คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : 5
“เปล่าหรอกครับ”ปากตอบเปล่าแต่ตาก็ยังคอยชำเลืองไปที่ประตูบ้านอย่างเป็นกังวล ทั้งที่เค้าตั้งใจจะทำให้อีกคนตกใจเล่นกับการกลับมาดันมาสร้างเรื่องซะได้ แถมทำงานวันแรกก็ก่อเรื่องซะแล้วเค้าจะเอาตัวรอดได้มั้ยเนี่ย
“เฮ้อออ” ทั้งๆที่คิดว่าพออีกคนเห็นเค้าจะรีบมากระโดดกอดตอนเจอกันแน่ๆเพราะห่างกันไปนาน แต่พอคิดไปคิดมาแดซองก็คงจะรีบกระโดดมาจริงๆนั่นแหละ แต่เป็นกระโดดถีบหน่ะนะ ยิ่งคิดยิ่งเซ็ง
“เอ้า ลูกคนนี้”ด้วยความที่ไม่อยากจะเซ้าซี้มากเลยได้แต่ส่ายหัวให้กับลูกชายแล้วเดินเข้าครัวอีกสักพักแดซองก็คงจะกลับเข้ามาเพราะนัดกันเอาไว้แล้ว
“แม่ครับ ผมไปเอาของแป๊บนะ”
“จ้า”ตอบรับลูกชายก่อนจะจัดการกับอาหารตรงหน้าต่อสักพักก็ได้ยินเสียงเลื่อนของรั้วคาดว่าคงเป็นแดซองที่เข้ามาเหลือบมองไปด้านบนบ้านเล็กน้อย ถ้าเด็กสองคนนี้เจอกันจะเป็นยังไงนะ บ้านคงขาดความสงบสุขไปอีกนาน แต่น่าแปลกที่ดูเหมือนเธอจะชอบความวุ่นวายแบบนั้น
“กลับมาแล้วครับ”
“จ้า”ตอบรับเสียงใสจนแดซองต้องยิ้มออกมากับความสดใสของคนตรงหน้าถึงแม้อายุจะไม่น้อยแล้วแต่หน้าตาก็ถือว่าเด็กกว่ามากทีเดียวแล้วยิ่งท่าทางที่มีแต่ความสดใสทำให้อีกฝ่ายดูสดชื่นน่าเข้าใกล้ อยุ่ด้วยแล้วสบายใจ
“ไม่ต้องล้างๆ”
“ทำไมล่ะฮะ”แดซองถามเมื่อเค้าที่หยิบกล่องข้าวเช้าออกมาเตรียมล้างถูกห้ามเสียงดัง ตกใจนะครับ
“เอ่อ อ๋อเดี๋ยวแม่ล้างเอง วางไว้เถอะ”
“ไม่เป็นไรฮะ แค่นี้เอง”แดซองที่ยังคงงงๆก็ออกปากค้านลำบากทำให้เค้ากินแล้วจะให้มาลำบากล้างให้ด้วยก็คงไม่เหมาะมั้ง
“เอ่อ พอดีแม่ลืมของไว้ข้างบนขึ้นไปเอาให้หน่อยได้มั้ยจ๊ะ กล่องข้าวก็เอาวางไว้นี่แหละ”
“อ่า งั้นหรอฮะ งั้นเดี๋ยวผมขึ้นไปเอาให้แล้วค่อยลงมาล้างละกันนะฮะ”แดซองบอกยิ้มๆ
“จ้ะ ฝากด้วยนะ”ตะโกนตามหลังคนที่ถูกดันขึ้นไปข้างบนก่อนจะยิ้มกับตัวเอง แค่คิดก็สนุกพิลึก
แดซองที่กำลังจะเปิดประตูเข้าไปในห้องของเจ้าของบ้านก็ต้องชะงักกึก บ้าเอ้ย เบ๊อะจริงขึ้นมาเอาของให้แต่ไม่รู้ว่าให้มาเอาอะไรเนี่ยนะ เจริญล่ะไอตี่
“เฮ้ย”
“แดซอง”ท้อปที่เดินออกมาจากห้องเจอแดซองที่กำลังหันมาก็เรียกอย่างสั่นๆผิดกับอีกคนที่โวยวายเสียงดัง บ้าเอ้ย อุตสาห์ขึ้นมาทำใจตั้งนานแต่ทำไมพอเจอแดซองตัวเป็นๆแล้วต้องคิดคำพูดไม่ออกด้วย
ปัญญาอ่อน!!
