คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Chapter 3 : งานแต่งงานของนารูโตะ [Rewrite]
Chapter 3
งานแต่งงานของนารูโตะ
ณ สนามเด็กเล่นขนาดย่อมภายในศูนย์ฟื้นฟูสภาพจิตใจเด็กของซากุระ กำลังมีเด็กน้อยทั้งชาย
และหญิงวิ่งเล่นกันอย่างสนุกสนาน เด็กเหล่านี้คือเด็กที่สูญเสียพ่อแม่ไประหว่างสงครามโลกนินจา
แต่ถึงกระนั้น พวกเขาก็ยังมีความสุขได้ดังเช่นเด็กปกติ ทั้งนี้เป็นเพราะการรักษาของซากุระและเหล่านินจา
แพทย์ทุกคนที่ช่วยกันฟื้นฟูจิตใจของเด็กๆให้กลับมาเป็นเหมือนเดิมได้
นานเกือบเดือนที่เธอไม่ได้กลับมาที่นี่เพราะหญิงสาวต้องไปช่วยพัฒนาศูนย์ฟื้นฟูฯที่หมู่บ้านสึนะจนทุก
อย่างดูจะเข้าที่เข้าทางเธอจึงกลับมายังโคโนฮะเพื่อดูแลโครงการของตนเองต่อ
ซากุระมองไปยังกลุ่มเด็กน้อยด้วยสายตาอันอบอุ่น เธอรู้สึกดีใจที่ได้ช่วยให้พวกเขายิ้มได้อีกครั้ง แม้มันจะ
แลกมาด้วยความเหนื่อยและเวลาอันเป็นส่วนตัวของเธอ แต่หญิงสาวก็ยินดีที่จะทำมัน การที่เห็นเด็กๆมีความสุขเธอ
เองก็พลอยมีความสุขไปด้วย
“ซากุร้าจางงง! ” เสียงร้องตะโกนโหวกเหวกโวยวายของผู้ชายคนหนึ่งดังขึ้นมาจากประตูทางเข้าของศูนย์ฟื้นฟูฯ หญิงสาวหันไปมองด้วยความเหนื่อยใจ
เสียงดังน่ารำคาญแบบนี้มีแต่หมอนั่นคนเดียวนั่นแหละ
“นี่! เบาๆหน่อยสินารูโตะ เห็นไหมว่าเด็กๆตกใจกับเสียงของนายหมดแล้ว!”
“อ๊า อย่างงั้นเหรอ โทษทีนะ งั้น...นี่ พี่มีขนมมาแจกแทนคำขอโทษแล้วกันนะ!”
นารูโตะยกมือลูบท้ายทอยตัวเองเบาๆพร้อมกับกล่าวขอโทษแบบทีเล่นทีจริง หลังจากนั้นชายหนุ่มก็หันไป
รับตะกร้าขนมมาจากหญิงสาวอีกคนหนึ่งซึ่งยืนอยู่ด้านหลังนารูโตะ เธอมีผมยาวสีน้ำเงินตรงสวย ดวงตาสีมุกของ
เธอช่างดูงดงาม ใบหน้าหวานนั้นคลี่ยิ้มน้อยๆให้กับซากุระก่อนจะกล่าวทักทาย
“เอ่อ สวัสดีค่ะ คุณซากุระ วันนี้รบกวนหน่อยนะคะ”
“สวัสดีจ้าฮินาตะจัง ขอบคุณที่มาในวันนี้นะ”
ซากุระยิ้มตอบรับเธอเช่นกัน หญิงสาวมองบุคคลทั้งสองด้วยสายตายินดี นารูโตะกับฮินาตะเป็นคู่รักที่เพิ่ง
เปิดตัวใหม่ของหมู่บ้านโคโนฮะ ในตอนแรกๆพวกเขาโดนแซวไม่หยุดหย่อนจากคนในหมู่บ้าน แต่หลังจากนั้นผู้คนก็
เริ่มชินกับภาพที่ทั้งคู่มักจะไปไหนมาไหนด้วยกันบ่อยมากขึ้น อย่างเช่นวันนี้ที่ทั้งสองคนมาเยี่ยมเด็กๆที่ศูนย์ฟื้นฟูฯ
พร้อมกับนำขนมมาแจกให้กับพวกเขา
“ด้วยความยินดีค่ะคุณซากุระ ฉันกับนารูโตะคุงก็อยากมาเจอพวกเด็กๆอยู่แล้วด้วย” ฮินาตะว่าพลางหันไป
มองชายหนุ่มผมสีเหลืองตัดสั้นที่แลดูสะอาดเรียบร้อย(?) นารูโตะกำลังเล่นกับเด็กๆพร้อมกับแจกขนมให้ด้วยความ
อ่อนโยน เหล่าเด็กน้อยที่นี่ติดนารูโตะมาก พวกเขาจะมีแววตาทอเป็นประกายยามที่เห็นนารูโตะ แววตานั้นเป็นแวว
ตาที่ตื่นเต้นราวกับได้เห็นฮีโร่
ใช่แล้วล่ะ นารูโตะคือฮีโร่ของพวกเขา!
