MyLordmylady - MarkBambam

ลำดับตอนที่ #4 : MyLordMyLady : 3 [100%]

3

. . . . .

. . . .

. . .

. . 

.

“ น้องข้าชื่อ. . . แบมแบม ”

“ . . .ชื่ออะไรนะ ” ผมถามย้ำ

“ แบมแบม ท่าน อึก น้องข้าชื่อแบมแบม ท่านต้องช่วยน้องข้านะ. . . อื้อ ท่านต้องช่วย. . . นะ ” ท่านลอร์ดได้เพียงยืนนิ่งเมื่อชื่อนั้นถูกกล่าวออกมาก่อนที่ยองแจจะหมดสติไป . . .

“ แจ็คฉันฝากยองแจด้วย พาเขาไปที่เซ็นทรัลรถม้าจากคฤหาสน์มารอรับอยู่แล้ว แล้วแกก็พายองแจตรงกลับไปที่คฤหาสน์ได้เลย ” ขุนนางหนุ่มกล่าวกับเพื่อนนายทหารก่อนเดินมุ่งหน้าไปที่ม้าตัวสีขาวของเขา

“ แต่มาร์ค แกเพียงคนเดียวกับโจรอีกกี่คนไม่รู้เนี่ยนะ แกบ้าไปแล้วแน่ๆ ” แจ็คสันท้วงเมื่อเห็นเพื่อนเดิมดุ่มไปแก้เชือกที่ผูกม้าไว้กับต้นไม้

‘ หึหึ แจ็คสันแกลืมฉายาดิกเคอร์รุ่นที่เก้าไปแล้วหรือไงกัน ’ ท่านลอร์ดทิ้งท้ายถึงอดีตนักเรียนทหารผู้เก่งทั้งบู๊บุ๋นในอดีตไว้ ก่อนขึ้นหลังม้าอย่างรวดเร็วทันทีไม่แม้แต่จะฟังคำทักท้วงใดๆของเพื่อนนายทหาร เพราะอะไรน่ะหรือ. . เพราะในหัวตอนนี้มีแต่ใบหน้าน่ารักของเด็กหนุ่มเมื่อสิบปีก่อนอยู่เต็มเป็นหมด เขาเชื่อว่าหากได้พบไม่ว่าคนตัวเล็กจะเปลี่ยนไปแค่ไหนเขาก็จะยังจำได้แน่นอน. . . ขอเพียงแต่ว่าคนตัวเล็กจะไม่โดนทำร้ายจนลาจากโลกไปเสียก่อน

ม้าสีขาวของท่านขุนนางหนุ่มวิ่งไปอย่างรวดเร็ว หลังจากแยกกับแจ็คสันได้ไม่นานเขาก็มุ่งตรงไปตามรอยล้อของรถม้าที่ลากยาวตลอดเส้นทางหิมะท่วม พวกโจรคงรีบมากกระมังถึงขนาดที่ไม่ได้ระวังตัวทิ้งร่องรอยไว้เช่นนี้ ระหว่างทางเป็นป่าทั้งสองข้างทางที่มีหิมะมากมายสมเป็นเมืองที่หิมะตกตลอดทั้งปี หากตรงไปเรื่อยๆจะเป็นด่านก่อนเข้าเขตชายแดนถ้าหากท่านลอร์ดหนุ่มอ้อมไปดักรอน่าจะยังทัน

“ รอฉันนะแบมแบม. . . รอมาร์คท่านลอร์ดของเธอด้วยเถอะ ”

------------------------------------------------------------------------------------------------

ต่อครัช

แม้จะเป็นเวลาบ่ายคล้อยแต่ก็ไม่ได้ช่วยลดทอนความหนาวภายในป่าใหญ่ที่เต็มไปด้วยต้นไม้สูงได้เลย ร่างเล็กค่อยๆเปิดเปลือกตาขึ้นเนื่องจากเพิ่งตื่นจากอาการเพลียของก่อนหน้าแต่ก็ยังคงเวียนหัวและรู้สึกปวดเนื้อปวดตัวอยู่

