ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    The bond

    ลำดับตอนที่ #4 : When I feel "Love"

    • อัปเดตล่าสุด 8 ก.ค. 58


    When I feel "Love"
     
    เช้าที่แสนสดใสสำหรับนักเรียนทุกคนยกเว้น
     
    "คากะซังจ๋า~วันนี้ขอให้เป็นเด็กดีอย่างเคยนะจ๊ะ"อาคากิยิ้มเบิกบานก้มลงไปหอมแก้มบุคคลที่ยังไม่ตื่นยื่นมือออกมาลูบไล้ที่ใบหน้าก่อนจะโน้มตัวไปจูบที่ริมฝีปากเบาๆของอีกคนแล้วจัดแจงชุดนักเรียนให้เรียบร้อยค่อยออกไป
     
     
    อากาศที่ดีทำให้สาวสวยอย่างอาคากิอารมณ์ดีไปด้วยไม่สิตลอดอาทิตย์มานี่เธออารมณ์ดีตลอดจนเพื่อนเธอเริ่มเอะใจ
    "เดียวนี้ยิ้มแย้มตลอดเลยนะจ๊ะ อาคากิจัง"
    "แหมก็วันนี้อากาศดีเลยรู้สึกสดชื่นนะจ๊ะ"ใบหน้าหวานอมยิ้มน้อยๆดวงตาดูเป็นประกาย
    "ต่างกับพวกฉันเลยย่ะ รุ่นพี่คากะหายไปหลายวันแล้ว เฮ้อหัวใจเหี่ยวเฉาหมดแล้ว"คำพูดของเพื่อนทำให้อาคากิเหงื่อตกน้อยๆเก็บสีหน้าที่รนรานไว้ห้ามให้คนอื่นรู้
    คากะซังเป็นของฉันและจะเป็นของฉันคนเดียวเท่านั้น พลันคิดแบบนั้นทำให้แสยะยิ้มออกมา
     
    อา...ใบหน้าของคากะซัง... รสจูบที่หอมหวาน....
    ใบหน้าแดงๆ....ตอนที่ถูกทำในตอนที่ตื่นและหลับ.......
     
     
    ====
     
     
    "อ๊ะ!!! อย่านะ! หยุ...ด......อือออ...อ่ะ...อา......ยะ.....หยุด.......นะ....อือ..."อาคากิดึงคากะขึ้นมาจูบสอดลิ้นเข้าไปรับรสชาติหอมหวานคากะพยายามผลักอีกฝ่ายออกแต่ไม่เป็นผลพลังจูบที่ราวกับดูดพลังจากร่างกายเธอไปจนหมด
    "เรียกชื่อฉันสิ คากะซัง เรียกฉัน อาคากิซัง แล้วฉันจะหยุด"อาคากิยิ้มหวานเม้มปากเข้าที่คอคากะจนเป็นรอยแดงๆมือที่ว่างอยู่ล้วงเข้าไปใต้เสื้อสีขาวสัมผัสที่จุดกระตุ้นอารมณ์คากะสะดุ้งราวกับไฟฟ้าช๊อตเข้าที่ร่างกายไร้เรี่ยวแรงที่จะขัดใบหน้าแดงก่ำ เหนื่อยท่วมตัว
    "ยั......ย โรค...จิต...ยัย....บะ..บ้าาา.....อ....อื.....อ"แน่นอนเสียงที่ออกมาและใบหน้าแดงๆทำให้อาคากิอดอมยิ้มไม่ได้เลยเธอกระชากเสื้อคากะออกจนเผยให้เห็นร่างเปลือยๆนั้นแน่นอนเกมรักมันเพิ่งจะเริ่มต้นขึ้น
    "ปากก็ด่าแต่ร่างกายคากะซังไม่เห็นจะปฏิเสธเลย เมื่อวานคากะซังยังคิดหนีอีกเหรอ.... ช่วยไม่ได้นะ จะทำให้ไม่มีแรงหนีได้เลย"ความหื่นไม่เข้าใครออกใครจริงๆ....
     
     
    ========
     
     
    อา..คากะซัง.. 
     
    อยากสัมผัสจนแทบจะทนไม่ไหว...
     
    "แฮ่กๆ..."เหงื่อไหลลงใบหน้าแดงๆพลันสังเกตุคนรอบข้างที่หันมามอง.... อาคากิที่พลังอิมเมจจิ้นสูงจึงต้องขอตัวไปห้องน้ำ มือเรียวกวักน้ำเย็นๆเข้าที่หน้าเพื่อสงบสติอารมณ์
     
    "นี่คุณคือ อาคากิปี2ห้องCใช่ไหม"ร่างหนึ่งปรากฎกายขึ้นสีหน้าเรียบมือทั้ง2ข้างกอดอกส่งยิ้มที่เป็นมิตรออกมา
    "คุณคือ?"อาคากิเลิกคิ้วเล็กน้อย
    "ฉันคองโกว พี่ปี3เพื่อนคากะ"คองโกวแนะนำตัวพอได้ยินคำว่า คากะ อาคากิเหงื่อตกเล็กน้อย อาการตื่นเต้นที่แสดงออกมาอีกฝ่ายต้องงงตามใบหน้าหวานสูดลมหายใจเข้าลึกๆสงบสติอารมณ์ได้แล้วค่อยพูด"งั้นเหรอค่ะ รุ่นพี่มีธุระอะไร"
     
    "พักกลางวันมาด้วยกันหน่อยมีเรื่องจะคุยด้วยน่ะเจอกันที่ดาดฟ้า"
     
    ...
     
