ลำดับตอนที่ #4
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : กลับมาเป็นดังเดิม
ตอนที่ 4 : กลับมาเป็นดังเดิม
"ไงมึง ตัวติดกันมาเลยน้า"ไอ้กานมันเห็นผมเดินเข้าห้องเรียนมาพร้อมไอ้ภูมิแมร่งก็ร้องทักเลย พ่อมึงเป็นจิ้งจกสายพันธุ์สก็อตไบหรือไงทำไมชอบทักชอบขัดกูจัง??
"...."ผมเงียบไม่ตอบมันแล้วเดินไปนั่งที่โต๊ะทันที ไอ้ดั้มหายไปไหนว่ะ?
"มันเป็นไรอ่ะ?"เสียงไอ้กานมันหันไปถามไอ้ภูมิเบาๆ แต่ถึงจะเบาขนาดไหนผมก็ได้ยินอยู่ดีแหละ แมร่งคุยกันข้ามหัวกูเลย ไอ้ห่า!
"ไม่รู้ เมื่อเช้าตอนเดินมาด้วยกันแมร่งก็เงียบตลอดทางแถมยังเดินไม่รอกูอีก"ไอ้ภูมิมันพูดติดน้อยใจ เหอๆ อย่ามางอนกูนะ กูงอนพวกมึงอยู่มีเรื่องไรไม่รู้จักบอกมึงกูกันเลย กูไม่ใช่เพื่อนมึงแล้วใช่ไหม๊!! อ๊ะ ไอ้ดั้มมาแล้ว
"ดั้ม!"
"ห้ะ?"
"มึงมานี่ดิ่"ผมกวักมือเรียกมัน มันก็ทำหน้าเอ๋อๆแล้วเดินมาหาผม
"มีไร?"
"..."ผมหรี่ตามองหน้ามันก่อนจะค่อยๆเลื่อนลงมามองรอยที่คอมันช้าๆ เป๊ะเลย! รอยเดียวกับรอยที่ไอ้เฮียมันโดนเมียมันดูดเลย ไอ้ดั้มมันขยับคอเสื้อมันขึ้นมาปิดรอยนั่นเล็กน้อยเมื่อเห็นว่าผมกำลังจ้องอยู่ก่อนจะเตรียมลุกขึ้นหนีแต่ผมก็คว้าแขนมันไว้ได้ทัน กูไม่ให้มึงหนีหรอกสาส
...
...
"คอมึงไปโดนใครดูดมา?"
"...!!!"
"..."ผมหันขวับไปมองไอ้หมาสองตัวข้างๆ ทีแรกกะว่าจะเล่นงานไอ้ดั้มคนเดียว แต่ไอ้ภูมิกับไอ้กานที่เคยนั่งดูเหตุการณ์อย่างเริงใจตอนนี้หน้าพวกมันกลับซีดเผือดไม่ต่างจากไอ้ดั้มก่อนที่มันจะรีบปรับสีหน้ากัน ไอ้พวกเวร พวกมึงคิดหรอว่าจะช่วยกันปิดอะไรกูได้!?
"พวกมึงรู้อะไรมาใช่ไหม?"ผมถามไอ้ภูมิกับไอ้กาน มันสองตัวก็ส่ายหัวรัวเลย ถ้าไม่รู้อะไรแล้วพวกมึงจะตกใจทำไม๊!? ไอ้กรวก!!
"พวกมึงก็รู้ว่ามันเป็นรอยโดนดูด!! กูจะถามดีๆ...
...ใครดูดคอมัน!!??"ใครมันช่างกล้าว่ะ!? เพื่อนกูอยู่แค่ ม. 4 ทำไมผู้หญิงมันถึงแรดนัก นิ่ถึงขนาดมีดงมีดูดแล้วมันจะไปคบกันรอดได้ยังไง๊!!?
"คือ..."
"มึงหยุด! ถ้ามึงจะกวนตีนกูโดยการบอกว่าแดร็กคูล่าแมร่งดูดคอเชี่ยดั้มกูจะกระโดดเอาเก้าอี้ฟาดหัวมึงให้แตกเลย!!!"ผมชี้หน้าคาดโทษไอ้กาน แมร่งชอบทำหน้ากวนตีนไม่เลิก เดี๋ยวกูปั๊ดสับมึงขายเป็นชิ้นๆซ่ะหรอก!
"มึงสติแตกรึไง เงียบๆหน่อยดิ่ คนอื่นก็อยู่เต็มห้องนะ"ไอ้ภูมิมันเข้ามาจับแขนผมเบาๆแล้วกระตุกให้ผมรู้สึกตัว ผมก็หันไปมองตามมัน พวกห่าแมร่งว่างนักรึไงทำไมชอบมายุ่งเรื่องชาวบ้านจังว่ะ!!?
"อย่าพาลเบียร์ เดี๋ยวกูจิ้มตาแตก"ไอ้ภูมิมันพูด กูแค่มองพวกมัน(แบบหาเรื่อง)เฉยๆกูผิดอะไรว่ะ!?
"ไปคุยกันที่อื่นเถอะ"ร่างผมถูกกระชากไปตามแรงลากของไอ้ภูมิ มันหันไปบอกไอ้กานกับไอ้ดั้มแล้วเดินนำไปที่สวนพักผ่อนหย่อนใจหลังโรงเรียน
"ปล่อยกู!"ผมสะบัดแขนออกจากพันธนาการของไอ้ภูมิก่อนจะค้อนแมร่งซ่ะวงใหญ่ กูไม่รักมึงจริงๆแล้ว!!
