คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : No.4 Love Spell.(นึกชื่อตอนไม่ออก)
เช้าวันอาทิตย์ที่แสนจะธรรมดา จอนยูราสาวร่างผอมเพรียวกำลังนอนแผ่อยู่บนเตียงอย่างสุขใจ ไหนๆวันพรุ่งนี้ก็ต้องไปโรงเรียนแล้ววันนี้ขอนอนให้หนำใจก็แล้วกัน เธอหลับตาพริ้มอยู่บนเตียงจนกระทั่ง
“ยูริ ตื่นหรือยังลูก พี่ฮโยอึนมาหานะ” เสียงของแม่เรียกชื่อที่คนสนิทส่วนใหญ่ใช้เรียกจอนยูลอยู่หน้าห้อง
พร้อมกับเคาะประตูสองสามครั้ง เธอรู้สึกตัวแล้วเพียงแต่ไม่ได้ใส่ใจในสิ่งที่แม่ของตนพูดเลยนอนต่อ
“จอน ยูรา~~~”เสียงหวานเอ่ยอยู่ข้างหูตามด้วยการกอดรัดจากข้างหลังของเจ้าของเสียง
ถึงจอนยูลจะไม่เห็นว่าเป็นใครเพราะคลุมโปงอยู่แต่มันก็ไม่ใช่เรื่องยากอะไรหากจะคาดเดา
เพราะคนที่กล้าทำแบบนี้คงมีไม่กี่คน
“มีอะไรเหรอคะ ทำไมมาแต่เช้าแบบนี้ละ”จอนยูลพลิกตัวเข้าหาร่างบางที่นอนอยู่ข้างๆ
สายตาทั้งสองประสานกัน ทุกอย่างเหมือนถูกหยุดเวลาไว้ ไม่มีใครพูดอะไรออกมาสักคำ เงียบจนจะได้ยินเสียงหัวใจของกันและกันได้แล้ว
“...”วินาทีนี้ฮโยอึนถึงกับพูดอะไรไม่ออก
เมื่อปลายจมูกโด่งรั้นสัมผัสกัน ริมฝีปากของเธออยู่ห่างกันไม่กี่เซน
ขยับเข้าไปอีกนิดเดียวจะจุ๊บกันได้แล้ว >< เธอทำเพียงนอนนิ่งๆเก็บอาการเขินเอาไว้
“...”จอนยูลไม่ได้พูดอะไรเพียงแต่นอนตะแคงมองใบหน้าที่ขึ้นสีชมพูเรื่อของรุ่นพี่สาวพลางระบายรอยยิ้มแห่งความพอใจออกมาเล็กๆ
คิดถึงวันนั้นที่เจอกันขึ้นมาเลย
“เอ่อ..มาชวนไปเดินเล่น
เห็นมีคาแฟ่เปิดใหม่ข้างสวนสาธารณะแถวๆนี้นะ”ร่างบางแม้มปากด้วยความกังวล เธอไม่มั่นใจเท่าไหร่ว่าเจ้าของห้องจะยอมไปด้วยกันหรือไม่
เพราะปกติวันหยุดแบบนี้จอนยูลจะตื่นสาย แค่ลืมตามาคุยกันได้ก็เป็นบุญมากแล้ว
“ถ้างั้นพี่รอฉันอาบน้ำแป๊บนึงนะ”จอนยูลลุกขึ้นจากเตียงแล้วหันมายิ้ม
ตามด้วยการเอ่ยแซวเบาๆก่อนจะเข้าห้องน้ำไป
“อยากอยู่กับฉันทั้งวันละสิถึงได้มาแต่เช้า”
“บ้า!!”ร่างบางตะโกนไล่หลังไปติดๆ
หลังจากที่จอนยูลอาบน้ำแต่งตัวเสร็จทั้งสองคนก็ตกลงกันว่าจะไปวิ่งกันที่สวนสาธารณะก่อนจะแวะเข้าไปหาเครื่องดื่มยามเช้าที่คาแฟ่
