คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ตอนจบของนิทาน
2 วันต่อมาหลังจากที่ได้ชัยชนะจากการแข่งขันบาสเกตบอลมา ทุกคนดูตื่นเต้นและดีใจเป็นพิเศษกับงานปาร์ตี้ฮาโลวีนครั้งนี้
มีอยู่คนเดียวแหละที่ไม่ดีใจเหมือนเพื่อนคนอื่นๆ ถึงแม้ว่าร่างโปร่งบางนั้นจะยังอยู่ภายใต้กรอบแว่นตาหนาเป็นที่ยอมรับในหมู่กลุ่มไปแล้ว จิตใจต่างหากมันหดหู่ ดูน่าเบื่อสำหรับนิชคุณไปแล้ว หนีไปอยู่ห้องสมุดเป็นดีที่สุด... นั้นคือที่ของเขา
แทคยอนอยากตามไปปลอบประโลม แต่มีบางอย่างทำให้เขาคิดอะไรขึ้นมาได้ จึงตามหาตัวจุนโฮและมานั่งปรึกษา และดูเหมือนว่าทั้งสองจะชอบใจกันและสมานฉันด์
ก่อนวันงานฮาโลวีนหนึ่งวันทุกคนตั้งหน้าตั้งตาหาชุดเพื่อจะให้เข้าชุดคู่กับเจ้าชายอสูร ฉายาที่แทคยอนได้มันมาจากการแข่งบาสวันนั้น ซึ่งมีแทคยอนครองตำแหน่งนี้ ทำเอาสาวๆ กันให้ว้าวุ่นหาชุดเพื่อที่จะเข้ากับตนเองให้ได้ ใครเลยจะรู้ว่าพรุ่งนี้แทคยอนจะใส่อะไร มีเพียงเขาและจุนโฮเท่านั้นที่รู้กันสองคน
"พรุ่งนี้ฮยองไปน่ะ"
"ไม่ไปอ่ะ โฮไปเถอะ... พี่ขออยู่บ้าน"
"โฮ้ยยย... ไม่เอาอ่ะ โฮอยากให้ฮยองไปอ่ะ ไปเป็นเพื่อนไง... อูยองกับพี่จุนซูก็ไป ไปหน่อยน้า... นะ นะน่ะ"
นิชคุณหายใจเข้าออกเดินหนีไปทางไหนคนตาตี่ก็เดินตาม รบเร้าให้ฮยองไปให้ได้
ไม่รู้ล่ะ... พรุ่งนี้พี่คุณต้องไปให้ได้! เพราะผมรับปากแทคยอนไว้แล้วว่าจะดึงพี่คุณไปให้ได้ จุนโฮหยุดเดินตามคุณฮยองก่อนจะกอดอก ทำหน้าอย่างมั่นใจตัวเอง ต้องมีขัดใจกันหน่อยล่ะ... ยิ้มเจ้าเล่ห์กับตนเอง
วันต่อมาเมื่องานมาถึง แทคยอนอยู่ในงานแล้ว แต่นิชคุณนี่สิ... จนป่านนี้ยังไม่เห็น เขาละร้อนใจ... ทุกคนต่างพากันสนอกสนใจแทคยอนไม่น้อย มาในชุดหมาป่าใส่คอนแทคเลนส์ข้างเดียวเพื่อให้ดูเท่ห์และน่ากลัวมีอำนาจ ทรงผมเซตขึ้นอีกต่างหาก ที่ไหล่ของเสื้อคลุมมีขนสัตว์จากหมาป่า เพื่อนของตนอีกคนก็ใช่ย่อย... ชานซองเหรอก็แต่งเป็นเจ้าชายอสูร อสูรอะไรว่ะใส่สูท... สาวๆเชื่อมสายตาส่งไปให้คนร่างใหญ่... แต่ไม่เห็นว่าแทคยอนจะชะม้ายตามองใครกลับเลย นอกจากชานซองแล้วซึลองแต่งเป็นแดร็กคิวล่าได้น่ากลัวเช่นกัน
อีกด้านฝ่ายจุนโฮเมื่อคุณฮยองไม่ยอมไปงานเลี้ยงกับตน จึงเรียกกำลังเสริมมาช่วยด้วย เป็นใครไปไม่ได้นอกจากอูยองและจุนซู
"เฮ้ย... ทำอะไรเนี้ยะ"
"อย่าเรื่องมาก ไม่มีเวลาแล้ว... เร็วๆๆ อูยอง... จับพี่คุณถอดเสื้อผ้าออกเลย พี่ซู..."
"จ้าจ้ะ" ตาตกพร้อมที่จะช่วย
"ไปรอที่รถ สตาร์ทเตี้ยมไว้เลย"
"ได้เล้ย" ทุกคนพากันจ้าละหวั่นทำหน้าที่สารถีแปลงโฉมนิชคุณ
จุนซูออกไปรอที่ข้างนอก จุนโฮปิดประตูห้องนอนพี่ชายเสียงดังปังก่อนจะไปช่วยอูยองกำจัดฮยอง
"เฮ้ย อะไรกันเนี้ย เฮ้ย! เฮ้ย! จุนโฮ!"
เสียงนิชคุณดังเล็ดลอดออกจากห้อง แต่ไม่ได้สะเทือนกึ๋นจุนโฮอะไรเล้ย ทำหน้าเซตผมแต่งตัวให้ฮยองเร็วได้ที่สุด ไม่ลืมคอนแทคเลนส์
"ใส่"
"ใส่?"
"ใช่"
"ใส่ทำไม?"
"พี่คุณ อย่ามาทำไก๋... เร็วเข้า"
"เออๆๆ ก็ได้"
"แค่เนี้ย จะไปยากอะไร"
สักครู่เมื่อแต่งตัวให้นิชคุณเรียบร้อยทั้งสองสไตลิสต์จึงยิ้มแก้มปริกับผลงาน เมื่อมองนาฬิกาที่หัวเตียงก็เห็นว่าสายแล้ว
"หา! สายแล้ว.... เร็วๆๆ งานเริ่มแล้ว... มีแต่ฮยองนี่แหละชักช้ากว่าคนอื่น อูยองลากฮยองขึ้นรถเลย ฉันจะปิดบ้าน"
"ได้เลยเพื่อน ไปพี่คุณ"
"เฮ้ย... จะรีบอะไรกันเนี้ย"
"เถอะนา"
นิชคุณถูกกระชากถู่ลู่ถู่กังลงจากบันได แหม่... ปานยังกับซินเดอเรลล่ายังไงยังงั้นนั้นแหละ มาถึงนอกบ้านจุนซูสตาร์ทรถติดทันที และเป็นอูยองเปิดประตูรถด้านหลังแล้วโยนพี่คุณเข้าในรถทันที... โยนจริงๆ แล้วตนก็เข้าไปนั่งข้างคุณฮยอง ส่วนจุนโฮก็เช่นกันเปิดประตูรถอีกด้านมาได้ก็กระโจนขนานข้างคู่กับอูยอง ประกบคนละข้างกันคนหนีอย่างกับนิชคุณเป็นนักโทษประหารชีวิตไม่ผิด
กว่าจะมาถึงงานที่บ้านแทคยอนได้รถติดไปหลายแยก
"กว่าจะมาถึง เพราะไอ้ตาตกขับช้า" อูยองว่าให้คนรัก
"มาโทษเขาเดี๋ยวตีปากด้วยปากเขาซะเลยนี่" จุนซูงอนง้อ
"มาเลยๆๆ"
"อย่าเพิ่งมาเถียงกันสองคนนี้ ดูพี่คุณก่อน"
ทุกคนลงจากรถได้ก็เดินเข้างานกัน
"เดี๋ยวๆๆๆ พี่คุณ.... เปิดอกหน่อย อื้อ"
"จะบ้าเหรอ?"
