่ลืมที่จะเอาขนมกับนมไปแขวนไว้ที่ประตูห้องข้าง ๆ เขาแอบสังเกตว่าอูจินไม่ค่อยกินข้าวเช้ามาหลายวันแล้ว แถมคนตัวเล็กก็ชอบปวดท้องในระหว่างวันด้วย วันนี้ไมได้ชวนอูจินไปด้วย เพราะต้องรีบไปเตรียมงานเป็นสต๊าฟพาน้องเล่นเกมแต่ละฐาน หวังว่าจะได้อยู่กลุ่มเดียวกันนะน้องอูจิน

“ อูจิน!!! ไปทำอะไรมาทำไมขอบตาดำเป็นแพนด้าแบบนี้ ”

 ควานลินเอ่ยทักเพื่อนตัวเล็กของเขาด้วยความตกใจทันทีที่เห็นคนตัวเล็กกับเพื่อนหน้าฝรั่งไปถึง คนตัวเล็กทำหน้าเบื่อกับคำถามนี้ ก่อนนั่งจุมปุ๊กลงข้างๆซอนโฮที่ริมฟุตบาท คนที่ร้อยแล้วมั้งที่ถามแบบนี้ เพราะพี่แดเนียลนั่นคนเดียวแท้ ๆ ได้แต่นึกแค้นอยู่ในใจ

“ ฉันแค่นอนดึก เล่นเกมเพลินไปหน่อยน่ะ ”

ได้แต่โกหกเอาตัวรอดไปแบบนั้น ขืนเล่าเรื่องจริงไป ก็คงโดนสอบสวนและโดนล้อทั้งวันแน่ๆ แค่คิดก็สยองแล้ว

“ อัพเวลสินะ เล่นROVป่ะ ”

ซอนโฮถาม อูจินก็พยักหน้าตอบรับไปแบบนั้น ทั้งๆที่ไม่คิดจะเล่นเลยเกมROVเนี่ย ปกติเขาเล่นแต่เกมทำอาหาร candy crush, plant vs. zombies อะไรเทือกนั้น

“ ปกติไม่ค่อยเห็นแกกินอะไรตอนเช้าเลยนี่อูจิน ทำไมวันนี้มี... ” ซอนโฮตาวาวเป็นประกาย นี่กะว่าถ้าเพื่อนไม่กินเขาจะได้อาสากินเองสักหน่อย รู้สึกกินข้าวไม่ค่อยอิ่มเลย ซอนโฮลูบท้องปอยๆ

“ นั่นสิ ฉันเองก็สงสัย ตั้งแต่เป็นเพื่อนกันมาร้อยวันพันปีไม่เคยเห็นแกกินข้าวเช้าเลย ”

“ อ้าว นี่แกไม่ได้เอามาให้ฉันเหรอฝรั่ง เห็นมันแขวนไว้หน้าห้องเลยหยิบติดมือมาด้วยเนี่ย”

ซามูเลส่ายหน้าปฏิเสธ ก็ไม่เคยทำแบบนี้ให้สักทีจะมาทำวันนี้มันจะไม่แปลกไปหน่อยเหรอ

 แต่ถ้าไม่ใช่ซามูเอล อูจินก็พอจะเดาได้แล้วว่าเป็นใคร พี่แดเนียลคนเดียวนั่นแหล่ะ จุ้นจ้านจริง ๆ    ʕ； •`ᴥ•´ʔ

“ ไม่กิน ฉันขอนะ”

ซอนโฮรีบฉวยเอาถุงขนมไปจากมืออูจินทันที แต่ก็โดนควานลินแย่งไปแล้วส่งคืนให้อูจินเหมือนเดิม

“ พอเลยๆ เลิกตะกละได้แล้ว ให้เพื่อนกิน เดี๋ยววันนี้ต้องเจอศึกหนัก ได้เป็นลมเป็นแล้งกันพอดี”

ควานลินหันไปดุในความเห็นแก่กินของเพื่อนลูกเจี๊ยบ เขาเองก็กินข้าวไม่อิ่ม แต่โดนลูกเจี๊ยบเร่งให้รีบมามหาลัยอยู่ท่าเดียว ถามว่าทำไมต้องรีบก็ไม่ตอบ เอาแต่เร่งๆอย่างเดียว พอมาเจอพี่สวัสดิการสุดหล่อชวนให้ติดรถไปด้วย ซอนโฮรีบโดดขึ้นซ้อนท้ายพี่เขาทันที พี่ใจดีหันมาชวนเขาให้ไปด้วยกัน แต่ซอนโฮถลึงตาใส่จะสื่อว่าแกอย่ามาเป็นกขค.ฉัน ก็จำต้องบอกพี่ว่าไดเอตอยู่อยากเดินมากกว่า ตอนออกรถซอนโฮหันมาบ๊ายบายใหญ่เหมือนจะเย้ย ควานลินทำอะไรไม่ได้ ได้แต่กำหมัดแน่น จะหาทางเอาคืน มาด้วยกันแต่ทิ้งเขาให้เดินคนเดียวเนี่ยนะ ฝากไว้ก่อนเถอะลูกเจี๊ยบ

ซอนโฮนั้นไม่ได้สำนึกอะไรกับคำที่เพื่อนว่า แต่กลับปิ๊งไอเดีย ถ้าเขากินข้าวไม่อิ่มก็จะแกล้งเป็นลมให้พี่สุดหล่ออุ้มไปห้องพยาบาลซะเลยก็แล้วกัน วันนี้แหล่ะจะหาโอกาสถามชื่อให้ได้

“แจฮวาน เซอุน จัสติน แดฮวี ทำไมยังไม่มาอีกนะ” ซามูเอลชะเง้อมองหาเพื่อนอีก4คนที่ป่านนี้ยังไม่โผล่หัวมาสักที ใกล้เวลานัดแล้ว ก็เห็นเซอุนโบกมือมาแต่ไกลพร้อมกับแจฮวาน สนิทกันจังสองคนนี้...

            แดฮวีที่ตื่นสายสุดๆ ก็รีบวิ่งออกจากหอที่อยู่ลึกเกือบท้ายซอยเพื่อไปให้ทันเวลานัด ไม่น่าดูซีรี่ย์จนดึกดื่นเลย นี่นัดแปดโมงครึ่ง แต่ใกล้จะแปดโมงครึ่งแล้วเขายังไปไม่ถึงไหนเลย

บรึ้น ๆ เสียงบีบแตรรถ ทำให้แดฮวีต้องหันไปมองดู คนในรถลดกระจกเพื่อคุยกับเขา แดฮวีช็อคสุดขีดเมื่อเห็นว่าคนในรถเป็นคังดงโอพี่ว้ากพร้อมบวกที่เขากลัวจนหัวหด นี่จะมาหาเรื่องอะไรกันอีก ได้แต่ยิ้มใจดีสู้เสือโค้งทักทายไปก่อน

“ คุณ0067 คุณจะติดรถผมไปด้วยกันมั้ย ”

“ ไม่รบกวนดีกว่าครับ ” อยากรบกวนนะ แต่ก็กลัว  นาทีนี้ยอมไปสายก็คงดีกว่านั่งรถไปสองต่อสองกับพี่โหด

“ รุ่นพี่อุตส่าห์มีน้ำใจ คุณจะไม่รับไว้เหรอครับ แหมเด็กสมัยนี้มันยังไงกันนะ...”