เนื่องจากจอนยูลนั้นเป็นคนที่ค่อนข้างจะรักสุขภาพและมีความเป็นสปอร์ทเกิลสูง ไหนๆก็ตื่นแต่เช้าแล้วเลยอยากยืดเส้นยืดสาย
“ยูริ
วิ่งรอฉันด้วยสิ”ฮโยอึนที่วิ่งตามหลังมาตะโกนบอกเมื่อเกิดช่องว่างอันมหาศาลเกิดขึ้นเพราะวิ่งตามไม่ทัน
มันช่วยไม่ได้หรอกก็เธอไม่ค่อยขอบออกกำลังกายที่ยอมฝืนทำสิ่งที่ไม่ชอบมาตั้งหลายอย่างก็เพื่อจอนยูลเลยนะ
ร่างเพรียวหยุดวิ่งแล้วหันมามองด้วยความเอื่อมระอา
“ดูเหมือนพี่จะไม่ไหวแล้วนะ
ฉันว่าพี่หยุดรอฉันตรงนี้ดีกว่า”จอนยูลพูดก่อนจะลากคนแก่ให้นั่งลงบนม้านั่งใต้ต้นไม้
“ขอฉันวิ่งอีกสักห้านาทีนะ เดี๋ยวกลับมา” แล่วเธอก็วิ่งไปเลย
“ตอนนั้นบอกว่าไม่ได้วิ่งหลายเดือนแล้วแท้ๆ
ไหงฟิตแบบนี้ละ”ฮโยอึนได้แต่แอบบ่นคนเดียว
“น้องเค้าวิ่งหนีแกทำไมอะ”สาวผมทองเดินออกมาจากหลังต้นไม้
เธอสวมชุดเด็กเสริฟสีชมพูอ่อนกับผ้ากันเปื้อนสีขาวซึ่งเป็นชุดพนักงานของคาแฟ่ที่เปิดใหม่นั่นเอง
“ไม่ได้วิ่งหนียะ
เค้าออกกำลังกาย”ฮโยอึนตอบก่อนจะค้อนเพื่อนสาวนิดๆ “ว่าแต่..นี่แกหนีงานมาแอบดูฉันหรือไง”
“ไม่ได้หนี
แค่เห็นคนน้อยเลยออกมาหาที่สวีทกับพี่กายองตอนมืดๆ ที่นี่เหมาะดีนะ..”ร่างเล็กยักคิ้วสองทีก่อนจะนั่งลงข้างๆคนตัวสูงกว่า
“เมื่อไหร่ฉันจะได้ข่าวดีของแกกับพี่กายองละ”
“-_- หึหึ
ฉันตีกันทุกวันจะเลิกกันเมื่อไหร่ยังไม่รู้เลย”
“บ้า ไม่เอานะ อย่าคิดแบบนั้น ตีกันไปตีกันมา น่ารักดีออก
ฉันยังอิจฉาเลย”ฮโยอึนยิ้มเจื่อนๆก่อนจะทิ้งหัวพิงเพื่อนสาว
“เมื่อไหร่จะได้แฟนบ้างอะ พระเจ้าคะ ฉันจะเอาเด็กผู้หญิงคนนั้นอะ”
มือสวยประสานกันเพื่ออ้อนวอนดวงตาก็จ้องจอนยูลที่วิ่งอยู่ในสวน
“ขอพรอะไรของแก พระเจ้าคะฉันจะเอา”มินฮีออกท่าทางล้อเลียนเพื่อนก่อนจะนั่งขำตัวเอง
“อย่าเอาแต่ขอพระเจ้า แกต้องทำด้วยเข้าใจไหม พยายามเข้า”
ร่างเล็กพูดจบก็สะบัดก้นหนีเหมือนทิ้งระเบิดไว้
หลังจากที่จอนยูลวิ่งเสร็จ
เธอและฮโยอึนก็พากันเดินเข้าร้านของกายองเพื่อหาอะไรดื่ม พวกเธอเลือกนั่งโต๊ะที่อยู่ข้างกระจกตรงมุมร้านเพราะเป็นจุดที่วิวดีที่สุด
“แฮร่!!!”
