คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : - Necessary #4 100%
♦ Necessary #4
S o r r y B a b y, L e t ' s s m i l e
Note: มาครบแล้วนะ!! อ่านเลยยย
ทงเฮขับรถกลับไปยังโรงเรียนเพื่อความแน่ใจว่าที่นั่นไม่มีฮยอกแจอยู่จริงๆ แต่กว่าจะมาถึงก็ปาไปหกโมงกว่าๆแล้ว ความร้อนใจมีมากขึ้นกว่าเก่าเพราะท้องฟ้าที่เริ่มมืดไปพร้อมๆกับดวงอาทิตย์ที่กำลังตกดิน
วนรถรอบโรงเรียนไปถึงสองรอบแต่ก็ไม่มีวี่แววว่าจะเห็นเงาของลูกชายตัวเองแม้แต่น้อย เขาโทรหาเยซองหลายสายเพื่อถามถึงความคืบหน้าเกี่ยวกับฮยอกแจ แต่คำตอบที่ได้มานั้นก็มีแต่สูญเปล่า เยซองขับรถออกไปหาแถวๆย่านที่มีของซื้อของขายเผื่อว่าฮยอกแจอาจจะหิวและเดินเตร็ดเตร่ออกไปซื้ออะไรกินแถวนั้นแล้วเกิดพลัดหลง
ทงเฮแวะจอดรถถามคนในละแวกนั้นว่าพอจะเห็นเด็กผู้ชายตัวเล็กๆที่เดินมาคนเดียวเมื่อตอนสี่โมงเย็นบ้างหรือเปล่าแต่ก็ไม่มีใครตอบเขาได้ จนมาถึงร้านกาแฟเยื้องโรงเรียน ตอนที่ทงเฮเดินลงไปถามนั้นเขาเกือบจะถอดใจแล้วด้วยซ้ำแต่เพราะคำตอบที่ได้มาทำเอาหัวใจที่เริ่มแฟบลงพองโตขึ้นมาอีกครั้ง
“เห็นเขาเดินไปทางซ้ายน่ะ ตอนที่ฉันเอาขยะไปทิ้งที่ถังขยะตรงหัวมุมนั้น เขาเดินเลี้ยวเข้าไปในซอยนั้นล่ะ” หญิงสาววัยกลางคนเอ่ยตอบด้วยวาจาสุขุมและท่าทีที่เป็นมิตรนั่นทำให้ทงเฮเลือกที่จะเชื่อ
“ขอบคุณมากครับ”
ทงเฮเหยียบคันเร่งตรงไปยังซอยที่เจ้าของร้านกาแฟว่า จริงๆเขาก็ลืมคิดไปว่าซอยนี้มันก็ซอยไปบ้านของเขาด้วยเช่นกัน ความหวังเล็กๆก่อขึ้นในใจถึงแม้มันจะน้อยก็ตามที
!!
“ฮยอกแจ!” ภาพที่ทงเฮเห็นทำเอาหัวใจกระตุกวูบ ลูกชายตัวเล็กของเขานั่งกอดเข่าอยู่ที่หน้ารั้วประตูบ้าน... ฮยอกแจเข้าบ้านไม่ได้ ไม่มีใครผ่านมาแถวนี้เช่นกัน เขามั่นใจ บ้านแถวนี้มีคนเช่าทั้งนั้นแต่ในวันธรรมดาแบบนี้กลับไม่มีคนอยู่เลย
“ทง..ฮึก..ฮือออ ทงเฮ..” ฮยอกแจวิ่งเข้ามาซุกสวมตัวกอดเข้าที่เอวทงเฮเต็มแรง ดวงตาเล็กมีแต่น้ำตาบดบังจนไม่เห็นลูกแก้วในตาใสๆนั่น
“ชู่ว..ไม่ร้องนะเด็กดี ไม่ร้องนะครับคนเก่ง” มือขวาของทงเฮทำหน้าที่ลูบหัวให้เด็กน้อยของเขาหายกลัว ส่วนมือซ้ายก็กอดตอบให้รู้ว่าเขาอยู่ตรงนี้แล้วและจะไม่ไปไหน
“ฮือ.. ไหนทงเฮ..ฮึก..บอกว่า..พี่เย่..ฮึก..กับวอน จะมารับไง ฮือ...”