    ........
     
    .....
    ........................
     
    ......
     
    ......................................
     
     
    นิ้วเรียวนั้น....
     
    สัมผัสลงร่างกายเรา...
     
    อา...รู้สึกดีจัง
     
    รสจูบนั้น ถึงจะไม่อยากจะคิด...แต่ก็อยากสัมผัสมันอีก
     
    ทั้งรอยยิ้ม ใบหน้าสวยๆนั้น....
     
     
     
    รู้สึกเกลียดตัวเอง
     
     
    คากะลุกขึ้นมาจากเตียงมือก่ายหน้าผากดูปฏิทินนี่ก็หลายวันแล้ว....
    พาร่างเหนื่อยอ่อนเดินเข้าไปที่ห้องน้ำค่อยๆแกะกระดุมชุดนอนออกเผยให้ร่างเปลือยเปล่า ตรงคอมีรอยแดงๆหลายจุดพอเห็นสภาพตัวเองก็หน้าแดง
     
    ขนาดนี้แล้ว...ไม่ไหวแล้วแฮะ...
     
    ร่างบางๆยกมือเรียวแต่หยาบจากการฝึกธนูสัมผัสที่รอยแดงๆนั้น ยิ่งเห็นก็ยิ่งคิดถึงเหตุการ์ณนั้น อึดอัดและทรมาณไปหมด ทั้งๆที่รู้ว่า มันไม่ควรรู้สึกดี.....
     
    อยากถูกสัมผัส....
     
    ร่างกายเราเป็นอะไรไป
     
    รู้สึกแย่ ที่หลงรักความโรคจิตของอีกคน
     
    มันสกปรกเอาซะจริง
     
    เกลียดตัวเองมากขึ้นเรื่อยๆ
     
     
    ........
    ...................
     
    ____________________________
     
     
    ณ ดาดฟ้า
     
    "ที่ว่ามีเรื่องจะคุยนี่คือ?"อาคากิยิ้มบางๆ
    "คือว่า เธอรู้จักเพื่อนฉันใช่ไหม คากะน่ะ"คองโกวสีหน้าจริงจังโดยมีฟุบุกิยืนอยู่ข้างๆ
     
    "แหม รุ่นพี่คากะดังขนาดนี้จะไม่รู้จักได้ไงค่ะ"อาคากิหลับตายิ้มอย่างเป็นธรรมชาติ
     
    "เธอพอจะทราบไหมว่า หลังจากงานฉลองวันนั้น คากะจังหายไปไหน"คองโกวจ้องหน้าอาคากิเขม็งเผยให้เห็นดวงตาที่แสนเจ็บปวดนั้น ความเป็นห่วงเพื่อน
     
    "มะ ..ไม่นี่ค่ะ ตั้งแต่วันฉลองวันนั้นฉันก็กลับบ้านตามปกติออกมาก่อนงานจบด้วย ฉันก็เห็นรุ่นพี่คากะนั่งกับเพื่อนๆนี่ค่ะทำไมรุ่นพี่ไม่ลองถามคนอื่นล่ะค่ะฉันไม่ได้ลักพาตัวใครไปนะค่ะ"อาคากิโบกมือปัดๆหารู้ไหมว่าคำพูดเธอมันส่อขนาดไหน
     
    "อ่อ งั้นเหรอขอบคุณสำหรับคำแนะนำนะ"คองโกวก้มหัวลงน้อยๆ
     
    "ถ้ารุ่นพี่ไม่มีอะไรแล้วฉันขอตัวนะค่ะ"แน่นอนอาคากิไม่ยืนอยู่นานกลัวโดนจับพิรุจได้
     
    "ค่ะ ขอโทษที่รบกวน"
     
     
    ______________________
     
    "คำพูดพิลึกนะ"หลังจากที่อาคากิออกไปจากดาดฟ้าแล้วบทสนทนาของสองนักสืบก็เริ่มต้นขึ้น
    "นั้นสินะค่ะ ความจริงคุณอาคากิน่าจะเป็นคนที่รู้มากที่สุด"ฟุบุกิขมวดคิ้วสงสัยเล็กน้อยก็ในกล้องวงจรอาคากินี่อุ้มคากะออกไปนะ
    "ฉันไม่ได้ลักพาตัวใครไปนะค่ะ"ทั้งคู่พูดพร้อมกัน สบตากัน
     
    "เธอคิดเหมือนฉันไหม บี2เอ้ย ฟุบุกิ"
    "หนูคิดว่าเช่นนั้นค่ะ"
     