มินฮีแลบลิ้นปลิ้นตาใส่สองสาวจนกระทั่งถูกคนที่เดินเข้ามาข้างหลังเอาเมนูตีก้นเข้าอย่างแรง
“อ๊ากกกก”
“รับลูกค้าอะไรแบบนั้น
ถึงเค้าจะเป็นเพื่อนแต่นี่มันเวลางานนะ”กายองดุด้วยใบหน้ายิ้มแย้มก่อนจะหันไปคุยกับสองสาว
“นี่เมนูค่ะ เลือกได้แล้วเรียกเลยนะคะ”
เมนูถูกวางลงบนโต๊ะอย่างนุ่มนวลด้วยมือของกายอง
“พูดกับลูกค้าดี๋ดี พูดกับเมียแย๋แย่”
ร่างเล็กกอดอกมองด้วยความขุ่นเคือง
และเพราะใบหน้านิ่งๆของสาวตายิ้มอย่างมินฮีดูจะไม่ค่อยเป็นมิตรสักเท่าไหร่กายองจึงดุไปอีกหนึ่งที
“มินฮี!!”
“อะไรคะ กลัวจำชื่อฉันไม่ได้เหรอ”
“หยุดเถอะ ทั้งคู่เลย
พี่กายองไม่ต้องซีเรียสขนาดนั้นหรอกค่ะคนกันเอง มินฮีก็หยุดกวนประสาทพี่กายองด้วย
เดี๋ยวก็ได้ทะเลาะกันอีกหรอก”ฮโยอึนร้องห้ามศึกก่อนจะมองสองคู่กัดสลับกันไปมา
“แกนี่จัดการแต่เรื่องความรักคนอื่นเนอะ
ของตัวเองยังเอาไม่รอดแท้ๆ”มินฮีพูดแทงใจดำ
“เห่ยพูดอะไรขนาดนั้น
เค้ายังไม่ได้เริ่มอะไรเลยอย่าทับถมกันสิ
เผลอสุดท้ายเค้าจะดูรักกันกว่าเราก็ได้”กายองกอดคอมินฮีหลวมๆแล้วเอาหัวโขกจุดเดียวกันของคนตัวเล็กเบาๆ
“นี่มาเพื่อแย่งบทฉันหรือไง เขียนเมนูด้วยไม่มีเวลาจะมาดูคนสวีทกันฉันหิว”ฮโยอึนโวย
ด้วยความอิจฉาเล็กๆในจิตใจทำให้เธอเบะปากเบาๆใส่มินฮี
ทางจอนยูลก็เอาแต่ลอบดูอาการของแต่ละฝ่ายแล้วแอบขำ
ถ้าวันนี้ไม่ออกมาคงไม่ได้เห็นฮโยอึนในโหมดตัวอิจฉาแน่ๆ
“ฉันเอาไอนี่นะ”จอนยูลชี้ “พี่เองก็ควรจะลดอาหารพวกแป้งบ้างนะ
เห็นบ่นว่าอ้วนนี่”
“รู้แล้วน่า ไว้วันหลังแล้วกัน”ร่างบางตอบก่อนจะหันไปบอกออเดอร์มินฮี
คนตัวเล็กพยักหน้าจดอย่างตั้งใจ ทั้งๆที่ตอนมัธยมเป็นแค่ยัยรั่วแท้ๆ
“พี่มินฮี น่ารักดีนะคะ”ร่างเพรียวเอ่ยชมออกมาแล่วยิ้มน้อยยิ้มใหญ่
“ขอบใจนะ ยูลเองก็สวยเหมือนกันนะ เอาเบอร์พี่ไหม”มินฮีแกล้งพูดออกไปแต่ดูเหมือนคนที่ได้ยินจะไม่ได้เล่นด้วยนะ
“จู มินฮี ไปทำงาน”เสียงกายองสั่งเสียงแข็ง
ขนาดมุดหัวหาของใต้เค้าเตอร์อยู่ยังได้ยินเลย เรื่องนี้สอนให้รู้ว่าอย่ารินอกใจ
มินฮีจึงเบะปากเดินจากไปเพื่อทำหน้าที่ของตนต่อตามคำสั่งของคุณหนูกายอง
“5555 แฟนพี่มินฮีดุเป็นบ้า”จอนยูลขำก่อนจะเอ่ยปากถามเรื่องที่อยากรู้ออกไปด้วยท่าทีสนอกสนใจ