“โอ๋ๆๆ พี่เขามารับช้าเดี๋ยวจะไปตีให้นะ หยุดร้องนะฮยอกแจ กูอยู่นี่แล้วเห็นมั้ย” เขาโยกตัวของฮยอกแจไปมา ช้าๆปลอบให้ร่างในอ้อมกอดหยุดร้อง
จนไม่นานฮยอกแจก็หยุดร้องจะมีเพียงเสียงสะอื้นเบาๆเท่านั้น ทงเฮยังคงกอดตัวฮยอกแจเอาไหวหลวมๆ ก่อนจะหยิบมือถือขึ้นมากดโทรหาเยซองว่าเขาเจอตัวฮยอกแจแล้ว ตอนแรกทงเฮแค่จะโทรไปบอกให้ฝ่ายนั้นหยุดหาเพราะเขาก็เจอตัวลูกของเขาแล้ว แต่เยซองยืนยันจะมาขอโทษฮยอกแจด้วยตัวเอง เขาเลยไม่ได้ขัดอะไรไป
เพียงไม่นานรถสปอร์ตคันหรูก็แล่นเขามาจอดหน้าตัวบ้านของเขาพร้อมกับร่างของเพื่อนสนิทที่ก้าวลงจากรถมา
“กูขอโทษจริงๆนะทงเฮ” ทงเฮพยักหน้ารับพร้อมกับลูบหัวของฮยอกแจไปด้วย
“พี่ขอโทษนะฮยอกแจ...” ทงเฮก้มหน้ามองลูกลิงที่กำลังใช้หลังของเขาเป็นที่หลบ
“ทำไมพี่เย่มารับฮยอกช้า”
“พี่มาจากนอกโซลครับ รถติดมากเลย”
“นานมั้ยฮะ”
“นานมากๆเลยครับ” เยซองแอบนึกถึงซีวอนที่เอาแต่ผลัดเวลาจนมันเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น
“ฮยอกก็รอพี่เย่นานเหมือนกัน...”
กึก!..
ผู้ใหญ่ทั้งสองหันหน้ามองกันอย่างไม่มีใครนัดใคร ฮยอกแจเป็นเด็กฉลาด เลือกใช้คำพูดธรรมดาๆแต่กลับทำเอาคนฟังจุกไปตามๆกัน
“แต่มึงไม่โกรธไอ้เย่ใช่มั้ยล่ะ” ทงเฮเอ่ยอย่างยิ้มๆไม่ให้เพื่อนของเขาได้รู้สึกผิดมากไปกว่านี้
“โกรธสิ”
“แต่หายโกรธตั้งแต่เห็นทงเฮมาหาแล้ว” ฮยอกแจตอบพลางฉีกยิ้มให้ดูว่าไม่โกรธเคืองแล้วจริงๆ ทำเอาทงเฮกับเยซองยิ้มตามไปด้วย อดไม่ได้ที่จะยีหัวทุยๆนั่นไปอีก
“มืดแล้ว ไปนอนกันเหอะ มึงด้วยไอ้เย่ขับรถกลับบ้านดีๆล่ะ ไม่ต้องกังวลอะไรแล้ว ส่วนไอ้ซีวอนเดี๋ยวพรุ่งนี้ค่อยว่ากัน” ประโยคแรกทงเฮก้มหน้าพูดกับฮยอกแจ ส่วนประโยคหลังนั้นหันมาพูดกับเยซอง ก่อนจะเป็นทงเฮเองที่วันนี้ยอมอุ้มฮยอกแจเข้าบ้าน
แต่ก็มีบางอย่างที่เขาสงสัย..
ถ้าเขาไม่ได้คิดไปเองหรือตาฝาดล่ะก็...
เขาเห็นว่าเยซองมองตามฮยอกแจมาอย่างไม่ละสายตาเลยล่ะ ทั้งตอนที่คุยกันหน้าบ้านเมื่อกี้ด้วย มันเอาแต่มองหน้าฮยอกแจทั้งๆที่บางประโยคควรจะเป็นผมสิ ที่มันคุยด้วยอยู่น่ะ..
แต่ก็เอาเถอะ.. ผมอาจจะคิดมากไปก็ได้
แล้วคุณคิดเหมือนผมหรือเปล่า .. ?