"ไม่บ้าหรอก เม็ดเดียวสองเม็ดจะเป็นไรไป ไป... เข้างาน"
เออ... ไอ้นี่ อยู่ดีๆก็มาจับผมแต่งหน้าแต่งตาทำผมแต่งตัว ตกลงมันเป็นพ่อผมเหรอ บ๊ะ! ไอ้น้องนี่ มันน่าถีบกระเด็น บอกมันแล้ววว... ว่าไม่มาๆ ดันคะยั้นคะยอมาให้จงได้ เฮ้อออ...
ผมเดินตามหลังอูยองและจุนซูตามด้วยจุนโฮด้านหลังไปเรื่อยๆ ในเขตบ้าน บ้านแทคยอนใหญ่จริงๆ ไม่น่าเชื่อว่าแทคยอนจะรวยมากขนาดนี้ คนอื่นแต่งตัวมาซะเต็มยศเลือดสาดกระเด็นเมื่อเห็นนักศึกษาบางกลุ่มจับกลุ่มอยู่หน้าบ้านกัน
ผมอะไร... อย่างกับชาวสวน... แล้วก็อะไรนี้ ผ้าคลุมสีแดงสดเหมือนหนูน้อยหมวกแดงแหนะ
พี่ซูเหรอ...เป็นเจ้าชายในนิทานเจ้าหญิงนิทราที่รอจุมพิต
อูยอง... เจ้าชายแห่งดินแดนสโนว์ไวท์ถือแอปเปิ้ลในมือ
ส่วนจุนโฮก็เจ้าชายในดินแดนอลิส แห่งวอนเดอร์แลนด์ ดูแต่งดีกันหมดทุกคน มีแต่ผมนี่แหละ... ชาวสวนชัดๆ ขอปลีกตัวก่อนนะ อายว่ะ...
"เฮ้ยพี่คุณ! จะไปไหนอ่ะ?" อูยองทักขึ้น
"เออ ปล่อยพี่คุณไปเถอะ มาถึงงานแล้ว"
นิชคุณเดินเข้าไปในบ้านก่อนพวกนั้น โอ้โฮ้... บ้านแทคยอนใหญ่โอ่อ่าน่าดู ยุคสมัยก่อน... เข้าท่ากับงานเลี้ยงจริงๆ
"วี้ดวิ้ว" เสียงผิวปากจากนักศึกษาชายบางคนที่นิชคุณเดินผ่าน ในงานเลี้ยงฮาโลวีนไม่มีอะไรมาก ผู้คนโอเคอยู่จับกลุ่มบางจุด
ชานซองที่ยืนอยู่ชั้นบนส่องทางไกลด้วยกล้อง หานิชคุณจากการคำบอกเล่าแทคยอน เพื่อจะได้ทำการแผนต่อไป เมื่อพบตัวแล้วจึงกดหูฟังสื่อสารไปยังแทคยอน ที่คนร่างใหญ่จะได้อยู่กับนิชคุณสองต่อสอง
แทคยอนเดินไปหานิชคุณที่เดินปนกับผู้คนกลางห้องโถงใหญ่โต โดยข้างบนมีแชงเดอร์เลียอันใหญ่ห้อยอยู่กลางห้อง ฉุดมือบางให้เดินตามตนออกไปที่หลังบ้านในสวนที่เขาได้เตรียมเอาไว้ที่ศาลา
"แทคยอน" นิชคุณอุทานเสียงเบา เดินตามแรงจูงคนร่างใหญ่ออกไป
"หึหึหึ มานี่"
"จะพาไปไหน?"
แทคยอนพามาหยุดที่ศาลาตั้งเดี่ยวโดยมีต้นไม้ที่ตัดทรงกำแพงปิดกั้นรอบสี่ด้าน สามารถบังตาคนได้แต่มีทางเดินทุกสี่ด้านมุม ไฟถูกเปิดพรึ่บแสงสว่างทันทีที่มาถึง จากต้นไม้ที่มีไฟห้อยระโยงระยาง นิชคุณถึงกับตาโตวาววับ เพราะต้นทรงกำแพงมีดอกกุหลาบติดอยู่ด้วยทุกด้าน ข้างหน้าศาลามีน้ำพุเล็กๆ ตั้งอยู่ เป็นรูปเทวดาน้อยแผลงศร
"สวยใช่มั้ย?" นิชคุณมองแทคยอนที่ยืนอยู่หน้าตน หน้าเขาตอนนี้รู้สึกร้อนผ่าวไปหมด หน้าตาที่ไร้แว่นหนาปิดบังสายตาสีน้ำตาล ผิวแก้มที่ขาวอมชมพูปากแดงอิ่มนั้นอีกที่น่า.... จูบ ผมหยิกถูกทำให้ดูดีเป็นทรง และชุดที่แทคยอนส่งผ่านจุนโฮไปให้นิชคุณใส่เพื่อเข้ากับนิทานของตน จากหนูน้อยหมวกแดงเปลี่ยนเป็นหนุ่มน้อยหมวกแดงกับหมาป่าเจ้าเล่ห์ที่รอคอยขย้ำได้ทุกเมื่อ
นิชคุณเองก็สำรวจแทคยอนเช่นเดียวกัน แทคยอนดูดีเป็นบ้าในชุดนี้
"ชุดนาย?" ต่างคนต่างเขินกัน เกาท้ายทอยไม่แพ้กันทั้งสอง
"อ้อ ชุดหมาป่า" นิชคุณพยักหน้าช้าๆเมื่อรู้
วูบ~~
ลมเย็นพัดวูบเข้ามาทำเอาผ้าคลุมสีแดงสดบนหลังนิชคุณปลิวไสว จนทำตัวเองหนาวถึงกับก้มหน้าห่อไหล่ทันที
"นิชคุณ นี่นายไม่ได้ใส่เสื้อกันหนาวหรอกหรือเนี่ย" แทคยอนเพิ่งสังเกต
"แทค... ฉันหนาว" บอกเสียงสั่นเล็กน้อย แทคยอนเห็นอาการก็ไม่รู้ทำอย่างไร มองตนเองที่มีผ้าคลุมไหล่สีดำเช่นกัน น่าจะหนาพอเดินเข้าไปกอดนิชคุณแนบอกชิดกันโดยมีคนร่างใหญ่เอื้อมผ้าคลุมตนคลุมพวกเขาด้วยกันภายใต้ผ้าผืนนั้น
"แทค" นิชคุณอุทานเสียงเบาแทบหวิว ระยะใกล้ชิดเกินไปหัวใจสองดวงที่เต้นแรงทำให้รู้สึกถึงกันได้ คนร่างโปร่งบางเงยหน้าขึ้น สบเข้ากับสายตาคมนั้นที่มีแรงดึงดูด สามารถดึงดูดใจสาวๆให้หลงใหลได้ไม่ยาก นิชคุณเป็นผู้ชายกลับรู้สึกเช่นนั้นได้เหมือนกัน
"จะจ้องนานกว่านี้ก็ได้น่ะ"
นิชคุณเผลอมองเพลินไปหน่อย จะกลับมายืนดีๆ แทคยอนดันกอดนิชคุณแน่นขึ้นอีกเดิม
"คุณ ฉัน... ชอบนาย" นิชคุณหยุดดิ้นแล้วเงยหน้ามองแทคยอน
เมื่อกี้นี้แทคยอนว่าอะไรน่ะ ผมหูไม่ฝาดใช่มั้ย
"เอ่อ... เมื่อกี้ ช่วย...พูดอีกทีได้มั้ย" แทคยอนอมยิ้มและรู้สึกเขิน เพราะไม่เคยสารภาพรักใครมาก่อน เป็นนิชคุณคนแรกเลยกับผู้ชายด้วยกัน ก่อนจะตั้งสติบอกความในใจออกไป
"คุณ... ที่ผ่านมาฉันขอโทษที่ไปท้าทายนาย ให้...นายเปลี่ยน..."
