ลำดับตอนที่ #4
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : บทที่ 3 เข้าใจผิด (1)
บทที่ 3 เข้าใจผิด (1)
หลัง จากการแข่งขันหมากกระดานเกียรติยศผ่านพ้นไป นักเรียนโรงเรียนพระราชาต่างเข้าสู่สภาวะนักเรียนเตรียมสอบไล่ ช่วงเวลาเรียนที่เหลืออยู่เพียงน้อยนิดได้สร้างความเครียดให้แก่ชาวป้อม อัศวินผู้ไม่ถัดการใช้สมองเป็นอย่างมาก
หากแต่คงไม่ใช่หัวขโมยสาว ผู้มากับโชค ด้วยเจ้าชายหัวหน้าป้อมเอ่ยอาสาติวเข้มให้เจ้าหญิงพระคู่หมั่นด้วยตนเอง (แต่เจ้าคนโชคดีอาจคิดว่าตนเองโชคร้ายก็ได้ที่ถูกพระคู่หมั้นหนุ่มติวเข้ม)
“ไม่ รู้ว่าเจ้าคาโลเกิดบ้าอะไรขึ้นมา อยู่ๆ ก็มาขันอาสาจะติวสอบให้ฉัน ทั้งที่ปกติฉันทั้งขอร้องทั้งออดอ้อน เขายังไม่ยอมสนใจเลย” หัวขโมยผู้มากับโชคบ่นให้เพื่อนรักนักฆ่าฟังในห้องหัวหน้าชั้นปีในขณะที่ กำลังรอคอยการกลับจากห้องประชุมของเจ้าของห้องผู้ขันอาสา
คิลที่กำลังนอนอ่านหนังสือบนเตียงของเขาตอบกลับ “ก็ดีแล้วไม่ใช่หรือไง.. อย่างฉันยังต้องมานั่งอ่านเองเลย”
“แล้วนายทำไมไม่ให้เรนอนคนสวยติวให้ล่ะ” สมองใสปิ้งของหัวขโมยจอมหาเรื่องกล่าวแซวเพื่อนรักอย่างสนุกปาก
สีระเรื่อฉาบทับใบหน้าขาวของนักฆ่าขี้อายทันที หนังสือในมือปิดฉับพร้อมขายาวที่กระโดดลงจากเตียงนอน
“อ้าว.. แล้วนายจะไปไหนล่ะ.. หรือว่า..” หญิงสาวร้องทักเมื่อเห็นเพื่อนเกลอกำลังออกจากห้อง
ไม่ ทันที่เสียงหวานจะกล่าวได้จบ เสียงตอบกัดเหี้ยมๆ ของนักฆ่าที่ถูกล้อก็ดังขึ้นขัดจังหวะ “ไปหาที่เงียบๆ อ่านหนังสือ ที่ๆ ไม่มีเสียงเห่าหอนของหมาตัวเมีย”
คำกัดที่ทำให้หัวขโมยต้องโมโห หมอนข้างตัวถูกปาออกไปหวังให้ถูกนักฆ่านกรู้ที่รีบเผ่นออกจากห้อง จึงกระทบได้เพียงประตูห้องที่ปิดลงแล้วเท่านั้น
เมื่อนักฆ่าคู่กัดออกจากห้องแล้ว ห้องหัวหน้าชั้นปีคงเหลือเพียงหญิงสาวอดีตเจ้าของห้องที่นั่งรอเจ้าชายคนรักเพียงลำพัง
หญิงสาวมองออกไปภายนอกหน้าต่างบานโตของห้องหัวหน้าชั้นปีห้า แสงอาทิตย์รำไรบอกถึงยามค่ำคืนใกล้จะมาถึง
