ลำดับตอนที่ #4
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : [You are my vampire] ; EP.3
"สวัสดีครับป้าาาาาา ^^" เสียงใสๆของเด็กหนุ่มผมสีบรอนซ์ทองดังขึ้นขณะที่เปิดประตูเข้าไปในกระท่อมกลางหุบเขา
"ไอ้เด็กปากเสีย ใครให้เรียกป้าย๊ะใครให้เรียก" อีกเสียงหนึ่งที่อยู่ภายในกระท่อมตวาดกลับใส่เขาทันที
"อ่าวถ้าไม่ให้เรียกป้าแล้วจะให้ผมเรียกอะไรล่ะครับ" เด็กหนุ่มยังคงทำน้ำเสียงทะเล้นขี้เล่นอยู่โดยไม่สนใจว่าอีกฝ่ายจะพอใจหรือไม่
"เรียกฉันน้าแดซองสิย๊ะ หรือจะเรียกรดาแด้ชื่อในวงการก็ได้นะเซฮุนหลานรัก แต่นี่มากี่ทีๆก็จำชื่อไม่เคยได้สักที! มามะมากอดหน่อย" เจ้าของกระท่อมที่ชื่อรดาแด้หรือที่รู้จักกันในนามของแม่มดแดซองเดินออกมาจากครัวพลางเข้าไปโผกอดบุคคลที่เรียกว่าหลานชายอย่างโหยหา
"คิดถึงน้าแดซองจังเลย" เซฮุนกอดตอบคนตรงหน้า
"อย่ามาโกหกย๊ะ แล้วนี่จะมาอยู่กี่วันล่ะ" แม่มดแดซองถอนกอดออกจากเด็กหนุ่มก่อนจะเดินไปรินชามาให้
"ก็จนกว่านมจะเสร็จเหมือนเดิมนั่นแหละคร๊าบ... ผมต้องรีบกลับเพราะไม่อยากทิ้งพี่ไว้คนเดียวมันอันตรายนะป้า" พอเซฮุนพูดจบก็หันไปขยิบตาให้แม่มดแดซองหนึ่งครั้งก่อนจะรีบก้มลงหลบข้าวของที่โดนแม่มดแดซองปาใส่ด้วยความรู้สึกเปี่ยมไปด้วยรัก หากเดาจากคำพูดเอาก็หน้าจะรู้
"พี่แกได้กำพร้าน้องชายแน่ ไอ้หลานรัก"
กลับมายังทางด้านของพี่สาวตัวเล็ก ตอนนี้เธอกำลังเดินหาชายหนุ่มที่นัดเธอมาออกเดทกลางสวนสนุกในเวลา เที่ยงตรง ! ลองคิดสภาพแวมไพร์สาวตัวบางหน้าสวย โพกหัวเและตัวจนเหมือนมัมมี่ผู้ก่อการร้ายที่ถูกส่งมาเพื่อให้พลีชีพกลางสวนสนุกทำลายคู่รักและอนาคตของชาติในวันหยุดที่แสนสดใสแบบนี้ แต่เปล่าเลยถ้าหากได้รู้ว่าตัวตนจริงๆของเธอนั้นคือแวมไพร์
"เฮ้! ดาร่าทำไมเธอถึงห่อตัวมาแบบนี้ล่ะ ไอ้เซฮุนมันบังคับเหรอแล้วนี่ดูสิ ฉันมาเดทกับไส้กรอกอุดรเหรอเนี่ย =_=" ตั้งแต่คิมอูบินได้เห็นสภาพฉันเขาก็เอาแต่บ่นไม่หยุด ย้ำว่าไม่หยุด
"นี่นายฉันจะบอกอะไรให้นะว่าครอบครัวฉันน่ะแพ้แดดแรงๆเข้าใจมั้ย? แล้วนี่ก็บ่นอยู่ได้แล้วอีกอย่างไส้กรอกมันต้องกลมๆย่ะ ไม่ได้ผอมแห้งเหมือนฉัน!" ฉันยืนเท้าสะเอวว่าคนตรงหน้าด้วยท่าทางเอาเรื่อง พออูบินได้ยินที่ฉันอธิบายเขาจึงยอมหยุดบ่นแล้วยอมพูดดีๆกับฉันแทน