ใครก็ได้บอกทีว่าตอนนี้เสียงผมหายไปไหน
“ไง ไม่เจอกันนานเลยเนอะ”
แดซองที่ได้ยินคำทักทายก็จ้องอีกคนเขม็งก่อนจะเดินเลี่ยงเพื่อลงไปข้างล่างถึงจะสงสัยไม่น้อยว่าทำไมอาจารย์พละคนใหม่เค้าถึงมายืนอยุ่ตรงหน้าได้ แต่พอนึกหน้าดีๆแล้วนี่มันพี่ชายบ้านตรงข้ามที่ไม่ได้เจอกันนาน เมื่อไม่มีคำตอบท้อปก็ได้แต่หัวเราะเจื่อนๆ ดูท่าทางแล้วคงจะโกรธมาก
“แดซองอย่าเพิ่งไป”ท้อปที่เห็นอีกคนจะเดินสวนไปก็รีบรั้งไว้ โดนเมินแบบนี้ใจไม่ดีเอาซะเลย
“สวัสดีตอนเย็นฮะอาจารย์”พูดเสียงแข็งทำให้อีกคนแทบจะทำแขนของอีกแดซองหลุดมือ
“อย่าเรียกพี่ห่างเหินแบบนั้นสิ เรียกแบบเดิมก็ได้”จะไอ้หน้าลิง พี่ลิง หรืออะไรก้ได้เจอแดซองเวอร์ชั่นนี้ใจเค้าแกว่งๆชอบกล
“เกรงว่าคงไม่เหมาะหรอกครับ”แดซองพูดก่อนจะผละออกไปสองสามก้าวรักษาระยะห่างยังไงเค้าก็คงมีเรื่องไม่ได้ยิ่งกับคนที่เป็นอาจารย์ด้วยแล้ว จ้องมองอีกคนด้วยความไม่พอใจแกล้งเค้ามาตั้งแต่เด็กยังไม่พอใจรึไงถึงได้ตามมาแกล้งกันยันตอนนี้
“แต่...”ท้อปยังพูดไม่ทันจบแดซองก็หมุนตัวลงไปข้างล่างซะก่อนรู้ว่าคงจะเป็นแผนที่คุณป้าเจ้าของบ้านคนสวยหลอกเค้าให้ขึ้นมาเอาของเป็นแน่แท้
“เฮ้อ จะทำยังไงดีนะ”พอลงมาข้างล่างท้อปก็ต้องหน้าเสียเมื่อผู้เป็นแม่บอกว่าแดซองขอกลับก่อนเพราะมีธุระด่วนเลยไม่ได้อยู่กินข้าวด้วยกัน ท้อปอยากจะตบปากตัวเองแรงที่ดันโง่พูดอะไรไม่คิดหน้าเสาธง หลังจากกินข้าวเสร็จเค้าก็เดินขึ้นห้องนอนอย่างเซ็งๆจะทำยังไงดีนะ มองลอดหน้าต่างของตัวเองออกไปมองทางหน้าบ้านเพราะได้ยินเสียงเอะอะก็เห็นแดซองที่อยู่ในชุดอยู่บ้านสบายๆยืนสะพายเป้คุยกับเพื่อนก่อนจะพากันออกไปด้วยรถของอีกฝ่าย พอรถอลับตาก็เบนสายตากลับเข้ามาในห้องก่อนจะไปสพดุดกับรูปถ่ายของเค้ากับแดซองตอนสมัยม.ต้นใบหน้าบูดบึ้งเพราะโดนบังคับถ่ายของอีกคนทำให้ต้องยิ้มบางๆออกมา
“นี่เด็กดีของพี่โตขึ้นขนาดนี้แล้วหรอเนี่ย”
.....................................
