คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ตอนที่ 2 : รุ่นที่ 10
รุ่นที่ 10
"โอ๊ย! ใครกันน่ะ?!"
"ยะ--แย่แล้ว! =[]= /เวรแล้ว!...=[]=" หลังจากที่ฉันกับผู้จัดการอุทานกันออกมา TOT ฉันกับผู้จัดการก็รีบวิ่งไปขอโทษคนที่ฉันขว้างโดน แต่อย่างที่รู้ๆว่าไม่ได้ขอโทษหรอกค่ะ ดันเจอดีซะก่อน ฮ่าๆ ...เฮ้อ!
ถ้าอยากรู้ว่าฉันเจอดีเรื่องอะไร? ... ก็คนที่ฉันขว้างไปโดนดันเป็นนักเลงน่ะสิ ดูสิ ใส่ชุดสูทซะเต็มยศเลยด้วย อะไรคือการที่ฉันขว้างไปโดนอะไรไม่โดน แต่ดันไปโดนหัวของนักเลงเนี่ย อะไรจะแม่นขนาดนี้กันน่ะ แถมยังหลับตาขว้างด้วยนะ พระเจ้า ฮือออออออออออ T___T
"พวกแกเองน่ะเหรอ?! ที่กล้ามาขว้างโดนหัวฉันเนี่ย?!" นักเลงคนหนึ่งที่ฉันขว้างโดนตะคอกกลับมา
"ขะ-ขอโทษนะคะ ไม่เป็นอะไรใช่มั้ยคะ ต้องขอโทษด้วยจริงๆค่ะ!" ฉันก้มหัวขอโทษเขารอบสองรอบ ว่าแต่ฉันก็ยังสงสัยอยู่เลยนะ... กล่องสี่เหลี่ยมจัตุรัสนั่นที่แขวนอยู่รอบเอวของเขามันคืออะไรกันน่ะ? ทำไมถึงได้มีเยอะขนาดนั้น แล้วก็ทำไมคนคนนี้ถึงต้องใส่สูทด้วยทั้งๆที่เป็นแค่นักเลง?
เอาเป็นว่า...เรียกเขาว่านักเลงไปก่อนแล้วกันนะ
"ไม่ต้องหรอกเฟ้ย! ขอโทษไปแล้วมันหายไหมเนี่ย?! หา!!"
นะ-น่ากลัวจัง! ให้ตายสิ! ทำไมฉันต้องมาปาโดนคนแบบนี้ด้วยเนี่ย T_T
“แล้วจะให้ฉันทำยังไงดีล่ะคะ ? แต่ฉันขอโทษคุณไปแล้วนะคะ คุณก็ควรที่จะให้อภัยฉันสักหน่อยสิ…”
"ทำยังไงเนี่ยนะ?! …อืม…ดีล่ะ..." เขาเงียบไปสักพักนึง แล้วพูดขึ้นมา
"ฉันจะให้อภัยเธอก็ได้ ถ้าเธอมาทำแผลให้ฉัน เห็นปะ? เลือดที่หัวฉันมันไหลแล้วเนี่ย ให้ตาย" เขาพูดเสร็จก็ชี้ไปที่หัวของเขาที่เลือดไหลอยู่...
นะ--นี่ฉันปาแรงขนาดนี้เลยเหรอ! ฉันว่า ฉันก็ไม่ได้ปาแรงอะไรขนาดนั้นเลยนะ...ระ--แรงฉันมันน้อยจะตายไป TOT
"เลือดเหรอ?" ฉันเอียงคอถามเขา มีเลือดออกจริงๆด้วยล่ะ !
"ก็เออน่ะสิ เลือด รีบๆพาฉันไปทำแผลเดี๋ยวนี้เลยนะ" เขาพูดพร้อมกับทำสีหน้าไม่สบอารมณ์
"อะ-อื้ม! ได้สิ เอ่อ...ผู้จัดการคะ พอจะมีที่ที่สามารถทำแผลได้อยู่แถวนี้บ้างไหมคะ?" ฉันหันหน้าไปหาผู้จัดการที่อยู่ข้างๆกับฉัน
"สถานที่ที่ใกล้ที่สุดเหรอ...ถ้าใกล้กับสวนสาธารณะล่ะก็...อืม...นั่นสินะครับ...ก็คงจะเป็นโรงพยาบาลแล้วล่ะ เพราะไม่มีสถานที่ที่ใกล้มากกว่านี้แล้วล่ะ"
โรงพยาบาลสินะ...ถ้าเป็นที่นั่่นฉันก็ไม่ต้องทำแผลให้เขาเองแล้วสินะ ให้พยาบาลทำให้เลยแล้วกัน
"ฉันไม่ไปโรงพยาบาล ไม่ชอบ" หลังจากที่ผู้จัดการพูดจบ เขาก็พูดต่อทันที นี่เขามีปัญหาอะไรกับโรงพยาบาลรึเปล่านะ?