"แล้วทำไมไม่บอกว่าแพ้แดดล่ะ จะได้นัดตอนเย็นๆ หืมมมมม !" คราวนี้เขากลับพูดด้วยน้ำเสียงใจเย็นลงก่อนจะช่วยจับผ้ามาคลุมหัวฉันเอาไว้
"ก็ฉันไม่รู้นิว่านายจะชวนมาเที่ยวกลางแดดแบบนี้ >0<" ฉันที่กลัวจะแพ้ก็เลยเถียงแบบข้างๆคูๆไปก่อนที่คนตรงหน้าจะถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่
"เฮ้ออ! เอางี้แล้วกัน มันมีห้างอยู่แถวๆนี้เดี๋ยวเราไปเดินเล่นกันที่นั่นก่อนก็ได้" ฉันพยักหงึกหงักพร้อมกับเดิมตามผู้ชายตัวสูงตรงหน้าไป
เราสองคนเลือกที่จะนั่งในร้านเค้กแห่งหนึ่ง ในขณะที่รอพนักงานดูโต๊ะว่างให้ ฉันจึงมองไปยังรอบๆร้านเพื่อค่าเวลา ในตัวร้านนั้นมีแต่กลุ่มเด็กวัยรุ่นและคู่รักเต็มไปหมดเลย คงเพราะวันนี้เป็นวันหยุดสินะถึงทำให้ทั้งร้านเต็มไปด้วยพวกเด็กวัยรุ่นเยอะแยะมากมายขนาดนี้ ฉันกับอูบินที่ยืนรอพนักงานอยู่แอบโชคดีเล็กๆเมื่อพนักงานสาวเสิร์ฟบอกว่ายังเหลือโต๊ะว่างอยู่อีกโต๊ะพอดี
"ดาร่าอยากกินอะไรก็สั่งเลยนะฉันเลี้ยงเอง" อูบินที่นั่งอยู่ข้างๆฉันหันมาพูดพลางยักคิ้วหลิ่วตาให้เป็นเชิงกวนๆ
"ย๊ะ / ขอชาเขียวปั่นนมสดแล้วก็เค้กสตอเบอรี่ค่ะ" ฉันหันไปบอกพนักงานสาวที่ยืนยิ้มก่อนจะหันมาตีแขนคนข้างๆที่เอาแต่จ้องฉันและไม่ยอมหยุดยิ้มสักที
"หยุดยิ้มได้แล้ว เป็นบ้ารึไงเมื่อกี้นายยังมาหัวเสียใส่ฉันอยู่เลยนะ" คือบางทีฉันก็สงสัยนะว่า คนจีบกันสมัยนี้เขาเป็นแบบนี้เหรอ ? โดนสะกดให้นอนมาสองร้อยปี กว่าจะศึกษาอะไรในปัจจุบันภายในไม่กี่อาทิตย์ฉันยังไม่ค่อยจะเข้าใจโลกในปัจจุบันเลย
"ฉันดีใจนะที่เธอถอดผ้าคลุมออก มันดูดีมากเลยล่ะ ^^" เขาไม่พูดเปล่า มือข้างซ้ายของเขายกขึ้นมาหยิกแก้มฉันพลางส่ายไปมาจนฉันต้องร้องขึ้นเพราะรู้สึกเจ็บและคนอื่นภายในร้านเริ่มหันมามองที่โต๊ะเราบ้างแล้ว
"ไอ้บ้า หยุดนะเจ็บนะโว๊ยยย!!" ฉันโวยวายพร้อมกับฟาดฝ่ามือไปที่ต้นแขนของเขาอย่างแรงอย่างไม่แคร์สายตาใคร เราสองคนนั่งเถียงกันอยู่สักพักจนมีเสียงหนึ่งขัดขึ้นมาก่อนที่ฉันจะกระโดดขย้ำคอคนข้างๆให้รู้แล้วรู้รอด...
