ลำดับตอนที่ #4
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Wake 03
Same thing
"นักเรียนเงียบก่อน ครูจะสั่งงาน เสร็จเเล้วค่อยไปพัก"
"ทุกคนจะต้องจับกลุ่ม ทำโปรเจคส่งอาทิตย์หน้า "คุณครูคนสวยพูดก่อนที่จะเลิกคาบ
"กลุ่มละกี่คนครับครู" นักเรียนที่นั่งเเถวหน้าสุด ใส่เเว่นหนาเตอะ ยกมือถามครู
"4คน"
"5ได้มั้ยครู" นักเรียนคนนึงถามคุณครูคนเดิม
"ไม่ได้ ตามนี้นะ"
"ครับ"
"เลิกคาบ พักทานข้าวได้"
"ขอบคุณครับ/คะ"
-
"ไปทำที่ไหนดีอะ" แบคฮยอนถามเกี่ยวกับโปรเจคที่เราจะต้องทำ
"บ้านฉันละกัน"
"งั้นเจอกันบ้านเสี่ยวลู่"
"วันศุกร์ค่อยไปทำนะ"
"โอเค แต่ตอนนี้ไปหาโต๊ะนั่งเถอะ ฉันหิวเเล้วอะ"
"อะ ตรงนั้นไง" ตาโตของคยองซูเหลือบไปเห็นโต๊ะที่ดูก็รู้ว่าเพิ่งมีคนลุกไป เนื่องจากยังมีเเก้วน้ำวางอยู่
คนตัวเล็กสามคนเดินไปที่โต๊ะๆนั้น ก็เห็นบัตรนักเรียนที่คนที่นั่งก่อนหน้านี้น่าจะใช้จองโต๊ะเเล้วลืมเก็บไป
ซึ่งบัตรนักเรียนเป็นสิ่งจำเป็นกับทุกคนมาก เพราะต้องใช้สเเกนเช็คเข้าเรียนหน้าโรงเรียนทุกเช้า ถ้าหายเเล้วต้องการจะทำใหม่ก็คงต้องรอเป็นอาทิตย์ บางทีครูอาจจะเข้าใจผิดคิดว่าไม่เข้าเรียนด้วยซ้ำ
มือบางของลู่หานพลิกบัตรขึ้นมาดูก็พบว่าเป็นบัตรนักเรียนของคนที่ขาดไม่ถึง
ใบหน้าคมที่เเม้จะเป็นรูปถ่ายในชุดนักเรียนก็ยังดูดี และชื่อนามสกุลของเจ้าของมัน โอ เซฮุน
"ของรุ่นพี่เซฮุน . . ."
"ทำไมบังเอิญจังอะ" คยองซูถามเพื่อนที่เหม่ออีกเเล้ว
"นั่นสิน้า" แบคฮยอนเเซวลูกกวางด้วยเสียงหวาน
"อะไรของพวกนาย"
"แล้วเสี่ยวลู่จะเอาไปคืนรุ่นพี่ยังไงละจ้า"
"ทำไมต้องพูดจากระเเนะกระเเหนฉันขนาดนั้นด้วย" ร่างบางยู่ปากอย่าน่ารักน่าเอ็นดู
"ขอโทษน้า ดีกัน" เพื่อนขี้วีนขอคืนดีด้วยวิธีของเด็กอนุบาลโดยการยื่นนิ้วก้อยมาข้างหน้าลู่หาน
"วิธีนี้เด็กไปนะ"
"ฉันรู้เเล้วว่านายจะเอาไปคืนยังไง" อยู่ๆคยองซูก็พูดขึ้นพร้อมดีดีนิ้วดังเป้าะ
"ยังไงอะ"
"เย็นนี้นายก็ไปดักรอที่สนามบาสสิ รุ่นพี่เซฮุนเป็นนักกีฬาบาสก็ต้องซ้อมบาสหลังเลิกเรียนทุกวัน"
