รักวุ่นๆ ของยัยตัวยุ่งกับหนุ่มสุดฮอต

ลำดับตอนที่ #4 : การเผชิญหน้า (คนซวยก็คือฉานนนน)

4

ตอนที่ยืนคุยอยู่กับรีอึนและไค บังเอิญกลุ่มของยูงมีก็มาเห็นพอดี

“ ท่าทางยัยนั้นจะยังไม่เข็ดนะ ยูงมี ”

“ ขนาดรีอึนไปจัดการแล้ว นังนี้ยังมายิ้มระรื่นได้อีก ”

“ ดูท่าทางรีอึนก็จะสนใจมันด้วยนะ ” 

“ หยุดนะ !!! -_ - ^ÙÙ อย่ามาพูดเหมือนว่าใครต่อใครก็ชอบนังนี้ต่อหน้าฉัน เข้าใจมั๊ย ?      

“ แต่…. ” 

“ ถ้าเธอไม่อยากเจ็บตัวก็เงียบซะ ” 

พักกลางวัน ที่โรงอาหาร

 “ เมื่อตอนเช้าฉันเห็นนะ ” 

“ ⁼ _ ⁼  เห็นอะไร ? ”  

“ เธอกันพี่รีอึนไง แล้วบอกว่าไม่รู้จักกัน แต่คุยกันซะสนิทเชียวนะ ” 

“ แล้วเธอได้ยินอะไรมั๊ย ” ฉันถามเบาๆ เพราะกลัวว่าใครจะมาได้ยิน

“ ได้ยิน ” 

“ - ๐ - ว่าอะไร ? ” 

 “ ล้อเล่น อยู่ตั้งไกลใครจะไปได้ยิน ” 

“ เฮ้อ , งั้นเราไปกินข้าวเหอะ ฉันหิวจะตายแล้ว ” 

ขณะที่ฉันกับมินซองเดินหาซื้ออาหารกลางวันกัน ฉันก็คิดว่าจะบอกเรื่องนั้นกับมินซอง เพราะฉันก็ไม่อยากจะเก็บเรื่องนี้อยู่คนเดียว ไหนๆแล้ว ก็ลองยั้งเชิงดูก่อนแล้วกัน

“ นี้ ,มินซอง ฉันกับรีอึนเคยจูบกันด้วยล่ะ ”  

“ ปู้ดดดดด  ( เสียงพ่นน้ำออกมาจากปากมินซอง ) อะไรนะ !!! เธอพูดว่าอะไรนะคิม ? ” 

“ เออ…. คือ ” 

“ เธอโชคดีมากรู้ไหม ที่ได้จูบกับพี่รีอึนน่ะ ”

“ หรอ ” ตรงไหนกันเนี๊ยะ ? “ ฉันว่าตารีอึนอะไรนั้นน่ะออกจะเป็นเสือผู้หญิงจะตายไป ฉันว่าเขาคงทำเรื่องแบบนี้ชินไปแล้วล่ะ ”  

“ ไม่  -_ - ^ÙÙ เธอนี้ไม่รู้จักพี่รีอึนซะจริงๆ พี่รีอึนเขาไม่ได้สุ่มสี่สุ่มห้ากับใครก็ได้นะย่ะ ” 

“ อืม, ถึงว่าเขาไม่จีบเธอ  ^Ù_^Ù     ” 

“ ยัยคิม  -_ - ^ÙÙ  ” 

ฉันยิ้มแหยๆ ให้มินซอง แล้วก็หันกลับไปกินข้าวต่อ เฮ้อ ! ถ้าฉันบอกเรื่องนั้นกับมินซอง มีหวังมินซองต้องสำลักข้าวตายแหงๆ และตอนนี้ฉันไม่รู้ว่าตัวเองคิดถูกหรือผิดกันแน่ที่พูดอย่างนั้นออกไป เพราะตั้งแต่ตอนเริ่มกินข้าวจนกินข้าวอิ่ม มินซองก็เอาแต่ถามถึงเรื่องนี้ตลอด แล้วฉันจะไปมีทางเลือกอะไรล่ะ ก็ต้องโกหกต่อไปเลยตามเลย

หลังจากกินข้าวเสร็จ ฉันกับมินซองก็เดินขึ้นชั้นเรียน แต่แล้วก็เดินไปเจอกับกลุ่มยูงมีที่ดักรอฉันอยู่ตั้งแต่แรกแล้ว เฮ้อ ! เบื่อจริงๆ มีเรื่องที่ต้องให้กลุ้มมากพอแล้ว ยังต้องมาเผชิญหน้ากับยัยนี้อีก ( จริงๆ มันก็จะไม่เป็นเรื่องหรอก ถ้าฉันไม่ยุ่งกับไคอย่างที่ยูงมีบอก แต่จะให้ทำงั้นได้ไงล่ะ ? )