แดฮวีไม่ปล่อยให้ดงโฮพูดให้จบ ก็รีบตอบ “ เอ่อ..ผมไปได้เหรอครับ ” เอ่ยถามด้วยความไม่มั่นใจ

“ ขึ้นมาสิ ก่อนที่ผมจะเปลี่ยนใจ ” ดงโฮปลดล็อค พร้อมกับเปิดประตูเชิญ แดฮวีก้าวขึ้นรถอย่างเก้ๆกังๆ จะคาดเข็มขัดนิรภัยก็มือสั่น ดงโฮทนไม่ไหวเลยเอือมมือมาทำให้ หน้าสองคนห่างหันแค่คืบ แดฮวีมองสบตาดงโฮก็รู้สึกถึงความอ่อนโยนในดวงตาคู่นั้น แดฮวีไม่ได้คิดอะไรหรอก แค่แปลกใจเท่านั้นเอง พี่ก็ไม่ใช่คนใจร้ายนี่นา..  ดงโฮรีบผละออกมาด้วยความเขิน แล้วรีบเปิดเพลงเพื่อกลบบรรยากาศอึดอัดนี้  ระหว่างทางดงโฮแอบเหลือบมองคนตัวเล็กที่นั่งเกร็งอยู่เป็นระยะๆ แดฮวีที่แม้จะรับรู้ถึงความอ่อนโยนในดวงตาก็ยังไม่หายกลัวสักที อยากจะไปให้ถึงเร็วๆจัง

“ นี่คุณกลัวผมขนาดนั้นเลยเหรอ ” แดฮวีตกใจที่ดงโฮถามแบบนั้น

“ กะ ก็ กลัวครับ ไม่มีใครไม่กลัวพี่หรอกครับ ” แอบเหลือบมองปฏิกิริยาคนตัวโตอยู่ แต่ดงโฮกลับมีสีหน้าเรียบเฉย 

“ คุณไม่ต้องกลัวผมหรอก ผมไม่ใช่ผี ” พยายามจะพูดติดตลกให้คนข้างๆหายเกร็ง แต่ก็ต้องเก๊กขรึมตามประสาพี่ว้ากอยู่ดี

แดเนียลกอดอกยืนยิ้มแอบมองดูอูจินตั้งหน้าตั้งตากินขนมกับนมที่ตัวเองเอาไปให้อยู่ห่างๆ  มินฮยอนเห็นเพื่อนยืนยิ้มอยู่คนเดียวนึกว่าเป็นบ้าเลยจะเข้ามาทักทาย แต่พอมองตามสายตาแดเนียลที่มองไปหาอูจินก็เข้าใจ อ๋อ...มันแอบดูเด็กนี่เอง ทำตัวเป็นโรคจิตไปได้

“ แดน มึงอาการหนักนะเนี่ย ถึงขั้นมึงยืนยิ้มคนเดียวเนี่ยกูว่าไม่ธรรมดา ”  มินฮยอนเอามือวางไว้ที่บ่าเพื่อนแดเนียลหันไปเห็นมินฮยอนก็ตกใจ คนอุตส่าห์คิดอะไรเพลิน ๆ ทำไมต้องมาขัดจังหวะอยู่เรื่อย

“ ก็น้องน่ารักนี่หว่า มึงเห็นมั้ยน้องกินขนมที่กูเอาไปให้ด้วย” แดเนียลพูดด้วยความภูมิใจ มินฮยอนตบมือให้ทีนึงด้วยความระอา

“ มึงอาการหนักนะ มีไข้มั้ย ไปหาหมอหรือเปล่า ” เอามือมาวางวัดความร้อนที่หน้าผากเพื่อน แต่แดเนียลก็ปัดมือออกด้วยความรำคาญ

 “ ก็เป็นธรรมดาของคนที่ความรักเข้าตา มึงไม่เป็นบ้างเหรอกับพี่ฮยอนบินน่ะ ”  แดเนียลหันมาถามเพื่อนแล้วก็มองน้องต่อ ไม่ได้สนใจสีหน้าของเพื่อนตัวเองนัก มินฮยอนที่เมื่อได้ฟังแบบนั้นก็จุก เขาคุยกับพี่ฮยอนบินมาได้พักนึงแล้ว แต่ก็ไม่เคยมองพี่ฮยอนบินแล้วยิ้มเหมือนที่แดเนียลมองอูจินสักที ทั้ง ๆ ที่ตอนคุยกัน ตอนไปเที่ยวด้วยกันก็รู้สึกดีแท้ ๆ .......

“ แดฮวี ทางนี้ๆ ” 

อูจินกวักมือเรียกเพื่อนหน้าแฮมเตอร์ที่วิ่งมาอย่างกระหืดกระหอบ ให้มาต่อแถวด้วยกัน แดฮวีแทรกตัวเข้ามาต่อแถวข้างหลังซามูเอล แล้วนั่งลงหอบด้วยท่าทางเหนื่อยล้า ซามูเอลอดไม่ได้ที่จะถามเหตุผลที่คนตัวเล็กกว่ามาช้าขนาดนี้ จึงทิ้งตัวลงนั่งยองๆข้างๆแดฮวี

“ ทำไมมาช้าขนาดนี้แดฮวี ”

“ ฉันตื่นสายน่ะสิ แต่ดีนะพี่ดงโฮให้ติดรถมาด้วยก็เลยมาทัน ”

สิ่งที่แดฮวีเล่าเล่นเอาทุกคนทำหน้าเหวอแปลกใจมาก มากับพี่ดงโฮ พี่ดงโฮไหนวะ...คงไม่ใช่ดงโฮพี่ว้ากหรอกนะ ให้ไดโนเสาร์ออกลูกเป็นควายคงจะง่ายกว่า ซามูเอลทำหน้าหงุดหงิดไม่พอใจกับคำตอบนัก

“ พี่ดงโฮไหน พี่ดงโฮพี่ว้ากขี้เก๊กนั่นน่ะนะ”

แดฮวีพยักหน้าแทนคำตอบ ซามูเอลยิ่งหงุดหงิดเข้าไปใหญ่ สงสัยต้องขอรถกับแม่แล้วจะได้ให้แดฮวีติดรถมาด้วย แทนที่จะติดรถพี่ว๊ากขี้เก๊กนั่นมา ก็ทำไมไม่รู้ถึงหงุดหงิดขนาดนี้นะ

