\*นายกับฉัน และสายใยความผูกพันธ์ระหว่างเรา*/

ลำดับตอนที่ #4 : Part 4 : โคลอน

!!!!
" ใครน่ะ "
วะว้าวววววว!!! ใครกันนะ ทำไมๆๆๆ หน้าตาหล่อเหลาบาดใจอย่างนี้ล่ะ ตาโตสวยได้รูป แก้มอมชมพูระเรื่อ ปากเป็นกระจับ หน้าสีขาวผ่อง ผิวสุขภาพดี สูงแล้วก้หุ่นดีมากๆ เลย ถ้าทางจะใจดีนะเนี่ย
" เอ่อ.... คืออรุณสวัสดิ์ยามเช้าค่ะ คุณโคลอน นี่คือเด็กคนใหม่ที่จะย้ายมาอยุ่ที่หอเราน่ะค่ะ "
" ......... "
โคลอนมองหน้าฉันแล้วหันกลับไป
ปึ้ก!!
อ้าว เข้าห้องไปซะงั้นน่ะ
ฉันรุ้แล้วล่ะว่าคนที่นี่นอกจากจะหน้าตาดีแล้วยังนิสัยไม่ดีอีกด้วย
ตั้งแต่ยัยซาร่าจอมเรื่องมาก คุณนายคราวคนดุ
ยัยไวโอเล็ตบ๊องแบ๊ว < แล้วมันไม่ดีตรงไหนไม่ทราบ = ผู้เขียน >
แล้วยังนายนี่อีก ชื่อก้โคดแปลก หน้าตาหล่อ แต่นิสัยนี่ซิ เจอครั้งแรกชักไม่ถูกชะตาแล้วสิ หน้าเตะจิงๆ เชียว
" นี่ไวโอเล็ต ทำไมเธอต้องพูดเพราะกับนายโคลอนด้วยล่ะ "
ฉันถามไวโอเล็ตที่ตัวซีดเผือก
" ก้โคลอนเค้าเป็นคนดังของรร.ที่ฉันเรียนอยุ่นะสิจ๊ะ แล้วเค้าก้หน้าตาดี แล้วก้น่ากลัวมากด้วย คนที่รร.มีแต่คนพูดอย่างนี้กับเค้าทั้งนั้นแหละจ้ะ "
ก้จิงนะ หน้าตาดีงี้คงดังแหละ แต่ไอ้น่ากลัวเนี่ย มันคงยิ่งทำให้ดังเลยล่ะ ฉันสงสัยว่าตานี่ต้องเป็นมาเฟียแน่เลย
" เอาเถอะ ฉันว่าเราสองคนไปห้องถัดไปกันดีกว่านะจ้ะ "
" อืม "
ตอนนี้ไวโอเล็ตหน้ากลับมาเป็นเหมือนเดิมแล้ว อะไรจะกลัวขนาดน้านนน

ฉันกับไวโอเล็ตเดินมาที่ห้องครัว
ห้องนี่ก้ใหญ่มากเลย มีเคาท์เตอร์ทั้งสองด้านของผนัง ผนังมีกระเบื้องติดข้างฝาสวยงาม พื้นปูด้วยหินอ่อน มีโต๊ะไม้ตัวใหญ่ตั้งอยุ่กลางห้อง โต๊ะนี้สวยมากเลย อย่าบอกนะมาดามคาวสร้างให้น่ะ
" นี่คือห้องครัวจ้ะ เวลาเราหิวก้จะมาหาอะไรกินที่นี่แหละจ้ะ เพราะว่าที่นี่ออกไปมันก้หนาวและลำบากมากเลย เพราะฉะนั้นเลยต้องมีของกิน ตุนไว้ มาดามคราวก้เห็นจุดสำคัญข้อนี้ เลยสร้างห้องครัวไว้ด้วยน่ะจ้ะ "
มะ..ไม่จิงใช่มั๊ย มาดามคราวเนี่ยนะเห็นใจเด็กในหอ
" งั้นเราไปห้องต่อไปกันเถอะจ้ะ เอาเป็นว่าฉันจะผานห้องน้ำไปนะ ไม่อยากจะอธิบายไรมากอะจ้ะ "
" เอางั้นก้ได้ "

ไวโอเล็ตพาฉันเดินออกมาจากห้องครัวผ่านห้องน้ำ ฉันแอบแว็บเห็นนิ๊สนึง
โอ้!! ไม่น่าเชื่อ มันสวยมาก สีห้องน้ำออกแนวสีขาว มีรูปตกแต่งอีก!! มาดามคราวทำเรื่องแบบนี้เป็นด้วย
เพล้ง!!!
" กรี๊ด!! "
ฉันกรี๊ดออกมาด้วยความตกใจ
" เอ่อ.... อ๊ะ!... ฮือๆๆๆ ฮือๆๆๆ "
อ้าว ไวโอเล็ตเป็นไรไปน่ะ อยุ่ดีๆ ก้ร้องไห้
เอ๊ะ! อ้าว ฉันเพิ่งสังเกตมาเธอสะดุดกระถางต้นไม้ล้ม เฮ้อ เหมือนเด็กจิงๆ เลยยัยนี่
" เสียงอะไรกันน่ะ น่ารำคาญจิง "
หยึย! เสียงใครตะโกนมานะ เสียงนี้ฟังแล้วทำให้ขนลุกซู่เลยแฮะ
" เสียงปีศาจที่ไหนกันเนี่ย "
ฉันบ่นออกมาเบาๆ ด้วยความกลัว ( เอ๊ะ! ยังไง กลัวแล้วบ่นเนี่ยนะ )
" เมื่อกี้เธอว่าอะไรนะ "
โอ๊ะ!
รับรุ้ถึงรังสีอัมหิตจากด้านหลัง
เอาล่ะๆๆๆๆ ทำใจดีๆ ไว้ยัยปารีส ลองหันไปเผชิญหน้าหน่อยละกัน
ฉันค่อยๆ หันหน้าไปมองเธอ
และ
!!!!!!!!!