N e c e s s a r y ( ต่ อ )
เช้าวันถัดมา เป็นครั้งแรกที่ฮยอกแจตื่นนอนก่อนทงเฮเพราะรู้สึกอึดอัดอยากขยับแต่ก็ขยับไม่ได้ เด็กน้อยลืมตาขึ้นมาก็พบว่าแขนของทงเฮได้พาดตัวของเขาเอาไว้อยู่
ทงเฮนี่แขนหนักจริงๆเลย!
พอฮยอกแจจะยกแขนล่ำๆของทงเฮออกทงเฮก็เอากลับมาพาดไว้เหมือนเดิมทุกครั้งไป จนคนตัวเล็กเริ่มเหนื่อย ใกล้ถึงเวลาที่เขาจะต้องอาบน้ำแล้ว ทำไมวันนี้ทงเฮยังไม่ยอมตื่นมาปลุกเขาซักที ฮยอกแจตัดสินใจยกแขนของมนุษย์ทงเฮออกอย่างช้าๆให้เบาที่สุดแม้ว่าน้ำหนักของมันจะตรงข้ามกับสิ่งที่คิด แต่ไม่นานเด็กฉลาดอย่างฮยอกแจก็หันไปเห็นรอยยิ้มเล็กๆบนมุมปากของคนที่นอนอยู่บนเตียงซะก่อน
“ทงเฮ! ตื่นแล้วทำไมไม่เอาแขนออกไปซักที มันหนักรู้มั้ย”
“อะไร เดี๋ยวนี้กล้ามาดุกูหรอ” จากที่ยิ้มอยู่เล็กๆกลายเป็นปั้นหน้าโหดใส่ลูกชายทันที
“ก็ทงเฮไม่ปลุกฮยอกทั้งๆที่ตื่นนานแล้ว” ฮยอกแจลุกขึ้นนั่งบนเตียงแล้วหันมาเถียงทงเฮอย่างจริงจังอีกครั้ง
“กูเพิ่งตื่นตอนที่มีเด็กแถวนี้มายกแขนกูเล่นหรอกน่า”
“หนักมากด้วย!”
“มึงอ่อนแอต่างหาก”
“ทงเฮ!”
“ไปอาบน้ำแล้วลงไปกินข้าว กูลุกมาทำไว้ให้ตั้งนานแล้ว” ทงเฮลุกขึ้นจัดที่นอนให้เข้าที่พร้อมกับบอกฮยอกแจไปด้วย
“ไหนทงเฮบอกเพิ่งตื่นไง”
“หึ”
“กูบอกแล้วว่ามึงมันเด็กโง่”
ทงเฮบอกอย่างยิ้มๆก่อนจะเดินอารมณ์ดีเข้าห้องน้ำไปจัดการอาบน้ำเพื่อเตรียมทำกิจกรรมต่อไปของวันนี้
คำก็โง่ สองคำก็โง่ ทงเฮก็เคยบอกรักเด็กโง่ไม่ใช่หรอ (?)
“ฮยอกแจการบ้านเมื่อวานยังทำไม่เสร็จใช่มั้ย เอาไปทำที่มหาลัยกูนะ กูลาหยุดไว้ให้แล้ว” ทงเฮจัดการพูดเองเออเองทั้งหมดในขณะที่ฮยอกแจได้แต่นั่งทำหน้าฉงนอยู่ที่โต๊ะกินข้าว
เพราะเมื่อวานกว่าจะกลับเข้าบ้านไปอาบน้ำก็ปาไปสองทุ่มแล้ว เขาจึงไม่มีเวลามาช่วยสอนฮยอกแจทำการบ้าน อีกทั้งเด็กน้อยของเขายังเหนื่อยจนเพลียหลับไปตั้งแต่สองทุ่มเศษๆ ส่วนเขาก็ได้แต่จัดการกับงานของตัวเองและเรื่องที่ไม่เข้าประชุมพรีเซนต์งานเมื่อเย็นวานด้วย
อ่อ
เรื่องไอ้ซีวอนด้วย..