    ___________________
     
     
    ระหว่างทางกลับบ้าน
     
    อาคากิรับรู้ได้ถึงสิ่งบางอย่างที่ตามหลังเธอมาที่เธอรู้และสัมผัสได้เพราะเธอเคยเป็นสโตกเกอร์มาก่อน ผิดๆ เพราะมีเงาลางๆอยู่บนพื้นเรียกได้ว่า แอบตามไม่เนียน ด้วยความกังวลและความฉลาดแถมไอคิวสูงปรี้ดทำให้เธอรีบเดินตรงดิ่งไปที่หอและขึ้นไปที่ห้องชั้นสองสโตกเกอร์แอบอยู่ที่เสา
    ร่างสวยบางที่พวกเธอจำได้ดีแม้จะอยู่ชั้น2เดินไปหยุดอยู่หน้าห้องหนึ่ง
     
    ก๊อกๆ
     
    แอ้ด!!
     
    'ไม่จริงน่า นี่เธอแอบซุกเพื่อนฉันไว้งั้นเหรอ'คองโกวคิดในใจสีหน้าสะเทือนใจนิดๆฟุบุกิเองก็ลุ้นตาม
     
    "อ่าว คุณอาคากิมีธุระอะไรค่ะ"ซุยคาคุยิ้มบางๆ
     
    'อ่าว ไม่ใช่แฮะ'คองโกวถอนหายใจน้อยๆ
     
    "อ่อ พอดีมีเรื่องจะให้ช่วยนิดหน่อยค่ะฉันถูกโรคจิตแอบตามมาค่ะ"อาคากิพึมพำออกมาซุยคาคุได้ยินและแน่นอนว่าสโตกเกอร์ทั้ง2ไม่ได้ยินแน่นอน ไม่กี่นาทีต่อมาเธอก็เข้าไปในห้องนั้น
     
    "ไม่น่าใช่หรอกมั้ง"คองโกวเตรียมตัวเดินออกจากบริเวณนั้นเพื่อกลับบ้านแต่ฟุบุกิดึงเอาไว้
    "พี่ลองคิดดูนะ ถ้าเป็นห้องตัวเองทำไมต้องกดกิ่งเรียก น่าจะมีกุญแจไม่ใช่เหรอ"
    "เอ้อ...นั้นสินะ"

    "ฉันมีแผนค่ะ"
     
    20นาทีต่อมา
     
    "นี่พวกคุณมาทำอะไรทีนี้ค่ะเนี่ย"ยามหอมองหน้าพวกเธอ
    "อ่อ พอดีมาหาเพื่อนชื่ออาคากิค่ะ โทรไปก็ไม่รับสักที ยืนรอเป็นชั่วโมงแล้วข้างนอกก็หนาวมาก"ด้วยความสงสารของทั้งคู่
    คุณยามเลยให้มานั่งรอที่ห้องรับแขกเพื่อรอให้อาคากิอนุญาติเข้าห้อง
    "แล้วคุณอาคากิเคยพาเพื่อนมานอนที่ห้องบ้างไหมค่ะ"
    "ก็มีค่ะ ประมาณอาทิตย์ก่อนก็แบกเพื่อนมานอนที่ห้อง แต่ตั้งแต่นั้นมาก็ยังไม่เห็นเพื่อนคนนั้นออกมาจากห้องเลย"ด้วยความสงสัยของยามเองเป็นคำตอบที่ทำให้นักสืบคู่ขากระจ่างทันที
    "กรุณาบอกเลขที่ห้องมาด้วยค่ะ ไม่งั้นพวกเราจะแจ้งความ"คองโกวดวงตาจริงจังผิดกับที่ใสซื่อเมื่อกี้ยกมือถือขึ้นมาพลางกดเบอร์ตำรวจ ยามสาวงงเล็กน้อยเกิดอะไรขึ้นฟุบุกิจึงเล่าเรื่องอย่างรวบรัด เราต้องการช่วยคนที่อยู่ในห้องนั้นและแน่นอนเรื่องก็แดงไปถึงเจ้าของหอแห่งนี้
     
    "ถ้าพวกเธอใส่ความนะ ฉันจะแจ้งพวกเธอกลับ"เจ้าของหอ หน้าดุเอามากๆจนความมั่นใจของคองโกวและฟุบุกิหดทันที ก็ไม่แน่ใจว่าจะใช่หรือป่าวว่าคากะจะถูกผู้หญิงคนนี้ลักพามา
    ห้องอาคากิไม่ได้อยู่ชั้นสองแต่เป็นชั้น5....
    "ใช่ห้องนี้เหรอ"ฟุบุกิกระซิบหลังจากมาถึงหน้าห้อง
    ป้ายหน้าห้องเขียนว่า อาคากิ
     
    ....
    ...
    ..
     
