คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : คุณนายที่สอง - CH.3 [ 100% ]
03
อยู่ๆชานยอลก็รู้สึกเป็นห่วงภรรยาคนที่สองขึ้นมากะทันหัน หลังจากกลับมาจากงานเลี้ยงพบปะลูกค้า ชายหนุ่มก็ขอแยกตัวจากเฟยเพื่อที่จะมาหาแบคฮยอน ซึ่งเฟยก็ไม่ได้ว่าอะไร
พอเข้าไปในห้องชานยอลถึงได้รู้ว่าลางสังหรณ์ของเขามันไม่ได้ผิดเพี้ยน แบคฮยอนนอนขดตัวสั่นอยู่บนเตียง เหมือนก้อนเนื้อในอกข้างซ้ายโดนบีบจนเกือบจะแหลกละเอียด ชานยอลไม่รอช้าวิ่งเข้าไปสวมกอดคนตัวเล็กอย่างเป็นห่วง
แบคฮยอนไม่มีอาการแบบนี้มาเกือบ4ปีแล้ว ไม่รู้อะไรไปกระตุ้นต่อมความกลัวของน้องเข้า
“พี่ชานยอลอยู่ตรงนี้แล้วนะ ไม่ต้องกลัวแล้วนะครับ” ชานยอลเอาแต่พูดประโยคนั้นซ้ำแล้วซ้ำเล่า จนในที่สุดแบคฮยอนก็สงบลงได้
“เป็นยังไงบ้างครับ หายใจสะดวกขึ้นรึยัง” ชานยอลผละออกมาจากแบคฮยอนและลุกขึ้นปรับแอร์ให้อุณหภูมิต่ำลงกว่าเดิม
“คุณชานยอล...”
“หื้ม??” คิ้วคมเลิกขึ้นตอบรับ ก่อนจะนั่งลงข้างๆภรรยา
“วันนี้ค้างกับผมได้รึเปล่าครับ เราไม่ได้นอนกอดกันมานานแล้วนะครับ” คนตัวเล็กอ้อน อ้อนในแบบของเขานั่นแหละ ปากแดงๆยู่เข้าหากันมันช่างน่ารักน่าฟัดเสียจริง
“ได้สิ...ก็จะมาค้างด้วยนี่แหละ แต่ต้องมีข้อแลกเปลี่ยนนะ”
“อะไรล่ะครับ ข้อแลกเปลี่ยนที่ว่าน่ะ”
“เธอก็น่าจะรู้นี่นา คนเป็นสามีภรรยาเขาต้องทำอะไรกันล่ะ”
ว่าจบร่างสูงก็โน้มตัวลงบดจูบรีฝีปากแดงอย่างอ้อยอิ่ง มือหนาค่อยๆผลักร่างบอบบางลงบนเตียงกว้างช้าๆ ทุกการกระทำของชานยอลมันนุ่มนวลไปหมด ชายหนุ่มต้องการแสดงให้ภรรยาได้เห็นว่าเขาทะนุถนอมแบคฮยอนขนาดไหน
“ไหวไหม?”