"รอยดูดนั่น..."
...
..
"...กูทำเองแหละ"
"...!!!"ผมหันไปมองไอ้กานแทบจะทันที หน้ากูคงเอ๋อชิบหาย ล้อเล่นแบบนี้สนุกมากใช่ไหมไอ้สาส!?
"กูกับไอ้ดั้ม..."
"มึงพอได้แล้ว!!!"ดั้มมันตะโกนแทรกขึ้นมาเสียงดัง ซึ่งก็หยุดทุกการกระทำและทุกคำพูดไปเลย
"..."ไอ้กานมันก้มหน้าเม้มปากแน่นเป็นเส้นตรงก่อนจะหันหน้าหนีพวกผม เป็นอะไรของมัน?
"...ดั้ม..."ผมเรียกชื่อมันเบาๆ ไอ้ดั้มมันก็อาการเดียวกันเลย ทำไมต้องหลบตา?...
"พวกมึง..."ผมจุกอกพูดอะไรไม่ออกได้แต่ยืนมองพวกมันหันหน้าไปคนละทิศละทางปล่อยให้เวลามันผ่านไปอย่างไร้ความหมาย...
...พวกมันคงยังไม่พร้อม ยังไงมันก็ต้องมาบอกผมอยู่แล้วล่ะ...
ผมนึกพูดปลอบใจตัวเองไปมาก่อนจะตัดสินใจเดินหันหลังออกมาจากตรงนั้น ผมคงห่วงมันมากไป ถ้าลองมาคิดดูดีๆแล้วมันก็โตพอที่จะทำอะไรตามใจมันบ้าง...ผมก็แค่เพื่อน...คงไม่มีสิทธิ์ไปกวนใจอะไรมันมากมาย...
---------------------------------
~เหม่อมองบนฟ้าไกล
จ้องมองด้วยความสงสัยว่าใครกันนะใคร
ที่พาให้เธอเดินหลงทางมาเจอกันฉัน~
ผมนั่งทอดสายตามองออกไปที่หน้าต่างโดยมีภาพทิวทัศน์คือไอ้ภูมิที่กำลังนอนฟลุบหลับไปกับโต๊ะอยู่ เฮ้อ นี่ก็ผ่านมาตั้ง 3 วันแล้วนะที่ผมยังไม่ได้คุยกับพวกมันอ่ะ ถึงจะจำไม่ได้แล้วว่าทำไมถึงไม่คุยกันแต่ก็ยังไม่อยากคุยหรือพูดอะไรอยู่ดี โอ้ย งงตัวเองโว้ย!!!
"อ๊ะ?"ผมที่กำลังนั่งมองไอ้คนข้างๆนอนอยู่อย่างเพลินๆต้องรีบทำทีเป็นตั้งใจเรียนเมื่อเห็นว่าร่างหนานั่นเริ่มขยับตัว
"..."ไอ้ภูมิมันหยีหัวตัวเองเบาๆก่อนจะนั่งพิงหน้าต่างแล้วหันมามองผม เชี่ยมองไมว่ะ เดี๋ยวกูก็เกร็งจนเหยี่ยวเล็ดหรอกมึง!
"..."ผมเงียบแกล้งทำเป็นตั้งใจเรียนอังกฤษบ้าบอคอแตก(ที่แกรมม่าไม่เข้าสมองเลยซักนิด)ตามันก็คอยเหลือบไปมองคนข้างๆอยู่เป็นระยะๆ ซึ่งมันก็ยังคงนั่งจ้องผมอยู่ตาใสแจ๋ววว
"นายกิตติภูมิ ไหนลองแต่งประโยครูปแบบนี้คร่าวๆให้ครูฟังหน่อยซิ!!"เสียง'จารย์องอาจตะโกนสั่งไอ้ภูมิดังมาจากหน้าชั้นเรียน ไอ้ห่านิ่ก็หันไปมอง'จารย์แล้วเลิกคิ้วกวนตีนก่อนจะลุกขึ้นยืนช้าๆ หึ โดนซ่ะบ้างมึง! กระดานมีเสือกไม่มองหน้ากูแมร่งมี a-z ให้มึงอ่านรึไง ไอ้ห่า!!
"He is the most beautiful."ไอ้ภูมิมันพูดไปก็มองหน้าผมไปแถมมันยังมีการยักคิ้วให้ด้วยนะ เหอๆ มันคงมั่นใจอ่ะว่าตอบถูกชัวร์ ถึงผมจะอ่อนอังกฤษแต่ก็ผมก็พอรู้บ้างนะว่า He คือผู้ชาย และ beautiful แปลว่าสวย (นอกนั่นไม่รู้หรอกว่าคือไร ฮ่าๆๆ) แมร่งควายชิบหาย ผู้ชายบ้านพ่อมึงดิ่สวยได้!! (แล้วมึงล่ะ!?)
"เดี๋ยวๆ! อะไรๆ ผู้ชายที่ไหนเขาใช้คำว่าสวยครับคุณหล่อ?"ครูองอาจถามมันย้ำอีกครั้งมือก็วางหนังสือเรียนลงแล้วเปลี่ยนมาแกล้งมันแทน
"ก็เพื่อนของผมไงครับ'จารย์...สวยที่สุดในโลกเลย"ไอ้ภูมิมันพูด ไอ้กานกับไอ้ดั้มก็หัวเราะกันคิกคัก อะไรว่ะๆ มันแปลว่าไร?? ตลกหรอว่ะ??
