ลำดับตอนที่ #4
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : บทที่ 3 หวัด
บทที่ 3 หวัด
แม้นี้จะเป็นเวลายามค่ำคืนที่ผู้คนต่างพากันหลับนอน เจ้าแคว้นแห่งทรายกลับไม่เป็นเช่นนั้น ร่างสูงในชุดนอนสีฝุ่น บ้านหลังนี้เขาพูดได้เต็มปากเลยว่าพึ่งจะมาอยู่เป็นครั้งที่สาม นี้เป็นบ้านสร้างใหม่ที่สร้างขึ้นเลียนแบบหมู่บ้านโคโนฮะ เขายังคงไม่ชินกับมันมากนัก แม้เขาจะนอนบนเตียงใหญ่ก็ตามที
"ฮัดชิ้ว!"เสียงจามของเขาดังขึ้นเบาๆ มันเป็นของบ่งบอกบ้างอย่างเกี่ยวกับสุขภาพของเขา....สงสัยเขาคงจะเป็นหวัดจริงๆนั้นแหละ มิน่าถึงได้รู้สึกว่าตัวเองหน้าแดงอยู่บ่อยๆ
ร่างสูงที่นอนหงายมองเพดาน เมื่อคิดได้ว่าตัวเองอาจจะเป็นหวัด ร่างสูงตัดสินใจลุกออกจากเตียง หมายเดินไปหยิบเอาขวดยาจากในห้องรับแขก เสียงฝีเท้าดังขึ้นลั่นในช่วงเวลาที่เงียบงัน ร่างสูงเดินไปถึงห้องรับแขกและกำลังจะเปิดไฟ ในตอนนั้นเอง!
เคร้ง!
เสียงโลหะหนักดังขึ้นกระทบกับโล่ทรายที่ปรากฏขึ้นอย่างฉับพลัน กาอาระรู้สึกตัวก่อนหน้านี้แล้วจึงจงใจล่อให้จู่โจมเพื่อที่เขาจะได้หาตำแหน่งของอีกฝ่ายได้ กาอาระรีบเปิดสวิทไฟภายในห้อง แต่เพียงแวบเดียวที่เขาได้เห็นใบหน้าของคนร้าย ไฟในห้องก็ดับลงเพราะดาวกระจาย
เจ้าแคว้นแห่งสึนะไม่รีรอยืนเป็นเป้านิ่งรีบกระโดดหลบออกไปจากห้อง ขายในตอนนี้ที่เขามีนั้นมีปริมาณน้อยเนื่องจากอยู่ในตัวบ้านและไม่มีน้ำเต้า ร่างสูงกระโจนพุ่งไปยังห้องนอนและรีบคว้าน้ำเต้าเอาไว้ ทว่าทันทีที่คว้าไว้ได้มันก็หลุดมือไปเพราะดาวกระจายทั้งสองที่ตัดสายขาดของน้ำเต้าจนขาด
ร่างสูงรีบหันควับไปมองคนที่ลอบจู่โจมก่อนจะบังคับทรายในขวดน้ำเต้าที่อยู่ใกล้ๆเป็นปลายแหลมก่อนจะแทงอีกฝ่ายไม่ยัง ทว่าสิ่งที่ทรายแทงลงไปก็มีเพียงความว่างเปล่า กาอาระใช้จังหวะนั้นวิ่งกระโดดออกทางหน้าต่างเพื่อออกไปข้างนอก นั้นทำให้เขาได้พบกับความจริง
ร่างของนินจาอารักษข์ขาของเขานอนตายเกลื่อนกลาดราวกับเป็นปลาติดร่างแห โลหิตสีเข้มอาบท่วมผืนทราย ร่างสูงแม้จะแสดงหน้านิ่งแต่กลับปล่อยจิตสังหารออกมาทันทีอย่างไม่คิดจะหยุด เขากวาดสายตาไปมองกลุ่มคนบนหลังคาที่กำลังเพ่งเร่งมายังตัวเขา
"พวกแกเป็นใคร"ร่างสูงถามเสียงเหี้ยม มองกลุ่มนินจาใส่หน้ากากคล้ายกับกลุ่มนินจาลับของโคโนฮะ กลุ่มศัตรูนั้นมีอยู่สี่คนและไม่มีใครปริปากตอบคำถามของเขา กลุ่มผู้ลอบสังหารกระโดดลงสู่พื้นก่อนจะจัดการซัดมีดคุไนติดยันต์ระเบิดใส่กาอาระอย่างบ้าคลั่ง กาอาระที่มีโล่ทรายนั้นไม่มีหวั่นกับของแบบนี้อยู่แล้ว เขายืนกอดอกด้วยความน่าเกรงขามและความเหี้ยม
แต่แล้วโล่ทรายที่เขาแสนภูมิใจกลับมีรอยปริแตก รอยซึ้มเปียกปรากฏขึ้นบนโล่ของเขาก่อนมันจะระเบิด มองครู่เดียวเขาก็รู้ว่าเมื่อครู่มันคืออะไร.....น้ำมัน!