หลังจากที่โดนพวกโจรจับขังไว้ในรถขนของนี่เขามองไปรอบๆเพื่อต้องการที่จะหาทางหนีทีไล่ทว่าสายตาเลื่อนมาพบกับโซ่ตรวนหนักหน่วงบนข้อมือเล็กของตัวเองก็ต้องถอนหายใจยาวอย่างสิ้นหวัง ไหนเท้าที่บาดเจ็บตอนนี้แสบไปทั่วฝ่าเท้า. . เขาคงต้องก้มหน้าคอตกยอมรับต่อโชคชะตาต่อจากนี้ไปเสียแล้ว. . . ได้แต่ภาวนาให้มันไม่โหดร้ายจนเกินไปนัก

“ เห้ย เกิดอะไรขึ้นวะเฟร็ดเดอร์! ” เสียงตะโกนจากด้านข้างดังคงเป็นโจรที่คอบขี่ม้าคุมขบวน แบมแบมทำเพียงนั่งเฉยๆฟังสิ่งรอบข้างอย่างไม่มีอะไรจะทำ ทั้งยังรู้สึกอ่อนล้าเกินกว่าจะขยับไปไหน

“ เจคแกต้องมาจัดการแล้วล่ะ พวกทหารในด่านไม่เห็นออกมาซักทีแล้วเราจะให้ส่วยได้ไงล่ะ ไหนว่าแกตกลงกับมันดีแล้วไงวะ ” เสียงฝีเท้าของม้าดังขึ้นก่อนเสียงพูดคุยกันตามมาคนที่อยู่หัวขบวนคงมาคุยกับคนที่ชื่อเจคที่คุมขบวนอยู่เป็นแน่ แบมแบมคิด

“ ยังไงกันวะ งั้นแกไปกับข้าถ้ามันยึกยักก็ฆ่ามันซะก็สิ้นเรื่อง เหอะน่ารำคาญจริง ” ดูเหมือนการสนทนาของทั้งคู่จะจบลงตามด้วยเสียงม้าเดินจากไป แบมแบมมองไปด้านข้างก่อนหน้านี้ที่เสียงสนทนาเกิดขึ้นและจบลงเขานั่งอยู่อย่างนั้นเพราะไม่มีอะไรจะทำจริงๆ มือเล็กเลื่อนไปลูบแหวนที่ห้อยอยู่ที่คออย่างเคยชินที่เขามักทำเมื่อไม่มีอะไรจะทำ พลันหน้าขุนนางหนุ่มก็ผุดขึ้นมาในหัวอีกครั้งดวงตาคู่สวยฉายแววเศร้าในทันที

#ห้องฟักเจ้าหน้าที่,ด่านชายแดง,การ์แดง

ก็อกๆๆๆ

เจคโจรร่างใหญ่ลงจากหลังม้าก่อนเดินไปเคาะประตูห้องพักเจ้าหน้าที่ภายในด่าน “ เห้ยทหาร ออกมาคุยหน่อยสิวะ ที่ตกลงกันไว้น่ะ ” เขาพูดขึ้นเมื่อยังไม่มีวีแววที่ทหารที่ตกลงจะรับส่วยและเป็นคนเปิดเส้นทางให้เขาออกมา

“ นั่นไง เอาไงวะเจคพังเลยมั้ย ” เฟร็ดเดอร์ออกความเห็นเมื่อนี่เลยเวลาที่เขาควรออกจากการ์แดงมานานมากแล้ว แม้จะวางใจว่าทหารในการ์แดงคงไม่มีใครตามเขามาได้แล้วเพราะเผาทั้งเป็นยกกองไปกับมือแต่เขากลับรู้สึกไม่ดีอยากจะออกไปจากเมืองนี้แปลกๆ

“ เออ ฉันคิดแบบแก ”

“ พร้อมกันนะ 1 2 3 ฮึบ! เหวออ! ” ทั้งคู่ร้องลั่นเมื่อขณะที่กำลังจะพุ่งร่างเข้าพังประตูไม้เก่าประตูก็เปิดขึ้น เห็นเพียงชายร่างสูงหน้าตาดูดีผิวพันธ์ดีในชุดทหารคนหนึ่งยืนยิ้มกริ่มอยู่อย่างนั้น

“ โอ๊ะ ข้าขอโทษนะที่มาเปิดช้าไปน่ะพอดีว่าเพิ่งไปยิงกระต่ายมา ” หนุ่มร่างสูงในชุดทหารที่เอ่ยขึ้นไหวไหล่อย่างไม่ทุกข์ร้อนอะไร

