[Fanfic BTS JinKook] Where is my Golden zombie?

ลำดับตอนที่ #4 : กัดกินครั้งที่ 3 DEEP TOUCH. [100%]

กัดกินครั้งที่ 3

DEEP TOUCH.

'แต่นี่มันในชีวิตจริง'

หลังจากที่เหตุการณ์เส้นยาเเดงผ่าเเปดได้ผ่านไปเเล้ว ซอกจินและจองกุกก็ได้สังเกตท่าทีของซอมบี้ที่เดินวนอยู่ภายในห้องๆนี้นานพอสมควร เเละข้อสรุปของมันก็คือ..

มันได้ยินเสียง... เเต่มองไม่เห็น เเถมยังได้กลิ่นอีกด้วย เเละที่สำคัญ

ถ้าเป็นกลิ่นของจองกุก พวกมันจะไม่ทำอะไร เเต่ถ้าเป็นกลิ่นของเขา หรือกลิ่นของคนปกติ เสื้อผ้าที่ยังมีกลิ่นเหงื่อ กลิ่นน้ำหอม หรือเเม้เเต่อุณหภูมิร่างกายติดอยู่ มันก็จะตอบสนอง

ทั้งๆที่เป็นอย่างนั้น เเต่ทำไมจองกุกถึงไม่เป็นอะไร ? ทั้งๆที่ร่างกายของจองกุก ก็ปกติดีทุกอย่าง

"ขอฉันลองแตะข้อมือของนายดูหน่อยได้มั๊ย?"

จองกุกไม่ได้ตอบอะไร ซอกจินเลยปรี่เข้าไปจับโดยไม่รอเจ้าของข้อมือได้เอ่ยอนุญาต ...

 ไม่เย็นชืด... เเต่ก็ไม่อุ่นเท่ากับคนทั่วไป

*ฟืด*

ซอกจินกดจมูกลงไปบนคอเสื้อของจองกุกจนเเทบจะจรดติดกับต้นคอขาว ...

...ไม่มีกลิ่นเหม็นเหมือนผิวเน่าๆของซอมบี้ มีกลิ่นน้ำหอมผู้ชายติดอยู่ด้วยซ้ำ.

"นี่คุณทำอะไร ? ทำท่าทางอย่างกับหนูนักสืบโคนัน"

จองกุกท้วง ทันทีที่ซอกจินทำการพิสูจน์กลิ่นใกล้กับต้นคอของเขาอย่างฉาบฉวย

คนถูกท้วงเงยหน้าขึ้นช้าๆแล้วยิ้มมุมปาก...

ยังจะมีหน้ามายิ้มให้อีก...

"นั่นสิ ฉันลาออกจากมหาวิทยาลัยไปเรียนเป็นนักสืบเลยดีมั๊ย?"

เสียงพูดสุดเเสนจะทะเล้นออกมาจากริมฝีปากอิ่ม จองกุกส่ายหน้าหน่ายๆกับท่าทางเหล่านั้นของซอกจิน ที่ตอนนี้กำลังรอจังหวะให้ซอมบี้ตัวนั้นเดินอืดอาดออกจากห้อง โดยที่เอาเศษเสื้อกาวน์ตัวเดิมโยนออกนอกประตูเพื่อล่อให้มันออกไป

*ครืด*

ซอกจินดันประตูให้ปิดลง หลังจากที่ตอนนี้เข้าสู่ความปกติ

"ไฟ... อา... เเย่จัง ไฟทั้งตึกถูกตัดไปเเล้วนี่นะ... ฉันจะทำเเผลให้ก่อน จองกุก นายไปนั่งรอที่เตียงคนไข้ก่อน เดี๋ยวฉันจะออกไปหาไฟฉายกับอุปกรณ์เย็บแผลข้างนอก"

จองกุกขมวดคิ้วมองคนเงอะงะเสียยิ่งกว่าอะไรเอ่ยปากขอออกไปข้างนอกคนเดียว ก็รู้ทั้งรู้อยู่ว่าซากศพเดินได้นั้นจ้องจะเขมือบเขา ยังจะทำมาเป็นอวดดีอีก

"สิ่งมีชีวิตที่เงอะๆงะๆเเบบคุณน่ะเหรอ? ที่จะออกไปข้างนอกคนเดียว เชื่อเถอะ ว่ากลับมาไม่เเขนก็ขาล่ะที่จะขาด"

เมื่อนักเรียนตำรวจหนุ่มอย่างจองกุกพูดจบ นักศึกษาแพทย์คิม ซอกจินที่ถูกดูเเคลนนั้นก็หันมาสบตาเข้ากับจองกุก รอยยิ้มท้าทายก็ปรากฏเเก่สายตา ก่อนจะพูดต่อสั้นๆง่ายๆ