"เอ่อ... ขอโทษนะคะ เอาของมาเสิร์ฟค่ะ" พนักงานสาวคนเดิมค่อยๆหยิบของจากถาดมาวางไว้บนโต๊ะอย่างช้าๆก่อนจะรีบเดินออกไปอย่างรวดเร็ว
ฉันนั่งดื่มชาเขียวปั่นอย่างมีความสุขเมื่อคนข้างๆเอาแต่กดโทรศัพท์ เฮ้อ...อย่างนี้สิดี สงบชะมัด เค้กก็อร่อยอ่าาาาาา ดื่มด่ำๆๆ แต่แล้วความสงบของฉันก็ต้องจบลงเมื่อไอ้บ้าข้างๆมันก้มลงมาดูดชาเขียวในมือฉันจนเหลือแค่ครึ่งแก้ว
"เฮ้ยมาดูดชาเขียวฉันทำไม ? นายก็มีโกโก้ของนายอยู่นี่ !" ฉันหันไปตวาดใส่อูบินทันทีเมื่อเขากลับมานั่งส่งยิ้มให้ฉันเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
"พูดเสียงเบาๆหน่อยสิ คนอื่นเขามองมาหมดแล้ว ชู่วว~" เขายื่นนิ้วชี้มาแตะที่ริมฝีปากของฉันไว้ก่อนจะหลุดขำออกมาเบาๆ ฉันที่เห็นเขาหัวเราะออกมาก็รู้สึกไม่ชอบใจเท่าไหร่
"นี่ฉันตลกมากนักหรือไง" ฉันพูดจบก็หันหน้าหนีไปทางอื่นทันที
"นี่ดาร่างอนเหรอ" อูบินก้มหน้าลงมาให้อยู่ในระดับเดียวกันกับใบหน้าของฉัน
"......" เงียบ ! ใช่เงียบถูกแล้วฉันไม่ได้พูดว่า จุด ๆๆๆๆๆๆ แต่ฉันเงียบเพราะงอนเขาอยู่ พวกเธอจะว่าฉันว่าไร้สาระก็ได้นะ แต่ถ้ารู้ว่าฉันพึ่งได้กินของอร่อยๆในรอบสองร้อยปีพวกเธอก็คงจะเข้าใจฉันแน่นอน
"ดาร่าอย่างอนสิคร๊าบ" ฉันหันไปหรี่ตาให้เขาก่อนจะเบะปากใส่เขาเบาๆ
"อ่ะ กินของฉันก็ได้ อร่อยนะ" ฉันขมวดคิ้วใส่ผู้ชายตรงหน้าก่อนจะหันหน้าหนีไปอีกทาง แต่เขาก็ยังไม่ย่อท้อเอาแต่สะกิดแขนฉันอยู่นั่นแหละจนฉันทนไม่ไหวจนสุกฝดท้ายก็ต้องหันกลับไปหาเขา
"กินหน่อยดิ" ฉันละสายตาลงไปมองแก้วโกโก้ในมือของเขา เขาเอามือข้างหนึ่งถือแก้วน้ำและเอาอีกข้างหนึ่งจับหลอดยื่นมาให้ฉันดูด ฉันเงยหน้าขึ้นไปมองหน้าเขาอีกครั้งก่อนจะยอมก้มลงไปดูดน้ำในแก้วที่อยู่ในมือของเขา
"อ้ำ~" วืดดด~ ฉันที่กำลังก้มลงไปดูดน้ำในแก้วชักสีหน้าขึ้นทันทีเมื่อไอ้คนบ้าที่ป้อนน้ำง้อฉันดันดึงแก้วกลับน่ะสิ
"นี่ !" ฉันขมวดคิ้วใส่อูบินที่กำลังหัวเราะฉันอยู่
"ล้อเล่นๆ มะๆคราวนี้ให้ดื่มจริงๆ" เขายื่นแก้วน้ำมาให้ดื่มอีกครั้ง ฉันจึงหรี่ตามองเขาอย่างจับผิดก่อนที่จะก้มลงไปดูดน้ำในมือเขา ถ้าคราวนี้นายแกล้งฉันนายตายแน่ !!