"พูดอย่างนั่นเดี๋ยวสาวๆก็ใจสลายหมดหรอกไอ้เด็กเกรียน นั่งลงแล้วตั้งใจเรียนซ่ะนะไม่ใช่เอาแต่มอง...ไปที่อื่น ^^"ครูองอาจพูดจบ ไอ้ภูมิมันก็ยักไหล่แล้วนั่งลงทันทีแล้วหันมามองหน้าผมต่อ
"มองเชี่ยไร? มองหน้ากูมันก็ไม่ได้ช่วยให้มึงได้เกรด 4 หรอกนะ ไอ้ห่า!"ผมบอกมันแต่ตาก็ยังมองกระดานอยู่ ปล่อยไปเดี๋ยวแมร่งก็นั่งจ้องหน้าผมต่อจนเลิกเรียนนั่นแหละ ไอ้ห่านิ่ไม่รู้เป็นเชี่ยไร ไม่ไล่ไม่เลิก!
"หึ ถ้าได้เกรด 4 แต่ไม่ได้มองหน้ามึงกูก็ไม่เอาหรอก"
"อะไรนะ!?"ผมเลิกคิ้วแล้วหันไปถามมัน บ่นอะไรหงุงหงิงๆ เดี๋ยวกูก็ตบเกรียนร่วง มึงแอบนินทรากูใช่ไหม!? เมื่อกี้มึงพูดว่าถ้าแม่มึงตาตี๋แบบแม่กูมึงก็ไม่เอาหรอกใช่ไหม๊!!?
"เปล่า ก็ไม่มีไรนิ่"มันทำท่าทางกวนตีนก่อนจะฟลุบนอนลงไปกับโต๊ะอีกครั้ง เอ้า เชี่ยนิ่! คุยกันไม่กี่ประโยคแมร่งหลับอีกแหละ บ้านมึงน้ำท่วมขัง(?)รึไงถึงต้องอดหลับอดนอนมานอนต่อที่โรงเรียนเนี้ย!? ฮ่วย!
"โอ้ย เมื่อยโว้ยยย!!"ผมยกแขนบิดขี้เกียจไปมาสี่(สิบ)ห้ารอบ ยุ้ยๆ(?) ได้กลับบ้านซักที กูอุตส่าห์ตั้งหน้าตั้งตานับเวลารอให้บ่าย 3!!
"ไปแดกติมกันไหมมึง? กูเจอร้านนึงโคตรหร่อยเลย"ไอ้กานมันหันมาถามผม มือมันก็กวาดของบนโต๊ะเข้ากระเป๋ารวดเดียวจอด
"เออๆ ดีเหมือนกัน กูไม่ได้ใช้เงินไอ้ภูมิมานานแล้วเนี้ย"ต้องช่วยประเดิมซักหน่อยเดี๋ยวเงินมันร้อนมือ
"มึงหายงอนแล้ว?"ไอ้ภูมิมันถาม
"งอน? งอนไร?"กูงอนไร?
"..."ทำไมมองกูแปลกๆ???
"..."ทำไมพวกมึงทำหน้าอย่างน้านล่ะ!!?
"โอ้ยยย มึงก็จะไปรื้อฟื้นอะไรอีกว่ะ ป่ะๆแดกติมกัน"ไอ้กานมันดึง(ใช้คำว่ากระชากดีกว่า)ไอ้ภูมิให้ลุกขึ้นยืนก่อนจะหันไปค่อยๆประคองไอ้ดั้มให้ลุกแล้วเอากระเป๋าไอ้ดั้มมาถือไว้ เชี่ยนิ่ แมร่งเลือกปฏิบัตินี่หว่า!!
"เอ่อ คือ...ภูมิ"
"...?"พวกผมเหลียวหลังกลับไปมอง เอ่อ แอนนี่มั้ง สาวผมลอนสีน้ำตาลแต่งหน้าอ่อนๆที่ตอนนี้บลัชออนเธอคงเข้มจัดทำให้หน้าขาวๆนั้นแดงระเรื่อ
"เนมิวมีอะไรหรอ?"ไอ้ภูมิถามขึ้นเมื่ออีกฝ่ายเอาแต่ก้มหน้ามองพื้นไม่ยอมพูดจา ตกลงชื่อเนมิว? แล้วนิ่กูไปเอามาจากไหนว่ะว่าชื่อแอนนี่???
"เอ่อ เสาร์นี้ ภูมิจะไปงานวันเกิดมิวแน่ๆใช่ไหมค่ะ?"เสาร์นี้? งานวันเกิด?
"ห้ะ? ..อ๋อ ไปครับไป มิวชวนน้ำปั่นด้วยดิ่จะได้สนุกๆ"เฮ้ย เดี๋ยว! ไอ้ภูมิ! มึงรีบเก็บยิ้มหล่อๆของมึงเดี๋ยวนี้เลยนะเขามองกันตาหวานเยิ้มทั้งตำบลแล้วน่ะ!!
"อ่า ...ได้ซิๆ น้ำปั่นก็มาด้วยซิ เราจัดที่โรงแรม xxx..."
"ไม่ต้องหรอก ยังไงเรากับน้ำปั่นก็ไปพร้อมกันอยู่แล้ว เดี๋ยวให้พวกไอ้กานกับไอ้ดั้มมารับก็ได้"
"...หรอ...