ขณะที่ปล่อยให้เด็กๆเล่นกับนารูโตะ ซากุระก็เดินมาหาฮินาตะก่อนจะเอื้อมมือไปแตะบ่าทั้งสองข้างของเธอ
แล้วเอ่ยประโยคที่ทำให้ฮินาตะถึงกับก้มน่างุดด้วยความเขิน
“นี่ พวกเธอจะเดทกันไปถึงเมื่อไร ฉันคิดว่ามันนานมาพอสมควรแล้ว เมื่อไรจะได้ฟังข่าวดีน่ะ หือ?”
“อะ เอ่อ คือว่าคุณซากุระ...คือฉันก็...กำลังจะมาบอกเรื่องนี้อยู่พอดีเลยล่ะค่ะ”
“อะไรนะ! อย่าบอกนะว่า...”
“ค่ะ...คือว่านารูโตะคุงเขา...เพิ่งจะขอฉันแต่งงานเมื่อวันก่อนนี้เองค่ะ!” ว่าแล้วหญิงสาวผมสีน้ำเงินก็หน้า
แดงจัดมากขึ้นไปอีก ซากุระตกใจกับสิ่งที่ได้ยินไปซักพัก
เจ้าบื้ออย่างนารูโตะน่ะนะ! จะกล้าขอผู้หญิงแต่งงาน?!
ซากุระคิดว่าเธอจะต้องมองนารูโตะใหม่ซะแล้ว อดีตเพื่อนร่วมทีมที่เคยบื้อใบ้ ไม่เอาไหนเรื่องผู้หญิงกลับ
เป็นคนที่มีข่าวดีก่อนใคร มันช่างเป็นเรื่องเหลือเชื่อที่เกิดขึ้นแล้วจริงๆ
“จริงอย่างนั้นหรือ! ฉันประหลาดใจมากเลยล่ะ แต่ยินดีด้วยนะฮินาตะจัง! ยินดีด้วยจริงๆ”
ซากุระดึงตัวฮินาตะเข้ามากอดด้วยความดีใจกับทั้งคู่เป็นอย่างมากเพราะเธอเองก็คอยเป็นที่ปรึกษาให้กับ
ทั้งนารูโตะและฮินาตะมาโดยตลอด การที่พวกเขาได้ลงเอยด้วยกันถือเป็นเรื่องที่น่ายินดีสำหรับหญิงสาวด้วย
ฮินาตะที่ทำตัวไม่ถูกจากการถูกกอดก็เกิดอาการประหม่าเล็กน้อย ก่อนมือทั้งสองข้างของเธอจะเลื่อนไปกอดซากุระ
ตอบเช่นกัน
“ขะ ขอบคุณมากนะคะคุณซากุระที่คอยช่วยเหลือฉันมาโดยตลอด ฉันกับนารูโตะคุงคงมาถึงจุดนี้ไม่ได้ถ้า
ไม่มีคุณซากุระ”
“ไม่ใช่เพราะฉันหรอกนะ เป็นเพราะพวกเธอสองคนต่างหาก”
ซากุระผละออกจากวงแขนของฮินาตะก่อนจะตอบ หญิงสาวมองไปยังดวงตาสีมุกของร่างเล็กที่มีน้ำใสๆซึม
อยู่ก่อนจะไหลลงมาอาบแก้ม เธอจึงยกมือขึ้นเช็ดมันออกเบาๆจากใบหน้าของฮินาตะ
นี่ไม่ใช่น้ำตาแห่งความเสียใจ แต่เป็นน้ำตาแห่งความตื้นตันต่างหาก...
“เน้! ทั้งสองคนคุยอะไรกันอยู่หรอ? มาเล่นด้วยกันสิ! อ้อ! ซากุระจัง ฉันมีข่าวดีจะบอกเธอแน่ะ รู้มั้ยว่าเธอ
จะเป็นคนแรกที่จะได้ฟังข่าวดีจากพวกเราเลยนะ!”
