[Fic inazuma eleven Go] inazuma Go Vs Jinnezukibara Hih Shcool

ลำดับตอนที่ #4 : คุณชายสุดขรึมกับนายสุดบ๊อง! (No.8 xNo.10)#ฉบับแก้ไข

*><*ชี้แจงก่อนอ่าน(หรือกฎ)*^^*

1. เรื่องนี้จะเน้นแนวจิตนาการส่วนตัวสูงและออกแนวเกินเลย

2. ไม่ตรงกับอนิเมะ คู่อวยดูนิสัยผิดไปจากปกติ ประวัติถูกเปลี่ยนแปลง มีใครไม่รู้มาแทรก เป็นต้น

3. ส่วนใหญ่ไรท์จะแต่งแนวแฟนตาซี ไม่เก่งเรื่องแต่งแนวรักมากถ้าใครไม่รู้สึกฟิน ต้องขอโทษในข้อนี้

4. แต่งตามความรู้สึกล้วน อัพช้า ดอง ไม่อัพ ถือว่าไรท์ยังไม่มีแนวคิดนะคะ

5. สามารถติชม กันได้ค่ะถือว่าบทความนี้เป็นคนกันเอง(#เราเป็นเพื่อนกันนะ^^)

6.อยากทราบเพิ่มเติมเม้นถามได้ มีปัญหาอะไรสอบถามบอกกล่าวได้ค่ะ

7.ห้ามใช้คำไม่สุภาพ ด่ากันนะคะ ถ้ามีในนิยายก็ข้ามๆไปโนะเอามาเพื่อความฮาบ้างอะไรบ้าง

8.ใครมีแนวคิดแบบไหนเม้นบอกได้! จะรีเควสอะไรได้เหมือนกันค่ะ

9. จะมาเป็นตอนยาวแต่เนื้อเรื่องสั้นๆบ้างยาวบ้าง หรือจะเป็นแบบเรื่องสั้นแต่เนื้อเรื่องยาว

****ขอบคุณที่อ่านนะคะ ขอให้สนุกกับนิยาย(_  _)***

_____________________________________________________________

คุณชายสุดขรึม กับ นายสุดบ๊อง!

|| No.8 x No. 10 ||

(KYOTAN)

ตอนที่ 1 พบเจอ

     ในคือวันที่เงียบสงัก ไม่มีเสียงใดสอดแทรกนอกจากสายลมที่ทำให้กิ่งไม้แถวนั้นเสียดสีกันจนเกิดเสียงรำคาญ ถนนที่ไร้ผู้คนมีเพียงแสงจากเสาไฟฟ้าที่ให้ความรู้สึกอบอุ่นถึงจะเรียกว่าอบอุ่น แต่ดูเหมือนว่าให้ความรู้สึกน่าวังเวงอย่างบอกไม่ถูก พร้อมบรรยายกาศที่กำลังก้าวเข้าสู่ฤดูหนาวเต็มทนทำให้ท้องฟ้ามืดเร็วกว่าฤดูร้อนเป็นไหนๆ

   "เฮอ....หนาวจัง ถ้าไม่รีบกลับละก็...คุณแม่ต้องว่าแน่ๆเลย"เด็กหนุ่มพูดกับตนเองก็จะกำชับถุงกระดาษใส่สิ่งของแน่นขึ้นและวิ่งฝ่าความหนาวเย็นไปเรื่อยๆ เนื่องจากกังวลว่าผู้เป็นมารดาของตนกำลังเป็นห่วงปนกับความรู้สึกที่ว่าถ้ากลับไปคงถูกเทศน์ชุดใหญ่เป็นแน่ 

  ตุบ! ก๊อง!

  "เสียงอะไรน่ะ อุ๊บ!!!"หนุ่มผมสีหน้าตาลอ่อนถึงกลับหน้างายเมื่อวัตถุแข็งๆนาวกับเศษซากกระป๋องสแตนเลสกระแทกเข้ากับใบหน้าจังๆ

  "อูย~เจ็บชะมัด...ใครเควี่ยงมาเนี่ย..." เด็กหนุ่มร้องครวนคราญอย่างเห็นได้ชัดก่อนจะเอามือเย็นๆของตัวเองลูบเข้าที่บริเวณที่โดนกระป๋องที่เขาปาเข้ามา

  "ฉันเตะต่างหากล่ะ นายเป็นอะไรหรือเปล่า?" เสียงเรียบๆที่เอยถามด้วยความเป็นห่วงเล็กน้อยสีหน้าของเขาไม่สะท้อนถึงความสำนึกผิดต่อเด็กหนุ่มสักนิดที่อยู่ๆก็เตะกระป๋องมาใส่หน้าเขาจังๆแบบยั้ง ดีที่ด้านที่โดนคือช่วงรอบๆของกระป๋องแทนที่จะเป็นตรงก้นไม่ก็จรงส่วนหัวเพราะดูๆแล้วจะมีสิ่งที่สามารถบาดได้

   เด็กกนุ่มผมสีน้ำตาลลุกขึ้นพรางลูบอาการปวดระบมอย่างเบามือ ก่อนจะสบกับนัตน์ตาลสีอำพันของอีกฝ่ายเข้า นัตน์ตานั้นกำลังสะท้อนถึงอารมณ์ที่กำลังหงุดหงิดถึงจะแสดงสีหน้านิ่งขนาดไหนก็ตามทำให้เด็กหนุ่มเกิดอาการผงักไปด้วยความตกใจ

  "ไม่เป็นไรหรอกครับ ว่าแต่ทำไมคุณ.....เออ...."

  "สึรุกิ ฉันชื่อ สึรุกิ เคียวสุเกะ"เขาตอบด้วยใบหน้านิ่งๆ พร้อมบอกชื่อไปอย่างไม่หึงหวงใดๆ 

  "เออ...คุณสึ...สึรุกิเมื่อกี้ทำไมถึงเตะกระป๋องใส่หน้าผมล่ะครับ?"

  "อารมณ์ไม่ดีน่ะ อันที่จริงฉันไม่ได้ตั้งใจจะเตะใส่นายหรอกนะมันเด้งไปน่ะ"ชายนามสึรุกิ เคียวสุเกะ เอยพลางเบี่ยงสายตาไปมองทางอื่น

  "งั้นเหรอครับ....ผมชื่อ มัทสึคาเซะ เทนมะ ครับ"

  "อืม งั้นขอตัวก่อนล่ะ นี้ของของนาย"สึรุกิว่าก่อนจะยื่นถุงสีน้ำตาลให้อีกฝ่ายทันที ยังไม่ทันที่เด็กหนุ่มจะได้ขอบคุณเขาก็เดินสวนไปทันทีโดยไม่เลียวกลับมามองอีกฝ่ายเลย

  เด็กหนุ่มมองตามก่อนจะเพิ่งนึกอะไรบางอย่างได้เมื่อเห็นถุงกระดาษของตัวเอง

" ซวยล่ะ!!! แม่รออยู่นี้นา!!! "

_________________________________________________

 โปรดติดตามตอนต่อไป

***พูดคุยเล็กน้อย>w<***

แม้วววว! รอนานไหมอ่า ไม่ค่อยได้เขาเพราะไม่ว่างนะคะTwT

ยังไงก็มาอัพแล้วนะมีอะไรอยากให้เพิ่มเติมต่อไปบอกได้นะByenei~