“ไหวครับ”
CUT
ฉากคัทหาได้ที่ไบโอทวิตเตอร์ @buabuafunfun
น้ำตาของแบคฮยอนแทบจะไหลเมื่อได้ยินคำบอกรักที่ไม่คิดว่าจะได้ยินอีกแล้ว มันก็นานมากแล้วที่คุณชานยอลไม่ยอมพูดออกมา นานมากแล้วจริงๆ
ชายหนุ่มเอนตัวลงนอนบนเตียงกว้าง พร้อมกับดึงเอาร่างเล็กของภรรยาให้นอนหนุนแขนใหญ่ของตัวเอง ชานยอลกดจูบลงบนขมับชื้นเหงื่อของแบคฮยอนซ้ำแล้วซ้ำอีก ราวกับกลัวว่าคนตรงนี้จะมลายหายไปไหน
แบคฮยอนเป็นเหมือนยาชูกำลังสำหรับชานยอล แบคฮยอนไม่เหมือนคนอื่น ไม่เหมือนใครเลยจริงๆ
“คุณชานยอลว่างไหมครับ ผมอยากออกไปข้างนอกบ้าง”
“เธออยากไปไหนล่ะแบคฮยอน มีที่ไหนที่อยากไปเป็นพิเศษรึเปล่า” ชานยอลถาม เขาเองก็พอมีเวลาว่างอยู่สองสามชั่วโมงเหมือนกัน บางทีการพาแบคฮยอนออกไปข้างนอกอาจจะดีกว่าต้องนั่งเครียดเรื่องงานอยู่ที่บ้าน
“อยากไปซื้อหนังสือเอามาไว้อ่านน่ะครับ”
“อืม,ได้สิ พรุ่งนี้ตอนเช้าฉันไม่ได้ไปไหน ไว้เดี๋ยวฉันจะพาไปนะ” ร่างเล็กยิ้มกว้างออกมา ดีใจจัง แค่คิดว่าพรุ่งนี้จะได้ออกไปเที่ยวกับคุณชานยอล แค่นี้ก็ดีใจมากแล้ว
“ขอบคุณครับคุณชานยอล”
คุณชานยอลคงออกจากห้องของแบคฮยอนไปตั้งแต่เช้าตรู่ เพราะแบคฮยอนตื่นขึ้นมาก็ไม่เจอเขาแล้ว ร่างเล็กลุกขึ้นไปอาบน้ำแต่งตัว เพื่อเตรียมตัวรอให้คุณชานยอลพาออกไปข้างนอก
แค่คิด...ก็ตื่นเต้นแล้ว
“คุณนายสองของพี่....ทำไมวันนี้ดูอารมณ์ดีจังเลยคะ” โบอาถามในขณะที่เดินเข้ามาพร้อมกับคุกกี้และโกโก้ร้อน เธอสังเกตได้ว่าวันนี้เจ้านายของเธอดูอารมณ์ดีเป็นพิเศษ
“ก็คุณชานยอลจะพาผมออกไปข้างนอกนี่นา” แบคฮยอนตอบและเดินเข้ามาหยิบคุกกี้เข้าปาก
“หื้ม...คุณชานยอลจะพาคุณนายสองออกไปตอนไหนเหรอคะ?” โบอาถามอย่างแปลกใจ
“คุณชานยอลบอกว่าตอนเช้าครับ คงจะอีกสักครู่ล่ะมั้ง ว่าแต่พี่โบอาเห็นคุณชานยอลไหมครับ”
“เห็นค่ะ...แต่...พี่ได้ยินคนของคุณนายสามบอกว่าคุณชานยอลจะพาคุณนายสี่ออกไปซื้อเสื้อผ้าชุดใหม่นี่คะ” แบคฮยอนหุบยิ้มแทบจะทันที ร่างเล็กวิ่งไปที่หน้าต่างในห้องนอนเพื่อจะส่องดูรถยนต์คันที่คุณชานยอลมักจะใช้มันเป็นประจำ
มือเรียวยกขึ้นจับกระจกเบาๆ พร้อมกับทอดสายตามองคู่รักคู่ใหม่ที่กำลังหยอกเอินกันอยู่ด้านล่าง คุณชานยอลใช้มือหยิกแก้มของลู่หานอย่างเอ็นดู ก่อนจะเปิดประตูรถให้ลู่หานเข้าไปนั่ง อีกทั้งยังเป็นสารถีขับรถให้หมอนั่นอีก....
ไหนบอกว่าจะพาแบคฮยอนออกไปซื้อหนังสือไงครับ...
คุณชานยอลผิดสัญญาอีกแล้วนะ...
“พี่โบอาครับ ผมคงไม่ได้ออกไปแล้วล่ะ” แบคฮยอนหันมายิ้มเจื่อนๆให้คนที่อยู่ในห้องด้วยกัน ไม่เป็นไร ค่อยออกไปวันหลังก็ได้ เสื้อผ้ามันสำคัญกว่าหนังสือนะ อย่าน้อยใจไปสิแบคฮยอน
“คุณนายสองจะออกไปทำอะไรเหรอคะ?”