"อ่าาา~" คราวนี้อูบินเอาอีกแล้ว ดึงแก้วกลับอีกแล้ว แต่คราวนี้ฉันไม่ยอมหรอกฉันจะกินน้ำในแก้วของนายให้ได้ ฮึ๊บบบบ.....
' จุ๊บ ❤ ~'
การดันทุรังกินน้ำของฉันคือการทำร้ายตัวอย่างเห็นได้ชัด.........
อูบินก้มลงมามาจูบหน้าผากฉันเบาๆ ตอนที่ฉันกำลังยื่นหน้าตามไปดูดน้ำในแก้วนั่น.....
สรุป ; น้ำก็ไม่ได้ดื่มแถมยังโดนจุ๊บอีก โอ๊ย!ดาร่าเธอมันซื่อบื้อจริงๆ
ฉันที่นั่งจิตใจล่องไปกับเรื่องเมื่อครู่ได้ไม่เท่าไหร่ ประสาทการรับฟังที่ดีของฉันก็กลับมาทำงานได้ดีในช่วงเวลาแบบนี้
'แกดูคู่นั้นประเจิดประเจ้อว่ะ แต่น่ารักโคตรๆ'
'อยากได้แบบนี้บ้างอ่ะมึง'
'กูอยากเดินเข้าไปจุ๊บพี่เขาจังเลยว่ะ'
'ที่รักๆอยากทำแบบคู่นั้นบ้างอ่าาา~'
'อย่าเลยที่รัก เขาหน้าตาดีมันเลยดูน่ารัก'
ฉันเกือบจะหลุดขำกับคู่รักโต๊ะข้างๆที่กำลังคุยกันออกมา แต่ก็ต้องกลั้นเอาไว้เมื่อฉุกคิดขึ้นได้ว่าตัวเองคือแวมไพร์สาวผู้เสียหายในคดีนี้ ตอนนี้ไม่สามารถมานั่งหัวเราะคิกคักได้แบบสาววัยรุ่นที่โดนแฟนหนุ่มจูบ เฮ๊ย! แต่ฉันกับอูบินเป็นแค่เพื่อนกันนะ เอ๊ะ... หรือคนยุคนี้แค่เป็นเพื่อนก็ทำแบบนี้กันได้แล้วหว่า ~
"เขินหรอหรือว่าโกรธ ?" อูบินก้มหน้าลงมาใกล้ใบหน้าของฉันพร้อมกับทำหน้าตาบ๊องแบ๊ว
"เปล่า" ฉันหันไปตอบเขาด้วยสีหน้าบึ้งตึงเล็กน้อย คีฟลุคไว้ดาร่าเผื่อมันเป็นธรรมเนียมของคนยุคนี้ จะได้ไม่ต้องโวยวายให้เสียหน้า
"ถึงเธอจะโกรธมันก็ไม่สมควรหรอกนะก็ในเมื่อเธอเป็นฝ่ายเอนตัวมาโดนปากฉันเองนี่ ส่วนถ้าเธอเขินน่ะฉันเข้าใจ ^^" ไอ้บ้าข้างๆฉันพูดด้วยน้ำเสียงระลื่นพร้อมกับทำหน้าตาไม่สำนึกผิดเลยสักนิด
"อ่อเหรอ ถ้างั้นฉันกลับบ้านเลยแล้วกัน" ฉันคว้ากระเป๋าลุกขึ้นทันที "ส่วนค่าขนมค่อยไปคิดกับฉันที่โรงเรียนพรุ่งนี้นะ บายส์" ฉันไม่ลืมที่จะหันไปลาเขา พอฉันพูดจบก็สะบัดหน้าเดินออกจากร้านทันที เหอะ! ไอ้บ้าเอ๊ย ตัวก็ใหญ่ยังกะหมี ทำไมถึงชอบมากลั่นแกล้งคนสวยตัวเล็กน่ารักอย่างฉันกันนะ
ฉันรีบเดินออกมาด้วยควสมหงุดหงิด ที่หงุดหงิดน่ะไม่ใช่อูบินนะ แต่เป็นตัวเอง =_= นี่ฉันเข้าวัยทองใช่มั้ย ? ทำไมฉันถึงรู้สึกโกรธตัวเองมากกว่าที่ทิ้งนายนั่นไว้นะ แต่ฉันก็ควรโกรธหมอนั่นที่มาจุ๊บฉันนี่ แต่อันที่จริงมันเหมือนแอบดีใจเล็กๆแฮะ
"คนใจร้ายทิ้งผมไว้ในร้านคนเดียว" อยู่ๆก็มีเสียงคุ้นหูดังขึ้นมาหยุดความคิดฉันไว้จากทางด้านหลัง เอิ่มม...ไม่ต้องเดาก็รู้อ่ะนะว่าใคร