ลม เย็นยามค่ำคืนของฤดูเหมันต์ที่พัดผ่านเข้ามาทำให้หญิงสาวผู้เปล่าเปลี่ยว เริ่มสะท้าน มือบางสองข้างยกขึ้นกระชับร่างบางที่มิอาจทนทานต่อความหนาวเย็นได้
“จะประชุมอะไรนักหนานะ จวนจะมืดอยู่แล้ว” คำเปรยอย่างหดหู่ดังขึ้นก่อนที่เสียงถอนหายใจดังขึ้น
สอง สามวันที่ผ่านมาเจ้าชายหัวหน้าป้อมนัดให้หญิงสาวมารอที่ห้องพักของเขาหลัง เลิกเรียนทุกวันเพื่อจะติวหนังสือสอบให้ หากแต่กว่าที่ชายหนุ่มจะกลับจากการประชุมถึงห้องพักก็ค่ำมืดทุกวัน
“นายบอกเองว่าจะติวให้ฉันไม่ใช่หรือ.. แล้วนายจะให้ฉันรอถึงเมื่อไหร่กัน”
เสียง เปรยดังขึ้นอีกครั้งก่อนที่หญิงสาวผู้รอคอยจะล้มตัวลงกับฟูกหนาบนเตียงของ เจ้าชายน้ำแข็ง เตียงที่กลายเป็นของเธออย่างเต็มตัวหลังจากผ่านค่ำคืนนั้น ค่ำคืนที่เธอได้รับรู้ถึงความสุขสุดยอดที่เจ้าชายสุดที่รักมอบให้
นัยน์ตาสีน้ำตาเริ่มปรือเมื่อศรีษะทับลงบนหมอนนุ่ม ก่อนจะเคลิ้มหลับไปตามสภาพของคนนอนง่าย
******************************************************************
ถัดมาทางเจ้าชายน้ำแข็งหัวหน้าป้อมอัศวิน
การ ประชุมของหัวหน้าป้อมทั้งสี่เกี่ยวกับการรายงานผลการเตรียมงานมอบประกาศและ งานเลี้ยงส่งรุ่นพี่ที่สำเร็จการศึกษาในปีนี้ให้กับเหล่าคณาจารย์ทราบในแต่ ละวันเสร็จสิ้นลงตั้งแต่ยามโพล้เพล้ หากแต่แทนที่เจ้าชายน้ำแข็งหัวหน้าป้อมอัศวินจะตรงดิ่งกลับป้อม (โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อมีนัดติวหนังสือเพื่อเตรียมการสอบให้แก่เจ้าหญิง พระคู่หมั้น) ชายหนุ่มกลับตัดสินใจเดินออกไปภายนอกโรงเรียน ตรงไปยังตลาดกลางที่ใหญ่ที่สุดของนครเอดินเบิร์ก
ตลาดที่เริ่มจะวายด้วยยามราตรีที่กำลังคืบคลาน พ่อค้าแม่ขายเริ่มเก็บข้าวของกลับเคหะสถาน หากแต่มีเพียงแผงขายผลไม้ก็ยังคงรออยู่
เจ้าชายหนุ่มแห่งคาโนวาลเดินไปตามเส้นทางที่เคยชิน ตรงดิ่งไปสู่แผงขายผลไม้ที่ที่ยังไม่ยุติกิจการในวันนี้
“แอ ปเปิ้ลที่สั่งไว้ได้หรือยังครับ” คำถามถูกส่งออกจากเจ้าชายที่เพิ่งมาถึงหน้าร้าน เรียกให้แม่ค้าสาวที่กำลังนั่งกินขนมต้องหันไปสบ
