คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ถั่ว ㅡ pester doubleb
https://www.youtube.com/watch?v=3lcblxEZFM8 (Minah - I am a wooman too)
“นาโดยอจ๊า เอ๊โอ
เบ้เบ นาโดยอจ๊า เอ๊โอ เบ๊เบร้”
เสียงแหลมเล็กที่ยังไม่แตกหนุ่มดีของจินฮวานกำลังร้องเพลงและโยกคอเป็นชาวร็อคอย่างเมามันส์อยู่ข้างๆฮันบินที่กำลังนอนฟุบลงกับโต๊ะอย่างเหนื่อยอ่อน
แน่สิจะไม่ให้เขานอนคอพับคออ่อนแบบนี้ได้ยังไง
ก็เล่นเรียนวิทย์ทั้งหมดติดกันสี่คาบเขาไม่ขี้แตกคาห้องนี่ถือว่าเป็นบุญโขแล้ว
“ไปเอาพลังเสียงแบบนั้นมาจากไหนวะ”
ฮันบินนอนหันหน้าไปถามเพื่อนตัวเตี้ยที่แหกปากปาวๆอยู่ข้างๆ
เขาอยากจะรู้จริงๆว่าใครสอนมึงร้องเพลงห้ะอีเตี้ย!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
“เพราะใช่ไหมล่ะ
เอ๊โอ เบ้เบ”
ว่าแล้วมันก็เด้งเป้าแบบมินอา
เด้งไม่พอแม่งหันเป้ามาทางกูอีก เข้าใจคนกำลังนอนมั้ยครับ
นี่เป้ามึงต่ำมากขนาดไหนอ่ะคิดดูมันถึงได้เท่าระดับหน้าเขาพอดี
ฮันบินอยากตะโกนออกไปเพื่อเตือนสติเพื่อนสนิทตัวเองว่า ไอสัด
ก่อนที่กระดูกเชิงกรานอีเตี้ยจะหักไปมากกว่านี้กริ่งก็ดังขึ้นมากก่อนนั่นเป็นสัญญาณที่ทำให้ฮันบินรู้ว่าได้เวลาแดกข้าวแล้วนะแล้วอีเตี้ยข้างๆนี่ก็ควรหยุดเด้งเป้าซักที
ฮันบินลุกขึ้นยืนเต็มความสูง บิดขี้เกียจและเกร็งตูดเบาๆเพื่อให้หายชา
นั่งมาตั้งนานตูดมันก็ต้องชาเป็นธรรมดาใช่ไหมล่ะครับ
ฮันบินพยายามลากเพื่อนสนิทตัวเองที่แหกปากร้องเพลงมาตลอดทางเพื่อมาโรงอาหารให้สำเร็จ
แต่ทว่าตอนนี้มีประชากรในประเทศเกาหลีใต้เกือบสามสิบล้านคนกำลังเบียดอัดเป็นอาหารหมากระป๋องอยู่ในโรงอาหารของโรงเรียนเขา
“อีเตี้ยมึง!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”
“จินฮวานนี่ขอโต๊ด”
จินฮวานทำปากคว่ำเกร็งเบ้าตาทำหน้าให้มันน่าสงสาร
แต่ฮันบินเห็นแล้วอยากถามมากว่าตามึงเป็นอะไรมากกว่า
“กูบอกแล้วไงว่าให้ลงมาเร็วๆอ่ะ”
ฮันบินกอดอกถอนหายใจแรงยืนมองคนในโรงอาหาร