“แดซฮงฮยองงงง”เสียงร่าเริงของวึงรีวิ่งเข้ามากระทบโสตประสาทของแดซองที่กำลังจะเดินออกจากห้องเพื่อเปลี่ยนคาบไปเรียนวิชาศิลปะทำให้ต้องหยุดเดินแล้วหันไปหาคนมาใหม่แทน
“มีอะไรรึเปล่า”
“เอาช็อกโกแลตมาให้”แดซองเลิกคิ้วเล็กน้อยทั้งๆที่เหลืออีกแค่คาบเดียวก็จะพักเที่ยงแล้วแท้ๆ
“กลัวมันละลายนะฮะ ทำเสร็จเมื่อกี้เลยน้าาาาาา”แดซองพยักหน้านิดๆอย่างเข้าใจเรียนคหกรรมมาสินพ แดซองรับมาก่อนจะยิ้มให้ทำเอาซึงรีอายม้วนทั้งๆที่ก็แค่ยิ้มแท้ๆ
“แล้วไม่กินหรือไง”แดซองมองของหวานในมือก่อนจะถาม
“ไม่ล่ะฮะ ช่วงนี้รู้สึกอ้วนๆชอบกล”พูดไปก็ทำหน้าเคร่งเครียดประหนึ่งจะสอบโอลิมปิกชิงทุนไปต่างประเทศ
“ฮยองว่าผมอ้วนขึ้นมั้ยฮะ”ถามก่อนจะกางแขนให้อีกคนดูสภาพร่างกายตัวเองที่รู้สึกตันๆ
“อือ ก็ดูบวมๆขึ้นนะ”
“ไม่จริงอ่ะ ลองดูใหม่สิฮะ”แดซองย่นคิ้วอย่างงงๆ คงจะอยากได้ยินว่าไม่อ้วนสินะ -_-
“ไม่หรอก ก็เท่าเดิม”เปลี่ยนคำตอบใหม่ก่อนจะผงะเพราะอีกคนก็สวนขึ้นมาทันควัน
“ไม่จริงอ่ะ ฮยองโกหกก็ผมรู้สึกได้ว่าอ้วนขึ้นอ่ะ”
“เออ ก็อ้วน”-_- ตามน้ำไปล่ะกันชักจะสับสนกับไอเด็กตรงหน้าเค้าแล้วนะ จะเอาไงแน่ฟร่ะบอกอ้วนก็ทำหน้าอยากเข้าห้องน้ำ บอกไม่อ้วนก็หาว่าโกหก จะอะไรนักหนาแค่น้ำหนักเนี่ย
“ฮยองงง!!!”
โป๊กกก
ในเมื่อทนไม่ไหวก็จัดการเขกมะเหงกลงบนกระหม่อมบางๆของคนตัวเล็กทันที
“ไปเรียนเลยไป แก่แดดจริง”
“งื้อออ ฮยองอ่ะ”แดซองมองอีกคนที่ทำหน้าง้ำงอก่อนจะส่ายหัวเบาๆนับวันอาการยิ่งหนัก
“ไปแล้วนะ”
“ก็ได้ฮะ”ซึงรีรับคำเสียงอ่อยก่อนจะเดินกลับไปทางห้องเรียนตัวเองแต่ก็ต้องสะดุ้งเมื่อคนที่บอกจะไปเรียนแล้วเดินมาขนาบข้าง
“มีอะไรรึเปล่าฮะ”อดถามอย่างแปลกใจไม่ได้ก็ห้องศิลปะมันอยู่ทางนู้น
“เดี๋ยวไปส่ง”ซึงรีที่ได้ยินก็คว้านิ้วก้อยของอีกคนอย่างไวกลัวว่ารุ่นพี่ที่รักจะเปลี่ยนใจแดซองเองก็ไม่ได้ว่าอะไรเพียงแต่หันกลับไปมองคนที่ยืนตรงระเบียงอีกฟากส่งรอยยิ้มเยอะมาให้ ช่วงนี้จะทำอะไรต้องระวังเป็นพิเศษเลยสินะ
“ตั้งใจเรียนล่ะ”
“ฮยองก็ด้วยนะ”แดซองพยักหน้าก่อนจะดันแว่นขึ้นให้เข้าที่เพราะคนตัวเล็กที่พยักหน้าขึ้นลงเมื่อกี้ทำให้มันจะหลุดอยู่รอมร่อ
“มีอะไรก็โทรมา”แดซองกำชับซึงรีที่ยิ้มกลับมาก่อนตัวเค้าจะรีบหมุนตัววิ่งไปห้องเรียนทันทีป่านนี้ไอสองคนนั้นคงกำลังด่าเค้าที่ไปช้าอยู่แน่ๆ
นอกจากฟากระเบียงที่มีพวกของยุนโฮยืนอยู่แล้วยังมีซึงฮยอนที่ยืนสอนอยุ่ด้านล่างเงยขึ้นมาเห็นอีกคน การกระทำที่ดูอ่อนโยนของแดซองทำเอาเค้าใจกระตุก ทำไมแดซองถึงไม่มองเค้าด้วนสายตาแบบนั้นบ้างนะ พอนึกไปถึงหน้าแดซองและสายตาแข็งกร้าวเมื่อวานก็พาลให้ใจเสียก่อนจะยิ้มเยาะตัวเอง ไม่ว่าเมื่อไหร่แดซองก็ไม่ชอบขี้หน้าเค้าสินะ
..................................