ตู้มๆๆๆ
เสียงระเบิดนับสิบดังขึ้นสะนั่น และเพราะเสียงนั้นทำให้แขกเพียงคนเดียวภายในบ้านตื่นขึ้น โซราเมะลืมตาขึ้นอย่างงวยเงียในขณะที่เกิดเสียงดังโครมครามอยู่ข้างหู ร่างบางเปิดประตูออกไปดูด้วยความเงียบงันหาได้รู้สึกถึงอันตรายใดๆ
"เกิดอะไร....ว้ายย!"เจ้าคนไร้ความทรงจำสงเสียงโวยวาย มองภาพของอะไรบางอย่างถูกระเบิดตรงหน้า เศษทรายกระทบใบหน้าหวานเขาอย่างแรงจนเธอต้องหรี่ตามอง
"ท่านคาเซะคาเงะ!?"ร่างบางอุทานลั่นด้วยความตกใจ กาอาระเองก็ตกใจไม่แพ้กันเมื่อไม่คิดว่าจะมีบุคคลที่สามปรากฏขึ้น กลุ่มนินจาปริศนาเมื่อเห็นคนมาใหม่ พวกมันไม่รอช้ารีบส่งมีดคุไนปลิดชีพทันที
เคร้ง!
เสียงของโลหะกระทบโล่ทรายดังขึ้นอีกครั้ง กาอาระเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็วเพื่อสร้างโล่ทรายปกป้องคนที่อยู่ข้างหลัง
"เป็นอะไรรึเปล่า?"กาอาระถามเสียงเรียบก่อนจะต้องตกใจกับกองเลือดที่ขาขวาของหญิงสาว เธอส่ายหน้าให้คำตอบเขา แม้จะรู้สึกเจ็บปวดแต่ก็ไม่ได้แสดงสีหน้าเจ็บปวดออกมา
"ไม่ต้องเป็นห่วงผม จัดการพวกนั้นได้เลย!"ร่างบางกลางลั่น น่าแปลกแม้จะสูญเสียความทรงจำแต่เธอก็ไม่ได้สูญเสียความกล้าหาญ เธอรู้ดีว่าเวลานี้เธอเป็นตัวถ่วง เธอจะต้องไปจากที่นี้แล้วหาที่ซ่อน ไม่น่าจะเกินอึดใจยามเฝ้าน่านฟ้าต้องเห็นการระเบิดและส่งกองกำลังมาแน่
"เธอบาดเจ็บ!?"กาอาระถามอีกฝ่ายด้วยสีหน้ากังวล อกข้างซ้ายเต้นระรัวราว แรงโทสะค่อยเพิ่มขึ้นอย่างไม่เข้าใจตัวเอง เนตรสีหยกหันไปมองกลุ่มลอบสังหารที่บัดนี้กำลังทำเขาโกรธ!
