ลำดับตอนที่ #4
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ปัจจุบันที่เปลี่ยนแปลง
หลังจากอยู่คุยดื่มชากันซักพักแล้ว เมื่อเริ่มรู้ตัวว่าเริ่มจะนานเกินไปแล้วผมจึงได้ขอตัวกลับก่อน
เดคิสุงิไม่ได้พูดอะไร นิ่งไปซักพักแล้วยิ้มเบาๆ
"ให้ผมไปส่งมั้ย?"
"อ่ะ ไม่ต้องหรอกค่ะ บ้านของฉันเองก็อยู่ไกลด้วย"
แหงล่ะ ขืนให้แกไปความก็แตกหมดพอดี
"โนบุโกะซัง คือ... จะว่าอะไรมั้ยถ้าผมจะขอเมลล์ของคุณเอาไว้ติดต่อ คือ ผมเสียใจจริงๆเรื่องวันก่อน ผมอยากจะเลี้ยงอะไรขอโทษในวันหลัง ได้มั้ยครับ??"
เดคิสุงิพูดขึ้นมาอย่างนั้น เล่นเอาผมรู้สึกแปลกใจ
เมลล์ก็ให้ไม่ได้ด้วยสิ แต่เมื่อกี้หมอนั่นบอกว่าจะเลี้ยงข้าวใช่มั้ย? ไม่อยากปฏิเสธเลย... อ๊ะ ไม่สิๆ ต้องปฏิเสธนะ จะมาตละกะไม่ได้!
"อ่ะ ไม่ต้องหรอกค่ะๆ! เรื่องแค่นี้เอง ส่วนเรื่องเมลล์น่ะ คือโทรศัพย์ของฉันมันเสียอยู่... ขอโทษด้วยนะคะ" ผมยิ้มแหยๆตอบไปทั้งที่ในใจยังคงรู้สึกเสียดาย
"...อา งั้นเหรอครับ แต่ผมอยากชดใช้ให้จริงๆนะ"
ตื้อจริงหมอนี่
"อึก... ถ้างั้น ไว้นัดออกมาเจอกันครั้งหน้าก็น่าจะได้...ล่ะมั้งคะ?" ผมทำใจยิ้มสู้เสือออกไป แบบนี้ก็ดีนะ! ไม่ต้องให้ทั้งเมลล์ แถมได้กินข้าวฟรีอีก อื้มๆ... เพอร์เฟ็ค คุ้มค่าแน่นอน
"จริงเหรอครับ! ถ้างั้น เสาร์หน้าว่างมั้ยครับ?"
"อืม... น่าจะได้นะคะ ไม่น่าติดอะไรนะ"
หึหึ หมอนั่นไม่รู้ตัวแน่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นต่อจากนี้ เลี้ยงข้าวสินะ? หมายความว่าจะสั่งอะไรกินก็ได้สินะ?? เยี่ยมไปเลย!! ถ้างั้นเตรียมกระเป๋าฉีกแน่ เดคิสุงิิิิิิิ!
พวกเรานัดหมายสถานที่และเวลากันซักพัก หมอนั่นก็พาผมเดินออกมาส่งที่สวนสาธารณะที่ผมเคยทำแฟ้มงานหายเอาไว้
เมื่อเดินออกไปซักพัก ผมก็แอบวกกลับมาที่ห้องน้ำในสวนสาธารณะที่มุมหนึ่งที่ไร้ผู้คน แอบเปลี่ยนชุดเป็นชุดเดิมตอนออกมา
น่าแปลกใจเล็กๆที่อีกไม่นานก็ใกล้จะสอบแล้ว แต่คนอย่างเดคิสุงิกลับไม่ได้หมกมุ่นอ่านหนังสือแบบเด็กคนอื่นๆแล้ว เฮ้อ อิจฉาพวกหัวดีจริงๆนะ อ่านหนังสือไม่นานก็คงทำได้แล้ว ผลสอบของหมอนั่นก็ได้คะแนนเต็มทุกครั้ง หมอนั่นแอบเรียนพิเศษรึปล่าวนะ??? อาจจะเป็นไปได้ คงจะต้องมีติวเตอร์เก่งๆแหงเลย กลับกัน ผมเองที่ควรจะอ่านหนังสือกลับหน้ารื่นตาบานออกมาเที่ยวเล่น เอาเถอะ... ยังไงอ่านไม่อ่านก็คงได้ 0 คะแนนเท่าเดิม ช่างมันเถอะนะ!