"หล่อ รอดได้"

"ทุกๆวัน ...คุณกินอะไรเป็นมื้อเช้า? ถึงได้มั่นหน้าถือตาขนาดนี้"

"ก็ไม่มีอะไรมาก ขนมปังปิ้งกับเเยมส้ม นมอีกหนึ่งแก้วแล้วก็...ไข่ต้มสองฟอง"

จองกุกกำลังจะขยับริมฝีปากพูดขัด เเต่ดูเหมือนซอกจินจะนึกอะไรขึ้นได้ก่อน จึงพูดขัดขึ้นมา

"...อ่าาา...ลืมบอกไป ฉันเป็นพวกที่ ชอบกลิ่นสตรอเบอร์รี่ เเต่ไม่ชอบกิน ที่สำคัญแยมส้มที่ฉันกินกับขนมปังจะต้องไม่หวานจนเกินไป เพราะมันจะส่งผลต่อความจำของสมอง เลยต้องบำรุงด้วยไข่ที่ดีต่อความจำทุกๆเช้า เพราะใช่ว่าเเยมส้มทุกยี่ห้อจะไม่ใส่น้ำตาล"

"พูดอย่างกับจะสั่งเสียอะไร รีบไปได้เเล้ว"

"............."

"............."

"...ไม่คิดจะอวยพรหรือบอกลาอะไรหน่อยเหรอ?"

"...ไม่มี"

ซอกจินลอบถอนหายใจ มุมปากได้รูปยกยิ้มอย่างช่วยไม่ได้จริงๆ ก็เพิ่งจะรู้จักกันไม่กี่ชั่วโมงที่ผ่านมาเองนี่? เเค่คิดว่าออกไปเเล้วจะเจอเเต่ซอมบี้ เจอเเต่ศพที่คิดจะทำอันตรายเขา เขาอาจจะไม่ได้กลับมา...

...เขาก็ไม่อยากจะให้มันเป็นเเบบนั้น อยากจะกลับมามองหน้า มาถกเถียง มาเขม่นกับเด็กน้อยคนนี้เหมือนเคย

ซอกจินขยับมือปลดเนคไทด์คลายออกจากลำคอเเกร่งของเขา วางไว้ที่โต๊ะตัวเตี้ยพร้อมกับปลดกระดุมเสื้อเชิร์ตสีขาวสะอาดออก รวมทั้งเข็มขัดเเละกางเกงสแล็คสีดำ เเต่ยังไม่ทันที่จะได้ถอดออกจากร่างกาย ก็หันกลับไปมองหนุ่มหน้าละอ่อนที่กำลังนั่งเท้าคางจ้องเขาอยู่

"รู้ว่าอยากจะเห็น แต่อดใจหน่อย"

"ห้องมันมีพื้นที่อยู่เเค่นี้ ผมจะมองอะไรมันก็ไม่ผิด"

"อาๆ รู้เเล้ว เเต่ข้างหลังนายมีโครงกระดูกหน้าตาน่ารักๆอยู่ด้วยนะ ฉันว่ามันน่าสนใจกว่า หันไปทางนั้นเถอะ"

จองกุกไหวไหล่ ยอมหันหลังเข้ากับหุ่นโครงกระดูกจำลอง เห็นอย่างนั้นซอกจินก็ถอนหายใจโล่ง รีบเปลี่ยนเป็นชุดผู้ป่วยในโรงพยาบาลเพื่อไล่กลิ่นน้ำหอม หรือกลิ่นเหงื่อที่มีอยู่ตามตัวออกไปให้ได้มากที่สุด ความจริงเขาก็ไม่ได้อายอะไรหรอกนะ เเต่ด้วยความที่ยังมียางอายบ้างเลยต้องสะดิ้งเเบบนี้

“อายเหมือนสาวน้อยไปได้นะ คุณน่ะ”

อื้ม นั่นไง... ถ้าย้อนเวลากลับไปได้... พี่จินคนเเมนจะเเก้ผ้าโชว์เลย สาบาน...

"ฉันไปก่อนเเล้วกัน ล็อคประตูด้วยก็..."

"...โชคดี"

".........."

"อย่าขาขาด เเขนขาด หัวหาย หรือกลายเป็นซอมบี้มาหาผมก็พอ"

".........."

จองกุกเห็นว่าอีกฝ่ายเงียบไป คิดว่าคงจะออกไปเเล้ว ก็หันหลังกลับไปเเต่ยังพบกับร่างสูงของซอกจิน ใบหน้าหล่อยังคงจ้องเขานิ่งที่ตอนนี้ ยืนชิดเเนบกับเเผ่นหลังของเขา ดวงตาคมจ้องเข้าไปในดวงตาของจองกุกราวกับจะมองให้ทะลุไปถึงสมอง

ค้นหาว่ากำลังคิดอะไรอยู่...

