รักใสใสของยัยนักเวทย์

ลำดับตอนที่ #4 : ความฝันประหลาด

“ เฮ้ย....นอนไม่หลับแล้ว   ปวดฉี่  ไฟก็มึดน่ากลัวเป็นบ้าเลย   ถ้าไปปลุกพวกนั้นต้องรู้จุดอ่อนของเราแน่เลย   แล้วเอาไปล้อกัน   ไม่ฉันไม่ปลุกเด็ดขาด  หลับต่อดีกว่า ”

.  .  .  .  .  .  .  .  .  .  .  .  .  .  .  .  .  .  .  ยังไงก็นอนไม่หลับ  ไปก็ไปฟะ

ฉันก้าวออกจากห้องอย่างกล้าๆ  กลัวๆ  แต่ก็ไปถึงห้องน้ำจนได้  พอเส็ดแล้วฉันก็ออกมา 

เฮ้ย...ก็ไม่มีรัยมีนี้หว่า  ทำกลัวไปได้เรานะ ไม่น่าเลย   แต่ฉันพูดกะตัวเองยังไม่ทันขาดคำก็มีรู้สึกเหมือนมีคนเดินผ่าน  แม้กลัวยังไงก็ต้องสู้ ฉันต้องกลับห้องให้ได้  พอก้าวขาออกไปเท่านั้นแหละ   ก็มีมือเย็นเจี๊ยบมาจับขาฉันไว้  และก็มีเสียงออกมาว่า  หนาว.....  ฉันหนาวมาก   ฉันหันไปที่ต้นเสียง และกำลังจะวิ่งหนี แต่เดี๋ยวก่อนนะ  นั้นมันคนนิหว่า  คนที่จับขาฉันเป็นคนที่เจอกันตอนไปหาพวกกุญแจนิ  แต่ทำไมหน้าซิดจัง  ฉันช่วยพยุงเขาขึ้นมา

“ นี้นายเป็นรัยอ่ะ ”               ฉันถามนายนั้น

“ หนาวฉันหนาว  หนาว ”  เขาพูดแต่คำว่า  หนาว 

ฉันเลยนิดขึ้นได้ อาจารย์เคยบอกว่า  ถ้าคนหนาวอย่างเฉียบพันให้คนอีกคนกอดเพื่อให้ความอบอุ่น  และช่วยแบ่งไอเย็น ฉันจะทำดีไหมเนี่ย   ไม่ฉันไม่ทำเด็ดขาด  แล้วนายนั้นก็มากอดฉัน ( หรือฉันคิดดังไปเนี่ย )

“ เฮ้ย !!!  ทำไมตัวนายเย็นยังกะน้ำแข็งเลยอ่ะ ”  ฉันถามนายนั้น แต่ก็ไม่มีคำตอบกลับมา

“ นี้ๆ นายจะกอดฉันอีกนานมะ ”  ฉันสะกิดเขา แต่นายนั้นก็ยังไม่ยอมปล่อยฉันอีก

“ อืม  โทษทีนะ  พอดีตัวเทออุ่นดีอ่ะ  ”

“ แล้วนายไปทำรัยมาตัวถึงเย็นอย่างนี้อ่ะ ”  

“ อืมไว้ฉันจะบอกนะ  ขออีกนิดนะ ( ขอรัยอีกนิดฟะ ) ”          เขาพูดแล้วก็กอดฉันอีกที

“ เฮ้ย.... ยังมีหน้ามากอดอีก  ออกไป ”                  ฉันพูดพร้อมผลักเขาออกไป

“ เป็นการไถ่โทษของนาย  นายต้องไปส่งฉันที่ห้องนะ โอเชมะ ( อิ อิ ฉันหาคนไปเป็นเพื่อนได้แล้ว ) ”

“ ก็ได้  เทอกลัวผี หรอ  ถึงต้องให้ฉันไปส่งอ่ะ ”            เขาถามแล้วทำหน้าทะเล้น ( เมื่อกี้ยังหน้าซีดอยู่เลย )

“ ผะ ผะ ผี หรอ   ฉันไม่กลัวหรอก  แค่อยากให้ไปส่งเฉยๆ ^^;;”       