“ ใครนินทาเพื่อนพี่ครับ ” แดเนียลที่เดินผ่านมาแอบได้ยินพอดี ความหูผึ่งเลยเดินเขามาแกล้งให้เด็กๆตกใจหน่อย เอาแล้วดงโฮมึงมีศัตรูแล้ว วงแตกสิครับ เด็กพวกนี้หันหน้าเฉไฉมองไปทางอื่นอย่างเนียนๆ เขาเลยเดินมาอูจินแทน อูจินที่เห็นว่าแดเนียลเดินมาทางตนก็รีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดเล่น ทั้งๆที่ไม่มีอะไรให้เล่น

“ ไม่เล่นโทรศัพท์สิครับ ” แดเนียลยึดโทรศัพท์ไปจากอูจินมา

“ เฮ้ย พี่ดะ เอ๊ยพี่หมี เอาคืนมานะ ”

คนตัวเล็กพยายามจะคว้าเอาคืนมา แต่แดเนียลไม่ยอมชูมันสูงขึ้นๆเรื่อยๆ อูจินพยายามกระโดดคว้าแต่ก็ไม่ได้ จึงทำหน้างอน ๆ แดเนียล

“ ไม่คืนครับ ไว้เราค่อยเอาตอนเลิกแล้วกัน เดี๋ยวเราก็ให้ไลน์เพื่อนคณะอื่น ”

ก็อูจินน่ารักขนาดนี้ ต้องมีเพื่อนทั้งผู้หญิงผู้ชายคณะอื่นมาขอแลกไลน์แน่ ถ้ายิ่งอูจินไปชอบคนอื่นนะ แดเนียลคงอกแตกตาย เลยต้องยึดโทรศัพท์น้องมาไว้ก่อน อูจินทำหน้าบูด ทำไมต้องมาเผด็จการขนาดนี้ ไม่ได้เป็นอะไรกันสักหน่อย แต่ก็พาลนึกถึงประโยคเมื่อคืนซะได้ “ ก็ได้เป็นแฟนพี่ไง ” คำว่าแฟนยังก้องอยู่ในหูเขาอยู่เลย ได้แต่ตีแดเนียลด้วยความเขิน ไม่สิ ด้วยความแค้นต่างหากล่ะ

“ หวานกันจังนะ แล้วเมื่อวานพี่ก็ปล่อยให้เพื่อนผมสับสนว้าวุ่นอยู่คนเดียวอยู่ได้ ” เซอุนหันมาแซว ได้แต่ยิ้มกับความน่ารักของสองคนนี้ แอบมองมาตั้งแต่วันแรกแล้ว ต้องปิ๊งกันแน่ๆ

“ นั่นสิครับ แมนๆหน่อย จะจีบก็จีบเลย” แจฮวานเสริม เล่นเอาทุกคนโห่แซวกันใหญ่แข่งเสียงกล่องสันทนาการด้านหน้าเวที อายเขาบ้าง ยิ่งแจฮวานนะโห่เหมือนแห่นาคสุด ไม่รู้ว่าไปฝึกวิธีแบบนี้มาจากไหน

“ พอได้แล้วหน่า ไม่มีอะไรหรอก ” อูจินหันไปดุเพื่อน

“ ไม่ต้องเขินหรอกอูจิน คนจีบกันก็เป็นงี้แหล่ะ ใช่มั้ยพี่หมี ” ซามูเอลถาม ในฐานะเพื่อนก็เปิดทางให้เต็มร้อย แต่ถ้าทำให้เพื่อนเขาเสียใจเมื่อไหร่ ต้องมีใครสักคนเลือดตกยางออกแน่นอนล่ะ

คังแดเนียลพยักหน้าแทนคำตอบ ก่อนจะเดินผิวปากจากไปด้วยความอารมณ์ดี แกล้งมาหยอดนิดหยอดหน่อย น้ำหยดลงหินทุกวันหินมันยังกร่อน นับประสาอะไรกับใจคน ก็ปล่อยให้อูจินโดนเพื่อนแซวอยู่คนเดียว ทำไมจะต้องมาทิ้งระเบิดให้กันตลอดด้วยไอ้พี่แดเนียล.. 

- 50% - 

          กิจกรรมวันนี้คือรับน้องมหาลัยรวมทุกคณะ แดเนียล มินฮยอน ซองอู ต้องไปเป็นพี่เลี้ยงน้องตามกลุ่ม แต่ละกลุ่มต้องมีน้องคละกันทุกคณะ เพื่อให้ทำความรู้จักสนิทสนมกลมเกลียว สำหรับแดเนียลแล้วไม่ค่อยอยากให้เจ้าตัวเล็ก(ของเขา) เจอเพื่อนหรือพี่ต่างคณะนัก ยิ่งคณะวิศวกรรมศาสตร์แล้วยิ่งขี้หลีเป็นที่หนึ่ง คนร่างสูงพยายามสอดส่ายสายตามองหาเป้าหมายด้วยความยากลำบาก สายตาก็สั้น แว่นก็ใส่เฉพาะตอนเรียนเท่านั้นต้องคีพลุคเป็นคนคูล ๆ หน่อย แม้จะต้องหรี่ตามองหายากกว่าคนอื่นนิดนึงก็เอาเหอะ

“ มองจนจะคอเคล็ดแล้วมึง” ซองอูที่เห็นเพื่อนพยายามมองด้วยความยากลำบากหันมาแซว

ไอ้ห่า ใส่แว่นหน่อยมั้ยล่ะมึง เห็นแล้วสมเพศชิบหาย

“ ก็กูมองไม่เห็นนี่หว่า” แดเนียลพูดทั้งที่ยังสอดส่ายสายตามองหาอยู่

“ นั่นไงมึง น้องอยู่แถววิศวะอะ” มินฮยอนชี้ให้เพื่อนทั้งสองดู อูจินกับเพื่อนโดนเบียดไปอยู่แถวของรุ่นพี่คณะวิศวะ เรื่องแบบนี้แดเนียลยอมไม่ได้ พอรู้ว่าคนคุมแถวเป็นคนที่ตนรู้จักก็เดินดุ่ม ๆ ไปหาทันที ทำเอาสาว ๆ ทุกคณะที่อยู่กลุ่มแดเนียลแทบใจสลาย ก็แหมอุตส่าห์วิ่งมาต่อแถวนี้เพราะพี่สันทนาการสุดหล่อคนนี้แท้ ๆ เดินหนีไปซะได้ หนึ่งในนั้นคือโซฮเย แอบทำหน้าเสียดายที่เห็นรุ่นพี่ที่เธอหมายตาเดินหนี

“ ไอ้อัลปาก้า กูขอแลกกลุ่มกับมึงหน่อยดิวะ”

คนที่ถูกเรียกว่าอัลปาก้าอย่างอิมยองมินทำหน้างงนิดหน่อย

“แลกแล้วกูได้อะไร”

ก็แอบหมายตาน้องคนนึงไว้ จะมาแลกง่ายๆ ไม่ยอมหรอก

“ นู่น กลุ่มกูสาวเยอะนะมึง น่ารักๆทั้งนั้น” แดเนียลชี้ให้ยองมินดู เห็นดังนั้นก็ตาวาวทันทีแต่ก็ส่ายหัวปฏิเสธ

“ กูแถมเลี้ยงเหล้าด้วยเอา” งัดไม้ตายสุดท้าย มีเหรอที่คนอย่างอิมยองมินจะปฏิเสธของฟรี

พอได้ยินดังนั้นหูก็ผึ่งทันที แบบนี้ค่อยสมน้ำสมเนื้อกันหน่อย

 “ แลกก็ได้ แต่มึงห้ามคืนคำนะเว้ย ไม่งั้นกูเอามึงตาย”

 “ ได้ ดีล!” 