“อยากไปออกไปซื้อหนังสือน่ะครับ ได้อ่านนิยายสักเล่มคงจะดี”
“บยอนแบคฮยอน!!” เสียงแหลมหวานฉบับผู้หญิงดังขึ้นอยู่บริเวณหน้าห้อง โบอาจึงรีบวิ่งไปเปิดประตูให้คนด้านนอกเข้ามา แต่ก็ยังยืนอยู่ในห้องไม่ออกไปไหน เธอต้องคอยคุ้มกันเจ้านายให้ออกห่างจากผู้หญิงปีศาจคนนี้
“คุณฮียู มีอะไรรึเปล่าครับ” แบคฮยอนปรี่ไปยืนก้มหัวอยู่ต่อหน้าคุณนายที่สามของบ้าน ตามศักดิ์ฮียูควรจะให้ความเคารพแบคฮยอน แต่ความเป็นจริงมันไม่ใช่ ฮียูมักจะใช้คำว่า ‘บุญคุณ’ มาทวงสิทธิ์ในการกดขี่แบคฮยอนโดยที่ชานยอลไม่เคยรู้
“ฉันบอกให้แกจัดการลู่หานไง เมื่อคืนคุณชานยอลก็มากกอยู่กับแกไม่ใช่เหรอ ทำไมไม่รั้งเขาไว้ล่ะ!” ฮียูตะคอก ก่อนจะเอามือเรียวสวยของเธอมาบีบแขนของแบคฮยอนจนคนตัวเล็กต้องนิ่วหน้า
“คุณนายสามคะ คุณนายสองเจ็บแขนหมดแล้ว!” โบอาเข้ามาดึงเอามือของฮียูออก ทำไมคุณนายสามถึงไม่สู้เขานะ ตัวเองเป็นผู้ชายทำไมไม่ต่อยให้ผู้หญิงคนนี้หลาบจำสักครั้ง!
“อย่าเสร่อ”
“ไม่เป็นไรครับพี่โบอา พี่โบอาออกไปก่อนนะ เดี๋ยวผมขอคุยธุระกับคุณฮียูก่อน” แบคฮยอนพยักหน้ายืนยันกับโบอาว่าเขาสามารถอยู่กับฮียูสองต่อสองได้
“แต่คุณนายสองคะ...”
“ไม่เป็นไรจริงๆครับพี่โบอา พี่ออกไปก่อนนะครับ”
“ก็ได้ค่ะ แต่คุณนายสามคะ ถ้าคุณนายสองของดิฉันมีแผลแม้แต่นิดเดียว ดิฉันจะฟ้องคุณชานยอลทันทีนะคะ” โบอาเอ่ยเสียงเรียบ หล่อนรู้ตัวว่าเป็นแค่คนรับใช้ แต่ยังไงหล่อนก็มั่นใจว่าคุณชานยอลต้องมีความเป็นธรรมและลงโทษคนที่ทำผิดอย่างแน่นอน
“หึ...คนของแกปากเก่งจังเลยนะ สงสัยต้องจัดการซะแล้วมั้ง” หลังจากที่โบอาออกจากห้องไปฮียูก็แสยะยิ้มร้าย แม่นั่นก็แค่คนใช้ ยังมีหน้ามาทำปากดีใส่เจ้านายอีก
“อย่าทำอะไรพี่โบอานะครับ เธอแค่เป็นห่วงผม” แบคฮยอนก้มหัวขอโทษขอโพยทั้งๆที่เขาไม่ได้ทำอะไรผิด ก็แค่ทำให้มันจบๆไปเท่านั้นแหละ ไม่งั้นฮียูก็จะยืนด่าฉอดๆไม่ไปไหนซึ่งมันก็เป็นเรื่องที่น่ารำคาญมากสำหรับแบคฮยอน
“แกก็เหมือนกัน .... ฉันบอกกี่รอบแล้วว่าถ้าหากคุณชานยอลมาหาแก ให้แกทำยังไงก็ได้ให้เขาไปหาฉันไม่ใช่เหรอ” นิ้วเรียวสวยเลื่อนมาผลักศีรษะของแบคฮยอนจนมันโอนเอน ชายหนุ่มไม่ได้สู้ เขายังทำหน้านิ่ง และพยายามใจเย็น