กาอาระจ้องเขม้งไปยังร่างของบุคคลทั้งสี่ ทรายกองมหึมากำลังพุ่งตรงไปยังคนพวกนั้น หนึ่งคน สองคน สามคน
"โรงศพทราย!"ร่างของนินจากลอบสังหารทั้งสามคนถูกทรายแห่งสึนะกลืนกินจนหมดตัว แรงปีบอัดตามจังหวะที่กาอาระกำมือนั้นมีมากโขจนร่างแหลกละเอียด กาอาระไม่สนว่าคนพวกนั้นจะอยู่ในสภาพไหน ตอนนี้เหลืออีกคนเดียวเท่านั้น!
"โรงศพทราย!"เป็นอีกครั้งที่วิชาสังหารถูกใช้ ทว่าช่างน่าเสียดายที่สิ่งที่ถูกปีบอัดนั้นมีเพียงแค่ขาข้างขาวของผู้ลอบสังหารคนสุดท้าย
"อ๊ากก!"ชายคนนั้นร้องโอดครวญอย่างเจ็บปวดอย่างแสนสาหัส แต่เจ้าของร่างนั้นกลับไม่ยอมแพ้ ชายคนนั้นปาคุไนติดยันต์ระเบิดลงพื้นเพื่อบังคับให้กาอาระสร้างโล่ทรายก่อนจะใช้จังหวะนั้นหลบหนี
ตู้ม!
เสียงระเบิดดังขึ้นอีกครั้ง กาอาระมองผู้หลบหนีด้วยแววตาอาฆาตร เจ้าของเกศาสีเลือดตั้งใจจะไล่ตามเจ้าคนร้ายนั้นไปแต่เมื่อเขาได้ยินเสียงของเลือดที่หยดกระทบพื้น มันทำให้เขาได้สติ เจ้าของดวงตาคมที่ถูกเขียนดวยถ่านสีดำสนิทมองเจ้าของบาดแผลด้วยสีหน้ากังวล เป็นจังหวะเดียวกับที่กองกำลังเสริมมา
"กาอาระ!"เสียงของเทมาริดังขึ้นมาแต่ไกลเธอกระโดดลงไปหาผู้เป็นน้องชายคนสุดท้าย กองกลังนินจามองศพของผู้ร่วมอาชีพเกลือนกลาดจนเกิดโทสะ หันไปมองศพปริศนาอีกสามคนที่นอนอยู่ภายใตกองทรายของกาอาระด้วยสีหน้าชิงชังปะปนสงสัย....ฝีมือใครกัน!?
"พวกมันมีสีคน อีกคนหนึ่งหลบนี้ไปแล้ว"กาอาระเอ่ยถึงบุคคลสุดท้ายที่ควรสังหารพลางชี้ไปยังทิศทางที่มันหมดหนี พวกนินจาจึงไม่รอช้ารีบกระโจนออกนอกกำแพงบ้านก่อนที่จะตามผู้ลอยสังหารไปอย่างรวดเร็ว
"นายเป็นอะไรรึเปล่า?"เทมาริถามอย่างห่วงใย เป็นอีกครั้งที่เธอพลาดจนทำให้กาอาระตกอยู่ในอันตราย แต่ความสงสัยของเธอก็เกิดขึ้นเมื่อจู่ๆกาอาระก็เดินมุ่งตรงไปยังสาวน้อยร่างเล็กคนหนึ่ง ขาเธอมีบาดแผลน่าจะเป็นลูกหลงจากการต่อสู้
"ใครนะกาอาระ?"เทมาริถามอย่างสงสัย เนตรสีเทามองไปยังสาวน้อย่างเล็กอีกครั้ง ใบหน้ากลมหวานน่ารัก เส้นผมสีขี้เถ้าคุ้นตาเหมือนเคยเห็นที่ไหนมาก่อน แล้วยังชุดที่ใส่นั้นมัน....ชุดเก่าของเธอไม่ใช่หรอ!?