หิวข้าว ปวดตูด อยากแดกเตี๋ยวโว้ยยยยยยยยยยยยยยยยยย
ฮันบินได้แต่กรีดร้องในใจอย่างบ้าคลั่ง
แต่ก็เหมือนฟ้าจะเห็นใจหนุ่มน้อยหน้ามนคนเกาหีลใต้อย่างน้องฮันบินบ้างถึงได้ประทานพรที่นั่งที่สุดท้ายให้น้องคิมฮันบินคนนี้
ตีนขาวรีบซอยเท้าจนแผ่นดินไหม้หวังจะครอบครองที่นั่งแดกข้าวที่สุดท้ายให้ได้
ช้าไปรึ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
ฮันบินกระทืบเท้าบนพื้นอย่างขัดใจ
คิดว่าพื้นเป็นเหง้าหน้าของไอ้ตูดใหญ่คนนั้น เอาตีนย่ำ ตีนบี้พื้นอย่างเมามันส์
มึงตายเถอะมึงจงตาย ที่สุดท้าย ที่ของกู มึงเอามันไป ไอ้หน้าไหปลาร้า!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
ใครกัน
ใครมันกล้าแย่งที่หัวหน้าสายชั้นคิมฮันบิน
ฮันบินจะเอาตีนไปบี้มันเอาให้ตูดมึงกลับไปเล็กเท่าตอนมึงคลอดเลย
“อ้าวจุนฮเว”
จินฮวานที่เดินตามฮันบินไปร้องทักขึ้น
อะไรกันนะ อีเตี้ยนี่รู้จักไอ้ตูดใหญ่ที่แย่งที่เขาไปด้วยหรอ
ฮันบินมองหน้าจินฮวานอย่างงงวย (ถ้านึกถาพไม่ออกให้นึกถึงหน้าหมางง)
จุนฮเวที่กำลังจกเส้นราดหน้าเข้าปากอยู่ก็เงยหน้าขึ้นมาเมื่อได้ยินเสียงแหลมแสบไปยันจู๋เรียกชื่อตัวเอง
จินฮวานที่ยืนตรงหน้าจุนฮเวกำลังมองหน้าจุนฮเวอย่างไม่เข้าใจ
มันเป็นไรวะ
ถ้าให้อธิบายตอนนี้จุนฮเวกำลังมองมาที่พวกเขาสองคนเส้นราดหน้ายังคงคาอยู่ที่ปาก
คิ้วขมวดเป็นปม ตาข้างซ้ายเหมือนกำลังวิ้งค์ให้อยู่ก็ไม่เชิง
ยืนมองซักพักเหมือนน้ำตาจะไหลออกมาจากข้างที่เหมือนกำลังพยายามวิ้งค์
“จุนฮเววิ้งค์ตาทำไม”
“วิ้งค์ไรเล่า พริกเข้าตาโว้ย
ช่วยด้วย!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”
ヾ(>∀<☆ヾ)
ฮันบินไม่ได้กินข้าวกลางวันแถมยังต้องพาคนที่พึ่งแย่งที่เขามาห้องพยาบาลอีก
พี่พยาบาลคนสวยที่อยู่ในห้องพยาบาลถามจุนฮเวว่าไปทำยังไงให้ทั้งน้ำราดหน้าและพริกเข้าตา
ฝ่ายนั้นมันก็ตอบกลับไปอย่างเสียขวัญว่าพอได้ยินจินฮวานเรียกก็เลยเงยหน้าขึ้น
แต่สงสัยเงยแรงไปหน่อยเส้นราดหน้าที่มันคาอยู่ในปากตีขึ้นเข้าเบ้าตา