ได้ค่ะๆ ^^"เนมิวส่งยิ้มหวานมาให้ไอ้ภูมิก่อนจะเดินกลับเข้าห้องไปหาเพื่อนๆ เมื่อกี้ดันแอบเห็นสายตากับสีหน้าแปลกๆอีกแล้วดิ่... วูบนึงที่เหมือนเห็นความเกลียดชัง แค่ช่วงสั้นๆแต่กลับ...ดูน่ากลัว...บรึ๋ย~
"มึงนิ่ น่าหมั่นไส้ว่ะ"
"อะไรของมึง?"
"ก็... เปล่านิ่"กูแค่อยากจะบอกว่า...กูชักจะมีศัตรูหัวใจเยอะจนน่าหมั่นไส้แล้ว...แค่นั้นเอง...
"เฮ้ย! วันนี้วันอะไรว่ะ?"ไอ้กานมันชงักแล้วหันมาถาม
"วันพฤหัส ทำไม?"ไอ้ดั้มมันตอบ หน้าแมร่งมึนได้อีก ฮ่าๆๆ
"เหี้ยแล้ว!! พรุ่งนี้ส่งกลอนไทยของ'จารย์เน้ง!!!"
"....!!!"
เหี้ยแล้ววว!!!
---------------------------------
~โบ๊ะ!~
"มึงแต่งดีๆดิ่ไอ้กาน กลอนพ่อมึงดิ่ มีวินัย ใฝ่เรียนรู้ เชิดชูคุณธรรม นั่นมันคำขวัญวันพ่อไอ้ควาย!!"
"มึงมาแต่งเองไหมล่ะดั้ม กูคิดจนหัวจะแตกแล้วเนี้ย!!"เสียงไอ้กานกับไอ้ดั้มมันเถียงกันตั้งแต่หมดคาบคณิตล่ะ ต่อไปเป็นคาบไทยพวกแมร่งก็เอากลอนมาปั่นใหญ่ ไม่รู้จะพูดยังไงดีเหมือนจะตีกันตายมากกว่า
"มึงคิดออกยังเนี้ย เอาแต่นั่งหัวเราะพวกมันเดี๋ยวก็ได้ไปวิ่งอีกหรอกมึง"ไอ้ภูมิมันเอาปากกามาจิ้มหน้าผากผมแล้วเอาตีนมาดึงเก้าอี้ผมให้เข้าไปชิดตัวมัน แรงควายชิบหาย!
"เอ้า ก็กูให้มึงคิดไง เก่งนักไม่ใช่!?"โด่ ไอ้อ่อน กูก็นึกว่าเด็กเรียนดี อย่างมึงอ่ะดีแค่หน้าตาแหละโว้ย!!
"มึงแอบด่ากูในใจใช่ไหม?"รู้ทันอีกสาสนิ่
"เปล๊า มึงจะบ้าไง ใครจะไปกล้าด่ามึง"นอกจากกูอ่ะนะ ฮ่าๆๆ
"เชี่ยกาน! มึงจะไปไหน!?"ผมผละจากไอ้ภูมิแล้วรีบหันไปเรียกไอ้กานไว้แทน ดีนะที่เรียกทันไม่งั้นแมร่งวิ่งออกจากห้องไปล่ะ อะไรจะรีบปานนั่น
"กูปวดขี้ปวดขี้บอกปวดขี้
บอกปวดขี้ปวดขี้ให้ปวดไหน
บอกปวดขี้ปวดขี้คือปวดไง
บอกปวดขี้ทำไมไม่ฟังกู!!"
...
..
"-0-"เอ่อ ถ้ามึงลงทุนแต่งเป็นกลอนขนาดนี้ก็จงไปเสียเถิด ไปตามทางที่เห็นควรเลย กูจะไม่รั้งมึงไว้แล้ว - -*
~ตึ่ง! ตึ่ง!!~
"เปิดหนังสือ!! แล้วเดินเอากลอนที่ทำเป็นคู่มาส่ง!!"ชิบหายวายปวง 'จารย์เน้งเข้ามาตอนไหนว่ะ!?
"มึงคิดได้ยังว่ะเชี่ยภูมิ!!?"กูยังไม่อยากออกกำลังนะเว้ย!!
"เออๆ ได้แล้วๆ"
"ห้ะ? มึงไปเอามาจากไหน?"ทำไมมันเร็วจัง?
"จากไอ้กาน"จากไอ้กาน!!??
"มึงจะบ้าหรอ!? ไอ้กลอนปวดขี้มันอ่ะนะ!?"
"อือ แต่กูเอามาปรับนิดหน่อยคงใช้ได้มั้ง"ง๋ายๆสั้นๆจบตั้งแต่คำว่าอือ ชีวิตกูคงมีค่าแค่ขี้ใช่ไหม?
"แล้วมึงปรับเป็นไรล่ะ?"ลองถามดูเผื่อมีความหวัง
"...พี่บอกเจ้าว่ารักคือรักเจ้า
บอกว่ารักรักเจ้าจะรักไผ
บอกว่ารักรักเจ้าคือรักไง
บอกว่ารักเจ้าไยไม่ได้ยิน"
"..."
"กิตติภูมิ! ประภัสสร! พวกเธอจะส่งหรือจะวิ่ง!!?"
"สะ ส่ง ส่งค่ะ!"'จารย์แมร่งรีบดีจังวุ้ยเฮ้ย!! ผมรีบวิ่งเอาใบไปส่ง'จารย์อย่างด่วนจี๋ แค่เห็นหน้าครูก็ปวดขาแล้ว งานเหงินไม่เคยทงเคยทำเล๊ย คิดดูดิ่ขึ้นม. 4 มาคาบไทยกรูต้องวิ่งตล๊อด ไม่อยากจะเม้าท์ผมน่ะวิ่งมาหมดแล้วตั้งแต่รอบบันไดยันหน้าโรงเรียน!