"แต่ฉันไม่กล้า . . .""ไปเถอะเสี่ยวลู่ นายจะได้หาโอกาสไปเจอหน้าเขาไง""โอเค ไปก็ไป ""ดีมาก""แต่นายไปกับฉันนะ""ตกลง" แบคฮยอนตอบตกลง"แต่ . . . ฉันคงไปไม่ได้นะ ติดธุระนะ" เพื่อนใหม่ตาโตตอบกลับมาติดๆขัดๆ"ไม่เป็นไร ฉันเข้าใจ""ขอโทษนะ""อื้ม"-"คริสหล่อมากอะ กรี้ด""รุ่นพี่ค้า สู้สู้นะ""ชานยอลน่ารักมากเลย มองเราหน่อยสิ"เสียงของนักเรียนหญิงข้างสนามส่งเสียงกรี้ดลั่นสนาม เพียงเเค่นักกีฬาเช็ดเหงื่อก็กรี้ด"ฉันละปวดหัวเสียงพวกผู้หญิง น่ารำคาญมาก" แบคฮยอนโหมดวีนนี่น่ากลัวไม่ใช่เล่นเลยนะ"ใจเย็นน่า""เลิกซ้อมได้ แยกย้ายกลับบ้าน" รุ่นพี่คนนึงที่เคยเห็นอยู่กับรุ่นพี่เซฮุน บอกเลิกซ้อม ท่าทางจะชื่อชานยอลเป็นกัปตันทีม"เอาไปให้เลยสิเสี่ยวลู่""อ่า โอเคๆ"สองเท้าเล็กหยุดลงหน้านักเรียนในชุดบาสของโรงเรียน ให้ตาย ใจสั่นเป็นบ้า"รุ่นพี่ . . . เอ่อ ลืมบัตรนักเรียนไว้ที่โรงอาหารครับ" ทำไมในชุดบาสก็ยังดูดีได้ขนาดนี่เนี่ย บ้าชะมัดเลย !มือบางยื่นบัตรนักเรียนให้อีกคน เเล้วมือหนาก็รับไปเก็บไว้ในกระเป๋าเป้ที่ถืออยู่"ขอบใจ""ไม่เป็นไรครับ""นาย...ใช่คนที่ฉันเดินชนที่ห้างรึเป่า เหมือนกันมาก""อ่า ใช่ครับ""อืม ขอโทษอีกครั้งละกัน"ลู่หานเดินก้มหน้างุดกลับไปหาเพื่อนขี้วีนเพราะความเขิน รุ่นพี่จำลู่หานได้ด้วย !-"ทำไมป๊ายังไม่มาอีกเนี่ย" คยองซูนั่งรอพ่อตนเองที่วันนี้อาสาจะมารับที่โรงเรียน เพราะหยุดงานที่ทำหนักทุกวัน"ดีโอ" เสียงทุ้มแบบนี้เอ่ยสรรพนามที่ไม่ค่อยมีใครเรียก !"มีอะไรรึเปล่าครับ""ทำไมฉันติดต่อนายไม่ได้มาตลอดเลยละ""คุณคงจำคนผิด ผมขอตัว"คยองซูลุกขึ้น เท้าเล็กหมายจะก้าวไปข้างหน้า"นายจะหนีฉันทำไม" มือหนาของอีกคนคว้าที่ต้นเเขนเล็กไว้ทัน"แล้วทำไมผมต้องหนีคุณ" น้ำเสียงเย็นชาออกมาจากปากบาง ตาโตที่มักจะหวานเเละดูร่าเริง กลับมีเเต่ความราบเรียบ ว่างเปล่า เเละเย็นชา"จะหนีฉันไปทำไม คุยกันดีดีไม่ได้เลยหรอ"". . .""แบบที่เคยทำ...""เเล้วยังไง""นายจะหลบหน้าฉันไปถึงเมื่อไหร่ เย็นชาใส่ฉันไปเพื่ออะไร""ตอนนั้นนายก็ทำเเบบนี้ เหมือนกัน" นัยน์ตาของคยองซูเผยความเสียใจออกมาช่วงนึงเเต่เเล้วมันก็กลับไปว่างเปล่าเหมือนเดิม"ฉันขอโทษ ดีโอ""มันจะไม่ช้าไปหน่อยหรอ" ดวงตากลมโตหันมาสบตากับร่างสูง"ตอนนั้นฉันผิดไปแล้ว ขอโทษ"". . .""