อยากจะพูดว่าให้ช่วยพาไปล้างตาหน่อยแต่พูดไม่ได้เพราะเส้นเต็มปาก เลยต้องรอให้เคี้ยวเสร็จก่อนถึงจะพูดได้ว่าพริกเข้าตา
ต้องโง่ขนาดไหนถึงจะทำแบบนี้ได้อ่ะคิดดู
ฮันบินกลับมานอนฟุบกับโต๊ะอยู่ที่ห้อง
ปวดท้องเพราะไม่ได้กินข้าว
เขาไม่น่าไม่กินข้าวเช้ามาเลยถ้าจะรู้ว่าไม่ได้กินข้าวกลางวันนะเขาจะยัดโอ่งลงไปเลยเอาให้อยู่ท้อง
“ขออนุญาตครับคุณครู”
อยู่ดีๆรุ่นพี่ฟันเหยินตาตี่ก็พรวดพราดเข้ามาในห้องเขาแถมยังส่งเสียงขออนุญาตดังแปดร้อยเดซิเบล
ทำให้เป็นจุดสนใจของคนทั้งห้องได้อย่างดี
“ท่านประธานเรียกพบหัวหน้าสายชั้นคิมฮันบินครับ”
จีวอนทำหน้าจริงจังแล้วมองมาทางฮันบิน
คนถูกมองก็มองกลับอย่างงงๆแล้วชี้นิ้วมาที่ตัวเองประมาณว่ากูหรอ
ครูที่อยู่หน้าห้องก็พยักหน้าแล้วอนุญาตให้ฮันบินออกมาข้างนอกห้องกับจีวอนได้
ฮันบินเดินตามจีวอนไปอย่างว่าง่ายตลอดทางฮันบินไม่ได้พูดหรือเอ่ยทักทายไปเพราะไม่มีแรง
จีวอนพาฮันบินเดินไปเรื่อยๆจนถึงม้านั่งใต้ต้นไม้ในสวนของโรงเรียน
ฮันบินมองจีวอนอย่างไม่เข้าใจ
พาเขามาที่นี่ทำไมวะไม่ใช่ว่าประธานเรียกหรอ หรือว่าไอรุ่นพี่บ้านี่มันจะ..
“น้องฮันบินยังไม่ได้กินข้าวใช่มั้ย”
ฮันบินยืนกอดตัวเองมองไอ้พี่ฟันเหยินอย่างระแวงแล้วพยักหน้าเบาๆ
ถามแบบนี้หรือว่ามันจะหาโอกาสตอนที่เขาไม่มีแรงแล้วอุ้มไปทำอะไรมิดีมิร้าย!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
“อะกินนี่”
จีวอนยืนขนมปังสอดใส้ถั่วแดง
ถั่วเหลือง ถั่วดำ ถั่วเขียวให้ พร้อมกับนมงาดำให้ฮันบินอีกหนึ่งกล่อง โห..
ฮันบินเห็นอย่างนั้นแล้วอยากจะพูดเบาๆว่า ธัญพืช
ฮันบินยิ้มแล้วรับมาพร้อมแกะ
แพะ ม้า ลา ถุ้ย แกะก็พอ ขนมปังที่อยู่ในมือแล้วนั่งกินอยู่ตรงเก้าอี้ใต้ต้นไม้โดยมีจีวอนที่นั่งเท้าคางมองอยู่ข้างๆ
“ว่าแต่พี่รู้ได้ไงว่าผมยังไม่ได้กินข้าว”
“ไอ้จุนฮเวมันบอกมาอ่ะว่ามันไปแย่งที่น้องฮันบิน
มันเห็นว่าน้องฮันบินเล็งที่นั้นไว้แล้วแต่มันก็เสียบเพราะตอนนั้นมันหิวมาก
แต่มันขอโทษน้องฮันบินในใจแล้วนะ”
โหไอ้เลว..