"แต่ว่า... แล้วถ้าไม่เป็นที่โรงพยาบาล แล้วคุณจะให้ฉันรักษาแผลของคุณที่ไหนล่ะคะ?"
"งั้นตามฉันมานี่สิ ถ้าเป็นที่นั่นล่ะก็ ก็พอใกล้กับที่นี่อยู่ ...เห้ย แกน่ะ" หมอนี่หันไปหาผู้จัดการ
"ครับ? ผมเหรอ?" ผู้จัดการชี้หน้าตัวเอง
"ก็แกนั่นแหละ เออ...ฉันจะบอกว่าให้แกกลับไปก่อนเลย แล้วให้ยัยนี่มากับฉัน" หะ? ทำไมฉันต้องไปกับเขาคนเดียวด้วยล่ะ? ทำไมไม่ให้คุณผู้จัดการมากับฉันด้วยล่ะ? ไปกับนักเลงกันสองคนน่ากลัวออก แง้
"ทำไมฉันต้องไปกับคุณแค่คนเดียวด้วยล่ะคะ ?!"
"ก็เธอเป็นคนทำร้ายฉัน ไม่ใช่ผู้จัดการของเธอสักหน่อย อีกอย่างฉันก็ไม่อยากจะไปโรงพยาบาลด้วย เพราะฉันเกลียดที่นั่น ...เอาเป็นว่า ตามมาแล้วกัน!" เขาจับข้อมือฉันแล้วลากฉันไป
"ถะ--ถ้างั้นเคียวโกะจัง พรุ่งนี้เธอมีถ่ายแบบตอน 10 โมงเช้านะ แล้วผมจะไปรับที่บ้านนะครับ!" ผู้จัดการตะโกนตามหลังฉัน ...เดี๋ยวก่อนสิ! จะไม่มาหงมาห้ามอะไรเลยเหรอคะ?!
"เดี๋ยวสิ! คุณน่ะ! จะพาฉันไปไหนแบบนี้ไม่ได้คะ! พรุ่งนี้ฉันมีงานนะ!" ในขณะที่เขาลากฉัน ฉันก็ได้พูดขึ้น นี่ถ้าเขาทำให้ฉันเสียงานนะ!
"เหรอ? มันก็เรื่องของเธอสิ ยัยบ้า เธอไม่คิดจะรับผิดชอบสิ่งที่ทำไปเลยรึไง?" อะ-อะไรกันน่ะ… อะไรของเขากันเนี่ย?!
"นะ--นั่นน่ะ... ละ--แล้วคุณจะพาฉันไปไหนของคุณน่ะ?!" ฉันถามกลับไป อันนี้ฉันสงสัยมาก จะพาไปไหนของเขาเนี่ย
"เดี๋ยวก็รู้แหละน่า เอ้า! ถึงแล้ว ขึ้นรถไปสิ"
แอด~ /เสียงเปิดประตูรถ
พอเขาเปิดประตูรถแล้ว ก็สั่งให้ฉันขึ้นรถทันที...แล้ว…มันไกลถึงขนาดต้องนั่งรถไปเลยเหรอ -0-?
"มะ-มันไกลถึงกับขนาดต้องขึ้นรถเลยเหรอคะ?" ฉันหันหน้าไปถามเขา แต่มันก็สุดยอดไปเลย รถของเขาเนี่ย แพงโครตๆเลยนะ! ฉันรู้จักรถคันนี้ มันเป็นรถ Lamborghini Veneno มันเป็นรถสปอร์ตรุ่นพิเศษจากแลมโบกินี่เลยล่ะ! แถมยังผลิตมาแค่ 9 คันเอง! ราคาตั้งสี่ร้อยล้านกว่าบาท นะ--นี่มันแพงโครตๆเลยนะ รถนี้เนี่ย! ฉันทำงานเป็นนางแบบกับช่างภาพมา 2-3 ปี ยังไม่มีปัญญาซื้อรถนี้เลยนะ! แล้ว... ขะ-เขา...เป็นใครกันแน่น่ะ =[]=
"ก็จะรับผิดชอบเรื่องหัวฉันไม่ใช่รึไง? เพราะงั้นนะ ขึ้นรถไปได้แล้ว เร็วๆเข้าสิ ผ่านมาหลายนาทีแล้วนะเฟ้ย!"