“ ฮึ่ย เออๆ แล้วไหนล่ะคนเก่าน่ะ คนก่อนหน้านี้น่ะอยู่ไหนกัน ” เจคพูดขึ้นหลังจากลุงขึ้น

“ อืม คนไหนกันเหรอท่าน . . . ใช่พวกนี้รึเปล่านะ ” ทหารหนุ่มตอบ เขาละไว้ก่อนถอยหลังประตูจากตำแหน่งที่คุยกันอยู่ทำให้โจรร่างใหญ่ทั่งคู่เห็นร่างที่ยังสลบอยู่ของนายทหารคนคุ้นหน้ากลุ่มหนึ่ง สภาพไม่ต่างกันจะมีก็เพียงคนเดียวเท่านั้นที่เปลือยกายอยู่ เจคมองทหารที่โป๊เปลือยก่อนมองกลับไปที่ทหารหนุ่มรูปหล่อ รางสังหรณ์ไม่ดีนักชวนให้คิ้วขวาเขากระตุกแปลกๆ

“ เห้ย นะ นี่มันยังไงกัน แกเป็นใครกันแน่! ” เจคพูดขึ้น ทั้งคู่ถอยหลังและชัดมีดพกออกมาจ่อไปด้านหน้า ทหารหนุ่มยืนมองยิ้มๆไม่มีท่าทีเกรงกลัวต่ออาวุธมีคมตรงหน้าแต่อย่างใดเขากลับค่อยๆเดินต้อนไปเรื่อยๆจนออกมานอกห้องพัก คนในกอลโจรหยุดคุยกันทันทีและมองมาที่มวยคู่หลักตรงหน้าที่กำลังจะเกิดขึ้น

“ ผมเป็นใครน่ะเหรอ. . . งั้นก็จำไว้นะจะได้มีเรื่องไปเล่าต่อสู่รุ่นลูกหลานน่ะ ” ยังไม่ทันได้พูดอะไรต่อเจคก็พุ่งเข้ามาทันทีแต่ทหารหนุ่มเบี่ยงตัวหลบได้ทัน

เคร้ง!

เขาจับข้อมือใหญ่ของโจรเจคเอาไว้ หมุนตัวหันหลังบิดข้อมือจนอาวุธมีคมล่วงลงพื้น ร่างสูงเจ้าของใบหน้าหล่อในชุดทหารออกแรงดึงข้อมือโจรเจคจากด้านหลังและทุ่มลงพื้นความจุกแล่นไปทั่วทั้งยังหัวไหล่และแขนด้านซ้ายชาจนเขาแทบหมดแรง ทั่งยังมีเท้าที่สวมรองเท้าบู๊ดทหารกระทืบซ้ำมาอีกที่ซี่โครงจนเขาหายใจแทบไม่ออก

ทหารหนุ่มรับรู้ถึงการเคลื่อนไหวจากด้านหลังซึ่งก็คงเป็นของโจรอีกคนที่คงยังงงสถานการณ์อยู่ และลูกกองอีกจำนวนหนึ่งที่ก็คงยังงงปนช็อคอยู่แช่นกัน ร่างสูงที่ใช้เท้ากดอกของโจรเจคไว้ก้มหยิบมีดที่อยู่ไม่ไกลก่อนหันไปเผชิญหน้ากับโจรอีกคน มีดพกถูกปาเข้าหน้าท้องลงที่ตำแหน่งสำคัญของโจรที่กำลังพุ่งเข้ามาอย่างแม่นยำด้วยผลการฝึกแต่เด็กจนร่างใหญ่ๆบึกบึนนั่นล้มลงกองกับพื้น เขาหันกลับมากระทืบเท้าลงบนอกของโจรเจคอีกครั้ง เมื่อมันทำท่าจะหลบหนี

“ หึๆ จำไว้นะ คนที่จะพังขบวนพวกแกวันนี้คือข้า มาร์ค ลอร์ดมาร์ค ต้วน ดิกเคอร์ ” ท่านลอร์ดในชุดทหารประกาศกร้าว ทำให้โจรทั้งกองมุ่งตรงมาที่เขาในทันที