“พี่รู้จักกันมานานหรือยังคะ”
“ก็5-6 ปีแล้วมั้ง
กว่าฉันจะวางแผนให้สองคนนั้นลงเอยกันลำบากแทบแย่”ฮโยอึนเท้าคางมองรุ่นน้องสาวตาแป๋ว
“แล้วพี่ไม่คิดจะมีแฟนบ้างเหรอคะ”คำถามของจอนยูลทำให้ฮโยอึนชะงักไปเล็กน้อย
“อืม..ก็คิดอยู่ หาอยู่นี่ไง”ร่างบางเบือนหน้าหนีไปทางอื่น
เพราะกลัวว่าจอนยูลจะสังเกตเห็นอาการเขินของเธอ
“ฉันไม่เห็นว่าพี่จะหาแฟนเลย วันๆก็มาขลุกอยู่บ้านฉัน”
“จิ๊! อย่าโง่นักสิ
ดูไม่ออกหรือไง”คิ้วสวยขมวดเป็นปม ฉันคิดว่าที่ผ่านมาก็แสดงออกไปชัดเจนพอแล้วนะว่ารู้สึกยังไง
“ดูเรื่องอะไรไม่ออกคะ”คำถามของจอนยูลเหมือนหมาป่าที่ไล่ต้อนแกะให้จนมุมและยอมเป็นอาหารของมัน
เธอแกล้งตีหน้าซื้อใส่เพราะอยากได้ยินฮโยอึนพูดคำนั้นออกมา
“โอ๊ย!! ก็เรื่องที่ฉันชอ..”
“มาแล้วค่ะ
ทานให้อร่อยนะ”พนักงานเสริบเดินเอาอาหารและเครื่องดื่มที่สั่งมาให้ก่อนจะเดินหายไป
ไม่เข้าใจเลยจริงๆคนกำลังเข้าด้ายเข้าเข็มทำไมต้องมาขัดจังหวะกันด้วย
“เฮ้อกินก่อนแล้วกันค่อยพูด”ฮโยอึนตัดใจก่อนจะหยิบช้อนขึ้นมาเตรียมตักอาหารเข้าปากแต่โดนจอนยูลแบรกไว้ด้วยการแย่งช้อนมาเสียก่อน
“อย่าเพิ่งสิคะ
ฉันอยากฟังไอที่พี่จะพูดก่อน”ร่างเพรียวระบายรอยยิ้มเล็กๆ ตาคมส่งสายตาบังคับนิดๆ
“ไม่เอา หิว ไม่พูดแล้ว”ร่างบางกอดอกทำหน้านิ่วคิ้วขมวดเหมือนเด็กท้องผูก
“อะๆ ให้คืนก็ได้ แต่พี่ต้องสัญญาก่อนนะว่าจะบอกฉัน”จอนยูลยกนิ้วก้อยขึ้นมากระดิกดุ๊กดิ๊ก
อีกมือก็ถือช้อนแกว่งไปมาอย่างอารมณ์ดี
“อื้อ สัญญาก็ได้”ฮโยอึนตอบรับ เธอส่งนิ้วก้อยไปเกี่ยวกับอีกคนแล้วคว้าชอนมาตักอาหารของตน
“พี่ต้องพูดนะ ภายในวันนี้ด้วย”ถึงจอนยูลจะพูดอยู่แต่ฮโยอึนก็ดูจะไม่ค่อยสนใจเท่าไหร่
เอาแต่กินอย่างเดียว
“สนแต่กินระวังผัวทิ้งนะ”เสียงหวานตะโกนลอยมาตามลม
มินฮีแกล้งว่ารุ่นน้องในร้านเพื่อให้กระทบฮโยอึน
ทำเอาร่างบางสำลักแล้วหันมาค้อนใส่
“ปากเธอนี่มันวอนหาเรื่องจริงๆ”เป็นกายองอีกเหมือนเดิมที่ดุมินฮี
“55555 ฉันก็พูดไปเรื่อยรอพี่มาปิดปาก ด้วยปาก แค่นั้นแหละเดี๋ยวหยุดเลย”คนตัวเล็กแกล้งหยอกเล่น
พอกายองจะเอาจริงก็วิ่งหนีเข้าหลังร้าน ฮโยอึนที่แอบมองอยู่ได้แต่คิดอิจฉาในใจ ทำไมชีวิตฉันไม่มีแบบนั้นบ้างนะ