"ฉันไม่น่ารักตรงไหน แล้วอีกอย่างนายน่ะจะเรียกแทนตัวเองว่า 'ผม' หรือ 'ฉัน' กันแน่เลือกๆมาสักอย่างเถอะนะ" ฉันเดินไปพูดไปโดยที่ไม่หันกลับไปมองอูบิน แต่อยู่ๆเขาก็ยื่นมือมารั้งแขนของฉันเอาไว้จนฉันต้องหยุดเดินกระทันหันจนหน้าเกือบลงไปทิ่มกับพื้นซีเมนต์ที่ดูๆแล้วถ้ากระแทกลงไปแวมไพร์อย่างฉันคงได้ดับก็คราวนี้แล
"ไอ้บ้ามาดึงทำไมย๊ะ เดี๋ยวฉันก็ล้...." ไม่ทันที่ฉันจะได้พูดจบประโยค คนตรงหน้าฉันก็พูดแทรกขึ้นมาอย่างไร้มารยาท
"เรายังไม่ได้ไปสวนสนุกกันเลย แสดงว่าเรายังไม่ได้ไปเดทกัน... ถ้างั้นไปตอนนี้เลยเธอคงไม่โวยวายหรอกนะ เพราะตอนนี้มันก็หกโมงเย็นแล้ว ^^" เขาพูดออกมายิ้มๆ โดยที่ไม่สนใจฉันที่กำลังจะโวยวายเลยด้วยซ้ำ เขาลดมือของเขาลงมาจับมือของฉันเอาไว้แน่น ก่อนจะเดินจูงมือฉันตรงไปยังสวนสนุก
"ว๊าววว สวนสนุกตอนกลางคืนสวยจังเลย~" พอมาถึงสวนสนุกเรื่องที่งอนอูบินเมื่อครู่ก็หายไปจากความคิดของฉันในทันที
"ชอบมั้ย ?" คนตัวสูงถามขึ้นในขณะที่ฉันกำลังให้ความสนใจอยู่กับชิงช้าสวรรค์และรถไฟเหาะ ฉันจึงทำได้แต่พยักหน้าตอบกลับเขาไปแทนเท่านั้น
"ตอนเด็กๆพ่อแม่ไม่เคยพามารึไงทำตื่นเต้นไปได้" เขาพูดยิ้มๆพร้อมกับเอามือขยี้หัวฉันเบาๆก่อนจะเดินนำทางพาฉันไปเล่นเครื่องเล่นต่างๆในสวนสนุก
ตอนนี้ฉันนั่งอยู่บนชิงช้าสวรรค์สีขาวที่ตั้งโดดเด่นอยู่กลางสวนสนุก ยิ่งมันค่อยๆเคลื่อนตัวสูงขึ้นเท่าไหร่ วิวด้านนอกก็ยิ่งสวยขึ้นเท่านั้น ตอนนี้เซฮุนกำลังทำอะไรอยู่นะ น้องคงไม่ได่ไปทำเรื่องวุ่นวายให้แม่มดแดซองใช่มั้ย ? ฉันที่อยู่ๆก็ฉุกคิดถึงน้องชายขึ้นมาจึงทำให้คิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยจนมารู้สึกตัวอีกทีก็ตอนที่ชิงช้าขึ้นมาจุดสูงสุดและคนตัวสูงเอนตัวลงมาพิงใหล่ของฉัน
"เหม่อลอยจังเลยนะ มาเที่ยวกับผมไม่มีความสุขเหรอ" เขาพูดทั้งๆที่ยังพิงใหล่ฉันอยู่อย่างนั้น
"เปล่าไม่ใช่อย่างนั้น... ฉันมีความสุขจนพูดอะไรไม่ออกเลยต่างหากล่ะ" ฉันตอบเขาออกไปตามความรู้สึก
"ดาร่าเคยถามใช่มั้ยว่าทำไม ผมถึงแทนตัวเองว่า'ฉัน'ในบางครั้ง... เวลาที่แทนตัวเองว่า'ฉัน' ตอนนั้นใช้ไว้คุยกับเพื่อนหรือเวลากวนคนอื่นๆ แต่ถ้าใช้คำว่า'ผม' แสดงว่าในเวลานั้นผมกำลังอ้อนหรืองอนอยู่และต้องการความสนใจจากคนๆนั้นให้มากๆก็เท่านั้นเอง" อย่างนี้เองเหรอ นายกำลังอ้อนฉันอยู่สินะ ไอ้หมียักษ์