ความเงียบผิดปกติและตามด้วยเสียงต่อสู้จากภายนอกไม่ได้เรียกความสนใจจากร่างเล็กที่เอาแต่นั่งเหม่อนิ่งมานาน ความรู้สึกหนักไปทั้งร่างทั้งยังปวดหัวจนตาลายไปหมดมันทำให้เขาแทบจะนั่งไม่อยู่จนต้องพิงกับกระสอบบางอย่างไว้ถ้าเป็นปกติคงมีพี่ยองแจคอยดูแลเขาแต่เมื่อไม่มีพี่ยองแจก็คงทำได้เพียงนั่งนิ่งๆอย่างที่ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตนเองนั้นเป็นอะไรคิดเพียงว่าเขาคงใกล้ตายเต็มที่แล้ว อากาศก็หนาวทั้งเนื้อตัวก็มีเพียงแค่เสื้อผ้าเนื้อบางทั้งแผลที่เท้าก็แสบจนชาไป นี่อาจจะเป็นอาการหวัดรึเปล่านะ. . . ก็ดีหากตายไปเขาอาจจะไม่ต้องโดนเอาไปขาย. . . ก็ดี. . ก็ดีเหมือนกัน

ปัง! ปัง! ตู้เก็บของถูกพังมาเรื่อยๆจนเข้าใกล้คันของแบมแบม ร่างเล็กคิดว่ามันคงเป็นเสียงระเบิดที่ค่อยๆระเบิดทีละตู้เพื่อทำลายหลักฐานเมื่อคนจับได้เหมือนในนิยายที่เคยอ่านมาและไม่นานก็คงมาถึงตู้เขา

ปัง!

ตู้ไม้พังลงเมื่อค้อนปอนด์ขนาดใหญ่ทุบเข้าอย่างจัง  แสงสว่างจ้าจากด้านนอกสาดเข้ามาทำให้คนตัวเล็กที่จะหมดสติอยู่ลอมล่อต้องหยีตา แสงสว่างนั่นถูกซ้อนทับด้วยคนร่างสูง ตู้เขาระเบิดแล้วสินะแสงนี่ต้องเป็นเทพบุตรมารับเขาแน่ๆ แม่บอกว่าเทพบุตรเทวดาจะมีแสงสวยงามอยู่รอบๆกาย. . . ใช่จริงๆด้วย แบมแบมระบายยิ้มที่อ่อนแรงเต็มที

“ แบมแบมข้ามาช่วยเจ้าแล้ว. . .เด็กน้อยของข้า ” เสียงทุ้มพูดขึ้นก่อนหอบหายใจจากการต่อสู้อย่างต่อเนื่องกับโจรเป็นสิบแล้วยังต้องมาเดินทุบตู้ไม้ขนาดใหญ่ทีละตู้อีก แต่เขาก็หายเหนื่อยแล้ว. . หายเหนื่อยทันที. . . เป็นปลิดทิ้ง เมื่อทุบตู้สุดท้ายได้ก็เจอแล้ว เจอร่างเล็กที่สูงขึ้นจากตอนเด็กแต่หน้าตากลับยังเหมือนเดิมไม่เปลี่ยน. . . ยังน่ารักเหมือนเดิมเลย

เขารีบดึงร่างเล็กเข้ามากอดอย่างแนบแน่นวินาทีนี้ไม่ได้สนใจถึงขนบธรรมเนียมแสนมีมารยาทอย่างผู้ดีที่พร่ำเรียนมาแต่อย่างใด เพราะได้แต่ทำตามหัวใจที่เต้นรัวอย่างเมื่อสิบปีก่อน. . .เสียงหัวใจที่เพรียกพร่ำถึงคนๆเดียวมากว่าสิบปี เพราะตอนนี้มีเพียงมาร์ค. . . และเด็กชื่อแปลกที่ยังน่ารักเหมือนเดิมแต่ติดจะผอมแห้งไปเสียหน่อย . . . แบมแบม

. . . แบมแบม. .  ลูกแม่ ตื่นสิ ตื่นขึ้นมาซะ . . .