“ หรือว่า เทอชอบฉัน ”                   นายพูดเข้าข้างตัวเองอีกแล้ว

“ ป่าว  นายจะบ้าหรอไง  คัยจะไปชอบคนอย่างนายไม่ทราบยะ  นายคิดจะทำรัยฉันอ่ะ ”( ฉันคิดเพราะเขาทำหน้าหื่นๆ )

“ ไม่แน่หรอก  แต่เทอก็หน้าตาใช่ได้นะ  แถมใส่ชุดนอนเซ็กซี่ซะด้วย ”          (ซะงั้น ลืมไปเลย  ฉันใส่ชุดนอนสายเดี่ยว กะ กางเกงขาสั้นนิหว่า   อ้าย ฉันจะบ้าตาย  สวยไปก็เป็นบาป T_T “)

“ นี้เทอ  จะยืนทำหน้าเหมือนคนใกล้ตายอยู่อีกนานมะ  ไม่กลับห้องเทอหรอ  หรือจะ กลับห้องฉัน   ก็ได้นะเอามะล่ะ   เตียงฉันอุ่นนะ  ไปนอนกะฉันป่าว ”

“ ไม่อ่ะ  ขอบคุนนะ  ( นายนี้ท่าทางจะบ้า  ) ”

“ไปฉันไปส่งเทอ  เร็วซิ  หรือเทอจะให้ฉันอุ้มไป    ก็ได้ ”  เขาพูดเส็ดก็ช้อนตัวฉันอุ้มขึ้นไปเลย

“ อารายเนี่ยนายปล่อยฉันลงนะ  ไม่นั้นฉันจะกรี๊ดเลยนะ  ”

“ ถ้าเทอกรี๊ด  ฉันจะ  จับเทอไปห้องฉันเลย  ”

“ ก็ได้  ปล่อยฉันลงเถอะนะ เดี๋ยวคัยมาเห็นเข้ามันจะไม่ดีนะ ”  ฉันทำสายตาอ้อนวอน *_*

“ ไม่ต้องอ่ะ   เทออยู่หอไหน  ”

“ ฉันก็อยู่หอนี้ซิ  ไม่นั้นจะมาเข้าห้องน้ำหอนี้ทำไม ”

“ ชั้นนี้ด้วยช่ายมะ    ห้องหมายเลขรัย ”   

“ ห้องฉันตรงไปเลี้ยวซ้ายก็เจอแล้ว ”

“ ตรงนั้นมันห้อง  สำหรับนักเรียนที่มาร่วมการแข่งขันสายต่อสู้นิ  ไม่น่าเชื่อว่าเทอจะเก่งทางด้านการต่อสู้นะ 555+ ”

“ นายขำรัยไม่ทราบยะ  แม้ฉันจะน่ารักก็ไม่ได้หมายความว่า คนน่ารักจะไม่เก่งนะยะ ”

“ เทอน่ารักด้วยหรอ  ฉันพึ่งสังเกตนะเนี่ย           ”  ( เขาพูดแล้วทำหน้าเหมือนสังเกตตัวฉัน )

ระหว่างเถียงกันเขาก็อุ้มฉันเดินไปถึงห้องพอดี

“ ปล่อยฉันลงได้แล้ว  ฉันจะเข้าห้อง  หรือว่านายจะไปนอนกะฉัน ”

“ เอาซิ ฉันไปนอนกะเทอก็ได้  ไหนห้องเทอเป็นยังไงนะ  ”

“ แอ๊  แอ๊ ”   นั้นเสียงเจ้ามังกรของฉันนิ  ทำไมถึงร้องขึ้นมานะ

“ อืม  คัยนะเปิดประตูทำไม ”                     เวลพูดพร้อมเงยหน้าขึ้นมามอง ด้วยท่าทางที่งัวเงีย

“ ฉันต้องไปแล้วนะ   Good night  ”                      นายนั้นพูดแล้วรีบเดินไปด้วยความเร็วสูง

ฉันมองจนแผ่นหลังของเขาค่อยๆหายไป

“ นี้ ยัยจินไปไหนมาเนี่ย  ปิดประตูเร็ว  ฉันแสบตา ”      เวลพูดแล้วทำตาหยีใส่ฉัน

ฉันปิดประตู   เดินไปที่เตียงนอน  แล้วกำลังจะตอบคำถามของเวล  แต่พอหันไป   กำลังจะตอบพบว่า.............. หลับไปแล้วทำไมนอนเร็วเงี้ย   ฉันนอนมั้งดีกว่า        

“ ราตรีสวัสดิ์ ......................................  ”              ฉันพูดทั้งที่รู้ว่า   เวล กะ หนาน หลับแล้ว     แต่มันติดแล้วอ่ะ เลยต้องพูดไม่นั้นนอนไม่หลับ  ^_^

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

.  .  .  .  .  .  .  .  .  .  .  .  .  .  .  .  .  .  .  .  .  .  .  .  .  .  .  .  .  .  .  .  .  .  .  .  .