แทคยอนมองเข้าไปในสายตานิชคุณลึกๆ
"เปลี่ยนตัวเอง" นิชคุณลุ้นกับคำพูดแทคยอนที่กำลังสารภาพ... รักตนอยู่ เกือบลืมหายใจว่าได้
"แล้วไงต่อ?"
"จากที่นายเดินตามตื๊อฉันอยู่เป็นนาน แล้วพอฉันแอบตามนายไปนู้นไปนี้บ้าง ตอนแรกฉันว่าตัวเองเป็นอะไร ไม่เคยเดินตามใครมาก่อน"
"เดี๋ยวน่ะ นายแอบตามฉัน?" แทคยอนยิ้มเก้อเขินนิดนึง
"อือ"
"อ้อ แล้วที่ฉันกับจุนโฮรู้สึกก็เพราะว่ามีคนเดินสะกดรอยตามก็คือนายเองหรอกเหรอ?" คราวนี้แทคยอนยิ้มกว้างเมื่อนิชคุณกระจ่างเหตุการณ์ทั้งหมด
"รู้แล้วใช่มั้ย...มันเป็นยังไง การที่เราชอบใครคนหนึ่งเอามากๆ" แทคยอนหน้างอพยักหน้ายอมรับ เขารู้แล้วว่าเขารู้สึกยังไงกับนิชคุณตอนนี้ นิชคุณเองก็อมยิ้มดีใจที่แทคยอนมีใจให้ตน ได้รับความสุขสักทีสิน่ะ เมื่อไม่มีอะไรจะพูดแล้วนิชคุณจึงซบหัวตัวเองลงกับไหล่หนาตรงซอกคอซึมซับความรักผ่านความรู้สึกกัน
แทคยอนดีใจที่นิชคุณมีใจให้เขาตลอดมา ซบอกกันขนาดนี้แล้ว มองแก้มขาวปริน่าหอม จึงบรรจงจรดจมูกลงแก้มหอมนั้น
เสียงดนตรีดังคลอจังหวะช้าจากในตัวคฤหาสน์ เหมือนจะเป็นใจกับบรรยากาศรอบบริเวณที่อบอวลไปด้วยความรัก แทคยอนพานิชคุณโยกย้ายสะโพกเบาๆคลอตามเสียงเพลงบรรเลง
"หึหึหึ ฉันไม่ใช่ผู้หญิงน่ะ... ที่ชวนเต้นรำ" นิชคุณผงกศรีษะขึ้นมาตามเดิมและมองหน้ากัน แทคยอนจะผละตัวออกเพื่อที่จะขอบิวตี้คุณเต้นรำ ตำแหน่งบิวตี้ที่แทคยอนแต่งตั้งให้นิชคุณคู่กับเขา แต่คนร่างโปร่งบางกับกอดคนตรงหน้าไว้
"อยู่อย่างนี้ก็ได้" อายจะตายอยู่แล้ว แทคยอนยกยิ้มมุมปากด้วยเจ้าเล่ห์
"ฮั่นแหน่... อยากอยู่สองต่อสองก็ไม่บอก" ล้อนิชคุณจนเจ้าตัวเขินจนหน้าแดง นิชคุณไม่รู้จะทำยังไงจึงหยิกขมับเข้าให้ที่เอวสีข้างแทนแก้เก้อ
"โอ๊ยะ หยิกเขาเลยเหรอเจ็บน่ะ" แทคยอนยู่หน้าจนหงิกงอ
โกรกกราก!
"อุ้ย... แหะแหะแหะ คือว่า... ยังไม่ได้ทานอะไรมาอ่ะ" นิชคุณอายจนไม่รู้จะว่าอย่างไรแล้ว เสียงท้องร้องดัง จนทำแทคยอนกลั้นยิ้มแทบจะหัวเราะ
"หยุดหัวเราะนะ แค่นี้ฉันอายจะแย่อยู่แล้ว โทษทานที่นายหัวเราะเยาะฉัน ไปหาอะไรให้ฉันทานและดื่มเลย" แทคยอนหยุดเต้นก่อนจะโค้งเล็กน้อยให้บิวตี้ผู้เลอโฉมที่อยู่ในมาดหนุ่มน้อยหมวกแดง
"ข้าน้อยจะรีบไปแล้วรีบกลับมา"
"ดีมาก รีบๆด้วยล่ะ ข้าอยากทานที่นี้... เพราะข้าชอบบรรยากาศรอบตัว" สองคู่รักที่พึ่งสารภาพรักกันมาหมาดๆ ได้ทีนึกสนุกกันจึงเล่นตามบทนิทานกริมม์สองพี่น้องผู้เป็นบทประพันธ์ขึ้นมา
"ข้าน้อยรับสั่ง" แทคยอนผละตัวออกหันหลังเตรียมกำลังจะเดิน
"เดี๋ยว" แทคยอนหันกลับมาย่นคิ้วงง นิชคุณทำฟอร์มเจ้าหญิงเล็กน้อยเหมือนคนเรื่องมาก
"คือ..." นิชคุณเขินอายเล็กน้อย ลูบแขนตัวเองเพราะหนาว แทคยอนพอเข้าใจจึงเดินเข้าไปหยุดตรงหน้าคนร่างบาง ปลดผ้าคลุมไหล่ตนสละผ้าคลุมไหล่ให้ผู้เลอโฉม
"จะรีบไปรีบมา" นิชคุณพยักหน้าช้าๆ ให้แทคยอนก่อนคนตัวใหญ่จะไปจัดการตามคำบัญชาสั่ง
แทคยอนไปแล้วนิชคุณจึงหายใจโล่งอก เขาตื่นเต้นเพราะไม่เคยใกล้ชิดใครแบบนี้มาก่อน แบบชนิดที่ว่าเนื้อแนบเนื้อ
นิชคุณเดินมาหยุดที่ระเบียงในศาลาขนาดย่อมเล็ก มองน้ำพุเทวดาน้อยแผลงศร ที่ปล่อยให้น้ำไหลออกจากหัวลูกศรเหมือนยิงปลักอกให้คนรักกัน เหมือนที่ตนแอบชอบแทคยอนนั้นไง นิชคุณยิ้มบางให้รูปปั้นเล็กนั้น ก่อนจะเงยหน้าขึ้นกะว่าจะมองท้องฟ้าที่กระจ่างใสประกบกับพระจันทร์สว่างไสวและดาวนับหมื่นนับพันถึงแม้ว่าจะหนาวก็ตาม สายตาของเขาดันเห็นใครแว่บๆ อยู่หลังพุ่มไม้กำแพงกั้นสูง นิชคุณตกใจเมื่อเห็นใครคนหนึ่งสูงและใหญ่อยู่ในชุดคลุมทั้งชุดดำเมี่ยมแทบไม่เห็นหน้า เพราะมีหน้ากากดำซ่อนอยู่ใต้ผ้าคลุมหัวนั้น อย่างกับในนิทานแต่ละเรื่องที่รับบทเป็นพ่อมดหรือแม่มดดีล่ะ