"..."ครูเน้งน้อยหรี่ตามองผมนิดๆก่อนจะคว้าหมับเอากระดาษไป โอ้แม่เจ้า หัวใจกูตกไปอยู่ตาตุ่ม! จ้องตากันระยะเผาขน!
"เชี่ยแมร่ง จะโดนฆ่าเปล่าว่ะ?"ผมบ่นกับตัวเองแล้วเดินไปนั่งที่โต๊ะข้างไอ้คนหน้าสะล่อน(?)ดังเดิม
"กูว่าเราตายห่าแน่เลย"กูน่าจะโทรไปบอกป๊ากับม๊าก่อนดีไหมว่าอยากกินอะไรก่อนไปพักต่างอากาศบนสวรรค์? โบ๊ะ!!//โดนตบเกรียน
"มึงก็คิดมาก 'จารย์เขาไม่ว่าไรหรอก เผลอๆเขาไม่อ่านด้วยซ้ำ"ไอ้ภูมิมันพูดพลางวาดรูปล้อเลียน'จารย์เน้งน้อย สีหน้ามันดูตั้งอกตั้งใจเหลือเกิน เอ๊ะ? ไอ้เฮียมันสอนไอ้ภูมิวาดรูปมานี่หว่า!! ทีน้องในไส้แค่หยิบดินสอแมร่งตบซ่ะเกรียนแทบแตกเลยนะมึง!
---------------------------------
"...หึ หึ"เสียงหัวเราะออกแนวสมเพสตัวเอง บอร์ดสีขาวใหญ่ถูกแต่งแต้มตามขอบพอสวยงามตั้งอยู่ตรงทางผ่านผู้คนชุกชุม แต่มันจะไม่อะไรเลยถ้ากลางบอร์ดที่ว่างเปล่ามันไม่มี A4 สีขาวที่เขียนด้วยลายมือหยาบๆว่า
'พี่บอกเจ้าว่ารักคือรักเจ้า
บอกว่ารักรักเจ้าจะรักไผ
บอกว่ารักรักเจ้าคือรักไง
บอกว่ารักเจ้าไยไม่ได้ยิน'
พร้อมลงชื่อเรียบร้อย
'นายกิตติภูมิ ณรงคศิลป์
นางสาวประภัสสร รัตนวิเษกุล'
"ไอ้เชี่ยเอ้ย!"มึงอย่าอยู่เลยไอ้ A4!! ขายหน้าชิบ เพราะมึงไอ้ภูมิ เพราะมึง!! เพราะมึงชื่อกูถึงต้องมาติดอยู่บนบอร์ดเชี่ยๆนี่!!!
"ประภัสสร!"
"...!!!!"
...
'จารย์เน้ง!!!
...
"คะ ค่ะ?"
"เธอกำลังทำลายทรัพย์สินโรงเรียนหรอ?"
"ปะ เปล่าค่ะ แหะๆ ^^;"ใครมันจะกล้า? ผมแค่มาจับๆดูเฉยเฉ๊ย!
"เปล่าก็ดีแล้ว หึหึ ผลงานโดดเด่นดีนะ"'จารย์แมร่งนางมารชัดๆว่ะ!!
"ขะ ขอบคุณค่ะ เอ่อ หนูขอตัวก่อนนะค่ะ อ๋อ แล้วก็ขอนี่ด้วย ไปแล้วนะค่ะ!!"ผมยกมือลาครูตามมารยาทไทยๆก่อนจะฉีกกระดาษออกมาเสียงดัง...
~แคว่ก!~
แล้วเผ่นเน้บชนิดที่ว่าห้ามหันไปมองข้างหลังอีกเด็ดขาด!!
"ประภัสสร!!!!"
---------------------------------
"เป็นไง หายปวดขายังมึง?"ไอ้ภูมิมันยืนเกาะรั้วบ้านผมพลางยื่นหน้ามาถาม เวรเหอะ เมื่อกี้มึงก็เห็นว่ากูเข้าบ้านปุ๊ปขาแมร่งก็อ่อนพับเก็บมากองอยู่โต๊ะหน้าบ้านกูปั๊ปเลยเนี้ย!
"..."เชอะ! เพราะมึงนั่นแหละกูถึงเป็นแบบเน้!! ถ้าย้อนกลับไปตอนฉากหลังจากผมฉีกกระดาษนั่นออกจากบอร์ด บทลงโทษที่ผมได้รับต่อจากนั้นมันช่างสาหัสยิ่งนัก!! ToT
"มึงไปทำอีท่าไหนถึงได้โดนสั่งให้วิ่งขึ้นลงบันไดเป็นสิบๆรอบอย่างนั้นว่ะ?"ถามมาได้นะมึง!! เพราะกูทนความอับอายไม่ไหวถึงต้องบากหน้าไปเอาไอ้กระดาษบ้าๆนั่นมาไง กูไม่ได้หน้าด้านแบบมึงนะโว้ย!!!
"แล้วพรุ่งนี้มึงจะไปงานวันเกิดเนมิวไหวหรอว่ะ?"ไอ้ห่า กูก็นึกว่าเป็นห่วงกู!!