“ ไง, ยัยคิม โดนไปเมื่ออาทิตย์ก่อนยังมีหน้ามายิ้มระรื่นได้อีกนะ เธอเนี๊ยะมันหน้าด้านจริงๆ ” ยูงมีพูด

ตายล่ะ ! ยัยนี้อยู่ดีๆก็พูดโพล่งขึ้นมา อย่างนี้ถ้ามินซองเกิดสงสัยขึ้นมาจะทำไงเนี๊ยะ ?

“ มีเรื่องอะไรกันหรอคิม ? ” จนด้ายยยยย มินซองถามจนได้

“ นี้เธอยังไม่ได้บอกเรื่องนี้กับเพื่อนรักเธออีกหรอ ? เธอเนี๊ยะเป็นเพื่อนที่แย่จังนะ , คิม ”

“ ไม่มีอะไรหรอก เดี๋ยวฉันจัดการเอง เธอไปเรียนเถอะมินซอง ”

พอพูดจบมินซองก็ยอมเดินขึ้นชั้นเรียนไปแต่โดยดี คราวนี้ก็เหลือแต่ฉันเพียงคนเดียวที่ยืนเผชิญหน้ากับยูงมี จริงๆแล้วฉันก็อยากจะต่อยยัยนี้ซักหมัดสองหมัด แต่มันติดอยู่แค่นิดเดียว ก็ยัยนี้ดันเป็นลูกผู้อำนวยการโรงเรียน ถ้าฉันต่อยหน้ายัยนี้ไปละก็ เฮ้อ !! ไม่อยากคิดต่อ

“ ที่แท้มันก็เป็นฝีมือชั่วๆ ของเธอนี้เอง จริงๆ ฉันก็น่าจะรู้ว่ามันเป็นเธอนะ เพราะเรื่องชั่วๆ แบบนี้คงมีเธอคิดออกคนเดียว ” 

“ อย่าทำเป็นปากดีไปหน่อยเลย อยากจะรู้นัก ถ้าไครู้เรื่องนี้ขึ้นมา เขาจะว่ายังไง ? ” 

“ แล้วเธอต้องการอะไรจากฉัน, ยูงมี ? ” 

“ เธอก็รู้ !! ว่าฉันไม่ชอบให้เธอยุ่งกับไค ” ยัยยูงมีตะโกนใส่หน้าฉัน

“ แต่ฉันทำตามที่เธอบอกไม่ได้ ” 

 ตอนที่ยูงมีกำลังพูด ก็เป็นช่วงที่ไคเดินกลับมาจากโรงอาหารพอดี พอไคได้ยินเสียงดัง ก็เลยเดินเข้ามาดูว่าเกิดอะไรขึ้น แล้วก็ดันไปพอดีกับจังหวะที่ยูงมีหันไปเห็นพอดี

“ งั้นถ้าฉันเอาเรื่องนี้ไปบอกไค เธอก็คงจะไม่ว่าอะไรใช่ไหม ? ” 

“ ก็ทำนองนั้น ” ฉันพูดออกไปโดยไม่รู้ว่า ไคกำลังเดินมาทางนี้ TÙT

“ นั้นไง ,ไคมาพอดีเลย ” แล้วยัยยูงมีก็ยิ้มเยาะใส่

“ °๐° ไค !!!! ” 

“ ไคจ้าาาาา  ^Ù_^Ù   ยูงมีมีเรื่องจะบอกไคล่ะ ” 

“ เรื่องอะไรหรอ ? ” 

“ เอ้ ? จะให้ยูงมีบอก หรือไคจะลองถามคิมดูว่า…. ” 

“ มีอะไรหรอคิม ? ” ไคหันมาถาม พร้อมกับคิ้วที่กำลังผูกโบว์ด้วยความสงสัย ตายล่ะว้าฉัน TTÙTT  งานนี้แย่แน่

“ บอกไคไปซิคิม ” ยูงมีเร่งเร้า

ฉันก้มหน้าอยู่สักพัก ก่อนที่จะพยายามเงยหน้าขึ้นมาเผชิญกับชะตากรรมที่ต้องยอมรับ ก็ดันไปสบตากับรีอึนที่กำลังเดินมาทางนี้พอดี ตายล่ะว้า °๐° ตานี้ก็อยู่ข้างยูงมีซะด้วย ทำไมทุกอย่างมันถึงประจวบเหมาะอย่างนี้นะ TTÙTT