"คุณเป็นใคร? แทค... นายหรือเปล่า เล่นบ้าอะไร... ฉันตกใจน่ะ"
"หึหึหึหึหึ" เสียงหัวเราะในลำคอ เสียงทุ้มแบบนี้น่าจะเป็นผู้ชาย และดูผู้ชายคนนั้นกำลังเดินเข้ามาหา
"แทคยอน! เล่นอะไร... ฉันขนลุก" นิชคุณแปลกใจใช่แทคยอนหรือเปล่าไม่รู้ แต่ดูเขาจะเดินเข้ามาใกล้ในศาลาทุกที นิชคุณคิดว่าไม่ใช่แทคยอนแล้วล่ะ ก้าวถอยหลังไปสองสามก้าว รู้สึกถึงอันตรายแปลกๆกับผู้ชายปริศนาคนนี้ ถามอะไรก็ไม่ตอบ หันหลังออกวิ่งได้สองก้าวก็ถูกกระชากจากด้านหลังให้หันกลับไป เบิกตาโพล่งก่อนตนจะโดนทำร้ายด้วยการโดนโปะยาสลบ
+++++++++++ M Y H O U S E ++++++++++
แทคยอนเข้ามาในงานเลี้ยงฮาโลวีน จัดการหาของกินให้นิชคุณที่โต๊ะอาหารยาวในห้องโถงใหญ่ บนโต๊ะเต็มไปด้วยอาหารสีสันมากมาย ล้วนถูกจัดแต่งให้เข้ากับบรรยากาศ อาหารพวกนี้ถูกสั่งจากภัตตาคารเลิศหรู และบางจำพวกอาหารทำเองเอาด้วยประกอบกันไปในครัวของตระกูลอค
พูดถึงตระกูลอค แทคยอนไม่รู้มีคนต้องการเซอร์ไพรส์ตน
"ป่านนี้แล้ว นายน้อยของเรายังไม่รู้ว่าพี่ชายตัวเองกลับมาแล้ว และกำลังรอเซอร์ไพร์สอยู่" คนครัวนางหนึ่งพูดขึ้นดีใจที่ลูกชายคนโตของตระกูลกลับมาอยู่บ้าน
"นั้นสิ คุณซีวอน... ไปเรียนหมอและทำงานแล้ว หน้าตาหล่อขึ้นเป็นกอง" ป้าแทยินพูดสำทับต่อ
"ใช่... ไม่รู้ว่าตาซีวอนจะเซอร์ไพรส์อะไรตาแทค?" คุณผู้หญิงของบ้านเดินเข้ามาในครัวเพื่อจะช่วยทำสำรับอาหาร ทันมาได้ยินคนในครัวพูดกันพอดี เธอยิ้มดีใจที่ลูกชายคนโตที่ได้กลับบ้านเกิด
แทคยอนเลือกอาหารได้และน่าทานให้นิชคุณ หันกลับจะเอาของกินไปให้คนรักเจอมินโฮนังรถเข็นสภาพหน้าปิดแผลจมูกเกือบหัก แก้มโหนกใหญ่ ปากแตก คอที่เข้าด้ามปลอก
"มินโฮ" ไม่คิดว่าไอ้กะเหรี่ยงจะมาปาร์ตี้ด้วย
"แผลนาย ขอโทษนะ แล้วก็เรื่องลงแข่งบาส"
"อือ แล้วๆไปเถอะ ฉันดีใจด้วยที่ได้ชัยชนะบาสเกตบอลกลับมา" แทคยอนยิ้ม
ระหว่างที่ทั้งสองสนทนากันอยู่ ไฟในห้องโถงใหญ่กลับกระพริบปริบๆอยู่สักครู่ก่อนจะดับสนิท
พรึ่บ
ห้องทั้งห้องมืด และตามด้วยเสียงแตกตื่นจากคนในงาน
"ไฟดับ!"
"ว้ายยย!"
แทคยอนที่ถือจานอาหารและแก้วน้ำแดงพันช์ตกใจเหมือนกันเผลอทำแก้วน้ำในมือหลุดตก
เพล้ง!
"กรี้ดดด!!"
แทคยอนมองแก้วน้ำที่หลุดมือฝ่าความมืดเมื่อจับภาพในที่สลัวได้แล้ว รู้สึกเป็นห่วงนิชคุณขึ้นมา รู้อย่างนี้ให้เข้าบ้านดีกว่าไปรอเขาอยู่ข้างนอก เดินไปส่องนิชคุณนอกหน้าต่างเห็นไฟระยางที่ห้อยต้นทรงกำแพงเปิดอยู่
ข้างนอกไฟเปิด แต่ทำไมข้างในไฟดับ ผมไม่เข้าใจ... แล้วคุณล่ะ...
แทคยอนออกไปหานิชคุณที่ศาลากลับไม่เจอ เจอผ้าคลุมไหล่สีดำขนหมาป่าของเขาหล่นอยู่กลางศาลาหยิบขึ้นมาย่นคิ้วคิดด้วยความสงสัยว่านิชคุณหายไปไหน...
"นิชคุณไปไหนของเขา?" แทคยอนปลายตาไปรอบด้าน ไม่มีร่องรอยของนิชคุณ... น่าแปลก
ผมเป็นห่วงคุณซะแล้วสิ
"คุณ! นายอยู่ไหน!? คุณ!" แทคยอนออกเดินตามหานิชคุณ ป้องปากตะโกนหาคนร่างบาง เงียบไม่มีคำตอบให้
"คุณ! นายอยู่ไหน!?" แทคยอนตะโกนเรียกกลับไม่มีวี่แววได้ยินเสียง
"ไอ้แทค... เกิดอะไรขึ้น?"