"อึก! …โถ่... งั้นก็ช่วยไม่ได้นะ...เฮ้อ... แต่ถ้าฉันทำแผลให้คุณเสร็จแล้ว คุณต้องรีบพาฉันกลับบ้านทันทีเลยนะคะ"
ในที่สุดฉันก็ต้องยอมเขา แต่ก็บอกให้เขาพาฉันกลับบ้านทันทีด้วย เพราะวันนี้ฉันเหนื่อยมาก ต้องการพักผ่อนด้วย...ทำงานเป็นนางแบบมันเหนื่อยสุดๆเลยล่ะ
"รู้แล้วล่ะน่า" พอเขารับปากฉัน ฉันก็ขึ้นเข้าไปนั่งในรถ แล้วเขาก็ปิดประตูให้ฉัน จากนั้นเขาก็ไปอีกฝั่งของรถเพื่อขึ้นมาในรถ จากนั้นก็สตาร์ทรถ แล้วขับรถออกจากสวนสาธารณะนี่เข้าตัวเมือง
"ว่าแต่… คณชื่ออะไรเหรอคะ?" หลังจากที่ขับรถมาได้สักพัก ฉันก็ไม่ได้พูดอะไรกับเขา แล้วเพื่อไม่ให้บรรยากาศในรถเงียบเกินไป ฉันก็เลยถามชื่อเขาไป
"ฉันเหรอ? ฉันชื่อโกคุเดระ ฮายาโตะ แล้วเธอล่ะ?" เขาถามฉันกลับ
นี่...ยังมีคนไม่รู้จักฉันอีกเหรอเนี่ย? ฉันว่า ฉันก็ดังมากเลยนะ น่าจะไม่มีใครในนามิโมริ ที่ไม่รู้จักฉันนี่น่า เป็นทั้งนางแบบและช่างภาพอันดับ 1 เลยนะ ยังมีคนไม่รู้จักฉันอีก...เชื่อเลยล่ะ...
"คุณน่ะ...ไม่รู้จักฉัันจริงๆเหรอคะ =[]=?" ฉันหันไปข้างๆเพื่อถามเขา แต่เอาจริงนะ...ไม่รู้จักจริงเหรอ? -*-
"แล้วฉันจะไปรู้จักเธอได้ไงกันเล่า บอกมาได้แล้ว ฉันจะได้เรียกถูก"
"เคียวโกะ ซาซางาวะ เคียวโกะ เป็นนางแบบและช่างภาพอันดับ 1 ของนามิโมริน่ะ" ฉันย้ำคำว่านางแบบและช่างภาพ เผื่อเขาจะจำได้ ว่าฉันเป็นใคร
"อย่างเธอเนี่ยนะ? อันดับ 1 ฮ่าๆๆๆ" เขาหัวเราะ ...หัวเราะอะไรน่ะ! ฉันพูดเพื่อให้เขาจำให้ได้นะ! ไม่ใช่พูดเพื่อให้เขามาหัวเราะฉันแบบนี้นะ!
"ขำอะไรของคุณกันคะ?! แล้วคุณกำลังพาฉันไปไหนกันแน่น่ะ! -)O(-" ฉันพองแก้มส่เขา เขานี่มัน!
"ก็...ที่นี่ไง พูดถึงก็ถึงพอดีเลยล่ะ" เขาจอดรถแล้วกดรีโมทเพื่อเปิดประตูรั้วแล้วขับรถเข้าไปจอดในบ้านนั่น...ไม่...จะบอกว่าเป็นบ้านไม่ได้! เพราะนี่มัน...คฤหาสน์ชัดๆ!! ใหญ่มากเลยค่ะ!! นี่เขา...เป็นใครกันแน่เนี่ยยยยยย??!!