    ก๊อกๆ
     
    ไร้การตอบรับ
    "เป็นไปได้ไงว่ายังไม่กลับมา"ยามสาวอุบอิบก็เธอยังเห็นอาคากิแสกนบัตรเข้ามา
    "ช่วยกรุณาเปิดด้วยเถอะค่ะ ฉันรู้สึกได้ว่าเพื่อนฉันต้องอยู่ในนี้"ไม่รู้ว่าเพราะอะไรที่ทำให้มั่นใจขนาดนี้แต่คองโกวรับรู้ได้ถึงว่ามีใครบางคนอยู่ในห้องนี้ก็ไฟมันเปิดอยู่...
    "เธอจะบ้าหรือเปล่า นี่ห้องลูกค้านะ"
    "แต่ถ้าลูกค้าคุณลักพาตัวคนอื่นมาคงไม่ใช่เรื่องเล็กๆคุณเองก็รู้ดีว่ามันผิดขนาดไหน
    แน่นอนฉันสัญญาค่ะว่าถ้าเกิดในห้องไม่ได้เป็นอย่างที่คิดฉันยอมรับผิดชอบทุกอย่างและหากว่าเพื่อนของฉันอยู่ในห้องนี้จริงๆฉันก็จะไม่เอาเรื่องนี้ไปบอกใคร"
    กุญแจสำรองถูกไขออก
     
    แอ้ด...
     
    คองโกวกับฟุบุกิจับมือลุ้นกันพลันเห็นร่างที่พวกเธอตามหามาแสนนานคองโกวไม่รีรอปรี่เข้าไปหา
     
     
    "คากะ !!!"
     
    "คองโกว!!!!"คากะที่นั่งหาอะไรมาขูดโซ่ที่ข้อเท้าผละตัวออกมาดวงตาเบิกกว้างรีบลุกขึ้นวิ่งไปหาแต่ออกไปไม่ได้เพราะถูกโซ่ตรึงไว้อยู่ ตอนที่ถูกก๊อกห้องครั้งแรกคากะนึกว่า อาคากิหาอะไรมาแกล้งเธออีกแล้ว(?)
    ทั้งเจ้าของหอและยามต่างตกใจในสิ่งที่เห็น ทั้งโซ่ต่างๆที่คล้อง
    แต่ที่น่ากลัวยิ่งกว่าคือห้องนี้เต็มไปด้วยรูปของคากะทั้งนั้น
     
     ไม่กี่นาทีต่อมาคุณยามก็ให้การช่วยเหลือโดยการเอาเลื้อยชั้นล่างมาตัดโซ่ออกจนสำเร็จ
    คากะยิ้มน้อยๆน้ำตาคลอกระโดดกอดเพื่อนรักแล้วรีบออกจากห้องนี้ทันทีฟุบุกิเองก็ดีใจไม่แพ้กันเมื่อได้เห็นรอยยิ่มที่คองโกวเผยออกมา
    และก็แยกย้ายกันกลับบ้านแต่คองโกวเพื่อนรักเธอยืนยันจะดูแลเธอ
     
     
    ณ หอพักของคากะ
     
    "คากะจังคอเธอ..."สาวสวยยิ้มสำรวจร่างกายเพื่อนพอเหลือบเห็นรอยกัด รอยแดงที่คอจริงๆก็ไม่ใช่ที่คอทุกส่วนในร่างกายเธอต่างหากถึงกับอ้ำอึ้ง
    "อื้ม...อย่างที่เธอคิดนั้นล่ะ ฉันถูก..."คากะหน้านิ่งๆเก็บน้ำตาเอาไว้ความรู้สึกแย่ที่ทับถมลงมาไม่ใช่การถูกชิงความบริสุทธิไปแต่เป็นเพราะหัวใจที่ไม่รักดีนี้ยังต้องการสัมผัสจากผู้หญิงคนนั้นและยังคิดถึงคนนั้นอย่างว้าวุ่นไปหมดแต่ก็ต้องเก็บความรู้สึกนั้นเอาไว้
     
    ไว้ให้ลึกที่สุด
     
    'จะร้องไห้อยู่ไหมนะ'คากะคิดในใจ ทำไมถึงรู้สึกผิดได้ขนาดนี้....
     
    "แจ้งความไหมคากะ ฉันว่าเด็กคนนี้มันน่ากลัวนะ"
     
    "ไม่ต้องหรอก อย่างน้อยเด็กคนนั้นก็....ดูแลฉัน"
     
    "ห๊ะ!!นี่โดนล้างสมองหรือเปล่าเนี่ย ถ้าเด็กคนนั้นเป็นผู้ชาย เขาเรียก ลักพาตัวข่มขืนนะเฟ้ย"
     
    "เถอะน่า ถือว่าฉันขอนะ คองโกว"
     
    ความรู้สึกบางอย่างเริ่มก่อตัวขึ้นคากะรู้ตัวเองดีแม้จะไม่อยากยอมรับก็ตาม

     
    เตียงที่คุ้นเคย...คากะสัมผัสเตียงนอนตัวเองหันมามองเพื่อนที่นอนบนฟูกอย่างสบายใจ
     
    อา...นอนไม่หลับเลย
     
    ไม่มีโอบกอดนั้น ไออุ่นนั้น
     
    ไม่มีสายตาคู่นั้น รอยยิ้มนั้น....
     