นี้คงไม่ใช่ว่ากาอาระ แอบเอาสาวมานอนกกตอนเธอไม่อยู่หรอกนะ!?
ไม่ๆ เป็นไปไม่ได้ กาอาระไม่ใช่คนแบบนั้น!
คิดเองแล้วก็เถียงเอง เทมาริผู้มากไปด้วยจินตนาการต้องรีบสะบัดหัวไล่ความคิดพิลึกพิลันออกไป สงสัยเธอคงอยู่ที่โคโนฮะนานเกินไปถึงได้ติดนิสัยเพี้ยนๆมาจากเพื่อนของเจ้าบ้านนั้น
"โซราเมะ"ร่างสูงบอกชื่อของสาวน้อยตรงหน้าให้เทมาริฟังในระหว่างที่เขาใช้ผ้าขาวพื้นหนึ่งที่ถูกตากไว้ข้างนอกมาซับห้ามเลือดให้กับอีกฝ่าย เทมาริรู้สึกนึกงงกับชื่อของอีกฝ่าย โซราเมะ ชื่อแปลกจังแฮะ
"หวัดดี เจ้เทมาริ!"เสียงหวานทักทายอีกฝ่ายอย่างสนิทสนมใส่เทมาริกลับคิ้วกระตุกไม่ชอบใจ เธอคุ้นๆวิธีการเรียกชื่อเธอแบบนี้จากใครบางคนที่วครจะอยู่กับกาอาระ.....หรือว่า!?
"ธะ เธอคืออีกตาเพี้ยนคนนั้นนะหรอ!?"สาวเจ้าร้องลั่นในขณะที่มองโซราเมะตั้งแต่หัวจรดเท้า สีผมสีตาโคร่งหน้า หรือแม้กระทั้งสีผิวก็ผู้ชายคนนั้นแน่ๆ.....แต่ตอนนี้ดูยังไงก็ผู้หญิง ไม่เห็นจะเมื่อเจ้าบ้าเมื่อตอนกลางวันตรงไหน
"เดี๋ยวนะ นี้ฉันงงไปหมดแล้ว เกิดอะไรขึ้นกับนาย!?"ผู้เป็นพี่สาวแห่งคาเซะคาเงะออกปากถามด้วยความสงสัยอย่างห้ามไม่อยู่ ก็แน่ละก็เธอไม่เคยเจออะไรแบบนี้มาก่อนนิ!
"ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน ตกเย็นที่ไรก็กลายเป็นผู้หญิงทุกที เจ้ลืมแล้วหรอความผมความจำเสื่อม"
"ก็นั้นแหละๆ แล้วแบบนี้นาย เอ้ย! เธอจะรู้ได้ไงว่าตัวเองเป็นเพศไหนกันแน่?"เพราะมัวแต่ตกใจเทมาริลืมไปเลยว่าอีกฝ่ายเรียกเธอว่าเจ้ ตอนนี้เธอกำลังสนใจสิ่งที่เกิดขึ้นกับฝ่ายตรงข้ามมากกว่า
"ถามเหมือนท่านคาเซะคาเงะเลย แต่ผมมั่นใจว่าผมเป็นผู้ชายน่า ก็ในกระเป๋าเดินทางของผมนะไม่มี....ว้าย!"เพระาความซื่อบื้อหรือไร้เดียงสาก็ไม่รู้ เจ้าคนสองเพศกำลังพูดถึงเครื่องชั้นในน่าอายของผู้หญิงออกมาอย่างไม่อายปาก กาอาระได้ยินเพียงแค่ประโยคขึ้นตนเขาก็พอรู้แล้วว่าอีกฝ่ายจะพูดอะไร
เขาจึงตัดสินใจยกร่างของโซราเมะขึ้นหมายจะใช้การกระทำเพื่อหยุดไม่ให้เธอพูดถึงของน่าอายออกมา รู้สึกปวดตับกับความไร้ยางอายของเธอนัก เพราะเธอไม่อายนี้แหละเขาถึงได้รู้สึกอายแทน!