ทั้งสองจับมือกันอันว่าตกลง ยองมินยอมเดินไปกลุ่มแดเนียลอย่างว่าง่าย งานนี้มีแต่คุ้มกับคุ้ม ทั้งได้แอบเหล่สาวสัตวแพทย์ที่เปรียบเสมือนแรร์ไอเทมของมหาลัย ทั้งได้กินเหล้าฟรี คุ้มแบบนี้หาไม่ได้อีกแล้ว แม้จะงงที่แดเนียลขอแลกกลุ่มก็เถอะ ก็ไม่อยากถามรายละเอียดให้วุ่นวาย

อูจินหันไปเห็นแดเนียลก็ตกใจ อุตส่าห์หนีมาอยู่กลุ่มอื่นแล้ว ทำไมยังตามมาอีก

“ พี่เขาแอบแลกกลุ่มตามนายมาเปล่าเนี่ย” แดฮวีถามด้วยความสงสัย ตาก็มองจ้องคนที่ยืนอยู่หัวแถวอย่างไม่วางตา จนแดเนียลต้องแอบเสมองไปทางอื่นด้วยความเขิน ก็เล่นจ้องกันทั้งกลุ่มไม่เขินก็บ้าเนอะ

“ นั่นสิ ฉันว่าโคตรรุกอะ” จัสตินใส่ไฟเข้าไป 

“ พี่เขาจีบอูจินแหงๆอะ ฉันดูออกเว้ย” แจฮวานอีกคน 

แม้จะไม่เคยมีความรักมาก่อนแต่ก็เคยดูหนังดูละครเว้ย เรื่องแบบนี้มองแป็ปเดียวก็รู้แล้ว แจฮวานไม่ใช่คนไม่ฉลาดสักหน่อย 

“ ไม่มีอะไรหรอกน่า สาวกลุ่มนี้คงจะสวยมั้ง” อูจินพยายามปฏิเสธ ไม่อยากจะคิดจริงด้วยความที่แดเนียลเป็นคนเฟรนลี่คงเป็นแบบนี้คงเป็นคนพูดเล่นไปเรื่อย ที่พูดเมื่อคืนคงไม่ได้ตั้งใจ อีกอย่างผู้หญิงกลุ่มนี้ก็น่ารักจริงๆ คงมาจีบสาวมั้ง

“ ฉันมองแค่นิดเดียวก็รู้แล้ว ไม่เชื่อรอดูเลยเหอะ” ซามูเอลหันมาพูด หลังจากเอาแต่จ้องปฏิกิริยาของแดเนียลอยู่นาน อยากจะรู้เหมือนกันว่าจะใจ ๆ มาจีบเพื่อนเขาจริงหรือเปล่า ก็เห็นมาแล้วแอบมองเพื่อนเขาไม่วางตาแบบนี้ เด็ก3ขวบมาเห็นยังรู้เลยว่าแอบชอบ มีแต่อูจินนี่แหล่ะ เอาแต่ปฏิเสธท่าเดียว

          สิ่งที่แดเนียลคาดไว้ไม่ผิดคาดจริงๆ แม้จะอยู่ในกลุ่มเดียวกันก็มีทั้งผู้ชายและผู้หญิงมาวนเวียนขอไลน์อูจินอยู่เรื่อย ได้แต่แอบเข้าไปขัดจังหวะกันท่า คนตัวเล็กแอบค้อนให้ เขาเองก็อยากมีเพื่อนต่างคณะบ้างนะ เมื่อไปถึงฐานคณะวิศวะ ก็มีคนแอบเต๊าะอูจินอีก แถมคนตัวเล็กก็แอบให้เฟซบุ๊คไปแล้วด้วย ก็โล่งใจหน่อยที่ไม่ได้ให้ไลน์ไป ในระหว่างวัน ก็พยายามไม่เข้าหาอูจินมาก เพราะกลัวสายตาจากเพื่อนอูจินที่มองมา โดยเฉพาะซามูเอลที่ชอบมองเหมือนจับผิด ก็ได้แต่ดูแลเทคแคร์ห่าง ๆ อย่างห่วง ๆ แอบเนียน ๆ ไปเป็นคู่เล่นเกมด้วยบ้าง เอาน้ำ เอาขนมไปให้บ้าง แม้จะโดนค้อนกลับมา มองบนใส่ แต่แค่นี้ก็สุขใจ

“ ขอโทรศัพท์คืนด้วยครับ” คนตัวเล็กเดินมาหาหลังจากที่เลิกกิจกรรมวันนี้แล้ว พร้อมกับแบมือขอโทรศัพท์ทันที แดเนียลส่งคืนให้อย่างว่าง่าย อูจินจะหันหลังกลับไป แต่โดนมือหนารั้งข้อมือไว้ก่อน เลยจำต้องหันหน้ามา

“ วันนี้ ไปกินข้าวกันมั้ย” ร่างสูงเอ่ยถาม สายตาก็อ้อนคนตัวเล็กกว่า

“ ไม่ไป!!!!” อูจินบอกปัดเสียงแข็ง พร้อมทั้งส่ายหัวไปมา ถึงจะเป็นคนชอบกินก็เถอะ แต่ก็ไม่อยากไปด้วยอยู่ดี แค่นี้เพื่อนก็แซวจะแย่อยู่แล้ว

“ พี่เลี้ยงนะ ไปกันนะๆ” พยายามส่งสายตาอ้อนวอนสุดขีด

“ ไม่ไป ผมจะกลับไปเล่น ROV” เอาเกมมาอ้างอีกแล้ว

“ ไปเถอะ เดี๋ยวพาไปกินชาบูนะ”

“ ชาบูเหรอ” อูจินเปร่งเสียงออกมาอย่างตื่นเต้น ตาลุกวาวขึ้นมา

ชาบูนี่ไม่ค่อยอยากปฏิเสธเท่าไหร่แฮะ มันก็คุ้มดีนะไม่ต้องจ่ายเองแถมได้กินตั้งเยอะ แต่ถ้าไปก็ไม่ดี หรือไม่ไปดีหว่า...