“คุณชายมาแล้วหรือ ค่ะ” สาวเจ้าของร้านยิ้มรับลูกค้าหนุ่มที่มาเยือนร้านในช่วงเวลานี้ได้สองวัน แล้ว “มาส่งแล้วค่ะ เพิ่งมาถึงเมื่อสายวันนี้เอง คุณชายจะรับกี่ผลดีคะ”
“10 ผล จัดใส่ตระกร้าให้ด้วยนะครับ” ลูกค้าหนุ่มตอบ
เมื่อได้รับฟังคำสั่งซื้อสินค้า แม่ค้าสาวจึงจัดแจงเรียงแอปเปิ้ลผลงามลงในตระกร้าทันที
ใน ขณะที่แอปเปิ้ลผลงามกำลังถูกจัดเรียงลงในตระกร้า เสียงถามไถ่สินค้าดังขึ้นจากลูกค้าหญิงวัยกลางคนที่เดินผ่านมา “แม่ค้า ส้มนี่ขายอย่างไรจ๊ะ”
“ห้าใบหนึ่งคราวน์ค่ะ” แม่ค้าสาวตอบในขณะที่มือบางยังเรียงแอปเปิ้ลอยู่
“งั้นขอ 10 ใบนะจ๊ะ” หญิงวัยกลางคนสั่ง “ขอเร็วๆ ด้วยนะ ได้เวลาทำอาหารแล้ว”
“คอยสักครู่นะคะ” แม่ค้าสาวตอบด้วยยังจัดเรียงแอปเปิ้ลไม่เสร็จ “ดิฉันยังจัดเรียงแอปเปิ้ลให้คุณชายท่านนี้ไม่เสร็จ”
“จัดให้คุณผู้หญิงท่านนี้ก่อนก็ได้ครับ” สุภาพบุรุษหนุ่มหลีกทางให้แม่ค้าสาวเปลี่ยนมาห่อผลส้มแทน
“ขอบใจนะจ๊ะ” หญิงวัยกลางคนหันมาขอบใจสุภาพบุรุษหนุ่ม ก่อนจะหันไปชวนแม่ค้าสาวคุยฆ่าเวลา “จะมืดแล้วยังไม่ปิดร้านหรือจ๊ะ”
“ค่ะ ดิฉันกำลังรอสามีมารับค่ะ.. นี่ก็ใกล้เวลาจะมาถึงแล้ว” แม่ค้าสาวตอบ
พลัน ผู้สูงวัยสังเกตเห็นท้องที่นูนออกน้อยๆ ของแม่ค้าสาว ด้วยประสบการณ์ที่ผ่านมาครึ่งชีวิตทำให้หญิงวัยกลางคนอดแซวแม่ค้าสาวไม่ได้ “แหม.. เห่อกันจริงนะ ในท้องนี่คนแรกหรือเปล่าจ๊ะ”
ใบหน้าหวานขึ้นสีระเรื่อก่อนตอบด้วยเสียงเบาๆ “ค่ะ”
“ฉันเองก็มีลูก ตอนที่แพ้ท้องทานอะไรไม่ลงเลย ทรมานมากเชียวล่ะ” สาวใหญ่ชวนคุยตามประสา “แล้วแม่ค้าแพ้มากไม๊จ๊ะ”
“ดิฉัน ไม่ค่อยแพ้หรอกค่ะ แค่มีอาการวิงเวียนเล็กน้อยเท่านั้น ส่วนเรื่องของอาหารออกจะทานมากกว่าปกติเสียด้วยซ้ำ” แม่ค้าสาวตอบยิ้มๆ มือบางลูบหน้าท้องที่นูนออกเล็กน้อยอย่างแผ่วเบา
“หรือจ๊ะ โชคดีจังเลยนะ” สาวใหญ่ยิ้มน้อยๆ ก่อนจะส่งคำถามต่อ “แม่ค้ายังสาวอยู่เลยนะเนี่ย เพิ่งแต่งงานแล้วมีลูกเลยหรือไงจ๊ะ”
“ค่ะ คุณหมอบอกว่าคงจะตั้งแต่ครั้งแรกค่ะ ถึงได้ตั้งครรภ์เร็วเช่นนี้” แม่ค้าสาวตอบอายๆ