เสียงนารูโตะตะโกนมาจากสนามเด็กเล่นพร้อมกับโบกไม้โบกมือให้กับพวกเธอ หญิงสาวทั้งสองหันไปมอง
ชายหนุ่มก่อนจะหันมามองหน้ากันเองแล้วหัวเราะออกมาอย่างขบขัน
สามเดือนผ่านไป
หญิงสาวผมสีดอกซากุระอยู่ในชุดเดรสสีชมพูอ่อนแบบสั้นพอดีเข่า ผมของเธอถูกถักเปียเป็นเส้นเล็กๆวน
รอบศีรษะประดับด้วยดอกซากุระแล้วปล่อยเป็นทรงธรรมชาติ ใบหน้าหวานนั้นถูกแต่งแต้มด้วยเครื่องสำอาง
บางเบาแต่กลับดูสวยงามน่ามองยิ่งกว่าใคร ซากุระยิ้มให้กับตัวเองผ่านกระจกบนโต๊ะเครื่องแป้งก่อนจะหันไปหยิบ
กระเป๋าใบเล็กบนเตียงนอนแล้วก้าวเดินออกจากห้อง
เธอพร้อมที่จะไปงานแต่งงานของนารูโตะและฮินาตะแล้ว!
“ยัยซากุระ ! ทางนี้”
อิโนะซึ่งกำลังยืนอยู่กับเท็นเท็นกวักมือเรียกเธอเพื่อที่จะได้เข้าไปในงานพร้อมกัน ซากุระเดินเข้าไปหาเพื่อน
ทั้งสองก่อนจะพากันไปเข้าไปในงานแต่งงานที่จัดขึ้นภายในศาลเจ้าที่มีชื่อเสียงของหมู่บ้านโคโนฮะโดยไม่ทันสังเกต
เห็นนกเหยี่ยวตัวหนึ่งที่กำลังบินผ่านไป
ร้านขายดอกไม้ของตระกูลยามานากะในยามนี้ช่างดูเงียบเหงาเนื่องจากวันนี้ทุกคนออกไปร่วมพิธีแต่งงาน
ของนารูโตะเสียส่วนใหญ่ เหลือไว้เพียงแต่หญิงวัยกลางคนซึ่งกำลังจะเก็บดอกไม้เข้าร้านเพราะใกล้เวลาปิดเต็มที
แล้ว เธอเป็นมารดาของอิโนะและยังเป็นคนในครอบครัวเพียงคนเดียวของหญิงสาวเนื่องจาก
‘ยามานากะ อิโนะอิจิ’ ผู้เป็นบิดาได้เสียสละชีวิตตัวเองระหว่างช่วงสงคราม มารดาของอิโนะไม่ได้ไปร่วมงาน
แต่งงานเพราะเธอมีอาการป่วยเล็กน้อย เธอจึงเลือกที่จะอยู่บ้านแล้วส่งลูกสาวอย่างอิโนะไปแทน
ในขณะที่หญิงวัยกลางคนกำลังเก็บดอกไม้อยู่นั้น ก็มีร่างสูงของใครบางคนปรากฏตัวขึ้นหน้าร้านเขาผู้นั้น
สวมใส่ปอนโชสีครีมเก่าๆ ผ้าโพกหัวถูกดึงลงมาบังใบหน้าจนแทบมองไม่เห็นว่าเขาหน้าตาเป็นเช่นไร
“เอ่อ...มาซื้อดอกไม้หรือคะ?” มารดาของอิโนะเอ่ยทักขึ้นเมื่อไม่เห็นว่าบุรุษตรงหน้านี้จะพูดอะไรซักคำ
“จะรับดอกไม้แบบไหนดีคะ? วันนี้มีให้เลือกค่อนข้างหลากหลายเลยล่ะค่ะ”
“…”
“เอ่อ ถ้าไม่รู้ว่าอยากได้ดอกไม้แบบไหน งั้นพอจะบอกได้ไหมคะว่าจะใช้สำหรับพิธีอะไร?”
ชายหนุ่มยังคงเงียบไปซักพัก ก่อนจะเอ่ยประโยคแรกสำหรับการสนทนาครั้งนี้ขึ้น ซึ่งทำให้หญิงวัยกลางคน
ยิ้มออกมาด้วยความยินดี เธอนึกว่าชายหนุ่มตรงหน้าจะเป็นใบ้เสียแล้ว
“แต่งงาน...พิธีแต่งงานครับ”
“อ้อ คุณคงเป็นเพื่อนของนารูโตะใช่หรือเปล่าคะ? วันนี้มีพิธีแต่งงานของเขากับลูกสาวบ้านฮิวงะ คงต้องการ
ดอกไม้ไปแสดงความยินดีสินะคะ เอ่อ ถ้าอย่างนั้นเอาเป็นดอกคาร์เนชั่นสีขาวดีไหมคะ? ดอกคาร์เนชั่นหมายถึงการ
แสดงความยินดี นอกจากนี้ยังเป็นดอกไม้ที่สวยงามมากเลยล่ะค่ะ”
“เอาตามนั้นก็ได้ครับ”
“ถ้าอย่างนั้นรอสักครู่นะคะ เดี๋ยวฉันจะไปจัดเป็นช่อให้ ระหว่างนี้อยากจะเขียนข้อความอะไรไหมคะ?”