เเต่ ใบหน้าทั้งสองกลับเคลื่อนหากันมากขึ้นเรื่อยๆ ราวกับเป็นเเม่เหล็กต่างขั้วที่ดึงดูดเข้าหากัน ซอกจินไม่รู้ว่าตอนนี้เขาคิดอะไรอยู่ เช่นเดียวกับจองกุก หัวสมองตอนนี้ไม่ได้คิดอะไรอีกเเล้ว มีเเต่ภาพตรงหน้าที่ถูกจับโดยดวงตา

อคติที่มี ละลายหายไปกับตา เมื่อจองกุกเป็นฝ่ายฉกฉวยประทับริมฝีปากบางเฉียบลงไปบนริมฝีปากอิ่มของร่างสูง การกระทำนั้นซอกจินไม่ปฎิเสธหรือขัดขืน เพียงเเต่สัมผัสตอบเบาๆอย่างนุ่มนวล

...ก่อนจะเคลื่อนริมฝีปากอิ่มจากริมฝีปากบางลากไล้ไปอยู่บนเเก้มเนียนที่เต็มไปด้วยคราบฝุ่นไคล เเต่ยังคงความนุ่มนิ่มเเบบเด็กวัยใสเอาไว้รวมทั้งกลิ่นหอมกรุ่นของแป้งเด็ก บ่งบอกว่าใช้เป็นประจำ

ซอกจินเปิดเปลือกตามองตอบดวงตากลมที่จับจ้องการกระทำของเขาเงียบๆอยู่เเล้ว จองกุกไม่รอช้าที่จะสัมผัสเข้ากับริมฝีปากของซอกจิน เริ่มที่จะกดลงไปหนักๆ เป็นฝ่ายรั้งท้ายทอยของร่างสูงกดลงมา มอบรสจูบหนักหน่วงที่เหมือนจะตอกย้ำไม่ให้ลืมง่ายๆ เเต่ไม่ได้มีการรุกล้ำ มีเเต่กลีบปากที่บดเบียดเข้าหากันอย่างไม่บันยะบันยัง บดขยี้ลงไปจนคิดว่ากลีบปากของฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งคงจะปริเเตกเเล้วเป็นเเน่

แล้วมันก็กลายเป็นความจริง เมื่อคนถูกกระทำ คือซอกจิน

ซอกจินผละออกจากร่างกายแกร่งเเต่ก็บางกว่าเขา ยกมือขึ้นเเตะริมฝีปากที่ปริเเตกจนต้องนิ่วหน้า ต่างจากจองกุกที่นั่งอยู่เฉยๆ เลียริมฝีปากเก็บรสเลือดที่ติดอยู่กับกลีบปากของตัวเอง

*ตึก ตัก ตึก ตัก*

คิม ซอกจินรู้สึกถึงก้อนเนื้อในอกของจองกุกที่กำลังเต้นตุบอยู่ในมืออีกข้างของเขาที่วางทาบเอาไว้เมื่อครู่จนเเทบจะหลุดออกมาอย่างเเปลกใจ ทั้งๆที่ก่อนหน้านี้ได้หยุดเต้นไปเเล้วเเท้ๆ

เเต่ไม่ลืมหรอกเรื่องปากเเตกเนื่ย...

"รุนเเรงจริงๆนะ...ย่าห์!...ปากฉันเเตกหมดเเล้ว"

"คนยื่นหน้ามาให้ผมทำ ก็คุณเองนะ"

น้ำเสียงของจองกุกขุ่นเคืองอยู่หน่อยๆ คงจะยังสับสนกับตัวเอง กลิ่นน้ำหอมของซอกจินยังคงติดอยู่ที่ปลายจมูก รวมถึงความร้อนบนเเก้มโดยเฉพาะบนริมฝีปาก

ซอกจินพอจะเดาออกว่าอีกฝ่ายกำลังคิดอะไรอยู่ จึงยิ้มออกมา

"เป็นแค่เด็ก เอาไปเท่านั้นก่อนเเล้วกัน เดี๋ยวกลับมาครบ 32 เมื่อไหร่ จะมาขอรางวัลนะครับ"

"ชอบปากเเตกเหรอครับ?"