“ดี จังนะ กว่าฉันจะมีลูกคนแรกต้องผ่านไปตั้งเกือบห้าปี จนคิดว่าตัวเองจะไม่สามารถมีลูกได้แล้วด้วยซ้ำ” หญิงวัยกลางคนกล่าวถึงช่วงชีวิตที่ผ่านมา
คำสนทนาของสองสาวทำให้ชายหนุ่มผู้ฟังต้องฉุกคิด
“ ‘ลูก’ งั้นหรือ”
คำนี้ทีเขาไม่เคยคิดถึงมาก่อน ใช่ว่าเขาจะไม่รู้ว่าลูกเกิดขึ้นได้อย่างไร หากแต่เขาไม่เคยคิดว่าเพียงครั้งเดียวก็อาจจะมีได้
สมอง อันชาญฉลาดไพร่คิดไปถึงหญิงสาวยอดดวงใจ เจ้าหล่อนที่ระยะนี้จะบ่นหิวให้ได้ยิน (ปกติเฟรินไม่บ่นว่าหิวงั้นหรือ) และปริมาณอาหารที่ทานมากขึ้น (ปกติเฟรินก็ทานมากอยู่แล้ว)
ส้มที่ห่อเรียบร้อยแล้วถูกส่งให้ลูกค้าสาวใหญ่ก่อนจะเดินหายไปอีกฝากของตลาด แล้วจึงหันกลับไปจัดเรียงแอปเปิ้ลที่ค้างไว้ต่อ
เมื่อจัดเรียงแอปเปิ้ลเรียบร้อยแล้ว แม่ค้าสาวครรภ์อ่อนหันมาสบกับชายหนุ่มที่ยังยืนนิ่ง “คุณชายค่ะ.. คุณชาย”
เสียงเรียกที่ทำให้คาโลต้องตื่นจากภวังค์ “..ครับ”
“คิดอะไรอยู่หรือค่ะ” แม่ค้าสาวถามเสียงหวานพร้อมยื่นตระกร้าแอปเปิ้ลให้
“เปล่าครับ” ชายหนุ่มกล่าวตอบพร้อมรับแอปเปิ้ลตระกร้านั้นไว้ “เท่าไหร่ครับ”
“1 ตระกร้า 15 ผล 500 คราวน์ค่ะ” คาโลยื่นถุงเงินใบใหญ่ให้แม่ค้าที่รอรับก่อนจะหันออกจากแผงค้าไป “ขอบคุณที่มาอุดหนุนนะคะ”
******************************************************************
apple เองจ้า
มารีไรท์ปรับขนาดตอนหน่อยอะค่ะ
22/8/2549
ครบร้อยแล้วจ้า เป็น 30 ที่ยาวจิงๆ 55+
ตอนนี้คาโลเข้าใจผิดเฟริน ตอนหน้าให้เฟรินเข้าใจคาโลผิดด้วยดีกว่า
ขอขยายความที่ท่าน K66z ถามมานะคะ
วันที่คาโลกะเฟริน... กันนั้น คิลน้อยของเราหลับฟุบคาขวดกับเหล่าเพื่อนหนุ่มในห้องนั่งเล่นค่ะ
ส่วน สามสาวพอเห็นว่าดึกหน่อยก็ลี้กลับเคหะสถานส่วนตัวแล้วคะ ที่คาเช้า(หรืออาจจะคาเที่ยง) ในห้องนั่งเล่นก็มีแต่เหล่าหนุ่มๆ เท่านั้นค่ะ
26/6/2549
เพิ่มอีก 50 รวมของเดิม 20 ฉะนั้นตอนนี้ก็ประมาณ 70% แล้วเน้อ
ลองเดาดูสิว่าจะเกิดการเข้าใจผิดอะไรขึ้นบ้าง
22/6/2549
มาเริ่มต่อ 20% ก่อนน๊า แล้วจะรีบมาต่อให้อีกจ๊า (ถ้ามีเวลานะ)
แหะ แหะ งานมันเริ่มโหมกลับเข้ามาอีกแล้ว แล้วจะพยายามหาเวลาปั่นให้นะจ๊ะ