เสียงของแม่ผม ใช่แน่ๆเสียงแม่ผมเอง แต่ท่านเสียไปแล้วไม่ใช่เหรอ หรือว่าผมจะตายแล้ว จริงด้วยสินะเขาโดนระเบิดตายไปแล้วนี่นะ

 . . . แม่. . . แม่ครับบ แม่ใช่มั้ย

. . . ตื่นแล้วลูกรัก. .

ผมมองไปรอบๆแล้วก็พบว่าเป็นแม่ผมเอง ท่านกอดผมแน่นมันไม่อึดอัดแต่กลับรู้สึกดีอย่างที่ไม่ได้รับรู้มาเสียนาน และผมเองก็กอดตอบท่านเช่นกันแม่กลิ่นหอมไม่เคยเปลี่ยนเลย

. . . ผมได้มาเจอแม่แล้ว แม่สบายดีใช่มั้ย . . .

. . . แม่สบายดี ขอบใจนะที่ขอพรให้แม่ตลอดเลย. . .

แม่ปล่อยผมก่อนเปลี่ยนมาลูบผม ลูบแก้มผมท่านคงคิดถึงผมมากและผมเองก็ไม่ต่างกัน.

. . . นี่ข้าตายแล้สใช่มั้ย. . .ข้าขอโทษที่ทิ้งพี่ยองแจไว้. . .

. . . ไม่ๆ แบมแบม. . . เจ้ายังไม่ตาย ฟังแม่นะลูกชายต่อไปนี้จะไม่มีเด็กโชคร้ายที่ชื่อว่าแบมแบมอีกแล้ว. . .

แบมแบมขมวดคิ้วกับคำพูดของมารดา และนึกถึงอดีตที่ผ่านมาที่เขามักไม่มีเด็กเล่นด้วยต้องเล่นอยู่กับหมาหลังวังก็เพราะว่าใครๆก็บอกว่าเขาเป็นคนนำโชคร้าย ผิวสีก็แตกต่างสีตาก็แตกต่าง คนแก่ที่นอกวังบอกว่านี่มันลักษณะของตัวอับโชค เขาเลยเลือกที่จะเล่นอยู่แต่ที่สวนหลังวังเท่านั้นมันรู้สึกเหงาไม่น้อยเลย

. . . หมายความว่าไงกันครับ . . .

. . . โชคดีของเจ้ามาแล้ว ท่านขุนนาง ท่านขุนนางของเจ้าเจ้าของแหวนวงนี้. . . เจ้าจงเคารพ รัก และภักดีต่อเขามากๆ เขาคือผู้มีพระคุณของเจ้า และเจ้าชีวิต และเจ้า หัวใจ. . .

. . . ท่านแม่ ข้าไม่เข้าใจแต่ข้าโดนระเบิดตายแล้วนะข้าจำได้. . .

. . . หึหึ เด็กซื่อบื้อ . . .ได้เวลาที่เจ้าต้องกลับไปแล้ว แม่หายห่วงเจ้าแล้วนะแบมแบม จากนี้ดูแลตัวเองให้ดีนะรู้มั้ย . . . รักลูกนะ. . . ร่างของแม่จางลงเรื่อยๆ ผมร้อนลนอย่างบอกไม่ถูกแต่กลับทำอะไรไม่ได้นอกจากจับมือของท่านไว้เหมือนเช่นตอนก่อนที่ท่านแม่ใกล้จะเสีย

. . . ทะ ท่านแม่ อย่าเพิ่งไปได้มั้ยครับ อยู่กับข้าก่อนสิ . . .

. . . แม่ต้องไปแล้ว. . .

“ นี่ยองแจ เจ้าไปทานข้าวก่อนดีกว่านะ เดี๋ยวพอแบมแบมฟื้นข้าจะไปตามเจ้าเอง ” แจ็คสันพูดขึ้น เพราะยองแจอยู่เฝ้าพยาบาลน้องชายตัวเองไม่ห่างจนทั้งเขาเองและท่านลอร์ดก็ต่างเป็นห่วง แต่ปรามเท่าไรก็ไม่ฟัง

“ ไม่ขอรับ ข้าจะอยู่เฝ้าน้องข้านี่ก็หลับไปหนึ่งวันเต็มๆแล้ว ไข้ก็ลดแล้วทำไมยังไม่ตื่นอีกนะ ไหนท่านลอร์ดว่ายาฝรั่งน่ะดีไงล่ะ ” ยองแจปฏิเสธก่อนบ่นอุบ