“ไม่ต้องครับ”
ขณะที่รอหญิงวัยกลางคนนำดอกคาร์เนชั่นไปจัด เขาก็เลื่อนสายตาไปมองยังรอบๆหมู่บ้านโคโนฮะที่ตอนนี้
ฟื้นฟูขึ้นมากจากเหตุการณ์สงครามโลกนินจา สายตานั้นไม่บ่งบอกความหมายอะไรนอกจากความว่างเปล่า
และเพียงไม่นาน หญิงวัยกลางคนผู้เป็นเจ้าของร้านดอกไม้ก็นำดอกคาร์เนชั่นสีขาวสะอาดที่ถูกจัดอยู่ในช่อสวยงาม
มาส่งให้ชายหนุ่ม เขารับมันมาแล้วมองไปยังดอกฮอลลี่ฮ็อกสีชมพูอ่อนที่ชวนให้นึกถึงใครบางคนที่มีเส้นผม
สีเดียวกัน
เขา…ไม่ได้เจอกับเธอมาตั้งสองปีกว่าแล้วสินะ...
ขณะนี้ทุกคนในงานกำลังรอคอยพิธีแต่งงานที่กำลังจะเริ่มต้นขึ้นในอีกไม่กี่นาทีข้างหน้านี้ ไม่นานนักขบวน
ของเจ้าบ่าวและเจ้าสาวก็เดินออกมายังลานพิธี นารูโตะอยู่ในชุดกิโมโนสีดำสนิทดูสง่าผ่าเผย บนอกของชุดปักตรา
ประจำตระกูล ‘อุซึมากิ’ เอาไว้
ใบหน้าของเขาเปื้อนไปด้วยรอยยิ้มเมื่อมองไปยังหญิงสาวข้างกายที่อยู่ในชุดกิโมโนสีขาวสะอาดดูราวกับเจ้าหญิง ผมสีน้ำเงินถูกปล่อยยาวเหยียดตรงอย่างเป็นธรรมชาติ ข้างหูของเธอถูกทัดด้วยดอกไม้สีแดงสด ดวงตาสีขาวมุกที่ฉายแววแห่งความสุขมองไปยังเจ้าบ่าวของตนก่อนจะยิ้มตอบรับกลับไปเช่นกัน
พิธีแต่งงานเริ่มไปอย่างเป็นขั้นเป็นตอนจนถึงพิธีประกาศความเป็นสามีภรรยาต่อหน้าเทพเจ้าของศาล
นารูโตะหยิบกระดาษที่วางอยู่บนแท่นพิธีแล้วเริ่มอ่าน ข้อความในกระดาษถูกกล่าวออกมาจากปากของเจ้าบ่าว
จนถึงประโยคสุดท้าย นารูโตะมองไปยังฮินาตะแล้วเริ่มกล่าวอีกครั้ง
“สุดท้ายนี้...ผม...อุซึมากิ นารูโตะ ขอสาบานว่าจะรักและดูแลฮิวงะ ฮินาตะ ไปจนกว่าชีวิตจะหาไม่
และ...ฉันรักเธอนะ ฮินาตะ ขอบคุณที่ทำให้มีวันนี้”
หยาดน้ำตาใสๆรินไหลออกมาจากดวงตาสีขาวมุกทันทีที่ชายหนุ่มกล่าวจบ เธอยิ้มออกมาอย่างตื้นตัน
นารูโตะเองก็มีน้ำตาซึมออกมาจากดวงตาสีฟ้าสดใสนั่นเช่นกัน เขายกมือขึ้นมาเช็ดน้ำตาให้กับเจ้าสาวก่อนจะ
จุมพิตลงไปบนริมฝีปากเธอเบาๆ เสียงปรบมือพร้อมกับเสียงเป่าปากแสดงความยินดีดังขึ้นมาจากแขกเหรื่อที่ราย
ล้อมอยู่รอบแท่นพิธี คู่บ่าวสาวผละออกจากกันอย่างเชื่องช้าแล้วหันมายิ้มให้กับทุกคน
วันนี้เป็นวันที่พวกเขามีความสุขที่สุดในโลก!