"อ๊ะ! กินข้าวอาบน้ำเสร็จก็แดกยาแล้วรีบเข้านอนซ่ะ พรุ่งนี้จะได้อาการดีขึ้น"ไอ้ภูมิมันโยนถุงยามาผมก่อนจะเดินกลับบ้านมันไป เชี่ยแมร่ง ทำตัวดีกับเขาก็เป็นนิ่หว่า เดี๋ยวกูก็แดกยาในมือให้หมดหลอด(?)ซ่ะเลย -///-
...!!!?
..
..
ไอ้ภูมิศาสตร์!!!!
...
..
นี่มันยาทาคลายกล้ามเนื้อออ!!!!
---------------------------------
"กะเผลกแล้วยังจะเสือกมาอีกนะมึง ไม่เจียมสังขารตัวเองเลย"เชี่ยภูมิ ปากมึงหรอนั่นแทนที่ช่วยพยุงกูแมร่งเดินตัวปลิวกันเลย ถ้ากูไม่มา แล้วใครจะเฝ้ามึงให้กูว่ะ!!?
"มึงไม่ต้องมาสนใจกูหรอกน่า จะไปตายห่าที่ไหนกันก็ไปป่ะ"ผมโบกมือไล่พวกมันเมื่อได้ที่สำหรับยืนเฉยๆชิวๆแล้ว
"มึงพูดเองนะ ผู้ชายในงานแมร่งก็จ้องมึงอย่างกับจะแดกไปทั้งตัว ขากะเผลกอีก อย่าคิดว่าจะหนีปากเสือปากจระเข้พ้นเลยมึง!"ไอ้กานมันพูดข่มขวัญผม ทีแรกก็ไม่ได้คิด แต่พอฟังมันซักนิด ชีวิตผมก็เริ่มไม่ปลอดภัยซ่ะแล้ว เอ้า! ไอ้เชี่ยเพื่อน มึงโคตรรักกูเลย มันกับไอ้ดั้มพากันเดินลิ่วๆเข้าไปกลางงานแล้วน่ะ เฮ้ย!! มึงกลับมาอยู่เป็นเพื่อนกูก่อน!!
"เดี๋ยวกูอยู่กับมึงก็ได้นะ"ไอ้ภูมิมันพูดขึ้นในขณะที่ตาก็กวาดมองไปที่อาหารบนโต๊ะ เชี่ยเอ้ย มันก็ไม่ได้คิดอะไรทำไมกูต้องใจสั่นด้วยว่ะเนี้ย!?
"..อือ..."
บทสนทนาทั้งหมดจบลงเพียงเท่านั้นเพราะงานเริ่มขึ้นแล้ว แสงไฟทุกดวงดับลงสปอตไลท์ก็ฉายให้เห็นคนบนเวที แมร่ง โคตรไฮโซอ่ะ! ผมตั้งหน้าตั้งตาดูการกล่าวเล็กๆน้อยๆตามด้วยการแสดงที่ขนมาโชว์บนเวทีอย่างอลังการ อดคิดไม่ได้นะว่านี้มันงานวันเกิดหรืองานแฟชั่นของพวกไฮโซ ทำไมมันหรูจังวุ้ย
~แปะๆๆ~
เสียงปรบมือดังขึ้นเมื่อการแสดงจบลง ไฟในห้องโถงก็กลับมาสว่างอีกครั้ง เป็นสัญญาณให้ทุกคนกลับไปสู่วิถีชีวิตปกติ
"มึงมาคุยกับกูหน่อยดิ่"
"ห้ะ? อะไรมึงกูก็คุยกับมึงอยู่นี่ไง มึงบ้าป่ะเนี้ย?"ผมคิ้วขมวดหันไปถามไอ้ภูมิที่ยืนแดกไวน์อยู่ข้างๆ (แดกซ่ะเยอะเลย ถ้าเมานะมึงกูจะจับปล้ำแมร่ง!)
"กูหมายถึงคุย..เรื่องไอ้กานกับไอ้ดั้ม.."
"..."ผมค่อยๆหุบยิ้มลงก่อนจะเข้าสู่โหมดจริงจัง มันพร้อมที่จะบอกผมแล้วใช่ไหม ผมควรจะทำไงดีเนี้ย รู้สึกกลัวๆแฮะ
"ออกไปคุยข้างนอกได้ไหม?"
"อะ อืม"ผมเดินตามมันออกมานอกงาน อากาศตอนค่ำๆเริ่มหนาวๆบ้างแล้วแต่ก็ไม่ทำให้ผมสะท้านหรอก ฮ่าๆๆ (ยังมีอารมณ์เล่น)
"ไอ้กานกับไอ้ดั้ม...
...มันคบกันอยู่"
"...!!!"
"เฮ้อ ทีแรกกูก็ไม่อยากบอกมึงหรอกเพราะพวกมันบอกไว้ว่าห้ามบอกมึง พวกมันกลัวมึงเสียใจนะ พวกมันเองก็ยังไม่แน่ใจกับความรู้สึกของนั่นเหมือนกัน มึงเข้าใจใช่ไหม?"
"..."ผมถึงกับพูดอะไรไม่ออกได้แต่พยักหน้ารับ มะ มันเกิดขึ้นได้ไง?
"แล้วก็อีกเรื่องหนึ่ง..."ไอ้ภูมิมันก้มหน้างุด หันไปทางนู้นทีทางนี้ที เกานู้นเกานี้ก่อนจะหันมาสบตากับผมแล้วก็หันหนีไปอีก เป็นเชี่ยไรกูกำลังเครียดเรื่องไอ้กานกับไอ้ดั้มมนะเฮ้ย! เล่นซ่ะหมด'รมณ์เลย!
