Gloomy Love

ลำดับตอนที่ #4 : [Gloomy Love] : Part 4

 

 

 

 

 

 

 

"จี..." ฉันมองเข้าไปด้านในตัวห้องแต่ในห้องกับเงียบสงัดเหมือนไม่มีคนอยู่

ไม่อยู่รึไงนะ รองเท้าก็อยู่ครบนี่นา ฉันเดินไปยังส่วนของห้องนั่งเล่นก็พบกับกระเป๋าใบโปรดของใครบางคนที่วางอยู่บนโซฟา

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

หึ.... รู้แล้วล่ะว่าไปซ่อนกันอยู่ที่ไหน

 

 

 

 

     คนตัวเล็กค่อยๆก้าวเท้าอย่างระมัดระวัง ไปยังห้องนอนของผู้ชายที่เธอตามหา มือเล็กได้รูปยื่นออกไปจับลูกบิดประตูพลางกำแน่นเหมือนกับว่าการที่เธอจะเปิดประตูออกไปนั้นมันจะต้องไปเผชิญกับอะไรบางอย่างที่เธอไม่อยากพบ คนตัวเล็กถอนหายใจก่อนจะบิดประตูเข้าไป

 

 

 

 

แกร๊กกกกก ......

 

 

 

 

     ภาพในห้องนอนนั้นก็ทำให้เธอที่เข้ามาถึงกับถอนหายใจออกอย่างแรง หัวใจที่เต้นแรงค่อยๆเต้นเบาลงอย่างช้าๆ ด้านในห้องไม่ปรากฎอะไรที่เธอคิดไว้ในหัวอยู่เลย เธอเดินสำรวจด้านในพลางคิดในใจ

 

 

 

 

'นี่ฉันคิดมากไปรึเปล่าเนี่ย'

 

 

 

 

    ในขณะที่เธอกำลังเดินออกจากห้องนอนนั้น เธอก็ได้ยินเสียงอะไรบางอย่างดังมาจากห้องอัดเสียง ด้วยความสงสัยเธอจึงเดินตรงไปที่ห้องๆนั้น เธอค่อยๆเดินเข้าไปอย่างช้าๆพยายามทำเสียงให้เบาที่สุดจนเดินมาถึงหน้าประตูห้อง ถ้ามองดูดีๆจะสังเกตุได้ว่าประตูห้องยังปิดไม่สนิท ด้วยความสงสัยเธอจึงถือวิสาสะส่องลอดเข้าไปยังช่องประตูที่แง้มอยู่

 

 

 

 

"จี..."

"ไม่เอาอย่าพูดหน่าาา" ฉันที่ไดยินเสียงอันคุ้นหูของคนสองคนคุยกันแต่มันมองไม่เห็น จึงค่อยๆแง้มประตูเข้าไปอย่างเบามือและเดินอ้อมไปทางด้านข้างของโซฟาเพื่อให้เห็นคนที่ส่งเสียงเมื่อกี้อย่างชัดเจน

 

 

 

 

     ตอนนี้ฉันเดินมาหยุดอยู่ตรงปลายเท้าของคนทั้งสอง มือสองข้างของฉันกำกันแน่นยืนมองดูคนสองคนที่กำลังทำภารกิจอันลึกซึ้งกันอยู่บนโซฟา ฉันยืนมองรอดูว่าจะมีท่าทีอย่างไรถ้าเจอฉันยืนอยู่ตรงนี้

 

 

 

 

"จีคะผ้าห่มมันหล่นลงไปน่ะ" หญิงสาวไม่พูดเปล่าก่อนจะก้มลงมาหยิบผ้าห่มและเงยหน้าขึ้นมาสบตากับฉันที่ยืนอยู่

"อ๊ะ.... ดะ ดะ ดาร่า!!!!!!!!!!" สิ้นเสียงของผู้หญิงคนนั้น ผู้ชายที่ฉันกำลังตามหาก็รีบหันกลับมามองฉันทันที