“แล้วพี่ไม่ไปเรียนรึไง”
เวลานี้มันก็ควรจะเรียนไม่ใช่หรอห้องเขาก็เรียนอยู่
ห้องไอ้พี่ฟันเหยินนี่ก็ต้องเรียนด้วยสิ นี่มันยังไม่ถึงเวลาเลิกเรียนเลยนะ
เส้นใหญ่หรอหรือว่าพ่อแม่เป็นผู้บริหารของโรงเรียน
“พี่โดดมา”
ฮันบินร้องโหเบาๆ
ในใจคิดว่ามึงโดดมาแล้วหาที่สุมหัวได้โง่มาก ในสวนโรงเรียนนี่นะ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! มึงบ้าไปแล้วอ่ะ ใครเดินผ่านก็เห็นแล้ว
มึงไม่กลัวว่าครูที่สอนมึงอยู่จะปวดขี้บ้างหรอ
แล้วเขาเดินผ่านมึงมางี้อ่ะถึงเขาจะรีบไปขี้ก็เหอะแต่เขาก็ต้องเอามึงแน่ๆอ่ะพี่
ฮันบินได้แต่คิดในใจเบาๆ
แต่จะว่าไปก็แอบหล่อนะที่โดดมาเอาขนมปังกับนม(ที่ล้วนแต่เป็นธัญพืช)มาให้เขา
เพราะรู้ว่าเขายังไม่ได้กินข้าว
“กินเยอะๆนะน้องฮันบิน
พวกนี้อ่ะกินแล้วขี้คล่องนะ”
“อื้อ”
หลังจากที่ฮันบินกินเสร็จเรียบร้อยจีวอนก็อาสาเอาขยะไปทิ้งให้แล้วกลับมาพร้อมกับพาฮันบินเดินรอบๆสวนพร้อมให้เหตุผลประกอบแบบคนคูลๆว่า
‘พี่เห็นน้องฮันบินกินไปเยอะพี่เลยจะพาน้องฮันบินคนน่ารักคนนี้ไปเดินย่อยครับ
ความจริงพี่ไม่ได้อยากจะเนียนแต๊ะอั๋งหรือเดินข้างๆน้องฮันบินนานๆจริงๆนะ’
ヾ(>∀<☆ヾ)
“ดอกนั้นชื่อดอกดาวเรืองนะ น้องฮันบินจงจดจำดอกนั้นให้ขึ้นใจ
พอจำได้ความรักของเราจะรุ่งเรืองเหมือนดอกดาวเรืองที่ออกลูกออกหลานแผ่อย่างสง่างามเห็นแล้วพี่ก็อดที่จะน้ำตาไหลไม่ได้”
กูว่าที่กูเดินมากับไอ้เหยินนี่มาสองชั่วโมงจนปลีน่องขึ้นเป็นลูก
มันไม่ได้ประโยชน์ห่าอะไรเลย มึงพากูชมธรรมชาติไม่พอยังร้องเพลงอุทยานดอกไม้ของคุณอรวี
สัจจานนท์ให้กูฟังจนกูจะโยกตูดเป็นทำนองคลอแล้วนะ
กริ๊ง!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
ทันใดนั้นกริ่งเลิกเรียนก็ได้ดังขึ้นมาซะก่อนที่ฮันบินจะได้ฟังชีวประวัติของดอกมะลิ
ตายห่าแล้วนี่เขามัวแต่อยู่กับไอ้พี่เหยินนี่เพลินจนลืมขึ้นเรียนไปเลย
ถ้าครูรู้ว่าเขาโดดมาตั้งแต่เที่ยงจนถึงเลิกเรียนมีหวังได้โดนด่าจนหน้ายับแน่
ว่าแล้วฮันบินก็รีบวิ่งสี่คูณร้อยขึ้นอาคารเรียนทิ้งให้จีวอนก้มหน้าก้มตาแรปเพลงดอกมะลิที่เจ้าตัวแต่งสดหวังจะให้น้องฮันบินฟัง
คนที่เดินผ่านไปมาได้แต่ยืนมองจีวอนแล้วส่ายหัวเบาๆให้กับความไม่เต็มบาทของคิมจีวอน
ฮันบินรีบวิ่งขึ้นมาเอากระเป๋าเดินสวนกับเพื่อนๆหลายคนในห้องที่กำลังจะกลับบ้าน
พอไปถึงก็เห็นจินฮวานกำลังหมุนตัวโคฟเวอร์แด๊นซ์อยู่คนเดียว เพลินเลยสิมึง
“เอ้าไอนี่ มาตอนไหนคนตัวเล็กตกใจหมด”
เกลียด
กูเกลียดที่มันแทนตัวเองว่าคนตัวเล็ก
“มึงรีบกลับบ้านเร็ว กลับบ้านช้าขาสั้นนะ”
พอฮันบินพูดจบจินฮวานก็รีบไปปหยิบกระเป๋าแล้ววิ่งลงบันไดออกนอกโรงเรียนไปเลยไม่มีคำบอกลาหรือกล่าวบ้ายบายอะไรทั้งสิ้น
ไอห่านี่กูพูดเล่นไหมล่ะ มึงไม่คิดจะรอกูหน่อยหรออีเตี้ย กูขอให้มึงขาสั้นตลอดไป!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
ฮันบินที่ยืนมองจินฮวานวิ่งออกนอกโรงเรียนจากบนตึกก็ได้แต่ถอนหายใจจนรูจมูกบาน
กำลังจะหันหลังกลับเดินเข้าห้องแต่หัวก็ดันเสยปลายคางใครซักคนเข้าซะก่อน
“โอ้ย”
ฮันบินนั่งกุมหัว
จีวอนนี่หนักเลยถึงกับลงไปนอนดิ้นกุมคางอยู่บนพื้น
ไอบ้าที่ไหนมันมายืนซ้อนหลังเขาแบบไม่ให้ซุ่มให้เสียงวะ!