ร่างเล็กทำท่านึกคิด แดเนียลไม่ปล่อยให้โอกาสหลุดมือไปหรอก ไม่ไปก็จะให้ไปให้ได้ 

“ ตกลงมั้ย เดี๋ยวพี่ไปหาที่ห้องนะ”

“ เดี๋ยวสิพี่ ผมยังไม่ตกลงเลยนะ เฮ้ยยยยย”

ยังไม่ทันที่จะได้บอกปัดก็มัดมือชกให้ไปด้วยทันที ร่างเล็กได้แต่พองลมเข้าแก้มด้วยความเบื่อหน่าย

งานนี้ไม่ตกลง ก็ต้องตกลงแล้วล่ะ

  ʕ•ᴥ•ʔ  - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -  ʕ•ᴥ•ʔ

            เพราะแดเนียลเจ้าเพื่อนตัวดีมายืมรถ บอกจะพาน้องรหัสเขาไปเดทสักหน่อย ดงโฮก็ไม่ปฏิเสธอะไรเห็นด้วยอย่างง่ายดายด้วยเหตุผลที่ว่า น้องรหัสกู กูอนุญาตเอง เลยจำต้องเดินออกมาสั่งข้าวที่ใต้หอกินแทนอย่างเลี่ยงไม่ได้ ความจริงวันนี้จะไปหาบุฟเฟ่ต์แซลมอนมาฟาดปากสักหน่อยแท้ ๆ ด้วยความที่ตอนนี้รับบทบาทพี่ว้ากด้วยก็ต้องคีพลุคให้ดูเคร่งขรึมและแมนแบบซานัมจาสักหน่อย มันจะไม่ซังนัมจาก็ตรงที่เขาใส่เสื้อยืด กางเกงบอล รองเท้าแตะนี่แหล่ะ ร่างหนามองดูสภาพตัวเองอย่างระอา จะขึ้นไปเปลี่ยนก็ขี้เกียจแล้วล่ะ ท้องมันร้องโครกครากลั่นเชียวได้แต่เดินกุมท้องไปตามทาง เมื่อคราวที่ต้องสวนกับรุ่นน้องในคณะก็ต้องทำเป็นหน้าขรึมให้รุ่นน้องเกรงกลัว ได้ผลเมื่อเดินสวนกับน้องไม่มีใครไม่โค้งทักทายเขา แต่ไม่ใช้เพราะเคารพแต่เป็นเพราะความเกรงกลัวเสียมากกว่า แหมถ้าไม่ไหว้ก็คงโดนติงเรื่องนี้ตอนพี่ว้ากลงแหง ๆ

“ ป้าครับ เอาเหมือนเดิมนะ”

คนที่ถูกเรียกว่าป้าละสายตาจากเตา มือก็วางตะหลิวที่กำลังผัดอยู่ลง แล้วหันมามองดงโฮ

“ พริกแกงหมูกรอบไข่ดาวพิเศษนะลูก นั่งก่อนๆ ”

เมื่อป้ายิ้มให้ ดงโฮก็ต้องยิ้มตอบอย่างเลี่ยงไม่ได้ ถ้ามีเด็กปี1คนไหนมาเห็นเขาในสภาพนี้คงไม่ดีไม่งามแน่

          ดงโฮเดินไปตักน้ำแข็งก่อนจะสอดส่ายสายตามองหามองหาที่ว่างที่พอจะนั่งได้ แต่โต๊ะเต็มทุกโต๊ะ ซวยจริงๆ จะไปสั่งใส่กล่องก็ไม่ได้เพราะป้าเอาลงหมูกรอบลงกะทะซะแล้ว  ได้แต่เกาหัวด้วยความหงุดหงิดแต่สายตาก็เหลือบไปเห็นไอ้เด็กควานลินน้องรหัสเพื่อนรักที่แอบหมั่นไส้นั่งอยู่คนเดียว อย่างนี้ต้องเข้าไปแกล้งให้กลัวจนหัวหดสักหน่อยแล้ว ขานั้นก้าวไวกว่าความคิดดงโฮนั่งแหมะลงตรงข้ามควานลินที่ก้มหน้าก้มตากินข้าวผัดปลากระป๋องอย่างเอร็ดอร่อย พอเห็นหน้าพี่ว้ากร่างหมีก็ชะงักและวางช้อนลงด้วยความแปลกใจทำไมรุ่นพี่ที่เขาไม่ชอบหน้าและไม่ชอบหน้าเขาต้องมานั่งกับเขาด้วย ควานลินไม่ใช่เด็กที่จะมองไม่ออกว่าดงโฮไม่ชอบขี้หน้าตัวเองตั้งแต่แรกเจอ ไม่งั้นก็คงไม่เดินมาดุเพราะเพียงแค่เขาพับขากางเกงขึ้น ก็ได้แต่ทักทายไปตามมารยาทเท่านั้น

“ สวัสดีครับรุ่นพี่ดงโฮ” คลานลินทักทายส่ง ๆ ไปเท่านั้น ก่อนจะกินข้าวต่อไม่ได้สนใจคนตรงหน้า อยากนั่งก็นั่งไปเถอะ

“ สวัสดีคุณ 0033 ไลควานลิน” ดงโฮกอดอกมองควานลิน นี่ไม่คิดจะสนใจหรือกลัวกันหน่อยเลยเหรอ เฮ้ยนี่พี่ว้ากนะ แอบหงุดหงิดนิดหน่อยที่จะมาแกล้งเขา แต่เขาไม่สนใจเลย

ไม่มีบทสนทนาใด ๆ ออกจากปากทั้งคู่ ดงโฮก็ได้แต่ก้มหน้าเล่นโทรศัพท์อย่างเดียว ควานลินก็นึกตำหนิซอนโฮที่ไม่ยอมมากินข้าวเป็นเพื่อนเขา ทำให้ต้องซวยเจอพี่ว้ากร่างหมีที่ไม่ชอบขี้หน้าแบบนี้ เจอหน้าอีกทีจะด่าให้ลืมบ้านเลยคอยดู ครั้นจะเรียกป้าเก็บตังค์แล้วเดินออกไปก็คงไม่ใช่เรื่อง ความหิวมาก่อนเรื่องบ้า ๆ แบบนี้เสมอ ก็จำต้องนั่งกินต่อไป

 “ คุณไม่กลัวผมเหรอ ผมเห็นคุณนั่งกินข้าวอย่างอร่อยเชียว”

ควานลินละสายตาจากจานอาหารแล้ว เหลือบตามองคนร่างหมี

 “ ผมจะคุยต้องขออนุญาตก่อนมั้ยครับ”

ไม่ได้ตั้งใจกวนตีน แค่หมั่นไส้ไม่ชอบขี้หน้า

“ ผมว่าคุณกวนตีนแล้ว”

“ ก็พี่พูดเอง ทำอะไรต้องขออนุญาตไม่ใช่เหรอครับ ผมทำถูกแล้วนี่”

