[Fic Reborn 1827 ] ทำไงดี!! เมื่อผมหลงรักนายเมฆาจอมป่วน

ลำดับตอนที่ #4 : เมื่อผมหลงรักนายเมฆา ครั้งที่ 4 : ผมกลับมาแล้วฮะ 100%

ผมกลับมาแล้วฮะ

          " ไอ้พวกสวะตื่นได้แล้วโว้ยยยยยยยยย " เสียงที่มักจะมาก่อนตัวของสคอวโล่ดังขึ้นมาในยามเช้าของวันนี้วันที่ผมต้องกลับบ้าน สงสัยไม่อยากให้ผมอยู่ต่อละมั้งถึงรีบมาปลุกผม -3- พอดีป๋ากับม๋าสอนมาดีเลยรีบลุกไปอาบน้ำ ทำไงได้ละก็ในเมื่อทุกคน(มั้ง) ไม่อยากให้อยู่ต่อ คนหล่ออย่าผมก็ไม่ง้อหรอกน่ะ เชอะ งอนแล้วน่ะไม่คิดที่จะงอนหน่อยหรอ-0- ผมกระพริบตาปริบๆเมื่อเรียกคะแนนสงสารจากท่านผู้อ่าน ไม่มีใครสนเค้าเลยหรอเค้าไม่ง้อแร้วเค้าไปอาบน้ำดีกว่า 

สึนะรีบวิ่งไปอาบน้ำแล้วรีบแต่งตัว ก่อนจะวิ่งมาหยิบกระเป๋าเดินทางลายทูน่าที่ท่านปู่สั่งทำเป็นพิเศษมาให้ สงสัยจะรีบวิ่งเกินจนทำให้สะดุดขาตัวเอง เลยกลิ้งตกลงมาจากบันได

                

               " ชิชิชิ ทำไมไม่ระวังตัวอะเจ้าทูน่า น่าเชือด " เสียไอ้บ้าโรคจิตนามเบลเฟกอล

                

               " เจ็บอะ ฟรานช่วยเค้าหน่อย " สึนะทำหน้าเหมือนคนจะร้องไห้ 

                 

                " มาๆๆเดี๋ยว Me ช่วยสึนะเอง " ฟรานทำถ้าจะลุกออกจากตักเบลเฟกอลแต่เบลกลับกอดเอวฟรานไว้แน่น พร้อมกับส่งสัญญาณไปว่า ถ้าเจ้ากบลุกไปช่วย คืนนี้อย่าหวังว่าจะได้ลุกออกจากเตียง

                 " Me คงช่วยสึนะไม่ได้แล้วละครับ สึนะช่วยต้วเองไปก่อนน่ะ " (ไรท์ : พูดแบบนั้นคนอ่านคิดลึกน่ะฟรานจัง -.,- ) ฮือๆๆๆไม่มีใครช่วยเค้าเลยเค้าช่วยตัวเองก็ได้ (คิดถึงว่าวจัง 55555+ ) 

                  " ไปได้แล้วไอ้พวกสวะฉันรำคาญ " เสียงโหดๆของซันซัสผู้เป็นบอสของวาเรีย เมื่อทุกคนได้ยินซันซัสพูดก็รีบวิ่งไปที่รถเพื่อไปส่งสึนะโดนมี สึนะ เบล ฟราน สคอวโล่ และซันซัส

  

ณ สนามบิน

" โชคดีน่ะคร้าบบบบบ~ ถึงแล้วโทรมาหา Me ด้วยน่ะ" เสียงกวนๆฉบับฟราน เค้าสันญาว่าจะโทรหาน่ะ

" ไปดีมาดีน่ะ ถ้าให้ดีอย่ากลับมาอีกเลย และห้ามโทรหาเจ้ากบน่ะ หวง ชิชิชิ " เสียงเจ้าชายโรคจิตนามเบลเฟกอล และมีการตบท้ายโดยเสียงหัวเราะอันแสนโรคจิตของเบลพร้อมกับมีการขู่เล็กน้อย จนทูน่าน้อยเริ่มเบะปากอย่าหมั่นไส้กลับความขี้หวง ของเบล เค้าเปลี่ยนใจแล้วน่ะเค้าจะไม่โทรหาฟราน ขอโทดน่ะ เค้ายังไม่เตรียมใจที่จะตาย (ToT)