ฮันบินเตรียมจะเงยหน้าไปด่า
แต่ก็เห็นคนฟันเหยินที่นอนอยู่บนพื้นซะก่อน เห้ยมันตายป่ะวะเนี่ย
“พี่ เป็นไรมั้ยเนี่ย”
ฮันบินเอามือสะกินแขนจีวอนเบาๆ
เห็นจีวอนยังคงนอนนิ่งอยู่อย่างนั้น เห้ยมันตายจริงๆหรอวะ นี่เขาเป็นฆาตกรหรอ
มือเรียวเอื้อมไปพลิกตัวคนฟันเหยินให้หันมาหาตัวเอง
เขาอยากจะบ้าตาย!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! ไอ้พี่บ้านี่มันนอนสวดมนต์!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
ใจนึงฮันบินก็รู้สึกผิดอีกใจนึงมันก็จะขำ
ไอบ้า ไอ้รุ่นพี่บ้าไรวะโดนน้องชนแล้วสวดมนต์เฉย
ฮันบินนั่งลงแล้วหัวเราะข้างๆคนฟันเหยินที่นอนหลับตาทำปากขมุบขมิบอยู่
จีวอนที่ได้ยินเสียงน้องฮันบินหัวเราะก็ลืมตาขึ้นมา
ว้า..เขานึกว่าเมื่อกี้จะเป็นวาระสุดท้ายของชีวิตเขาซะแล้ว เลยนึกถึงคุณพระพุทธ
พระธรรม พระสงฆ์ซักหน่อย
ฮันบินพอหัวเราะเสร็จก็ลุกขึ้นมา
จีวอนนอนมองฮันบินที่ปุบปั๊บแบบงงๆ เมื่อกี้น้องฮันบินยังหัวเราะอยู่เลยไม่ใช่หรอ
“ป่ะ กลับบ้านกันพี่”
ヾ(>∀<☆ヾ)
นับป็นบุญหัวของเขาที่น้องฮันบินชวนกลับบ้าน
เดินไปตามทางเรื่อยๆเห็นรถไอติมไผ่ทองเข็นผ่านก็จัดซะหน่อย จีวอนรีบโบกรถไผ่ทองเป็นรัวๆวงสวิง
งานนี่แหละจะได้โชว์ความเป็นป๋าของจริงให้น้องฮันบินดู
“ลุงครับจัดมาเลยสิบบาทสองถ้วย ขอถั่วเยอะๆ”
ถั่วอีกแล้วหรออีนี่ ตอนที่00มึงก็มาถามกูว่ามีถั่วมั้ย มาตอนนี้มึงให้กูแดกถั่วสองครั้งติดแล้วนะ
กูว่าอันที่พีคนี่คงไม่ใช่ยาคูลท์ละแหละ กูว่าถั่วนี่แหละพระเอก
ไม่ต้องมีมันแล้วจีวมจีวอนไรอ่ะ
“อะนี่ของน้องฮันบิน”
จีวอนยื่นไอติมไผ่ทองแบบขอถั่วเยอะๆมาให้ฮันบินที่ยืนรออยู่ข้างๆ
ฮันบินรีบยืนมือไปรับจนนิ้วของทั้งสองสัมผัสกัน
จี๊ด!!!!