เมื่อวันก่อนเขารอรับคนเป็นน้องอยู่ ณ คฤหาสน์ดิกเคอร์ที่อยู่ของท่านลอร์ดที่อาสาไปช่วยน้องเขา กระวงกระวายจนทะเลาะกับนายทหารที่ชื่อแจ็คสันไปหลายรอบจนในที่สุดก็มีม้าเร็วจากเมืองหลวงมาว่าท่านลอร์ดจะกลับมาพร้อมผู้อพยพในตอนค่ำซึ่งทำให้ยองแจดีใจไม่น้อย และก็จริงท่านลอร์ดกลับมาพร้อมกับน้องชายของเขาที่สภาพดูไม่จืดเลย น้องเขามีบาดแผลเหวอะหวะที่เท้าแถมท่านลอร์ดยังบอกอีกว่าแบมแบมน่ะตัวร้อนจี๋มาตั้งแต่เอาตัวเองมาได้จากกองโจร เขาเองกก็เฝ้าพยาบาลมาตลอดเวลาแต่น้องยังไม่ท่าทีว่าจะตื่น เขาคงเสียใจมากหากน้องชายตัวเล็กของเขาต้องจากไปอีกคน

“ แม่ อยู่ก่อนนะ แม่ ฮึก ” เสียงร้องเบาๆแต่กลับเรียกความสนใจของคนที่นั่งเหม่อคิดอะไรเรื่อยเปื่อยที่ข้างเตียงที่ร่างเล็กนอนซมอยู่ ทั้งนายทหารยศใหญ่และท่านขุนนางที่เข้ามาพอดี

“ แบมแบมๆ ” เป็นยองแจที่พูดขึ้น เขย่าตัวคนเป็นน้องชายเบาๆเมื่อรู้ว่าน้องคงละเมอเพราะพิษไข้

“ แม่ ฮึก ฮือ อยู่ก่อนสิ . . . อือ ” ร่างเล็กหยุดครางเรียกมารดาและค่อยๆลืมตาขึ้นเมื่อรับรู้ได้ถึงแรงเขย่าเบาๆและเริ่มได้สติ ทันทีที่ปรับตาให้พล่ามัวน้อยที่สุดก็พบกับใบหน้าพี่ชายตัวเอง แบมแบมพูดไม่ออกเขาไม่คิดว่าจะได้มาเจอกับคนเป็นพี่ที่ตัวเองผลักตกหน้าผาเช่นนี้ มันช่างเป็นความโชคดีจริงๆ

“ แบมแบม ” ยองแจเรียกอีกครั้งเมื่อน้องของเขาลืมตาขึ้นมาแล้ว ทว่ากลับเอาแต่จ้องเขาไม่วางตา

“ อือ. . .พะ พี่ยองแจ พี่ยองแจจริงๆด้วย ฮึก พี่ยองแจ ฮืออ ” ร่างเล็กโผกอดคนเป็นพี่ทันทีกอดแน่นๆอย่างรู้สึกผิดมากและรู้สึกดีใจปนกัน

“ อืม ข้าเอง ” ยองแจว่าและกอดตอบน้องชายแน่นเช่นกัน นี่เป็นครั้งแรกที่ทั้งคู่คิดว่าฟ้าหลังฝนนั้นช่างสวยงาม

“ ขอบคุณ ฮึก ขอบคุณพระเจ้าที่อวยพรให้ลูก ฮืออ ข้าข้อโทษนะ แบมแบมขอโทษที่ผลักพี่ตกลงมา ”

“ อืมๆ ไม่เป็นไรเจ้าเป็นห่วงข้า ข้ารู้. . . หยุดร้องซะนะ เจ้ามาร้องไห้ต่อหน้าคนอื่นเช่นนี้ไม่อายรึยังไงกัน หื๊ม ” ยองแจที่กอดปลอบแบมแบมพูดขึ้น

“ คะ คนอื่นงั้นเหรอ . . . ใครกัน ” แบมแบมถามเสียงขึ้นจมูก เขาเงยหน้ามองผู้เป็นพี่