“ผม...ผมก็อยากกอดคุณชานยอลเหมือนกัน”
“กอดเหรอ...น้ำหน้าอย่างแกก็ทำได้แค่กอดนั่นแหละ ยังไงคนที่คุณชานยอลรักก็ต้องเป็นคนที่มีลูกมาสืบสกุลให้เขาได้ แกทำได้ไหมล่ะ?....หื้ม?” เหมือนกับฮียูยกเท้ามาขยี้หน้าของแบคฮยอนจนมันเบ้ไปมา บางทีเรื่องนี้มันอาจจะจริง คุณชานยอลต้องรักคนที่มีลูกให้เขาได้อยู่แล้ว “แกมีลูกได้เมื่อไหร่ค่อยคิดจะมาแข่งกับฉันนะแบคฮยอน!” หญิงสาวยิ้มเยาะเย้ย พร้อมกับเสียงหัวเราะลั่นขณะที่กำลังเดินจากไป
มือเรียวสวยกำเข้าหากันแน่น อีกไม่นานไม่คุณเฟยก็คุณฮียูก็ต้องมีลูก แล้ววันนั้นแบคฮยอนคนนี้จะต้องไปยืนตรงไหน จะต้องทำยังไงให้คุณชานยอลสนใจ เขาจะถูกเขี่ยทิ้งเหมือนขยะข้างทางรึเปล่า หรือบางทีเขาอาจจะกลายเป็นแค่หุ่นไร้หัวใจที่เอาแต่เดินร่อนไปร่อนมาในบ้านหลังนี้.....
“ลู่หาน รีบๆหน่อยนะฉันมีเวลาไม่มาก ตอนบ่ายต้องเข้าประชุมน่ะ” ชานยอลพูดในขณะที่ปล่อยให้ภรรยาคนที่สี่เลือกเสื้อผ้าชุดใหม่เข้าบ้าน ลู่หานย้ายเข้ามาโดยที่ไม่ได้เอาเสื้อผ้าติดตัวมาด้วยมากเท่าไหร่ ความจริงชานยอลก็ไม่ได้ใส่ใจหรอก จะใส่ชุดเดิมเขาก็จำไม่ได้หรอกเพราะไม่ค่อยใส่ใจเรื่องพวกนี้ แต่นี่เจ้าตัวเอ่ยปากขอให้พามาเอง เห็นทีจะปฏิเสธไม่ได้
“คุณชานยอลว่าผมเหมาะกับสูทสีไหนครับ สีไหนดีน้าที่จะสามารถใส่ไปทำงานได้” ถึงแม้ว่าลู่หานจะแต่งงานกับชานยอล แต่เขาเองก็ยังต้องทำงานอยู่ งานของลู่หานก็คือช่วยคุณพ่อบริหารธุรกิจนั่นแหละ ต้องพบปะลูกค้า เข้าสังคมบ่อยๆ
“สีไหนก็เหมาะกับเธอหมดนั่นแหละ” ชานยอลตอบปัดๆไป เวลาใครจะสวมใส่อะไรก็ต้องเป็นสไตล์ของแต่ละคนสิ จะมาเลือกแทนกันได้ยังไง
ชานยอลเลือกฆ่าเวลาด้วยกันเดินดูชุดบ้าง ชายหนุ่มยกยิ้มเมื่อเห็นว่าเสื้อเชิ้ตสีฟ้าที่แขวนอยู่ตรงนั้นช่างเหมาะกับคนตัวเล็กที่อยู่ที่บ้านจริงๆ .....จริงสิ แบคฮยอน....เขาจำได้ว่าเขานัดเด็กนั่นเอาไว้ว่าจะพาออกมาซื้อหนังสือนี่นา ให้ตายเถอะ...คงจะไม่น้อยใจจนไม่ยอมกินข้าวกินน้ำหรอกนะ
“ช่วยเอาเชิ้ตสีฟ้าตรงนั้นแล้วก็เอาเสื้อโปโลสีเดียวกันให้ผมด้วยนะครับ” ชานยอลหันไปบอกกับพนักงานที่ตามดูแลเขา
“ไซส์ของคุณชานยอลใช่ไหมคะ?”