ขอโทษจริงๆ""นายมันเหมือนเมื่อก่อนเลยนะ ทำได้เเค่พูดคำว่าขอโทษ นายใช้คำนี้เปลืองไปรึเปล่า จงอิน""ฉันจะต้องทำยังไง""อย่าพูดถึงมันอีกเลย พ่อฉันมาเเล้ว ขอตัว"ไปแล้ว คยองซูกลับไปแล้ว-"เดินยิ้มน้อยยิ้มใหญ่มาเชียว""ง่า""อย่ามาเเบ๊วให้ฉันดูเลยเสี่ยวลู่""นิดนึงน่า""เมื่อกี้ฉันเดินไปเอาของที่ฝากไว้ป้อมยามหน้าโรงเรียนมา ฉันเห็นคยองซูยืนคุยกับใครไม่รู้อะ แต่ไม่ได้เข้าไปทัก""คยองรีบกลับบ้านไม่ใช่หรอ""ไม่รู้สิ พรุ่งนี้ค่อยถามละกัน""อื้ม ตอนนี้ฉันหิวข้าวมากอะเเบค ไปหาอะไรกินกันเถอะ" ลู่หานลูบวนท้องไปมา ก็ตั้งเเต่ตอนเที่ยงยังไม่ได้ดื่มน้ำซักหยดเลย มารอที่สนามบาสอีกตั้งนานกว่าจะเลิกซ้อม เหงื่อไหลหมดตัวเเล้ว"ไปห้างเเถวนี้ละกัน" โรงเรียนที่พวกเราเรียนกันอยู่ อยู่ใจกลางโซล มีร้านค้า ห้าง อยู่เต็มไปหมด ถ้าจะเดินจากโรงเรียนไปห้างใกล้นิดเดียว
"เอาซูชิเซ็ทนี้ครับ"
"แล้วก็ชุดข้าวทงคัทซึหนึ่งที่ครับ" สั่งอาหารกับพนักงานที่มารับออเดอร์เรียบร้อย ร้านที่เลือกเป็นร้านอาหารญี่ปุ่น หน้าตาและรสชาติ เหมาะสมกับราคาที่เเสนเเพง
"รับเครื่องดื่มอะไรครับ"
"น้ำเปล่าครับ"
"ขอทบทวนรายการอาหารนะครับ......"
ไม่นานอาหารที่สั่งไปก็มาวางอยู่บนโต๊ะครบเเล้ว คนตัวเล็กทั้งสองลงมือทานอาหารจนหมด แล้วก็ทานของหวาน เมื่อจ่ายเงินเสร็จเเล้วก็ออกมาจากร้าน ห้างนี้เป็นห้างเดียวกับที่เจอรุ่นพี่เซฮุน
"แบคไปร้านขายหมวกกัน"
"โอเค"
"สอบถามได้นะคะ" พนักงานสาวสวยประจำร้านยิ้มให้กับลูกค้าตัวเล็ก
"หมวกเเก็ปสีดำที่ปักตัวเเอลไว้ด้านบนมีไหมครับ"
"มีคะ"
"เอา1ใบครับ"
"เชิญที่เเคชเชียร์เลยนะคะ"
เหตุผลที่เลือกหมวกแบบนี้มันปัญญาอ่อนมาก เพราะรุ่นพี่เซฮุนซื้อหมวกแก็ปแบบเดียวกันเเต่ปักตัวเอส มาจากชื่อของรุ่นพี่ ลู่หานก็เลยซื้อไปใส่คู่กันซะเลย
{100%}
เชิญที่ #wakehh ในทวิตเตอร์เลย
แอคเรา @22PM__
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น