"ดาร่าเธอมาตั้งแต่เมื่อไหร่ คือ...เอ่อ เรื่องนี้ฉันอธิบายได้นะ" ผู้ชายตรงหน้าฉันหน้าถอดสีพลางพูดแก้ตัวเป็นพัลวัน

"ก็มาพอที่จะได้เห็นอะไรสนุกๆนี่แหละนะ" ฉันทำเสียงให้ดูนิ่งมากที่สุด

 

 

 

 

'พวกเขาจะต้องไม่รู้ว่าฉันหวั่นไหวแค่ไหน'

 

 

 

 

ฉันตัดสินใจหันหลังให้ก่อนจะเดินออกมาจากห้อง แต่ก็ต้องหยุดก้าวเท้าเมื่อคนในห้องเรียกขึ้น

 

 

 

 

"ดาร่าเรื่องนี้ฉันอธิบายได้นะ รอฟังฉันก่อน" ผู้หญิงคนนั้นหยิบผ้าห่มขึ้นมาพันตัวก่อนจะวิ่งเข้ามาหาฉัน

"หยุดอยู่ตรงนั้นแหละ อย่ามาจับตัวฉันนะ....แชริน" ฉันกดเสียงเอาไว้ เพื่อที่จะทำให้ตัวเองดูเข้มแข็งที่สุด ผู้หญิงตรงหน้าฉันดูอึ้งๆกับคำพูดเมื่อตะกี้

"ฉันคงทำให้พวกเธอลำบากสินะ ถึงต้องแอบมากินกันลับหลังแบบนี้" น้ำเสียงของฉันเริ่มสั่นเครือ ใจจริงฉันแทบอยากจะร้องไห้มันออกมาซะตรงนี้

"ไม่ดาร่า ! เธอคือคนที่ฉันรักที่สุด ทุกคนก็แค่ของเล่นของฉันเธอก็รู้!" จียงตะโกนเสียงดังมาจากทางด้านหลังของโซฟา

"ทำไมจีพูดแบบนี้!"แชรินหันกลับไปชักสีหน้าใส่จียง

"อ่อ อย่างนั้นเหรอ ถ้างั้นตกลงกันให้ได้ก่อนแล้วกัน ส่วนเรื่องงานไม่ต้องห่วงฉันแยกแยะได้ ไปล่ะ" ฉันเดินออกมาโดยไม่คิดจะหันกลับไปมองตามเสียงเรียกของคนในห้อง

 

 

 

 

     ฉันเดินเข้ามานั่งในรถพร้อมกับหัวใจที่เต้นแรง มือไม้มันสั่นจนฉันหยุดมันเอาไว้ไม่ได้ น้ำตาที่กลั้นเอาไว้เริ่มรินไหลออกมาอย่างไม่ขาดสาย ได้แต่บอกตัวเองในใจว่า 'เธอทำดีแล้วดาร่า' ภายในใจฉันตอนนี้มันบีบรัดไปหมด ความรู้สึกที่โดนแทงข้างหลังมันเป็นแบบนี้เองสินะ จากคนที่รักทั้งสองคน...

 

 

 

 

     ฉันนั่งปลดปล่อยความอ่อนแอของตัวเองจนพอใจ จึงส่งข้อความหาอูบิน เขาส่งตอบกลับมาอย่างรวดเร็วก่อนที่ฉันจะรีบสตาร์ทรถและขับไปยังสถานที่ที่เขาอยู่ในทันที

 

 

 

 

[Woobin's Part]

 

 

     ตอนนี้ผมนั่งรอคนตัวเล็กมาได้สักพักแล้ว แล้วเธอก็ยังไม่ติดต่อผมมาเลย ผมได้แต่นั่งจ้องโทรศัพท์อยู่อย่างนั้นจนกระทั่งมันสั่นเตือนว่ามีข้อความเข้า

 

 

 

 

'นายอยู่ไหน?' -ดาร่า-

 

 