“พี่อิจฉาเค้าละสิ ฉันทำบ้างเอาไหม555555”จอนยูลแกล้งหยอก
เธอสังเกตอาการฮโยอึนอยู่พักนึงแล้ว เอาแต่จ้องคู่กามิน
“กินของเธอไปเหอะน่า”ร่างบางยู่ปาก
ไม่ชอบเลยเวลาโดนรู้ทันแบบนี้
หลังจากนั้นทั้งสองคนก็กลับไปนั่งเล่นกันที่สวนสาธารณะอีกครั้ง
เนื่องจากวันนี้อากาศดีและไม่รู้ว่าจะไปเดินเล่นที่ไหน จึงปูผ้านั่งใต้ต้นไม้นั่งรับลมสบายใจ
“นี่ๆๆ ฉันกับมินฮีใครหน้าเด็กกว่ากัน”ฮโยอึนถามขึ้นมา
“ก็พี่ไงคะ พี่หน้าเด็กออกนะ
บางคนยังคิดว่าฉันแก่กว่าพี่เลย”จอนยูลตอบเสียงเรียบก่อนจะทิ้งตัวลงนอน
แต่แล้วเธอก็ยกหัวลุกขึ้นนั่งอีกครั้ง รู้สึกนอนไม่ค่อยสบายยังไงไม่รู้ “ของหนุนตักหน่อย”
“อื้อ”ร่างบางขยับตัวเข้าไปนั่งใกล้กับจอนยูล ก่อนจะส่งยิ้มเขินๆให้คนบนตัก
“จะหนุนตักฉันไปตลอดชีวิตยังได้เลย” เธอพูดออกมาเบาๆ แล้วจอนยูลก็นิ่งไปดุจดั่งคนตาย
เธอหลับอยู่แบบนั้นเป็นชั่วโมงจนฮโยอึนชักจะหมันไส้
เลยเอาโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายคนขี้เซาเล่น ‘ปึ๊ก!!’
สมาร์ทโฟนยี่ห้อดังจอบานเท่ากระด้งหล่นลงกระแทกกับสันจมูกของร่างเพรียว
“โอ๊ยเจ็บนะ”จอนยูลสะดุ้งขึ้นมานั่งคลำจมูกตัวเองหน้าแหง
“ขอโทษ คือ..ฉันไม่ได้ตั้งใจนะ เจ็บมากไหมอะ”ฮโยอึนรั้งใบหน้าของจอนยูลให้เข้ามาใกล้เพื่อสำรวจจมูกสวยที่ตอนนี้มีรอยแดงจากการโขกกับสันโทรศัพท์ติดอยู่
“กำลังฝันดีเลย พี่ต้องรับผิดชอบนะ”จอนยูลเบะปาก “จุ๊บแผลฉันหน่อยจิเผื่อจะหายเจ็บ”
“...ไปเอาวิธีแก้ปวดแบบนั้นมาจากไหน...”ถึงจะบ่นแบบนั้นไปแต่ร่างบางก็ทำตามคำขอของคนตรงหน้า
ริมฝีปากบางประทับจูบเบาๆก่อนจะหันหลังหนีด้วยความเขิน
“โอ๊ย เจ็บที่ปากด้วยจุ๊บหน่อยๆ”จอนยูลกอดฮโยอึนจากข้างหลังแล้วแกล้งทำเสียงจุ๊บๆที่ข้างหู
เธอสังเกตเห็นใบหูของร่างบางที่ขึ้นสีแดงระเรื่อ
“อ๊ายยไม่เอาพอแล้วๆ”ฮโยอึนร้องห้าม เธอพยายามขยับหนีแต่ก็โดนร่างเพรียวผลักให้นอนราบไปกับพื้นด้วยแรงที่มากผิดขนาดตัว
ทำให้ตอนนี้เธอถูกจอนยูลคร่อมร่างอยู่
“พี่ทำฉันเจ็บนะต้องรับผิดชอบสิ”ใบหน้าคมยกยิ้มเจ้าเล่ห์
“อายคน”ฮโยอึนอ้าง
“แต่ตรงนี้ไม่มีคนค่ะ”
“...”