เหมือนก้อนเนื้อในอกข้างซ้ายของจีวอนจะเต้นเป็นจังหวะเพลงยังว่างๆอยู่นะจ้ะของพี่บี้
สกินชิพ เขาได้สกินชิพกับน้องฮันบินอีกแล้ว จีวอนยืนหลับตายิ้มกับตัวเองจนลืมมองว่าตอนนี้น้องฮันบินกำลังจกถั่วในถ้วยอย่างเมามันส์
เขาว่าถั่วมันก็อร่อยดีเหมือนกันนะ
ヾ(>∀<☆ヾ)
จีวอนเดินพาฮันบินมาส่งถึงที่บ้านอย่างปลอดภัย
ฮันบินไม่ได้ชวนจีวอนเข้าบ้านอย่างใดทั้งสิ้นเพียงแต่แค่บอกให้คนฟันเหยินยืนรอตัวเองอยู่หน้าบ้านซักพักก็เดินกลับออกมา
พร้อมถุงถั่วเขียว
“เห็นว่าพี่ชอบถั่ว
ผมเคยทำงานวิทย์ที่เขาให้มาปลูกถั่วเขียวอ่ะมันเหลือเลยให้ เอาไปปลูกเล่นนะ”
ฮันบินยืนถุงถั่วเขียวให้จีวอนด้วยท่าทางใจดี
“ความจริงพี่ไม่ชอบถั่วหรอก”
คนน้องทำท่าจะชักถุงถั่วคืน
ไอบ้าคนบ้าไรวะกำลังจะยืนให้แล้วพูดงี้เนี่ยนะ เดี๋ยวต่อยคว่ำเลย
“พี่อะชอบน้องฮันบินมากกว่า”
ถ้าฮันบินวิ่งไปแม่น้ำเจ้าพระยาได้ฮันบินจะวิ่งไปตอนนี้แล้วโดดลงตอนนี้เลยด้วย
ฮันบินรู้สึกหน้าร้อนๆ ตัวก็ร้อน(ไม่ได้ปวดขี้นะ)
“กลับบ้านไปได้แล้วพี่”
เกิดเป็นจีวอนต้องทนโดนไล่สิบหนก็ยังคงหน้าด้าน
กูถามหน่อยเถอะมีตอนไหนบ้างที่อีพี่จีวอนนี่มันจะไม่โดนไล่
สงสารมันเถิดได้โปรดเปิดใจ คำหลังจีวอนได้พูดกับน้องฮันบินเบาๆ
“งั้นพี่ไปแล้วนะ”
“ครับ”
ฮันบินเตรียมจะโบกมือให้แต่จีวอนก็พูดขึ้นมาอีก
“พี่จะกลับบ้านแล้วนะครับ”
“..”
“พี่จะไปแล้วจริงๆนะ”
“..”