" โว้ยยยยยย!!! ถ้าเจ้าหนูไปใครจะห้ามบอสตอนที่จะปล้ำฉันละ อย่าไปเลยน่ะ ตรูไม่อยากโดนข่มขืน ~T_T~ " เสียงดังซึ่งเป็นเอกลักษ์ประจำตัวสคอวโล่เค้าก็อยากช่วยสคอวโล่น่ะแต่เค้ายังไม่อยากตาย ตอนพี่ซันซัสหื่นเคยเห็นหัวเค้าฉะที่ไหน ตอนนั้นก็เกือบจะเอาปืนมายิงเค้าแล้ว ถ้าฟรานไม่มาช่วย เค้าคงตายไปแล้ว หนูยังไม่อยากตาย หนูยังไม่มีสามี~ (ไรท์ : อีกไม่นานหนูก็จะมีสามีแร้ววว~)

"หึ รีบไปได้แล้วเดี๋ยวจะตกเครื่อง" ซันซัสพูดพร้องกับเดินมาลากสคอวโล่กลับคฤหาสน์(ไรท์ : จะรีบไปไหนอะป๋า-.,-)

"โว้ยยยยยย~ " เสียงดังมากอะสคอวโล่ทูน่าน้อยกลัว ทูน่าน้อยมองทุกคนก่อนจะยิ้มออกมาพร้อมกับเอยลาทุกคน ก่อนจะขึ้นเครื่องกลับญี่ปุ่น

" คิดถึงมาม๊ากับปะป๋าจังเลย โกคุกับมุคุก็คิดถึงจะเป็นยังไงกันบ้างน่ะ ส่วนเพื่อนๆคนอื่นๆหรือแม้แต่คุณครู.......หึ จะเป็นยังไงก็เรื่องของพวกเขาไม่เกี่ยวกับเราฉะหน่อย " สึนะพูดก่อนจะค่อยๆหลับตาลง แล้วนอนหลับไปในที่สุด

ณ ห้องกรรมการนักเรียนนามิโมริ

" ดีจร้าาาาาาาาาาาา " เสียงที่มีเอกลักษณ์ของรีบอร์นดังขึ้นมาทำให้ประธานนักเรียนสุดโหดต้องเงยหน้ามามองรีบอร์นที่นั่งจิบกาแฟที่โซฟา

" .............................." เงียบ เสียงที่ได้รับการตอบกับคือความเงียบ ฮิบาริก้มหน้าทำงานของตนต่อโดยไม่สนใจรีบอร์นเลยสักนิด

" ไม่คิดที่จะทักฉันหน่อยรึไง " รีบอร์นวางกาแฟลงบนโต๊ะ

" ทัก " สั้นๆฮิบาริหยิบตรายางมาปั้มงานต่อ

" นายไม่คิดจะสนใจฉันหน่อยหรอฮิบาริ " รีบอร์นมองพร้อมกับลูบปืนเล่น

" ไม่ มีเรื่องอะไรก็รีบพูดมาและช่วยรีบไสหัวไปไกลๆด้วย " ชาเย็น เฮ้ย เย็นชาได้ใจจริง

" ซาวาดะ สึนะโยชิ " รีบอร์นมองปฎิกิริยาของฮิบาริ

" เจ้าสัตว์กินพืชตัวเล็กน่ะหรอ " ฮิบาริเงยหน้าขึ้นมามองเล็กน้อยก่อนจะก้มลงไปทำงานต่อ

" ใช่ หมอนั้นมันกลับมาจากอิตาลีแล้ว พอดีฉันติดธุระนายช่วยไปรับสึนะแทนฉันหน่อยสิ " รีบอร์นพูด

" หึ ถ้าฉันไปรับฉันจะได้อะไรตอบแทนละ " ฮิบาริแสยะยิ้มนิดหน่อย

" อะไรก็ได้ถ้านายอยากได้ " แม้กระทั่งสึนะถ้าอยากได้ ฉันก็ไม่ว่าอะไรหรอ ฉันหวังว่าสึนะจะช่วยละลายน้ำแข็งที่กอบกุมหัวใจของนายได้น่ะ

" ได้ฉันจะไปรับเจ้าสวะกินพืชให้ " น่าสนใจดีนิ ฉันก็อยากรู้เหมือนกันว่านายจะเปลี่ยนแปลงตัวเองได้ขนาดไหนเจ้าสัตว์กินพืชตัวเล็กของฉัน

" งั้นฉันไปก่อนน่ะ " รีบอร์พูดก่อนจะหายตัไป ทิ้งพระเองของเราให้อยู่อย่างเดียวดาย หลังจากรีบอร์นหายตัวไปฮิบาริก็นั่งก้มหน้าทำงานต่อไปจนถึงเวลา.......