"เดี๋ยวฉันพาไปทำแผล"ร่างสูงพูดตัดบทไม่ปล่อยให้โซราเมะได้พูดต่อ เดินลอยลิ่วหายเข้าไปในบ้านโดยไม่สนใจสีหน้าตกตะลึงของเทมาริเสียซะเท่าไหร่ ก็มัมีให้เห็นซะทีไหนที่เจ้าแคว้นผู้สุขุมแห่งสึนะกำลังอุ้มสายน้อยหน้าตาน่ารักไปทำแผล แต่ที่ทำให้เธอตะลึงไปกว่านั้นคือคนที่ถูกกาอาระอุ้มไปนั้นเป็นคนสองเพศ!
เมื่อนึกถึงร่างของโซราเมะในสภาพผู้ชายถูกกาอาระอุ้มไปซ่อนทับกับเหตุการณ์เมื่อครู่ ขนลุกซู่รีบกอดตัวเองไว้อย่างรวดเร็ว...
คงไม่ใช่หรอกมั้งงง....
ในทางด้านของกาอาระหารู้ไม่ว่าได้ทำใครบางคนเข้าใจผิดกันไปยกใหญ่ คนตัวเล็กร่างนุ่มนิ่มดิ้นขลุกขลักอยู่ในอ้อมแขนของเขา
"ให้ผมลงเดินเองก็ได้ครับ ท่านคาเซะคาเงะ ผมไม่ได้เจ็บขนาดนั้น"ร่างเล็กเริ่มโวยวายในขณะที่คนตัวใหญ๋กว่ากลับส่ายหน้าอย่างเอื่อมระอากับความซื่อบื้อของอีกฝ่าย นี้ไม่รู้ตัวเลยใช่ไหมว่าเขาทำเพราะอะไร...
"บอกแล้วไงว่าให้พูดให้เหมาะสมกับตัวเอง"ร่างสูงทำเฉไฉเปลี่ยนเรื่องคุย ร่างเล็กนิ่งไปครู่เมื่อนึกได้ว่าผิดคำพูดเรื่องคำแทนตัว เจ้าของเนตรสีครามจึงยอมหยุดโวยวายโดยทันที
"คะ งั้นท่านคาเซะคาเงะก็ว่าฉันลงได้แล้ว ฉันเดินเองได้"เมื่อใช้คำพูดได้ถูกต้องเธอจึงเริ่มโวยวายอีกครั้ง กาอาระนึกหมั่นไส้กับท่าทีขี้โวยวายของเธอ เขาจึงแกล้งเอาเป็นปล่อยให้เธอตกพื้น
"ว้าย!"แน่นอนว่าคนไร้วิชาและขี้โวยวายร้องลั่นเธอเผลอตะครุบกอดคอของร่างสูงไว้แน่นจนกลิ่นกายอ่อนเตาะจมูก กลิ่นนั้นทำให้รู้สึกผ่อนคลายยังไงชอบกล กาอาระกระตุกยิ้มขำน้อยๆ มองสีหน้าแตกตื่นของเธอ....ช่างเหมือนกระต่ายไม่มีผิด
"นายแกล้งฉัน!"นั้นไงหันมาโวยวายอีกแล้ว เมื่อสาวเจ้าโดนแกล้งเธอก็ลืมไปเลยเสียว่าอีกฝ่ายนั้นคือใคร เพราะมือแต่โมโหเลยเรียกอีกฝ่ายด้วยสรรพนามห้วนๆ
"ปล่อยฉันนะ!"แม่กระต่ายน้อยดิ้นใหญ่แต่มีหรือที่เขาจะยอม มีไม่บ่อยนักหรอกที่เขานึกอยากจะแกล้งใคร เขาไม่รู้ตัวเลยว่ากำลังเผลอยิ้มให้กับคนตรงหน้าๆทั้งๆที่เขาพึ่งจะรู้จักเธอได้ไม่นาน