"นายก็ถามฉันเหมือนกันนี่ตอนที่เราอยู่หน้าสวนสนุกน่ะ อืม..... พ่อกับแม่ของฉันท่านเสียไปตั้งแต่ตอนที่ฉันกับเซฮุนยังเด็กๆ ในวันนั้นเราสัญญากันว่าจะพาก็มาเที่ยวที่สวนสนุก แต่มันกับเกิดเรื่องไม่ดีขึ้นซะก่อนก็เลยอดมายังไงล่ะ....." อยู่ๆฉันก็เล่าความทรงจำบางส่วนออกมาให้อูบินฟัง ถึงแม้จะไม่ได้บอกว่ามันเป็นอุบัติเหตุแบบแวมไพร์ก็ตามเถอะ มันก็ไม่รู้สิเวลาอยู่กับหมอนี่ทำไมถึงได้รู้สึกไว้ใจแปลกๆแฮะ
"ดาร่าผมขอโทษนะที่ดันพูดแบบนั้นออกไป ขอโทษนะ" เขาที่ได้ฟังเรื่องที่ฉันเล่าเมื่อครู่ก็รีบผุดลุกขึ้นมาก้มขอโทษฉันเป็นการใหญ่
"นายไม่ผิดหรอก ก็นายไม่รู้นี่ ^^" ฉันส่งยิ้มเพื่อคลายความกังวลให้กับเขา แต่เขากลับทำหน้าไม่สบายใจมาตลอดทางตั้งแต่เราลงจากชิงช้าสวรรค์และเดินมารอรถเพื่อกลับบ้าน เราทั้งคู่ต่างยืนเงียบไม่มีใครพูดอะไรออกมาจนกระทั่ง...
"ดาร่าเธอเปิดใจให้ฉันแล้วใช่มั้ย?" ฉันเงยหน้าขึ้นไปมองเขาที่ยืนทำหน้านิ่งๆ มองออกไปยังถนนที่ว่างเปล่า
"อืม คราวนี้มันอยู่ที่นายแล้วนะ ถึงแม้ฉันจะไม่อยากให้น้องชายแพ้ก็เถอะ แต่ถึงยังไงฉันก็ต้องให้ความเป็นธรรมกับนายบ้าง...." ฉันพูดออกมาพลางยักไหล่เบาๆ
อูบินเอาแต่ยืนนิ่งไม่ยอมพูดอะไรออกมาอีกหลังจากที่ฉันตอบเขาออกไปแบบนั้น หรือว่าเขาจะเปลี่ยนใจไม่มาจีบฉันแล้วนะ ฉันยื่นคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยจนรถเมล์ที่อูบินจะนั่งกลับบ้านขับมาพอดี เมื่อรถจอดหยุดนิ่งอยู่ตรงหน้าเราสองคน อูบินก็เดินตรงไปที่ประตูรถทันทีโดยไม่หันกลับมาลาฉันสักคำ แต่อยู่ๆเขาก็หยุดเดินทั้งๆที่ขาอีกข้างของเขาเหยียบบันใดขึ้นไปแล้ว และคราวนี้มันน่าแปลกใจขึ้นไปอีกเมื่อเขากลับเดินย้อนลงมายืนตรงหน้าฉัน พร้อมกับจ้องมาที่ดวงตาของฉันก่อนจะพูดขึ้นด้วยสีหน้าจริงจังโดยที่ไม่ละสายตาออกจากตาฉันเลยแม้แต่น้อย
"รีบบอกให้ไอ้เซฮุนมารับล่ะ แล้วก็...ถึงแม้ฉันจะรู้ว่าแพ้มาตั้งแต่ตกลงเล่นเกมส์กับไอ้เซฮุน แต่ฉันก็จะไม่เลิกจีบเธอหรอกนะดาร่า ฉันจะไม่ยอมหยุดจนกว่าเธอจะเป็นคนปฏิเสธฉันด้วยตัวเอง...." หลังจากที่อูบินพูดจบ เขาก็ส่งยิ้มน้อยๆมาให้ฉันก่อนจะก้มลงมาขโมยจูบที่ริมฝีปากฉันอย่างรวดเร็วและวิ่งหนีขึ้นรถไป
เอ่อ.... เมื่อกี้มันอะไรน่ะ แวมไพร์ไม่ควรมีความรู้สึกว่าหัวใจกำลังเต้นแรงนะ !
