คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Stairs = บันได
4.
5 ปีผ่านไป เด็กชายอายุได้ 12 ปีแล้ว
งานที่ทำมาตลอด 5 ปี ก็ได้แก่ วางระเบิด มือปืน นักวางแผน และอื่นๆอีกสารพัด
วันใดที่ต้องไปทำร้ายผู้บริสุทธิ์ เด็กชายก็จะแกล้งป่วย พยายามไม่ทำงาน
ชายที่พบกันครั้งแรกหลังจากที่พ่อแม่ตาย ที่เด็กชายเรียกว่า 'พี่' กำลังเดินมาหา
"แอสตี้" พี่เรียก "วันนี้ก็รู้นี่ ว่าต้องทำอะไร ยังจะมาขี้เซาอีก ตื่นได้แล้ว"
"บอกหัวหน้าด้วยนะครับ วันนี้ผมไม่ไหวจริงๆ โรคเก่ากำเริบอีกแล้ว มันปวดหัวมาก ผมกลัวว่าถ้าผมฝืนทำ จะทำให้งานเสียหมด"
"ก็ถูกของแก เออๆ ข้าไปล่ะ"
เด็กชายทำเป็นไม่ไหว นอนหลับต่อ
5 ปีที่ผ่านมา แม้ว่าความสามารถทางการรบจะมีมากขึ้น แต่กลับเป็นชีวิตที่ไร้ความสุข
ทุกครั้งที่ต้องวางแผนฆ่าคนดี เด็กชายก็จะต้องเก็บความทุกข์ไว้ ทำเสแสร้งว่าสะใจ แต่ลึกๆแล้วเจ็บปวด
อยากจะโทรแจ้งตำรวจ แต่โทรศัพท์ก็อยู่ในห้องของหัวหน้า
จะวิ่งออกจากสถานรับเลี้ยงเด็ก ไปที่สถานีตำรวจ ก็ทำไม่ได้
ก็ต้องปล่อยเลยตามเลยอย่างไม่เต็มใจไปก่อน
ก็ไม่เข้าใจหัวหน้าอยู่เหมือนกัน ขนยาบ้าออกนอกประเทศได้เงินไม่น้อย แทนที่จะเก็บไว้ แล้วเลิกงานบ้าๆนี่ซะ ดันเอาเงินไประเบิดฆ่าคนอื่นต่อ
หัวหน้าคงมีหัวหน้าอีกต่อหนึ่งล่ะมั้ง
แล้วความคิดของเด็กชายก็หยุดลง เมื่อมีเสียงเคาะประตู
"แอสตี้ เปิดประตูหน่อย" เสียงหัวหน้าตะโกนเรียก
เด็กชายเปิดประตู หัวหน้าดูลุกลี้ลุกลนอย่างเห็นได้ชัด
"เกิดอะไรขึ้นหรือครับ"
"ตำรวจมา!!!"