"คะ-คุณ...เป็นใครกันแน่คะ?!" ฉันหันไปถามเขา เขายิ้มให้ฉันแล้วจากนั้นลงจากรถเพื่อไปเปิดประตูให้ฉันลงจากรถ ฉันลงจากรถแล้วมองไปรอบๆ นี่ขนาดฉันว่าฉันรวยแล้วนะ เขารวยกว่าฉันอีกตั้งแต่รถแล้วล่ะ TOT ...
ปัง! /เสียงปิดประตูรถ
"ตามฉันมาสิ"
"อะ--อื้ม" ฉันเดินตามเขาเข้าไปข้างในจนถึงห้องพยาบาลที่อยู่ชั้น 2 ของคฤหาสน์นี่
"อ่าว...ยืนเอ๋ออะไรอยู่? มาทำแผลให้ฉันสิ" เขาเดินไปนั่งที่เตียงของห้องนี้ นี่มันห้องพยาบาลจริงเหรอ?! ทำไมมันใหญ่เยี่ยงนี้กันล่ะคะ TOT~
"อะ--อื้ม" ฉันเดินไปหยิบกล่องปฐมพยาบาลที่วางไว้อยู่บนโต๊ะแล้วมาทำแผลให้เขาอย่างเบามือที่สุด
"ทำแผลเก่งดีนี่" ในขณะที่ฉันทำแผลให้เขาอยู่ เขาก็พูดชมฉัน นึกว่าเขาจะชมคนอื่นไม่เป็นซะอีก เป็นแต่เที่ยวพูดอะไรร้ายๆซะอีกนะเนี่ย ฮิๆ
"ก็นะ...ก็ตั้งแต่เมื่อก่อนแล้วล่ะ ฉันมักจะต้องทำแผลให้กับพี่ชายฉันอยู่เสมอน่ะ พี่ชายฉันน่ะ ชอบมีเรื่องกับคนอื่นไปทั่วเลยล่ะ ทำตัวเหมือนนักเลงเหมือนคุณเลยล่ะ ฮะๆ"
"เหรอ... แล้วมีเรื่องอะไรที่เธอเก่งๆอีกบ้างไหม? อย่างเช่นเรื่องเกี่ยวกับงานบ้านอะไรประมาณนี้"
“เรื่องงานบ้านเหรอ? ก็ทำได้ทุกอย่างนะ จะทำอาหารหรือซักผ้า ล้างจานหรือกวาดบ้าน ถูพื้น ก็ทำเป็นหมดทุกอย่างนะ ทำไมเหรอ ?”
“อืม…” เขาทำหน้าครุ่นคิด หลังจากที่ฉันตอบเขา เขาก็เงียบจนฉันทำแผลให้เขาเสร็จ
"...เสร็จแล้วล่ะ" ฉันเก็บของใส่ลงในกล่องปฐมพยาบาลนี่ แล้วเอาพวกสำลีอะไรนั่นทิ้งลงถังขยะที่อยู่ข้างๆเตียง
"เป็นเธอนี่แหละ" เขาลุกขึ้นจากเตียง แล้วลากฉันไปห้องๆนึงที่อยู่ชั้น 3
“เอ๊ะ ?”
ก๊อก! ก๊อก!
"รุ่นที่ 10 ครับ! ผมขออนุญาตเข้าไปนะครับ!" เขาเคาะประตูแล้วตะโกน
เขาจะทำอะไรของเขาน่ะ?
"อื้ม...เข้ามาสิ โกคุเดระคุง" ไม่นานก็มีคนที่อยู่ข้างในตะโกนกลับมา
เอี๊ยดดด /เสียงเปิดประตู
"รุ่นที่ 10 ครับ ผมพาคนคนนึงมาด้วยล่ะครับ ^^" เขาปิดประตูแล้วพาฉันเดินเข้าไปในห้อง
"นี่คุณพาฉันมาหาใครกันคะ?" ฉันถามคนที่ชื่อโกคุเดระอย่างงงงวย ไหนบอกว่าพอฉันทำแผลให้เขาเสร็จ เขาก็จะพาฉันกลับทันทีเลยล่ะ นี่ฉันเหนื่อยมากเลยนะ TOT
"นี่เธอ..."
พอเขาเรียกฉัน ฉันก็หันไปหาเขา
"คุณ..."
คนที่อยู่ข้างหน้าฉัน เขาคือ...
ความคิดเห็น