20/06/2549
หลัง จากการแข่งขันหมากกระดานเกียรติยศผ่านพ้นไป นักเรียนโรงเรียนพระราชาต่างเข้าสู่สภาวะนักเรียนเตรียมสอบไล่ ช่วงเวลาเรียนที่เหลืออยู่เพียงน้อยนิดได้สร้างความเครียดให้แก่ชาวป้อม อัศวินผู้ไม่ถัดการใช้สมองเป็นอย่างมาก
หากแต่คงไม่ใช่หัวขโมยสาว ผู้มากับโชค ด้วยเจ้าชายหัวหน้าป้อมเอ่ยอาสาติวเข้มให้เจ้าหญิงพระคู่หมั่นด้วยตนเอง (แต่เจ้าคนโชคดีอาจคิดว่าตนเองโชคร้ายก็ได้ที่ถูกพระคู่หมั้นหนุ่มติวเข้ม)
“ไม่ รู้ว่าเจ้าคาโลเกิดบ้าอะไรขึ้นมา อยู่ๆ ก็มาขันอาสาจะติวสอบให้ฉัน ทั้งที่ปกติฉันทั้งขอร้องทั้งออดอ้อน เขายังไม่ยอมสนใจเลย” หัวขโมยผู้มากับโชคบ่นให้เพื่อนรักนักฆ่าฟังในห้องหัวหน้าชั้นปีในขณะที่ กำลังรอคอยการกลับจากห้องประชุมของเจ้าของห้องผู้ขันอาสา
คิลที่กำลังนอนอ่านหนังสือบนเตียงของเขาตอบกลับ “ก็ดีแล้วไม่ใช่หรือไง.. อย่างฉันยังต้องมานั่งอ่านเองเลย”
“แล้วนายทำไมไม่ให้เรนอนคนสวยติวให้ล่ะ” สมองใสปิ้งของหัวขโมยจอมหาเรื่องกล่าวแซวเพื่อนรักอย่างสนุกปาก
สีระเรื่อฉาบทับใบหน้าขาวของนักฆ่าขี้อายทันที หนังสือในมือปิดฉับพร้อมขายาวที่กระโดดลงจากเตียงนอน
“อ้าว.. แล้วนายจะไปไหนล่ะ.. หรือว่า..” หญิงสาวร้องทักเมื่อเห็นเพื่อนเกลอกำลังออกจากห้อง
ไม่ ทันที่เสียงหวานจะกล่าวได้จบ เสียงตอบกัดเหี้ยมๆ ของนักฆ่าที่ถูกล้อก็ดังขึ้นขัดจังหวะ “ไปหาที่เงียบๆ อ่านหนังสือ ที่ๆ ไม่มีเสียงเห่าหอนของหมาตัวเมีย”
คำกัดที่ทำให้หัวขโมยต้องโมโห หมอนข้างตัวถูกปาออกไปหวังให้ถูกนักฆ่านกรู้ที่รีบเผ่นออกจากห้อง จึงกระทบได้เพียงประตูห้องที่ปิดลงแล้วเท่านั้น
เมื่อนักฆ่าคู่กัดออกจากห้องแล้ว ห้องหัวหน้าชั้นปีคงเหลือเพียงหญิงสาวอดีตเจ้าของห้องที่นั่งรอเจ้าชายคนรักเพียงลำพัง
หญิงสาวมองออกไปภายนอกหน้าต่างบานโตของห้องหัวหน้าชั้นปีห้า แสงอาทิตย์รำไรบอกถึงยามค่ำคืนใกล้จะมาถึง
ลม เย็นยามค่ำคืนของฤดูเหมันต์ที่พัดผ่านเข้ามาทำให้หญิงสาวผู้เปล่าเปลี่ยว เริ่มสะท้าน มือบางสองข้างยกขึ้นกระชับร่างบางที่มิอาจทนทานต่อความหนาวเย็นได้