จองกุกประชด เเล้วล้มตัวลงนอนบนเตียงผู้ป่วย โบกไม้โบกมือไล่ร่างสูงให้ออกไปได้เเล้ว

....ท่าทีน่ารักน่าขยี้เมื่อกี้มันหายไปไหน... บอกพี่ซอกจินคนนี้ทีเถอะ

ซอกจินไม่ได้รังเกียจหรืออะไรกับจองกุกหรอกนะ เพียงเเต่นึกขึ้นมาได้ว่าจองกุกอาจจะเป็นผู้ติดเชื้อ แต่กว่าจะหลุดออกจากภวังค์ก็ตอนที่เจ้าตัวขยี้ริมฝีปากของเขาจนปริเเตกนี่แหละ

อีกอย่าง ที่จูบกันเมื่อกี้ ไม่สิ ต้องเรียกว่าปากขยี้ปากน่าจะถูก... อาจจะเป็นเพราะพวกเขามีอะไรที่ดึงดูดเข้าหากันโดยที่ไม่ได้รู้ตัว ไม่ถามถึงเหตุผลว่าทำไม เพราะรู้อยู่แค่ว่าอารมณ์มันพาไปล้วนๆนั่นแหละ

"ไม่ไปเเล้วได้มั๊ย?"

"ตลกเถอะ...ผมไม่ยอมเสียจูบฟรีๆหรอกนะ"

"นั่นเรียกจูบหรืออะไรกันเเน่? ให้พูดใหม่"

ซอกจินขมวดคิ้วเมื่อปลายนิ้วมือสัมผัสเข้ากับเเผลบนริมฝีปากที่ยังมีเลือดซิบเเละก็นิ่วหน้าอีกครั้ง ไม่เถียงกับคนอารมณ์บูดให้เสียเวลา

เดินออกมาจากกรอบประตู โผล่หน้าออกไปสำรวจเส้นทางการเดินว่าปลอดภัยดีมั๊ย เพราะว่า เป้าหมายของเขาตอนนี้ก็คือ ห้องผ่าตัดที่อยู่ชั้นแรก นั่นก็แปลว่า จะต้องรับศึกหนักกับฝูงซอมบี้นับสิบๆตัวที่เดินตาลอยอยู่ด้านล่าง

เฮ้อ...

แล้วจะยื่นหน้าออกไปนอกหน้าต่างคอยสังเกตุ ระวังตัวไปก่อนหน้านี้เพื่ออะไรล่ะ คิมซอกจิน...?

เท้าเปล่าของร่างสูงโปร่งก้าวเดินเร็วๆเพื่อไปที่ประตูบันไดหนีไฟไม่ทันไร เสียงฝีเท้าก็ดังขึ้นตามมาจากข้างหลังของเขา

*กึก*

ซอกจินหยุดชะงัก ค่อยๆหันหน้าไปมองต้นเสียง ก็พบกับ...

ซอมบี้ 5 ตัว... ข้างหลัง...

*แอ๊ด*

กับอีก 6 ตัว ทางบันไดหนีไฟ...

..................

ฮัลโหล...! คิม ซอกจิน นักศึกษาเเพทย์ชั้น ป.โท มาหาทุกคนเเล้วนะครับผม...

จะเสียเวลาโปรโมตตัวเองไปเพื่ออะไรกันล่ะ ? วิ่ง!!!!

กัดกินครั้งต่อไป Loading...

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

Talk.
มาต่อตอนที่ 3 ให้เเล้วค่ะ ไม่รอช้า 555 
เดินเรื่องช้าสักหน่อยนะคะ เพราะว่าตัวละครหลักคนที่ 3 ยังอยู่ในโรงพยาบาล...
ลองเดากันซิว่าใครเอ่ย ? 555555555.

คู่ชิพ วีมิน ไม่นานเกินรอเเน่นอนค่ะ จะมาเเล้วนะ ตอนนี้ขอแต่งจินกุกหวานๆ(?)
สักตอน เเล้วจะเริ่มเข้าสู่เนื้อเรื่องตึงเครียดกันเเล้วค่ะ
(เเน่นอนว่าจินฮยองคนเงอะงะสามารถสร้างความพีคได้เสมอไม่ว่าจะเครียดหรือไม่เครียดก็ตาม...)

อาการของน้องจองกุกจะค่อยๆเปิดเผยนะคะ ว่าต่างจากซอมบี้ธรรมดายังไง ติดตามตอนต่อไปน้าา
สามตอนที่ลงไป รู้สึกจะสั้นมาก 15 หน้า word เองค่ะ ตั้งเเต่ตอนที่ 4 เป็นต้นไปจะยาวไปจนถึง 20 อัพเลยก็เป็นได้ แบบว่าจุใจ ... 

เจอกันในตอนหน้าค่ะ บั๊ยบายยย

twitter #โกลเด้นซอมบี้ของพี่จิน 
@senrizeki