"มึงเป็นเชี่ยไรเนี้ย?"
"กูเองก็ยังไม่แน่ใจเท่าไรกับความรู้สึกของตัวเองนะ แต่..."
"แต่อะไร?"ความรู้สึกอะไรมึง?
"แต่กูอยากบอกมึงก่อนว่ากู...
..
...
..
...ชอบมึง"
"...!!!"
...กู...ชอบมึง...
...กู...ชอบมึง...
...กู...ชอบมึง...
...กู...ชอบมึง...
...กู...ชอบมึง...
"อะ อะไรนะ?"ผมฟังผิดรึเปล่า มันอาจจะไม่ใช่อย่างนั่น มันอาจจะหมายถึงเรื่องไอ้กานกับไอ้ดั้ม(?) โอ้ยผมบ้าไปแล้วนะเนี้ย!!!
"กูบอกว่ากูชอบมึงไง จะมาหูหนวกอะไรตอนนี้ว่ะ!"ไอ้ภูมิมันบ่นแล้วหันหน้าหนี ไอ้ห่า แมร่งเขินหรอว่ะ!? มึงอ่ะนะจะ จะเขินกู!?
"..."เอ่อ พูดไม่ออกเลยคร้าบ ไม่คิดเลยว่าคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าผมจะมาสารภาพรักกับผม หนำซ้ำไอ้คนๆนั่นมันยังเป็นไอ้ภูมิ เป็นไอ้คนที่ผม...แอบชอบมาตลอด 3 ปี...
"มึง...จะว่าไงอ่ะ ถ้ากูจะ..."
"ภูมิค่ะ! มาอยู่นี่เอง มิวตามหาตั้งนาน"เสียงแหลมใสของใครบางคนดังมาจากทางด้านหลังผมแล้วสีหน้าไอ้ภูมิมันก็แสดงให้เห็นถึงความรำคาญนิดๆ ไม่รู้ว่าอีกฝ่ายเห็นเปล่าแต่สาวงามในชุดเกาะอกนั่นยังคงก้าวเท้าฉับๆมาคว้าแขนคนตรงหน้าผมไปควงเรียบร้อย
"ทำไมไม่เข้างานล่ะค่ะ?"สาวเจ้าถาม
"..เบื่อ.."
"... เอ่อ งั้นเดี๋ยวมิวหาอะไรสนุกๆให้ทำไหมค่ะ?"เหอๆ พูดไม่อายฟ้าดิน หน้าอกนั่นก็ใหญ่นักรึไง แขนไอ้ภูมิมันไม่ใช่ต้นไทรนะเฮ้ย! เอานมไปขัดไปถูอยู่ได้!!
"..ไม่.."
"แต่ว่ามิว..เหงานิ่ค่ะ"เสียงอ่อนๆนั่นพาลให้ใจคนฟังอ่อนไปตามๆกัน ไอ้ภูมิมันคงทนรำคาญไม่ไหวเลยกระชากเนมิวเข้างานไปอย่างเซ็งๆ ผมก็ได้แต่ยืนส่ายหัวกับมารยาหญิงพันล้านเล่มเกวียนนั่น คนเขากำลังเข้าด้ายเข้าเข็มนะเว้ย!!!
ฮึ่ย! เห็นหน้าลุงคนนั่นแล้วเซ็งกว่าเดิม! พาลให้นึกถึงลุงคนที่ให้แอปเปิ้ลผมด้วยเลย หน้าตาคล้ายๆกันขอเตะให้หายแค้นหน่อยได้ไหม!?...
..
..
เดี๋ยวนะ...
..
..
...นั่นมันไอ้ลุงคนนั่นนิ่หว่า!!!!???...
"เฮ้ย ลุง!!! เดี๋ยวก่อนโว้ยๆ!!!"ผมถกกระโปรงเดรสลากยาวขึ้นแล้วออกวิ่ง(กะเผลก)ในทันที กูมีหวังแล้วโว้ย!!
"ห้ะ? มีอะไรหรอหนู?"ลุงนั่นหันมาถามผมแบบงงๆ เดี๋ยวปั๊ดเสยคางแตก จำผมไม่ได้รึไง
ลุงงง!!!
"ลุงเคยให้แอปเปิ้ลกับผมอ่ะ ลุงจำได้ไหม??"
"... ลุงจำไม่ได้หรอกหนู วันๆหนึ่งลุงก็ให้แอปเปิ้ลกับใครตั้งหลายคน"ลุงมันพูดหน้าตาย ให้ตายสิพับผ่า! ยังมีคนซวยเหมือนกูอีกหรอว่ะเนี้ย!!?
"ไอ้ลุง!! ก็แอปเปิ้ลลุงอ่ะมันทำให้ผมต้องเป็นแบบเน้ไง!!"เหลืออดแล้วนะเว้ย!! รับผิดชอบด้วยซิว่ะ!!
"อ่าๆ ถึงลุงจะจำหนูไม่ได้แต่ถ้าหนูอยากถอนคำสาบหนูก็คงต้องตามหาคู่แท้ของหนูให้เจอแล้วจูบเขาเพื่อถอนคำสาบแล้วล่ะ..."
"...!!!"
"ลุงไปก่อนนะ"
"อ่าๆ ครับๆ โชคดีครับ"
..
..
"เฮ้ยๆๆ!! เดี๋ยวดิ่เว้ยลุง!!!"
...