เมื่อเดินเรื่อยเปื่อยกลับบ้านไปตามทาง ผมก็เห็นชายกระโปรงของหญิงสาวหน้าคุ้นๆ อ๊ะ! ชิสึกะจัง!
"เฮ้! ชิซึกะจัง!" ผมยิ้มหน้าระรื่นวิ่งเข้าไปหา ชิสึกะจังที่ไม่มีเดคิสุงิคอยตามต้อยๆแล้ว รู้สึกดีจริงๆ!!
ดูเหมือนว่าชิสึกะจังจะไม่ได้ยินผมนะ? ผมจึงวิ่งเข้าไปใกล้เรื่อยๆ โบกมือทักทาย อ๊ะ นั่นไง มองมาแล้ว
แต่เหมือนชิสึกะจังจะหันไปอีกทางโดยที่ไม่ได้สนใจผมเลย หือ? กำลังทำอะไรน่ะ? เธอกำลังพูดว่าอะไร?? เหมือนเธอกำลังเรียกคนอีกคนอยู่ในถนนอีกฝั่ง
ชายคนหนึ่งวิ่งโบกมือเข้ามาหาเธอ ชิสึกะยิ้ม พวกเขาเดินเข้าหากัน จูงมือกัน จับมือกัน...? ชิสึกะจัง????
ผมไม่เข้าใจกับภาพเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นตรงหน้า ทันใดนั้น คำพูดของเดคิสุงิก็เข้ามาในหัว
'ผมอกหักน่ะครับ...'
ชิสึกะจัง..ม มีแฟนแล้ว?? ไม่จริงน่า! โกหก!! อนาคตเปลี่ยนไปแล้วงั้นเหรอ!!? ทำไมล่ะ!!!
รถแล่นผ่านตัดหน้าไปคันแล้วคันเล่า ภาพของหญิงสาวที่ผมแอบชอบมาตั้งแต่สมัยเด็กเดินจูงมือออกไปกับชายคนหนึ่งซึ่งผมไม่รู้จัก ทั้งสองคนเดินห่างออกไป ห่างออกไป ห่างออกไป... ทิ้งไว้แค่เพียงตัวผมที่ยืนอยู่ตรงนี้
ไม่อาจรับรู้ความรู้สึกใดๆได้แล้ว ในตอนแรกผมคิดแต่เพียงว่าชิสึกะจังน่าจะปฏิเสธเดคิสุงิเพียงแค่อย่างเดียว แต่เหมือนจะมีบางอย่างที่เพิ่มมา ..เธอมีแฟนแล้ว?
ทำไมล่ะ! ทำไมผมไม่เห็นรู้เรื่องเลย!? นี่มันไม่จริงใช่มั้ย!!?
น้ำตาใสไหลรินลงมาอาบสองข้างแก้มอย่างแผ่วเบา ริมฝีปากของผมมันชาโดยที่ผมไม่รู้ตัว เผลอขบปากตัวเองแน่นจนเลือดซิบ
ผมรู้ดี ผมรู้ดีอยู่แล้ว อนาคตสามารถเปลี่ยนกันได้ อย่างที่โดราเอม่อนเคยบอกผมเมื่อครั้งยังเด็ก
ตั้งแต่โดราเอม่อนมาหาผมนั้น ผมก็เห็นอนาคตของตัวเองที่เดินจูงมือไปด้วยกันกับชิสึกะจัง แต่ตอนนี้ไม่ใช่อีกแล้ว... อนาคตของเธอ ได้เปลี่ยนไปจับมือกับคนๆนึง ซึ่งเป็นใครไม่รู้ แต่ที่แน่ๆ...