เมื่ออาจารย์ศิลปะสังงานและเดินออกไปแล้วเด็กๆทั้งหลายก็ตั้งหน้าตั้งตาวาดกันตาลีตาเหลือกเพราะงานที่อาจารย์สั่งเอาไว้มันมากซะจนขยับไปไหนไม่ได้ไม่งั้นไม่ได้กินข้าวแน่ๆ
จียงมองช็อกโกแลตรูปหัวใจที่วางอยู่บนหน้าตักของแดซองก็ยิ้มเฝื่อนๆมองดูลวดลายที่เป็นชื่อเพื่อนรักของเค้าแล้วก้มหน้านิ่งถึงรูปร่างมันจะดูไม่ค่อยสมประกอบเท่าไหร่แต่คนทำคงตั้งใจทำมากแน่ๆ
ถ้าชั้นออกปากว่าอยากได้นายจะทำให้ฉันมั้ยนะซึงรี
ได้แต่คิดอยู่อย่างนั้นเพราะเอาเข้าจริงเค้าก็คงไม่กล้าไปบอก ไม่อยากให้มันเกิดความรู้สึกแปลกๆขึ้นมา เพราะความรักที่ซึงรีมีให้แดซองมันยากที่จะเข้าไปแทรกแซงจริงๆ แล้วยิ่งพอมีเรื่องแดซองก็ดูแลซึงรีเป็นพิเศษเพราะกลัวอีกคนจะโดนลูกหลงเลยมีโอกาศให้ซึงรีได้เข้าใกล้แดซองมากกว่าเดิม ดูท่ารักที่ได้แต่ฝันของเค้าคงต้องล้มทั้งที่ยังไม่ลงมือซะละมั้ง ยิ้มอย่างทุเรศตัวเองทั้งที่พอนึกถึงคำพูดยองเบแล้วฮึดขึ้นมาแล้วแท้ๆแต่พอมาเจอแบบนี้อย่างว่าแต่จะได้โอกาสเลย แค่ให้ซึงรีมองหรือเรียกชื่อเค้าก่อนแดซองยังเป็นไปได้ยาก
“โอ๊ย”
“เหม่อไรวะ จะกินข้าวมั้ย”
“ก็พูดดีๆสิวะ เจ็บนะเว้ยย”
“ชักช้าจริง”แดซองเงยหน้ามาจากระดานวาดรุปมองเพื่อนรักสองคนที่หาเรื่องกันได้ทุกนาทีก่อนจะส่ายหัวให้กับความเป็นเด็กของเพื่อน
“อย่ามาทำหน้าผู้ใหญ่ได้มั้ยวะ ขัดหูขัดตา”แดซองที่อยู่ดีๆก็โดนยองเบแขวะก็อ้าปากหวอ อะไรของมัน
“เมนไม่มาหรอครับถึงได้พาลคนอื่นเค้าไปทั่วหน่ะ”แดซองที่โดนอย่างนั้นก็อดไม่ได้ที่จะโต้อตอบ
“เอ๊ะๆรึจีบสาวแล้วเค้าไม่ให้เบอร์ โอ๋น่าสงสารจังน้า”
“หุบปากเลยแกสองคน รีบทำงานเข้าโอ้เอ้กันอยุ่ได้”พอพี่ท่านพูดๆสั่งๆเสร็จก็เดินกลับที่ไปวาดรูปต่อ สองคนที่เหลือได้แต่งงๆกับท่าทางของอีกคนที่ดูเหมือนผีเข้าอยู่ตอนนี้ แต่พอโดนมองมากๆยองเบก็ตวัดสายตามองเพื่อนทั้งสองคนจนทำให้อีกสองคนที่กำลังประเมิณอาการยองเบอยู่ในใจต้องสะดุ้งและรีบหันกลับไปทำงานต่อทันที
“ฮึ่ย” ก็แบบเค้าที่แอบรักเพื่อนทั้งที่อยู่ใกล้แค่นี้แต่ทำอะไรไม่ได้มันน่าหงุดหงิดใจมากกว่ามั้ยล่ะ ไอพวกซื่อบื้อ -*-
tbc
ความคิดเห็น