" ไปรับเจ้านั้นดีกว่า คุซาคาเบะช่วยเตรียมรถให้ฉันด้วย " ฮิบาริพูดก่อนจะกระโดดลงทางหน้าต่างก่อนจะเดินไปที่โรงจอดรถประจำตัว

" ครับ นายน้อย " คุซาคาเบะโค้งนิดหน่อยพร้อมมองผู้เป็นนายที่กระโดดลงไปทางหน้าต่าง ประตูก็มีทำไมไม่ออกทางนั้นละครับนายน้อย-______-

ตัดภาพมาทางทูน่าน้อยของเรา

" งืมมมมมมม ทำไมนานแบบนี้น่ะเค้าอยากกลับบ้าน อาบน้ำนอนแร้ว เค้าเหนื่อย "สึนะหันซ้ายหันขวามองหารีบอร์น อย่าให้ฉันเจอนายน่ะรีบอร์พ่อจะหักคอกินกับวาซาบิเลย-0- เค้าเบื่อออออออออออ

"ตุ๊ดดดดดดดดดดดดด!!!! -________- " เสียงโทรศัพท์ของสึนะดังขึ้นมา เค้าผู้ชายไม่ใช่ตุ๊ด

" ฮัลโหล กรมสุขภาพจิตสวัสดีคร้าบ-3- " สึนะพูด

" หึ ฉันส่งคนไปรับนายแล้วน่ะ " รีบอร์นนิพูดถึงมันก็โทรมาเลย ตายยากอะ

" ใครอะ......ติ๊ด " วางโทรศัพท์ใส่เค้าทำำไมเค้ายังพูดไม่จบเลยน่ะ ไอ้นิสัยไไม่ดี

" นี่ นายน่ะ" ใครเรียกอะสึนะหันไปพร้องส่งสายตาบ่องแบ๋ว

" คุณฮิบาริ !!!!!!! "

" หืม กลับบ้านได้แร้วเจ้าสัตว์กินพืชตัวเล็กน่ารัก -____- " ฮิบาริพูดพร้อมกับจูงมือไปที่รถ สึนะตอนนี้วิญาณได้หลุดออกจากร่างกลับมาหาไรท์ที่ป่าช้า เกี่ยว ? ทิ้งให้คุซาคาเบะลากกระเป๋าลายทูน่าของสึนะมาตามหลัง

" -//////////////////////////////////- " สะ...สัตว์ตัเล็กน่ารักหรอคุณฮิบาริชมเราว่าน่ารักหรอ อร้ายๆๆๆ ฟุ้งฟิ้ง

" เชิญ " คุณฮิบาริเปิดประตูรถให้สึนะ

" ขอบคุณครับ " สึนะนั่งลงบนเบาะนุ่มนิ่มตามด้วยร่างสูงของฮิบาริที่นั่งลงบนเบาะข้างๆสึนะ คุณฮิบาริกอดอกมองมาทางผม

" นาาาาาาามิโมริ " เสียงเพลงเรียกเข้าโทรศัพท์ของคุณฮิบาริก็ยังเป็นเพลงโรงเรียน คือพี่แก่เป็นคนรักโรงเรียนอะไรเยี่ยงนี้

" -_______- " ฮิบาริกดเปิดลำโพงให้สึนะได้ยินด้วย

" ฮิบารินายช่วยพาสึนะไปอยู่ด้วยน่ะตอนนี้ ปะป๋ามะม๊าตอนนี้ไปเที่ยว ที่บ้านไม่ใครอยู่ฉันกลัวโจรบุกบ้านแล้วเจอสึนะนอนหลับแบบไม่รู้เรื่อง "มาถึงก็ร่ายยาวเลยน่ะ

" นายกลัวว่าสึนะจะโดนปล้ำหรอ " ฮิบาริถามออกกไป

" เปล่า ฉันกลัวสึนะโมโหใส่โจรแล้ว จะเผาบ้านน่ะ ฝากด้วยน่ะ ติ๊ดดดด !!!! " พูดเสร็จก็วางสาย มารยาทงามมากจ๊ะรีบอร์น

" นายคงเข้าใจสิน่ะสึนะโยชิ "ฮิบาริกระซิบข้างหูสึนะเบาๆก่อนจะงับหู

" -//////////////////////////- "

" หึ "

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

มาแร้วจ๊ะ