“ไม่ครับ...เอาไซส์เดียวกับลู่หานครับ” หญิงสาวพยักหน้าและรีบไปจัดเสื้อผ้าตามที่ลูกค้าวีไอพีต้องการ
“คุณชานยอลซื้อให้ใครเหรอครับ จะเอาไว้เซอร์ไพรส์ผมใช่ไหมล่ะ” พ่อกวางน้อยยิ้มหวาน ทั้งๆที่รู้คำตอบอยู่ในใจอยู่แล้ว เสื้อผ้าแบบนั้นมันสไตล์ของแบคฮยอนเลย ทั้งเสื้อโปโลแก่ๆที่หมอนั่นชอบใส่เพราะบอกว่ามันสบายตัว
“ของแบคฮยอนน่ะ...ว่าแต่เธอเลือกเสร็จรึยัง?”
“เสร็จแล้วล่ะครับ ผมว่าเอาไอ้นี่ให้คุณแบคฮยอนด้วยดีกว่าเหมาะกับเขาดีนะครับ” ลู่หานว่าพลางหยิบเอาเสื้อแขนยาวสีเข้มให้พนักงาน ชานยอลไม่ได้ปฏิเสธ เขาคิดว่ามันเป็นเรื่องดีด้วยซ้ำที่เมียของเขาเข้ากันได้
“ได้ของแล้วก็กลับกันเถอะ ฉันมีประชุม ไม่อยากไปสาย”
ชานยอลขับรถไปส่งลู่หานที่บ้าน ร่างสูงเพียงแค่ชะลอรถและรอให้กวางน้อยเดินเข้าบ้านไป เขาขี้เกียจลงไปมองสีหน้านิ่งๆของเฟย ขี้เกียจต้องฟังคำกระแนะกระแหนของฮียู
“ฝากเอาไปให้แบคฮยอนด้วยนะ” ชายหนุ่มว่าพลางยกนิ้วชี้ถุงเสื้อผ้าของแบคฮยอน
“ให้ผมเอาไปให้เหรอครับ” ลู่หานถามอย่างแปลกใจ ความจริงคุณชานยอลน่าจะเป็นคนเอาไปให้เองมากกว่านะ ทำแบบนี้มันจะเหมือนกับเยาะเย้ยแบคฮยอนรึเปล่า
“ใช่, ไม่ต้องกลัวหรอกลู่หาน แบคฮยอนเขาใจดีนะ ลองคุยดีๆกับเขาดู เธอจะได้ไม่เหงาไง” ชานยอลยืดตัวมาบีบแก้มนิ่มเบาๆเพื่อให้กำลังใจ แบคฮยอนเป็นคนดี ใจดี น่ารัก ลู่หานไม่เห็นจำเป็นต้องกลัวเลย
“เอ่อ...ครับ”
“มีอะไร” ทันทีที่มองเห็นใบหน้าหวานที่ไม่อยากเจอ แบคฮยอนก็เปล่งเสียงเรียบออกไปทันที มาทำไมอีก ลู่หานจะมาเยาะเย้ยหรือจะมากวนประสาทอะไรแบคฮยอนอีก
“คุณชานยอลให้เอาเสื้อผ้ามาให้” ลู่หานวางถุงเสื้อผ้าลงบนโต๊ะใกล้ๆแจกัน แบคฮยอนอมยิ้ม ขาเรียวรีบก้าวไปหยิบเอาของในถุงมาสำรวจ
“สวยใช่ไหมล่ะ?” ลู่หานถามในขณะที่ยังมองแบคฮยอนที่เอาแต่หยิบเสื้อแขนยาวสีน้ำตาลเข้มที่ตัวเองเป็นคนเลือกขึ้นมาชื่นชม ถึงแม้แบคฮยอนจะชอบสวมเสื้อโปโลและเสื้อเชิ้ต แต่ถ้าหากเป็นแขนยาวเพื่อนรักของเขามักจะชอบสีเข้มๆเสมอ ลู่หานจำได้...