"ไอ้ซึล... ไอ้หมี นิชคุณหายไป หายไปไหนไม่รู้... ช่วยกันตามหาหน่อยเร็ว" แทคยอนเป็นกังวลจนร้อนใจ
"อือ...ได้ เดี๋ยวฉันจะช่วยให้คนในงานเลี้ยงออกกันตามหาอีกแรง"
"อือ" แทคยอนพยักหน้าตบไหล่เพื่อนตัวสูงเท่าเขาก่อนจะเบี่ยงตัวออกตามหาคนร่างโปร่งบางอีกทางทันที
ซึลองเข้าไปในงานเลี้ยงระดมคนในงานที่มาร่วมปาร์ตี้ออกกันตามหานิชคุณ จุนโฮได้ยินก็ตกใจที่คุณฮยองของเขาหายไป
"อะไรนะพี่คุณหายไป หายไปได้ยังไง เขาอยู่ที่ไหน... พี่ชายผมหายไปทั้งคน เขาไปอยู่กับใครที่ไหนก่อนหน้านี้"
"เอ่อ อยู่กับแทคยอน... แทคยอนเข้ามาในบ้านก่อนหน้านี้สักครู่ เขาออกไปหานิชคุณก็ไม่พบตัวแล้ว"
"หา" จุนโฮหน้าซีดเผือด อากาศข้างนอกหนาวแบบนี้ ก่อนมางานพี่คุณไม่ได้เสื้อกันหนาวมาซะด้วยสิ ตอนนี้ไปหนาวตายที่ไหน
"หลีก... ผมจะไปตามหาพี่ชายผมเอง"
"จุนโฮ รอด้วย.. เราไปด้วยคน" จุนโฮหันมองอูยองที่แทรกผ่านผู้คนออกมาหา พยักหน้าให้กันออกไปตามหาทุกคนในงานด้วย มีเพียงอยู่คนเดียวนี้แหละที่ไม่อยากไปตามเท่าไหร่
"หึ เรียกร้องความสนใจซะมากกว่า" ...เจสสิก้า
ซึลองหันเตรียมเดินจะออกไปเพื่อที่จะช่วยกันออกตามหานิชคุณหยุดชะงัก
"ถ้าไม่อยากออกไปก็อยู่ในนี้คนเดียวในที่มืดๆไปเถอะ" ซึลองเบื่อเจสสิก้าที่เป็นคนเห็นแก่ตัวและขี้อิจฉา เปรยเสร็จแล้วก็ออกไปตามหานิชคุณกับคนอื่นๆ
เจสสิก้าโดนทิ้งให้อยู่มืดๆคนเดียว
"อ๊าย! รอด้วย!"
แทคยอนและชานซองแยกกันออกตามหา บริเวณบ้านเขากว้างเกินไปกินเนื้อที่ไกลออกไปถึงข้างหลังบึงใหญ่โน้น ที่ห่างจากตัวคฤหาสน์กิโลเมตร นิชคุณไปอยู่ไหนของเขา หนาวแบบนี้ลมก็แรง แล้วไหนจะใส่เสื้อผ้าบางอีกด้วย ผมยังหนาวเลยขนาดมีผ้าคลุมไหล่แค่นี้
แทคยอนยังคงป้องปากตะโกนเรียกนิชคุณอยู่เป็นเนืองๆ
"เจอแล้วๆ!!" ชานซองตะโกนทางอีกฝากคนละทางไปทางบึงใหญ่ คนที่อยู่ใกล้ๆกันร้องบอกต่อๆกันไป ส่งสัญญาณว่าเจอนิชคุณแล้ว
แทคยอนได้ยินก็รีบรุดตามไปถามคนอื่นๆ
"นิชคุณอยู่ไหน?" แทคยอนร้อนรนใจ
"อยู่ในสวนแก้วกุหลาบ"
สวนแก้วกุหลาบ... สวนที่สร้างขึ้นด้วยกระจกรอบด้าน สวนที่คุณแม่ชอบไปปลูกดอกกุหลาบ ท่านชอบกุหลาบมาก... โดยเฉพาะสีแดง
ทุกคนเข้ามาอยู่ในสวนแก้วกุหลาบกันหมดทุกคนในที่มืดสลัวๆที่ยังดีมีแสงสว่างจากไฟข้างนอกสวนแก้ว ต่างพากันตกใจและแปลกใจ เห็นนิชคุณนอนหลับหมดสติในโรงแก้วกลางสวน ในโลงล้อมไปด้วยดอกกุหลาบที่ตัดไร้หนามจัดวางสวยรอบๆโลง มือนิชคุณที่วางประสานอยู่บนหน้าท้องถือกุหลาบแดงดอกหนึ่งดอกใหญ่
ร่างนิชคุณยังใส่ชุดเดิมตอนที่เข้ามาในงานเลี้ยง และผ้าคลุมหัวสีแดงสดถูกสวมอยู่บนหัว ตอนนี้นิชคุณเหมือนเจ้าหญิงนิทราไม่มีผิด หรือจะสโนว์ไวท์ดีน่ะ
ทุกคนเปิดทางให้แทคยอนเข้ามาพบกับนิชคุณซึ่งนอนอยู่ในโลง ทุกคนในที่นั้นต่างพากันอึ้งอย่างกับว่าตนอยู่ในนิทานหลอกเด็กไม่ผิดเพี้ยน ต่างพากันซุบซิบทำไมนิชคุณถึงมานอนในโลงแก้วนี้ได้ และบางคนว่าใครเป็นคนทำสถานการณ์แบบนี้ขึ้นมาและต่างๆนานาอีกมากมาย
แทคยอนไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น ทำไมนิชคุณถึงมาอยู่ที่นี่และในโลงได้ ใครทำแบบนี้กันแน่น่ะเขาคิด
"พี่คุณ! ทำไมพี่ชายผมถึงมานอนอยู่ในโลงแบบนี้ได้ นี่พวกคุณเล่นอะไรกัน เจสสิก้า... เธอใช่มั้ยนังตัวร้าย เธอไม่ชอบขี้หน้าพี่คุณอยู่แล้ว เธอเป็นคนทำใช่มั้ย... ขอตบสักฉาดเถอะ" จุนโฮเข้ามาในสวนแก้วเห็นนิชคุณแล้วก็โมโหคนทำ บังอาจให้คุณฮยองของเขานอนในโลง... พี่เขายังไม่ตาย! นึกถึงเจสสิก้าคู่ควงของแทคยอนเป็นคนแรกจะปรี่เข้าไปทำร้าย ดีที่อูยองอยู่ใกล้ด้วยจึงเข้าล๊อคแขนจุนโฮสองข้างไว้ข้างหลังซะก่อน
"หยุด! จะทะเลาะกันไปทำไม เจส... ตกลงเธอทำหรือเปล่า?"
"ฉันอยู่ในงานเลี้ยงตลอด แล้วฉันจะไปทำตอนไหน?"