'อยู่บาร์XXX' ผมรีบส่งข้อความตอบกลับเธอไปอย่างรวดเร็ว ตอนนี้ผมเป็นห่วงเธอมากจริงๆนะ สภาพเธอตอนนี้คงดูแย่มากแน่ๆ

 

 

 

 

ผมนั่งรอเธอจนกระทั่งเธอเดินเข้ามา สภาพเธอตอนนี้ดูไม่ดีเอาซะเลย มันดูแย่กว่าที่ผมคิดเสียอีก

 

 

 

 

"มองอะไรฮะ" ผู้หญิงตัวเล็กตรงหน้าผมทำหน้าตาดุใส่ผม

"เป็นไงบ้าง" ผมถามเธอไปสั้นๆแต่กับทำให้เธอก้มหน้าไม่ยอมตอบคำถาม

"ดาร่า พูดมา" ผมทำเสียงดุใส่เธอ จนเธอยอมเล่าเรื่องที่ไปเจอมาให้ผมฟัง ผมกำมือแน่นรู้สึกโกรธแทนผู้หญิงตัวเล็กตรงหน้าผมมาก แต่เธอก็ยังพยายามยิ้มให้กับผม ผมจึงยิ้มตอบให้ ทั้งๆที่ผมก็รู้ว่าเธอกำลังฝืนยิ้มให้ผมอยู่

 

 

 

 

"นี่อูบินนนน เอามาน๊าาาา" คนตัวเล็กตรงหน้าโวยวายใส่ผมเมื่อผมหยิบแก้วเหล้าออกมาจากมือของเธอ

"พอแล้วดาร่า เธอดื่มเยอะเกินไปแล้ว" ผมดุพลางยกแก้วเหล้าของเธอมาดื่มจนหมด เธอทำหน้าขัดใจก่อนจะขยับออกไปนั่งให้ห่างจากผม

"เฮ้ยดาร่ารู้เรื่องแล้วใช่มั้ย ถึงได้เป็นแบบนี้" ยองกวังหันมาพูดเบาๆกับผมเพราะกลัวคนตัวเล็กจะไดยิน

"ก็ประมาณนั้นแหละ" ผมตอบกลับไปแค่นั้นก่อนจะพากันเปลี่ยนเรื่องคุยกับเพื่อนๆเพราะกลัวคนตัวเล็กข้างๆ

ผมจะได้ยินและคิดมากอีก ผมนั่งคุยกับเพื่อนไปเรื่อยๆจนกระทั่ง

"หนาวจางงง ซูฮยอกกกขอเสื้อหน่อยยยย" อยู่ๆผู้หญิงที่นั่งขดตัวข้างๆผมก็พูดออกมา ทำเอาผมกับเพื่อนสี่คนที่นั่งคุยกันอยู่แทบตั้งตัวไม่ทัน แต่พอเจ้าซูฮยอกตั้งสติได้เขาก็เตรียมจะถอดเสื้อของเขาให้กับเธอ

"ไม่ต้องหรอก เอาเสื้อฉันก็ได้" ผมพูดพลางถอดเสื้อคลุมยื่นให้กับดาร่า เธอหยิบมันออกจากมือของผมแต่ดูเหมือนเธอจะมีปัญหาอะไรสักอย่างกับมัน ผมนั่งดูท่าทางชั่งใจของเธอเล็กน้อยก่อนที่เธอจะ.....

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

'โยนเสื้อของผมลงพื้น'

 

 

 

 

"จะเอาเสื้อซูฮยอกอ่า มันอุ่นๆแล้วก็สะอาดดดดด" เธอพูดพร้อมกับหรี่ตามองผมในประโยคหลัง ซูฮยอกจึงลุกขึ้นเพื่อที่จะเอาเสื้อของเขาไปให้กับเธอ

 

 

 

 

ผมหยิบเสื้อขึ้นมาสะบัดก่อนที่จะได้ยินเสียงหัวเราะคิกคักของเพื่อนอีกสองคนตรงหน้าผม

 

 

 

 