“จะประชุมอะไรนักหนานะ จวนจะมืดอยู่แล้ว” คำเปรยอย่างหดหู่ดังขึ้นก่อนที่เสียงถอนหายใจดังขึ้น
สอง สามวันที่ผ่านมาเจ้าชายหัวหน้าป้อมนัดให้หญิงสาวมารอที่ห้องพักของเขาหลัง เลิกเรียนทุกวันเพื่อจะติวหนังสือสอบให้ หากแต่กว่าที่ชายหนุ่มจะกลับจากการประชุมถึงห้องพักก็ค่ำมืดทุกวัน
“นายบอกเองว่าจะติวให้ฉันไม่ใช่หรือ.. แล้วนายจะให้ฉันรอถึงเมื่อไหร่กัน”
เสียง เปรยดังขึ้นอีกครั้งก่อนที่หญิงสาวผู้รอคอยจะล้มตัวลงกับฟูกหนาบนเตียงของ เจ้าชายน้ำแข็ง เตียงที่กลายเป็นของเธออย่างเต็มตัวหลังจากผ่านค่ำคืนนั้น ค่ำคืนที่เธอได้รับรู้ถึงความสุขสุดยอดที่เจ้าชายสุดที่รักมอบให้
นัยน์ตาสีน้ำตาเริ่มปรือเมื่อศรีษะทับลงบนหมอนนุ่ม ก่อนจะเคลิ้มหลับไปตามสภาพของคนนอนง่าย
******************************************************************
ถัดมาทางเจ้าชายน้ำแข็งหัวหน้าป้อมอัศวิน
การ ประชุมของหัวหน้าป้อมทั้งสี่เกี่ยวกับการรายงานผลการเตรียมงานมอบประกาศและ งานเลี้ยงส่งรุ่นพี่ที่สำเร็จการศึกษาในปีนี้ให้กับเหล่าคณาจารย์ทราบในแต่ ละวันเสร็จสิ้นลงตั้งแต่ยามโพล้เพล้ หากแต่แทนที่เจ้าชายน้ำแข็งหัวหน้าป้อมอัศวินจะตรงดิ่งกลับป้อม (โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อมีนัดติวหนังสือเพื่อเตรียมการสอบให้แก่เจ้าหญิง พระคู่หมั้น) ชายหนุ่มกลับตัดสินใจเดินออกไปภายนอกโรงเรียน ตรงไปยังตลาดกลางที่ใหญ่ที่สุดของนครเอดินเบิร์ก
ตลาดที่เริ่มจะวายด้วยยามราตรีที่กำลังคืบคลาน พ่อค้าแม่ขายเริ่มเก็บข้าวของกลับเคหะสถาน หากแต่มีเพียงแผงขายผลไม้ก็ยังคงรออยู่
เจ้าชายหนุ่มแห่งคาโนวาลเดินไปตามเส้นทางที่เคยชิน ตรงดิ่งไปสู่แผงขายผลไม้ที่ที่ยังไม่ยุติกิจการในวันนี้
“แอ ปเปิ้ลที่สั่งไว้ได้หรือยังครับ” คำถามถูกส่งออกจากเจ้าชายที่เพิ่งมาถึงหน้าร้าน เรียกให้แม่ค้าสาวที่กำลังนั่งกินขนมต้องหันไปสบ
“คุณชายมาแล้วหรือ ค่ะ” สาวเจ้าของร้านยิ้มรับลูกค้าหนุ่มที่มาเยือนร้านในช่วงเวลานี้ได้สองวัน แล้ว “มาส่งแล้วค่ะ เพิ่งมาถึงเมื่อสายวันนี้เอง คุณชายจะรับกี่ผลดีคะ”