นารูโตะไม่คาดฝันว่าตัวเองจะมีวันนี้...จากเด็กที่เป็นที่รังเกียจของคนในหมู่บ้านเพราะสัตว์หางที่ผนึกอยู่ใน
ตัวมาตั้งแต่กำเนิด แถมเขายังกำพร้าพ่อแม่มาโดยตลอด แต่ในวันนี้เขากำลังจะแต่งงาน เขากำลังจะสร้างอนาคต
ร่วมกับผู้หญิงคนหนึ่ง และเขา...กำลังจะมีครอบครัว ครอบครัวที่เขาโหยหามาตลอดชีวิตซึ่งมันกำลังจะเกิดขึ้นนับ
หลังจากวินาทีนี้
พ่อครับ แม่ครับ...ผมแต่งงานแล้วนะครับ!
พิธีแต่งงานได้สิ้นสุดลงไปแล้วอย่างสมบูรณ์แบบ ที่จะเหลือก็คงเป็นพิธีฉลองมงคลสมรสของคู่บ่าวสาว
นารูโตะและฮินาตะพากันไปกล่าวทักทายญาติผู้ใหญ่ของแต่ละฝ่าย ไม่ว่าจะเป็น ฮิวงะ ฮิอาชิ ผู้เป็นบิดาของฮินาตะ
ที่มาพร้อมกับน้องสาวคนสุดท้องอย่างฮานาบิ ส่วนนารูโตะที่ไม่มีญาติพี่น้องก็ได้อุมิโนะ อิรุกะและฮาตาเกะ คาคาชิ
ครูของพวกเขามาเป็นญาติฝ่ายผู้ใหญ่ให้ โดยเฉพาะอิรุกะที่ถึงกับกลั้นน้ำตาแห่งความปลื้มปิติไว้ไม่อยู่ เพราะเจ้า
ลูกศิษย์ตัวแสบที่ดูแลมาตั้งแต่เด็กกำลังจะได้เป็นฝั่งเป็นฝา สองครูลูกศิษย์จึงกอดกันร้องไห้อย่างไม่อายใคร
“ยินดีด้วยนะนารูโตะ ฮินาตะ ครูขอให้พวกเธอสองคนมีความสุขในการใช้ชีวิตคู่นะ”
อิรุกะกล่าวแสดงความยินดีอีกครั้งก่อนจะปาดน้ำตาที่ยังซึมอยู่ที่หางตาออกไป นารูโตะและฮินาตะหันไป
ทำความเคารพก่อนจะกล่าวขอบคุณสำหรับคำอวยพร หลังจากนั้นทั้งคู่ก็ได้รับคำอวยพรอย่างต่อเนื่องไปตั้งแต่
บรรดาผู้ใหญ่จนถึงเพื่อนฝูง
“นี่! พวกเราไปต่อร้านสาเกกันมั้ย? ไปฉลองต่อให้คู่บ่าวสาวที่ตอนนี้แอบไปสวีทกันอยู่ที่ไหนไม่รู้กันเถอะ!”
อิโนะพูดขึ้นมาหลังจากงานเลี้ยงฉลองสมรสใกล้จะจบ แม่สาวขาเที่ยวและดื่มอย่างเธอมีหรือที่จะปล่อยวัน
ดีดีแบบนี้ให้หลุดลอยไป
“ไปสิๆ ฉันก็อยากจะไปฉลองต่อเหมือนกัน โอกาสลอยมาทั้งที!” เท็นเท็น สาวจอมห้าวที่วันนี้มาในชุดสวย
หวานกล่าวสนับสนุนความคิดเห็นของอิโนะ
“พวกเธอจะไปฉลองกันต่ออย่างนั้นเหรอ งั้น...ขอฉันไปด้วยคนสิ จะได้หรือเปล่า หืม ? ” เสียงกังวาลของ
หญิงสาว(?)ที่อยู่ในชุดกิโมโนสีเข้มดังขึ้น หน้าอกหน้าใจที่โผล่พ้นออกมาจากสาบเสื้อทำให้เธอดูเป็นผู้หญิงที่ทรง
สเน่ห์คนหนึ่งของโคโนฮะ
นาเมคุจิ ซึนาเดะ
“ท่านรุ่นที่ห้า!” เสียงของบรรดาชายหนุ่มหญิงสาวเอ่ยขึ้นพร้อมกันเมื่อเห็นสึนาเดะเดินเข้ามาร่วมวงด้วย
“ดะ ได้สิคะ อาจารย์! เอาล่ะ ไปกันเถอะพวกเรา” เป็นอิโนะที่ตอบคำถามแทนเพื่อนๆ ก่อนทุกคนจะพากัน
เฮโลไปที่ร้านสาเก รวมทั้งเทมาริ คันคุโร่ กาอาระ(ที่โดนเทมาริลากไป) และคนจากแคว้นอื่นๆที่มาร่วมงานอย่าง
คิลเลอร์ บี ที่มาจากคามินาริโนะคุนิ
สาเกจำนวนมากถูกนำมาแจกจ่ายให้กับทุกคนที่พากันมาฉลองต่อกันที่ร้านสาเกของหมู่บ้านซึนะ
วันนี้สึนาเดะซึ่งเป็นโต้โผใหญ่ถึงกับเหมาร้านเลี้ยงเพื่อฉลองให้กับงานแต่งงานของนารูโตะและฮินาตะ
“เอาล่ะ ทุกคน! ยกแก้วของตัวเองขึ้นมาแล้วดื่มอวยพรให้คู่บ่าวสาวกันหน่อยเร้ววว!”