ช้าไปกู ลุงแมร่งเป็นนินจาเต๋ารึไงว่ะ!? ฮ่วย! (แล้วมึงจะปล่อยเขาไปทำไม!!??)
"..."เอาไงต่อว่ะทีนี้ ชีวิตกูจะเหมือนเจ้าหญิงไปไหม?? คนมีเป็นสิบๆล้าน น่าจะบอกกูซักหน่อยนะว่าใครคนนั้นเป็นคนจังหวัดใด รึว่า..
~อาจเป็นคนนั้น อาจเป็นเธอคนนี้ อาจเป็นคนที่สวนกันไป หรือว่าจะเป็นเธอนั่นที่ฉันคอยมาแสนนาน~
"แล้วใครจะมาเป็นคู่แท้กูว่ะ!!!?"
~โบ๊ะ!~
"มึงออกมาตะโกนเชี่ยไรอยู่ข้างถนนเนี้ย พวกกูแมร่งก็ตามหากันให้วุ่น!"
"โอ้ยยยเจ็บนะเว้ย ...เชี่ยภูมิ!!"ผมเอามือกุมหัวตัวเองแล้วหันกลับไปมองไอ้ภูมิมันตาขวาง แมร่งไม่ห่วงภาพพจน์กูเล้ย!
"แล้วมึงมายืนทำเชี่ยไรตรงนี้?"ยังจะมาถามอีก กูก็มาหาคู่แท้กูไง!!!!
"กูมาหาอะไรแดก"..กูแมร่งโคตรป๊อด - -
"โห ไอ้ควาย! ข้างในก็มีเยอะแยะมึงจะมาแดกข้างนอกทำไม!?"ไอ้ภูมิมันพูดพร้อมกับกระชากแขนผมให้เดินตามมันเข้าไปในโรงแรม(แน่ะๆ อย่ามายิ้มกรุ่มกริ่ม เนมิวเขาจัดงานเลี้ยงในโรงแรมหรูไง)
"..ภูมิ.."
"ห้ะ?"มันหยุดแล้วหันกลับมาถามผม
"..."
"มีไร?"
"เอ๋? เปล่านิ่"
"เอ้า! แล้วเมื่อกี้เรียกทำไม?"
"กูเรียกมึงหรอ?"ตอนไหนว่ะ??
"เออ!"
"ก็..ไม่มีไรมั้ง.."เฮ้อ ผมเรียกมันหรอ? เรียกมันทำไม? ผมบ้าไปแล้วรึไงกัน...
"..ภูมิ.."
"อะไรอีก? ถ้าคราวนี้มึงไม่พูดกูต่อยตาแตกนะ"สาสนิ่ แมร่งโหดว่ะ!
"ไม่หรอก คราวนี้กูพูดแน่ๆ"เมื่อกี้กูลืมที่จะพูด แต่กูจำได้แล้ว ยังไงกูก็ต้องพูด ความรู้สึกทั้งหมดที่มีต่อมึงน่ะ ถ้าไม่พูดตอนนี้พอกูเจอคนที่ใช่แล้วกูอาจจะไม่ได้บอกมึงอีก
"อือ มีไรล่ะ?"ภูมิมันจ้องหน้าผมนิ่ง
ตั้งใจฟังกูดีๆนะภูมิความรู้สึกของกู ทั้งหมดที่กูจะบอกมึง..
"กูชอบมึง"
"..."
"..."เชี่ย ทำไมแมร่งเงียบว่ะ!? หรือว่าแมร่งจะ...
"หึ"
"อะไรมึง!?"
"กูก็นึกว่ามึงจะไม่พูดซ่ะแล้ว เมื่อกี้ที่กูบอกว่าชอบมึงมึงก็เอาแต่เงียบ กูก็นึกว่ามึงไม่ได้คิดไรกับกู..."
"..."
"..."มันไม่พูดอะไรต่อแต่ปากมันเผยยิ้มออกมาเล็กน้อย ทำเอาใจผมสั่นเลยเชียว ฮ่วย! กูก็เขินเป็นนะเว้ย!!
"อ๊ะ!?.."
~จุ๊บ~
...
..
"...!!"เชี่ย!! ไม่ใช่แค่จุ๊บธรรมดาหรอว่ะ!? ทำไมมึงสอดลิ้นเข้ามา...อ่า...
"อื้อออ"ไอ้ภูมิมันยกแขนผมขึ้นไปโอบรอบคอมันไว้แล้วครางเสียงต่ำชวนสยิวสุดๆ โอ้ย ให้ตายซิ ผมจะล้มพับไปกองกับพื้นอยู่แล้ว!!
"...กูรักมึงนะ"ภูมิมันถอนริมฝีปากนั่นออกแล้วพูดคำที่ทำให้ใจผมพองโตและแทบจะระเบิดออกมา สายตามันอ่อนโยนและดูจริงจังมากเลย...
"...กูก็..รักมึง.."ตอบได้แค่นี้ พูดได้แค่นี้ ต่อให้บอกความรู้สึกทั้งหมดไปมันก็ยังเทียบไม่ได้กับคำๆนี้หรอก...
...บางที...ผมอาจไม่ต้องการอะไรแล้ว ผมไม่สนแล้วว่าผมจะเป็นอะไร จะอยู่ในสภาพไหน ตอนนี้แค่ผมมีมัน แค่มีไอ้ภูมิ แค่นี้ก็ไม่มีอะไรที่อยากได้อีกแล้ว...
..
แต่เดี๋ยวนะ...
..
..
"เฮ้ย!!! ไอ้เบียร์!!!"
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น