ควานลินตอบด้วยสีหน้าเรียบเฉย กรอกตามองบน แต่ดงโฮมองออกว่ามันตั้งใจกวนตีนกูนี่หว่า

“ คุณเป็นคนชอบต่อปากต่อคำเหรอ 0033 ”

“ ผมจะเป็นเฉพาะกับบางคนที่ผมไม่ชอบน่ะครับ” เน้นคำว่าไม่ชอบอย่างชัดเจน

ดงโฮชะงักเล็กน้อย ไม่เคยเจอเด็กเหี้ยแบบนี้มาก่อน ทั้งที่เคยผ่านการรับน้องมาเหมือนกันแต่รุ่นเขาก็ไม่เคยมีคนอย่างควานลินที่กล้าต่อปากต่อคำขนาดนี้ คิดไม่ผิดที่ไม่ชอบขี้หน้ามันตั้งแต่เห็นรูปวันที่มันมาสัมภาษณ์ วันไหนมีว้ากต้องจัดการเด็กนี่เป็นพิเศษเสียแล้ว พ่อจะเล่นให้น่วมจนต้องร้องขอชีวิตเลยคอยดู

แต่ควานลินไม่เคยกลัวดงโฮ อยากปะทะตลอดเวลา พี่บวกมาผมก็พร้อมบวกกลับไม่โกงอยู่แล้ว

หลังจากจ่ายตังค์แล้วควานลินก็เดินดุ้ม ๆ กลับหอ แต่ไอ้พี่ว้ากก็เดินตามมาเหลือเกิน หรือว่าจะมาหาเรื่อง ควานลินคนนี้พร้อมเสมอ สมัยอยู่โรงเรียนเป็นนักกีฬาโรงเรียนนะเว้ย มวยก็ต่อยมาแล้ว แม้รูปร่างจะไม่ได้ล่ำเท่าดงโฮแต่ก็ไม่เคยหวั่น แต่ความกังวลก็ต้องหมดลงดงโฮเดินเข้ามาในหอพร้อมกัน ก่อนจะแยกขึ้นลิฟท์ไปอีกทาง ในขณะที่ควานลินเลือกที่จะขึ้นบันได ที่แท้ก็แค่อยู่หอเดียวกันนี่เอง เกือบถลกแขนเสื้อแล้วนะเนี่ย เอามือทาบอกลอบถอนหายใจด้วยความโล่งใจ 

  ʕ•ᴥ•ʔ  - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -  ʕ•ᴥ•ʔ

{ Kang Daniel }

                  ผมพาอูจินมากินชาบูที่ร้านประจำ กว่าจะลากมาได้ก็เล่นเอาเหนื่อยเหมือนกันก็คนตัวเล็กของผมดันไม่ยอมเปิดประตูให้น่ะสิ เลยต้องพึ่งพาใบบุญจากเพื่อนหน้าฝรั่งของเขามาล่อให้คนตัวเล็กออกมา ซามูเอลมันไม่ได้ช่วยผมฟรี ๆ หรอกครับ ผมต้องแลกกับการที่ผมต้องพาไปเลี้ยงซูชิพรีเมี่ยมนอกรอบ เอาวะ เพื่อความรักพี่จะเปย์เอง ตลอดทางคนตัวเล็กไม่ยอมคุยกับผมเลยเอาแต่นั่งกอดอกมองแต่วิวด้านนอกท่าเดียว พอถึงร้านก็รีบวิ่งดุ้ม ๆไปของกิน ไม่ได้สนใจผมเลยจนตอนนี้ ก็ไม่ยอมคุยกับผม ใจร้ายอะ

ที่เขาว่ากันว่าคนน่ารักมักใจร้ายก็คงจริง

" อูจินอ่า.. คุยกับพี่หน่อยสิ" 

" อูจินอ่า.. อันนี้อร่อยนะกินหน่อยสิ"

" อูจิน อร่อยมั้ย วันหลังพี่พามาอีกนะ"

" อูจินชอบกินอะไรครับ"

" อูจินอยากไปเที่ยวที่ไหนมั้ย"

นั่นแหล่ะครับ ก็เหมือนผมคุยคนเดียว น้องไม่ยอมคุยกับผมเลย เจ็บแค้นเคืองโกรธโทษฉันใย ฉันทำอะไรให้เธอเคืองขุ่น

" น้องอูจิน สวัสดีครับ" เสียงของบุคคลที่สามเข้ามาขัดจังหวะ อูจินจึงยอมเงยหน้าขึ้นมายิ้มให้อย่างง่ายดาย นี่มันไอ้เคนตะวิศวะนี่หว่า ที่แม่งมาขอเฟซบุ๊คน้องวันนี้

" สวัสดีครับ พี่เคนตะ” ทำไมกับเขายิ้มให้ ทำไมกับพี่น้องเมินล่ะครับอูจิน

" นึกว่ามากับใคร มากับรุ่นพี่ที่คณะนี่เอง ” เคนตะมองผมด้วยหางตา อิจฉาล่ะสิมึง

“ มากับกูเอง นี่แฟนกูไงพามากินข้าวไม่ใช่เรื่องแปลก”

“ ผมไม่ใช่แฟนพี่นะ”

“ โธ่...สงสารว่ะ น้องเขาบอกไม่ใช่แฟนมึง มึงยังจะขี้ตู่อีกเนอะอูจิน”

คนตัวเล็กพยักหน้าเห็นด้วยกับที่เคนตะพูด เอาแล้วนี่ผมจะมีศัตรูหัวใจแล้วเหรอวะ

“ ตอนนี้ไม่ ต่อไปก็ไม่แน่”

“ ไม่มีวันครับ” น้องปฏิเสธอย่างไม่ใยดี โอ๊ยหัวใจพรี่

“ น้อง ๆ มาเก็บเศษหน้าโต๊ะนี้ให้พี่ที”

ไอ้เคนตะกวักมือเรียกพนักงาน แล้วหัวเราะร่าเดินจากไป พนักงานก็จะเข้ามาเก็บกวาดให้ผมจริง ๆ ผมก็ได้แต่บอกปัดไป ฝากไว้ก่อนเถอะมึงงง เดี๋ยวกูจะให้ไอ้ยองมินกุดหัวมึง