ซึนาเดะซึ่งมีสีหน้าแดงก่ำกล่าวขึ้นมากลางร้านก่อนจะหันไปชนแก้วกับอาจารย์ไก และคาคาชิ ที่ยังคงถือ
แก้วสาเกไว้แต่ไม่ยอมแตะเลยซักนิด หลังจากนั้นทุกคนก็ถือแก้วสาเกออกมาชนกันโครมครามแล้วดื่มกันต่ออย่าง
สนุกสนาน
“ยัยซากุระ! รอบนี้เธอต้องดื่มให้หมดนะ อย่าขี้โกงเด็ดขาด! ” อิโนะผู้มีสีหน้าแดงจัด จัดการรินสาเกใส่แก้ว
ให้ซากุระจนเกือบล้นแล้วสั่งให้เธอดื่มเข้าไปเนื่องจากเธอเป็นผู้แพ้เกมไพ่ในรอบนี้
“ฉันจะไม่ไหวอยู่แล้วนะยะยัยบ้าเอ๊ย!” ซากุระเองซึ่งมีสีหน้าไม่แตกต่างจากอิโนะกำลังพยายามดื่มสาเกที่
เพื่อนตัวดีให้มาจนหมด อันที่จริง เธอขอตัวกลับก่อนตั้งแต่พิธีฉลองมงคลสมรสเลิกแล้ว แต่อิโนะดันบังคับแกมล้ำ
เลิกบุญคุณที่ช่วยเป็นไม้กันหมาให้หญิงสาวมาตลอดให้มาอยู่ฉลองต่อจนซากุระต้องยอมจำนนกับเหตุผลทั้งหมด
ทั้งมวลของเพื่อนสาว
และตอนนี้เธอกำลังจะเมา!
อิโนะไม่ฟังเสียงบ่นของซากุระ เธอเริ่มล้างไพ่ใหม่ด้วยสติไม่เต็มร้อย โดยมีซาอินั่งอยู่ข้างๆ คอยประคอง
หญิงสาวไม่ให้ล้มหัวทิ่มพื้น
“เธอน่าจะหยุดกินได้แล้วนะอิโนะ เธอจะไม่ไหวแล้วนะ”
“นายน่ะเงียบไปเลยซาอิ ! ฮึ่ย ฉันยางไม่เมาน่า!”
ซาอิได้แต่มองหน้าแฟนสาวด้วยความลำบากใจ ตั้งแต่คบกับอิโนะมา เขาพอจะรู้ว่าเธอเป็นเจ้าแม่นักดื่มคน
หนึ่ง แต่เธอก็เมาได้ง่ายๆเช่นกัน จึงเป็นเขาที่ต้องตามไปเก็บเธอแทบจะทุกงาน รวมทั้งงานนี้ด้วย
“มาเร็ว ต่อๆเดี๋ยวนี้ รอบนี้นายเป็นคนเริ่มนะลี!”