"อะไรวะขำอะไรกันเนี่ย" ผมทำเสียงให้ดูขรึมๆเพื่อที่จะให้ไอ้สองคนข้างหน้าผมเงียบ แต่เปล่าเลยมันกับล้อผมมากกว่าเดิมเสียอีก

"อ่ะ เอาเสื้อผมไปนะดาร่าเพื่อนรัก" เสียงยองกวังดังขึ้นพร้อมกับทำท่าหยิบเสื้อส่งไปให้จงซอก จงซอกก็ไม่น้อยหน้ารับมุขเพื่อนเป็นอย่างดี

"คงรับไว้ไม่ได้หรอกค่ะ มันสกปรก" พอหมดคำพูดของไอ้จงซอกไอ้สองคนข้างหน้าผมก็หัวเราะออกมาเสียงดังลั่น ทำเอาผมอดที่จะไม่ด่ามันสองคนไม่ได้

"เฮ๊ย! มึงพอกันเหอะ กูออกจะสะอาด ดาร่าเวลาเมาชอบเอาเรื่องตอนเด็กมาพูดประจำแหละ" ผมแก้ข้อสงสัยเพื่อให้เพื่อนทั้งสองมันหยุดล้อผมสักที

 

 

 

 

'คนสะอาดจะอาบน้ำบ่อยไปทำไมวะ'

 

 

 

 

เพื่อนทั้งสองของผม ทำหน้ายิ้มเล็กยิ้มน้อยอย่างมีพิรุธก่อนจะถามคำถามที่มันถามกับผมแทบจะทุกวัน เช้าเที่ยงเย็น

 

 

 

 

"มึงไม่คิดจะมีแฟนเหรอวะ" จงซอกถามผม

"ยังไม่พร้อมว่ะ กำลังทำใจเลิกรักคนเก่าอยู่" ผมตอบคำถามเดิมๆด้วยคำตอบเดิมๆกลับไป

"คนที่มึงรักเขามานานน่ะ คนนั้นคือดาร่าใช่มั้ย" อยู่ๆยองกวังก็ถามผมขึ้นมาดื้อๆ

"บะ.....บ้าาาา ! กูเป็นเพื่อนสมัยเด็กกัน" ผมทำท่าเลิกลั่กก่อนจะหัวเราะออกมา ไอ้เพื่อนสองคนของผมยิ้มมุมปากก่อนที่จะชี้ไปทางดาร่า

"ชักช้าระวังจะเสียใจนะครับ"

 

 

 

 

     ผมหันไปมองทางที่ดาร่านอนอยู่ ก็ทำเอาผมแทบหงายเงิบ ไอ้ซูฮยอกนั่งอยู่บนที่รองแขนพร้อมกับลูบหัวให้ดาร่าอย่างเบามือ และดูหน้ายัยเตี้ยนั้นจะมีความสุขมากกกกก

 

 

 

 

"เฮ้ยมึงทำอะไรน่ะ ออกไปเลยนะออกไป ดาร่ากลับได้แล้ว เมาหนักแล้วเนี่ย เออกูไปก่อนนะ ไว้ค่อยเจอกันวันหลัง" ผมพูดรัว โดยที่ไม่เปิดโอกาสให้เพื่อนของผมพูด กว่าพวกมันจะตั้งสติกับคำพูดของผมได้ ผมก็แบกยัยเตี้ยนี่ออกมาแล้ว

 

 

 

 

[YongKwang's Part]

 

 

"มึงว่าไอ้อูบินมันจะกล้าบอกรักดาร่ามั้ยว่ะ" ผมที่มองตามเพื่อนรักออกไปพูดขึ้นถามคนอีกสองคนที่นั่งดื่มเหล้าอยู

่"กูว่าไม่" พนันเลยทายผิดกูเลี้ยงเหล้าทั้งคืน" จงซอกพูดออกมาด้วยท่าทีมั้นใจ

"แล้วมึงล่ะ"ผมหันไปทางซูฮยอก

"กูว่ากล้า แต่ถ้าไม่กล้ากูขอ" มันยักไหล่พลางดื่มเหล้าต่อ

"ถ้างั้นเรามาวางแผนทำให้มันยอมบอกรักดาร่ากันเถอะ" ผมพูดขึ้นพร้อมกับเสียงขัดของจงซอก