วันนี้จึงต้องพกลูกชายติดรถไปมหาลัยด้วยกันแต่ว่าจะฝากไว้ที่ร้านเบเกอรี่ของรุ่นพี่ยุนโฮกับพี่จองซูหรือที่เขาเรียกว่าพี่ทึกนั่นแหละที่ร่วมหุ้นกันสร้างธุรกิจเล็กๆไว้ทำร่วมกัน แต่อะไรแบบนี้ก็ต้องมีของไปเซ่นพี่แกสักหน่อย ยกตัวอย่างเช่น เบอร์พี่แจจุงกับพี่ฮีชอลที่ผมรู้จักตอนไปผับใกล้ๆมหาลัย เป็นต้น
“เสร็จรึยังฮยอกแจ มึงขี้อยู่หรอ ไมนานจังวะ”
“มั่ว!! เข็มขัดมันใส่ยากต่างหาก” ฮยอกแจเดินลงบันไดมาทั้งที่ยังใส่เข็มขัดนักเรียนไม่เสร็จแบบนั้น แล้วก็เป็นทงเฮเองที่ถอนหายใจ เมื่อเช้าตอนฮยอกแจอาบน้ำเพิ่งจะไปติ๊กเครื่องหมายถูกในสมุดบันทึกว่าลูกชายเขาหัดตื่นเองได้แล้ว เป็นไงล่ะน่าภูมิใจสุดๆ
“มานี่ เดี๋ยวกูสอน” ทงเฮดึงตัวของฮยอกแจเข้ามาใกล้ๆก่อนที่ตัวเองจะนั่งคุกเข่าลง
“มึงต้องเอาเข็มขัดมาไว้รอบเอวแบบนี้... ดูให้มันดีว่ามันถูกข้างรึเปล่า แล้วค่อยเอาด้านหางมันเนี่ย มึงเห็นมั้ยที่ปลายมันแหลมๆสอดเข้าไปในห่วงกางเกงด้านขวาแบบนี้ สอดไปทีละห่วงๆจนครบ แล้วดูนะฮยอกแจตรงหัวเข็มขัดมันจะมีช่องใส่เข้าไป ก็ใส่เข้าไปแบบนี้ นี่ไงเสร็จแล้ว....”
ฉ่า .////////.
หน้าทงเฮอาจจะกำลังแดงมากๆเพราะมันร้อนจนจะไหม้ เขาเงยหน้าขึ้นไปหาฮยอกแจแต่ก็เจอใบหน้าของลูกเขาที่ก้มลงมองอยู่จนมันแทบจะชิดกันอยู่แล้ว ฮยอกแจยังคงทำหน้าเฉยๆในขณะที่เขาเริ่มทำตัวไม่ถูก
บางทีอาจจะเป็นโรคภูมิแพ้เด็กน่ารัก..
“เอาไว้เดี๋ยวครั้งหน้าฮยอกจะหัดใส่เองนะทงเฮ”
“อะ..อืม” ผมตอบพลางหันหลังเดินออกไปหน้าบ้าน ฮยอกแจก็เดินตามมาโดยไม่ลืมที่จะเอาหนังสือเมนูอาหารมาด้วย ไม่รู้เป็นอะไร ตั้งแต่วันที่ผมทำกับข้าวให้ ฮยอกแจก็เอาแต่สั่งนู่นสั่งนี่ให้ทำให้กินอยู่ตลอด จากที่ทำอาหารไม่เป็นตอนนี้กลายเป็นทำเป็นจนจะเปิดร้านขายได้อยู่แล้ว
“ทางนี้โว้ย!”
ทันทีที่เดินมาใต้ตึกคณะก็มีเสียงเรียกของชเว ซีวอนคนเลวลืมลูกเพื่อนดังขึ้นมา ผมเดินจูงมือฮยอกแจเข้าไปก่อนที่จะนั่ง
แต่...
เก้าอี้มันเต็ม..
ไม่ใช่ว่าโต๊ะอื่นๆจะไม่มีเก้าอี้แต่เพราะเก้าอี้โต๊ะอื่นๆนั้นก็ถูกจับจองโดยบรรดานักศึกษาไปหมดแล้ว
“อ้าว แล้วน้องมึงจะนั่งไหนวะ” ซีวอน
“นั่งเบียดๆกันมั้ยมึง” ชางมิน
“พ่อมึง! เบียดกว่านี้ก็ได้กันเหอะ” จงฮยอน
“นั่งตักพี่ก็ได้นะ” เยซอง
“…………..” ทั้งกลุ่มพากันเงียบและหันไปยังเยซอง
“โอ๊ยๆๆ สาวๆแถวนี้ใจสลายแน่พวกมึง เยซองพ่อเจ้าชายน้ำแข็งยอมให้เด็กนั่งตักแต่เรื่องหญิงขอไม่ยุ่งเว้ย55555555” เสียงซีวอนและเพื่อนในกลุ่มยังคงแหกปากเสียงดังอย่างต่อเนื่องจะมีก็แค่ผู้ใหญ่สองคนที่ยังคงนั่งเงียบ
คนนึงเงียบเพราะไม่รู้จะพูดขัดไปทำไมให้เปลืองน้ำลายเพราะยังไงพวกมันก็ไม่หยุดล้อ
แต่อีกคน
เงียบ
เพราะสงสัยในสิ่งที่ตัวเองกำลังคิด..