ผ่านไปหลายชั่วโมง ผู้คนภายในร้านสาเกเริ่มทยอยกันออกมาด้วยสภาพไม่เต็มร้อยไปเสียครึ่งหนึ่งและอีก
ครึ่งนึงก็เป็นฝ่ายหิ้วปีกของคนไม่เต็มร้อย รายแรกที่โดนหิ้วปีกไปแล้วคืออดีตโฮคาเงะรุ่นที่ห้าโดยมีคาคาชิเป็นคนรับ
ผิดชอบ ส่วนร็อค ลี ก็พาอาจารย์ตัวเองกลับบ้านด้วยความทุลักทุเลเช่นกัน
คนที่มีสติมากที่สุดก็เห็นจะเป็นชิกามารุกับเทมาริ ที่เพิ่งจะเดินเข้ามาในร้านหลังงานฉลองผ่านไปนานพอ
สมควร ทั้งสองจึงแจกจ่ายหน้าที่ให้กับทุกคนที่ยังพอไหวให้พาพวกไม่เต็มร้อยกลับไปส่งที่บ้าน และตอนนี้หลายๆคู่ก็
พากันประคองกันกลับบ้านไปแล้ว
ซากุระเดินตามมาส่งอิโนะที่หน้าร้านด้วยอาการเซเล็กน้อย เธอพยายามจะประคองตัวเองให้ดีที่สุดแม้
ร่างกายจะเริ่มไม่ไหวแล้วก็ตาม
“คุณรอผมอยู่ที่ร้านก่อนได้ไหมคุณซากุระ ผมจะรีบพาอิโนะไปส่งแล้วมารับคุณ” ซาอิพูดขึ้นเมื่อเห็นอาการ
อดีตเพื่อนร่วมทีมที่กำลังเอาหัวพิงขอบประตูไว้
“ไม่ต้องหรอกซาอิ นาย...ไปเถอะ ฉันกลับเองด้ายยย ฮ่าๆๆ” ว่าแล้วก็ชกไปที่หน้าอกตัวเองเบาๆ ซาอิมอง
ด้วยความเป็นห่วงแต่อาการของอิโนะหนักกว่าซากุระมาก เขาจึงจำเป็นต้องพาเธอไปก่อน
“กลับได้บ้าอะไรของคุณ! เดี๋ยวก็ไปพังข้าวของของคนอื่นเสียหายหมด!”
“นายว่าอะไรนะซาอิ อยากตายมากใช่มั้ย ฮะ!”
“ผมอยู่ทางนี้ครับ คุณซากุระ” ซาอิกำลังจะประสาทเสียกับผู้หญิงทั้งสองคนนี้เป็นอย่างมาก สมแล้วที่เป็นเพื่อนกันอีกคนเมาแล้วหลับเป็นตาย ส่วนอีกคนดันตาพร่าหันไปด่าเสาทั้งๆที่เขายืนอยู่อีกด้าน
“ฉันจะไปส่งซากุระให้เอง นายไปส่งอิโนะเถอะ”
เสียงชายหนุ่มผู้มีผมสีแดงเพลิงดังขึ้นมาจากข้างหลังซาอิ กาอาระซึ่งกำลังประคองคันคุโร่ออกมาเห็น
เหตุการณ์ตรงหน้าเข้า เขาจึงส่งต่อคันคุโร่ให้คิลเลอร์บี แล้วก็พาตัวเองมาช่วยซาอิที่กำลังวิกฤติกับผู้หญิงตัวปัญหา
ทั้งสองคนอยู่
“ถ้าอย่างนั้น ฝากคุณซากุระด้วยนะครับ”
“บ้านฉัน...อยู่ทางนั้น อ๊ะ ไม่ใช่ๆ ทางนี้ต่างหาก”
ตอนนี้กาอาระกำลังปวดหัวสุดๆกับหญิงสาวผมสีชมพูอ่อนที่กำลังบอกทางไปห้องพักของเธอให้เขาอย่าง
ถูกๆผิดๆอยู่
“ซากุระ เธอกำลังพาฉันหลงไปด้วยนะ”
“อ้าว งั้นเหรอ งั้นดูจากกุญแจก็ได้ ทาด๊า~ นี่ๆ มีเลขห้องฉันอยู่ด้วยเห็นหรือเปล่า? นายมันไม่ได้เรื่องเลยนะ
กา-อา-ระ ฮ่าๆๆ”
ชายหนุ่มผู้ไม่เคยแสดงสีหน้าใดๆมาก่อนยกเว้นตอนนี้ที่เขาอยากจะฆ่าใครสักคนขึ้นมาจริงๆเสียอย่างนั้น
ไม่นึกว่าซากุระตอนเมาจะกวนประสาทได้ถึงขนาดนี้ นี่เขายังไม่นับระหว่างทางที่ออกมาจากร้านสาเกเลยด้วยซ้ำ
กาอาระเอื้อมมือไปคว้ากุญแจห้องจากมือของหญิงสาวแล้วพลิกดู เป็นโชคดีของเขาที่กุญแจนั่นมีข้อมูลห้อง
พักทุกอย่าง
ที่แท้ก็อยู่ใกล้ๆศูนย์ฟื้นฟูฯ เหอะ เขามาทำบ้าอะไรที่สนามเด็กเล่น!