“10 ผล จัดใส่ตระกร้าให้ด้วยนะครับ” ลูกค้าหนุ่มตอบ
เมื่อได้รับฟังคำสั่งซื้อสินค้า แม่ค้าสาวจึงจัดแจงเรียงแอปเปิ้ลผลงามลงในตระกร้าทันที
ใน ขณะที่แอปเปิ้ลผลงามกำลังถูกจัดเรียงลงในตระกร้า เสียงถามไถ่สินค้าดังขึ้นจากลูกค้าหญิงวัยกลางคนที่เดินผ่านมา “แม่ค้า ส้มนี่ขายอย่างไรจ๊ะ”
“ห้าใบหนึ่งคราวน์ค่ะ” แม่ค้าสาวตอบในขณะที่มือบางยังเรียงแอปเปิ้ลอยู่
“งั้นขอ 10 ใบนะจ๊ะ” หญิงวัยกลางคนสั่ง “ขอเร็วๆ ด้วยนะ ได้เวลาทำอาหารแล้ว”
“คอยสักครู่นะคะ” แม่ค้าสาวตอบด้วยยังจัดเรียงแอปเปิ้ลไม่เสร็จ “ดิฉันยังจัดเรียงแอปเปิ้ลให้คุณชายท่านนี้ไม่เสร็จ”
“จัดให้คุณผู้หญิงท่านนี้ก่อนก็ได้ครับ” สุภาพบุรุษหนุ่มหลีกทางให้แม่ค้าสาวเปลี่ยนมาห่อผลส้มแทน
“ขอบใจนะจ๊ะ” หญิงวัยกลางคนหันมาขอบใจสุภาพบุรุษหนุ่ม ก่อนจะหันไปชวนแม่ค้าสาวคุยฆ่าเวลา “จะมืดแล้วยังไม่ปิดร้านหรือจ๊ะ”
“ค่ะ ดิฉันกำลังรอสามีมารับค่ะ.. นี่ก็ใกล้เวลาจะมาถึงแล้ว” แม่ค้าสาวตอบ
พลัน ผู้สูงวัยสังเกตเห็นท้องที่นูนออกน้อยๆ ของแม่ค้าสาว ด้วยประสบการณ์ที่ผ่านมาครึ่งชีวิตทำให้หญิงวัยกลางคนอดแซวแม่ค้าสาวไม่ได้ “แหม.. เห่อกันจริงนะ ในท้องนี่คนแรกหรือเปล่าจ๊ะ”
ใบหน้าหวานขึ้นสีระเรื่อก่อนตอบด้วยเสียงเบาๆ “ค่ะ”
“ฉันเองก็มีลูก ตอนที่แพ้ท้องทานอะไรไม่ลงเลย ทรมานมากเชียวล่ะ” สาวใหญ่ชวนคุยตามประสา “แล้วแม่ค้าแพ้มากไม๊จ๊ะ”
“ดิฉัน ไม่ค่อยแพ้หรอกค่ะ แค่มีอาการวิงเวียนเล็กน้อยเท่านั้น ส่วนเรื่องของอาหารออกจะทานมากกว่าปกติเสียด้วยซ้ำ” แม่ค้าสาวตอบยิ้มๆ มือบางลูบหน้าท้องที่นูนออกเล็กน้อยอย่างแผ่วเบา
“หรือจ๊ะ โชคดีจังเลยนะ” สาวใหญ่ยิ้มน้อยๆ ก่อนจะส่งคำถามต่อ “แม่ค้ายังสาวอยู่เลยนะเนี่ย เพิ่งแต่งงานแล้วมีลูกเลยหรือไงจ๊ะ”
“ค่ะ คุณหมอบอกว่าคงจะตั้งแต่ครั้งแรกค่ะ ถึงได้ตั้งครรภ์เร็วเช่นนี้” แม่ค้าสาวตอบอายๆ
“ดี จังนะ กว่าฉันจะมีลูกคนแรกต้องผ่านไปตั้งเกือบห้าปี จนคิดว่าตัวเองจะไม่สามารถมีลูกได้แล้วด้วยซ้ำ” หญิงวัยกลางคนกล่าวถึงช่วงชีวิตที่ผ่านมา