“ไม่ต้องอะมึงนั่งตักกูนี่แหละ” ผมดึงฮยอกแจให้ขึ้นมานั่งบนตักของผมแทนที่จะเป็นที่อื่นๆ
เยซองมองผม และ ผมก็กำลังมองเขาตอบเช่นกัน
“ของใครใครเขาก็หวงอะเยซอง เสียใจด้วยนะเพื่อน” ชางมินที่นั่งอยู่ใกล้สุดหันไปตบบ่าเยซองเบาๆแล้วหันไปแท๊กมือกับซีวอน
“กูแค่กลัวไอ้เย่มันเมื่อย”
“กลัวไอ้เย่เมื่อยหรือหวงน้องมึงกันแน่” ทงเฮเงียบ เยซองก็เงียบเช่นกัน
“พวกมึงแม่ง..”
“หรือจะเถียง?”
ผมได้แต่ส่ายหน้าเบาๆ นักศึกษาชายหญิงแถวนั้นเริ่มมองมายังกลุ่มของพวกเรา จริงๆก็มีหลายคนมองตั้งแต่ผมจูงฮยอกแจลงจากรถมาแล้ว แต่ในเมื่อผมไม่ได้ทำอะไรผิดทำไมถึงจะต้องสนใจล่ะ
จริงมั้ย ?
“ซีวอนกูขอยืมโทรศัพท์มึงแป๊บนึงดิ”
“เหี้ยไรของมึงเนี่ย ไม่มีตังจ่ายค่าโทรศัพท์มึงหรอ” มันบ่น แต่ก็ยอมหยิบโทรศัพท์ของมันออกมายื่นให้ ผมรับมาและแกะเคสของมันออกจนมันโวยวายที่ผมหยิบบัตรเครดิตใบเดียวที่มันมักจะเก็บไว้ในนั้นออกแล้วใส่กระเป๋าของตัวเองต่อหน้าต่อตา
“เห้ยๆๆ ไอ้เหี้ยทงเฮ!! ทำเหี้ยไรของมึงเนี่ย”
ผมยิ้มรับแล้วปลดล็อกเครื่องต่อ จัดการลบเบอร์ที่มันเมมไว้ในซิมเครื่องทั้งหมดให้เหลือแค่เบอร์ที่มันเมมไว้ในตัวเครื่อง ใส่รหัสล็อกหน้าจอที่ผมเป็นคนตั้งเองก่อนจะส่งคืนเจ้าของที่อ้าปากค้างไปเรียบร้อยแล้ว
“ไงล่ะ ได้ข่าวว่าพ่อจะไม่ให้อะไรให้มึงตลอดทั้งเดือนนี้”
“เออดิ แล้วมึงเกี่ยวอะไรเนี่ย เอาบัตรเครดิตกูไปแล้วกูจะใช้อะไร”
“ก็อดไปซักอาทิตย์นะเพื่อน ขอกูยื้มใช้ซื้อของให้ฮยอกแจหน่อย ให้สมกับที่มึงปล่อยมันให้นั่งรอเกือบสี่ชั่วโมงไง” ผมยิ้มร่าแล้วลุกขึ้นเดินพาฮยอกแจออกไปหน้ามหาลัย ทิ้งไว้ให้พวกเพื่อนที่เหลือปรบมือยินดีให้กับซีวอนที่นั่งเหวออยู่ตอนนี้
กริ๊ง
“รับอะไร.. อ้าว ทงเฮ!” ชายหนุ่มร่างสูง หุ่นดี เงยหน้าขึ้นมาจากเคาท์เตอร์ แต่ก็มาเจอกับรุ่นน้องที่มหาลัยจึงเดินเข้ามาหาเพื่อทักทาย
“แล้วนี่พาเด็กน้อยที่ไหนมาเนี่ย ลูกมึงรึไง” ยุนโฮ รุ่นพี่หน้าโหดแต่ใจดีเอ่ยแซวจนทงเฮต้องเกาหัวแก้เก้อ