ในที่สุดก็เดินมาถึงห้องรับแขก เขาว่าคนขี้โวยวายลงบนโซฟา เธอยังจิกตาใส่กาอาระอย่างขุ่นเคือง แต่มันก็แค่เพียงครู่เมื่อเทมาริเดินเข้ามา
"สรุปมันเกิดอะไรขึ้นกันแน่? ฉันงงไปหมดแล้ว?"เทมาริถามอย่างไปตรงมาตามนิสัย เธอมองคตัวเล็กที่นั่งอยู่ข้างๆในขณะที่น้องชายของเธอกำลังหยิบยามาใส่แผลให้
"เดี๋ยวฉันทำเองก็ได้ ท่านคาเซะคาเงะไปพักเถอะคะ"อาจเป็นเพราะเธอยังโมโหอยู่หรือไร เธอคว้าเอาอุปกรณ์ไปจากมือของกาอาระก่อนจะเริ่มทำแผลให้ตัวเอง
สาวผมทองสีจุกเธอหรี่ตาน้องชายตัวเองอย่างคาดหมาย พยายามมองหาสิ่งที่เธอกำลังกลัวอยู่ในแววตาคู่นั้น ก่อนจะเป่าปากโล่งอกเมื่อเธอไม่พบอะไร
กาอาระเป็นฝ่ายเล่าเรื่องราวทั้งหมดของโซราเมะรวมถึงเรื่องที่ถูกลอบสังหารแล้วโซราเมะโดนลูกหลงแทนเขา เทมาริชันค้างอย่างใช้ความคิดก่อนจะพยายามนึกถึงตัววิชานินจาต่างๆที่อาจจะเป็นสาเหตุของเรื่องทั้งหมด
ซึ่งเธอกับกาอาระก็มีความคิดเดียวกันเดี่ยวกับชื่อวิชาในตำราของนินจาแพทย์ แต่ไม่รู้ถึงวิธีคลายนี้สิ พรุ่งนี้พวกเขาคงต้องรีบไปสำนักงานเพื่อเอาสมุดบันทึกเล่มนั้นโดยไวเสียแล้ว
"แล้วพรุ่งนี้เธอจะเอายังไง?"เทมาริหันไปถามเจ้าตัววุ่น
"พรุ่งนี้ท่านคาเซะคาเงะบอกว่าจะมีคนมารับผม เอ้ย! ฉันไปนะคะ เพื่อช่วยตรวจสอบหาเบาะแสเกี่ยวกับความทรงจำของฉัน"เธอตอบด้วยใบหน้าใสซื่อ
"แล้วเรื่องเสื้อผ้าละ?"ที่ถามก็เพราะกลางวันเป็นผู้ชายกลางคืนเป็นผู้หญิงนี้สิ ที่ทำให้หน้าเป็นห่วง
"ก็ใส่ชุดเก่านั้นแหละคะ"
"ชุดเก่า?"
"ก็ตัวที่เจ้เห็นฉันใส่มาวันนี้ไง"โซราเมะตอบเสียงร่าเริง แม้ตอนนี้จะดึกจนเธอเริ่มง่วงนอนอีกรอบแล้วก็ตาม เทมาริขมวดคิ้วอย่างใช้ความคิดอีกรอบ เสื้อตัวเก่า...พอกลายสภาพมันก็คงจะหลวมโครกและล่อแหลมมากแน่ๆ แถมที่ที่คนของเธอจัดให้ก็เป็นหอพักชายล้วนซะด้วย
ว่าแล้วเธอก็เผลอจินตนาการไปว่าถ้าอีกฝ่ายเกิดพลาดท่าเจอผู้ชายในสภาพสาวน้อยแบบนี้เข้าจะทำไง....ไม่ ไม่ๆ ไม่ได้ เด็ดขาด ต่อให้เธอไม่ชอบโซราเมะในร่างผู้ชาย แต่ตอนนี้เป็นผู้หญิง ลูกผู้หญิงด้วยกันก็ต้องห่วงสวัสดิ์ภาพด้วยกันสิ!