เด็กชายอยากจะตะโกนร้องไชโยด้วยความดีใจ พวกเลวๆแบบนี้ ถูกจับซะได้ก็ดี
"เราจะทำยังไงกันดีครับหัวหน้า" เด็กชายแกล้งทำหน้าหวาดกลัวสุดขีด ทั้งๆที่ในใจพูดว่า ก็มอบตัวไปสิ
"ตำรวจรู้แล้วว่าพวกเราเป็นใคร อีกไม่นานก็จะมาถึงที่นี่แล้ว ฉันอยากให้เธอไปเฝ้าห้องลับตรงขั้นบันไดหน่อย ให้ทำทีเป็นเด็กมีปัญหาไปงอแงแถวๆนั้น"
"ครับ หัวหน้า" เด็กชายรีบออกจากห้อง ไปยังบันได
พวกที่จะต้องไปวางระเบิดในวันนี้ ต้องยกเลิกแผนการทั้งหมด ทำตัวเป็นปกติที่สุด บ้างก็เป็นพี่เลี้ยงเด็ก บ้างก็ทำตัวเป็นเด็กดูแลตัวเองไม่ได้
เด็กชายนั่งลงที่บันได มีขั้นบันได 3 ขั้น ที่สามารถยกออกได้ ถ้ามีกุญแจไข
ส่วนที่ต้องใช้กุญแจไข อยู่ภายใต้ยางกันลื่นที่บันไดขั้นกลางของบันได 3 ขั้นนั้น
"ช่วยด้วยนะแอสตี้" หัวหน้าลูบหัวเด็กชายเบาๆ "เธอเป็นคนฉลาด คงแก้สถานการณ์ได้ดีและแนบเนียนที่สุด หวังว่าคงไม่ทำให้ผิดหวังนะ"
"ครับ เชื่อใจผมเถอะ"
เด็กชายซ่อนยิ้มไว้ภายใน อีกไม่นานที่นี่ก็จะจบสิ้นแล้ว
ข่าวหนังสือพิมพ์ของพรุ่งนี้จะเป็นยังไงบ้างนะ
'สถานเลี้ยงเด็กชั่ว มือวางระเบิด'
'ห้องลับใต้บันได ที่เก็บยาบ้า'
รอก่อนนะตำรวจ ถ้าพวกคุณเดินมาถึงบันไดตรงนี้เมื่อไหร่ ผมจะบอกทุกสิ่งทุกอย่าง ให้รู้ว่าที่นี่มันเน่าแค่ไหน รับเงินสงเคราะห์จากรัฐบาลไม่พอ ยังขายยาบ้าอีก
บรรยากาศของสถานสงเคราะห์กลับมาแล้ว เสียงเด็กแกล้งงอแง เสียงผู้ใหญ่โอ๋เด็ก เป็นสัญญาณที่บ่งบอกว่า ตำรวจได้มาถึงแล้ว
ความจริงแล้วพวกนี้มันเด็กธรรมดาซะที่ไหน เด็กนรกน่ะสิ พวกโจรทั้งนั้น
เด็กชายพยายามมองหาตำรวจ
แต่ก็มองเห็นเครื่องแบบตำรวจจากไกลๆเพียงชั่วครู่ แล้วก็ไม่เห็นอีก
หน้าตาของตำรวจเป็นเช่นไร ก็มองไม่ทัน
ทำไมตำรวจไม่ต้นให้ทั่ว ทำไมไม่เดินมาที่บันไดตรงนี้
ทำไมทำเหมือนไม่ตั้งใจตรวจ เหมือนมาเดินเล่นๆแล้วก็กลับไป
สักพักหนึ่ง สถานสงเคราห์เด็กก็กลับมาเป็นรังโจรเหมือนเดิม
"ขอบคุณมาก ทุกคน" หัวหน้ากล่าวอย่างยินดี
ทุกคนร้องไชโยด้วยความดีใจ
ยกเว้นเด็กชาย ที่แกล้งดีใจ แต่ความจริงแล้วโกรธสุดขีด
"พี่" เด็กชายเรียกพี่ "ตำรวจทำงานเสร็จแล้วหรือครับ"
"ใช่ ไอ้เราก็ตกใจแทบแย่ ...ดูหน้าตำรวจแล้วรู้สึกว่าพวกมันขยะแขยงที่นี่ยังไงก็ไม่รู้ แล้วก็ไม่อยากเดินที่นี่นานๆด้วย"
"พวกมันขี้เกียจจังเลยนะครับ มิน่าล่ะ อ่านข่าวหนังสือพิมพ์ทีไร ก็มีแต่ข่าวจับผู้ก่อการร้ายไม่ได้"
"ฮ่าๆ แต่มันก็ขยันอยู่เรื่องหนึ่งนะ อย่างน้อยมันก็อุตส่าห์เอาโป๊สเตอร์ที่อยู่แจ้งเหตุด่วนเหตุร้าย มาติดหน้าห้องของหัวหน้า ขำจริงๆว่ะ พวกเรา"
ความคิดเห็น