"ใช่ ฉันเป็นพยานได้... เจสซี่อยู่ในงานตลอด ยังไม่ได้ออกไปข้างนอกเลย" เพื่อนๆ ในห้องชั้นเรียนเดียวกันต่างกันช่วยเป็นพยาน
ถ้าเจสซี่ไม่ได้เป็นคนทำ แล้วใครกันที่ทำเรื่องพิเรนทร์ แทคยอนคิด แต่ตอนนี้อย่าเพิ่งคิดเลยดีกว่า
"ไอ้ซึล ไอ้หมี มาช่วยฉันเอาไอ้โลงนี้ออก ป่านนี้นิชคุณเป็นไงบ้าง หายใจออกหรือเปล่าก็ไม่รู้"
"ได้"
"หึหึหึหึหึ 5555555" เสียงหัวเราะในลำคอเปลี่ยนเป็นหัวเราะเสียงดังเหมือนดังจากลำโพง ทุกคนพากันหุนหันตามเสียงน่ากลัวนั้น
"สวัสดี...ทุกคน" แทคยอนหยุดชะงักในตอนแรกแต่ก็ยังที่จะช่วยนิชคุณออกจากโลงแก้ว
"สุขสันต์วันฮาโลวีน... แทคยอน" ใคร... รู้จักเขาได้ยังไง แต่เขาและซึลองและชานซองช่วยนำโลงแก้วออกจากสำเร็จวางไว้ข้างที่นิชคุณนอนข้างล่างแท่น
"คุณ ตื่นเถอะคนดี" แทคยอนเข้าไปดูนิชคุณตบแก้มเบาๆ เพื่อเรียกคนตัวบางตื่น
"ปลุกแบบนั้นมันก็ไม่ได้ผลน่ะซีเจ้าชายอสูร เอ... เป็นหมาป่าไม่ใช่เหรอ หรือจะเป็นเจ้าชายฟิลลิปดี จะเจ้าชายอะไรก็แล้วแต่..."
ทุกคนยืนนิ่งไม่ไหวติง ไม่รู้ใครเล่นตลกหลอนแบบนี้
"คุณเป็นใคร รู้จักฉันได้ยังไง คุณใช่มั้ยเป็นคนพาคนรักผมมาไว้ที่นี่ แล้วคุณทำอะไรเขา?"
"หึหึหึ" เสียงหัวเราะทุ้มมาอีกแล้ว แทคยอนรู้สึกคุ้นเสียงนี้อย่างไรบอกไม่ถูก แล้วเสียงหัวเราะนั้นก็หายไป
ฟู่~~
ควันขาวโพลนปรากฏขึ้นทีละน้อยและมากขึ้นตามทางเดิน กระจายขาวทั่วบริเวณพร้อมกับปรากฏตัวใครในชุดดำทั้งชุดคลุมหัวคลุมหน้าปิดบังด้วยหน้ากากดำด้วยอีกต่างหาก แถมยังมืดอีก
"ฉันสะกดรอยตามนายมาสักพักแล้ว นายเป็นคนเย็นช้ามากแทคยอน เย็นชากับคนๆ หนึ่งที่มอบหัวใจให้ แล้วไหนไม่ได้เป็นที่ยอมรับคนรอบข้างอีก พอมาวันนี้เมื่อเขายลโฉมใหม่เพิ่งจะเห็นคุณค่าของเขา ฉันเลยต้องสั่งสอนนาย... แทคยอน"
แทคยอนพยายามจับน้ำเสียงในการพูดคุย พล่ามเรื่องเขาประณามให้คนที่นี่ได้ฟัง
ผมว่ารู้จักผู้ชายคนนี้น่ะ เป็นใครกัน... คุ้นเสียงนี้มาก... เหมือน เหมือน...
จู่ๆเขาก็นึกถึงพี่ชายต่างบิดาขึ้นมา เสียงแบบนี้มันน่าจะใช่ ต้องเป็นพี่ชายเขาแน่ แต่ว่าอยู่อังกฤษไม่ใช่เหรอ
"พี่ซีวอน"
"โอะโอ หว้า!... ความลับแตกซะแล้วซิ ใช่... ฉันเองไอ้น้องชาย"
ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าพี่ซีวอนจะเซอร์ไพรส์เขาด้วยวิธีนี้ ซีวอนนายแพทย์หนุ่มดึงผ้าคลุมหัวออกก่อนจะเผยตัวตนที่แท้จริง ความหล่อที่ไม่แพ้น้องชาย ทุกคนต่างตะลึงงันโดยเฉพาะพวกผู้หญิงในนั้น เจสสิก้าด้วยอีกคนที่หูตาแพรวพราวขึ้นมาทันทีด้วยความสนใจ
"นี่... พี่ซีวอนหรือเนี่ย พี่เป็นคนวางแผนในบ้านเหรอ?"
"เขาเรียกว่าซ้อนแผน เป็นไงสบายดีมั้ยวะ"
สองพี่น้องโผกอดเข้าหากันดีใจกัน
"อย่าเพิ่งดีใจกันได้มั้ยครับ ช่วยดูพี่ชายผมก่อน" เป็นจุนโฮที่ขัดความสุขสองพี่น้อง แทคยอนเกือบลืม.. แต่ลืมคนรอบข้างจริงๆ แทคยอนผละตัวออกดูนิชคุณ
"พี่ทำอะไรกับคนรักของผม?"
"เฮยย..ไม่ต้องห่วง ฉันเป็นหมอ แค่โดนยาสลบอ่อนๆ ก็แค่..." ซีวอนหยุดพูดก่อนจะล้วงมือในกระเป๋าเสื้อโค้ทตนเองแล้วเฉลยคำตอบเชิงคำถาม
"นายว่าเจ้าหญิงนิทราทำยังไงน่ะถึงจะต้องตื่น ฉันเฉลยให้แล้วน่ะ..นายน่าจะรู้"
แทคยอนยกยิ้มมุมปาก
"อ้อ ก็จุมพิตไง" จุนซูที่เงียบอยู่นานเป็นคนเฉลยขึ้นมาบ้าง
"ผมเป็นเจ้าชายฟิลลิป ให้ผมถอนพิษให้น่ะ" จุนซูอาสาสมัครจะจุมพิตนิชคุณ อูยองได้ยินถึงกับหึงดึงหูไอ้ตาตกตามแรงบิด
"โอ้ยะ โอ้ยๆๆ"
"ไม่ต้องเลยไอ้แพนด้า ไม่ใช่เรื่องตัวเอง มานี่เลย..." อูยองดึงหูหมีแพนด้าตามตนออกไปนอกสวนแก้ว
"เรื่องก็คลี่คลายแล้ว พวกเราก็ออกไปจากตรงนี้ดีกว่า ปล่อยให้เจ้าชายฟิลลิปอยู่กับเจ้าหญิงออร่อล่าสองต่อสองดีกว่าน่ะ" ซึลองแก้ไขสถานการณ์ก่อนจะพาที่เหลือพากันออกจากสวนแก้วกลับไปฉลองกันต่อในคฤหาสน์
"อย่าปล่อยให้เขาต้องเดียวดายอีกล่ะ รักษาความรักไว้ให้ดี... เข้าใจมั้ย?"