  ʕ•ᴥ•ʔ  - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -  ʕ•ᴥ•ʔ

{ Lee Woojin }

เวลาได้ล่วงเลยมาจนถึงวันสุดท้ายที่จะรับน้องแล้ว อาทิตย์หน้าก็เปิดเทอมแล้ว ผมจะได้กลายเป็นเฟรชชี่ปี1 แบบเต็มตัว หลายวันที่ผ่านมาพี่แดเนียลเข้ามามีบทบาทในชีวิตผมมาก คอยบังคับให้กินข้าวเช้าที่ผมไม่เคยกินทุกวัน อาการปวดท้องระหว่างวันของผมก็เริ่มดีขึ้นแล้วด้วย วันที่ผมมีเวรต้องไปดูแลแปลงข้าวโพดก็ไปช่วยรดน้ำ ถอนหญ้าช่วย ขุดดินช่วย เพื่อน ๆ กับแม่ก็แอบชมไม่ขาดปากตลอดว่าพี่แดเนียลดีอย่างงู้นอย่างงี้ ผมเบื่อที่จะฟัง แถมแม่ยังโทรมาบอกว่าจะมาหาแล้วจะแนะนำให้พ่อรู้จักด้วย ให้ชวนพี่บ้านี่ไปกินข้าวด้วยกันพร้อมหน้าพร้อมตา เฮ้ย นี่ไม่ใช่ลูกเขยแม่ไม่ต้องก็ได้มั้ง เมื่อวานพี่แดเนียลหอบลังหนังสือจากพี่รหัสมาให้ตั้ง 2-3ลัง กะว่าจะแอบถามหน่อยว่าพี่รหัสผมคือใครก็ไม่ยอมปริปากบอกเลย ครั้นไปเปิดดูชื่อในหนังสือ ในชีทก็ไม่มีเขียนไว้ เขียนไว้เฉพาะรหัสเท่านั้น ผมต้องเก็บความสงสัยไว้อีกนานแค่ไหนเนี่ย

หลังจากเปิดเผยชื่อจริงของพี่ ๆ สันทนาการและพี่สวัสดิการกันแล้วก็ถึงกิจกรรมสุดท้ายสักที ตอนพี่แดเนียลออกมาแนะนำตัวเพื่อนผู้หญิงดูจะเสียใจ กรี๊ดใหญ่เลย เห็นบอกคนอะไรหล่อก็หล่อ ชื่อก็เท่ ผมล่ะอยากเบะปากให้ ส่วนซอนโฮก็เหมือนจะรู้สึกปลื้มปริ่มเป็นพิเศษที่ได้รู้ชื่อพี่สวัสดิการสุดหล่อที่แอบเต๊าะสักที พี่เขาชื่อมินฮยอน เห็นบอกชื่อคล้องกัน มินฮยอน-ซอนโฮ แบบนี้เนื้อคู่แหง ๆ เนื้อคู่กับผีเอ็งสิซอนโฮ ลืมเล่าไปในวันที่รับน้องรวมทุกคณะซอนโฮไม่ได้อยู่กลุ่มเดียวกันกับพวกผม มันแอบหาจังหวะไปต่อแถวกลุ่มพี่มินฮยอนคนเดียว แถมยังเป็นลมตอนเล่นเกมกลางแจ้งด้วย เดือดร้อนพี่มินโฮต้องให้ขี่หลังไปห้องพยาบาล มารู้ตอนหลังว่าไอ้นี่แกล้ง ผมล่ะหมั่นไส้ เล่นใหญ่อะไรเบอร์นั้น  

“ ขอบคุณน้อง ๆ มากนะคะ ที่มาร่วมกิจกรรมกันตั้งแต่ต้นจนจบ”

“ ถึงเวลาที่พวกเรารอคอยกันแล้ว”

“ ใครรอคะ”

“ กูรอเองแหล่ะ เป็นช่วงเวลาที่เราจะเปิดเผยพี่แฝงกัน”

พี่แฝง พี่แฝงคืออะไร คือคนที่แอบเนียนมารับน้องด้วยเหรอ ผมกับเพื่อนมองหน้ากันอย่างแปลกใจ แล้วใครจะเป็นพี่แฝงวะเนี่ย

“ มีพี่แฝงด้วยเหรอวะ โคตรเนียนนี่ดูไม่ออกเลยนะ”

เจ้าแซมหันมาพูด ทุกคนก็พยักหน้าเห็นด้วย ผมยังงงอยู่เลยใครมันจะเนียนได้ขนาดนี้

“ นั่นสิ ฉันก็ดูไม่ออก” แจฮวานทำท่าครุ่นคิด

“ เอาล่ะ มีใครในที่นี้ที่น้อง ๆ คิดว่าเข้าคือพี่แฝงบ้างคะ เอาออกมาเลยค่ะ”

คนที่ได้ออกไปยืนข้างหน้าในฐานะผู้ต้องสงสัยว่าจะเป็นพี่แฝงหนึ่งในนั้นคือแจฮวาน สงสัยคงหน้าดูมีอายุเกินเด็ก18 ล่ะมั้ง เพื่อนคงจะสับสนบ้าง แจฮวานไม่น่าจะเป็นพี่แฝงหรอก มันก็แค่หนุ่มบ้านนาที่ตลกไปวัน ๆ เท่านั้นเอง ใครบอกว่าแจฮวานเป็นพี่แฝงนี่ผมค้านหัวชนฝาเลยนะ

“ ฉันว่าไม่ใช่แจฮวานหรอก” เซอุนพูดขึ้นมา ตาก็มองสงสัยแจฮวานอย่างไม่วางตา แจฮวานคนที่ถูกจ้องได้แต่ยิ้มแหย ๆ ออกมาเท่านั้น ในเมื่ออยู่ในสถานะที่พูดอะไรยังไม่ได้มาก

“ ถ้าเป็นแจฮวานนะ ฉันยอมวิ่งรอบสนามบอล50รอบเลยเอ้า” ซามูเอลพูดขึ้นอย่างมั่นใจว่าต้องไม่ใช่แจฮวานแน่นอน

“ แต่ถ้าเป็นแจฮวานล่ะ สมัยนี้ใครๆ ก็เล่นเฟซบุ๊คทั้งนั้น แต่แจฮวานไม่เล่นไม่แปลกไปหน่อยเลย” จัสตินพูดอย่างจับผิด ก็เด็กเรียนไงจัสตินเลยไม่เล่นน่ะมีถมเถไป

“ ความจริงก็แปลก แจฮวานรู้ว่าแต่ละวันต้องทำอะไรเสมอ ทั้ง ๆ ที่พวกเราไม่มีตารางกิจกรรมเลย” แดฮวีเสริม นี่คงไม่ใช่แจฮวานจริง ๆ ใช่มั้ย

“ ใครเป็นพี่แฝง ก้าวมาเต้นข้างหน้าด้วยค่า”

พูดไม่ทันขาดคำ แจฮวานที่ทุกคนคิดว่าไม่ใช่พี่แฝงก้าวออกมาเต้นข้างหน้ากับเพื่อนๆที่เป็นพี่แฝงด้วยกันอย่างเมามัน

“ เฮ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยย แจฮวาน” แดฮวีพูดพลางชี้ให้ดู

พวกผม6คน ก็งงกันเป็นไก่ตาแตกสิครับ โอ๊ย ผมขอถอนคำพูด แจฮวาน เอ๊ย พี่แจฮวานเล่นเนียนมาก แต่คนที่งงเป็นไก่ตาแตกอ้าปากค้างก็คือเซอุน บุคคลที่สนิทกับพี่แจฮวานที่สุด ด้วยความที่อยู่หอเดียวกันไปไหนมาไหนด้วยกันตลอด เป็นใครก็คงช็อค ถ้าเจอเพื่อนที่คิดว่าเข้ากับเราได้แล้ววันนึงเขากลายมาเป็นพี่แฝง ก็เป็นเรื่องที่รับได้ยากนิดนึง