    นี่เราถูกล้างสมองงั้นเหรอ?ที่ต้องรู้สึกมากขนาดนี้
     
    จะยังร้องไห้อยู่ไหมนะ ถ้าเป็นอย่างนั้นขอให้สายลมนี้พัดพาให้เธอนอนหลับฝันดี 
     
    อย่าได้เจ็บปวดกันอีกต่อไปเลยนะ
     
     
    ______________________
     
     
     
     
     
    "นี่มัน..............เกิดอะไรขึ้น"อาคากิร่างกายแทบทรุดฮวบลงไปกับพื้นมองดูเศษเหล็กที่พื้น ทางเดินหายใจขัดคล่องทันทีเธอรีบวิ่งไปที่กล่องใบหนึ่งคว้ากุญแจขึ้นมาเปิดกล่องใบนั้น
    น้ำตาคลอเบ้า แน่นหน้าอกไปหมด หยิบของที่อยู่ในกล่องขึ้นมากอดไว้แน่น นั้นก็คือชุดนักเรียนของคากะนั้นเอง
     
    "พี่ไม่มีทางหนีออกไปได้หรอก ถ้าหากไม่มีคนมาช่วยพี่ ฉันจะไม่ประมาทอีกแล้ว
    คากะซังพี่เป็นของฉันคนเดียวเท่านั้น"ดวงตาที่เต็มไปด้วยน้ำตาแฝงไปด้วยความโกรธแค้นมากมายอ้อมกอดนั้นแน่นขึ้นกัดฟันไว้แน่น....การหายใจที่รุนแรงมากขึ้นมองไปยังรูปที่แอบถ่ายคากะแต่ไม่ได้สนใจที่คากะสนใจคนที่อยู่ข้างๆคากะ 
     
     
     




     
    "เราจะได้เห็นดีกัน รุ่นพี่คองโกว"
     
     
    ___________________________________________________________
     
    เรื่องนี้อาคากิเป็นตัวร้าย55555 
    รู้สึกว่า เรื่องเริ่มเข้มข้นขึ้น

    __________________________________________________________












    รุ่งเช้าที่แสนสดใสแต่ไม่สดใสสำหรับคากะเท่าไหร่
     
     
    "กรี้ดดดดดดดดดดดดดด รุ่นพี่คากะกลับมาแล้ว"เสียงเจี้ยวจ้าวกันแต่เช้าแน่นอนสาวๆหลายคนกลับมาพองโตแต่ทว่าบรรยากาศที่พิลึกก็ปรากฎขึ้นมาใบหน้าที่ดูเครียดๆและเย็นมากขึ้นเรื่อยๆแต่มีหรือแฟนคลับจะหดหายไปกลับยิ่งเพิ่มขึ้นอีก
    "ใบหน้านั้น ดวงตาแบบนั้น อร๊าย ชอบๆ"
     
    คากะใบหน้านิ่งๆเหม่อมองไปที่ทางเดินประตูหน้าโรงเรียนไม่หวังจะเจอผู้หญิงคนนั้น อยากตัดขาดจากวงจรอุบาทที่ทำให้เธอกลายเป็นคนแบบนี้ ความรู้สึกที่แสนทรมาณที่อยากจะถูกสัมผัส ฉันต้องเก็บมันไว้ อดกลั้น...
    แต่ดูสวรรค์ไม่ค่อยเป็นใจคนที่เธอไม่อยากเจอมากที่สุดยืนรออยู่ที่ล๊อคเกอร์
    คากะตัวสั่นน้อยๆความกลัวเข้ามาครอบงำตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้เมื่อมองไปเห็นมือเรียวๆนั้น อยาก....ไม่ไหวแล้ว ทรมาณ ตัวร้อนราวกับเป็นไฟเหงื่อฝุดขึ้นที่หน้าผาก ทำไมถึงเป็นแบบนี้!? เพราะถูกทำทุกวันงั้นเหรอ ร่างกายเหมือนกับติดรู้สึกไม่ต่างจากคนติดยาที่อยากยามากขึ้นเรื่อยๆทนไม่ไหวอีกแล้ว หยุดทีความต้องการนี้
    "คากะจะไปไหน"คองโกวตกใจอยู่ๆเพื่อนเธอที่เดินมาดีๆก็วิ่งออกไปไม่เก็บของที่ล๊อคเกอร์
     