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

“ จิ๊บ จิ๊บ ” เสียงนกร้องปลุกให้ฉันตื่นจากการหลับใหล   แสงแดดอ่อนๆของพระอาทิตย์ในยามเช้า  ชั่งสดใส   ฉันดูนาฬิกา  เฮ้ย!!!!!นี้   พึ่งตี 5 เองนิ   แปลกจังเลยทำไมวันนี้ฉันถึงตื่นแต่เช้า   เดินออกไปดูข้างนอกหน่อยดีกว่าเรา  ท่าทางที่นี้ในตอนเช้าจะสวยนะ

ฉันใช้เวลา ประมาณ 5 นาทีเดินของไปถึงสนามของโรงเรียนฟีนิกซ์  ที่สวนของฟีนิกซ์ในยามเช้า  ไม่มีใครเอง   น้ำค้างอยู่ตามยอดหญ้า   เป็นภาพที่สวยมาก

ฉันเดินไปนั่งที่ม้านั่งที่อยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่ต้นนึง มันน้าจะเป็นต้นฮอลลี่มั้ง  แต่ก็ชั่งมันเถอะ    ฉันนั่งชื่นชมความงามของสวนที่ฟีนิกซ์  

“  คัยนะ  ”   มีคนเอามีมาปิดตาฉัน

“ ลองทายดูซิ ” เสียงนี้เป็นเสียงที่ฟังดูอบอุ่นและอ่อนโยนมาก  มือที่นุ่มและอบอุ่นคนคนนั้นก็คือ  เรียว

“ เรียว นายเอามือออกจากหน้าฉันนะ ” ฉันพูด

“ เก่งเหมือนกันนิเรา ”         เขาพูดพร้อมเอามือออกจากหน้าฉัน

“ นี้เทอสวยจังเลยนะ ” พูด   ฉันเลยหน้าแดงมากเลย อาจเป็นเพราะร้อน   แล้วกำลังหันไปถามว่าชมทำไม  

“ นี้นายไปเอามังกรของฉันมาจากไหนเนี้ย  แล้วนายจับมันได้ยังไง  ระวังนะ นี้นายระวังหน่อยซิ เอาคืนมา  เดี๋ยวก็โดนกัดหรอก ”   ปกติมันไม่เคยให้คัยจับมันนอกจากฉันนะ    ฉันพูดใครนายเรียวระวัง

“ เป็นห่วงฉันหรอ ”  เขาพูดแล้วทำหน้าทะเล้น

“ นายบ้าปะเนี้ย   คัยไปห่วงนายไม่ทราบยะ  ไหนๆ -////-”

“ แล้วทำไมต้องหน้าแดงด้วยล่ะ ”  เขาทำหน้าสงสัย

“ นายเอามังกรของฉันคืนมาเลยนะ ” แล้วฉันก็พยายามเอามันคืนมา   แล้วมันก็ข่วนฉัน

“  นี้เคโระ   อย่าไปข่วนเทอซิ   ฉันเคยบอกให้นายคอยดูแลเทอนะ ไม่ใช่ทำร้าย  ฉันรู้ว่านายคิดถึงฉัน   เราไม่ได้เจอกันมาตั้งหลายปีนิใช่มะ แต่นายต้องทำตามที่ฉันสั่งนะ  เดี๋ยวไม่นานเราก็ได้เจอกันแล้ว ”  นายนั้นพูดอะไรแปลกๆอ่ะ  

“ นี้นาย  มังกรนั้นเป็นของฉันนะ  แล้วเขาก็ไม่ได้ชื่อ เคโระด้วย  เขาชื่อ  เคน นะ”

“ ยังมีอีกแล้วทำไมนาย…… ”