'เขาไม่ใช่ผม'
*70%*
**********************************
หายไปน๊านนานนาน เดี๋ยวไว้พรุ่งนี้มาอัพต่อให้นะคะ
นิยายเรื่องนี้อินดี้จริงจัง อัพห่างกันเป็นชาติแต่คนเขียนก็ไม่ได้ทิ้งนะจ๊ะ 55555555555555555555555
*ในเลข5มีน้ำตาซ่อนอยู่*
ใครหาเฟสคนเขียนเจอ ทักไปด่าไปทวงได้เลยค่ะ อนุญาติ!
**********************************
ผมวิ่งกลับบ้านไปให้ไวที่สุดเท่าที่จะไวได้ เพื่อที่จะนั่งไทม์แมชชีนไปยังอนาคตเพื่อดูว่าเกิดอะไรขึ้น ผมต้องการจะยืนยันสิ่งที่ผมเห็นเป็นเพียงความคิดชั่ววูบของชิสึกะจังหรือว่าอนาคตมันเปลี่ยนไปแล้วจริงๆ?
จะว่าไป ในสิ่งนึงที่ได้เปลี่ยนแปลงไปจากอดีตนั้นก็มีอยู่... โดราเอม่อนไงล่ะ
ที่จริงแล้ว ในเส้นทางอนาคตที่ผมจะได้เคียงคู่กับชิสึกะจัง โดราเอม่อนได้กลับไปยังโลกอนาคต นั่นเป็นความจริงที่ผมได้รู้มาจากทีเซวาชิซึ่งเป็นโหลนของผมที่มาจากอนาคต มันเป็นแผนการที่เขาคิดส่งโดราเอม่อนมาดูแลผมซักระยะหนึ่งแล้วจึงกลับไป
แต่ในความเป็นจริงตอนนี้ โดราเอม่อนไม่ได้กลับไปที่ศตวรรษที่ 22 เขาตัดสินใจอยู่กับผม... หมายความว่า อนาคตอาจเปลี่ยนไปเพราะการนี้ก็เป็นได้!
"กลับมาแล้วครับ!"
ผมพูดและสะบัดถอดรองเท้าออกอย่างเก้ๆกังๆ วิ่งขึ้นบันไดไปที่ห้องของตัวเองในทันที
"กลับมาแล้วเหรอโนบิ... อ้าว เดี๋ยวสิ! จะรีบไปไหนของนายน่ะ"
โดราเอม่อนทักผมขณะที่ผมกำลังเปิดลิ้นชักที่เชื่อมต่อกับไทม์แมชชีน
"ไปดูอนาคต! โดราเอม่อน! มันมีบางอย่างแปลกๆไป!! นายต้องไปด้วยกับฉันเดี๋ยวนี้เลยนะ!!"
ผมดึงแขนของหุ่นยนต์แมวสีฟ้าเพื่อนรักไปนั่งไทม์แมชชีนอย่างเร่งรีบ
"ใจเย็นๆก่อนสิโนบิตะ! เล่ามาซิิว่าเกิดอะไรขึ้น"
"ชิสึกะ..ชิสึกะจังเค้า...ในอนาคตเขาได้มีแฟนรึปล่าว!?!"
"เอ้า เขาก็มีนายไง ปัดโธ่เอ้ย..! ...เอ๊ะ หรือว่า ชิสึกะจังตอนนี้เขามีแฟนใหม่งั้นเหรอ!!?" โดราเอม่อนเดาออกมาได้อย่างถูกต้อง ไม่สิ เดาออกมาได้ตรงกับที่ผมคิด
คิดในแง่ดี ผู้ชายคนนั้นอาจไม่ใช่แฟนของชิสึกะจังจริงๆก็ได้... ผมพยายามบอกตัวเอง
"ยังไม่รู้" ผมกดเซ็ทติ้งไทม์แมชชีน "เอาล่ะ มุ่งหน้าไปยังอนาคตในอีก 10 ปีข้างหน้า!!"
**********************************************
100% เรทไป..ไม่หน่อย
//โดนรีดเดอร์ด่า
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น