    "พี่ไม่มีทางไปจากฉันได้หรอก"อาคากิเดินออกจากบริเวณนั้นมุมปากยิ้มน้อยๆ 
     
     
    ตัวร้ายชัดๆ
     
    ____________________________
     
    "คากะ เธอไม่สบายหรือเปล่า เหงื่อออกเยอะเชียว"นางาโตะเอ่ยขึ้นหลังจากที่เห็นร่างบางกลับมาเรียนหนังสือแต่อาการหน้าแดงจนผิดปกติ
    "ป่าว ไม่มีอะไรทั้งนั้น"คากะหลบตาไม่เพียงแค่เหงื่อออกตัวก็สั่นๆ
    "ตั้งแต่กลับมาก็แปลกๆมีอะไรรึเปล่าคองโกว"สาวผมดำนามนางาโตะเห็นท่าไม่ดีลากคอวโกวออกไปคุยนอกห้อง สาวร่าเริงได้ฟังก็หง่อยทันทีสีหน้าอึกอักไม่แพ้เจ้าแม่เย็นชาข้างล่างเลย
    "คือ..."คองโกวหน้าเครียดหนักแต่ก็เล่าเรื่องทั้งหมดออกไป
    "ห๊ะ!!!โดน....."นางาโตะช๊อกเป็นหินกันเลยทีเดียว
    "แล้วเราควรจะทำไงอ่ะ"
     
    "นั้นน่ะสิ เราควรอยู่ใกล้ๆคากะนะ"
     
     
    ..............
    ........
    .....
    ...
     
    "เฮ้อ ไม่ไปชมรมเหรอคากะ"คองโกวกับนางาโตะหมู่นี้ตัวติดกันแบบพิลึกไม่พอยังติดกับคากะอีกด้วยพวกเธอเอ่ยถามขึ้นหลังจากนี้เวลาชมรมแต่คากะกลับเก็บกระเป๋าไม่ไปชมรมโรงเรียนเธอนั้นจะเข้าชมรมหรือไม่เข้าก็ได้คนที่ไม่เข้ามักจะออกไปทำงานพิเศษ...
    "ไม่อ่ะ รู้สึกไม่ค่อยดีอยากกลับบ้านงานเยอะ"คากะพึมพำเบาๆสภาพร่างกายกลับมาโอเคขึ้นอีกครั้ง
    "คนหัวดีอย่างคากะน่ะไงๆก็ตามทัน"คองโกวยิ้มหวาน'ฉันเองก็อยากกลับนะแต่ยังมีเรื่องต้องสะสาง'
     
    'ถ้ากลับบ้านคงไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงหรอกมั้ง'
     
    แต่แน่นอนคองโกวเธอคิดผิด
     
     
    ________________________________________________________
     
     
    "เธอ..."คากะตัวชาไปหมดเธอได้เห็นร่างที่คุ้นเคย....รู้ได้ไงว่าฉันกำลังกลับบ้าน
    "อะไรกันพี่จะไปไหน"อาคากิเอ่ยขึ้นมาค่อยๆเดินเข้าไปใกล้ๆคากะถอยกรู่ติดกำแพงโรงเรียน (กลัวเมียก็งี้)
    "ถ้าพี่โวยวายออกมารับรองได้เป็นเรื่องใหญ่แน่ๆ พี่ยิ่งเนื้อหอมอยู่"อาคากิคว้าตัวคากะไว้ดั่งลูกไก่ในกำมือขยับตัวเข้าไปกระซิบที่หูซ้ายคากะเบาๆ"คากะซังไม่คิดถึงเค้าบ้างเหรอ หนีออกไปแบบนี้ขี้โกงที่สุดเลย"
     
    น้ำเสียงที่ดูหยอกล้อปนความน้อยใจ...ทำให้ใบหน้าคากะแดงก่ำ
     
    ร่างกายชาแข็งไปหมดหูแดงแจ๊ดพอๆกับใบหน้า คากะไม่กล้าแม้แต่จะสบตาอีกฝ่ายอยากจะผลักอีกฝ่ายออกจนใจจะขาดแต่หัวใจเจ้ากรรมมันไม่ยอม มันเต้นดังไม่มีหยุด ขออย่าให้อีกคนได้ยินนะ เพียงแค่คำพูดนั้นยังทำให้ตัวเธอไร้เรี่ยวแรงไปได้หมด หยุดได้ไหม ฉันกำลังอ่อนแอลงเรื่อยๆ
     
    "อาคากิทำอะไรหน่ะ!!"เสียงแฟนคลับคากะคนหนึ่งที่เป็นเพื่อนเธอดังขึ้น
    "พี่ไม่มีวันจะหนีฉันไปได้หรอก....แต่วันนี้จะปล่อยไปก่อน พี่ไม่สบายอย่าลืมกินยาด้วยนะ"อาคากิเก็บสีหน้าที่เจ็บปวดแล้วรีบเดินหนีออกมาไม่อยากสร้างความวุ่นวายให้กับคนที่เธอรัก ก็แค่อยากครอบครองก็เท่านั้นเอง อยากอยู่ด้วยกันมากกว่านี้...
     
    อึดอัด....คากะยืนนิ่งไปชั่วครู่
     
    เราเป็นอะไรไป ทั้งที่เกลียดเด็กคนนั้นมากขึ้นแต่หัวใจที่มันเต้น เต้นแรงขึ้นเรื่อยๆ
    ทรมาณร่างกายที่มันขัดกับหัวใจ
     
    ภาพตอนนั้นยังคงอยู่ในใจฉัน ริมฝีปากนั้น ...(อาการนี้เขาเรียกหมกหมุ่น//โดนตรบ)
     
    มันไม่เหมือนเดิมอีกแล้ว...
     