“ที่นายกำลังถือน่ะฉันเป็นคนเลือกเองแหละ ส่วนตัวอื่นคุณชานยอลเป็นคนเลือก” กวางน้อยพูดอย่างภาคภูมิใจ ผิดกับคนที่กำลังฟัง แบคฮยอนโยนเสื้อนั่นลงบนพื้น รองเท้าสลิปเปอร์ถูกถอดออกก่อนที่จะขยี้เท้าเปล่าลงบนเสื้อราคาแพง
“หึ” ริมฝีปากบางยกยิ้มเมื่อรู้ว่าสิ่งที่คาดเดาเกิดขึ้นจริง ลู่หานคิดว่าแบคฮยอนจะโวยวายแล้วจับเสื้อตัวนั้นมายัดเข้าปากเขาด้วยซ้ำ ผิดคาดแฮะ ใจเย็นกว่าที่คิด...
“ออกไป..” คุณนายสองของบ้านพูดเบาๆ ทว่าสายตากลับจิกกัดจนลู่หานรู้สึกขนลุก ร่างบางรีบหมุนปลายเท้าออกจากห้องไป ขืนอยู่นานกว่านี้แบคฮยอนอาจจะฆ่าเขาก็ได้
เพราะลู่หานเป็นเพื่อนงั้นเหรอ แบคฮยอนถึงกล้าแสดงอาการก้าวร้าวออกมา
หรือเพราะด้านร้ายของแบคฮยอนกำลังถูกดึงออกมาแล้วกันแน่...
ซ่อนอะไรก็ซ่อนได้ แต่ ‘สันดาน’ ซ่อนไม่ได้หรอกนะ...
ไปแล้ว ลู่หานไปแล้ว .....
แบคฮยอนก้มมองเสื้อที่เพิ่งจะโดนเหยียบไปเมื่อกี๊ นับว่าเป็นเรื่องดีที่ลู่หานยังจำได้ว่าเขาชอบอะไร แต่อะไรๆมันก็เปลี่ยนไปตั้งแต่วันที่หมอนั่นก้าวเข้ามาที่นี่แล้วล่ะ แต่แปลกแฮะ... ไม่รู้ทำไมจู่ๆเขาถึงแสดงอาการแบบนั้นออกมา ทั้งๆที่ปกติก็ไม่เคยเป็นแบบนั้นแท้ๆ นั่นมันเป็นการกระทำของตัวร้ายในละครชัดๆ
แต่เขาดีใจนะที่คุณชานยอลนึกถึงเขา ถึงแม้ว่าจะลืมสัญญาที่เคยว่าไว้แต่ก็ยังคิดถึงกัน แบคฮยอนยกโทษให้แล้ว ยกโทษให้หมดเลย
ร่างเล็กเลือกใช้เวลาไปกับการนั่งวาดภาพแจกันดอกไม้ที่วางอยู่บนโต๊ะ บ้านหลังนี้เวลาไม่มีคุณชานยอลมันช่างน่าเบื่อเหลือเกิน หลายคนอาจจะคิดว่ามันสบายนะกับชีวิตที่แค่กินๆนอนๆ และรอใช้เงินที่สามีหามาให้ ใช่...มันสบาย แต่มันก็เหงาเหลือเกิน เหงาจนเคยรู้สึกว่าถ้าหากตายไปมันจะดีกว่านี้รึเปล่า
เขาเพียงแค่ใช้ชีวิตไปวันๆ รอว่าคุณชานยอลจะมาหาเมื่อไหร่ วันไหนคุณชานยอลไม่มาหาก็แค่นอนหลับให้พ้นวันนั้นไป นอกจากดูทีวี เล่นอินเตอร์เน็ต อ่านหนังสือ การวาดรูปก็เป็นอีกทางเลือกที่ดี
ปลายพู่กันตวัดลงบนภาพวาดที่เพิ่งจะร่างเสร็จ แบคฮยอนต้องใช้สมาธิสูงมากเพื่อไม่ให้ภาพออกมาเลอะเทอะ วาดเสร็จแล้วก็คงเอาไปให้คุณชานยอลเหมือนเคย เขาชอบ ชอบเวลาที่คุณชานยอลชม ถึงแม้จะเป็นแค่การพูดเอาอกเอาใจ แต่มันก็เหมือนน้ำที่ช่วยหล่อเลี้ยงให้แบคฮยอนมีกำลังใจในการวาดมัน
ครืดดด...