คำสนทนาของสองสาวทำให้ชายหนุ่มผู้ฟังต้องฉุกคิด
“ ‘ลูก’ งั้นหรือ”
คำนี้ทีเขาไม่เคยคิดถึงมาก่อน ใช่ว่าเขาจะไม่รู้ว่าลูกเกิดขึ้นได้อย่างไร หากแต่เขาไม่เคยคิดว่าเพียงครั้งเดียวก็อาจจะมีได้
สมอง อันชาญฉลาดไพร่คิดไปถึงหญิงสาวยอดดวงใจ เจ้าหล่อนที่ระยะนี้จะบ่นหิวให้ได้ยิน (ปกติเฟรินไม่บ่นว่าหิวงั้นหรือ) และปริมาณอาหารที่ทานมากขึ้น (ปกติเฟรินก็ทานมากอยู่แล้ว)
ส้มที่ห่อเรียบร้อยแล้วถูกส่งให้ลูกค้าสาวใหญ่ก่อนจะเดินหายไปอีกฝากของตลาด แล้วจึงหันกลับไปจัดเรียงแอปเปิ้ลที่ค้างไว้ต่อ
เมื่อจัดเรียงแอปเปิ้ลเรียบร้อยแล้ว แม่ค้าสาวครรภ์อ่อนหันมาสบกับชายหนุ่มที่ยังยืนนิ่ง “คุณชายค่ะ.. คุณชาย”
เสียงเรียกที่ทำให้คาโลต้องตื่นจากภวังค์ “..ครับ”
“คิดอะไรอยู่หรือค่ะ” แม่ค้าสาวถามเสียงหวานพร้อมยื่นตระกร้าแอปเปิ้ลให้
“เปล่าครับ” ชายหนุ่มกล่าวตอบพร้อมรับแอปเปิ้ลตระกร้านั้นไว้ “เท่าไหร่ครับ”
“1 ตระกร้า 15 ผล 500 คราวน์ค่ะ” คาโลยื่นถุงเงินใบใหญ่ให้แม่ค้าที่รอรับก่อนจะหันออกจากแผงค้าไป “ขอบคุณที่มาอุดหนุนนะคะ”
******************************************************************
apple เองจ้า
มารีไรท์ปรับขนาดตอนหน่อยอะค่ะ
22/8/2549
ครบร้อยแล้วจ้า เป็น 30 ที่ยาวจิงๆ 55+
ตอนนี้คาโลเข้าใจผิดเฟริน ตอนหน้าให้เฟรินเข้าใจคาโลผิดด้วยดีกว่า
ขอขยายความที่ท่าน K66z ถามมานะคะ
วันที่คาโลกะเฟริน... กันนั้น คิลน้อยของเราหลับฟุบคาขวดกับเหล่าเพื่อนหนุ่มในห้องนั่งเล่นค่ะ
ส่วน สามสาวพอเห็นว่าดึกหน่อยก็ลี้กลับเคหะสถานส่วนตัวแล้วคะ ที่คาเช้า(หรืออาจจะคาเที่ยง) ในห้องนั่งเล่นก็มีแต่เหล่าหนุ่มๆ เท่านั้นค่ะ
26/6/2549
เพิ่มอีก 50 รวมของเดิม 20 ฉะนั้นตอนนี้ก็ประมาณ 70% แล้วเน้อ
ลองเดาดูสิว่าจะเกิดการเข้าใจผิดอะไรขึ้นบ้าง
22/6/2549
มาเริ่มต่อ 20% ก่อนน๊า แล้วจะรีบมาต่อให้อีกจ๊า (ถ้ามีเวลานะ)
แหะ แหะ งานมันเริ่มโหมกลับเข้ามาอีกแล้ว แล้วจะพยายามหาเวลาปั่นให้นะจ๊ะ
20/06/2549
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น