    ผิดกับอีกคน
     
    น้ำตาคลออยู่เต็มเบ้าแต่พยายามกลั้นไม่ให้มันไหลลงมา อยู่ใกล้แค่นี้แต่ทำไมมันถึงไกลออกไปไกลยิ่งกว่าตอนที่ขังพี่ไว้ในห้อง ทั้งดวงตาที่ขัดขืน สีหน้าที่เจ็บปวด มันเจ็บเหมือนกันนะที่ต้องรักพี่แค่ข้างเดียวเรื่อยมารักมานาน นานกว่าคนอื่นแต่พี่ไม่เคยจะมองใคร ไม่เคยแม้กระทั่งที่จะมองคนที่วิ่งตาม พี่มองไปแต่ข้างหน้า
    ส่งจดหมายรักออกไปหลายฉบับก็ถูกทับถมด้วยของคนอื่น ช๊อกโกแลตวันวาเลนไทน์ที่ทำมาทั้งคืนก็ไม่เคยได้ให้เพราะถูกคนอื่นรุมให้จนไม่มีที่ว่าง ขี้โกงที่สุด ถ้าพี่ไม่ได้เท่ ไม่ได้เก่ง พวกเธอจะชอบเหรอ? 
     
    พวกเธอชอบพี่คากะแค่รูปร่างหน้าตามันขี้โกงเป็นที่สุด
     
    ขี้โกง
     
     
    _____________________________________________________
     
    ระหว่างทางที่อาคากิกลับห้องเรียนเธอก็เจอคนที่เธอไม่อยากมากที่สุดผ่านมาพอดี(เอาแล้ว)
    ร่างเรียวบางเดินนิ่งๆผ่านรุ่นพี่คองโกวอย่างไม่สนใจ ดีที่แถวนี้เพื่อนๆเธอเยอะทำให้เธอเดินหนีเข้าไปในกลุ่มเพื่อนได้ คองโกวเหลือบมอง
    "ความรักเนี่ยมันสวยงามนะ แต่ไม่ใช่การบังคับ"อยู่ๆคองโกวก็พูดขึ้นมาลอยๆหลังจากเดินผ่านอาคากิไปแล้วคำพูดที่จึกเข้าไปในหัวใจอาคากิ
    "ไม่ใช่การกักขัง เพราะคนที่ทำแบบนี้น่ะมัน"ขี้ขลาด!!!"แน่นอนนักเรียนในละแวกนั้นหันมาจับจ้องไปที่คองโกวเป็นตาเดียวกันมนิ้วเรียวสวยของคองโกวชี้ไปที่อาคากิ ดวงตาที่มุ่งมั่น 
    ฉันอุตส่าทนรอให้คากะกลับบ้านไป
    เรื่องนี้ฉันจะจัดการเอง
    "พี่คองโกวใจเย็น!!"ฟุบุกิที่ตกอยู่ในเหตุการ์ณเข้ามาห้าม
    "เธอทำอะไรไว้บ้างรู้ตัวบ้างไหม!!!"คองโกวยกมือห้ามฟุบุกิเข้ามาใบหน้าสวยเดินเข้าไปประจัญหน้าอาคากิ
     
    "เธอจะรักใครฉันไม่ว่า เธอเคยคิดถึงความรู้สึกที่ถูกเธอทำแบบนั้นบ้างไหม ถ้าไม่ใช่เพราะคากะขอร้องไว้ป่านนี้ฉันแจ้งตำรวจไปแล้ว"
     
    "ใครทำเพื่อนฉันเจ็บ มันจะต้องเจ็บกว่า3เท่า!!!!!!!!"คองโกวพูดขึ้นก่อนจะเดินหนีออกไปใบหน้าของเธอดูสบายใจขึ้นและยิ้มอย่างสะใจ

    .......
    .............
     
    "อาคากินี่เธอ ทำอะไรกับรุ่นพี่คากะงั้นเหรอ"สายตาจากบริเวณนั้นจ้องมองอาคากิเขม็งใบหน้าหวานหน้าซีดกำลังจะเดินหนีแต่มีหรือจะหนีพ้นเธอถูกเพื่อนๆที่เป็นโคตรแห่งแฟนคลับจับตัวไว้และแน่นอนเจ้าแม่แฟนคลับเอื้อมมือเรียวเข้าหน้าตบเข้าอย่างจัง อีกทั้งยังกระชากคอเสื้อ เหล่าเพื่อนรักอาคากิก็ช่วยกันห้ามทำให้บริเวณนั้นวุ่นวายไปหมด
    "เธอทำอะไรลงไปอาคากิ!!!"
    "ทำไม!!!!แล้วจะทำไม ถ้าพี่คากะไม่ได้ชนะเลิศยิงธนู เธอจะชอบหรือไง"อาคากิขัดขืนดิ้นไปมาเลือดออกปาก
    เพียะ!!!!
    "มันไม่เกี่ยวกันสักหน่อย!!!!รุ่นพี่คากะไม่ใช่ของเธอสักหน่อยเพราะไม่สวยแล้วยังมาทำตัวแบบนี้รุ่นพี่เขาจะเอาเธอหรือไง"
    "ผิดแล้วไง!!!พวกเธอเองอย่าคิดว่าฉันไม่รู้นะ!!!จะไปทำยาเสน่ห์บ้างหลอกลวงบ้าง ถ้าพวกเธอคิดว่าตัวเองสวยทำไมพี่คากะถึงไม่เห็นสนใจพวกเธอ"
    เพียะ!!!!
    "ฮึ้ยยย!!!ปากดีนักนะ"
     