“ คุณแจฮวานครับ บอกความรู้สึกที่คุณได้เข้ารับน้องรอบ2หน่อยสิครับ” พี่ซองอูหรือพี่อ๋งยื่นไมค์ไปให้เพื่อนพูด

“ สวัสดีครับ พี่คิมแจฮวาน ปี2 แฮะๆ” พี่แจะฮวานเกาท้ายทอยตัวเองแก้เขิน

“ ก่อนอื่นพี่ต้องขอโทษน้อง ๆ ด้วยที่หลอกไว้หลายคน....” พูดจบก็ช่วงมองดูปฏิกิริยาเซอุน เมื่อเห็นว่าเซอุนก็มองกลับมาจึงพูดต่อ “ พี่ไม่ได้ตั้งใจมาหลอก แต่พี่แค่อยากให้น้อง ๆ มีเพื่อน คิดซะว่าพี่ทำให้เจอเพื่อนก็แล้วกันนะ ขอบคุณน้อง ๆ หลายคนที่ทำให้พี่มีความทรงจำที่ดี”

“ พูดซะหล่อเชียวมึง หว่านเสน่ห์เหรอ” พี่ซองอูพูดขัดจังหวะ พี่แจฮวานเลยจะหันไปถีบให้ แต่พี่ซองอูหลบทัน

“ อย่าขัดกู ขอพูดให้จบก่อน....ขอให้น้องๆ ทุกคนใช้ชีวิตปี1ให้ดี ตั้งใจรับน้อง แล้วก็ไม่มีพี่ขอให้ดูแลตัวเองให้นะ” พูดจบก็หันมามองเซอุน เดี๋ยวนะ...มีซัมติงอะไรหรือเปล่า

“ ถุยยยยย อย่างหล่อ”

“ ไอ้เหี้ยอ๋ง จบแค่นี้ครับ พี่ขอตัวไปเตะปากเพื่อนก่อน” ยื่นไมค์ให้คนต่อไป แล้ววิ่งไล่ถีบพี่ซองอูอย่างเอาเป็นเอาตาย พี่แดเนียลก็ได้แต่เกาหัวเบื่อหน่ายความเพื่อน2คน นี่พี่คิดว่ากำลังเล่นตำรวจจับโจรอยู่เหรอครับ

          หลังจากเลิกกิจกรรม เซอุนรีบขอตัวกลับด้วยความไวแสง พี่แจฮวานเดินมาถามหาเซอุนกับผม แต่ก็ไม่เจอจึงเดินคอตกไปซ้อนมอไซต์พี่ซองอูกลับหอไปอย่างเลี่ยงไม่ได้ วันนี้ผมได้เดินกลับหอพร้อมกับแดฮวี และโซฮเยเพราะเพื่อนของเธอไปคัดหลีดมหาลัยกันหมด ส่วนเจ้าแซม จัสติน ควานลิน ซอนโฮก็ไปประชุมดาว-เดือนมหาลัย ระหว่างทางเดินกลับพี่แดเนียลที่ขับรถผ่านมาก็ชวนผมกลับด้วย ผมจึงบอกปัดไปว่าไม่อยากปล่อยให้เพื่อนเดินกลับ2คน พี่แดเนียลจึงขับรถกลับอย่างหงอย ๆ แหมไม่ต้องหงอยหรอก ผมเจอหน้าพี่ทุกวันอยู่แล้ว เดี๋ยวตอนเย็นก็จะมาชวนผมไปทานข้าวทุกวันอยู่แล้ว

“ อูจิน กำลังคบกับพี่แดเนียล” จู่ ๆ โซฮเยก็ถามผมขึ้นมา ผมกับแดฮวีมองหน้ากันทันที

“ ก็เราเห็นพี่เขาคอยมาอยู่ใกล้ ๆ อูจินตลอด คอยมานั่งกินข้าวด้วย ซื้อขนมมาฝาก ไปไหนด้วยกันก็บ่อย”

โซฮเยพูดพลางก้มหน้าหงุด  เอ๊ะ หรือผมจะมีหวังบ้างแล้ว

“ เปล่าสักหน่อย แค่เรากับพี่เขาห้องติดกัน แม่ก็เลยฝากฝังเราไว้กับพี่แดเนียลเท่านั้นเอง”

“ เปล่าอะไร” ผมรีบเอามืออุดปากแดฮวี ก่อนที่มันจะพูดอะไรไปมากกว่านี้

“ แดฮวีจะพูดว่าอะไรนะ” โซฮเยเอียงคอถาม

“ เราพูดว่าข้าวเปล่ายี่ห้ออะไรอร่อยนะ” แดฮวียิ้มให้แห้งๆ

“ ค่อยโล่งอกไปหน่อย งั้นเราก็ยังมีหวังน่ะสิ เราชอบพี่แดเนียลน่ะ นี่บอกพวกนายคนแรกเลยนะ” โซฮเยพูดด้วยความเขินอาย

ไอ้ประโยคที่ว่าเราชอบพี่แดเนียลทำเอาผมสะอึกเลย แดฮวีก็อ้าปากหวอ เราสองคนอยู่ในจุดที่โคตรจะอึ้ง จะมีก็แต่โซฮเยที่เขินบิดไปบิดมาอยู่คนเดียว

อ่า..ผมรู้สึกเจ็บจังครับ ไม่รู้เพราะอกหักโซฮเยชอบพี่แดเนียลหรือเพราะหวงพี่แดเนียลกันแน่

ผมหวังว่าคงไม่ใช่เหตุผลที่สองก็แล้วกัน ........

  ʕ•ᴥ•ʔ  - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -  ʕ•ᴥ•ʔ

( น้องซอนโฮอ้อนพี่มินฮยอนให้ไปส่งที่ห้องพยาบาล  เกลียดรูปนี้มากอยากจะแต่งให้ไม่สมหวัง 5555555 )

มาลงครบ 100 % แล้วนะค้าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา

หายหน้าหายตาไปนานหน่อย แอบอู้อยู่หลายวันค่ะ พอเจอโมเมนต์แดจินวันนี้เลยมีกำลังใจ

ลุกขึ้นมาปั่นตอนนี้ให้จบ ฮ่าๆ ทำเหมือนต้นไม้ได้น้ำไปได้ 

ตอนหน้าจะเป็นตอนสเปเชี่ยลของผู้ใหญ่แจฮวานเค้านะคะ ฝากติดตามด้วย

อย่าเพิ่งหนีเค้าไปไหน เค้าไม่ทิ้งฟิคเรื่องนี้แน่นอน สัญญาๆ