หมดปัญญาจะเถียงฮโยอึนได้แต่นอนนิ่งปล่อยให้จอนยูลกดจูบแผวเบาและเนิบนาบก่อนจะเผลอหลับตาพริ้มตอบรับจูบอย่างง่ายดาย
ลิ้นนุ่มค่อยๆเคลื่อนเข้าไปดูดชิมความหวานจากคนใต้ร่าง ไม่นานเธอก็ผละออกมาเพราะรู้สึกกลัวใจตัวเอง
“ทำไมต้องน่ารักขนาดนี้นะ”จอนยูลบ่นหมุบหมิบเบาๆ
“จอนยูล...”ฮโยอึนร้องเรียกด้วยเสียงหอบๆ เธอรู้สึกใจเต้นแรงเหมือนไปวิ่งมาราทอนที่ไหนมา
“คะ”
“เธอมีแฟนยัง”ร่างบางถามออกไปตรงๆ
“กำลังจะมีค่ะ”
“...”ฮโยอึนอ้าปากหวอ ใครกันที่บังอาจมาแย่งของเธอ “ได้ไงอะ!! ไปมีตอนไหนพี่ไม่เห็นรู้เรื่องด้วยเลย”
“เอ้าฉันไม่ได้บอกพี่เหรอว่าฉันมีคนที่ชอบอยู่”จอนยูลถามด้วยใบหน้าจริงจัง
“ฉันชอบเธอนะ ทำแบบนี้ได้ไงอะ จูบกับฉันแต่ไปชอบคนอื่นเหรอ
ไม่ยอมอะไม่ยอมๆๆ”ร่างบางดิ้นงอแง เธอไม่รั้วด้วยซ้ำว่าเผลอพูดอะไรออกไป
“หืม..พี่ชอบฉันเหรอ”จอนยูลชีหน้าตัวเอง มองคนตรงหน้าตาแป๋วเหมือนเด็กสาวไร้เดียงสา
“แหงละ ฉันบอกเธอช้าไปละสิ”
“ช้าไปค่ะ ฉันกำลังจะคบกับคนๆนั้นแล้วด้วย”คำพูดของจอนยูลทำเอาร่างบางน้ำตาคลอ
รู้สึกพลาดมากจริงๆที่ไม่รีบบอก
“คบกันเมื่อไหร่เอารูปเค้ามาให้ฉันดูด้วยแล้วกัน”ฮโยอึนพูดหน้าหงอย
“ฉันเอารูปเธอให้พี่ดูตอนนี้ก็ได้นะคะ”จอนยูลคว้าโทรศัพท์ขึ้นมาเปิดรูปคนที่เธอพูดถึง
“..รูปฉันนี่..”ฮโยอึนขมวดคิ้วเป็นปมด้วยความสงสัย
“อื้อ นี่แหละคนที่ฉันชอบ”จอนยูลพยักหน้ายิ้มหวาน
เธอจับบ่าร่างบางแล้วจ้องไปในตากลม “ฉันกำลังจะบอกชอบผู้หญิงคนนั้นค่ะ...ฉันชอบเธอนะลี
ฮโยอึน”
“...” เหมือนโลกหยุดหมุน ฮโยอึนไม่รับรู้ถึงอะไรทั้งสิ้นหลังจากสิ้นคำพูดของคนตรงหน้า
ทั้งตกใจทั้งดีใจ ความรู้สึกหลากหลายปะปนกันไปหมด
“เป็นแฟนฉันนะ^^”
“อื้อ”ร่างบางตอบได้แบบไม่ต้องคิดเลย เธอดึงจอนยูลเข้ามากอดแน่นจนแทบจะรวมเป็นร่างเดียวกันการที่ได้อยู่กับคนที่เราชอบแล้วเค้าชอบตอบมันรู้สึกดีแบบนี้นี่เอง
END Short story NO.4
ความคิดเห็น