“ นั่นไงล่ะ คนอื่นที่ว่าคือผู้มีพระคุณของเราไงล่ะแบมแบม ” ยองแจผายมือไปที่ชายร่างสูงทั้งสองที่ยืนอยูปลายเตียง

“ สายัณสวัส แบมแบม ข้าชื่อ แจ็คสัน. . . แจ็คสัน หวัง เจสส์แวนทู ” ชายที่ตัวสูงน้อยกว่าอีกคนพูดขึ้นก่อนยิ้มเป็นมิตรให้กับร่างที่คราบน้ำตายังเลอะแก้มแบมแบมค้อมหัวให้คุณแจ็คสัน ก่อนสายตาหันไปมองอีกคนที่เขาคิดว่าสิบปีมาแล้ว. . . แต่ก็ยังเหมือนเดิม เหมือนเดิมไม่เปลี่ยนไปเลยซักนิดจะมีก็แค่ตัวสูงใหญ่กว่าเดิมอีก ดวงตาคนเคยเข้มแข็งร้อนผ่าวขึ้นมาอีกครั้ง

“ ส่วนฉันชื่อ. . ” ร่างสูงยิ้มอ่อนโยนให้เขา เอ่ยแนะนำตัวเพื่อเป็นมารยาทและเพื่อเตือนความจำเด็กน่ารักตรงหน้าทว่ายังไม่ทันที่จะพูดจบแบมแบมก็ชิงตอบมาก่อน

“ ท่านลอร์ด . . .มาร์ค. . . อึก ท่านคือท่านลอร์ดของแบมแบม ” แบมแบมผละออกจากยองแจในทันที และคำตอบแสนน่ารักทำให้ขุนนางหนุ่มยิ้มกริ่มมากวก่าเดิม

“ หึหึ เจ้าจำข้าได้. . . ” ขุนนางหนุ่มยิ้มให้เด็กน่ารักตรงหน้าที่ทำหน้าจะร้องไห้ขึ้นมาอีกครั้ง

“ ทะ ท่านลอร์ดขอรับ. . ข้าจำท่านได้แต่ว่า ” เขารีบคลำหาสิ่งของสำคัญตรงแถวลำคอแต่ก็ไม่พบ . . . หะ หายไปไหนกัน มาหายเอาตอนนี้นะ . . 

“ หื๊ม ” มาร์คนั่งลงที่ปลายเตียวเพื่อให้ใกล้ชิดกับคนตัวเล็กมากขึ้น

“ คะ คือ ฮึก ข้า เอ่อ กระผม. . .ทำ ฮึก ทำ ” แบมแบมก้มหน้า เขาจะร้องไห้อยู่แล้วอุตส่าเก็บรักษาแหวนนั่นมาก็นานแต่มาหายเอาตอนที่ได้พบกับท่านลอร์ดแล้ว

“ เธอหาสิ่งนี้อยู่รึเปล่า ” แบมแบมเงยหน้าขึ้นทันที แหวนที่ห้อยอยู่กับสร้อยเชือกอยู่ในมือท่านลอร์ด

“ อื้อๆ ” แบมแบมพยักหน้า เขาโล่งใจที่มันไม่ได้หายไปไหน

“ แบมแบม. . . เรามาตามสัญญาแล้วนะ. . .เราพาเจ้ามาเอมเพอร์วีนบ้านของเราแล้วนะ ”

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

กราบขอประทานพระอภัยโทษแก่ทุกท่าน 

กระผมไม่มีอะไรจะแก้ตัวนอกจากทำงานจนไม่ได้สนใจอะไรเลยครับ 

มาต่อให้แล้วนะครับ จะพยายามไม่อืดแบบนี้นะ 

แต่ไรต์เฮิร์ทน่ะ กำลังพยายามลืมเขาคนนั้นอยู่ 

พอแต่งอะไรก็ดูดาร์คๆไปหมด นี่ก็พยายามปรับแล้วถ้าไม่ดีก็ขอโทษนะครับ

มันอาจจะแปลกๆไปบ้างแต่ก็

ติชมด่าว่าพูดคุยได้เลยฮะ คอมเม้นต์ก็ดี ที่ @ttttaosn9797 ก็ดี 

ขอโทษจริงๆ ฮรึก TT