"เอ้างั้นเค้าก็แพ้พนันสิตัวเอง"

 

 

 

 

[Woobin's Part]

 

 

ผมขับรถมาส่งยัยเตี้ยที่หอพัก ยัยนี่เอาแต่หลับมาตลอดทาง ผมมองเธอสลับกับมองถนนข้างหน้า แก้มอมชมพูเพราะพิษเหล้าบวกกับตาบวมๆมันทำให้เธอเหมือนกับลูกเจี๊ยบจริงๆ ผมอมยิ้มอยู่กับความคิดของตัวเองได้สักพักก่อนจะพูดขึ้นทั้งๆที่รู้ว่าเธอยังหลับอยู่

 

 

 

 

"ดาร่าเธอไม่จำเป็นต้องทำตัวเข้มแข็งแบบนี้ก็ได้เวลาที่อยู่กับฉัน เธอก็รู้ว่าฉันปกป้องเธอได้ เรื่องนี้มันหนักสำหรับเธอเกินไปนะ" ผมพูดเพียงสั้นๆ ผมไม่รู้หรอกว่าเธอจะได้ยินที่ผมพูดรึเปล่า แต่ที่ผมพูดไปว่าจะปกป้องเธอผมพูดจริงๆนะ

 

 

 

 

     ตอนที่ผมอุ้มเธอเข้ามาในห้อง ทั้งบอมและมินจีพากันแตกตื่นกันใหญ่ที่เห็นผมพาเธอเข้ามาในสภาพแบบนี้ แต่พอผมบอกแค่ว่าเมาทุกคนก็พากันโล่งอกแล้วแยกย้ายกันไปทำกิจกรรมของตัวเองกันต่อ ผมเดินเข้ามาในห้องวางคนตัวเล็กลงบนเตียงอย่างเบามือที่สุด พร้อมกับจัดท่านอนให้กับเธอ ผมยืนมองเธอสักพักก่อนจะหันหลังกลับ มือเล็กๆของคนที่หลับอยู่นั้นก็คว้าข้อมือของผมเอาไว้

 

 

 

 

"ที่นายบอกจะปกป้องฉัน นายพูดจริงใช่มั้ย" คนตัวเล็กที่เมื่อกี้ยังหลับอยู่ อยู่ๆก็ลุกขึ้นมานั่งคุยกับผม

"อืม จริงสิ" ผมเปลี่ยนเป็นฝ่ายเอามือกุมมือเธอเอาไว้แทน

อยู่ดีๆผู้หญิงตรงหน้าผมก็ร้องไห้ออกมาอย่างหนัก ผมจึงเดินลงไปนั่งข้างๆก่อนจะค่อยๆโน้มตัวเข้าไปกอดเธอเบาๆ

"ฉันขอเพียงแค่เธอปล่อยความรู้สึกของเธอออกมา แค่เธอพูดมาว่าต้องการฉัน ไม่ว่ายังไงฉันก็จะปกป้องเธอดาร่า"

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

'เพียงแค่เธอจับมือฉันไว้ ฉันก็จะไม่ไปไหน'

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

-To be continued-

 

 

 

 

 

=สวัสดีค่ะ=

ขอโทษนะคะที่มาอัพช้า พอดีวุ่นอยู่กับการวาดรูป T^T

คือตอนนี้แบบทำร้ายจิตใจดาร่ามาก 55555 (ทำร้ายเมนตัวเอง)

ขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้นนะคะ

เป็นกำลังใจในการอัพฟิคได้ดีมากเลยค่ะ ใกล้จะสงกรานต์แล้วดูแลตัวเองกันด้วยนะ

และขอให้เดินทางปลอดภัยกันนะคะ สวัสดีปีใหม่ไทย ล่วงหน้าเลยค่าา ^^