    "หยุดเดียวนี้นะ!!"เสียงหนึ่งดังขึ้นแน่นอนผู้อ่านต้องนึกว่าพระเอกของเรื่องนี้แน่นอนแต่เสียใจด้วยไม่ใช่จ๊ะเสียงที่ขรึมๆนั้นทำให้ทุกคนหันมามองแล้วพูดเป็นเสียงเดียวกันว่า
     
    "อาจารย์!!!!"
     
    แน่นอนอาคากิและหัวโจ๊กโดนบทลงโทษ
    "ให้ทำความสะอาดห้องน้ำด้วยกัน"
     
    -------------------------------
     
    ณ ห้องคากะ
    "พวกเธอมาทำไมเนี่ย"ใบหน้านิ่งๆรู้สึกเซ็งๆเล็กน้อยแหมก็เพื่อนเธอกับรุ่นน้องมาเยี่ยมเธอตอนกำลังอ่านหนังสือ
    "มาอยู่เป็นเพื่อนจ๊ะกลัวคากะเหงา"คองโกวทำปากจู้ฟุบุกิยิ้มแหยะๆ
    "แน่ใจ เอาเถอะเดียวมาลงไปซื้อของแปป"คากะตอบ
     
     
    "เรื่องที่พี่ทำวันนี้ดังไปทั่วโรงเรียนเลยนะ"
    "จริงอ่อฟุคกี้"
    "โดนทำความสะอาดห้องน้ำแถมคุณอาคากิโดนตบยับ"ฟุบุกิเล่าเรื่องทั้งหมดให้คองโกวฟัง
     
    "คองโกวเธอไปทำอะไรมาน่ะ"เสียงหนึ่งแว่วขึ้นมา
    "คากะจังเธอยังไม่ไปอีกเหรอ แหะแหะ"คองโกวหน้าซีดๆค่อยหันหน้ามามองคากะ
    "ฉันลืมหยิบเงินน่ะเรื่องนั้นช่างมันเถอะไปก่อเรื่องอะไรมาอีกล่ะถ้าไม่เล่ารับรองได้เห็นดีกันแน่"
     
    ....
    .........
    ................
     
     
    อาคากิเดินออกมาจากโรงเรียนสภาพเสื้อผ้าหลุดหลุ่ย ใบหน้าที่สวยเต็มไปด้วยรอยช้ำแดงๆ ควงตาเศร้าๆนักเรียนในละแว่กนั้นต่างมองเป็นตาเดียวอาคากิทนไม่ได้กับสายตาเหล่านั้นเร่งฝีเท้าเพื่อกลับหอตัวเองแต่ระหว่างทางนั้นมีคนคนหนึ่งมายืนรอเธออยู่
     
    "พี่คากะ"อาคากิตาเบิกกว้างไม่คิดว่าจะได้เจออีกครั้งแต่เมื่อนึกได้สภาพตัวเธอเองทำให้เธอหลบตาคนตรงหน้าเธอซ้ำยังเดินหนีอีกคากะพาร่างตัวเองเข้าไปใกล้ๆยื่นถุงกระดาษบางอย่างมาตรงหน้ารุ่นน้องเธอ
    "ก็ไม่ได้ซื้อมาให้หรอกนะ แต่ว่าเผอิญซื้อมาเกินเท่านั้นล่ะ"คากะยื่นถุงกระดาษไปให้เรียกว่าบังคับให้รับก็ว่าได้เพราะเธอยัดใส่มืออาคากิหลังจากนั้นเธอก็หันกลับเดินออกไป
    "พี่..."อาคากิงุนงงแต่ว่าเธอก็อดอมยิ้มไม่ได้เลยเมื่อเธอเปิดดูของในนั้นเพราะข้างในมันคือพลาสเตอร์และยาล้างแผล
     
    'ซื้อมาเกินงั้นเหรอ เหตุผลไม่เข้าท่าเอาซะเลย"
     
     
    --------------------------------------
     
    ตึกตักตึกตักๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
     
    "เราเป็นอะไรเนี่ย"สิ้นคำพูดนั้นมือเรียวหยาบก็ยกขึ้นมากุมที่หน้าอกข้างซ้ายตรงหัวใจนั้นเอง
     
    สัมผัสได้ว่ามันกำลังเต้นแรง
     


     
    TBC

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน
    นิยายแฟร์ 2024

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×