เก้าอี้ที่วางอยู่ฝั่งตรงข้ามถูกเลื่อนออกเบาๆแต่มันก็ยังมีเสียงให้ได้ยิน แบคฮยอนไม่ได้สนใจ เขามองไม่เห็นคนตรงข้ามด้วยซ้ำเพราะภาพวาดมันบังอยู่ แต่คงจะเป็นพี่โบอานั่นแหละ คงจะนั่งอ่านหนังสือรอเขาเรียกใช้งาน
“อยากได้นายแบบรึเปล่าครับ” คิ้วเรียวสวยเลิกขึ้นเมื่อได้ยินเสียงทุ้มที่ไม่ได้ยินมานานแล้ว ร่างเล็กค่อยๆโผล่หัวออกไปส่องดูเจ้าของเสียงทุ้มอบอุ่นนั่น
“คุณเซฮุน!” แบคฮยอนตะโกนออกมาด้วยความดีใจ ริมฝีปากแทบจะกลั้นยิ้มไม่อยู่ ให้ตายสิ....คุณเซฮุนกลับมาแล้ว แถมยังหล่อขึ้นมาด้วย ไม่รู้ไปหัดเซตผมตอนไหน เซตออกมาแล้วหล่อชะมัด
“ว่าไง...อยากได้นายแบบรึเปล่า”
“ฮ่ะๆ...กลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่ครับ ทำไมไม่บอกก่อนล่ะ”
“ก็ตั้งใจจะมาเซอร์ไพรส์ไง” เซฮุนยิ้ม ร่างสูงค่อยๆเดินเข้าไปหาอีกคน
“ผมไม่ได้เตรียมอาหารไว้ให้เลย” ปากแดงๆยู่เข้าหากันเพราะรู้สึกเสียใจที่ไม่ได้เตรียมอาหารที่เซฮุนชอบเอาไว้ กลับมาจากเมืองนอกทั้งทีคงจะคิดถึงอาหารเกาหลีมาก
“ไม่เป็นไร...ออกไปกินข้างนอกกัน ได้ข่าวว่าไม่ได้ออกไปไหนเลยไม่ใช่เหรอ?” เซฮุนสืบมาแล้ว รู้แม้กระทั่งว่าวันนี้ชานยอลผิดสัญญาที่ให้ไว้กับแบคฮยอน โบอาบอกเขาหมดแล้ว มันน่านัก พี่ชายเขามันน่าโดนด่านัก
“แล้วบอกคุณชานยอลยังครับ คุณชานยอลรู้รึเปล่าว่าคุณกลับมาแล้ว”
“ไม่ล่ะ , กลับบ้านมาก็เจอกันอยู่ดี... ว่าไง...จะออกไปรึเปล่า ฉันหิวแล้วนะ”
“ผมกลัวโดนคุณชานยอลดุ”
“พี่เขาไม่กล้าดุเธอหรอกหน่า...ป่ะ ไปกัน” หนุ่มหล่อดึงแขนอีกคนให้เดินตามมา ถ้าพี่ชานยอลจะด่า ก็ให้มาด่าเซฮุนนี่ ดีเหมือนกันเขาจะได้ด่ามันกลับบ้างว่าทำไมไม่ดูแลแบคฮยอนให้ดีๆ เหมือนที่เคยสัญญาเอาไว้
“แต่...คุณเซฮุนครับ ไม่ดีมั้ง”
“ถ้าไม่ไปฉันจะโกรธ...”
“ก็ได้ครับ...เฮ้อ...”
เม้นเยอะๆ ติดแท็กให้เค้าด้วยน้า
Twitter / @buabuafunfun #ฟิคคุณนายที่สอง mx- xine
ความคิดเห็น