"ไม่ ฉันไม่ให้เธอไป อยู่นี้แหละ!"
"หา?"คราวนี้ฝ่ายงงกลับเป็นโซราเมะบ้าง เทมาริบอกให้เธออยู่ที่นี้แทนซะงั้น
"ห้องพักที่เราจะย้ายเธอไปเป็นหอชายล้วน ตกดึกเกิดโดนทำมิดีมิร้ายขึ้นมาทำไง จะให้ไปอยู่ห้องหญิงก็ไม่ได้ เพราะเธอเป็นผู้ชายตั้งครึ่งนึง"เมื่อให้เหตุผลคนตัวเล็กก็เอียงคอถามอีกรอบ
"ไม่มีห้องพักอื่นหรอ?"เธอถามอย่างใสซื่อ เทมาริจึงส่ายหน้าให้เป็นคนตอบ
"ตอนนี้ยังไม่มีต้องรออีกสักพัก เดี๋ยวฉันแบเสื้อผ้าให้ก็แล้วกัน"จากสาวมาดร้ายตอนนี้เธอกลับใจดีต่อโซราเมะอย่างมาก หญิงสาวอายุน้อยกว่ายิ้มหวานให้เธอ เทมาริถึงกับตะลึงงัดกับรอยยิ้มนั้น.....ยิ้มหวานซะชวนเคลิ้มเลยทีเดียว
"ขอบคุณคะ"
"กาอาระบอกให้เธอเปลี่ยนคำพูดแทนตัวใช่ไหม เพราะเมื่อกี้ฉันยังได้ยินคำว่าผมอยู่เลย"
"อื้อ เขาบอกว่าเดี๋ยวเจ้เทมาริจะโกรธเพราะมันดูไม่เป็นผู้หญิง"คำตอบที่ทำให้เทมาริพยักหน้าอย่างพอใจ เจ้ากาอาระคิดถูกที่ให้ทำแบบนั้น เพราะได้เธอได้ยินคำว่าผมๆ ครับๆจากร่างเล็กแบบนี้ขนแขนเธอคงสแตนอัพแน่ๆ
"ฉันว่าเราเข้านอนกันเถอะ เทมาริจะพักเลยรึเปล่า?"กาอาระเห็นร่างเล็กห้าวเล็กๆ มันทำให้เขาดูนาฬิกาที่แขนอยู่ ตี2แล้ว มันควรจะเข้านอนกันได้แล้ว
"อืม"เทมาริเพียงพยักหน้าก่อนจะแยกย้ายกันไปพักผ่อน กาอาระกลับไปนอนที่เตียงที่ไม่คุ้นชินอีกครั้ง เจ้าตัวตะแคงกายหมายจะขมตานอนให้หลับ แต่แล้วเขาก็ได้กลิ่นอ่อนๆที่ติดมือมา กลิ่นสบู่จากตัวของหญิงสาวเขาเผลอสูดดมมันเข้าไป รู้สึกประหลาดกับกลิ่นที่ติดมา
ปกติเขาก็ใช้สบู่กลิ่นนี้อาบ แต่เขาไม่เคยได้กลิ่นเลย แล้วทำไมวันนี้มันถึงได้กลิ่นละ แถมยังรู้สึกดีอย่างน่าประหลาด เพราะหวัดรึเปล่า?เลยทำให้เขารู้สึกแบบนั้น
ต้องเป็นเพราะเขาเป็นหวัดแน่ๆ
"ฮัดชิ้ว!"เจ้าตัวจามอีกครั้งราวกับร่างกายกำลังยืนยันว่าเขาต้องเป็นหวัดแน่ๆ ร่างสูงตัดสินใจหลับตาลงโดยมีกลิ่นอ่อนๆลอยอยู่ใกล้ตัวจนให้ที่สุดเขาก็หลับสนิท.....
เป็นหวัดมันไม่ดีจริงๆด้วยสินะ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น