“กลับบ้านแล้วนะกลับบ้าน”
คุณว่าเหตุการณ์มันคุ้นๆมั้ยครับ
“เออมึงไปได้แล้วไอ้พี่เหยิน”
ヾ(>∀<☆ヾ)
จีวอนเดินกลับมาที่บ้านพร้อมรอยยับบนเหง้าหน้า
เดินเข้าบ้านมาแบบตัวลอย(ไอสัดนี่ฟิคไซฟายป่ะนิ)
ผ่านหน้าร่างดำทมิฬนี่นั่งอยู่บนโซฟาไปอย่างหน้าตาเฉย
“ไอ้บ๊อบ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”
เสียงก้องกังวานประหนึ่งหมีดำผู้หิวโหยปลาสดจากท้องทะเลใหญ่
คิมจีวอนตกใจจนถุงถั่วเขียวที่ถืออยู่ในมือแตกฝอยกระจายเป็นเห็บหมาแตกรัง
“มิโน๊”
เรียกชื่อพี่ชายที่รักแบบขึ้นเสียงสูงๆและพยายามจะวิ่งไปหามันแล้วกอดแบบเต็มรัก
แต่ช้าก่อน!!!!!!!!!!!!!!!!คิมจีวอนได้ลืมไปว่าตอนนี้มีประชากรถั่วเขียวตัวน่ารักๆหลายล้านตัวกำลังแหวกว่ายอยู่บนพื้นห้องรับแขกของเขา
คิมจีวอนหวังจะก้าวยาวๆเอาเพื่อจะได้ไม่เหยียบลูกรักของเขาและน้องฮันบิน
แต่แอบก้าวพลาดไปนิดนึงนะ จีวอนได้ล้มลงไข่ชี้ฟ้าหน้าสู้ดินเป็นที่เรียบร้อย
ล้มแบบเต็มรักเลยครับท่านผู้ชม
“I
here” (แปลว่าฉันอยู่ที่นี่ )
มิโนที่เห็นน้องชายตัวเองไข่กระแทกพื้นก็พูดขึ้นมาแบบสุดกำลังเสียง
ก่อนจะรีบไปพยุงไข่น้องชายตัวเองมากองไว้บนโซฟาให้เรียบร้อย(ถุ้ย)
“พี่มาได้ไงวะ”
“กูก็นั่งรถมาสิวะ มึงถามอะไรที่มันสร้างสรรค์หน่อย”
จีวอนตบหน้าผากดำของพี่ชายที่รักดังแป๊ะไปหนึ่งที
ถ้ามึงไม่อยากให้มัน แป๊ะ แป๊ะ มึงอย่าตอบคำถามแบบนี้อีกได้โปรด plz (ขอร้องแบบย่อๆ)
“มึงมานี่มีไรป่ะวะพี่ สามสิบปีแล้วที่ไม่ได้เจอหน้าคร่าตากัน”
“เข้าเรื่องเลยแล้วกันนะ”
มิโนที่เหง้าหน้าเคร่งขรึมกำลังทำหน้าจริงจัง
จีวอนก็ตั้งใจฟังสิ่งที่พี่ชายตัวเองกำลังจะเล่า
“คือกูเห็นมึงอยู่คนเดียวพ่อแม่ไม่อยู่ด้วยใช่ไหมล่ะ กูก็เป็นห่วงมึง
น้องอยู่คนเดียวคนเป็นพี่อย่างกูจะทิ้งน้องได้ไง ไหนตอนมึงจะตื่นไปโรงเรียนไหนจะข้าวเช้าไหนจะข้าวกลางวันข้าวเย็นมึงจะเอาที่ไหนมาแดกมึงไปเรียนมาเหนื่อยกูก็จะㅡ”
“ขอเนื้อๆ”
“กูจะมาอยู่กับมึงไอ้น้องรัก”
ヾ(´ω`=´ω`)ノ
づแต่นแต๊น เบิกขอเบิกตัวท่านซงมินโฮมารับตำแหน่งพี่เลี้ยงดีเด่น(ถุ้ย) ที่หายไปนานไม่ใช่อะไรนะทุกคนเราตั้งใจจะแต่งตอนนี้มากมันเลยทำให้เวลาล่วงเลยไปเกือบๆสามเดือนแต่เอร๊ๆไรท์ที่รักของทุกคนมาแล้ว คนถุงรีดเดอร์จังเรย ไปละอีกสามสิบปีเราจะมาพบกันใหม่ อันนี้ล้อเล่นๆ
#ฟิคตื๊อดบบ
t
h
e
m
y
b
u
t
t
e
r
ความคิดเห็น