แทคยอนยิ้มพยักหน้าช้าๆให้พี่ชายตนก่อนซีวอนจะปล่อยให้เขาอยู่ตามลำพังกับนิชคุณ
แผนที่เขาหาทางสารภาพรักนิชคุณ กลับถูกซีวอนซ้อนแผนเพื่อเซอร์ไพรส์การกลับมาและดัดนิสัยตน
ต่อไปนี้ผมจะไม่เฉยชาใส่นิชคุณอีกแล้ว
ทุกคนออกไปแล้วเหลือแต่หมาป่ากับหนุ่มน้อยหมวกแดงที่นอนหมดสติสลบสไลอยู่ แทคยอนยิ้มส่ายหน้าเล็กน้อยกับแผนซีวอน นึกขอบใจอยู่ลึกๆ แต่ว่า... ซีวอนรู้เรื่องทั้งหมดเกี่ยวกับตัวเขาได้ยังไง
ต้องมีสายสปายแน่เลย เอาไว้ค่อยเค้นความจริงเอาทีหลังดีกว่า ตอนนี้ขอถอนพิษให้เจ้าหญิงก่อน
แทคยอนมองร่างโปร่งของนิชคุณ เข้าไปนั่งเคียงข้างร่างบางโถมตัวลงไปหาคนนอนก่อนจะค่อยๆจรดปลายจมูกลงที่แก้มนุ่มนิ่มก่อนจะเลื่อนหยุดที่ริมฝีปากแดงสดอิ่มนั้น เอามือเกยคางเล็กแล้วประทับรอยริมฝีปากตัวเองลงไปทาบทับกลีบกุหลาบตรงข้างหน้าอย่างแผ่วเบาและแปรเปลี่ยนเป็นจูบหวาน ค่อยๆละเมียดชิมความหอมหวานจากริมฝีปากด้านบนสลับกับด้านล่าง นิชคุณสะลึมสะลือตื่นขึ้นมาด้วยแรงจูบใครบางคน
"อื้อ โอย... เกิดอะไรขึ้นเนี่ย?"
"ตื่นจากบรรทมได้แล้วเจ้าหญิง" แทคยอนละจูบออกผงกหัวขึ้นเล็กน้อย
นิชคุณค่อยๆ ลืมตาขึ้นมากุมศรีษะตัวเองเล็กน้อย พบแทคยอนอยู่ตรงหน้าไม่กี่คืบ ปลายตารอบตัวพบตัวเองนอนอยู่ที่ไหนสักแห่งจะลุกขึ้นมานั่งดันโดนแทคยอนกดตัวลงนอนตามเดิม
"นอนอยู่เฉยๆเจ้าหญิงออร่อล่า ฉันเพิ่งจะจุมพิตให้ฟื้นเมื่อครู่นี้เองน่ะ ให้หายสะลึมสะลือก่อนแล้วค่อยลุกดีกว่ามั้ย"
นิชคุณเอามือที่กุมศรีษะออก มองหน้าแทคยอนแล้วยิ้มบางๆ
"เจ้าหญิง? ฉันเป็นหนุ่มน้อยหมวกแดงไม่ใช่เหรอ?"
"จะเจ้าหญิงหรือไม่ ฉัน... รักนายนะนิชคุณ"
แทคยอนสารภาพรักผม อย่างนี้ผมก็มีสิทธิ์รักแทคยอนได้เต็มที่น่ะสิ...
นิชคุณโอบคอหนาแทคยอนไว้
"ฉันก็รักนาย... หมาป่าของฉัน... แทคยอน"
แทคยอนได้ยินก็ดีใจ เพื่อเป็นรางวัลจึงก้มจูบนิชคุณอีกรอบ คราวนี้ลึกซึ้งและดูดดื่มกว่าครั้งแรก
"เฮ้!!!!!!" ทุกคนที่ออกไปกันกลับดันสุ่มหลบข้างกระจกแก้ว ตอนแรกพวกเขาคิดว่าจะกลับเข้าไปเฮฮาปาร์ตี้กันต่อ ที่ไหนได้พากันแอบดูสองคนข้าวใหม่ปลามันจู๊จุ๊บกระหนุงกระหนิงดื่มด่ำกัน หวานกันซะความดันขึ้นจะตายคาอกให้ได้ อกนิชคุณ...
แทคยอนกับนิชคุณพากันตกใจผละจูบกันออก หันกันไปมองเพื่อนๆ น่าอายชะมัดสำหรับนิชคุณ แต่แทคยอนไม่ พวกเขาหันกลับมามองตามเดิมก่อนหน้าผากชนกัน ยิ้มให้กันอีกต่างหากด้วย
"ไปๆๆ พอได้แล้ว นิทานจบแล้ว... เจ้าหญิงก็ฟื้นแล้ว ปาร์ตี้กันต่อเร็ว" ซึลองชวนนักศึกษาทุกคนกลับไป ร่วมด้วยซีวอนและเจสสิก้า
"ขอบใจน่ะ ที่คอยส่งข่าวให้ฉันฟัง"
"ก็แค่เล่นละครนิดหน่อยนะค่ะ"
พ้นสายตาพวกนั้นไปแล้ว ซีวอนก็ถือโอกาสจับมือเจสสิก้าเข้าไปร่วมปาร์ตี้ข้างในกัน
วนกลับมาที่คู่รักข้าวใหม่ปลามันกันในสวนแก้ว
"แทค... มันเกิดอะไรขึ้นกับฉัน ฉันจำได้ว่ารอนายในศาลา แล้วก็..." นิชคุณนึกเหตุการณ์ก่อนจะสลบไป นึกถึงจุดที่เจอคนร่างใหญ่ในชุดดำ
"ใช่แล้ว... มีคนโปะยาสลบฉัน! ร่างของเขาใหญ่... ใส่ชุดดำทั้งชุดคลุมหน้าคลุมตา" นิชคุณเล่าเหตุการณ์ซะตื่นเต้นให้แทคยอนฟัง จนคนตัวใหญ่หัวเราะในลำคอ
"ฉันรู้แล้ว"
"หื้อ? งั้น...นายก็รู้คนทำน่ะสิเป็นใคร"
"ใช่ แล้วฉันก็พลอยโดนหลอกไปพร้อมกับนายด้วย แผนซ้อนแผนยังไงล่ะ"
"แผน?... แล้วตกลงเป็นใครกันที่ทำแบบนี้" แทคยอนมองหน้านิชคุณก่อนจะปิดปากคนพูดมาก
"อื้อ"
เหตุการณ์ทั้งหมดล้วนเกิดจากแผนของกระจกวิเศษเจสซี่และพ่อมดซีวอนทั้งนั้น เจสสิก้ารู้อยู่แล้วว่านิชคุณชอบแทคยอน เธอเองก็เห็นความสวยในตัวนิชคุณภายใต้กรอบแว่นตาหนาเตอะนั่น
หล่อนพบซีวอนที่โรงแรมหรูของพ่อหล่อนเอง ตอนที่เขากลับมาอยู่เกาหลีได้ไม่กี่วัน เป็นช่วงที่นิชคุณตามตื๊อแทคยอนอยู่ พวกเขาเดินชนกันจนมือถือตกหล่น และทำให้เจสซี่ปิ้งซีวอนในวันนั้นทันที ตอนที่สบตากันทำให้พวกเขาสองคนมือถือสลับกัน เพราะเครื่องคล้ายรุ่นเดียวกัน เมื่อถึงห้องพักซีวอนนำมือถือออกมาจะโทรหาคนที่บ้าน แต่รูปบนหน้าจอมีรูปแทคยอนติดอยู่ด้วยถ่ายเป็นกลุ่ม และฝ่ายเจสซี่เองรู้ว่ามือถือตนโดนสับเปลี่ยนกัน เธอถือวิสาสะกดดูนั้นดูนี่ของอีกฝ่ายจนพบเข้ากับรูปครอบครัวโดยมีแทคยอนอยู่ในนั้นด้วย ทำให้ทั้งคู่รู้ว่ามีความเกี่ยวพันกัน ทั้งเธอและเขาจึงโทรนัดกันเพื่อที่จะคืนมือถือให้กันและกันพร้อมกับแลกรายละเอียดเรื่องแทคยอนให้กันฟัง เจสซี่และซีวอนเลยนึกอยากสนุกแกล้งแทคยอนเล่นในวันฮาโลวีน ตั้งแต่ตอนนั้นทั้งคู่มีความรู้สึกมีใจให้กันจึงคบกัน แล้วเรื่องก็เป็นอย่างนี้นี่แหละ...