ครั้งนี้กาอาระไม่อยากเสียเวลาอีกแล้ว เข้าจัดการอุ้มหญิงสาวขึ้นพาดบ่าแล้วกระโดดไปตามหลังคาเพื่อที่
จะย้อนกลับไปยังศูนย์ฟื้นฟูฯ ไม่นานนักก็มาถึงห้องพักของซากุระที่ตั้งอยู่บนชั้นสามของอาคารแห่งนี้ ชายหนุ่ม
จัดการไขประตูเข้าไปแล้วพาหญิงสาวไปวางไว้บนเตียง เมื่อเสร็จเรียบร้อยเขาก็มองไปยังใบหน้าหวานที่ตอนนี้กำลัง
หลับสนิทเพราะฤทธิ์สาเก หน้าของเธอยังมีอาการแดงก่ำอยู่ กาอาระจึงเดินไปหยิบน้ำเปล่ามาเทใส่แก้วเพื่อให้เธอ
ดื่มซึ่งจะช่วยขับแอลกอฮอล์ออกมาจากร่างกายได้บ้าง
เขากลับมาที่เตียงของหญิงสาวอีกครั้งก่อนจะประคองร่างที่อ่อนปวกเปียกนั่นให้ลุกมาดื่มน้ำ ใช้ความ
พยายามมากพอสมควรเพราะหญิงสาวเอาแต่เลื้อยจะลงไปนอนอีกครั้งให้ได้
“ซากุระ ลุกมาดื่มน้ำแปบนึงสิ” ว่าแล้วก็เอาแก้วน้ำจ่อไปที่ปากของหญิงสาวแล้วค่อยๆดันขึ้นเพื่อให้น้ำ
เข้าไปในปากคงเธอ เมื่อเห็นว่าเธอดื่มไปเยอะพอสมควรเขาก็วางแก้วน้ำลงบนหัวเตียง แต่ตัวปัญหากลับซบหัวลง
ไปบนอกของเขาเสียอย่างนั้น
“อืมม~ แม่คะ ง่วงจังเลย~”
ให้ตายเถอะ! ฉันไม่ใช่แม่ของเธอนะ!
เพราะความเมาของซากุระทำให้เธอแยกไม่ออกระหว่างอกของผู้เป็นมารดากับอกของชายหนุ่มตรงหน้า
มือน้อยๆของเธอยกขึ้นสวมกอดเขาอย่างที่เคยทำกับมารดาเหมือนตอนอยู่ที่บ้าน กาอาระนิ่งไปชั่วขณะ เขาไม่ได้
ผลักไสร่างเล็กๆนั่นออก แต่ก็ไม่ได้ทำอะไรไปมากกว่านั้นเช่นกัน
เขากำลังรู้สึก…แปลกๆ.
ขณะที่เขากำลังกลายเป็นหุ่นปล่อยให้หญิงสาวกอดอยู่นั้น ที่หน้าต่างห้องพักของซากุระก็ปรากฏร่างสูงของ
ชายลึกลับคนหนึ่งขึ้น สายตานั่นมองไปยังบุคคลทั้งสองด้วยแววตาที่ยากจะคาดเดา ก่อนจะพูดบางอย่างขึ้นกับชาย
หนุ่มผมสีแดงเพลิง
“นายมาทำอะไรที่นี่...กาอาระ””
Ps. กลับมาแล้วค่ะกับตอนที่สาม ใช่แล้ว ! งานแต่งงานนารูโตะนั่นเองน่อ! ยินดีกับคู่นารุฮินะด้วยนะคะ ได้ครองคู่ชู้ชื่นกันไปแล้วทั้งในเรื่องและในฟิค (แฟนซาสุซากุได้แต่กัดผ้าช้ำใจ/กระซิกๆ) ตอนนี้ทำเอาเสียเวลาแต่งไปมากอยู่(ที่จริงแอบเที่ยว) แต่ก็ดีใจที่แต่งออกมาได้จนจบ ไม่รู้ว่าดีหรือเปล่าแต่ทำสุดความสามารถแล้วค่าาา ฮ่าๆๆ
Ps2.ชายลึกลับที่มาขัดขวางฉากสวีทของกาอาระกับซากุระนั่นมันใครกัน ! คนกำลังจะอินเลิฟเชียว! เอาเป็นว่าฝากติดตามตอนหน้าและต่อไปด้วยนะคะ ขอบคุณค่ะ! ^^
ความคิดเห็น