..............................................
"จัดของให้ครบด้วยเพราะฉันไม่อยากจะเสียเวลาเดินทางไปมา" เสียงๆหนึ่งดังขึ้นภายในบ้านหลังใหญ่ ผู้หญิงร่างสูงเดินชี้นิ้วสั่งสาวใช้ภายในบ้านตัวเองอย่างช่ำชอง แต่การที่เธอทำตัวแบบนี้ก็ไม่มีใครว่าอะไรหรอกนะ เพราะทั้งหน้าตาและรูปร่างฐานะของเธอนั้นล้วนแล้วแต่ควรค่าแก่การก้มหัวรับใช้
"คุณหนูครับ ใกล้ได้เวลาเครื่องออกแล้วครับ" คุณลุงคนขับรถร่างผอมบางวิ่งกระหืดกระหอบเข้ามาเรียกคุณหนูของตน
"อ่าว!แล้วรออะไรล่ะ รีบๆขนของขึ้นรถสิชักช้าเดี๋ยวก็ไล่ออกซะนี่" เธอหันไปเหวี่ยงใส่สาวใช้ก่อนจะเดินตรงไปยังรถลีมูซีนคันหรูหน้าบ้าน
"เดี๋ยวหนูจะรีบกลับค่ะแม่" เธอหันไปโบกมือล่ำลาผู้เป็นมารดาที่ยืนอยู่หน้าประตูก่อนจะขึ้นรถไป
สาวร่างสูงเดินเข็นกระเป๋าเสื้อผ้าสุดหรูมาตามทางก่อนจะหยุดลงอยู่ที่หน้าบ้านหลังหนึ่ง เจ้าของบ้านหลังนั้นกำลังเปิดประตูออกมาพอดี ชายร่างสูงที่เธอกำลังตามหาเขาออกมาแล้ว....
"ฉันกลับมาตามคำสัญญาแล้วนะคะ พี่อูบิน" พอผู้หญิงคนนั้นพูดจบชายร่างสูงถึงกับชะงังค้างด้วยความตกใจก่อนจะเอ่ยชื่อของเธอขึ้นมา
"ซูจี!"
-To be continued-
ก่อนอื่นเลยต้องขอโทษที่มาอัพช้านะคะ T^T
เป็นไงคะ Ep.นี้อ่านแล้วหวังว่าจะให้อภัยกันนะ
นางเอกเรื่องนี้ก็ขยันคิดเรื่อยเปื่อยจริงๆเลย 55555
ช่วงนี้ดาร่าอนนี่ก็ขยันมีข่าวเดทเหลือเกิน แต่มันหน้าเจ็บใจตรงที่
'ไม่มีใครออกมาคอนเฟิร์มว่าจริงสักคน' แง่วๆ
อีกอย่างคือ
ขอบคุณทุกคนที่ยังรอและเป็นกำลังใจให้นะคะ
ส่งจูบให้ทุกคนเบาๆ จุ๊บ ❤
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น