ในงานเลี้ยงทุกคนเต้นรำกัน จำลองเหตุการณ์ในคฤหาสน์ให้เป็นนิทาน สวมบทเจ้าชายขอเจ้าหญิงเต้นรำ โดยมีคู่แทคคุณเป็นคู่นำและคู่ของซีวอนกับเจสซี่เป็นคู่รอง งานรื่นเริงอะไรก็เริงร่า เที่ยงคืนเมื่อเข็มสั้นและเข็มยาวมาประจบที่เดียวกันก็ดังก้องกังวานทั่วคฤหาสน์
"เที่ยงคืนแล้วเหรอ?"
"ใช่ เที่ยงคืนแล้ว... แต่เอ? แล้ว... นิทานเป็นยังไงต่อนะ" แทคยอนยกยิ้มมุมปากตาวิบวับเป็นประกาย
"นางซินก็ต้องหนีสิ จริงมั้ย?" นิชคุณรู้ว่าแทคยอนหมายถึงอะไร มองตาคมคู่นั้นก็รู้แล้ว
"งั้นก็..." แทคยอนกับนิชคุณหยุดเต้น สื่อความหมายกันให้รู้สองคน
นิชคุณออกตัวเริ่มหันวิ่งออกไปจากงานเลี้ยง วิ่งไปโดยไม่รู้จุดหมายปลายทาง ผ้าคลุมสีแดงที่พันอยู่บนคอปลิวไสวหลุดจากบ่า นิชคุณจะหันมาเก็บก็นึกได้ว่าตนหนีแทคยอนอยู่จึงออกวิ่งอีกครั้ง
แทคยอนหยิบผ้าสีแดงสดของนิชคุณปลิวหล่นทิ้งขึ้นมาแล้วยกยิ้มมุมปาก ยิ้มของหมาป่าที่กำลังจะได้เหยื่อมาขย้ำลงท้อง เหมือนกับได้กินคุณยายของหนูน้อยหมวกแดงเป็นอาหาร
นิทานยังคงเดินหน้าต่อ นิชคุณกึ่งวิ่งกึ่งเดินไปตามไร้มุมทิศทางใน คฤหาสน์
พรึ่บ!
ไฟดับ นิชคุณยกยิ้มมุมปากบ้าง แทคยอน... ฝีมือนายแน่นอนที่สั่งให้คนดับไฟ ...ไอ้หมาป่าเจ้าเล่ห์
นิชคุณวิ่งฝ่าความมืด โชคดีที่มีแสงไฟส่องจากเสาไฟข้างนอกหน้าต่างลอดเข้ามาพอให้ได้เห็นทางเดิน ทางข้างหน้าเหมือนมีจุดสองดวงเจิดในที่มืด เหมือนตาแมวอย่างนั้นแหละ ด้วยความกล้าๆกลัวๆเดินเข้าไปใกล้ๆ เห็นเป็นกระต่ายน้อยมาหลบอยู่มุมประตูห้องหนึ่ง
หื้อ? แทคยอนเลี้ยงกระต่ายด้วยเหรอ? นิชคุณเห็นมันน่ารักเลยอุ้มขึ้นมาแนบอก
"อื้อ.. อ๊ะ... ชานซอง โอ้วว... ซี้ดด... เร็วกว่านี้อีก"
"จุนโฮ อื้อ..อึบ อ่าา!"
เสียงสองเสียงเล็ดดังออกมาจากประตูที่กระต่ายน้อยหลบมุมอยู่ นิชคุณได้ยินเสียงเข้า ด้วยความอยากรู้จึงเปิดแง้มดูก็ต้องตาโต
เฮ้ย! ไอ้โฮ... ไอ้น้องตัวแสบกับ.. ไอ้ชานซอง เป็นแฟนกันตอนไหนว่ะทำไมฉันไม่รู้ แล้วมาอึ้บกันในห้องน้ำไม่ล็อคประตู ไอ้พวกนี้นี่... เออ... เราก็บ้าหรือเปล่า เหมือนกับสนับสนุนน้อง
"🎶🎼🎵🎼"
เสียงผิวปากจากแทคยอน นิชคุณเงี่ยหูฟังจับน้ำเสียงก่อนจะถามเจ้ากระต่ายน้อยในอ้อมแขน แต่เสียงไอ้สองตัวในห้องน้ำก็ยังดังเรื่อยๆ
"หือ.. จะไปทางไหนดีต่ออ่ะกระต่ายน้อย"
ในนิทานหนูน้อยหมวกแดงบอกไว้ว่า หากเจอสิ่งที่น่าสนใจข้างทางอาจจะทำให้เราเพลินจนหลงทางได้ แต่นี่เป็นกระต่ายน้อย... คงไม่เป็นไรหรอกมั้ง
นิชคุณออกเดินอีกครั้งไปเรื่อยๆ จวบจนมาถึง... ลิฟท์ เอะ... ในคฤหาสน์หลังนี้มีลิฟท์ด้วยเหรอ มีสามชั้นแค่นี้ต้องใช้ลิฟท์ รวยจริงๆ เลยน๊าคนบ้านนี้ คนร่างบางกดมันเพื่อจะรอขึ้น อยากรู้นักว่าลิฟท์นี้จะขึ้นหรือจะลงไปชั้นไหน
เมื่อลิฟท์มาถึงและเปิดออกตนก็เดินเข้าไป แล้วหันมากดปุ่มขึ้นชั้นที่ต้องการ ประตูลิฟท์ค่อยปิดลง แต่ดันมีมือมาหนาขวางกั้นไว้ซะก่อน อีกนิดเดียวเท่านั้น นิชคุณถอยหลังกรูดไปหยุดผนังลิฟท์สุดที่กว้างแค่เมตร
ประตูเปิดเผยให้เห็นโฉมคนตรงหน้า จะเป็นใครไปไม่ได้... ก็ไอ้หมาป่าเจ้าเล่ห์นั้นไง
"แทค..." นิชคุณอุทานเสียงเบา
แทคยอนก้าวเดินช้าๆ เข้ามาในลิฟท์ก่อนจะกดปุ่มโค้ด 2pm หลังจากนั้นมันก็เลื่อนขึ้นไปชั้นบนสุดของชั้น 3 ใครจะรู้ล่ะว่าชั้นนั้นคืออะไร และรอนิชคุณอะไรอยู่
และแล้วเจ้าหญิงกับเจ้าชายก็ครองคู่รักกัน รักกัน... รักกันๆๆๆๆๆๆๆๆ
ความคิดเห็น