อยากจะตอบไปว่าครับ เนี่ยลูกผมเอง แต่ก็ทำได้แค่ยิ้มแล้วตอบไปว่าน้องชายครับ
“ไง ชื่ออะไรฮะ เราน่ะ”
“ฮยอกแจครับ อี ฮยอกแจ” ฮยอกแจตอบพลางกุมมือของทงเฮแน่นขึ้นจนทงเฮรู้สึกของความชื้นของเหงื่อจากมือฮยอกแจ
“ไม่ต้องกลัวหรอก วันนี้ต้องอยู่กับพี่ยุนโฮแล้วก็พี่จองซูทีนี่ ห้าม ไป ไหน โอเคมั้ย?” ทงเฮก้มลงไปถามพลางลูบหัวเบาๆ
ฮยอกแจพยักหน้ารับ
“แล้วทงเฮจะมารับใช่เปล่า”
“ไม่ลืมแน่ๆ” ฮยอกแจส่งนิ้วก้อยยื่นออกมาจนเขาต้องยอมเอานิ้วก้อยของตัวเองเข้าไปเกี่ยว
“เป็นเด็กดี ห้ามซนนะ”
“ครับ” ทงเฮเอาหน้าผากตัวเองชนกับเด็กน้อยของเขาเบาๆแล้วผละออก เพราะเสียงหัวใจของตัวเองที่เริ่มเต้นแรงเกินไป พักหลังนี้เข้าใกล้ฮยอกแจทีไรเป็นแบบนี้ตลอดจนเขาเริ่มกลัวว่าฮยอกแจจะได้ยินเสียงหัวใจที่มันเต้นดังไปของเขาหรือเปล่า
“พี่ทึกไปไหนไม่รู้ แต่ฝากน้องผมด้วยพี่” ยุนโฮพยักหน้าพร้อมปัดมือบอกประมาณว่าไม่ต้องห่วง
“แต่น้องมึงน่ารักดีนะทงเฮ”
“แน่นอนอะ เหมือนพี่มันเลย” หน้าตาดีเหมือนพ่อมันเลย
“หึ น่ารักแบบนี้ระวังใจมึงด้วยนะ”
“เดี๋ยวจะได้ติดคุกไม่รู้ตัว” ยุนโฮยิ้มแล้วตบบ่าทงเฮเบาๆ ร่างสูงเจ้าของร้านปล่อยให้ทงเฮยืนนิ่งจมอยู่กับความคิดของตัวเองแล้วพาฮยอกแจเดินเข้าไปโซนลูกค้าวีไอพีที่มีที่เล่นเตรียมไว้ให้สำหรับเด็ก
N e c e s s a r y
TALK : หวีดดดดดดดดดดด ระวังติดคุกพร้อมทงเฮนะ หึหึ
มีคนสงสัยว่าเยซองชอบน้องด้วย อ้าวๆทีนี้จะเชียร์ใคร
ตอนหน้าฮยอกแจจะสิบสี่ขวบแล้วครับ ในขณะที่พี่ทงยี่สิบเก้า เราก้าวกระโดดเนอะ
เตรียมตัวอ่านไว้ให้ดีฮุคแจจะโตเป็นวัยรุ่นแล้ววววว
#ทงเฮสายซึน เข้าใจพี่ทงหน่อยนะ มันมีเส้นกั้นระหว่างคำว่า พ่อกับลูก ค้ำคออยู่
แต่อย่าลืมว่าฮยอกแจไม่รู้ ฮยอกแจเข้าใจว่าทงเฮคือพี่ #อยากให้เข้าใจสิ่งที่เราอยากสื่อ .___.
- อย่าลืมเม้นนนนนน อยากให้ครบร้อยเร็วๆมีพรล.2*3(คละเมมเบอร์) สิบใบอยากแจก เอามั้ย.__. (?)
THANK YOU FOR YOUR COMMENT ♥
TO B E CON . . .
ความคิดเห็น